Inhoud blog
  • Ecrire en français
  • Achterop
  • Eindelijk vrij
  • Wonderpil
  • ONTOEGANKELIJK
  • Emotie
  • Oorverdovend ontmoeten
  • Liefste Sneeuwklokje
  • Wens Huwelijksverjaardag
  • KVLV Zilverberg
  • Kerstwens 2017
  • La taille du cheval
  • Normandië
  • Knolselder
  • De barbiepop
  • Terug thuis bij mezelf
  • Verwoorden
  • Ondersteboven
  • Verbonden
  • Huilen
  • Lieve pa, lieve opa
  • De trein van Roeselare naar Kortrijk
  • Bossensatie
  • Overdreven
  • Welkom
  • Alleen op de wereld
  • Alone in the world
  • De klok
  • Genoeg aan mezelf
  • Je Raakt Me
  • Jij
  • Rood
  • De Deur
  • Mijn lieve, kleine
  • Mijn Leven
  • Pijn
  • 't Bombardement
  • De Balk
  • De meester-manipulator
  • Kathleen voor kassa 6 --- Kathleen voor kassa 6
  • 2010
  • Dag van het gevoel
  • ZIT STIL - OUDERS BRIEVEN OUDERS
  • Ode aan mijn dochtertje Nathalie
  • Tinnen Huwelijksfeest
  • Geboorte Christof
    Zielsverwant
    Impressies van mijn hoogsensitief persoon op weg naar heling
    www.hspvlaanderen.be --
    04-08-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Pijn

    Het bloedt van binnen,

    Het bloedt binnenin …

     

    Ravijn van hels-intense pijn

    Doorklieft genadeloos mijn hart

    Kloof wordt scherper en dieper

    Waterval, donker van smart

    Gedonder en geklater

    Oorverdovend geweld aan macht

    Dwars door m’n weke vezels heen.

     

    Neergestort,

    Meegesleurd,

    Meedogenloos verslindende draaikolk.

     

    Door na-weeën verder kabbelend :

    Mijn hart bloedt vanbinnen.

    Verscheurend door merg en been,

    Het bloedt ondraaglijk pijnlijk … binnenin.

     

    “Waar ?”

    Zeg me :

    “Waar moet ik heen ?”.

     

    Kathleen, augustus 2012

    Simon & Garfunkel - Bridge over troubled water
    http://www.youtube.com/watch?v=jjNgn4r6SOA

    04-08-2012 om 00:00 geschreven door Kathleen

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (3 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    03-08-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.'t Bombardement

    Gesneuveld,

    Neergezegen

    Een hoopje ellende

    Bloedend op de grond.

    Gutsend in de plas

    Die eens mijn levensstroom was.

    Groter en ronder en dieper,

    Die steek- en snij- wond.

     

    Pantser van pure onverschilligheid,

    Deken van complete gevoelloosheid

    Over mijn gehavende gebroken lichaam heen.

     

    Omstaanders komen en gaan

    Ramptoeristen knikken onbegrijpend “neen”

    Blijven nonchalant een pozeke onwennig staan.

    Sommigen roepen;

    Ze schreeuwen mijn naam.

     

    Ik hou me koest.  Ga heen !

    Laat me liggen,

    Laat me zijn,

    Laat me in m’n lijden,

    In al mijn verschrikkelijke pijn.

    Laat me hier en nu

    Zo hulpeloos bestaan.

     

    Kogelregens “Moet-je-doen” ketsen op me af

    Plensbuien “Raad” storten meedogenloos op me neer.

    Ik geef geen kik, ik hou me stil

    Weg is mijn aller-aller-laatste restje “verweer”.

     

    Zwijg nu toch,

    Stop dat oorverdovend bombardement.

    Ik ben zwakker dan zwak

    Ik ben doodmoe en uitgeblust

    Ik ben tot in mijn as

    Totaal opgebrand.

     

    Laat me met rust,

    Laat me alleen.

    Al die woorden,

    Goedbedoeld of niet,

    Verergeren alleen maar de pijn.

    Neen, ze helen en genezen NIET !

    Ze halen me onderuit

    Ze houden me alleen maar heel erg klein.

     

    Stop het gebombardeer

    Ik heb méér dan genoeg

    Alleen al,

    Aan mijn immens pijnlijke zeer.

     

    Kathleen, augustus 2012

    03-08-2012 om 00:00 geschreven door Kathleen

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (5 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    02-08-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De Balk

    Daar, …

    Hoog in de donkere schuur,

     

    Daar lonkt ze naar me.

    Innemend en uitnodigend :

    Die bruine, verweerde,

    Door houtworm bewerkte balk.

     

    Uitdagend dragend de belofte in zich :

    Bengelend met kracht en macht

    Over de muur

    Tot, … aan de overkant.

     

    Hel wit licht aan ’t firmament

    Bliksemschicht verlicht m’n geest

    Nieuwe wereld,

    Naar jou snak ik het meest.

    Oase van rust

    Vrede en licht.

    Is ’t daarvoor dat mijn aardse lichaam zwicht ?

     

    Het touw moet sterk en stevig zijn

    De lus, de knoop, het strop

    Eénmalig eeuwig efficiënt.

    De sprong in het donkere duister

    De weg van stil geprevel en gefluister.

    Wurgslang rond m’n hals

    ’t Gordijn trekt langzaam dicht

    M’n adem stokt,

    Mijn lichaam schokt.

     

    Is mijn geest nu vrij en warm en vederlicht ?

    Of heeft de bombastisch bruine balk

    Mij meedogenloos opgelicht?

    En ben ik voor niets

    Voor haar valse beloften gezwicht?

     

     

    Kathleen, augustus 2012

    Bel 106 of chat anoniem op http://www.tele-onthaal.be

    - Praten is de eerste stap. -

    http://www.zelfmoordlijn.be


    Sing Me A Song - Return

    02-08-2012 om 00:00 geschreven door Kathleen

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (3 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    01-08-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De meester-manipulator

    Ergens in een ver vergeten verleden

    Had de man een tijdlang kort gezeten.

