Eindelijk is het dan zover: het salaris van het nieuwe kabinet gaat omhoog en maar liefst met 30%. Ik heb daar geen probleem mee. Ik heb nog steeds een ander probleem: ik vind het van de gekken, dat het salaris van tal van ambtenaren aanzienlijk hoger is dan dat van een minister. Of is er toch iets van waar, dat de hoogste ambtenaren in feite het land regeren en de ministers eigenlijk maar de spartelende poppetjes zijn, die dansen naar de pijpen van de ambtenarij: de Jan Klasens  en Katrijns van het poppenspel?
Soms zijn ministers nieuwkomers en hebben geen ambtelijke ervaring; maar ze worden toch om hun kwaliteit gekozen? Of zie ik dat ook verkeerd? Als de minister eens iets fout doet – per slot van rekening is hij ook maar een mens – dan wordt hij ter verantwoording geroepen en staan de adviserende ambtenaren als onschuldige poppetjes langs de lijn! Laten we het er maar op houden, dat ik, net als zoveel andere gewone burgers, niets meer snap van de politiek.
foto: en deze heeft geen enkele relatie met de bovenstaande tekst. Een regenbui boven het centrum van Den Haag.

Vrijdag een voorspelling voor prachtig weer op zaterdag en dat klopte, maar voor de zondag klopte het niet. De krant van zondagmorgen meldt mist en wolken en ook het weerbericht van zondagmorgen 6.30 uur voorspelde niet veel goeds: de hele dag en in het hele land mist of laaghangende bewolking. Mooi mis dus: bij ons schijnt de zon en is er wat lichte bewolking. En alleen heel ver op zee een heel lichte nevel. Stralend voorjaarsweer. Het geeft maar weer eens aan hoe moeilijk het is om het weer te voorspellen, zelfs op zo korte termijn. En wat moeten we dan verwachten van de voorspellingen op lange termijn: zijn die doemscenario’s van de Verenigde Naties nog wel reëel? De ene geleerde zegt, dat de zon voor 99,8% verantwoordelijk is voor de temperatuur op aarde en het IPCC spreekt over een zekerheid van meer dan 90%, dat de mens verantwoordelijk is voor het broeikaseffect van de laatste vijftig jaar. Hoe vallen deze twee uitspraken te rijmen. Praten zij wel over hetzelfde?
foto: Hellevoetsluis, zaterdag 3 februari 2007

En hier dan  een foto van Goedereede. De toren op de achtergrond is oorspronkelijk gebouwd als kerktoren, maar heeft al sinds kort na de bouw heel lang als vuurtoren gefunctioneerd. De toren staat  ruim los van het erachter gelegen kerkje(niet op de foto zichtbaar).

Gisteren hebben we genoten van een stralende dag. We zijn al vroeg afgereisd richting België, maar zijn gestrand in Hellevoetsluis, een vestingstadje, waar vroeger de marine was gestationeerd en waar de vader van Annemiek geboren is. In deze tijd van het jaar een stadje van rust en stilte, maar in de zomer een walhalla voor watersporters. Daarna via de Haringvlietdam naar Goedereede, ook zo’n verstild dorpje op een van de Zuid-Hollandse eilanden. Smalle straatjes, kleine huisjes en alles piekfijn verzorgd, maar ik trapte daar wel in een hondendrol. Daarna via Piershil, waar Annemiek van 1944 tot mei 1946 woonde, Stellendam en Rotterdam weer terug naar huis. België hebben we dus niet bereikt, maar dat komt dan wel weer een andere keer.

Foto van Hellevoetsluis.

De H. Blasius(3 februari) was Bisschop van Sebaste in Armenië en werd omstreeks het jaar 300 gevangen gezet, wreed gemarteld en onthoofd. Het verhaal gaat, dat de heilige Blasius een jongetje, bij wie een visgraat haaks in de keel was blijven steken van de verstikkingsdood heeft gered; aan dit verhaal is een kerkelijk ritueel de Blasiuszegen ontleend. Een priester houdt twee gewijde kaarsen, in de vorm van een Andreaskruis, tegen de keel terwijl hij de volgende tekst uitspreekt:” Op voorspraak van de Heilige Blasius, Bisschop en martelaar, bevrijde God u van keelziekten en alle kwaad. In de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. Amen”. Als kind vonden we de Blasiuszegen heel nuttig, maar ook wel een beetje eng. In Nederland hoor je niet veel meer van dit oude kerkelijke gebruik, maar misschien wordt dit nog wel in België en andere landen in ere gehouden.
foto;terwijl gisteravond aan de zeekant van ons appartement de zon scheen aan een stralend blauwe hemel, verscheen er aan de landzijde een zware donkere lucht

