Donderdag. Vaak wordt ik op donderdag aan mijn lot overgelaten. Als de dinsdag geen mooie dag is, dan verzetten Annemiek en Wil hun wekelijks uitstapje naar de donderdag. Maar vandaag heb ik ze tuk: ik heb ze aangeboden om met de auto naar een voor hen onbekende bestemming te vertrekken; een dagtochtje, waarbij wel de camera’s meegaan. Vol enthousiasme en giechelend zullen ze straks in de auto gaan zitten, waarna ik met gierende banden Scheveningen zal verlaten.
Foto: Goedereede, maar dat zal niet de onbekende bestemming zijn

Op deze dag mag je vrienden m/v niet lastig vallen met allerlei informatie, waarom ze niet gevraagd hebben, zoals SPAM  etc. Maar die SPAM-mensen zijn nu eenmaal onze vrienden niet. Maar wel of geen vrienden: wij wensen iedereen veel liefde en een heel fijne dag toe.

Foto: Is dit geen lief katje?

Door het zwart-witte verenkleed is de scholekster een goed herkenbare vogel. In de vlucht(zie foto van gisteren) is hij/zij te herkennen aan de witte vleugelstreep en aan de zwarte eindrand van vleugels en staart. In de winter toont de scholekster een witte keelband. De scholekster is aan de kust een vrij algemene broedvogel, maar komt ook voor bij moerassen, in agrarisch gebied en langs de rivieroevers. In Nederland zijn er ongeveer 100.000 broedparen.
 Het nest wordt gebouwd langs de kust, maar komt ook verder landinwaarts voor en bestaat uit een eenvoudig kuiltje waarin het vrouwtje ongeveer 4 eieren legt. In steden bouwt de scholekster soms een nest tussen de kiezels op een plat dak. Buiten de broedtijd vormen scholeksters vaak grotere groepen en zijn dan vooral langs de kust te zien. Zij voeden zich vooral met schelpdieren en wormen.

In het Westbroekpark van Scheveningen wordt op het ogenblik hard gewerkt om het park er in het voorjaar piekfijn uit te laten zien; er wordt dan ook gesnoeid en de afgesnoeide takken liggen dan op een aantal plaatsen verspreid in het park. Vorige week had ik voor Annemiek een paar takken mee naar huis genomen, waarvan er één nu prachtige witte katjes laat zien. Gisteren ben ik weer even naar dat park gelopen en heb nu een aantal wilgentakken meegenomen. Maar wat zag ik op het grote gazon, de speelweide: tientallen scholeksters liepen tussen een paar ganzen ijverig wormpjes te zoeken op het drassige veld. Een kan die ik niet liet liggen om de scholeksters even op de gevoelige plaat(zo noemden ze dat in die goede oude tijd van de glasplaten en rolfilms) vast te leggen. Op deze scholekster kom ik later nog terug.

Foto: opvliegende scholeksters

Het zal weer spoedig voorjaar zijn. Als  carnaval nadert begint de drukte in Scheveningen. Veel zuiderlingen, die niet van het tegenwoordige carnaval houden komen naar het nu nog rustige Scheveningen om even te genieten van het strand en de duinen. En bovendien van het mooie Den Haag. De strandexploitanten beginnen onrustig te worden. Kort na carnaval mogen de strandtenten weer geplaatst worden. Alles om op tijd klaar zijn om de miljoenen gasten, die Scheveningen in de loop van het jaar zullen komen bezoeken, het naar de zin te maken. Het nu nog stille strand zal dan weer de ontmoetingsplaats worden voor mensen uit de hele wereld. Een weekendje Scheveningen met bezoek aan de Keukenhof en de in bloei staande bollenvelden. De mooie luchten en de frisse zeebries.

