Dit vind ik persoonlijk 1 van de mooiste gekko's.De vipergekko is afkomstig van Pakistan en wordt ongeveer 7 jaar. Vrouwtje worden max 10cm en de mannekes 7 cm Ze zijn te houden in een woestjinterrarium. Als voeding geef je kleine krekels en kleine wasmotlarven, bepoeder de voedseldieren steeds met calcium en 1 maal in de week met vitaminen. De eitjes worden gelegd in het zand en komen soms uit in de terrarium daar ze soms moeilijk te vinden zijn.ze worden namelijk overal gelegd,meestal lichtjes begraven onder het zand.
De valkparkiet (Nymphicus hollandicus) is een in Nederland en België vrij populaire volière- en kooivogel, die oorspronkelijk uit Australië afkomstig is.
Geschiedenis
John Gould was de eerste die valkparkieten beschreef. Hij vermeldde in zijn boek The birds of Australia (1839) dat de grond in Australië bezaaid was met valkparkieten en dat op takken van bomen nog eens honderden vogels zaten. Hij gaf de vogel de wetenschappelijke naam Palaeornis novae-hollandiae, oude vogel uit Nieuw-Holland. In 1850 werden de eerste Europese valkparkieten geboren in Duitsland. In Nederland werden in 1865 de eerste valkparkieten gekweekt, en in België in 1870. Pas in 1965 kreeg de valkparkiet zijn huidige wetenschappelijke naam: Nymphicus hollandicus. 'Nymphicus' betekent: gelijkend op een nimf, en 'hollandicus': van Holland (Nieuw Holland is een oude benaming voor een deel van Australië). Recent onderzoek van mitochondriaal DNA heeft aangetoond dat de valkparkiet een kleine kakatoe is, en het meest verwant met de donkergekleurde kakatoes van het geslacht Calyptorhynchus.
Uiterlijk
De wildkleur valkparkiet is de meest voorkomende en heeft de volgende kenmerken: Grijs met witte vlekken op de vleugels, een gele kop met een gele kuif, en oranje oorvlekken. Er zijn ook andere kleurvariëteiten gekweekt, bijvoorbeeld de lutino, opaline(gepareld), grijs en wit, en albino. Het geslachtsverschil is weinig opvallend - de mannetjes ('man') hebben een gele kop en kuif, het vrouwtje ('pop') heeft een minder gele kop, wat vooral bij onderlinge vergelijking van een paartje opvalt, en ook niet bij alle kleurvarianten zichtbaar is. Kenners kunnen het eerder aan bepaalde gedragingen zien, mannetjes vertonen machogedrag. Ze wegen 80 à 110 gram en zijn ongeveer 30 tot 33 centimeter lang (kop-staart).
Valkparkieten kunnen goed als huisdier worden gehouden maar aspirant-valkparkiethouders moeten zich realiseren dat vooral de mannen erg luidruchtig kunnen zijn en dat de veren stof produceren, er zijn speciale onderdonsveren die tot een soort poeder uit elkaar vallen, net als bij duiven. Vooral als ze in de eerste 8 levensweken veel met mensen in contact komen kunnen ze erg tam worden. Valkparkieten worden gemiddeld tussen de 15-20 jaar oud maar je hebt natuurlijk uitzonderingen. Ze komen in gevangenschap relatief gemakkelijk tot broeden.
Dieet
Ze eten voornamelijk grof parkietenzaad, daarnaast wordt aangeraden om ook met grote regelmaat groenvoer aan te bieden. Er moet ook dagelijks vers drinkwater beschikbaar zijn. Naast grof parkietzaad bestaan er ook totaalvoeders in de vorm van pellets. Sommigen vinden pellets minder gewenst omdat ze de functie van de krop overbodig maken. Anderen zijn van mening dat pellets een volwaardiger voer zijn. Om de krop goed te laten werken heeft de parkiet maagkiezel nodig in de kooi, waarvan hij er af en toe een naar binnen werkt. Dit is namelijk nodig voor de vermaling van het eten in de krop.
Wanneer men met valkparkieten wil kweken dus wanneer een mannetje en een vrouwtje bij elkaar worden gezet en er jongen worden verwacht, kan er eivoer worden bijgegeven. Dit is normaal gesproken niet nodig om de vogels gezond te houden.
Kooi
Minstens 40x50x60 cm, en dan nog wel af en toe buiten de kooi laten vliegen. Tralies dienen horizontaal te lopen om klauteren mogelijk te maken. Natuurlijk is het beter om een ruimer onderkomen voor de valkparkiet te kiezen zodat deze volledig tot zijn recht komt. Een volière, buiten of binnen, is ideaal voor een valkparkiet, die dan te allen tijde zijn vleugels kan strekken.
Een zieke valkparkiet
Een zieke valkparkiet is vaak te herkennen aan een ander gedrag dan normaal. Hij zit bijvoorbeeld bol in de veren of slaapt zelfs de hele dag. Een zieke valkparkiet slaapt daarnaast over het algemeen op 2 poten in plaats van 1. Ga met een zieke valkparkiet zo snel mogelijk naar de dierenarts om een diagnose te laten stellen. Mocht de valkparkiet namelijk de zogenaamde papegaaienziekte hebben dan is behandeling bij de mensen die met de besmette dieren in aanraking zijn geweest soms ook noodzakelijk. De meeste ziektes van valkparkieten zijn simpel te genezen.
