Beste Ilse, Elaine, het volledige organisatorische team en alle HSP-ers,
Graag een uitgebreide reactie op hoe ik de “Dag van het gevoel” ervaren heb.
Om mezelf niet onnodig te belasten met het nerveus rondzoeken naar de “Groenzaal” temidden van de voor mij onbekende en drukke stad Gent, had ik besloten de weg van Rumbeke naar de plaats van afspraak af te leggen met de trein.
Aangekomen in Gent-St. Pieters startte de zoektocht naar de bewuste tram 21.Uiteindelijk belandde ik op het juiste perron en ontmoette ik 4 mensen die eveneens het HSP-evenement tot doel hadden.
Nog vóór aankomst had ik reeds kennisgemaakt met een zielsverwante : de linking was begonnen.
De “Dag van het gevoel” werd voor mij een héél erg verrijkende, interessante en diepgaande ervaring.
Ze getuigde ook van een hoogstaand niveau en dit werd vooral bewerkstelligd door de zeer onderlegde sprekers die vanuit verschillende invalshoeken het thema hoog-sensitiviteit benaderden.De fantastisch vlotte en “fleurig geklede” moderator zorgde ervoor dat het geheel harmonieus verliep.
Het verwonderde me dat er ondanks de grote groep (>400 aanwezigen) een heel rustige en serene sfeer heerste.
De “fluisterruimte” was een revelatie : daar kon ik efkes met mijn ogen dicht zalig genieten van de stilte, samen met anderen.Dit in tegenstelling tot het gebruikelijke oorverdovende gekakel van mensen samen in een zaal aanwezig.
Het linking-gevoel was héél sterk aanwezig.HSP-ers onderling hadden totaal géén behoefte aan ranking.We waren nu efkes voor 100 % allemaal hoogsensitief en voelden ons geen minderheid.
Maar … zoals héél gebruikelijk bij een HSP-er, hebben wij heel wat tijd nodig om al die nieuwe indrukken te verwerken en heeft deze dag ook bij mij voor heel wat beroering gezorgd.
Daarom dat ik besloot om mijn verworven inzichten met jullie te delen in de hoop dat ook anderen hiervan kunnen leren.
Hier volgt het relaas van mijn “struggle-for-life”.
Ik ben een vrouw van 47, gehuwd en heb 3 kinderen : Jurgen van 18, Christof van 16 en Nathalie van 12.
Ik werd geboren als oudste van 4 dochters in een klassiek landbouwersgezin.
Mijn kleuter- en lagere schooljaren verliepen heel rustig, ik was een opgewekt kind en genoot van de omgang met mijn 3 boezem-vriendinnen.
Dit veranderde toen ik de overstap maakte naar het middelbaar onderwijs en door omstandigheden op internaat moest.
Daar kwam ik in contact met allerlei andere “meer vrijgevochten” meisjes en kreeg algauw de stempel “naïef” opgeplakt.Meer en meer werd ik mij bewust van het feit dat ik “anders” was.Mijn puberteit verliep dan ook niet echt rimpelloos en de eerste huilbuien kwamen opzetten.Ik voelde me niet echt goed in m’n vel, wou zo graag thuis op de boerderij werken, maar moest van thuis uit een diploma behalen.Het werd een graduaat informatica.Daarna solliciteerde mijn ma in mijn plaats en vond een job voor mij.Alhoewel ik wist dat aan een bureau werken niks voor mij was, ben ik véél te lang blijven steken in deze situatie.
Ondertussen ontwikkelde ik wat ikzelf een dubbele persoonlijkheid noemde : er was de “ik” die ik in wezen was en die ik zo graag wilde zijn en er was die tweede “ik” die ik verondersteld werd te zijn voor de buitenwereld (mijn ouders, mijn collega’s, de maatschappij).
Innerlijk voerden mijn gedachten continu “oorlog in mijn hoofd” : er was die eeuwige tweestrijd tussen “voor mezelf opkomen” en “anderen plezieren”, waarbij ik telkens opnieuw tegen beter weten in voor de laatste optie koos.Ik was opgevoed in een heel beschermd gezin en was verondersteld gehoorzaam en onderdanig te zijn.“Neen”antwoorden stond niet in mijn woordenboek en “assertiviteit” was een onbekend begrip.