     

    De gulzige wolf in spierwitte schapenvacht

    Moest het in wezen hebben

    Van uiterlijk vertoon

    En opzienbarende macht.

    Van machtswellust diep doordrongen,

    Van egoïsme in de pure, zuiverste vorm verwrongen.

    Een spoor van verwoestende

    Vernieling zaaiend.

    Mensen in hun eigenwaarde

    Niets ontziend, op gruwelijke wijze omvermaaiend.

    Grootheidswaanzin

    Andere mensen jou véél te min.

     

    Frustratie en ergernis

    Geen goedkeuring, niks motivatie

    Geen erkenning, niks appreciatie

    Nooit ofte nimmer genoeg

    Altijd wel “iets” grondig mis.

     

    Maar, ik zeg je :

    Een mens is geen hond.

    Je trapt niet voortdurend argeloos in z’n kont.

    Een mens is geen weerloos dier,

    Is geen grijpbaar pionnetje

    Dat ingezet wordt voor jouw luguber plezier.

    Een mens is geen ding.

    Een mens is geen citroen,

    Niet uit te persen

    Voor jouw onverzadigbare berg bezit en poen.

     

    Nu is stilaan de tijd aan ’t keren.

    ’t Imperium valt broksgewijs in duigen.

    ’t Kaartenhuisje stort genadeloos ineen.

    Je werklieden vluchten ver van je weg,

    Elkeen loopt gehaast van je heen.

     

    Wat ben je tenslotte

    Klein en nietig

    Kleinzielig, pietluttig petieterig.

     

    Straks, grote grijze man,

    Word je laag nà laag ontdaan

    Van al je imposante ijdelheid,

    Je illusies en waan.

     

    De ui is gepeld,

    Het roofdier ligt geveld.

    ‘k heb je uit m’n leven gebannen :

    Je raakt me niet

    Je zegt me niet

    Géén enkele invloed meer

    Op m’n verdere levensplannen.

     

    Straks, olijk oude man,

    Stap je met ’t kwijl uit je ingevallen mond

    Definitief en voorgoed

    In de alles opslorpende afgrond.

     

    Opgeruimd staat netjes.

     

    Kathleen, augustus 2012

    01-08-2012 om 00:00 geschreven door Kathleen

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    20-06-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Kathleen voor kassa 6 --- Kathleen voor kassa 6

    Een knipoog, een glimlach,

    Een welgemeende goeiedag

    Twee ogen kijken me heel even aan

    Winkelwaar schuift van rechts naar links

    Op de band, voor de scanner, over de rollen

    Handen grabbelen gejaagd alles weg

    Kassa open, geld verhandelen, lade dicht

    Ticketje, bedankt, verdwenen, uit het zicht …

     

    De volgende klant : een vrouw, een man

    Klein van gestalte, onopvallend tenger,

    Onzeker, angstig, onwennig of bedeesd

    Groot als een reus, stoer, nonchalant,

    Zelfzeker, vol vertrouwen, ’n tikje arrogant

    Piercings, tatoeages, dreadlocks

    Vriendelijk, hartverwarmend,

    Afstandelijk, ondoordringbaar, hardnors

     

    Blauwe ogen, stralend, warrig blond haar

    Raszuivere belgen behoeven geen commentaar

    Bruine ogen, diep van kleur, gitzwart haar

    Vreemde origine, sensatie van een andere cultuur

    Europa, Afrika, Azië, breek … die muur

     

    Gezichten, jong, zacht en gaaf

    Rimpels, kraaienpootjes en lijnen

    Elk zijn verhaal

    Een zachte warme uitstraling, gemoedsrust en vrede

    Evengoed verborgen verdriet en pijn

    Naturel of weggestopt onder een bruine laag

     

    Keurig onberispelijk verzorgde handen, gelakte nagels

    Werken met het hoofd, administratieve job

    Zacht en week, zorgend met heel hun hart

    Ruwe, eeltige, diep gegroefde exemplaren

    Zwart van d’aarde, d’olie en ’t vet

    Handenarbeid, hard labeur

     

    Jong koppeltje, vurig verliefd,blozend  hand in hand

    Dicht tegen elkaar aan

    Onafscheidelijk, dag en nacht, zon en maan

     

    Zwangere vrouwen, bolle buik

    Zachtjes masseren met tedere hand

    Vol  verwachting uitziend naar ’t grote moment

    Waardig dragend de vrucht van hun liefde, diepcontent

     

    Babietjes, vredig slapend in hun wiegje

    Stampen met die voetjes, vuistjes open en toe

    Heel hun lijfje uitbundig bewegend, nimmer moe

    Trotse mama’s, papa ’s volgend, peuter op de arm

    Kleuter aan de hand

    Kinderogen vragend, een pruillipje, een traan

    Een wijd opengesperde mond, krijsend :

    Geef terug dat snoep, die knuffel, die speelgoedkraan

     

    Schattige kleine meisjes

    Koddig palmboompje op ’t hoofdje

    Krulletjes, vlechtjes, een paardenstaart

    Stoere jongetjes, korte haren, wax en gel

     

    Een tienermeisje met rode wangetjes

    Een valentijnskaartje voor haar eerste vriendje

    Jonge gasten, bruisend van energie, meestal met twee

    Auto’s pimpen, feestjes bouwen

    Keuzevrijheid, alle wegen nog open

    De wereld aan hun voeten

    Een alleenstaande man, het geloof in de liefde verloren

     

    Ouderen van dagen, kaal of zilvergrijs,

    In ’t gezelschap van hun hondje

    Onschatbare rijkdom aan ervaring, machtig wijs

     

    Iemand een arm verloren, fysiek gemis

    Een ander gekluisterd aan een rolstoel

    Sommigen bevend tastend in hun geldbeugel

    Waardig hun ziekte dragend

    Gebarentaal, doof en stom

    Niet horen, geen stem die spreekt

    Frans, Engels, Duits, Polen, Hongaren en een Griek

    Fascinerend converserend

    Handentaal en mimiek

     