Gisteren, het weer was wat mistig, maar die trok toch nog snel op, helemaal helder werd het niet. Mooi weer om de polder in te gaan en te genieten van het zachte licht. Dit keer ging het richting Woubrugge, een veendorp in Hollands Midden. Er liggen in Zuid-Holland meer van die veendorpen; de meeste mensen denken bij veen aan de Peel of Groningen. Maar ook in Zuid-Holland werd veen gedolven dat na gedroogd te zijn als brandstof werd gebruikt. In dit dorpje staat een kerkje, dat stamt uit 1653. Deze kerk is toegewijd aan Jan de Bakker; hij was  in 1522 pastoor te Jacobswoude, verkondigde de nye leer, werd als ketter tot de brandstapel veroordeeld; het vonnis werd voltrokken op 15 september 1525.

Foto: een sfeerfoto van Hollands Midden.

Dinsdagavond: mijn vriend, zijn vrouw, kinderen en een groot aantal kennissen kerken ieder zondag samen in een voormalig parochiehuis in Den Haag. Zij bidden en zingen samen en gaan vriendelijk met elkaar om. Gewone mensen, die in hun God geloven in een geloof, dat gebaseerd is op de letterlijke tekst van de bijbel. Ze zijn niet agressief of opdringerig. Één keer per jaar hebben zij stamppotavond en daar worden Annemiek en ik ieder jaar voor uitgenodigd. Het is altijd een heel gezellige avond. Zo ook dit jaar. Annemiek voelde zich niet lekker en ging niet mee. Vooraf een groot glas wijn, want zij genieten van alles wat God hun gegeven heeft, en daarna de keuze uit vier soorten stamppot: zuurkool, boerenkool, andijvie en peen en uien met gehaktbal en rookworst. Na het eten nog even gezellig nababbelen en om 21.00 uur was ik weer thuis met een hutspot( peen- en uienstamppot) plus worst en gehaktbal voor Annemiek. Annemiek heeft daar gisteren van gesmuld. Ik kreeg het restje.

Bij hutspot hoort een winters tafereel, dus nu maar een winters plaatje.

Gisteren ben ik met mijn vriend Scheveningen ingegaan om onze website www.allesoverscheveningen.nl weer meer onder de aandacht van de mensen te brengen. Deze website over Scheveningen is opgezet met een subsidie van de gemeente, omdat wij niet commercieel werken en omdat wij Scheveningen beter onder de aandacht van bewoners en bezoekers van Scheveningen willen brengen. Dus promotie maken voor Scheveningen en Den Haag.  Winkeliers en andere bedrijven uit Scheveningen kunnen op deze site zichzelf presenteren en betalen daar voor een kleine vergoeding per jaar; hierdoor kunnen de kosten voor een belangrijk deel worden gedekt. Gisteren hadden we succes, want drie nieuwe bedrijven hebben zich aangemeld. Op de website vertellen we bijna alles over Scheveningen. Misschien leuk om die ook eens te bezoeken.

Foto: op de plaats waar nu de auto’s nog geparkeerd staan, staan nu een megabioscoop en ons wooncomplex. De foto is door mij gemaakt in mei 1991.

Naar aanleiding van mijn tekstje gisteren op mijn blog kreeg ik twee reacties: één van een Belgische blogvriend, die mij regelmatig bezoekt, en één van een Nederlands blogvriend en die schreef mij het volgende:  

“Wat je gasten betreft: Ook bij mij is het percentage Nederlanders, dat mijn blog bezoekt ( 63,4%) sterk in de meerderheid t.o.v. van de Belgen ( 33,5%).

Waar dat aan ligt weet ik niet, onze taal is toch hetzelfde ?

Of zou de slag bij Nieuwpoort nog in hun geheugen vast liggen?

Kom op Belgische bloggers !”.
foto: Holland polderland

Af en toe bekijk ik wel eens de statistieken op mijn blog en dan bedoel ik de statistieken die helemaal onderaan op de pagina vermeld staan, zoals de geografische informatie. Als ik die bekijk, dan ben ik er van overtuigd dat ik op een Nederlands seniorennet bezig ben: het grootste aantal mensen, dat mijn blog bezoekt, komt uit Nederland: 67,5%. Slechts 29,2% van mijn bezoekers komt uit België. Dit verbaast mij omdat ik zelf in hoofdzaak Belgische blogs bezoek. Ja natuurlijk kijk ik iedere dag een keer bij Annemiek, Thea en Kes, maar dat is maar een fractie van de blogs, die ik bezoek. Zijn de Belgen soms bang voor de Hollanders. Nou, wij vreten jullie heus niet op, hoor. Laat maar eens wat van je horen. Dit is toch een Belgisch Senioren Blog? Of betekent dit, dat de Belgische senioren geen belangstelling voor over de grenzen hebben. Ik mag ze natuurlijk wel bezoeken; ik vind het gezellig zo dagelijks even bij mijn Belgische vrinden op visite te gaan. Tot ziens maar weer.

