ZIT STIL – OUDERS BRIEVEN OUDERS

Misschien kunt u ons verhaal opnemen in de rubriek “Ouders brieven ouders” van uw tijdschrift.  Via deze weg willen wij ons steentje bijdragen aan de begeleiding van kinderen met ADHD, en zo hun ouders een duwtje in de rug geven op deze vaak lastige weg.

Beste ouders,

Mag ik jullie even binnenleiden is ons TURBULENT gezinnetje?  Eventjes voorstellen : mijn man Geert en ik zijn al 13 jaar gehuwd en de gelukkige ouders van drie kinderen.  Jurgen is acht en heeft ADHD.  Christof is zes en is ons rustigste kind.  Nathalie wordt twee en is vanaf haar geboorte een uitermate actief en drukdoend meisje.

Na, op professioneel vlak, al vele watertjes te hebben doorzwommen en twee maal verhuisd te zijn op vijftien maanden tijd, hebben we eindelijk onze vaste plek gevonden.  We baten nu een zeugenbedrijf uit.  Dit heeft het voordeel dat we thuis werken en zelf voor onze kinderen kunnen zorgen, ook al valt dit niet steeds makkelijk te combineren.  Bovendien beschikken we over RUIMTE : een groot huis, een grote tuin en een lange gebetonneerde weg tussen de stallen in.  Ik kan me echt niet inbeelden hoe ik onze kroost zou moeten opvoeden in een appartement op de elfde verdieping!

Jurgen was als peuter en kleuter reeds heel ondernemend.  Hij was erg ACTIEF EN ALTIJD BEZIG.  Hij kon ook moeilijk stilzitten.  Maar hij was ons eerste kind en zelf zijn wij als ouders allebei energieke en altijd-bezige-bijen.  Wij waren zelfs trots op onze spruit waar zoveel “pit” in zat.

De kleuterklassen doorliep hij zonder veel problemen tot er in het derde trimester van de derde kleuterklas eens een vreemd briefje in zijn boekentas stak.  De juf vond dat het nu maar eens gedaan moest zijn met speelgoed te breken in de klas.  Ze eiste dat Jurgen een autootje van hem meebracht naar de school.

Verontrust nam ik contact op met zijn juf.  En wat bleek?  Jurgen maakte speelgoed stuk door er moedwillig tegen te schoppen.  Hij spoelde autootjes door in het toilet, zette de kranen open zodat de toiletten onder water kwamen te staan en brak deksels van vuilnisemmers.  Het leek alsof de juf zich vergiste en niet over onze zoon sprak maar over een ander kind.  Dit was een Jurgen die wij niet kenden.  Thuis waren we heel streng en we hamerden erop om de gestelde regels te handhaven.

Toen de juf een heen-en-weer-schriftje meegaf en wij als ouders op de hoogte gesteld werden van wat er zich tussen de schoolmuren afspeelde, waren de problemen vlug van de baan.  Het schriftje kon weer opgeborgen worden.

Eind derde kleuterklas werden wij geconfronteerd met het feit dat Jurgens fijne motoriek niet in orde was.  PMS-testen hadden dit uitgewezen.  Inderdaad, Jurgen tekende en kleurde niet zozeer voor het resultaat, maar veeleer voor het plezier van het tekenen zelf.  Ik bestempelde zijn tekenprestaties telkenmale als abstracte kunst.  Er werd voorgesteld om in het eerste leerjaar onmiddellijk te starten met zorgverbreding.  De taakleraar zou worden ingeschakeld.  Heel die grote vakantie heb ik veel moeite gedaan om samen met Jurgen elke dag één blaadje uit het vakantiewerkboekje “Al spelend leren schrijven” te maken.  Zijn fijne motoriek liet inderdaad te wensen over en zijn motivatie was nul komma nul.  Toch hebben we samen doorgebeten.  De herhalingsoefeningen aan het eind van het boekje werden vlot geschreven en stilaan begon Jurgen het ook leuk te vinden.  Hij was klaar voor de grote sprong.

Het eerste leerjaar dan…  Eind september werden we uitgenodigd voor een oudercontact.  Daar kregen we te horen dat Jurgen niet kon stilzitten, zich niet kon concentreren, om de haverklap afgeleid was en de klas stoorde.  Hij moest regelmatig op een bankje apart zitten.  Natuurlijk werd dit gedaan voor zijn “eigen bestwil”.  De juf dacht dat hij zo beter de lessen zou kunnen volgen.  Maar stel je eens in de plaats van het kind zelf!  Dit moet toch overkomen als een zware straf, niet?  Deze oplossing was volgens ons zeker niet bevorderlijk voor de ontwikkeling van een positief zelfbeeld bij Jurgen.  Gelukkig heeft de juf ons op het juiste spoor gezet en ons aangeraden hem te laten testen in het revalidatiecentrum.  Intussen was het krokusverlof.