    Gesprekjes oppervlakkig, dan weer diepgaander

    Een mop, een spreuk, een hartverwarmend verhaal

    Stille ontmoeting, ontroering,

    Dankbaar en blij

     

    Dan weer ongedurig trappelend in de aanzwellende rij

    Gehaast, gestressd, door impuls gedreven

    Als een sneltrein razen de mensen aan mij voorbij

    Onrust, rumoer, oorverdovend gekakel

    De robot ontwaakt in mij

    Adrenaline giert door mijn lijf, aandacht op scherp

    Meegezogen, verslonden door de stroom

    Overrompeling, mezelf overstijgend

    Verwarring en paniek

    Help ! Ik overleef dit niet

     

    Volhouden, op de tanden bijtend

    De winkel sluit, ik loop leeg

    Een goeieavond,

    Een tot morgen

    De stilte van de nacht

    Ontspant mijn lichaam en verlicht mijn geest

     

     

    Kathleen,  juni 2012

     

    20-06-2012 om 00:00 geschreven door Kathleen

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (4 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    01-01-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.2010

    2010

     

    Een jaar vol kommer en kwel,

    Uitgroeiend tot een gigantisch kankergezwel

     

    Verwerpingen, vroeggeboorte, witte doodgeboren biggen,

    Frustrerend om dit telkens opnieuw op de rooster te zien liggen

    Niet levensvatbaar, te laag geboortegewicht

    Euthanasie, onze ethisch verantwoorde plicht

    Splayleg, alle vier de poten wijd opengespreid

    Als vliegtuigjes genageld aan de grond … spijt!

     

    De ziekte van Glasser, sterfte op de batterij

    Lijken gerangschikt onder de groene kap, netjes op een rij

     

    Jonge gelten reageerden niet meer op de aromatisch geurende beer

    ’t Klinkske bleef poerdroog, de oren hingen roerloos neer

     

    Zwarte staartjes, necrose aan de oren

    Biggen onrustig zoekend, in de uier borend

    Geen melk, geen zog,

    Toxines in het voer, wat nog?

     

    Nu ook tekort aan vitamine-B

    Trilbiggen, schuddend en bevend, continu knikkend van “nee”

    Klauwletsels : woekeringen en scheuren

    Schurft van buiten, wormen van binnen … tja, … kan gebeuren

     

    En maar vaccineren, gaatjes prikken, een vergiet

    Bloed, zweet en tranen, … inzet teniet

     

    Wat de toekomst brengen zal? Kommer en kwel?

    Niet aan denken, … ’t verstand op nul, op naar ’t volgend ettergezwel!

     

    Wensen van liefde, vrede, succes en werkplezier

    ’t Nieuwe jaar 2011 is hier

    Vooral : doorzetting, inzet, een immense dosis moed

    Blijf gezond in lichaam en geest : het ga jullie goed!

     

    Kathleen, 1 januari 2011

    01-01-2011 om 00:00 geschreven door Kathleen

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    04-04-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Dag van het gevoel

    Dag van het gevoel


     

    Beste Ilse, Elaine, het volledige organisatorische team en alle HSP-ers,

     

    Graag een uitgebreide reactie op hoe ik de “Dag van het gevoel” ervaren heb.

     

    Om mezelf niet onnodig te belasten met het nerveus rondzoeken naar de “Groenzaal” temidden van de voor mij onbekende en drukke stad Gent, had ik besloten de weg van Rumbeke naar de plaats van afspraak af te leggen met de trein.

    Aangekomen in Gent-St. Pieters startte de zoektocht naar de bewuste tram 21.  Uiteindelijk belandde ik op het juiste perron en ontmoette ik 4 mensen die eveneens het HSP-evenement tot doel hadden.

    Nog vóór aankomst had ik reeds kennisgemaakt met een zielsverwante : de linking was begonnen.

     

    De “Dag van het gevoel” werd voor mij een héél erg verrijkende, interessante en diepgaande ervaring.

    Ze getuigde ook van een hoogstaand niveau en dit werd vooral bewerkstelligd door de zeer onderlegde sprekers die vanuit verschillende invalshoeken het thema hoog-sensitiviteit benaderden.  De fantastisch vlotte en “fleurig geklede” moderator zorgde ervoor dat het geheel harmonieus verliep.

    Het verwonderde me dat er ondanks de grote groep (>400 aanwezigen) een heel rustige en serene sfeer heerste.

    De “fluisterruimte” was een revelatie : daar kon ik efkes met mijn ogen dicht zalig genieten van de stilte, samen met anderen.  Dit in tegenstelling tot het gebruikelijke oorverdovende gekakel van mensen samen in een zaal aanwezig.

     

    Het linking-gevoel was héél sterk aanwezig.  HSP-ers onderling hadden totaal géén behoefte aan ranking.  We waren nu efkes voor 100 % allemaal hoogsensitief en voelden ons geen minderheid.

     

    Maar … zoals héél gebruikelijk bij een HSP-er, hebben wij heel wat tijd nodig om al die nieuwe indrukken te verwerken en heeft deze dag ook bij mij voor heel wat beroering gezorgd.

    Daarom dat ik besloot om mijn verworven inzichten met jullie te delen in de hoop dat ook anderen hiervan kunnen leren.

    Hier volgt het relaas van mijn “struggle-for-life”. 

    Ik ben een vrouw van 47, gehuwd en heb 3 kinderen : Jurgen van 18, Christof van 16 en Nathalie van 12.

     

    Ik werd geboren als oudste van 4 dochters in een klassiek landbouwersgezin.

    Mijn kleuter- en lagere schooljaren verliepen heel rustig, ik was een opgewekt kind en genoot van de omgang met mijn 3 boezem-vriendinnen. 

     

    Dit veranderde toen ik de overstap maakte naar het middelbaar onderwijs en door omstandigheden op internaat moest.