Foto: voorbereidingen voor het nieuwe seizoen(3-3-2004)

Met je goede been uit bed gestapt, vroeg de schelm aan de kaperskapitein die in een gevecht zijn linkerbeen verloren had. Gelukkig wel antwoordde de kapitein, anders was ik omgevallen. Een beetje wrange humor, maar je kunt er om glimlachen. En dat laatste, dat glimlachen daar gaat het nu juist om. Die glimlach maakt het leven zo aangenaam. Een glimlach moet van binnenuit komen: een glimlach is een positieve beleving. Zie de nieuwe dag als een cadeautje, dat bij het ontwaken op je nachtkastje ligt. Je krijgt het, je hebt er geen recht op. Mijn vader zei als het regende: het meeste valt er toch naast. En dan glimlachte hij. Glimlach vandaag eens wat vaker, probeer het maar eens en misschien sta je morgen weer glimlachend op.

Mijn camera stond gistermorgen al vroeg klaar, maar het duurde tot ongeveer 12.30 uur voor ik mijn jack aantrok om buiten wat foto’s te gaan maken. In de straten om mij heen waren de straatstenen nog goed te zien, maar toen ik richting de duinen liep werd het steeds witter om me heen. De fijne sneeuw was overgegaan in grotere vlokken en bedekten al snel de duinen met een witte vacht. Maar het was niet zo, dat de duinen echt winters waren. De helm, de duindoorn en de duinrozen bleven donker afsteken tegen een sneeuwachtergrond. Slechts hier en daar bleven wat vlokjes aarzelend op de takjes zitten. Echt schitterende contrasten. Maar opeens zie ik een dier door de duinen lopen; een loslopende hond, denk ik bij mezelf. Maar goed kijkend zag ik dat het een vos was. Ik liep er rustig al fotograferend op af en het leek wel of de vos helemaal niet bang voor me was. Op een gegeven moment bleef hij staan en mocht ik hem tot op een afstand van ongeveer 7 meter benaderen. Toen ik nog dichterbij kwam, trok hij zich terug en verdween uit het zicht. Ik vond het in ieder geval een leuke ontmoeting, die toch niet iedere dag plaatsvindt, zeker niet in Scheveningen.  
foto: uiteraard het vosje

Onder instellingen heb ik iets gewijzigd; ik ben namelijk overgestapt naar de categorie regionaal. Bij mijn foto’s houd ik vaak een praatje, dat betrekking heeft op Scheveningen of de regio. Voor mij is fotograferen het beleven van mijn omgeving en dat samen met anderen delen. Bij de categorie fotografie zie ik steeds meer onderwerpen, die niets of bijna niets meer met fotografie te maken hebben. Voor mijn foto’s heb ik een andere locatie gezocht en gevonden: www.bloggen.be/spinfos. Daar plaats ik nu mijn foto’s zonder commentaar.

Foto: welkom, maar wel uw voeten vegen.

Mijn fotocamera staat klaar: er wordt langdurig sneeuw verwacht en de kans om mooie sneeuwfoto’s te kunnen maken wil ik mij niet laten ontglippen. Het is nog geen 9 uur en de sneeuw is pas in Zeeland, zeggen de voorspellers op het nieuws. In ieder geval hebben ze nu gelijk, maar ik hoop wel dat dat gelijk ook voor de hele dag zal blijven gelden. Bijgevoegde foto is een foto van dinsdag, toen er hier een heel klein beetje sneeuw lag.

 Gisteren 6 februari, omstreeks 17.00 uur. Een straffe wind uit het noordwesten. Ik woon in een appartementencomplex met uitzicht op de koepel van het Kurhaus in Scheveningen. Boven op de top wappert altijd de Nederlandse vlag, alleen bij windstil weer hangt die er slapjes bij. Maar als de wind aanwakkert dan staat de vlag bijna strak. Normaal zwermen om het Kurhaus meeuwen, kauwtjes of duiven. Gisteren niet, maar wel 5 vogels, die ik niet kon identificeren. Waarschijnlijk trekvogels, die vermoeid op de wapperende vlag een rustplaatsje zochten. De vlag stond vrij strak en af en toe lukte het een van de vogels even een heel korte rustpauze te nemen; veel te kort om echt uit te rusten. Na een paar minuten gaven ze de ongelijke strijd op. Zij zullen, voor de duisternis viel, hoop ik een rustiger slaapplaats hebben gevonden.