Als huisdier De valkparkiet is goed als huisdier te houden, als het stof en het lawaai geen bezwaar zijn. Ze kunnen erg tam worden en hebben meestal een zachtaardig karakter. Let er wel op dat een angstige of boze valkparkiet wel hard kan bijten als hij dat wil. Valkparkieten zijn zelfs zo schuchter dat kleinere, maar agressievere vogels zoals de grasparkiet ze soms het leven zuur kunnen maken en ze zelfs kunnen verwonden. Probeer altijd een jonge handtamme valkparkiet te kopen; een oudere valkparkiet is moeilijker en soms helemaal niet tam te maken. Kijk ook of de valkparkiet een ring om zijn poot heeft; deze kan links of rechts worden aangebracht. Zo kan men met zekerheid zeggen of de vogel inderdaad nog jong is. Tam maken begint met de vogel uit de hand te laten eten. De valkparkiet is van nature sociaal en nieuwsgierig, en zal als hij zich eenmaal op zijn gemak voelt zelf initiatief nemen. Er zijn ook kwekerijen waar de vogel (soms tegen extra betaling) handtam wordt gemaakt. Kortwieken maakt het tam maken meestal eenvoudiger omdat de vogel zich niet zo makkelijk meer aan zijn baasje kan onttrekken. Men heeft dan in ieder geval tot de volgende rui de tijd.
Het houden en verzorgen van nakweek EUROPESE landschildpadjes
Inleiding: Omdat er in de fokkerij of handel weinig of geen halfwas of volwassen Griekse, Moorse of kloklandschildpadden (respectievelijk Testudo hermanni, Testudo graeca en Testudo marginata) worden aangeboden die onmiddellijk in een buitenterrarium of serre kunnen worden gehuisvest, zullen we de opfok van babylandschildpadjes bespreken.
Huisvesting: Jonge babys kunnen best in een oud aquarium, terrarium of caviabak ondergebracht worden op een minimum 10 cm dikke laag vochtige potgrond of cocopeat die men regelmatig dient te bevochtigen om de diertjes met een mooi glad schild te laten opgroeien.
In het terrarium kan men een ruwe platte steen plaatsen, enerzijds als decoratie anderzijds om de nageltjes van de diertjes af te laten slijten.
Temperatuur: De omgevingstemperatuur in het terrarium mag 28° tot 30° C bedragen, dit zowel dag als nacht. Overdag mag het onder de spotlamp(en) zelfs meer zijn, 30° tot 35°C. De gloeilampen kan men monteren in lamphouders met knijpsysteem, zodoende kan men ze op willekeurige plaatsen aanbrengen. Bij voorkeur aan de ene zijde van de bak of terrarium zodat de temperatuur hier hoger is dan de andere zijde. Omdat het daar dan koeler blijft, hebben de diertjes de keuze in welk gedeelte zij willen verblijven. Schrik niet als de diertjes soms enkele dagen in de grond vertoeven. Zodra ze behoefte hebben aan voeding of drinken komen ze wel tevoorschijn.
Ideaal is de nakweek gedurende twee winters in het verwarmde terrarium te houden zonder winterslaap. Om de beste resultaten met uw nakweekdieren te verkrijgen raden wij aan om de babys bij goed weer vanaf 20°C buiten te laten genieten van het broodnodige zonlicht. Opgepast voor oververhitting! Onder het glas van een serre loopt de temperatuur hoog op en moet je de dieren bescherming bieden door hooi of stro op de grond te leggen. Vanaf half of eind mei kunnen de dieren buiten vertoeven. Ideaal is natuurlijk een (mini) serre: hierin wordt de temperatuur ruim 10° tot 30°C hoger dan buiten. Bij slecht weer of vanaf eind oktober kan het terrarium weer opgezocht worden.
Landschildpadjes moeten steeds de mogelijkheid hebben zich te beschermen tegen het (kunst)zonlicht, dit kan door middel van laagstruikgewas, een oude nokpan, stro, hooi in combinatie met takken enz.
Gevaar: Aandacht dient men ook te besteden wanneer men schildpadjes in de zomer buiten plaatst in de tuin. Eksters, kraaien, torenvalk, Vlaamse gaai, ratten, katten, honden,... kunnen gevaarlijke vijanden van uw lievelingsdieren worden.
Voeding Bij het voeren van babylandschildpadjes dient men voldoende afwisseling aan te bieden zoals aardbei, radijs, komkommer, witloof, appel, peer, meloen, weegbree, melkdistel, klaver, paardebloem, bloemkolen, broccoli, andijvie,...
Ook sepiaschelp en gemalen eierschalen mogen niet ontbreken op het menu! Eenmaal per week kan men een geweekte katten- of hondenbrok verstrekken in een laag onderzetbordje gevuld met water. Zelf hebben we goede resultaten met Pedigree Mixer wat we lichtjes bestrooien met mineraalmengsel voor duiven (poeder). Ook dient men dagelijks vers fris drinkwater aan te bieden eveneens in een ondiep onderzetbordje.
Groei: Wanneer de babys goed verzorgd en verwarmd worden zullen zij de volgende lente na hun geboorte ruim 8 tot 11 cm groot zijn.
Opmerkelijk is dat vrouwelijke dieren van het laatste kweekjaar tussen 8 en 9 cm en mannelijke tussen 10 en 11 cm groot waren. (zie bijgevoegde fotos )
Wist je dat dieren in gevangenschap bij goede verzorging zelfs ouder dan 80 à 90 jaar kunnen worden.