    Daar kwam ik in contact met allerlei andere “meer vrijgevochten” meisjes en kreeg algauw de stempel “naïef” opgeplakt.  Meer en meer werd ik mij bewust van het feit dat ik “anders” was.  Mijn puberteit verliep dan ook niet echt rimpelloos en de eerste huilbuien kwamen opzetten.  Ik voelde me niet echt goed in m’n vel, wou zo graag thuis op de boerderij werken, maar moest van thuis uit een diploma behalen.  Het werd een graduaat informatica.  Daarna solliciteerde mijn ma in mijn plaats en vond een job voor mij.  Alhoewel ik wist dat aan een bureau werken niks voor mij was, ben ik véél te lang blijven steken in deze situatie.

    Ondertussen ontwikkelde ik wat ikzelf een dubbele persoonlijkheid noemde : er was de “ik” die ik in wezen was en die ik zo graag wilde zijn en er was die tweede “ik” die ik verondersteld werd te zijn voor de buitenwereld (mijn ouders, mijn collega’s, de maatschappij).

    Innerlijk voerden mijn gedachten continu “oorlog in mijn hoofd” : er was die eeuwige tweestrijd tussen “voor mezelf opkomen” en “anderen plezieren”, waarbij ik telkens opnieuw tegen beter weten in voor de laatste optie koos.  Ik was opgevoed in een heel beschermd gezin en was verondersteld gehoorzaam en onderdanig te zijn.  “Neen”  antwoorden stond niet in mijn woordenboek en “assertiviteit” was een onbekend begrip.

    Mijn overlevingsstrategie bestond erin mijn intiemste gevoelens en gedachten toe te vertrouwen aan mijn dagboek en mij terug te trekken in mijn eigen droom- en fantasiewereld. Naar de buitenwereld toe verborg ik mezelf achter een soort masker en vooral in groep wanneer ik geconfronteerd werd met te veel prikkels, kon ik weleens de “clown” uithangen.  Over-acting …

     

    Op 23-jarige leeftijd verliet ik het ouderlijk huis om een nieuwe verbintenis aan te gaan : het huwelijk. Eindelijk zou ik mijn  eigen leven kunnen uitbouwen!  Algauw werd duidelijk dat de overstap van een overbeschermde thuis naar het onbekende niet zo evident was : ik had het gevoel in een “zwart gat” terecht te komen.  Bovendien kende ik mijn man niet zo goed en algauw onstonden er discussies en ruzies en huwelijksproblemen.  De frustraties in mijn privé-leven, samen met het ongenoegen op de werkvloer werden te zwaar om dragen. 

    De sensatie van het mannelijk hormoon testosteron werd mijn nieuwe overlevingsstrategie : het goed gevoel dat verliefd-zijn met zich meebracht, compenseerde voor een stuk al het negatieve dat ik ervoer.

    Hierdoor stapelden de problemen zich op en had ik het gevoel dat ik mijn man niet gelukkig kon maken.  Mijn eerste huwelijksverjaardag was ik weerom thuis bij mijn ouders : moe, opgebrand, uitgeput van alle stress die het “wittebroodsjaar” met zich meebracht.

    Toen ik voldoende gerecupereerd was, nam ik de draad weer op en probeerde onze relatie nieuw leven in te blazen.  Maar vermits er niets grondig veranderde, bleef ik rondploeteren in diezelfde uitzichtloze situatie.

     

    Op 28-jarige leeftijd werd ik moeder van mijn eerstgeboren zoon.  Vermits ik het ouderschap realistischer ingeschat had, gaf dit veel minder problemen dan mijn huwelijk.

    In verwachting van mijn tweede zoon deed zich een gebeurtenis voor waar mijn man en ik al lang naar toe leefden : we zouden een boerderij overnemen en konden eindelijk onze droom van een zelfstandig leven in de boerenstiel waarmaken.

    Echter … de droom duurde exact 15 maanden.  De investeringen waren rond, ons zuur verdiende geld zat in de “stenen”, maar de prijzen zakten volledig in elkaar. 

    Toen maakten we de overstap naar een varkensbedrijf en werkten we als gerant voor een baas.

    Mijn leven stortte in.  Ik had gefaald!  En opnieuw was er de vlucht in het verliefd-zijn …

    Toen ik dit na enkele maanden aan mijn man opbiechtte omdat ik voelde dat dit een gevaar betekende voor mijn huwelijk, werd ik voor afval achtergelaten …

    Mijn man gloeiend kwaad en ik gedumpt.  Ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken, voelde me diep eenzaam en ging gebukt onder een pijnlijke afwijzing.  Het leven had voor mij geen zin meer.  Alleen die twee kleine peuterkes van 3 en 1 jaar hielden me overeind. 

     

    Ondertussen werd bij onze Jurgen ADHD vastgesteld.  Dit betekende 4 jaar lang revalidatie en evenvele jaren Rilatine.  Het leven met zo’n impulsief en overbeweeglijk kind maakte alles nog veel hectischer.

     

    Toen Nathalie geboren werd, wisten mijn man en ik al van in het moederhuis dat het niet makkelijk zou zijn met haar.  En inderdaad : slaapproblemen, eetproblemen en gedragsproblemen. Op 2-jarige leeftijd werd bij haar een oppositioneel opstandige gedragsstoornis vastgesteld.

     

    Niets liep nog vanzelf : alles kostte enorm veel inzet en energie en zoals met HSP-ers gebeurt, liep ik mezelf voorbij, ging ik ver voorbij mijn eigen grenzen, leefde op de toppen van mijn tenen om uiteindelijk over te schakelen op “automatische piloot”. Angst, verdriet, pijn, wanhoop, schaamte, frustratie, kwaadheid : al deze gevoelens werden niet alleen “beleefd”, maar mijn lichaam was  “doorleefd” van al deze emoties.

    Waar was de “noodrem” van het leven, de “stop”, de “halt”?

     

    Stuurloos, radeloos, volledig kapot en opgebrand en sociaal ge-isoleerd belandde ik in de psychiatrie.  Eindelijk rust : de eerste 72 uren van mijn verblijf daar heb ik quasi ononderbroken al slapend doorgebracht.

