Toen ik je voor de eerste keer ontmoette

Je onbevangen en uitnodigend begroette

En jij me vrijwillig toegang tot jouw leven bood…

Toen ik je beter leerde kennen als uniek persoon

Deelde in jouw verlangen, in jouw ultieme droom

En steeds dichter naar jouw kern toe bewoog…

Besefte ik meer en meer

Hoe jij, aarzelend zoekende mens

Vastliep in jouw wereld, in jezelf.

De confrontatie, rauw en schokkend

Transparantie, glashelder en uiterst pakkend.

Ik keek zo naar binnen

In je naakte getormenteerde ziel

Jouw emoties, jouw gevoel van eigenwaarde

Beangstigend breekbaar en fragiel.

Te dicht in jouw vaarwater

Verstrengeld in jouw bestaan

Dreigend onweer

Aan de steeds zwarter wordende lucht.

Je vecht,

Je bevriest,

Je vlucht.

Zelfbescherming, jouw eigenste ultieme recht

Je trok jezelf terug in jouw bekende veilige cocon, jouw warme nest.

Sloot de 360 graden draaideur genadeloos rond jouw eenzame “ik”

Onbereikbaar

Ontoegankelijk

Ongenaakbaar

De alles afsluitende deur bleef onherroepelijk potdicht.

Daar sta ik dan,

Vol goede bedoelingen

Bereidwillig en machteloos.

Ik begrijp je teleurstelling, je vertwijfeling

Jouw “kwetsbaar” en jouw “radeloos”.

Het breekt mijn hart je zo afstandelijk te ervaren.

Mijn reikende hand wacht geduldig op een teken.

Laten we samen

Behoedzaam steen na steen

Die harde muur rondom jou afbreken.

En het “verbonden-zijn” als een geschenk,

Als een gave aan elkaar bewaren.

Kathleen, augustus 2015

22-08-2015 om 16:10 geschreven door Kathleen

Huilen

Ik zou wel kunnen huilen…

Ja, ik zou écht wel kunnen huilen

Om jouw angsten en jouw zorgen

Jouw diepe pijn en jouw immens verdriet.

Zilte tranen rollend

Over mijn warmrode wangen.

Ik zou wel kunnen huilen

Maar neen, …

Ik doe het liever niet.

Woelige gedachten,

Verwarrende emoties

Stapelen zich gaandeweg op.

Mijn zintuigen draaien op volle toeren:

Observeren, horen, voelen, smaken en ruiken.

Mijn hoofd absorbeert en interpreteert.

Mijn hart vangt de signalen op

En leeft gevoelig met je mee.

Mijn betrokkenheid vreet ongemerkt

Aan mijn stralende levenslust

Aan mijn optimistische oer-energie.

Tot op de dag

Dat ik plots en héél heftig voel

Dat ik langzaam maar zeker

Vastloop in de poel van dit innerlijk gewoel.

Ik word moe en voel me uitgeput.

Alarm: het is de hoogste tijd

Om heel lief voor mezelf te zorgen

En kordaat afstand te nemen

Van die innerlijke strijd

Van alles wat van jou is

En niet behoort bij mij.

Tijd om opnieuw te genieten

Van een zorgeloze zomermorgen

Van de zwoele wind in mijn haren

De verkwikkende rust

En de aangename stilte in het bos.

Tijd om heel dicht bij mezelf te gaan staan

Te herbronnen en te aarden naar mijn kern.

Tijd om jouw angsten, jouw zorgen en jouw pijn

Stilletjes aan mij voorbij te laten gaan.

Ik zou wel kunnen huilen

Ja, huilen van verdriet

Maar hoe hard ik jou ook aanvoel

Neen, ik doe het heel bewust liever niet.

Kathleen, juli 2015

27-07-2015 om 19:48 geschreven door Kathleen

Flinterdun is ze

De grens tussen leven en dood

Vanaf de prille moederschoot

Tot in het diepe avondrood.