Mijn overlevingsstrategie bestond erin mijn intiemste gevoelens en gedachten toe te vertrouwen aan mijn dagboek en mij terug te trekken in mijn eigen droom- en fantasiewereld. Naar de buitenwereld toe verborg ik mezelf achter een soort masker en vooral in groep wanneer ik geconfronteerd werd met te veel prikkels, kon ik weleens de “clown” uithangen.Over-acting …
Op 23-jarige leeftijd verliet ik het ouderlijk huis om een nieuwe verbintenis aan te gaan : het huwelijk. Eindelijk zou ik mijneigen leven kunnen uitbouwen!Algauw werd duidelijk dat de overstap van een overbeschermde thuis naar het onbekende niet zo evident was : ik had het gevoel in een “zwart gat” terecht te komen.Bovendien kende ik mijn man niet zo goed en algauw onstonden er discussies en ruzies en huwelijksproblemen.De frustraties in mijn privé-leven, samen met het ongenoegen op de werkvloer werden te zwaar om dragen.
De sensatie van het mannelijk hormoon testosteron werd mijn nieuwe overlevingsstrategie : het goed gevoel dat verliefd-zijn met zich meebracht, compenseerde voor een stuk al het negatieve dat ik ervoer.
Hierdoor stapelden de problemen zich op en had ik het gevoel dat ik mijn man niet gelukkig kon maken.Mijn eerste huwelijksverjaardag was ik weerom thuis bij mijn ouders : moe, opgebrand, uitgeput van alle stress die het “wittebroodsjaar” met zich meebracht.
Toen ik voldoende gerecupereerd was, nam ik de draad weer op en probeerde onze relatie nieuw leven in te blazen.Maar vermits er niets grondig veranderde, bleef ik rondploeteren in diezelfde uitzichtloze situatie.
Op 28-jarige leeftijd werd ik moeder van mijn eerstgeboren zoon.Vermits ik het ouderschap realistischer ingeschat had, gaf dit veel minder problemen dan mijn huwelijk.
In verwachting van mijn tweede zoon deed zich een gebeurtenis voor waar mijn man en ik al lang naar toe leefden : we zouden een boerderij overnemen en konden eindelijk onze droom van een zelfstandig leven in de boerenstiel waarmaken.
Echter … de droom duurde exact 15 maanden.De investeringen waren rond, ons zuur verdiende geld zat in de “stenen”, maar de prijzen zakten volledig in elkaar.
Toen maakten we de overstap naar een varkensbedrijf en werkten we als gerant voor een baas.
Mijn leven stortte in.Ik had gefaald!En opnieuw was er de vlucht in het verliefd-zijn …
Toen ik dit na enkele maanden aan mijn man opbiechtte omdat ik voelde dat dit een gevaar betekende voor mijn huwelijk, werd ik voor afval achtergelaten …
Mijn man gloeiend kwaad en ik gedumpt.Ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken, voelde me diep eenzaam en ging gebukt onder een pijnlijke afwijzing.Het leven had voor mij geen zin meer.Alleen die twee kleine peuterkes van 3 en 1 jaar hielden me overeind.
Ondertussen werd bij onze Jurgen ADHD vastgesteld.Dit betekende 4 jaar lang revalidatie en evenvele jaren Rilatine.Het leven met zo’n impulsief en overbeweeglijk kind maakte alles nog veel hectischer.
Toen Nathalie geboren werd, wisten mijn man en ik al van in het moederhuis dat het niet makkelijk zou zijn met haar.En inderdaad : slaapproblemen, eetproblemen en gedragsproblemen. Op 2-jarige leeftijd werd bij haar een oppositioneel opstandige gedragsstoornis vastgesteld.
Niets liep nog vanzelf : alles kostte enorm veel inzet en energie en zoals met HSP-ers gebeurt, liep ik mezelf voorbij, ging ik ver voorbij mijn eigen grenzen, leefde op de toppen van mijn tenen om uiteindelijk over te schakelen op “automatische piloot”. Angst, verdriet, pijn, wanhoop, schaamte, frustratie, kwaadheid : al deze gevoelens werden niet alleen “beleefd”, maar mijn lichaam was“doorleefd” van al deze emoties.
Waar was de “noodrem” van het leven, de “stop”, de “halt”?
Stuurloos, radeloos, volledig kapot en opgebrand en sociaal ge-isoleerd belandde ik in de psychiatrie.Eindelijk rust : de eerste 72 uren van mijn verblijf daar heb ik quasi ononderbroken al slapend doorgebracht.
Het werd een lange weg van “inzicht” verwerven, zoeken naar antwoorden, recupereren zowel lichamelijk als geestelijk.En voor het eerst in mijn leven ook hulp durven vragen en aanvaarden.Ik las alle boeken van Dr. Wayne Dyer en volgde een cursus bij de schrijver van het boek “Geluk ligt in jezelf” Joris Vandromme die toen 80 was en ons in eenvoudige bewoordingen inzichten verschafte.