De vierteenlandschildpad (Testudo horsfieldii) is een schildpad uit de familie landschildpadden (Testudinidae), en wordt ook wel Russische vierteenlandschildpad genoemd.
Beschrijving
De gemiddelde schildlengte is ongeveer 15 tot 20 centimeter lang, maximaal 28 centimeter, en heeft een bol schild met een donkerbruine tot zwarte kleur. De schildplaten zijn regelmatig en zeshoekig, de randen ertussen zijn geelbruin en maken dat de schildplaten goed te onderscheiden zijn. Ook het plastron is zeer donkerbruin tot zwart met een gele lijnentekening die de randen van de buikplaten volgen.
Algemeen
De vierteenlandschildpad leeft in erg warme streken in droge omgevingen in zuidoostelijk Rusland, Iran, Pakistan en Afghanistan. Het voedsel bestaat uit plantendelen als fruit, maar ook sappige groene planten, grassen en andere plantendelen worden gegeten. In de winter houdt deze soort een winterslaap in een hol onder de grond. De schildpad overleeft een temperatuur van bijna vijf graden onder nul, waarschijnlijk doordat er in het lichaamsvocht een stof zit die werkt als antivries, zodat geen bevriezing optreedt.
De Moorse landschildpad (Testudo graeca) is een schildpad uit de familie landschildpadden (Testudinidae).
Verspreiding
De soortnaam graeca betekent letterlijk Grieks, maar de Griekse landschildpad is de soort Testudo hermanni. De Moorse landschildpad leeft in delen van de Balkan, Turkije, Griekenland en enkele eilanden daarvan, zuidelijk Frankrijk, Italië en Spanje, ook op Majorca, Sicilië en Sardinië, en in veel gebieden is de soort uitgezet. Buiten Europa leeft deze soort in Noord-Afrika, Iran, Israël en Syrië.
Beschrijving
Het schild bereikt een lengte van ongeveer 25 centimeter en is zoals bij de meeste landschildpadden erg bol, de randen hebben een lichte glooiing en zijn platter. Er zijn 12 ondersoorten, volgens sommige indelingen nog meer, die er allemaal net iets anders uitzien. De meeste exemplaren hebben een lichtbruine tot bijna gele schildkleur, en op iedere schildplaat is het voorste deel van de plaat, naar de kop toe, donkerbruin tot zwart gekleurd, het achterste deel is lichter. De platen aan de rand hebben onregelmatige donkere vlekken. Een ander kenmerk van deze soort is een klein stekeltje aan iedere zijde van de staart.
Algemeen
De Moorse landschildpad leeft in drogere omstandigheden, maar lang niet zo droog als veel andere soorten landschildpadden. De soort is te vinden in Mediterrane bossen en uitgestrekte graslanden en steppen. Het voedsel bestaat uit calcium- en vezelrijke, maar proteïne-arme planten, zoals grassen. In gevangenschap gehouden dieren wordt vaak fruit of groente aangeboden waar de dieren niet lang tegen kunnen.
Voeding
Moorse landschildpadden zijn voornamelijk planteneters alhoewel af en toe ook wel dierlijk voedsel wordt aanvaard. Allerlei groente- en fruitsoorten kunnen de dieren worden aangeboden (alleen koolsoorten dienen met mate te worden verstrekt aangezien dit schildklierafwijkingen kan veroorzaken). Ook planten uit de natuur als paardebloem, klein hoefblad, klaver, gras, muur worden graag gegeten; controleert u wel of er geen giftige planten worden aangeboden (zie voor meer informatie Hoveling, 1994).
De Griekse landschildpad (Testudo hermanni) is een schildpad uit de familie landschildpadden (Testudinidae).
Algemeen
De Griekse landschildpad komt voor in Italië, grote delen van de Balkan, Zuid-Frankrijk (in het gebergte les Maures boven St. Tropez),Spanje, Griekenland inclusief veruit de meeste eilanden, Sardinië en Corsica. Het voedsel bestaat uit bladeren, plantendelen en vruchten, maar ook wel mest, slakken en aas. Zoals veel landschildpadden eet de schildpad geen wortels; niet omdat ze deze niet lusten, het is waarschijnlijk een overlevingstruc om in droge gebieden de vegetatie niet geheel weg te grazen door de wortels op te eten. De habitat bestaat uit droge, open gebieden zoals savannen en halfwoestijnen, de schildpad neemt zo af en toe een bad. Omdat de soort niet veel eisen stelt aan de leefomgeving, alleseters zijn en zich relatief makkelijk voortplanten, is de Griekse landschildpad populair in terraria, waardoor veel over de levenswijze bekend is.
Beschrijving
De schildlengte is ongeveer 15 tot 20 centimeter, het schild is erg rond en alleen aan de voorkant iets opstaand. Twee schildplaten vormen het midden van de rug, met daaromheen 8 grotere platen, de schildrand bestaat uit smallere platen. Iedere schildplaat is zwart met een gele vlek, die soms groter kan zijn als het zwarte gedeelte, maar de basiskleur is meestal zwart; hoe ouder de dieren worden hoe meer de lichtere kleuren vervagen. Juvenielen hebben meestal ook gele vlekken op de kop, dit zijn overigens schubben.
Voortplanting
geboorte
De mannetjes maken in de voortplantingstijd grommende en sissende geluiden tijdens de paring, net als veel andere landschildpadden. In flesvormige nestkamers begraven de vrouwtjes tot 12 eieren.