Jij, een man van weinig woorden

Daden des te meer:

Ploegen en zaaien, oogsten en maaien

Op ’t ritme van de seizoenen, jaar na jaar

Vruchtbare magie, keer op keer.

Je liefde voor de landbouw en de natuur

Jouw levenslust, jouw passie, jouw vuur

Ambiance, een lach, een grap

Tranen van vreugde!

Helaas, … ook deze van verdriet

Het verlies van babybroertje Rik…

Het ongeval van Marijke, onze dierbare zus…

Samen met je liefste “Jeannientje”, een knuffel, een kus

Stil en moedig toverde je opnieuw de zon

Door de zwarte wolken heen.

Op het einde werd je zwak en ziek

Hield je hoopvol vast aan de akkoorden van je lievelingsmuziek.

Jouw spoor is getrokken

Recht door zee, zoals je was.

De navelstreng is los van moeder aarde

Innige verbondenheid in onze harten

We koesteren ze, van onschatbare waarde.

Tot ziens pa, tot ziens opa, we zien je graag

En zorgen goed voor onze ma, onze oma.

Kathleen, 10 december 2014

10-04-2015 om 00:00 geschreven door Kathleen

De trein van Roeselare naar Kortrijk

Aangekomen in ’t station,

Zonder aarzelen, direct richting perron.

Het is uitzonderlijk rustig en aangenaam kalm.

Geen schoolgaande jeugd… ’t Is paasvakantie! Geen gegalm!

De witgelakte bank, helemaal op het eind

Mijn trouwe bondgenoot, voor heel korte tijd.

De zon, oranjegeel, een vonkje vurig rood

De passie van ontluikend temperament

Boven de grillige donkere daken,

Afgetekend aan ’t mistig blauwe firmament.

Ik adem langzaam diep de frisse morgen in

Sluit behoedzaam mijn ogen, keer naar binnen en bezin…

Achter mijn rug slaan de zware klokken, traag en luid

Bim bam… Bim bam… Bim bam

Ergens in de onbestemde verte kirt een dolenthousiaste duif

Roe koe koe… Roe koe koe.

Flashback …

Flitsen uit mijn zorgeloze kindertijd.

Een fel stralende, witgele voorjaarszon,

Aan een helderblauwe open hemel

Een leeuwerik zingt zuiver zijn lied, hoog boven ons

Vader, moeder, mezelf en mijn drie zussen

Volgens hiërarchie, één lange rij

Aandachtig speurend naar de vruchtbare aarde, zij aan zij.

Zwijgend, elk in zijn eigen gedachten verzonken

Netjes achter elkaar : geduldig bieten zetten, rij na rij.

Bim bam … Bim bam… Bim bam

De klokken luiden uitnodigend in de verte, het is klokslag drie uur:

Tijd om een dorstige slok te drinken, heel eventjes vrij.

Tintelende vibraties in de lauwe lentelucht

Een zwerm gehaaste vogels molenwiekend op de vlucht.

Bim bam … Bim bam… Bim bam

Roe koe koe… Roe koe koe

Terug naar het hier

Terug naar het nu

Mijn ogen open

De trein, …

Ja, hij komt!

Kathleen, 11 april 2014

11-04-2014 om 19:04 geschreven door Kathleen

Zittend op het bruine afgebladderde bankje

Onder de weldoende schaduwbomen

Aan de rand van de vijver

In het bos.

Laat ik behoedzaam en langzaam

Mijn diepste emoties los.

De zon priemt met haar glanzende stralen

Doorheen ’t dichte bladerdak.

Stilte omarmt me … zalig !

Rimpels kringelen op ’t gladde watervlak.

Een libelle zwermt onrustig

Over de spiegel heen.

De wind waait in crescendo

Zijn ritselend ruisende lied

Doorheen het wiegend waggelende oeverriet.

Wapperend en waaiend,

Strelend en aaiend,

Sensatie zoent op m’n ontvankelijke huid.

Witte wolken drijven onzichtbaar voorbij

Zonnegloed en warmte

Maken me binnenskamers intens blij.

