Geen krant? Wel Krant? Ik ben toch maar even naar de brievenbus gelopen. En… geen krant. Die hoeven we dus vandaag niet te lezen. En ook op het nieuws was er niet veel vermeldenswaard. Een dag van uitrusten dus voor de mensen die gisteren uitbundig feest gevierd hebben. Vroeger noemden we deze dag wel eens kliekjesdag: de restanten van de 1e kerstdag werden dan weer netjes op een schaal gegroepeerd en als nieuw geserveerd. Maar wij hebben geen kliekjes; wij eten vandaag weer gewoon. En als het zonnetje doorkomt dan maken we een ommetje over boulevard of naar het Westbroekpark. En verder lekker luistenen naar de radio of kijken naar de televisie. Gisteravond hebben we zitten kijken naar de musical filmversie uit 1965 van The Sound of Music met in de hoofdrollen Christopher Plummer, Julie Andrews en Richard Hayden. En u mag het geloven of niet wij hadden deze film nog nooit in deze versie gezien. We hebben er van genoten.

Op dagen zoals vandaag komen vaak herinneringen naar boven, herinneringen aan lang vervlogen tijden. Kerstfeest 1944. Het is oorlog; hongerwinter in Den Haag. Het is koud. In huis brandt geen kachel. Straks gaat de kachel voor een paar uur aan. De kerstnacht hebben we gehad. De kerk was afgeladen. Er kon geen mens meer bij. In nood leert men bidden. We hebben een groot gezin; gelukkig heeft de Vincentiusvereniging aan ons gedacht. (Mijn moeder schaamde zich: immers de Vincentiusvereniging is voor de armen. En mijn moeder voelt zich nog niet arm: zij is tevreden, omdat er mensen zijn die armer zijn dan zij.) Toch is ze blij met het pakket levensmiddelen: met een groot gezin is het moeilijk in deze zware tijden. Mijn vader heeft de kerststal weer opgebouwd. Een neef van mij is rector in het Westeindeziekenhuis en heeft ook voor wat lekkere dingen gezorgd. Ook mijn oma heeft wat bijgedragen en aldus hebben we toch een tevreden en zalig kerstfeest. Vanavond zal mijn vader zijn kerstlied zingen: minuit chrétien en daarna zingen we met ze allen: ’t is kinderbedtijd zegt vader, vooruit de kaarsjes die moeten nu uit….ffft ffft, ffft ffft ffft, fft fuit, de kaarsjes, die zijn er nu uit.

I'm dreaming of a white Christmas. In ieder geval de foto heb ik al.

Tegenwoordig wordt het kerstfeest al gevierd op kerstavond. Dat heeft misschien ook te maken met het feit, dat de nachtmis in de katholieke kerken om 0.00 uur begint. De hele avond wachten is nu geworden tot een feestavond  van verlangend uitzien naar het grote gebreuren: de geboorte van het Kerstkind, dat vrede komt brengen. Vroeger begon het huiselijke kerstfeest na de nachtmis, die omstreeks  4.00 uur begon. Bij thuiskomst werd het kerstkindje in de kribbe gelegd en zongen we met zijn allen kerstliederen. En als wij dan gezongen hadden, zong mijn vader zijn lievelingslied, een Frans kerstlied, dat tot nu toe ook mijn lievelingslied is geworden: Minuit chretien. Ik geef u hierbij de tekst van het eerste couplet:

Minuit chretien

C’est l’heure solennelle

Oú l’homme Dieu descendit jusqu’à nous

Pour effacer la tache origenelle

Et de son Père arrêter le courroux

Le monde entier qui lui donne un Sauveur

Peuple à genoux

Attend ta délivrance

Noël, Noël

Voici le Redempteur

Noël, Noël

Voici le Redempteur.

Een foto van het vuurwerk van hedenavond.

Op de zondagen in de decembermaand is er al sinds een aantal jaren om circa 17.00 uur wintervuurwerk op het strand. Ook vandaag zal dit vuurwerk plaats vinden. Er is geen enkele reden om het nu af te lassen. Het is een stralende zondag en het vuurwerk is daarvan een waardig slot. Vorige week maakte ik bijgevoegde foto.

Vandaag moesten we even naar Sassenheim, maar we besloten toch maar via Zoeterwoude/Weipoort te gaan. We waanden ons al direct bij ons vertrek, omstreeks 9.00 uur, in een sprookjeswereld. We hebben genoten van de natuur en een en ander natuurlijk opgeborgen in onze camera's. Inmiddels is de wereld weer helemaal veranderd: de zon scheen  en het rijp op de takken van de bomen en struiken verdween - inderdaad als sneeuw voor de zon. Zo'n mooie wereld als de afgelopen vier dagen heb ik nog nooit eerder meegemaakt. Je werd er vrolijk en gelukkig van.  
Foto: de Weipoort

Nu sluimert de stad nog in de stille nevelen van de nacht, maar vandaag om 7.08 uur zal de winter beginnen, maar voor u wellicht is hij dan al begonnen. Gisteravond heb ik een brandende kaars op mijn balkon gezet om de winter te verwelkomen, een teken van licht voor de komende periode. Om 7.08 uur staat de zon het verst van ons af en vanaf dat tijdstip komt hij weer dichterbij. Winterzonnestand of winterzonnewende. Het feest van het licht is dan begonnen en overal buiten twinkelen de sterren om het nieuwe seizoen te begroeten.