Zelf-kennis, zelf-aanvaarding en zelf-beheersing : het werd hoog tijd dat ik voor mezelf leerde zorgen. Leren genieten, ontspannen, rustpauzes inlassen : het was allemaal nieuw voor me.Ik was opgevoed om te functioneren in de “prestatie-gerichte” maatschappij : “doen” stond altijd boven “zijn”.
Hoe dan ook, die opname werd mijn redding.Ook mijn niet-HSP-man begon in te zien dat hij op een andere manier met mij moest omgaan. Er werd beroep gedaan op externe hulp voor de boerderij en voor het huishouden werd voorzien in een kuisvrouw die wekelijks het hele huis een beurt gaf.
Pas jaren later ontdekte ik het boek van Elaine Aron omtrent hoog-sensitiviteit.
Eindelijk vond ik antwoorden, gemoedsrust, kon ik mezelf zijn, werd ik “één-ik”, was er harmonie, balans, evenwicht in mijn leven.
Ondanks het genezingsproces werden schouderpijn, spierspanningshoofdpijn, hyperventilatie en migraine-aanvallen deel van mijn leven.
Maar alles viel op zijn pootjes.
Onze 2de zoon was het “stille, onopvallende kind” tussen de “aandachts- en energievreters”.Als klein kleuterke zette hij zich op een dag ongestraft in de hoek met zijn handjes op zijn hoofd, om toch ook maar aandacht te krijgen van zijn ouders.Sindsdien maakten we bewust tijd om ook met hem bezig te zijn.
Vermits hij héél punctueel is en zich onder stress (examens) als een echt “zenuwbeestje” ontpopt, hebben we ondanks zijn intellectuele capaciteiten bewust gekozen voor een studierichting die niet té belastend is.We waken over zijn grenzen opdat hij ook zijn limiet niet zou overschrijden.
Een ander “label” vraagt uiteraard een andere aanpak.
Alles wijst erop dat ons Nathalie een HSP-meisje is.
Op 3-jarige leeftijd heeft zij de dood van haar meter verwerkt op een manier die ik niet mogelijk achtte voor zo’n klein meisje : met een echt “herdenkingshoekje” dat ze zelf ineengeknutseld had.Het rouwproces duurde ook erg lang.
In de lagere school vertelden de juffen dat ze heel erg veel empathie vertoont voor wat er bij haar vriendinnetjes leeft en alles in zich opneemt als was ze een spons.
Toen ze een witte huidskleur kreeg en haar levenslust verloor, zijn we met haar naar de kinesiologie geweest, teneinde de blokkades die zich op haar lichaampje vastzetten op te heffen.
Altijd al hield ze enorm van “cocooning” : enkele dekentjes in de wasmand en alleen haar hoofdje was nog zichtbaar.
Haar puberteit nadert met rasse schreden en als moeder wil ik haar héél nabij zijn.Als ik eraan denk hoe mijn eigen ma reageerde : “Tijd geeft raad” en “Als de nood het hoogst is, is de redding nabij” : met deze loze spreuken kwam ik geen stap vooruit, integendeel …
Ondertussen heb ik ook een jarenlange vriendschap be-eindigd omdat ze emotioneel té belastend voor me was.
Ondanks alles, kan ik nu toch zeggen dat ik héél gelukkig ben als vrouw, als echtgenote, als moeder en in mijn job.
We plukken langzaam de vruchten van onze jarenlange zoektocht en onze inzet voor onze kinderen.
Jurgen (ex-ADHD-er) heeft zijn eerste examens bachelor in de biotechnologie met glans doorstaan.
De mensen spreken lovend over het gedrag van onze kinderen en merken op dat wij als gezin heel nauw met elkaar verbonden zijn.
Als moeder ben ik vooral ge-interesseerd in het feit dat ze zich gelukkig voelen en dat ze opgroeien naar evenwichtige, assertieve mensen die de verantwoordelijkheden van het volwassen-zijn zullen aankunnen.
Het wel-zijn is prioritair tov. studies, een goed-betaalde job …
Enonze relatie heeft alle stormen doorstaan.
Spijt heb ik wel voor al die verloren jaren, maar de jaren die ik nog tegoed heb, zal ik des te intenser en op een heel positieve manier proberen te ervaren.
Misschien kunt u ons verhaal opnemen in de rubriek “Ouders brieven ouders” van uw tijdschrift.Via deze weg willen wij ons steentje bijdragen aan de begeleiding van kinderen met ADHD, en zo hun ouders een duwtje in de rug geven op deze vaak lastige weg.