Ondersoorten
Testudo hermanni werd oorspronkelijk onderverdeeld in de ondersoorten T. h. hermanni (de oostelijke variant) en T. h. robertmertensi (Frankrijk en Spanje). Na teruggrijpen naar het originele exemplaar dat in een museum werd bewaard bleek dat het daarbij om een vertegenwoordiger van de westelijke ondersoort ging, die dus als origineel de nieuwe naam T. h. hermanni krijgt. De andere ondersoort is T. h. boettgeri.
De Egyptische landschildpad (Testudo kleinmanni) is een schildpad uit de familie landschildpadden (Testudinidae). De soort werd lange tijd beschouwd als een dwergvorm van de Moorse landschildpad (Testudo graeca).
Beschrijving
De schildkleur is lichtbruin, de randen tussen de hoornplaten zijn donkerder tot zwart. De kop en poten zijn lichter van kleur en neigen meer naar geel of rood. Exemplaren die in woestijnen leven, hebben een lichtere schildkleur dan soortgenoten die in meer begroeide, vochtige gebieden leven. Op het plastron of buikschild zijn vaak typische zwarte driehoekige vlekken aanwezig, deze kunnnen ook volledig ontbreken. Het is met een maximale schildlengte van 14,5 centimeter een van de kleinste soorten schildpadden ter wereld. Mannetjes blijven kleiner als vrouwtjes en worden ongeveer 10 cm, mannetjes hebben ook een langere staart en een relatief langwerpig schild.
De Egyptische landschildpad is soms moeilijk te onderscheiden van andere soorten, zoals de Moorse landschildpad (Testudo graeca) en Werners landschildpad (Testudo werneri)
Algemeen
De Egyptische landschildpad komt tegenwoordig alleen nog voor in noordelijk Libië, en is uitgestorven in Egypte. Veronderstelde populaties in Egypte en de Negevwoestijn in Israël bleken populaties van een andere soort te zijn. De beschermingsstatus werd veranderd van bedreigd naar sterk bedreigd toen dit bekend werd. Het is tegenwoordig een van de sterkst bedreigde schildpadsoorten ter wereld. De belangrijkste oorzaken zijn het illegaal verzamelen van exemplaren voor de handel in exotische dieren en de grootschalige habitatvernietiging, waardoor het aanbod aan voedsel en schuilplaatsen afneemt. Zelfs het plaatsen van electriciteits- en telefoonpalen bleek negatief voor de schildpad omdat roofvogels deze als nestplaatsen gebruiken.
De habitat bestaat uit woestijnen en andere zonnige, droge en open omgevingen met rotsen of een struikachtige vegetatie. De schildpad eet uitsluitend planten zoals grassen en fruit. Bij droogte graaft de het dier zich in en bij aanhoudend koele of warme perioden is de schildpad dagelijks slechts korte tijd actief en schuilt de rest van de dag in een hol van een ander dier. De soort staat bekend als schuw.
Voortplanting
De paring vindt plaats in de lente als het warmer wordt. Bij de paring maakt het mannetje geluiden die doen denken aan de roep van een duif. De 1 tot 3 eitjes die worden ingegraven komen na ongeveer drie maanden uit, in de zomer of vroege herfst. De temperatuur bepaalt het geslacht van de schilpdadjes. De eitjes zijn langwerpig van vorm, ook het rugschild van de lichter tot geel gekleurde juvenielen is nog relatief langwerpig maar dit trekt bij met de jaren. De jongen zijn na vijf jaar volwassen
(geen foto van gevonden) De Areolenlandschildpad (Homopus areolatus) is een schildpad uit de familie landschildpadden (Testudinidae). Deze soort wordt ook wel gewone padloper of papegaaibekschildpad genoemd. Opmerkelijk is dat de Engelse benaming ook (common) padloper is.
Beschrijving
De carapaxlengte varieert van ongeveer 10 tot 12 centimeter, mannetjes blijven kleiner. De schildpad heeft een vreemd uiterlijk; de hoornplaten aan de rand van het schild zijn klein, bruin en dun, maar de hoornplaten in het midden zijn groot en vierkant, en iedere hoornplaat heeft in het midden een vierkante 'kuil'. De hoornplaten zelf zijn groen, de kuil in het midden bruin en de randen van de hoornplaten zijn zwart. Hierdoor ontstaat een patroon en kleurenschakeling die het dier met enige fantasie doet denken aan een wandelende handgranaat. De bek doet sterk denken aan die van een papegaai; een snavelachtige en kromme bek met bovenop een knobbel die meestal bruin tot rood is. De kop en poten zijn meestal groengrijs, de buik geel tot oranje.
Algemeen
De Areolenlandschildpad komt voor in Zuid-Afrika, en leeft in drogere gebieden als steppen en savannen. Het is een van de weinige reptielensoorten die nog algemeen voorkomt in de natuur. Vaak wordt deze soort aangetroffen in streken met weinig water want dit dier kan goed tegen droogte. Het voedsel bestaat uit wortels van planten en grassen, ook wel aas.
De gopherschildpad (Gopherus polyphemus) is een schildpad uit de familie landschildpadden (Testudinidae).
