De vier kaarsen

Heel langzaam brandden eens vier kaarsen.
De omgeving was zo rustig dat men ze kon horen spreken.
De eerste kaars zei: “Ik ben de VREDE.
Ik deed zolang mijn best
opdat mensen geen ruzie zouden maken,
dat ze geen wapens zouden gebruiken,
dat ze niet zouden slaan voor een meningsverschil.
Maar er blijft oorlog overal,
en waar mensen in groepen samenkomen
blijven er twisten ontstaan.
Wat heeft het voor zin dat ik voor hen brand?
Niemand, kan mij beletten dat ik uitdoof.”
Haar vlammetje werd vlug kleiner en doofde uit.

De tweede kaars zei: “Ik ben het VERTROUWEN.
Meestal kan ik gemist worden.
Dus heeft het geen zin meer dat ik blijf branden.
Want ik leer mensen om te geloven
in het leven zelf en in elkaar.
Ik leer hen dat ze samen iets moois kunnen maken,
maar ze luisteren niet.
Hun vertrouwen is zo klein.
Ze geloven alleen wat simpel is
en in dromen die wegvliegen als een veertje.
Mensen vertrouwen niet eens meer hun eigen hart,
en geloven niet in het waarom van hun bestaan.”
Wanneer ze stopte met praten
blies ze zichzelf met een laatste zuchtje uit.

Op haar beurt sprak zachtjes de derde kaars:
“Ik ben de LIEFDE.
Ik heb de kracht niet gekregen om te blijven branden.
De mensen negeren me.
Ze vergeten zelfs hun naasten te beminnen.
Ik had zo gehoopt
dat ik mensen kon helpen
om elkaar warmte te geven,
en het gevoel dat er altijd Iemand
ook van hen hield – zelfs al wist men dat niet.”
Ze wachtte niet langer en doofde uit.

Plots kwam er een kind aan
en zag de drie gedoofde kaarsen.
Het keek naar de vrede
waarvan het licht verdwenen was,
en naar het vertrouwen
dat het nodig had om groot te worden
en om moedig te zijn,
en naar de liefde
omdat het kind niet alleen wilde zijn.
“Waarom branden jullie niet langer?”
riep het kind vol onzekerheid uit.
De drie kaarsen spraken
en vertelden hoe slecht het met hen ging.
Nadat dit alles gezegd was
begon het kind te wenen.

Toen zei de vierde kaars:
“Wees niet bang, mijn kind.
Nu ik nog brand
kunnen we de andere kaarsen weer aansteken.
Want ik ben de HOOP!”
Met glanzende ogen nam het kind de kaars van de hoop
en stak de andere kaarsen weer aan.
Het vlammetje van de hoop
wilde het kind nooit uit het leven laten verdwijnen.

Laten ook wij allemaal de HOOP,
het VERTROUWEN, de VREDE
en de LIEFDE bewaren en koesteren!!!
Dan groeit het grote licht
dat Kerstmis is voor vandaag, voor morgen en altijd!

Nog klinken klokken

Nog klinken klokken in de toren,
ze luiden in de wereldnacht:
Word wakker want er is een kind geboren,
een kind dat vrede op de aarde bracht.

Nog zingen engelen in de velden:
'Hoor toch wat vroeger is geschied.'
Deze echo wil de wereld melden:
't Gaat om een kind en anders niet.'

Nog geven herders vanuit het verleden
een voorbeeld om op weg te gaan.
Het kan nog steeds want heden
is het aan ons de boodschap te verstaan.

En als we dan de kribbe stil bezoeken
zien we het kind, het vraagt ons hart.
Geboren in een stal, gehuld in doeken,
reeds dragend onze pijn en smart.

~Diny Beijersbergen-Groot~

Het licht van boven

Bij het licht van de sterren boven het veld
staren ogen, vol vermoeidheid van de dag.
Ze luisteren naar één herder die vertelt,
het verhaal van jaren her, wat hij toen zag.

Van een teken, een hemel vol zang en licht,
de tocht naar de stal, het kind en hun bezoek.
Hoe de moeder nadacht over hun bericht,
het kind dat daar lag in voederbak en doek.

Bij het licht van de sterren boven het veld
stralen ogen vol vreugde over die dag
als er één over Jezus, zijn Heer, vertelt,
van een leven dat hij niet aankomen zag.

En hij bidt voor alle mensen op de aard’
dat zij eens van Gods liefdesweg getuigen,
zoeken de weg door zijn Zoon geopenbaard
en vinden het Licht dat harten doet juichen.