Beste ouders,
Mag ik jullie even binnenleiden is ons TURBULENT gezinnetje?Eventjes voorstellen : mijn man Geert en ik zijn al 13 jaar gehuwd en de gelukkige ouders van drie kinderen.Jurgen is acht en heeft ADHD.Christof is zes en is ons rustigste kind.Nathalie wordt twee en is vanaf haar geboorte een uitermate actief en drukdoend meisje.
Na, op professioneel vlak, al vele watertjes te hebben doorzwommen en twee maal verhuisd te zijn op vijftien maanden tijd, hebben we eindelijk onze vaste plek gevonden.We baten nu een zeugenbedrijf uit.Dit heeft het voordeel dat we thuis werken en zelf voor onze kinderen kunnen zorgen, ook al valt dit niet steeds makkelijk te combineren.Bovendien beschikken we over RUIMTE : een groot huis, een grote tuin en een lange gebetonneerde weg tussen de stallen in.Ik kan me echt niet inbeelden hoe ik onze kroost zou moeten opvoeden in een appartement op de elfde verdieping!
Jurgen was als peuter en kleuter reeds heel ondernemend.Hij was erg ACTIEF EN ALTIJD BEZIG.Hij kon ook moeilijk stilzitten.Maar hij was ons eerste kind en zelf zijn wij als ouders allebei energieke en altijd-bezige-bijen.Wij waren zelfs trots op onze spruit waar zoveel “pit” in zat.
De kleuterklassen doorliep hij zonder veel problemen tot er in het derde trimester van de derde kleuterklas eens een vreemd briefje in zijn boekentas stak.De juf vond dat het nu maar eens gedaan moest zijn met speelgoed te breken in de klas.Ze eiste dat Jurgen een autootje van hem meebracht naar de school.
Verontrust nam ik contact op met zijn juf.En wat bleek?Jurgen maakte speelgoed stuk door er moedwillig tegen te schoppen.Hij spoelde autootjes door in het toilet, zette de kranen open zodat de toiletten onder water kwamen te staan en brak deksels van vuilnisemmers.Het leek alsof de juf zich vergiste en niet over onze zoon sprak maar over een ander kind.Dit was een Jurgen die wij niet kenden.Thuis waren we heel streng en we hamerden erop om de gestelde regels te handhaven.
Toen de juf een heen-en-weer-schriftje meegaf en wij als ouders op de hoogte gesteld werden van wat er zich tussen de schoolmuren afspeelde, waren de problemen vlug van de baan.Het schriftje kon weer opgeborgen worden.
Eind derde kleuterklas werden wij geconfronteerd met het feit dat Jurgens fijne motoriek niet in orde was.PMS-testen hadden dit uitgewezen.Inderdaad, Jurgen tekende en kleurde niet zozeer voor het resultaat, maar veeleer voor het plezier van het tekenen zelf.Ik bestempelde zijn tekenprestaties telkenmale als abstracte kunst.Er werd voorgesteld om in het eerste leerjaar onmiddellijk te starten met zorgverbreding.De taakleraar zou worden ingeschakeld.Heel die grote vakantie heb ik veel moeite gedaan om samen met Jurgen elke dag één blaadje uit het vakantiewerkboekje “Al spelend leren schrijven” te maken.Zijn fijne motoriek liet inderdaad te wensen over en zijn motivatie was nul komma nul.Toch hebben we samen doorgebeten.De herhalingsoefeningen aan het eind van het boekje werden vlot geschreven en stilaan begon Jurgen het ook leuk te vinden.Hij was klaar voor de grote sprong.
Het eerste leerjaar dan…Eind september werden we uitgenodigd voor een oudercontact.Daar kregen we te horen dat Jurgen niet kon stilzitten, zich niet kon concentreren, om de haverklap afgeleid was en de klas stoorde.Hij moest regelmatig op een bankje apart zitten.Natuurlijk werd dit gedaan voor zijn “eigen bestwil”.De juf dacht dat hij zo beter de lessen zou kunnen volgen.Maar stel je eens in de plaats van het kind zelf!Dit moet toch overkomen als een zware straf, niet?Deze oplossing was volgens ons zeker niet bevorderlijk voor de ontwikkeling van een positief zelfbeeld bij Jurgen.Gelukkig heeft de juf ons op het juiste spoor gezet en ons aangeraden hem te laten testen in het revalidatiecentrum.Intussen was het krokusverlof.
