Het carnaval is voorbij. De vastentijd is aangebroken. Toen ik jong was kenden wij hier ten noorden van de grote rivieren wel vastenavond. De avond voor de grote vasten begon. Dan aten we thuis pannenkoeken en kregen limonade. Op Aswoensdag moesten we naar de kerk om het askruisje te halen. Iedereen kon zien, dat je naar de kerk was geweest. Als je tegenwoordig met een zwarte vlek op je voorhoofd zou rondlopen, dan zouden de mensen je een viezerik vinden; iemand die zich nog niet gewassen had. Maar wij droegen het askruisje met ere. Wij hadden echt een vastentrommeltje en aten vis op vrijdag en de grote mensen vastten ook echt op vrijdag. Één maaltijd op die dag. Alleen zondags mochten we een koekje eten.
foto: een polderweg

Zaterdag 3 maart is de startdatum voor de strandtenthouders. Op deze dag mag begonnen worden met de opbouw van de strandtenten. Dat geeft altijd veel bedrijvigheid. Na een periode van vrijaf zijn de strandtenthouders weer toe aan een nieuw seizoen. En zodra de tent staat mag er ook verkocht worden. Het is dan nog wel niet druk op het strand, maar zodra het zonnetje maar even schijnt komen de wandelaars al spoedig opduiken. En lekker achter het glas gaan al snel de eerste kledingstukken uit; een kopje koffie, warme chocola of een pilsje en de dag is al weer de eerste stranddag van het seizoen. De officiële opening van het strandseizoen is vrijdag 16 maart. De openingsdatum van het badseizoen is nog niet bekend.

Door het vertrek van de Norfolk-line uit Scheveningen is het wel erg stil geworden in onze haven. Politiek echter niet: er moet nog steeds een goed plan komen voor de vrijgekomen derde haven. We hebben zelfs een Norderling die de haven wil dempen en er dan een ondergrondse parkeergarage van wil maken. Het woordje Norderling is hier goed geschreven. Onze wethouder Marnix Norder is namelijk die snoodaard. Maar we blijven hopen op een goede Scheveningse invulling van dit vrijgekomen bedrijventerrein. Als het eenmaal volgebouwd is met woningen en/of kantoren en/of bedrijven dan is er zelfs voor een toekomstige uitbreiding van een jachthaven geen plaats meer.
foto: zondagmorgen, 18 febr. 2007

Op de voorpagina van de Telegraaf staat een grote foto met als ondertitel: gezinsgeluk voor Tooske. Die hoeft in ieder geval geen geboortekaartjes meer te verzenden, want iedereen weet nu dat ze een kindje heeft. Leuk voor haar en haar man. Maar voor mij is Tooske een onbekende BN’er; zij is voor mij geen interessant nieuws, zelfs helemaal geen nieuws. Op pagina 3 van diezelfde krant staat een andere vrolijke foto met als bovenschrift: Lentegvoel bij optocht. Voor mij hadden ze deze foto op de voorpagina mogen plaatsen. Lentegevoel en Carnaval.  Daar hebben we allemaal wat aan. Maar ja, dat is een OBN’er (OnBekende Nederlander).
foto: een schaap voor het lentegevoel

Het volgende bericht stond op 17 februari 2006 op mijn andere, reeds gesloten, blog: "Een Antwerpse handelaar vindt in 1562 tussen een lading goederen uit Turkije een aantal onbekende bollen. Hij denkt dat het uien zijn en stooft er een paar met olie en azijn. Maar het smaakt nergens naar. De handelaar gooit de rest van de bollen in zijn tuin; na een korte tijd ontluiken er op die plaats prachtige bloemen. De eerste bloeiende tulpen van West-Europa zijn een feit. In Holland duikt de tulp pas in 1592 op, in de Hortus van Carolus Clusius. Dus nu zingen we in het vervolg maar: "tulpen uit Antwerpen". Ere wie ere toekomt.". Van die bollen bestaat geen foto meer.

In de regio Den Haag wordt hier en daar wel wat aan carnaval gedaan, maar waarom carnaval gevierd wordt, daar hebben de meeste mensen geen weet van. Ach, dat hoeft ook eigenlijk niet, als je maar leut hebt. Ja, dat woordje leut heb ik overgehouden uit mijn Brabantse periode: 1948/1955. In die tijd werd er wel carnaval gevierd, maar dar was in hoofdzaak op vastenavond, de dag voor Aswoensdag. Toen vierde je op dinsdag carnaval en liep je woensdagochtend vroeg al met het askruisje op je voorhoofd rond. In die tijd betekende carnaval nog het einde van een goed leventje en begon op woensdag de vastenperiode van veertig dagen. Maak er maar een mooi carnaval van.

Foto; dit is geen carnavalskleed, maar een koopman op een Turkse markt. Als je maar leut hebt.