Foto: het Kurhaus van Scheveningen

Overal in het land zie je winkels die aandacht trekken voor Valentijn. Wat is Valentijn of wie was Valentijn? Valentijn is een dag van vriendschap, uitgeroepen door de commercie. In het oude Missale Romanum staat bij 14 februari de volgende tekst: “S.Valentini, presbyteri et martyris”, wat betekent: H. Valentinus, priester en martelaar. En verder is er eigenlijk niet veel te vertellen over deze heilige man. De H. Valentinus zou in de derde eeuw op 14 februari om zijn geloof zijn gedood. Waarschijnlijk heeft zijn leven en dood indruk gemaakt op de toenmalige geloofsgemeenschap en werd hij daarom als een heilige vereerd. Misschien is er een relatie met de godin Juno, de echtgenote van Jupiter en de beschermvrouw van vrouwen en het huwelijk. Haar feest werd gevierd op 14 februari. Rondom de persoon van Valentinus zijn legendes geweven vooral om dit commerciële feest een godsdienstig tintje te geven. Sinds 1969 is het kerkelijke feest van de H. Valentinus geschrapt uit het Missale Romanum, zoals van zoveel heiligen, waarvan de herkomst dubieus is.  
foto: en hoewel het nog geen Valentijn is toch maar een bloemetje.

Eindelijk is het dan zover: het salaris van het nieuwe kabinet gaat omhoog en maar liefst met 30%. Ik heb daar geen probleem mee. Ik heb nog steeds een ander probleem: ik vind het van de gekken, dat het salaris van tal van ambtenaren aanzienlijk hoger is dan dat van een minister. Of is er toch iets van waar, dat de hoogste ambtenaren in feite het land regeren en de ministers eigenlijk maar de spartelende poppetjes zijn, die dansen naar de pijpen van de ambtenarij: de Jan Klasens  en Katrijns van het poppenspel?
Soms zijn ministers nieuwkomers en hebben geen ambtelijke ervaring; maar ze worden toch om hun kwaliteit gekozen? Of zie ik dat ook verkeerd? Als de minister eens iets fout doet – per slot van rekening is hij ook maar een mens – dan wordt hij ter verantwoording geroepen en staan de adviserende ambtenaren als onschuldige poppetjes langs de lijn! Laten we het er maar op houden, dat ik, net als zoveel andere gewone burgers, niets meer snap van de politiek.
foto: en deze heeft geen enkele relatie met de bovenstaande tekst. Een regenbui boven het centrum van Den Haag.

Vrijdag een voorspelling voor prachtig weer op zaterdag en dat klopte, maar voor de zondag klopte het niet. De krant van zondagmorgen meldt mist en wolken en ook het weerbericht van zondagmorgen 6.30 uur voorspelde niet veel goeds: de hele dag en in het hele land mist of laaghangende bewolking. Mooi mis dus: bij ons schijnt de zon en is er wat lichte bewolking. En alleen heel ver op zee een heel lichte nevel. Stralend voorjaarsweer. Het geeft maar weer eens aan hoe moeilijk het is om het weer te voorspellen, zelfs op zo korte termijn. En wat moeten we dan verwachten van de voorspellingen op lange termijn: zijn die doemscenario’s van de Verenigde Naties nog wel reëel? De ene geleerde zegt, dat de zon voor 99,8% verantwoordelijk is voor de temperatuur op aarde en het IPCC spreekt over een zekerheid van meer dan 90%, dat de mens verantwoordelijk is voor het broeikaseffect van de laatste vijftig jaar. Hoe vallen deze twee uitspraken te rijmen. Praten zij wel over hetzelfde?
foto: Hellevoetsluis, zaterdag 3 februari 2007

En hier dan  een foto van Goedereede. De toren op de achtergrond is oorspronkelijk gebouwd als kerktoren, maar heeft al sinds kort na de bouw heel lang als vuurtoren gefunctioneerd. De toren staat  ruim los van het erachter gelegen kerkje(niet op de foto zichtbaar).