Voorkomen en habitat
Het schild wordt ongeveer 20 - 30 centimeter lang en de schildpad komt voor in de Verenigde Staten in de staten Louisiana, South Carolina en in Florida. Het is een gravende soort, die in zelfgegraven holen leeft. Omdat de schildpad tot 40 centimeter lang en dertig centimeter breed kan worden zijn dit vrij grote holen; tot drie meter diep en tot 12 meter lang. De schildpad kan aan het einde omkeren en met de scherpe kaken indringers snel op andere gedachten brengen. Het habitat bestaat uit zanderige gebieden als open plekken in het bos met verstuivingen, duinen en heidevelden of graslanden.
Beschrijving
De gopherschildpad heeft een grote stompe kop om de grond opzij te duwen en afgeplatte klauwen met zeer lange nagels om te graven. Als hij buiten het hol wordt aangevallen kunnen poten en kop volledig worden teruggetrokken in het schild en de voorpoten met sterk vergrote schubben worden ervoor gevouwen. De schildpad heeft een bolvormig schild dat bij oudere dieren grijsbruin tot grijs van kleur is, jongere dieren hebben in het midden van iedere rugplaat een grote vierkante gele of oranje vlek, die vervaagt naarmate ze ouder worden.
Algemeen
De naam is te danken aan het Engelse woord gopher dat wroeten betekent. Soms wordt de schildpad aangetroffen met de gopherkikker (Lithobates capito), een kikkersoort die de holen van andere dieren bewoont, maar ze zijn niet aan elkaar gebonden. Ook bepaalde slangen worden wel eens aangetroffen in de holen. Het duurt maar liefst 20 jaar voor de schildpad geslachtsrijp is, de soort kan in de natuur 40 tot 60 jaar oud worden, in gevangenschap 100 jaar. Het voedsel bestaat uit planten en vruchten, maar ook wel slakken en wormen. Alleen de mens vormt een bedreiging, mede door landschapsvernietiging en overbejaging om het vlees is de soort zeldzaam geworden en beschermd.
De Galápagosreuzenschildpad, ook wel Galápagosschildpad (Geochelone nigra) is een schildpad uit de familie landschildpadden (Testudinidae). Het is een van de grootste en zwaarste schildpadden ter wereld, maar niet de oudste, dat was een stralenschildpad (Geochelone radiata) van minstens 188 jaar (zie Tui Malila). De allerlangste schildpad is overigens de in zee levende lederschildpad (Dermochelys coriacea), die langer dan 2,5 meter kan worden.
Naamgeving
De naamgeving van de Galápagosreuzenschildpad is al aan zoveel verandering onderhevig geweest, dat er in de loop der tijd meer dan 20 verschillende namen zijn bedacht voor deze soort. De Galapágosreuzenschildpad behoorde onder andere tot de geslachten Testudo, Geochelone en Chelonoidis. De soortnaam was lange tijd elephantopus en ook deze naam duikt nog veel op in de literatuur.
Daarnaast zijn er dertien ondersoorten, waarvan twee uitgestorven, die ook allemaal een lijst aan verouderde namen hebben. Inclusief ondersoorten zijn er zelfs bijna honderd synoniemen voor deze soort. De verschillende ondersoorten, met voorkomen en ontdekker, zijn onderaan weergegeven.
Beschrijving
De Galápagosreuzenschildpad kan ruim anderhalve meter lang worden en is dan meer dan 200 kilo zwaar. Omdat deze soort vaak baadt, is de kleur dan ook vaak die van de modder waar de schildpad in gezeten heeft, en bij oudere dieren vaak groengrijs tot bruingrijs. Het schild is zeer bol en de grote poten die zelfs iets weg hebben van de poten van de olifant, hebben grove en enigszins uitstekende schubben. Ondersoorten die meer in open graslanden leven zijn te herkennen aan een bol schild, ondersoorten die in het bos leven hebben een meer afgeplat, zadelvormig schild. De kop is relatief klein evenals de staart en de nek is juist weer lang om beter bij het voedsel te kunnen komen.
Voorkomen en habitat
Deze soort komt alleen voor op de Galápagoseilanden en leeft in allerlei biotopen; van met bomen of met cactussen begroeide plaatsen tot meer open landschappen. Het is de enige soort reuzenschildpad dier er leeft, hoewel er 10 in het wild levende ondersoorten zijn die iets verschillen. De schildpad is overdag op het land te vinden, al etend en zonnebadend, maar zoekt 's nachts een modderpoel op waar hij in overnacht. In de modder blijft de schildpad warm, waarschijnlijk speelt dit ook voor de digestie een rol. Ook overdag wordt wel eens in de modder gebaad, waarschijnlijk om van parasieten af te komen.
Voedsel en bescherming
Jonge reuzenschildpadjes in het Charles Darwin-instituut -- Foto: Martin Sinot
Zeer jonge exemplaren eten waarschijnlijk wel eens insecten en aas, maar na een paar jaar worden ze volledig vegetarisch. Allerlei planten zoals kool- en loofsoorten worden gegeten, evenals bloemen, bessen en vruchten. Ook staan deze schildpadden erom bekend een enorme hoeveelheid water op te kunnen slaan waardoor ze het lange en droge zomerseizoen kunnen doorstaan. Lange tijd zijn deze schildpadden bejaagd door zeelieden en ontdekkingsreizigers vanwege de schilden, de olie en met name het vlees; ze kunnen wel een jaar zonder water en voedsel, en werden meegenomen op zeereizen als langdurige voedselbron. Van de oorspronkelijke 250.000 bleven er maar enkele duizenden over, maar omdat de soort beschermd is, en de eilanden streng bewaakt worden ziet de toekomst van deze soort er over het algemeen goed uit.
