Mijn lief, ik ben je vaak in landen ver gaan zoeken, weg van huis, mijn zinnen zat gelaafd, als hier plots je blik weerglanst in alle hoeken, en eindelijk mij toont je warm en lief gelaat.
Mijn lief, kon ik je maar aan mijn lichaam lijmen, zodat de dag van morgen nooit meer eenzaam kon, een fijn gevoel dat nooit meer zou verdwijnen, als 't eind der dag neigt naar de horizon...
Het liefste gaf ik jou een spiegel omdat ik weet dat die niet liegen kan als je gaat ontdekken de schoonheid in de trekken van de vrouw die lachend in mijn leven kwam...
Jozefien, Jozefien, 'k heb je achter 't raam gezien, in een fijn japonnetje, bloot tot je balkonnetje, onder 't blauwe neonlicht, waar jij gelaten deed jouw plicht, Jozefien, Jozefien, 'k heb je achter 't raam gezien...
Jozefien, Jozefien, 'k heb je kamertje gezien, vol met bloemetjesbehang en meubeltjes van vierde rang, je ogen keken nog eens gauw naar de madonna op de schouw, Jozefien, Jozefien, 'k heb je kamertje gezien...
Jozefien, Jozefien, 'k heb je mooie lijf gezien, ik moest wachten met de vreugd, eerst de centen dan de deugd, de madonna sloot haar ogen, je was voor mij vol mededogen, Jozefien, Jozefien, 'k heb je mooie lijf gezien...
Jozefien, Jozefien, 'k heb je nooit meer weer gezien, in je fijn japonnetje, bloot tot je balkonnetje, nu zit onder 't neonlicht, één of ander vreemde wicht, Jozefien, Jozefien, 'k heb je nooit meer weer gezien...
Mijn woorden wachten... Alsof dit vers een eind genomen heeft. Raak mijn gedachten Jaaglijn die trouw jouw schoonheid sleept Al die nachten Naar vele havens waar nooit wordt aangemeerd.
Ik herkende je meteen al kwam je uit een ver verleden waarin ik jou 't voldaan zijn leerde en alles wat een man een vrouw kon geven.
Je mond behield die volle lippen je stempelde mijn lichaam vol met onderhuids genot en lust ijskoude droom nu jij hem gulzig kust.
Je schudt je hoofd, je haren deinen een waaier van vertrouwd satijn weer voel ik z' over mijn lichaam glijden zijn warrelende hand laat striemen op mijn lijf.
Je stapt zelfzeker, je lenden soepel langzaam verdwijnend uit mijn troebel zicht mijn ogen tranen tot de laatste druppel 't verleden spat uiteen en dooft het licht.