Gisteren hebben we genoten van een stralende dag. We zijn al vroeg afgereisd richting België, maar zijn gestrand in Hellevoetsluis, een vestingstadje, waar vroeger de marine was gestationeerd en waar de vader van Annemiek geboren is. In deze tijd van het jaar een stadje van rust en stilte, maar in de zomer een walhalla voor watersporters. Daarna via de Haringvlietdam naar Goedereede, ook zo’n verstild dorpje op een van de Zuid-Hollandse eilanden. Smalle straatjes, kleine huisjes en alles piekfijn verzorgd, maar ik trapte daar wel in een hondendrol. Daarna via Piershil, waar Annemiek van 1944 tot mei 1946 woonde, Stellendam en Rotterdam weer terug naar huis. België hebben we dus niet bereikt, maar dat komt dan wel weer een andere keer.

Foto van Hellevoetsluis.

De H. Blasius(3 februari) was Bisschop van Sebaste in Armenië en werd omstreeks het jaar 300 gevangen gezet, wreed gemarteld en onthoofd. Het verhaal gaat, dat de heilige Blasius een jongetje, bij wie een visgraat haaks in de keel was blijven steken van de verstikkingsdood heeft gered; aan dit verhaal is een kerkelijk ritueel de Blasiuszegen ontleend. Een priester houdt twee gewijde kaarsen, in de vorm van een Andreaskruis, tegen de keel terwijl hij de volgende tekst uitspreekt:” Op voorspraak van de Heilige Blasius, Bisschop en martelaar, bevrijde God u van keelziekten en alle kwaad. In de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. Amen”. Als kind vonden we de Blasiuszegen heel nuttig, maar ook wel een beetje eng. In Nederland hoor je niet veel meer van dit oude kerkelijke gebruik, maar misschien wordt dit nog wel in België en andere landen in ere gehouden.
foto;terwijl gisteravond aan de zeekant van ons appartement de zon scheen aan een stralend blauwe hemel, verscheen er aan de landzijde een zware donkere lucht

Gisteren, het weer was wat mistig, maar die trok toch nog snel op, helemaal helder werd het niet. Mooi weer om de polder in te gaan en te genieten van het zachte licht. Dit keer ging het richting Woubrugge, een veendorp in Hollands Midden. Er liggen in Zuid-Holland meer van die veendorpen; de meeste mensen denken bij veen aan de Peel of Groningen. Maar ook in Zuid-Holland werd veen gedolven dat na gedroogd te zijn als brandstof werd gebruikt. In dit dorpje staat een kerkje, dat stamt uit 1653. Deze kerk is toegewijd aan Jan de Bakker; hij was  in 1522 pastoor te Jacobswoude, verkondigde de nye leer, werd als ketter tot de brandstapel veroordeeld; het vonnis werd voltrokken op 15 september 1525.

Foto: een sfeerfoto van Hollands Midden.

Dinsdagavond: mijn vriend, zijn vrouw, kinderen en een groot aantal kennissen kerken ieder zondag samen in een voormalig parochiehuis in Den Haag. Zij bidden en zingen samen en gaan vriendelijk met elkaar om. Gewone mensen, die in hun God geloven in een geloof, dat gebaseerd is op de letterlijke tekst van de bijbel. Ze zijn niet agressief of opdringerig. Één keer per jaar hebben zij stamppotavond en daar worden Annemiek en ik ieder jaar voor uitgenodigd. Het is altijd een heel gezellige avond. Zo ook dit jaar. Annemiek voelde zich niet lekker en ging niet mee. Vooraf een groot glas wijn, want zij genieten van alles wat God hun gegeven heeft, en daarna de keuze uit vier soorten stamppot: zuurkool, boerenkool, andijvie en peen en uien met gehaktbal en rookworst. Na het eten nog even gezellig nababbelen en om 21.00 uur was ik weer thuis met een hutspot( peen- en uienstamppot) plus worst en gehaktbal voor Annemiek. Annemiek heeft daar gisteren van gesmuld. Ik kreeg het restje.

Bij hutspot hoort een winters tafereel, dus nu maar een winters plaatje.