    Het werd een lange weg van “inzicht” verwerven, zoeken naar antwoorden, recupereren zowel lichamelijk als geestelijk.  En voor het eerst in mijn leven ook hulp durven vragen en aanvaarden.  Ik las alle boeken van Dr. Wayne Dyer en volgde een cursus bij de schrijver van het boek “Geluk ligt in jezelf” Joris Vandromme die toen 80 was en ons in eenvoudige bewoordingen inzichten verschafte.

    Zelf-kennis, zelf-aanvaarding en zelf-beheersing : het werd hoog tijd dat ik voor mezelf leerde zorgen. Leren genieten, ontspannen, rustpauzes inlassen : het was allemaal nieuw voor me.  Ik was opgevoed om te functioneren in de “prestatie-gerichte” maatschappij : “doen” stond altijd boven “zijn”.

     

    Hoe dan ook, die opname werd mijn redding.  Ook mijn niet-HSP-man begon in te zien dat hij op een andere manier met mij moest omgaan. Er werd beroep gedaan op externe hulp voor de boerderij en voor het huishouden werd voorzien in een kuisvrouw die wekelijks het hele huis een beurt gaf.

    Pas jaren later ontdekte ik het boek van Elaine Aron omtrent hoog-sensitiviteit.

    Eindelijk vond ik antwoorden, gemoedsrust, kon ik mezelf zijn, werd ik “één-ik”, was er harmonie, balans, evenwicht in mijn leven.

     

    Ondanks het genezingsproces werden schouderpijn, spierspanningshoofdpijn, hyperventilatie en migraine-aanvallen deel van mijn leven.

     

    Maar alles viel op zijn pootjes.

     

    Onze 2de zoon was het “stille, onopvallende kind” tussen de “aandachts- en energievreters”.  Als klein kleuterke zette hij zich op een dag ongestraft in de hoek met zijn handjes op zijn hoofd, om toch ook maar aandacht te krijgen van zijn ouders.  Sindsdien maakten we bewust tijd om ook met hem bezig te zijn.

    Vermits hij héél punctueel is en zich onder stress (examens) als een echt “zenuwbeestje” ontpopt, hebben we ondanks zijn intellectuele capaciteiten bewust gekozen voor een studierichting die niet té belastend is.  We waken over zijn grenzen opdat hij ook zijn limiet niet zou overschrijden.

     

    Een ander “label” vraagt uiteraard een andere aanpak.

    Alles wijst erop dat ons Nathalie een HSP-meisje is.

    Op 3-jarige leeftijd heeft zij de dood van haar meter verwerkt op een manier die ik niet mogelijk achtte voor zo’n klein meisje : met een echt “herdenkingshoekje” dat ze zelf ineengeknutseld had.  Het rouwproces duurde ook erg lang.

    In de lagere school vertelden de juffen dat ze heel erg veel empathie vertoont voor wat er bij haar vriendinnetjes leeft en alles in zich opneemt als was ze een spons.

    Toen ze een witte huidskleur kreeg en haar levenslust verloor, zijn we met haar naar de kinesiologie geweest, teneinde de blokkades die zich op haar lichaampje vastzetten op te heffen.

    Altijd al hield ze enorm van “cocooning” : enkele dekentjes in de wasmand en alleen haar hoofdje was nog zichtbaar.

    Haar puberteit nadert met rasse schreden en als moeder wil ik haar héél nabij zijn.  Als ik eraan denk hoe mijn eigen ma reageerde : “Tijd geeft raad” en “Als de nood het hoogst is, is de redding nabij” : met deze loze spreuken kwam ik geen stap vooruit, integendeel …

     

    Ondertussen heb ik ook een jarenlange vriendschap be-eindigd omdat ze emotioneel té belastend voor me was.

     

    Ondanks alles, kan ik nu toch zeggen dat ik héél gelukkig ben als vrouw, als echtgenote, als moeder en in mijn job.

    We plukken langzaam de vruchten van onze jarenlange zoektocht en onze inzet voor onze kinderen.

    Jurgen (ex-ADHD-er) heeft zijn eerste examens bachelor in de biotechnologie met glans doorstaan.

    De mensen spreken lovend over het gedrag van onze kinderen en merken op dat wij als gezin heel nauw met elkaar verbonden zijn.

    Als moeder ben ik vooral ge-interesseerd in het feit dat ze zich gelukkig voelen en dat ze opgroeien naar evenwichtige, assertieve mensen die de verantwoordelijkheden van het volwassen-zijn zullen aankunnen.

    Het wel-zijn is prioritair tov. studies, een goed-betaalde job …

     

    En  onze relatie heeft alle stormen doorstaan.

     

    Spijt heb ik wel voor al die verloren jaren, maar de jaren die ik nog tegoed heb, zal ik des te intenser en op een heel positieve manier proberen te ervaren.

     

    Kathleen

    04-04-2009 om 00:00 geschreven door Kathleen

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    31-10-1998
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.ZIT STIL - OUDERS BRIEVEN OUDERS

    ZIT STIL – OUDERS BRIEVEN OUDERS

     

    Misschien kunt u ons verhaal opnemen in de rubriek “Ouders brieven ouders” van uw tijdschrift.  Via deze weg willen wij ons steentje bijdragen aan de begeleiding van kinderen met ADHD, en zo hun ouders een duwtje in de rug geven op deze vaak lastige weg.

     

    Beste ouders,

    Mag ik jullie even binnenleiden is ons TURBULENT gezinnetje?  Eventjes voorstellen : mijn man Geert en ik zijn al 13 jaar gehuwd en de gelukkige ouders van drie kinderen.  Jurgen is acht en heeft ADHD.  Christof is zes en is ons rustigste kind.  Nathalie wordt twee en is vanaf haar geboorte een uitermate actief en drukdoend meisje.