~Dirk Vethaak~

Stille nacht

Als straks de stemmen klinken
van eng'lenkoren wijd en zijd
en in de schone kerstnacht
hun lied naar de Verlosser leidt,
komt er wellicht een hunk'ring
naar tijden reeds voorbijgegaan
en met betraande ogen
ga je weer bij zijn foto staan.

Je spreekt wat lieve woorden,
als groetwoord naar de eeuwigheid
en samen loop je langzaam
gearmd door de voorbije tijd.
De kind'ren werden groter,
ze gingen zelf hun levenspad.
Wat kon je dankbaar wezen
dat je goddank elkaar nog had.

En al die dingen zeg je
tegen de foto aan de wand.
Je voelt nog steeds die echte
en onvervalste liefdesband.
"Schat, binnenkort zijn wij weer
voor altijd in Gods heerlijkheid.
Dan is voorgoed gestreden
de eind'loos lange levensstrijd!"

En als de stemmen klinken
van eng'len die je duid'lijk ziet,
zing je heel innig mede
het wonderschone kerstfeestlied.
Het "Stille nacht" vertelt je
van Jezus in een schaam'le stal
en jij weet dat je samen
die Heer weldra ontmoeten zal!

~Frits Deubel~

Gods vrede

Er straalt een Ster aan de Hemel,
en hij schijnt zo schoon in de nacht.
Ster tussen 't sterrengewemel,
vol gloed en schitterende pracht.

Wijzen volgden die schone Ster,
een Goddelijk kind geboren.
Die Gods vrede op aarde bracht,
een wereld in schuld verloren.

Kom, laten wij Hem aanbidden,
die Koning zonder pracht en praal.
Gods Zoon wil zijn in ons midden,
Christus kwam voor ons allemaal.

~Petra Groeneveld~

Klokkenstem

Hij hoorde geluiden
van klokken die luiden
met roepende stem
naar Bethlehem

veel is verborgen
op deze morgen
ziet mensen staan
de kerk binnengaan

al jaren geleden
die kerk betreden
geloof in wat hij ziet
vond hen hypocriet

nu loopt hij stapvoets
schoenen gepoetst
met de mensen mede
naar het feest van vrede

sfeer wordt gevoed
door muziek die groet
een welkom onthaal
in het kerkportaal

nu zingt hij weer
van Kinderke teer,
verdwenen jammerklacht
maar vrede op aard en stille nacht

ontwaakt door klokgeluid
gelovig hart van binnenuit
kindje Jezus kwam voor hem
riep hem met een klokkenstem

~Robert Doek~

Weg naar vrede

Doorheen de bedding van ons hart
stroomt Zijn liefde zuiver en zacht
mag het Kindje in ons wonen
ons de weg naar vrede tonen

~Greta Casier~

Efrata

‘t Is wonderstil in Efrata.
Niets stoort de rust, op ene krekel na.
De nacht is vol van vrede.
Een held're ster deelt ons iets mede.

Herders liggen in het veld.
Al hun schapen zijn geteld.
Niets vermoedend van de grootsheid
Die de hemel straks tentoonspreidt.

Plots is daar een blinkend licht.
Een glimp van Gode's aangezicht.
’t Is een engel die zij ontwaren.
Deze brengt De blijde mare.

“Spoedt U naar de stal waar ge Hem vindt.
Het lang verwachte heilig Kind.
Aanbidt Hem daar en brengt Hem eer.
Messias, Koning, onze Heer”.

Dan verschijnt er in de hoge
Een schouwspel van Gods alvermogen.
Hulde brengende hemelkoren
Zingen: “Jezus is geboren”.

Daar ligt Hij nu, in doeken zacht.
Onwetend nog van wat Hem wacht.
Maria weet reeds van zijn lijden,
Dat ons van schulden zal bevrijden.

Het wordt weer stil in Efrata.
Niets stoort de rust, op ene krekel na.
Hij was getuige van het feest.
Vervolgt zijn lofzang, ’t gezegend beest.

~Ger van Dien~

De nachten

De nachten worden kouder
Lampen gaan vroeg aan
Korter de dagen
De winter komt eraan

Schuim op de golven
Beukend op de kust
Schel schreeuwende meeuwen
Met niet of nauwelijks rust

De wind rukt aan je kleren
En giert woest aan je voorbij
Alsof hij je wil zeggen
De tijd is nu van mij

~Auteur mij onbekend~