Gisteren heb ik Annemiek en haar vriendin meegenomen naar een voor hen onbekend gebied. Annemiek zat al in haar rats, omdat ik haar niet vertelde waarheen we zouden gaan. Zij wil alles vooraf weten. Maar ik heb niets verteld. Via Voorschoten, Zoeterwoude, Hazerswoude, Alphen en Bodegraven kwamen wij aan bij de Meije. De Meije is een zijriviertje van de Oude Rijn en tevens een gehucht aan dat riviertje. Langs de Meije liggen veel mooie boerderijen en prachtige vergezichten over het Hollandse polderland. De dames waren opgetogen: dit hadden ze nog nooit eerder gezien. Na vijf uur rijden door dit wonderschone deel van onze provincie kwamen wij tevreden, maar wel een beetje vermoeid weer thuis.

Foto: uiteraard van dit fraaie gebied.  

Donderdag. Vaak wordt ik op donderdag aan mijn lot overgelaten. Als de dinsdag geen mooie dag is, dan verzetten Annemiek en Wil hun wekelijks uitstapje naar de donderdag. Maar vandaag heb ik ze tuk: ik heb ze aangeboden om met de auto naar een voor hen onbekende bestemming te vertrekken; een dagtochtje, waarbij wel de camera’s meegaan. Vol enthousiasme en giechelend zullen ze straks in de auto gaan zitten, waarna ik met gierende banden Scheveningen zal verlaten.
Foto: Goedereede, maar dat zal niet de onbekende bestemming zijn

Op deze dag mag je vrienden m/v niet lastig vallen met allerlei informatie, waarom ze niet gevraagd hebben, zoals SPAM  etc. Maar die SPAM-mensen zijn nu eenmaal onze vrienden niet. Maar wel of geen vrienden: wij wensen iedereen veel liefde en een heel fijne dag toe.

Foto: Is dit geen lief katje?

Door het zwart-witte verenkleed is de scholekster een goed herkenbare vogel. In de vlucht(zie foto van gisteren) is hij/zij te herkennen aan de witte vleugelstreep en aan de zwarte eindrand van vleugels en staart. In de winter toont de scholekster een witte keelband. De scholekster is aan de kust een vrij algemene broedvogel, maar komt ook voor bij moerassen, in agrarisch gebied en langs de rivieroevers. In Nederland zijn er ongeveer 100.000 broedparen.
 Het nest wordt gebouwd langs de kust, maar komt ook verder landinwaarts voor en bestaat uit een eenvoudig kuiltje waarin het vrouwtje ongeveer 4 eieren legt. In steden bouwt de scholekster soms een nest tussen de kiezels op een plat dak. Buiten de broedtijd vormen scholeksters vaak grotere groepen en zijn dan vooral langs de kust te zien. Zij voeden zich vooral met schelpdieren en wormen.

In het Westbroekpark van Scheveningen wordt op het ogenblik hard gewerkt om het park er in het voorjaar piekfijn uit te laten zien; er wordt dan ook gesnoeid en de afgesnoeide takken liggen dan op een aantal plaatsen verspreid in het park. Vorige week had ik voor Annemiek een paar takken mee naar huis genomen, waarvan er één nu prachtige witte katjes laat zien. Gisteren ben ik weer even naar dat park gelopen en heb nu een aantal wilgentakken meegenomen. Maar wat zag ik op het grote gazon, de speelweide: tientallen scholeksters liepen tussen een paar ganzen ijverig wormpjes te zoeken op het drassige veld. Een kan die ik niet liet liggen om de scholeksters even op de gevoelige plaat(zo noemden ze dat in die goede oude tijd van de glasplaten en rolfilms) vast te leggen. Op deze scholekster kom ik later nog terug.

Foto: opvliegende scholeksters

Het zal weer spoedig voorjaar zijn. Als  carnaval nadert begint de drukte in Scheveningen. Veel zuiderlingen, die niet van het tegenwoordige carnaval houden komen naar het nu nog rustige Scheveningen om even te genieten van het strand en de duinen. En bovendien van het mooie Den Haag. De strandexploitanten beginnen onrustig te worden. Kort na carnaval mogen de strandtenten weer geplaatst worden. Alles om op tijd klaar zijn om de miljoenen gasten, die Scheveningen in de loop van het jaar zullen komen bezoeken, het naar de zin te maken. Het nu nog stille strand zal dan weer de ontmoetingsplaats worden voor mensen uit de hele wereld. Een weekendje Scheveningen met bezoek aan de Keukenhof en de in bloei staande bollenvelden. De mooie luchten en de frisse zeebries.

Foto: voorbereidingen voor het nieuwe seizoen(3-3-2004)

Met je goede been uit bed gestapt, vroeg de schelm aan de kaperskapitein die in een gevecht zijn linkerbeen verloren had. Gelukkig wel antwoordde de kapitein, anders was ik omgevallen. Een beetje wrange humor, maar je kunt er om glimlachen. En dat laatste, dat glimlachen daar gaat het nu juist om. Die glimlach maakt het leven zo aangenaam. Een glimlach moet van binnenuit komen: een glimlach is een positieve beleving. Zie de nieuwe dag als een cadeautje, dat bij het ontwaken op je nachtkastje ligt. Je krijgt het, je hebt er geen recht op. Mijn vader zei als het regende: het meeste valt er toch naast. En dan glimlachte hij. Glimlach vandaag eens wat vaker, probeer het maar eens en misschien sta je morgen weer glimlachend op.