Waterlelieblaadjes zonnen poedelnaakt, ongegeneerd

Een vogel kwettert in het struikgewas

Bijtje gonst rakelings langs me heen

Een kikker kwaakt me uit m’n dromen.

Ik sta op en ga terug

Vanwaar ik was gekomen.

Kathleen, augustus 2012 

31-08-2013 om 00:00 geschreven door Kathleen

Te uitbundig, te enthousiast

Te open en te spontaan

Te graag zien en te veel geven

Te nabij, te intens beleven.

Te eerlijk en te puur

Te rauw, te cru, te confronterend

Te direct, te recht door zee

Te veel vlam, te hevig brandend vuur.

Te bewogen, te ontroerd

Te bereidwillig, te veel empathie

Te overweldigend, te explosief

Te passioneel, te intuïtief

Te leergierig, te nieuwsgierig

Te veel fantasie.

Te veel focus op de wereld buiten mij.

Te veel onbegrip, te veel afwijzing

Te veel frustratie, te weinig gewaardeerd

Te vaak verkeerd geïnterpreteerd.

Te veel regels, te veel eisen

Te veel prikkels, te veel druk.

Ik word onzeker,

Ik word bang

Ik trek me terug

En richt me naar binnen.

Te veel tranen,

Te veel twijfel, te veel kritiek

Knagend innerlijk verdriet

Te hard om alleen te dragen.

Te veel Kathleen, te emotioneel

Te uniek, te authentiek, te extreem.

Ik kan niet aarden

Roller-coast, rat-race,

Alles opslorpend bestaan.

Mijn batterij loopt leeg

Weg stroomt alle energie

Suggestie van buitenaf :

Misschien één of andere therapie?

Kraak nu mijn laatste restantje

Zelfvertrouwen niet

Want ik ben ik

Te anders, misschien zelfs te hoog-sensitief.

Te moe en te uitgeblust

Snak ik naar stilte en naar rust

Naar innerlijke vrede,

Goddelijke harmonie.

Mag ik te vreden zijn met mezelf

Of vind jij – mens buiten mij –

Ook nu weer van niet?

Kathleen, juni 2013

27-06-2013 om 00:00 geschreven door Kathleen

Maandenlang geduldig wachten

Uitzien naar jouw geboortedag

Jouw lichaampje verlossend naar buiten

Op mama’s blote buik

Geurig zoete warmte

Zachte broze huid

Een traan van ontroering, glinsterend

Met voldoening parelend

Ingetogen zalige glimlach.

Vertederend mooi en kerngezond

Jouw kleine vingertjes en teentjes

Je bleekroze gezichtje

Je guitige kijkertjes

Je nog platte neusje

Je zoekende mond.

Eerstgeboren zoon

Voor ’t eerst werd zij “mama”

Voortaan heet hij “papa”.

Kunnen niet meer zonder

Zielsveel houden van

Langs weerszijden van je wiegje

Gebogen hoofden

Glimlachend genieten

Hun kleine wonder.

Welkom, uniek mensenkind

Lang verwacht

Intens en innig bemind.

Kathleen, februari 2013

05-03-2013 om 00:00 geschreven door Kathleen

 Klein, lief wonderkind

  Door je ouders ooit innig diep bemind.

 Plots … meedogenloos moederziel alleen

  Papa en mama in de dood…

  Waar moet jouw ontluikend leven heen?

  Aan liefde, aandacht en geborgenheid zoveel nood !

 Vragende, wijd-open, angstige ogen

  Kijken me vertwijfeld vol verwachting aan.

  Neen, die diepe pijn kan ik niet loochenen :

  Ik wil je knuffelen en koesteren

  Dicht tegen me aan.

 Reik me je broze kleine kinderhand

  En laten we samen verder gaan.

 Voor alle weeskinderen wereldwijd,

  Afhankelijk van de goede wil van vreemde grote mensen :

  Open je hart, en wees bereid

  Hen een sprankeltje hoop voor

  Hun toekomst te schenken.