De reden dat het niet goed ging met de schildpad is de invloed van de mens. Er werden namelijk geiten uitgezet op de Galápagoseilanden, die de meeste planten opaten, waarna er voor de schildpadden te weinig overbleef. Ook brachten de schepen onbedoeld ratten mee, die de eieren en de jonge schildpadjes opvraten. De geiten zijn voor het grootste deel weg; de ratten laten zich veel moeilijker vangen en vormen een permanent probleem. Daarom worden schildpadeieren tegenwoordig uitgebroed in het Charles Darwin-instituut op Santa Cruz, en de jonge schildpadjes worden gedurende vijf jaar verzorgd. Na die tijd zijn ze te groot voor de ratten en worden weer uitgezet op hun eigen eiland.
Lonesome George
Van een ondersoort van de Galápagosreuzenschildpad (G. n. abingdonii) is nog maar één enkel exemplaar over; een mannetje dat Lonesome George (eenzame George) wordt genoemd. Dit dier is een enorme trekpleister voor toeristen vanwege het wat dramatische verhaal dat erachter zit; als George doodgaat, sterft met hem weer een ondersoort uit en zijn er nog maar tien over. Tegenwoordig verblijft deze schildpad in gevangenschap in het naar Charles Darwin vernoemde onderzoeksinstituut op de eilanden, waar getracht wordt met vrouwtjes van andere ondersoorten nageslacht te produceren. Mocht dat lukken, dan is het nageslacht wel een hybride soort die mogelijk onvruchtbaar is.
De panterschildpad (Geochelone pardalis, ook wel Psammobates pardalis) is een schildpad uit de familie landschildpadden (Testudinidae). Een verouderde, maar nog veel gebruikte benaming is Testudo pardalis.
Algemeen
De panterschildpad kent twee ondersoorten; de oostelijke panterschildpad (G. pardalis babcocki), en de de westelijke panterschildpad (G. pardalis pardalis). De schildpad komt voor in het midden en zuiden van Zuid-Afrika en het zuiden van Namibië, in subtropische en tropische gebieden maar wel op droge plaatsen. De habitat varieert: van bosranden en grasland tot halfwoestijn. Af en toe zwemt het dier wel eens, maar dat is voornamelijk om van parasieten af te komen. Op het menu staan plantendelen als bladeren, vruchten en voornamelijk grassen, het is een grazende schildpad. De schildlengte van volwassen dieren is ongeveer 60 cm, maar ook exemplaren van 70 centimeter worden wel eens aangetroffen.
Beschrijving
De paradoxale naam panter(-)schildpad slaat op de kleurentekening, een gelige of beige basiskleur met kleine, onregelmatige bruine of zwarte vlekken. Het centrum van iedere grotere rugplaat heeft een vijfhoekige geelgrijze vlek en de tekening komt enigszins 'afgebladderd' over; de vlekken vertonen scheur-achtige, grillige randen, met name bij oudere dieren. Hele oude dieren zijn vaak licht met een paar kleine vlekjes; de tekening vervaagt naarmate de schildpad ouder wordt. Bij juvenielen is de tekening juist heel scherp; een strakke, gele lijn aan de binnenzijde van iedere schildplaat op de rug.
De kolenbranderschildpad (Geochelone carbonaria) is een schildpad uit de familie landschildpadden (Testudinidae). Tot 2004 was de wetenschappelijke naam Chelonoidis carbonaria, maar deze is onlangs veranderd. Ook de nog oudere benaming Testudo carbonaria wordt wel eens gebruikt.
Algemeen
De maximale lengte van het carapax of rugschild is 50 centimeter maar veel exemplaren blijven ongeveer 35- 40 cm lang. De soort komt voor in tropisch Zuid-Amerika; Panama, Colombia, Paraguay, Brazilië en Argentinië. Het habitat bestaat uit steppen en graslanden niet ver van stroompjes want de schildpad heeft wel vocht nodig. Het menu is vegetarisch en bestaat uit plantendelen en fruit. Tijdens de paring kan het mannetje kip-achtige 'toktok' geluiden maken en de eitjes worden ingegraven; na 5 tot 6 maanden komen ze uit.
Beschrijving
De kolenbranderschildpad heeft een zwart schild met op iedere rugplaat een gele, vage vijfhoek. De schildrand is geel, en op de kop en poten zitten onregelmatige, gele vlekken. Bij de juveniele dieren zijn de gele vlekken op de kop en schild groter en ze hebben felrode schubben op de poten; de Engelse benaming is 'roodvoetschildpad'.
De Aldabra-reuzenschildpad (Dipsochelys dussumieri) is een schildpad uit de familie landschildpadden (Testudinidae). Oudere benamingen zijn Testudo elephantina, Geochelone gigantea en Dipsochelys elephantina.
Algemeen
Deze reuzenschildpad is één van de weinige soorten die niet op de rand van uitroeing staat; duizenden exemplaren leven nog in het wild. Het verspreidingsgebied in het wild beperkt zich tot het Aldabra-atol, maar deze schildpad is op andere eilanden uitgezet. De maximale lengte is ongeveer 120 centimeter, ze worden ongeveer 180 kilo zwaar en bereiken een leeftijd van 200 jaar, hoewel dat meer een aanname is. Het oudste exemplaar ooit is Adwaitya en werd 255 jaar oud. Deze overleed in 2006.