De resultaten van de testen wezen uit dat Jurgen ADHD heeft.Hij is normaal begaafd (zij het aan de grens) en heeft ook leerproblemen.Sindsdien rijdt mama twee maal per week naar het Reva, ook tijdens de vakanties.Er werd ook met Rilatine gestart.De resultaten waren verbluffend.Jurgen kon zich beter concentreren.Hierdoor verliep het leren vlotter.Maar de grootste verandering was dat hij niet meer de vreemde eend in de bijt was.Hij was niet langer het zwarte schaap dat ongewild aan de kant stond.Op het einde van het eerste leerjaar werden zowel Jurgen als wijzelf beloond voor onze dagdagelijkse inzet.Onze zoon eindigde met 75% (weliswaar aan de staart van een hele sterke klas).Voor ons was het een overwinning waar we trots op mochten zijn.Hij mocht overgaan!
In het voorjaar van het tweede leerjaar werden opnieuw testen afgenomen in het Reva.De EEG-test liet duidelijke overbeweeglijke hersenactiviteit zien.De dokter-neuroloog die hem onderzocht zei me nog dat we ons geen illusies moesten maken : Jurgen zou veel moeite blijven hebben om het gewoon onderwijs te kunnen volgen.Wel had hij zijn leerachterstand ingehaald.Op ons aandringen mocht hij Reva blijven volgen.
Intussen is hij gestart in het derde leerjaar.De contacten met de school en met het Reva verlopen vrij vlot.Ik geef zelf de nodige gegevens door, zodat de juf weet wat ADHD is.Ik bezorg een copie van het schoolrapport, zodat ze in het Reva onmiddellijk kunnen bijsturen indien nodig.Sedert dit jaar vragen wij regelmatig vriendjes op bezoek.Ook komen er af en toe vriendjes logeren.Dit doen we om Jurgen niet sociaal te isoleren.
Het lijkt misschien alsof alles vrij rimpelloos verloopt.Maar als je bij ons achter de schermen kijkt, dan merk je een rumoerige, drukke, lawaaierige, woelige, zenuwachtige en gejaagde sfeer.Meestal waait hier binnenskamers een wervelwind die je meesleurt naar het hartje van de heksenketel.Jurgen draaft molenwiekend door de kamers.Hij heeft weinig besef van ruimte of tijd en is een enorme ENERGIE-vreter die buitengewoon veel AANDACHT vraagt.
We vinden het als ouders heel moeilijk om ons gezag te doen gelden.Soms lijkt het alsof we er helemaal geen hebben.Alle beloningssystemen en positieve bevestiging ten spijt, wordt er nog heel wat geroepen en geschreeuwd.Maar onze stem gaat vaak verloren in de woestijn.Op momenten en plaatsen waar je als ouder gehinderd bent om kordaat te reageren, slaagt Jurgen erin ons (wellicht onbewust) uit te dagen of voor schut te zetten.Zijn impulsiviteit en prikkelbaarheid leidden ook herhaaldelijk tot agressiviteit.Zelfs tegenover wildvreemden.Het is alsof Jurgen constant in de aanvalspositie zit.Als ouders moet je IJZERSTERK zijn, elk afzonderlijk.Maar ook je relatie moet ijzersterk zijn.Je kind met ADHD beheerst je leven, je gezin, je relaties.Je bent voortdurend MOEDER EN VADER.Er blijft weinig tijd om VROUW EN MAN te zijn en je hebt nog minder tijd voor JEZELF.
Nathalie wordt twee en we zien veel gelijkenissen met Jurgen.Dit maakt dat we als ouders soms met de handen in het haar zitten.Soms staat ons hoofd op springen en hebben we zin om er tussenuit te kunnen.Soms is het een eenzame strijd, omdat we zo weinig begrip krijgen van de omgeving.“Elk kind is toch wel eens druk of lastig?” klinkt het dan.En toch…EROVER KUNNEN PRATEN is een eerste stap om uit de benarde situatie te geraken.EROVER LEREN is een tweede stap.Het verruimt je horizon en helpt je inzichten verkrijgen.De derde stap is wellicht de moeilijkste : ERMEE LEREN LEVEN dag in dag uit, met vallen en opstaan.
Ik wens aan alle ouders de moed, de kracht, de durf, de wijsheid en de inzet om hun kind met ADHD te begeleiden naar de volwassenheid toe.
Het is de moeite waard.Succes en volharding!
Kathleen, mama van Jurgen, Christof en Nathalie
Dit artikel werd gepubliceerd in het tijdschrift “Zit Stil” van de gelijknamige organisatie, in het nr. 71 – 1998/4
Ondertussen (november 2012) behaalde Jurgen zijn diploma “Bachelor in de biotechnologie”, neemt hij al lang geen Rilatine meer, woont hij zelfstandig en maakte hij zijn droom om wereldreiziger te worden deels waar : Hong Kong, Uganda, …
Dus ouders : altijd blijven geloven in je kind !!!!!!
Zielsverwant