De resultaten van de testen wezen uit dat Jurgen ADHD heeft.  Hij is normaal begaafd (zij het aan de grens) en heeft ook leerproblemen.  Sindsdien rijdt mama twee maal per week naar het Reva, ook tijdens de vakanties.  Er werd ook met Rilatine gestart.  De resultaten waren verbluffend.  Jurgen kon zich beter concentreren.  Hierdoor verliep het leren vlotter.  Maar de grootste verandering was dat hij niet meer de vreemde eend in de bijt was.  Hij was niet langer het zwarte schaap dat ongewild aan de kant stond.  Op het einde van het eerste leerjaar werden zowel Jurgen als wijzelf beloond voor onze dagdagelijkse inzet.  Onze zoon eindigde met 75% (weliswaar aan de staart van een hele sterke klas).  Voor ons was het een overwinning waar we trots op mochten zijn.  Hij mocht overgaan!

In het voorjaar van het tweede leerjaar werden opnieuw testen afgenomen in het Reva.  De EEG-test liet duidelijke overbeweeglijke hersenactiviteit zien.  De dokter-neuroloog die hem onderzocht zei me nog dat we ons geen illusies moesten maken : Jurgen zou veel moeite blijven hebben om het gewoon onderwijs te kunnen volgen.  Wel had hij zijn leerachterstand ingehaald.  Op ons aandringen mocht hij Reva blijven volgen.

Intussen is hij gestart in het derde leerjaar.  De contacten met de school en met het Reva verlopen vrij vlot.  Ik geef zelf de nodige gegevens door, zodat de juf weet wat ADHD is.  Ik bezorg een copie van het schoolrapport, zodat ze in het Reva onmiddellijk kunnen bijsturen indien nodig.  Sedert dit jaar vragen wij regelmatig vriendjes op bezoek.  Ook komen er af en toe vriendjes logeren.  Dit doen we om Jurgen niet sociaal te isoleren.

Het lijkt misschien alsof alles vrij rimpelloos verloopt.  Maar als je bij ons achter de schermen kijkt, dan merk je een rumoerige, drukke, lawaaierige, woelige, zenuwachtige en gejaagde sfeer.  Meestal waait hier binnenskamers een wervelwind die je meesleurt naar het hartje van de heksenketel.  Jurgen draaft molenwiekend door de kamers.  Hij heeft weinig besef van ruimte of tijd en is een enorme ENERGIE-vreter die buitengewoon veel AANDACHT vraagt.

We vinden het als ouders heel moeilijk om ons gezag te doen gelden.  Soms lijkt het alsof we er helemaal geen hebben.  Alle beloningssystemen en positieve bevestiging ten spijt, wordt er nog heel wat geroepen en geschreeuwd.  Maar onze stem gaat vaak verloren in de woestijn.  Op momenten en plaatsen waar je als ouder gehinderd bent om kordaat te reageren, slaagt Jurgen erin ons (wellicht onbewust) uit te dagen of voor schut te zetten.  Zijn impulsiviteit en prikkelbaarheid leidden ook herhaaldelijk tot agressiviteit.  Zelfs tegenover wildvreemden.  Het is alsof Jurgen constant in de aanvalspositie zit.  Als ouders moet je IJZERSTERK zijn, elk afzonderlijk.  Maar ook je relatie moet ijzersterk zijn.  Je kind met ADHD beheerst je leven, je gezin, je relaties.  Je bent voortdurend MOEDER EN VADER.  Er blijft weinig tijd om VROUW EN MAN te zijn en je hebt nog minder tijd voor JEZELF.

Nathalie wordt twee en we zien veel gelijkenissen met Jurgen.  Dit maakt dat we als ouders soms met de handen in het haar zitten.  Soms staat ons hoofd op springen en hebben we zin om er tussenuit te kunnen.  Soms is het een eenzame strijd, omdat we zo weinig begrip krijgen van de omgeving.  “Elk kind is toch wel eens druk of lastig?” klinkt het dan.  En toch…  EROVER KUNNEN PRATEN is een eerste stap om uit de benarde situatie te geraken.  EROVER LEREN is een tweede stap.  Het verruimt je horizon en helpt je inzichten verkrijgen.  De derde stap is wellicht de moeilijkste : ERMEE LEREN LEVEN dag in dag uit, met vallen en opstaan.

Ik wens aan alle ouders de moed, de kracht, de durf, de wijsheid en de inzet om hun kind met ADHD te begeleiden naar de volwassenheid toe.

Het is de moeite waard.  Succes en volharding!

Kathleen, mama van Jurgen, Christof en Nathalie

Dit artikel werd gepubliceerd in het tijdschrift “Zit Stil” van de gelijknamige organisatie, in het nr. 71 – 1998/4

Ondertussen (november 2012) behaalde Jurgen zijn diploma “Bachelor in de biotechnologie”, neemt hij al lang geen Rilatine meer, woont hij zelfstandig en maakte hij zijn droom om wereldreiziger te worden deels waar : Hong Kong, Uganda, …

Dus ouders : altijd blijven geloven in je kind !!!!!!