Mijn camera stond gistermorgen al vroeg klaar, maar het duurde tot ongeveer 12.30 uur voor ik mijn jack aantrok om buiten wat foto’s te gaan maken. In de straten om mij heen waren de straatstenen nog goed te zien, maar toen ik richting de duinen liep werd het steeds witter om me heen. De fijne sneeuw was overgegaan in grotere vlokken en bedekten al snel de duinen met een witte vacht. Maar het was niet zo, dat de duinen echt winters waren. De helm, de duindoorn en de duinrozen bleven donker afsteken tegen een sneeuwachtergrond. Slechts hier en daar bleven wat vlokjes aarzelend op de takjes zitten. Echt schitterende contrasten. Maar opeens zie ik een dier door de duinen lopen; een loslopende hond, denk ik bij mezelf. Maar goed kijkend zag ik dat het een vos was. Ik liep er rustig al fotograferend op af en het leek wel of de vos helemaal niet bang voor me was. Op een gegeven moment bleef hij staan en mocht ik hem tot op een afstand van ongeveer 7 meter benaderen. Toen ik nog dichterbij kwam, trok hij zich terug en verdween uit het zicht. Ik vond het in ieder geval een leuke ontmoeting, die toch niet iedere dag plaatsvindt, zeker niet in Scheveningen.  
foto: uiteraard het vosje

Onder instellingen heb ik iets gewijzigd; ik ben namelijk overgestapt naar de categorie regionaal. Bij mijn foto’s houd ik vaak een praatje, dat betrekking heeft op Scheveningen of de regio. Voor mij is fotograferen het beleven van mijn omgeving en dat samen met anderen delen. Bij de categorie fotografie zie ik steeds meer onderwerpen, die niets of bijna niets meer met fotografie te maken hebben. Voor mijn foto’s heb ik een andere locatie gezocht en gevonden: www.bloggen.be/spinfos. Daar plaats ik nu mijn foto’s zonder commentaar.

Foto: welkom, maar wel uw voeten vegen.

Mijn fotocamera staat klaar: er wordt langdurig sneeuw verwacht en de kans om mooie sneeuwfoto’s te kunnen maken wil ik mij niet laten ontglippen. Het is nog geen 9 uur en de sneeuw is pas in Zeeland, zeggen de voorspellers op het nieuws. In ieder geval hebben ze nu gelijk, maar ik hoop wel dat dat gelijk ook voor de hele dag zal blijven gelden. Bijgevoegde foto is een foto van dinsdag, toen er hier een heel klein beetje sneeuw lag.

 Gisteren 6 februari, omstreeks 17.00 uur. Een straffe wind uit het noordwesten. Ik woon in een appartementencomplex met uitzicht op de koepel van het Kurhaus in Scheveningen. Boven op de top wappert altijd de Nederlandse vlag, alleen bij windstil weer hangt die er slapjes bij. Maar als de wind aanwakkert dan staat de vlag bijna strak. Normaal zwermen om het Kurhaus meeuwen, kauwtjes of duiven. Gisteren niet, maar wel 5 vogels, die ik niet kon identificeren. Waarschijnlijk trekvogels, die vermoeid op de wapperende vlag een rustplaatsje zochten. De vlag stond vrij strak en af en toe lukte het een van de vogels even een heel korte rustpauze te nemen; veel te kort om echt uit te rusten. Na een paar minuten gaven ze de ongelijke strijd op. Zij zullen, voor de duisternis viel, hoop ik een rustiger slaapplaats hebben gevonden.

Foto: het Kurhaus van Scheveningen

Overal in het land zie je winkels die aandacht trekken voor Valentijn. Wat is Valentijn of wie was Valentijn? Valentijn is een dag van vriendschap, uitgeroepen door de commercie. In het oude Missale Romanum staat bij 14 februari de volgende tekst: “S.Valentini, presbyteri et martyris”, wat betekent: H. Valentinus, priester en martelaar. En verder is er eigenlijk niet veel te vertellen over deze heilige man. De H. Valentinus zou in de derde eeuw op 14 februari om zijn geloof zijn gedood. Waarschijnlijk heeft zijn leven en dood indruk gemaakt op de toenmalige geloofsgemeenschap en werd hij daarom als een heilige vereerd. Misschien is er een relatie met de godin Juno, de echtgenote van Jupiter en de beschermvrouw van vrouwen en het huwelijk. Haar feest werd gevierd op 14 februari. Rondom de persoon van Valentinus zijn legendes geweven vooral om dit commerciële feest een godsdienstig tintje te geven. Sinds 1969 is het kerkelijke feest van de H. Valentinus geschrapt uit het Missale Romanum, zoals van zoveel heiligen, waarvan de herkomst dubieus is.  
foto: en hoewel het nog geen Valentijn is toch maar een bloemetje.