 Kathleen, november 2011

12-11-2012 om 00:00 geschreven door Kathleen

Alone in the world

Small, sweet, wonderful child

Ever dearly...Deeply loved by your parents.

Suddenly ... ruthless completely alone

Lost mommy and daddy into death ...

Where should your life go to?

Love, attention and security

so much needed!

Questioning, wide-open, fearful eyes

Watching me despair with full expectancy.

No, I cannot deny that deep pain:

I want to cuddle and nurture you

Close...Close to me.

Reach me your fragile small children's hand

And let's go together.

For all orphans worldwide,

Depending on the good will of adult people :

Open your heart, and be prepared

To give them a glimmer of hope  

For their future yet to come...

Kathleen, november 2011

11-11-2012 om 00:00 geschreven door Kathleen

Daar hangt ze

Tegen de muur

Rond, zoals ze is

TIK TAK  -  TIK TAK

Elke seconde gaat gezapig voorbij

Ik neem ze in me op

Luister met gemak

Naar haar onophoudelijke ge-tik-tak.

Stilte rondom mij :

Dit uurwerk maakt me blij !

Er is alleen maar tijd

En rust

En intimiteit.

Alleen met mezelf

Alleen met de eindigheid,

In stille ingetogenheid.

TIK TAK  - TIK TAK

De secondewijzer wipt gezwind

Van streepje naar streepje

En maakt zijn rondjes af

Minuut na minuut

Uur na uur

Dag na dag.

Ik luister naar de stilte van ’t moment

En voel me innerlijk gedragen

Door het ritme van haar contentement.

Kathleen, september 2011

02-09-2012 om 00:00 geschreven door Kathleen

Eis niet, Zaag niet, Vraag niet

Laat me met rust

Laat me alleen

Mezelf is al méér dan genoeg.

Push me niet, Dwing me niet, Duw me niet

Loop maar voorop.

Overtuig me niet, Praat niet op me in

Ik ben gewoon doodop.

Met mezelf leven

Is méér dan een zware full-time job.

Het geeft niet :

Ik hink wel achterop.

Laat me zijn wie ik ben.

Laat me leven op mijn tempo en op mijn manier.

Laat me slenteren, ik laat je gaan;

Laat me stappen, ik laat je lopen;

Laat me rennen, ik laat je sprinten;

Laat me knus in bed, ik laat je wel opstaan;

Laat me rustig mijn ontbijt en de krant,

         Ik laat je druk-druk-druk in je haast;

Laat me mijn koffie op ’t gemak

         Ik laat je eten en drinken ergens vlug tussendoor.

Laat me zien en observeren,

Laat me horen en geluiden waarnemen,

Laat me proeven, laat me smaken

Laat me ruiken, geuren en aroma’s

Laat me voelen, in ’t diepst van mijn aderen.

Laat me zijn wie ik ben :

Mezelf is trager

Mezelf vraagt tijd en aandacht en liefdevolle zorg.

Laat me leven, laat me ademen

Laat me beleven, laat me alles omkaderen.

Ik wring me niet langer

In allerlei bochten

Om aan ieders wensen te voldoen.

Laat me eindelijk zeggen

Als ik iets niet aankan.

Aanvaard de momenten

Dat ik me klein en zwak voel.

Zeg niet langer : “Trek je plan”,

Maar reik me liever je hand.

Vraag niet langer : “Bijt op je tanden”,

Maar begrijp liever mijn kwetsbaarheid.

Verwacht niet langer

Dat ik me gedraag als elk ander.

Maar weet liever

Dat ik uniek en anders ben.

Dankjewel,

Kathleen, september 2011

01-09-2012 om 00:00 geschreven door Kathleen

Jij,

Je raakt me …

In mijn diepste eigen-zijn.

Ik drink langzaam

Uit je hemelsblauwe ogen,

Weldadig zoete witte wijn.

Jij,

Je laaft me …

Door jouw diepste

innerlijke mens-zijn.