Als kind, en dan bedoel ik de periode na juli 1945: want kort voor de oorlog was ik nog te klein en tijdens de oorlog kwamen we niet zo vaak op Scheveningen, speelden we tussen de bouwvallen, die wereldoorlog II had achtergelaten. Op het strand zaten we in de kazematten, waar we speelden met de ontmantelde kanonnen of klommen op de bunkers, die nu zijn opgeruimd, of speelden we op het Landje achter de Nieuwe Laantjes, waar mijn vriendje Henk toen woonde. We speelden in de gangen van de Atlantikwal en zochten naar overblijfselen van de oorlog. We waren bang het lijk te vinden van een achtergebleven soldaat: het stonk ook altijd zo erg in die gangen. En op het strand stonden nog geen badstoelen maar stonden de palen nog die de Duitsers geplaatst hadden om landingen van de geallieerden te voorkomen. In de winter van 1946 stonden we bij de haven op het stille strand te kijken naar twee vissersschepen, de loggers van toen, hoe die probeerden de haven te bereiken. Toen was de badplaats geen badplaats meer, maar een puinhoop.

Foto: op deze plaats klotsten de golven nog tegen de kademuur; nu is er een breed strand een gevolg van de verlenging van de havenhoofden.

Vanmiddag even genoten van de frisse zeewind. Met de koude wind in mijn gezicht, tranende ogen en koude handen heb ik met plezier over de Scheveningse boulevard gekuierd. En... ik was echt niet alleen: veel Scheveningers en Hagenaars trotseerden de koude wind om even van het fraaie zonnetje te genieten.
foto: een rustgevend strand, dat baadt in een stralende hemel.

Het was wel even zwoegen, maar uiteindelijk staat de kleine koepel van het Fortis Circustheater veilig op de grond. In Scheveningen spreken we gewoon over het Circustheater zonder verdere toevoeging en we denken dan vaak terug aan Circus Strassburger. Het circusgebouw kent een lange geschiedenis. Het werd geopende op 16 juli 1904 met een galavoorstelling van het circus Albert Schumann. Van het gebouw naar een ontwerp van architect W.B. van Liefland is nu niet veel meer over; alleen de grote koepel met daarop de kleine koepel herinnert nog aan die tijd. Bekende namen zijn Corty-Althoff(1915) , Albert Carré(1916), Carl Hagenbeck, Hans Stoch Sarrasani(1937), Strassburger Frères(1938), Giezen(1946) en vervolgens weer Strassburger. In 1967 viel het doek en lag het circustheater er verwaarloosd en verloren bij. Maar nu leeft het circustheater weer - dankzij Van den Ende -  als Fortis Circustheater.

Foto: de kleine koepel op de voorgrond.

Het was laat en de zon zakte al weg achter de koepel, toen eindelijk de kabels om de kap te heffen werden gevierd. Maar een feestje kon er nog niet gevierd worden en om 17.15 uur was dat “kleine” bolletje van die grote koepel nog niet verdwenen. De man, die mijn ’s morgens zei, dat het wel eens laat kon worden heeft gelijk gekregen. Maar het karwij moest nog wel dezelfde dag geklaard worden. Dat zal dan wel later op de avond gebeurd zijn, toen de zon al weer onder was. Ik ben gisteren niet meer wezen kijken: ik kon toch niet meer fotograferen en mijn handen en voeten waren ijsklompen geworden, als gevolg van het lange wachten. Fotograferen is niet altijd even gemakkelijk.

Dit was de laatste foto die ik gemaakt heb. De kleine koepel kunt u goed zien.

Ja, ik heb u even moeten laten wachten vandaag. Het mooie weer, hoewel een beetje fris, nodigde me toch uit om even te gaan kijken bij het Fortis Circusthater; daar zou namelijk de koepel van het dak worden verwijderd om aangepast te worden en tevens groot onderhoud aan te verrichten. Gelijktijdig kunnen dan een aantal nieuwe motoren voor de coulissen makkelijker naar binnen getakeld worden. Koude handen en koude voeten en uiteindelijk werd het weer een paar uur uitgesteld. Even een paar boodschappen doen, dacht ik, dan kom ik later wel weer terug. De boodschappen gedaan en weer terug, maar nee hoor, het zelfde liedje als een paar uur eerder. Ze waren nog niet zover. Ik weer naar huis, ik was in ieder geval een paar uur in de frisse lucht geweest. Over twee weken wordt de koepel weer teruggeplaatst misschien kan ik dan een leuk plaatje schieten.