    Na, op professioneel vlak, al vele watertjes te hebben doorzwommen en twee maal verhuisd te zijn op vijftien maanden tijd, hebben we eindelijk onze vaste plek gevonden.  We baten nu een zeugenbedrijf uit.  Dit heeft het voordeel dat we thuis werken en zelf voor onze kinderen kunnen zorgen, ook al valt dit niet steeds makkelijk te combineren.  Bovendien beschikken we over RUIMTE : een groot huis, een grote tuin en een lange gebetonneerde weg tussen de stallen in.  Ik kan me echt niet inbeelden hoe ik onze kroost zou moeten opvoeden in een appartement op de elfde verdieping!

    Jurgen was als peuter en kleuter reeds heel ondernemend.  Hij was erg ACTIEF EN ALTIJD BEZIG.  Hij kon ook moeilijk stilzitten.  Maar hij was ons eerste kind en zelf zijn wij als ouders allebei energieke en altijd-bezige-bijen.  Wij waren zelfs trots op onze spruit waar zoveel “pit” in zat.

    De kleuterklassen doorliep hij zonder veel problemen tot er in het derde trimester van de derde kleuterklas eens een vreemd briefje in zijn boekentas stak.  De juf vond dat het nu maar eens gedaan moest zijn met speelgoed te breken in de klas.  Ze eiste dat Jurgen een autootje van hem meebracht naar de school.

    Verontrust nam ik contact op met zijn juf.  En wat bleek?  Jurgen maakte speelgoed stuk door er moedwillig tegen te schoppen.  Hij spoelde autootjes door in het toilet, zette de kranen open zodat de toiletten onder water kwamen te staan en brak deksels van vuilnisemmers.  Het leek alsof de juf zich vergiste en niet over onze zoon sprak maar over een ander kind.  Dit was een Jurgen die wij niet kenden.  Thuis waren we heel streng en we hamerden erop om de gestelde regels te handhaven.

    Toen de juf een heen-en-weer-schriftje meegaf en wij als ouders op de hoogte gesteld werden van wat er zich tussen de schoolmuren afspeelde, waren de problemen vlug van de baan.  Het schriftje kon weer opgeborgen worden.

     

    Eind derde kleuterklas werden wij geconfronteerd met het feit dat Jurgens fijne motoriek niet in orde was.  PMS-testen hadden dit uitgewezen.  Inderdaad, Jurgen tekende en kleurde niet zozeer voor het resultaat, maar veeleer voor het plezier van het tekenen zelf.  Ik bestempelde zijn tekenprestaties telkenmale als abstracte kunst.  Er werd voorgesteld om in het eerste leerjaar onmiddellijk te starten met zorgverbreding.  De taakleraar zou worden ingeschakeld.  Heel die grote vakantie heb ik veel moeite gedaan om samen met Jurgen elke dag één blaadje uit het vakantiewerkboekje “Al spelend leren schrijven” te maken.  Zijn fijne motoriek liet inderdaad te wensen over en zijn motivatie was nul komma nul.  Toch hebben we samen doorgebeten.  De herhalingsoefeningen aan het eind van het boekje werden vlot geschreven en stilaan begon Jurgen het ook leuk te vinden.  Hij was klaar voor de grote sprong.

     

    Het eerste leerjaar dan…  Eind september werden we uitgenodigd voor een oudercontact.  Daar kregen we te horen dat Jurgen niet kon stilzitten, zich niet kon concentreren, om de haverklap afgeleid was en de klas stoorde.  Hij moest regelmatig op een bankje apart zitten.  Natuurlijk werd dit gedaan voor zijn “eigen bestwil”.  De juf dacht dat hij zo beter de lessen zou kunnen volgen.  Maar stel je eens in de plaats van het kind zelf!  Dit moet toch overkomen als een zware straf, niet?  Deze oplossing was volgens ons zeker niet bevorderlijk voor de ontwikkeling van een positief zelfbeeld bij Jurgen.  Gelukkig heeft de juf ons op het juiste spoor gezet en ons aangeraden hem te laten testen in het revalidatiecentrum.  Intussen was het krokusverlof.

    De resultaten van de testen wezen uit dat Jurgen ADHD heeft.  Hij is normaal begaafd (zij het aan de grens) en heeft ook leerproblemen.  Sindsdien rijdt mama twee maal per week naar het Reva, ook tijdens de vakanties.  Er werd ook met Rilatine gestart.  De resultaten waren verbluffend.  Jurgen kon zich beter concentreren.  Hierdoor verliep het leren vlotter.  Maar de grootste verandering was dat hij niet meer de vreemde eend in de bijt was.  Hij was niet langer het zwarte schaap dat ongewild aan de kant stond.  Op het einde van het eerste leerjaar werden zowel Jurgen als wijzelf beloond voor onze dagdagelijkse inzet.  Onze zoon eindigde met 75% (weliswaar aan de staart van een hele sterke klas).  Voor ons was het een overwinning waar we trots op mochten zijn.  Hij mocht overgaan!

    In het voorjaar van het tweede leerjaar werden opnieuw testen afgenomen in het Reva.  De EEG-test liet duidelijke overbeweeglijke hersenactiviteit zien.  De dokter-neuroloog die hem onderzocht zei me nog dat we ons geen illusies moesten maken : Jurgen zou veel moeite blijven hebben om het gewoon onderwijs te kunnen volgen.  Wel had hij zijn leerachterstand ingehaald.  Op ons aandringen mocht hij Reva blijven volgen.

    Intussen is hij gestart in het derde leerjaar.  De contacten met de school en met het Reva verlopen vrij vlot.  Ik geef zelf de nodige gegevens door, zodat de juf weet wat ADHD is.  Ik bezorg een copie van het schoolrapport, zodat ze in het Reva onmiddellijk kunnen bijsturen indien nodig.  Sedert dit jaar vragen wij regelmatig vriendjes op bezoek.  Ook komen er af en toe vriendjes logeren.  Dit doen we om Jurgen niet sociaal te isoleren.