Kathleen, augustus 2012

http://www.youtube.com/watch?v=Rkkw8RhH9ck

10-08-2012 om 00:00 geschreven door Kathleen

Ben jij mij

Of ben ik jou?

Zijn wij samen één

Of elk één, tesamen?

Zielsverwant

Spiegel van mijn bestaan.

Blijf je

Of laat ik je gaan?

Kathleen, augustus 2012

For You - Peter Evrard

http://www.youtube.com/watch?v=VoYQG4uJCKY

09-08-2012 om 00:00 geschreven door Kathleen

Rode kaken

Rode wangen

Rode lippen

Rode mond

Rode zoenen

Rode tong

Rode liefde

Rode vonk

Rode gloed

Rood bloed

Passie door mijn aderen.

Kathleen, augustus 2012

08-08-2012 om 00:00 geschreven door Kathleen

De Deur

Zij is dicht, de deur.

Mijn lichaam is hier,

Jouw lichaam verblijft aan de andere kant.

Onbekenden, vreemden,

Geen weet van elkaars bestaan.

Zij gaat op een kier, de deur.

Jouw blik ontmoet mij,

Mijn blik zoekt jou.

Nieuwsgierig :

Geboorte van een vonk,

Glans in je ogen.

Ze draait verder open, de deur.

Mijn hart reikt naar jou,

Jouw liefde bereikt m’n hart.

Warmte vanuit de aardbodem

Doet m’n wangen vuurrood blozen.

Ze staat wagenwijd open, de deur.

Jij wordt mij,

Ik omarm je.

Gaan we samen jouw kant uit

Of wordt het de mijne?

Kathleen, augustus 2012

07-08-2012 om 00:00 geschreven door Kathleen

Dag mijn lieve, kleine “ik”

Ja, ’t is jaren, …

Zelfs decennia geleden.

‘k Heb je zonder veel besef,

Zonder ’t goed en wel te weten

Opgesloten in een glazen kooi

En je al dan niet bewust

Al die tijd hardnekkig vermeden.

Mijn lieve, kleine “ik”,

Hier ben ik terug :

Beschaamd, en met lege handen.

Goddank, je bent er nog !

Ongeschonden, gaaf en intact

Als toen ik je argeloos achterliet.

’t Leven zonder jou bracht me

Radeloze wanhoop en immens intens verdriet.

Ik kom je vragen,

M’n lieve kleine “schat”

Mag ik je opnieuw dragen

Diep vanbinnen,

In mijn geschonden hart ?

Speelse kleine,

Lieve, spontane meid,

Ik kom je bevrijden

‘k Neem je voorzichtig aan de hand

Breng me aub. terug naar mijn eigen land

Naar mijn intens gevoel,

Naar mijn stoutste dromen,

Naar mijn eigen huis,

Naar mijn warme, gezellige thuis.

Laten we voortaan “samen” wonen.

‘k Geef je helder licht

En frisse ademruimte

‘k Geef je eindeloos je tijd

En levenslust vol energie

‘k Geef je alle aandacht

En oneindig veel liefde.

‘k Zal je koesteren en knuffelen.

Trek mij over de torenhoge grenzen heen

Bevrijd me, verlos me.

Mijn lieve, kleine “ik”

Mijn eigenste mezelf

We worden opnieuw “één”!

Hartelijk gefeliciteerd.

Kathleen, augustus 2012

06-08-2012 om 00:00 geschreven door Kathleen

Ik leef

Ik leef “haar”

Ik leef “hem”

Ik voel “zij”

Ik voel “hij”

Ik leef “jullie”

Ik leef “jij”

Ik leef “oud”

Ik leef “jong”

Ik leef “iedereen”

Ik leef “wij”

Behalve, …

ik leef mijn absolute “zelf”.

Behalve, …

ik leef mijn eigenste “mij”.

Ik leef

Ik leef over mijn eigen leven,

Over mijn eigen unieke zijn heen.

Ik overleef

Tot mijn lichaam

Het resoluut begeeft.