Leefgewoonten
Het schild komt bij de flanken tot op de grond, maar aan de voorzijde en bij de achterpoten is het schild korter. De rugplaten zijn enigszins stervormig, bij hele oude dieren worden het vormloze bulten op het schild. Deze soort kan op de poten staan, waardoor 'volwaardig' gelopen kan worden, in tegenstelling tot de meeste andere reptielen die zich met de buik op de grond voortslepen. Soms wordt aas gegeten, maar meestal is het menu vegetarisch; plantendelen en fruit.
De Aldabrareuzenschildpad leeft in droge streken zoals open plekken in het bos, heide en drogere delen van moerassen. De kleur is groenbruin met gelige rugplaten, maar omdat de dieren regelmatig een modderbad nemen om van parasieten af te komen, is de kleur meestal bruin.
De snavelborstschildpad (Chersina angulata) is een schildpad uit de familie landschildpadden (Testudinidae). Het is de enige soort uit het geslacht Chersina.
Algemeen
Het is enige soort uit het geslacht Chersina, en de verouderde wetenschappelijke benaming is Testudo angulata. Deze landschildpad heeft een hekel aan vocht en leeft in het zuidwesten en zuiden van Afrika, in droge steppen en half-woestijnen. Het voedsel bestaat enkel uit planten, bladeren en fruit.
Beschrijving
De totale schildlengte is maximaal 35 centimeter, maar meestal onder de 30 cm. De snavelborstschildpad dankt zijn naam aan een verlengsel van het buikschild in de vorm van een punt onder de kop dat alleen het mannetje heeft. Hierdoor lijkt de schildpad een enorme opengesperde bek te hebben, maar dit uitsteeksel is bedoeld om concurrenten mee weg te duwen in de strijd om een vrouwtje. De dieren hebben meestal zwarte of donkerbruine schildplaten met in iedere plaat op de rug een rode of gele vlek en een schildrand met een motief dat doet denken aan de 'haaientanden' als wegmarkering, hoewel variaties voorkomen. De schildrand is meestal geel en de ogen hebben een oranje of rode kleur.
Landschildpadden (Testudinidae) zijn een wat bekendere familie van de schildpadden (Testudines).
Landschildpadden verschillen van de water- en moerasschildpadden doordat veel soorten wel eens baden maar vrijwel nooit kunnen zwemmen en dus geen gestroomlijd schild nodig hebben. Veel soorten landschildpadden zouden zelfs verdrinken als ze in dieper water terecht komen. Het schild is meestal erg hard en bol van vorm, in water levende schildpadden hebben meestal een zachter en dus lichter schild dat veel platter en dus gestroomlijnder is. Een ander kenmerk is dat de meeste landschildpadden voornamelijk of geheel van planten leven, sommige eten ook wel aas.
Een aantal soorten zijn echte grazers die voornamelijk van grassen leven, deze soorten hebben een trage motoriek en stofwisseling maar een voordeel is dat ze zeer oud kunnen worden. Er zijn echter vele water- of moerasschildpadden die ook voornamelijk planten eten. In België en Nederland leeft geen enkele landschildpad, de meest bekende Europese soort is de Griekse landschildpad (Testudo hermanni), die veel gehouden wordt in terraria, maar steeds zeldzamer wordt.
In Frankrijk leven in het 'Morengebergte' ('het Massif des Maures') boven St. Tropez nog landschilpadden in het wild. Omdat vele schildpadden omkomen in de bosbranden in de zomer of doordat zij worden aangereden, is er in het gehucht 'Mayon' een kwekerij van schildpadden, waar ook gewonde schildpadden ter verzorging worden opgevangen. Tegen betaling van een entree is deze kwekerij te bezoeken. Het plaatsje Mayon ligt even boven La Garde-Freinet (A8, afslag 'Le Luc'). Aan de kant van de weg wordt de kwekerij met een bord aangegeven.
Landschildpadden spreken vaak tot de verbeelding omdat ze erg groot, erg zwaar en vooral erg oud kunnen worden. De oudst bekende schildpad ooit stierf in 2006 op 255 jarige leeftijd en heette Adwaitya. Een andere stokoude schildpad was Tui Malila, dit was een stralenschildpad die minstens 188 jaar oud werd, of misschien zelfs 192 jaar. Een nog levende zeer oude schildpad heet Harriet en ze vierde in 2006 haar 175e verjaardag. Vroeger heette dit exemplaar overigens Harry omdat men dacht dat het een manneteje was, maar het bleek een vrouwelijke Galapagosreuzenschildpad (Geochelone nigra).
In 2005 lukte het de Zoo van Antwerpen om als eerste ter wereld Egyptische landschildpadden (Testudo kleinmanni) zich te laten voortplanten in gevangenschap, iets wat de dierentuinen van Amsterdam, Berlijn en Rotterdam al enkele jaren tevergeefs hebben geprobeerd. De 2 Egyptische landschildpadden kwamen erbij in juli 2005.
Weekschildpadden (Trionychidae) zijn een familie van schildpadden. Ze onderscheiden zich van andere families door het ontbreken van hoornige beenplaten op het schild (carapax) waardoor het 'schild' juist zeer week en kwetsbaar is. Het ontbreken van beenplaten is op zich geen nadeel omdat de dieren lichter zijn en een gladde huid gestroomlijnder is en ze beter kunnen zwemmen. Alle soorten zijn dan ook sterk aan water gebonden en komen er zelden uit. Veel soorten hebben een zeer plat en rond schild dat doet denken aan een pannenkoek.