Nog een foto, die ik gisteren maakte in de duinen. Ook vandaag was het weer zo'n wonderschone wereld.

En natuurlijk heeft u van mij een winterfoto te goed. Gisteren gemaakt in de duinen, slechts een paar honderd meter van mijn appartement vandaan.

De idee van mijn vader was: een kerststal bouwen in een rotspartij. Geen stalletje zo maar op het platteland, maar een grot in een berglandschap als de geboorteplaats van het Kerstkindje. Hij ging op zoek naar de schors van de kurkeik, hij vond wat hij zocht en kocht het, maar het kan ook best zijn, dat hij dat schors van een van de etaleurs van Vroom en Dreesmann, waar mijn vader in 1927 als bijrijder op de bestelwagen in dienst kwam, heeft gekregen. (Al gauw was hij zelf chauffeur. Dat ging in die dagen erg makkelijk.Je leerde van je maat hoe alles werkte en nadat je een paar keer geoefend had, deed je examen. Binnen twee dagen zat hij als chauffeur op een eigen auto. Zijn eerste wijk was Scheveningen.) In zijn schaarse vrije tijd maakte hij met hout en schors allemaal losse elementen.Later kon hij die dan groeperen en na de kerst gemakkelijk opbergen voor het volgende jaar. Het was een hele klus, die hij niet in een jaar klaarde. Hij bleef er aan bouwen tot omstreeks 1942. In dat of het volgende jaar won hij met zijn kerststal een prijs. Zijn stal werd gefotografeerd en verscheen in een van de Haagse dagbladen.

Als de stille nevelen van de nacht de stad omhullen en de meeste mensen nog slapen, zal morgenochtend vroeg om 7.08 uur de winter ontwaken. Dit jaar begint de winter op 22 december.

Wij zitten lekker warm in huis; op het Gevers Deynootplein staat een naakte vrouw te bibberen van de kou; ik kan er niets aan doen; ik wilde haar een deken  geven, maar zij wilde die niet aan pakken. Toen ben ik maar de duinen ingegaan en heb de natuur in mijn camera gedaan, maar ik kan er niets mee doen, want mijn computer wil niet meewerken. Morgen komt de techneut en die zal het moeten klaren en al die tijd moet ik mijn geduld maar blijven bewaren. Het is triest; er zit niets anders op. Misschien morgen met een paar heel mooie beelden.

Wit berijpte bomen. Ik ga maar snel naar buiten, even de duinen in en wat winterfoto´s maken. Misschien is dit wel de eerste maar ook de laatste keer van deze winter. Je weet het maar nooit. Straks kom ik nog terug met een vervolg op mijn verhaal van gisteren.

 Mijn vader en moeder trouwden in 1930. Vanaf het begin van dat huwelijk was mijn vader altijd al bezig met de idee een grote kerststal te bouwen. Wanneer hij daar mee begonnen is weet ik niet.Wel weet ik dat zijn kerststal al stond in het huis, dat wij bewoonden in de Professor Kaiserstraat no 24 in Den Haag. Ik meen te iets daarvan te kunnen herinneren uit de jaren 1938-1939. De stal moet toen klaar geweest zijn, want ik herinner me niet dat er in 1940 en volgende jaren nog iets aan toegevoegd is. Ik herinner me nog goed de jaren 1943 en 1944, toen de kerststal stond opgesteld tussen de voorkamer(de salon, zoals dat vroeger heette) en de eetkamer. Deze twee kamers waren gescheiden door twee schuifdeuren. De ruimte was na mijn inschatting ongeveer 1.70 meter breed. De komende dagen zal ik u meer over deze kerststal vertellen.

Het is nu allemaal verleden tijd, ook het gebouw Huize Helena, dat in de afgelopen week gesloopt werd om plaats te maken voor iets met waarschijnlijk een moderner uitstraling.

Weer veel uren later,weer veel herhaalde zetten moeten doen, iedere keer tegen een nieuwe tegenstander en niemand heeft er nog een oplossing. Hun oplossingen kan ik nu bijna blindelings in tikken. Ik doe het heel braaf, maar kan van te voren al zeggen, dat het geen resultaat heeft. Ik ben vanmiddag maar even een ommetje gaan maken om mijn brein weer wat op te frissen.Toen kwam ik deze twee personen tegen; ze stonden stijf van de kou. Dat is toch geen prettig bestaan.

Via de laptop van Annemiek hebben we verbinding met het internet, maar een netwerkverbinding met mijn pc kan nog niet tot stand komen. En toch is het modem van Planet wel ingeschakeld en doet mijn telefoon via dat modemprima, maar een computergesprekje tussen modem en de adapter van mijn pc komt niet tot stand. Soms eventjes, maar na een tijdje valt dat weer weg. Voor mij een raadsel en ik hoop maar dat de computermonteur van Planet het zaakje snel op orde heeft. Omdat ik niet op via het netwerk op mijn computer kan, kan ik ook geen foto bijplaatsen. Maar ik heb de komende dagen nog wel wat moois voor u in petto.