Kathleen, augustus 2012

05-08-2012 om 00:00 geschreven door Kathleen

Het bloedt van binnen,

Het bloedt binnenin …

Ravijn van hels-intense pijn

Doorklieft genadeloos mijn hart

Kloof wordt scherper en dieper

Waterval, donker van smart

Gedonder en geklater

Oorverdovend geweld aan macht

Dwars door m’n weke vezels heen.

Neergestort,

Meegesleurd,

Meedogenloos verslindende draaikolk.

Door na-weeën verder kabbelend :

Mijn hart bloedt vanbinnen.

Verscheurend door merg en been,

Het bloedt ondraaglijk pijnlijk … binnenin.

“Waar ?”

Zeg me :

“Waar moet ik heen ?”.

Kathleen, augustus 2012

Simon & Garfunkel - Bridge over troubled water
http://www.youtube.com/watch?v=jjNgn4r6SOA

04-08-2012 om 00:00 geschreven door Kathleen

Gesneuveld,

Neergezegen

Een hoopje ellende

Bloedend op de grond.

Gutsend in de plas

Die eens mijn levensstroom was.

Groter en ronder en dieper,

Die steek- en snij- wond.

Pantser van pure onverschilligheid,

Deken van complete gevoelloosheid

Over mijn gehavende gebroken lichaam heen.

Omstaanders komen en gaan

Ramptoeristen knikken onbegrijpend “neen”

Blijven nonchalant een pozeke onwennig staan.

Sommigen roepen;

Ze schreeuwen mijn naam.

Ik hou me koest.  Ga heen !

Laat me liggen,

Laat me zijn,

Laat me in m’n lijden,

In al mijn verschrikkelijke pijn.

Laat me hier en nu

Zo hulpeloos bestaan.

Kogelregens “Moet-je-doen” ketsen op me af

Plensbuien “Raad” storten meedogenloos op me neer.

Ik geef geen kik, ik hou me stil

Weg is mijn aller-aller-laatste restje “verweer”.

Zwijg nu toch,

Stop dat oorverdovend bombardement.

Ik ben zwakker dan zwak

Ik ben doodmoe en uitgeblust

Ik ben tot in mijn as

Totaal opgebrand.

Laat me met rust,

Laat me alleen.

Al die woorden,

Goedbedoeld of niet,

Verergeren alleen maar de pijn.

Neen, ze helen en genezen NIET !

Ze halen me onderuit

Ze houden me alleen maar heel erg klein.

Stop het gebombardeer

Ik heb méér dan genoeg

Alleen al,

Aan mijn immens pijnlijke zeer.

Kathleen, augustus 2012

03-08-2012 om 00:00 geschreven door Kathleen

Daar, …

Hoog in de donkere schuur,

Daar lonkt ze naar me.

Innemend en uitnodigend :

Die bruine, verweerde,

Door houtworm bewerkte balk.

Uitdagend dragend de belofte in zich :

Bengelend met kracht en macht

Over de muur

Tot, … aan de overkant.

Hel wit licht aan ’t firmament

Bliksemschicht verlicht m’n geest

Nieuwe wereld,

Naar jou snak ik het meest.

Oase van rust

Vrede en licht.

Is ’t daarvoor dat mijn aardse lichaam zwicht ?

Het touw moet sterk en stevig zijn

De lus, de knoop, het strop

Eénmalig eeuwig efficiënt.

De sprong in het donkere duister

De weg van stil geprevel en gefluister.

Wurgslang rond m’n hals

’t Gordijn trekt langzaam dicht

M’n adem stokt,

Mijn lichaam schokt.

Is mijn geest nu vrij en warm en vederlicht ?

Of heeft de bombastisch bruine balk

Mij meedogenloos opgelicht?

En ben ik voor niets

Voor haar valse beloften gezwicht?

Kathleen, augustus 2012

Bel 106 of chat anoniem op http://www.tele-onthaal.be

- Praten is de eerste stap. -

http://www.zelfmoordlijn.be

Sing Me A Song - Return

02-08-2012 om 00:00 geschreven door Kathleen