Zeeschildpadden (Cheloniidae) zijn een familie van grote schildpadden die in alle tropische en sommige subtropische en gematigde zeeën voorkomen. Zeeschildpadden behoren tot de reptielen en er komen wereldwijd 6 soorten voor waarvan er minstens 5 bedreigd zijn. Van hen heeft de onechte karetschildpad de meest noordelijk voorkomende legplaatsen, tot zelfs in de Middellandse Zee. In Nederland zijn incidenteel dode exemplaren aangespoeld van verschillende soorten.
Indeling
De eigenlijke familie van zeeschildpadden is de Cheloniidae, en is ook het bekendst omdat deze het meeste soorten bevat. Een andere familie van in zee levende schildpadden is de familie lederschildpadden (Dermochelyidae), die nog maar door één soort wordt vertegenwoordigd; de lederschildpad (Dermochelys coriacea). Strikt genomen behoort hij niet tot de familie zeeschildpadden, maar wordt meestal wel als zodanig benoemd. De twee families vormen samen de superfamilie Chelonioidea.
Soepschildpad (Chelonia mydas)
Soepschildpad (Chelonia mydas)
Algemeen
Zeeschildpadden zijn ongeveer 120 miljoen jaar geleden ontstaan uit schildpadden die meer op het land leefden. Ze zijn zeer goed aangepast aan een leven in zee, ze moeten regelmatig ademhalen maar in rust kan de schildpad lange tijd onder water blijven. De snelheid van een zeeschildpad varieert, van 3 tot 30 km/u. De meeste soorten kunnen enorme afstanden afleggen, waarbij ze gebruikmaken van het magneetveld van de aarde en waarschijnlijk ook de stromingen van de zee. Omdat hierover nog veel onduidelijkheid bestaat, is bij een aantal exemplaren een satellietzender op het schild aangebracht zodat de trekbewegingen goed in de gaten gehouden kunnen worden.
Zeeschildpadden eten voornamelijk kwallen, kreeftachtigen en inktvissen. Vijanden van zeeschildpadden zijn grote rovende vissen, maar jongere dieren die kleiner en zachter zijn worden door van alles belaagd en zelfs door watervogels als meeuwen uit het water gepikt. Ook worden de legsels uitgegraven door diverse dieren als wasbeerachtigen. Volwassen exemplaren zijn vaak langer dan een meter (met uitzondering van Lepidochelys -soorten) en hebben weinig te duchten van natuurlijke vijanden.
De grootste bedreiging is namelijk de mens, die zowel direct op de schildpadden jaagt om hun vlees, vet en schilden, maar ook komen vele dieren om het leven als bijvangst in de garnalenvisserij, het vissen met lange lijnen, en verstrikking in losse visnetten of ander door de mens achtergelaten rommel in de zee. Ook het kleiner worden van nestplaatsen is een belangrijke bedreiging, evenals bebouwing in de buurt hiervan. Het licht dat wordt verspreidt door bebouwing zorgt ervoor dat de net uitgekomen schildpadjes, met name 's nachts, in de war raken. Hierdoor gaan ze niet naar zee, maar de andere kant op waar ze geen schijn van kans maken.
Ondanks dat de jacht streng verboden is wordt er nog veel illegaal gevist op alle soorten zeeschildpadden. In landen als Indonesië en China wordt het vlees verwerkt tot soep en gelooft men dat het schild een geneeskrachtige werking heeft. In Japan wordt het schild als geluksbrenger beschouwd. Hierdoor zijn de meeste soorten zeeschildpadden sterk bedreigd en staan sommige hoog op de lijst van uit te sterven dieren.
Voortplanting
De paring vindt plaats in zee, de schildpadden bijten elkaar vaak in de nek. Om de een à twee jaar komen de wijfjes naar het strand om eieren te leggen. Ze zijn zeer kieskeurig in hun strandkeuze en gaan altijd terug naar het gebied waar ze zelf ooit geboren waren, op enkele soorten na. Op zandstranden graaft het wijfje met haar flipper-achtige achterpoten een kuil van 30 tot 50 cm diep en deponeert daarin haar eieren. Tijdens het afzetten van de eitjes raakt ze in een soort trance waardoor ze makkelijk benaderd kan worden. Stropers gebruiken dit moment om de eitjes op te vangen voor de verkoop, natuurbeschermers om de eitjes veilig te stellen en ze elders op te kweken tot jonge schildpadjes. Deze zijn waardeloos omdat er amper vlees aanzit en het schild nog te klein en te zacht is. Als het vrouwtje weer bijkomt gooit ze de kuil dicht en kruipt terug naar zee.
Na uitkomen trekken de jonge zeeschildpadjes direct naar het water. Vermoedelijk is het niet de zee die ze herkennen en aantrekt, maar juist de donkere duinen die ze afstoot en ze de andere kant op doen gaan, dit is nog niet helemaal duidelijk. Verreweg het grootste deel wordt binnen korte tijd verschalkt door vissen, vogels en andere dieren die graag jonge en dus nog zachte schildpadjes eten.
Het houden en verzorgen van nakweek EUROPESE landschildpadjes 
Wanneer de babys goed verzorgd en verwarmd worden zullen zij de volgende lente na hun geboorte ruim 8 tot 11 cm groot zijn.