Op bijgevoegde foto van vandaag ziet u de koepel nog wel; misschien is die er morgen wel af.

De stormen zijn voorlopig voorbij. Het was me het weertje wel de laatste tijd. Waren het verlate herfststormen of vervroegde voorjaarsstormen? Of zijn ze nu bij elkaar geveegd en gaan we een rustig voorjaar tegemoet? Vannacht heeft een zuinige Hollander met wat poedersuiker gestrooid: bij ons op het plein ligt een nauwelijks waarneembaar laagje sneeuw. De nieuwe vlaggen op het Kurhaus hangen slap. Geen zuchtje wind. En de zee kust teder het strand van Scheveningen.

Op zaterdag, 6 januari 2007, was tijdens de nieuwjaarsreceptie in Muzee Scheveningen Karel Pronk het stralende middelpunt. Na vele jaren als voorzitter van de Stichting Oud Scheveningen te hebben gefunctioneerd, overhandigde hij op deze dag de voorzittershamer aan Henk Grootveld: daarvan heb ik al eerder gewag gemaakt. Temidden van zijn vele vrienden was zagen we een opgewekte Karel, die nu eindelijk eens echt van zijn vrije tijd kan gaan genieten, hoewel we hem ongetwijfeld nog vaak in het museum zullen tegenkomen. Links op de foto nog één van de weinige vrouwen in Scheveningse dracht. De Scheveningse dracht wordt bijna niet meer gedragen; in het oude dorp is een Scheveningse in dracht een bezienswaardigheid.

Een column in onze lokale Scheveningsche Courant wordt steevast ondertekend door Piet Visser. Welke Piet Visser is; dat is een lokaal mysterie. Van mij mag hij dat blijven. Want een hij, dat is ie vast en zeker. Waarom? Hij verkeert veel in kringen, waar uitsluitend mannen komen; waarom zou hij ook anders? De vrouwenkant hoort hij wel van zijn echtgenote. Een lokaal mysterie? Ik denk dat hij zo langzamerhand ontsluierd wordt. Waarom? In zijn column van woensdag 3 januari 2007 ‘Glimmende Schoenen’ maakt hij volgens mij twee slippertjes. Het eerste slippertje is hem te vergeven: uit bescheidenheid vergeet hij zichzelf te bekritiseren: hij vergeet namelijk zichzelf te noemen. Het tweede slippertje is funest, tenzij ik me ernstig vergis. Hij noemt mij namelijk: Louk en in mijn vrij grote kennissenkring ken ik slechts één persoon, die mijn naam Loek schrijft als Louk. Nou ga ik natuurlijk niet bekend maken wie die Piet Visser is, want ik mag hem wel. Van mij mag hij gerust commentaar geven op van alles en nog wat. Niet dat ik het altijd met hem eens ben: zeker niet. Maar hij durft in ieder geval wel even het bed op te schudden. Daar ik weet, dat hij ook af en toe dit blog leest, vind ik het leuk hem hier te vermelden.

Terwijl ik, leunend tegen de wind,  foto’s stond te maken op de pier zei de stormwind tegen mij: ”leun niet tegen mij, want als ik ga liggen val jij.”

 Een tijdje geleden waren er verkiezingen in België: het vlaamse blok( ik schrijf deze naam bewust met kleine letters omdat ik een hekel heb aan discriminatie) weert buitenlanders en nu weer het vignet van die Vlaamse minister Kathleen Van Brempt. Als dagjesmensen nu ook al geweerd worden: mijn jaarlijkse uitstapje naar België gaat me nu € 60,00 extra kosten en dat vind ik wel een beetje veel. Ik kan me best indenken dat het transitoverkeer meebetaalt aan het onderhoud van het wegennet. Dat willen ze in Nederland ook. Op de tolwegen betaal je dan gewoon wat extra voor iedere gereden kilometer: iedereen; Nederlander en buitenlander en geen compensatie. Wil je niet betalen, dan zoek je maar een andere weg en kom je onherroepelijk in problemen met verkeersopstoppingen op het lokale wegennet en dat kost je dan heel veel tijd. Wil de Belgische minister eigenlijk wel één Europa of wil ze een Europa met heel veel afzonderlijke landen met allemaal eigen regeltjes? Ik snap er niets meer van.
Nog een foto van de storm van vandaag