     

    Het lijkt misschien alsof alles vrij rimpelloos verloopt.  Maar als je bij ons achter de schermen kijkt, dan merk je een rumoerige, drukke, lawaaierige, woelige, zenuwachtige en gejaagde sfeer.  Meestal waait hier binnenskamers een wervelwind die je meesleurt naar het hartje van de heksenketel.  Jurgen draaft molenwiekend door de kamers.  Hij heeft weinig besef van ruimte of tijd en is een enorme ENERGIE-vreter die buitengewoon veel AANDACHT vraagt.

    We vinden het als ouders heel moeilijk om ons gezag te doen gelden.  Soms lijkt het alsof we er helemaal geen hebben.  Alle beloningssystemen en positieve bevestiging ten spijt, wordt er nog heel wat geroepen en geschreeuwd.  Maar onze stem gaat vaak verloren in de woestijn.  Op momenten en plaatsen waar je als ouder gehinderd bent om kordaat te reageren, slaagt Jurgen erin ons (wellicht onbewust) uit te dagen of voor schut te zetten.  Zijn impulsiviteit en prikkelbaarheid leidden ook herhaaldelijk tot agressiviteit.  Zelfs tegenover wildvreemden.  Het is alsof Jurgen constant in de aanvalspositie zit.  Als ouders moet je IJZERSTERK zijn, elk afzonderlijk.  Maar ook je relatie moet ijzersterk zijn.  Je kind met ADHD beheerst je leven, je gezin, je relaties.  Je bent voortdurend MOEDER EN VADER.  Er blijft weinig tijd om VROUW EN MAN te zijn en je hebt nog minder tijd voor JEZELF.

     

    Nathalie wordt twee en we zien veel gelijkenissen met Jurgen.  Dit maakt dat we als ouders soms met de handen in het haar zitten.  Soms staat ons hoofd op springen en hebben we zin om er tussenuit te kunnen.  Soms is het een eenzame strijd, omdat we zo weinig begrip krijgen van de omgeving.  “Elk kind is toch wel eens druk of lastig?” klinkt het dan.  En toch…  EROVER KUNNEN PRATEN is een eerste stap om uit de benarde situatie te geraken.  EROVER LEREN is een tweede stap.  Het verruimt je horizon en helpt je inzichten verkrijgen.  De derde stap is wellicht de moeilijkste : ERMEE LEREN LEVEN dag in dag uit, met vallen en opstaan.

     

    Ik wens aan alle ouders de moed, de kracht, de durf, de wijsheid en de inzet om hun kind met ADHD te begeleiden naar de volwassenheid toe.

    Het is de moeite waard.  Succes en volharding!

     

    Kathleen, mama van Jurgen, Christof en Nathalie

     

    Dit artikel werd gepubliceerd in het tijdschrift “Zit Stil” van de gelijknamige organisatie, in het nr. 71 – 1998/4

     

    Ondertussen (november 2012) behaalde Jurgen zijn diploma “Bachelor in de biotechnologie”, neemt hij al lang geen Rilatine meer, woont hij zelfstandig en maakte hij zijn droom om wereldreiziger te worden deels waar : Hong Kong, Uganda, …

    Dus ouders : altijd blijven geloven in je kind !!!!!!

    31-10-1998 om 00:00 geschreven door Kathleen

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    04-12-1996
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Ode aan mijn dochtertje Nathalie

    Ode aan mijn dochtertje Nathalie

     

    1996, in de gure wintermaanden, net na Nieuwjaar

    Zomaar … spontaan … begon jouw leven in mij,

    Immens klein en nietig, maar toch al zo betekenisvol.

    Drie uur in de nacht … Was het werkelijk waar?

    Met trillende vingers en vol innerlijke spanning

    Stiekem wachten op het resultaat van de Predictor.

    Hij kleurde mijn gedachten roze.  Overweldigd van vreugde !

    Mijn droom werd waar.  Ik zou weer moeder worden …

    Genietend van dit besef, groeide jij onbewust verder.

    Eerst in alle rust en stilte, alleen wij deelden dit wonderlijke geheim.

    Daarna alsmaar turbulenter, in supersnelle stijl.

    Ik werd ronder en dikker en met de dag trotser en blijer.

    Ook de periodieke doktersbezoeken gingen niet aan ons voorbij.

    De “triple test” klasseerde ons in een risicogroep voor mongolisme.

    Angst sloeg mij om het hart : “Ik dacht alleen aan jou als een

    Roze, blozende gezonde baby met een perfect functionerend lichaampje

    En met alle mogelijkheden in jou om uit te groeien

    Tot een volwaardig mens.

    Een vruchtwaterpunctie moest uitsluitsel geven. 

    De geringe kans op een miskraam, ik mocht er niet aan denken.

    Ik hield al zo innig veel van je en wou je niet verliezen.

    Jij hielde je sterk en je bleef, … dicht bij mijn hart.

    Drie bange weken later kregen we het bevrijdende telefoontje :

    Je was kerngezond en wij als ouders enorm opgelucht.

    Zelfs mijn baarmoederverzakking kon jouw levenswil niet breken.

    Je begon te bewegen, in het begin heel voorzichtig “pok”,

    En langzamerhand bracht je hele “buikverschuivingen” teweeg.

    We leefden naar je geboorte toe, vol blijdschap, vol verlangen

    Om je eindelijk te zien en te leren kennen. 

    Maar ook met in het achterhoofd dat kleine beetje vrees dat je

    de doortocht door de tunnel misschien niet zou overleven.

     

    Toen, op 7 oktober ’s morgens heel vroeg was er geen houden meer aan.

    Jouw levensdrang bracht je naar buiten.

    Jij, ons klein lief beezeke, ons Nathalietje was geboren !!!

    Een zusje voor Jurgen en Christof, een dochterke voor jouw papa en ik.

    Het kon niet mooier zijn.

    Jouw geboorte was één groot feest : we hadden gewonnen,

    De stap was méér dan de moeite waard geweest.

    Het eerste contact, jouw klein warm nat lichaampje, zo perfect,

    Zo onmenselijk mooi, zo dierbaar!

     

    Algauw kwam je bij in gewicht.  Jouw kleine vingertjes,

    Jouw kleine teentjes werden gevulder, ronder, molliger.

    Alleen maar naar je kijken, geeft een immense voldoening,

    Een onbeschrijflijk bevredigend vertederend gevoel.

    Je bent zo onzeglijk lief en wondermooi … mijn knuffelbeestje.

    Hongerig als je was, dronk je al je flesjes tot op de bodem leeg

    En je groeit, zienderogen, dag na dag.

    Jouw doopfeest werd een echt “familiegebeuren”,

    met blije gezichten en feestelijke vreugde.  Jij hoort er bij !!

     

    Nathalietje, allerliefste klein beezeke,

    Jij maakt ons gezinnetje completer, “meer af”.

    Jij bent als een geschenk uit de hemel, net op de valreep,

    Nu ik hier morgen geopereerd word.

     

    Bedankt dat je er bent,

    Je dolgelukkige mama.

     

    Kathleen, 4 december 1996

    04-12-1996 om 00:00 geschreven door Kathleen

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    28-02-1995
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Tinnen Huwelijksfeest

    Tinnen huwelijksfeest

     

    Beste familieleden hier al te gare

    Sta mij toe eerst een woordje tot u te spreken

    Vooraleer gij als een uitgehongerde schare

    Gulzig en met smake uw buiksken rond zult eten.

     

    Eerst en vooral van harte welkom op ons tinnen bruiloftsfeest!

    Geen één van u heeft zijn kat gestuurd

    En dat doet deugd, aan ’t hertje nog het meest.

     

    10 jaar lang zijn Geert en ik nu al getrouwd.

    En al was’t niet altijd rozengeur en maneschijn,

    Stilletjesaan hebben we ons gezinnetje opgebouwd

    Waar elk van ons gelukkig mag zijn.

     

    Ingelmunster werd onze eerste halte.

    We werkten en spaarden

    Tot we op de lange duur een hoopke geld vergaarden.

     

    Na verloop van jaren kreeg ons nageslacht gestalte

    Want onze oudste spruit, Jurgen, zag het levenslicht

    En van dan af aan vervulden we trouw onze ouderlijke plicht.

     

    We ploeterden verder, ik als programmeur, Geert als lasser.

    Maar ’t en was niet dat, ’t en was ons leven niet

    En we zochten naar iets gepasters.

     

    Wortegem-Petegem werd ons tweede thuisfront

    Alwaar we boerden op de vruchtbare Oost-Vlaamse grond.

    We verbouwden, investeerden en zwoegden

    We zaaiden en oogstten en ploegden.

     

    En in dien drukken tijd werd ons tweede baaske, Christof geboren.

    Het was een tsjoolen met dat kleine prutske

    Van de kliniek in Oudenaarde naar de pediatrie in Waregem,

    Waar hij uiteindelijk genas nà een succesvolle operatie aan zijn buikske.

     

    In den stiel zat het niet mee,

    Want de prijzen gingen steevast naar benee.

    “Ons vader is boer”, maar wij: we boerden achteruit.

    Maar niet getreurd, we maakten van ons hart een steen

    En namen een wijs besluit.

     

    We verkochten ons “hof” aan liefhebbers van een dierenasiel.

    En verhuisden, nà 15 maand, met gave en goed en al onzen briel

    Naar onze derde statie zijnde Rumbeke-Zilverberg.

     

    Nà anderhalf jaar restauratie- en renovatiewerken

    Groeiden de “Salons Hypor” uit tot een complex van zes verschillende zalen

    Alwaar we een kleine vijfhonderd zeugen met hun kroost kunnen herbergen.

     

    D’er is weer zaad in ’t bakske

    En we zijn eindelijk op ons gemakske.

    D’er rest ons niets anders dan daarop te klinken,

    En met u allen feestelijk te eten en te drinken.

    Gezondheid en smakelijk!

    Kathleen, februari 1995

    28-02-1995 om 00:00 geschreven door Kathleen

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    31-08-1992
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Geboorte Christof

    Geachte collega’s,

     

    Terwijl jullie drukdoende bezig zijn met bits en bytes, kortom programmeren

    Hield ik mij bezig met de diepste facetten van het leven.

    Mijn zoontje werd op 31 augustus geboren

    En daardoor heb ik ook à fur et à mesure mijn nageboorte verloren.

    Pendelen met manieren kan Heidi dus niet :

    Ze voorspelde een dochter, maar ’t werd er eentje met een piet.

    ’t Ventje weegt 3 kg 750 en is 51 cm groot

    Het drinkt flessenmelk, geen borstvoeding en het eet ook nog geen brood.

    Het is een pracht van een kind

    Het is niet te beschrijven hoe diep het wordt bemind.

    De bevalling werd om 17 uur in gang gestoken,

    Met een gele crocheerhaak werd het water gebroken.

    Maar er gebeurde verder niets totdat de vroedvrouw aandraafde met een infuus

    Die dwaze druppelteller viel na enkele minuten in panne zonder excuus.

    Dan maar een ander apparaatje gehaald

    Zodat uiteindelijk de contracties om de minuut werden herhaald.

    In de verloskamer begon het hard labeur

    Persen uit alle macht, en hopla, een scheur.

    Uiteindelijk kwam ons manneke toch naar buiten

    En was ’t gedaan met beulen, tieren en tuiten.

    Om 18u25 lag het te schreien op mijn buik, blauw als het was

    Terwijl de gynaecoloog met naald en draad aan den opkuis bezig was.

    Geert en ik hebben er een glaasje op gedronken

    Want al bij al, in gewillig een uurke en twintig minuten was ’t geklonken.

    Ons baaske heet Christof met cee ha,

    En ’t verhaaltje is uit, tralala …

    Kathleen, 31 augustus 1992

    31-08-1992 om 00:00 geschreven door Kathleen

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)


    Zoon Christof
  • CuttingEdgeDesign - Facebook
  • CuttingEdgeDesign - Website

  • Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Zoeken in blog


    E-mail mij

    Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.


    Categorieën


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!