Net een telefoon gekregen van Karen en Wout. Ze hebben beslist hun huis in Leuven te verkopen. !!! Potverdorie !!! ALS, ALS ... ik het financiëel aankan zou ik nu een unieke kans hebben om het zelf te kopen. Mijn grootste droom sinds m'n kindertijd zou kunnen uitkomen... Ik zou in Leuven kunnen wonen !!! Een fantastische kans !!! Karen en Wout begrijpen dat niet volledig; zij hebben er nochtans samen zoveel jaren gelukkig geleefd en gewoond... Toen 'k met baby-Hannah en later Mathijs iedere dag op wandel was heb 'k van elk moment genoten... Alles op cultuurgebied ligt vlakbij, ook het Stadspark (waar ik als klein kind dagelijks ging spelen als ik er op vakantie was bij nonkel Marcel en tante Gabriëlle) en de Kruidtuin waar vooral ons Hannah gefascineerd was door de vissen... De jeugd ! De studenten ! Het Begijnhof ! De gezellige winkelstraten. De Oude Markt met oh zo'n mooie herinneringen... De gezellige café's... Veel jaren later met bijna elk nieuw academiejaar de verhuis van Karen of Lieven van het éne 'kot' naar 't andere... Zelf één jaar student filosofie 2001/2002 op m'n 53-ste... (voor de bijna fatale afloop van het leven in deze wereld)... De proffen die (bijna) m'n zoon of dochter konden zijn... Zoveel geleerd en lieve, jonge vrienden/vriendinnen leren kennen... En nog zoveel meer... Dat kunnen m'n kinderen niet volledig begrijpen...
Ben nu echt aan het dromen maar ga toch eens héél goed rekenen !
( !!! Denk nu eens goed én heel rustig na... én lees wat je +/- 3 uur geleden schreef !!! OK ! en toch... morgen eens héél goed rekenen... kan nooit kwaad. Maar... ons mema komt op bezoek; ze zal zichzelf moeten entertainen...).
Gisteravond een telefoongesprek (ik werd opgebeld) van 4 uur; ik was totaal 'op'... Vandaag over dat gesprek nog eens goed nagedacht en 'het moest er allemaal uit' !!! Dus... een heel lange e-mail verzonden. OEF !!!
Vanmorgen een telefoon van ons Karen; zij en haar Wout hebben een prachtige pastorijwoning gekocht in Heers (vlakbij de taalgrens; zeer mooie natuur; het grote huis met 8 slaapkamers ( ? wat gaan ze daar allemaal mee doen ? Een minihotel uitbaten met b.v. iemand alla Basil Fawlty of een B&B ?) plus een vlakbijgebouwd groot 'armenhuis' en een tuin van 17are voor de pagadders). Heb foto's ervan gezien op het net; het lijkt wel 'Alice in Wonderland'...
Zo mooi... Ben blij voor hen MAAR zou die hele boel niet altijd en overal willen poetsen !!! Haha... heb genoeg aan m'n klein appartementje met toch in minivorm alles erop en eraan. Maar de vier klein mannen zullen zich in een sprookjesbos wanen...
Mijn lieve Lieven komt net terug van Zwitserland (voor zijn werk) en hij is gelukkig nog steeds tevreden met het rijtjeshuis dat ie onlangs kocht. Groot gelijk mijn zoon ! Die woning van Wout en Karen is niet te vergelijken met het zijne maar een mens kan met veel minder ook heel gelukkig en tevreden zijn.
Heb vanmorgen van Luc (de huisarts van ons mema) klaar en duidelijk antwoord gekregen op m'n vragen over de huidige gezondheidstoestand van ons mema plus de resultaten van alle uitgevoerde testen/onderzoeken. Uit die resultaten blijkt héél duidelijk: 1) ons mema heeft nog steeds een zware longontsteking (ondanks de door hem voorgeschreven 'zware' antibiotica), die pillen MOET ze voorlopig blijven nemen; 2) ze heeft een defect aan haar lever...
Op de foto's zijn overal 'stippen' te zien; de oorzaak ervan ZOU kunnen zijn een vroegere leverziekte die niet of niet voldoende werd behandeld (dit vind ik raar); 3) perikelen aan haar hart. Er zijn 'hartritmestoornissen' ontdekt; daarvoor moet ze eveneens medicatie nemen.
Maaaaar het allerbelangrijkste wat de dokter zei: 'uw moeder is 88 en practisch al haar opganen zijn 'op' oftewel 'versleten'. Daarvoor helpt eigenlijk geen enkele pil. Maar ik schrijf die pillen voor hart en longen voor zodat ze niet wantrouwig wordt en hopelijk 'denkt' dat die haar helpen. Maar ik kan net zo goed een placebo voorschrijven. Jullie, de kinderen, moeten stilaan leren afscheid van haar te nemen...
Had al lang dit trieste voorgevoel... Het énige wat wij voor haar kunnen doen: blijven LUISTEREN naar haar soms zo'n rare uitleg plus alles organiseren om het haar zo gemakkelijk mogelijk te maken. En als er meer verplegingshulp/gezinshulp/opname in het bejaardenhuis nodig is zal Luc ervoor zorgen dat ze niet in opstand komt maar die hulp aanvaardt.
Gisteren in de vroege vooravond ontelbare keren gebeld naar ons mema; ik wil zo graag weten hoe het nu met haar gaat. Helaas, ze antwoordt niet. Wat haar dokter en wij zo graag willen (omdat ze zeker en vast niet naar een bejaardenhuis wil) is voor een klein stukje gelukt ==>> een verpleegster komt haar om de twee dagen een uitgebreide wasbeurt geven (iedere dag zag mijn moeder NIET zitten). Dit is een kleine stap in de goede richting en toch is het veel te weinig...
Dus maandag gebeld en blijven bellen maar géén reactie van ons mema. Ik word vreselijk ongerust en bel naar m'n drie zussen; zij weten evenmin wat-en hoe. Daarom met een reservesleutel van haar appartement zo vlug mogelijk ernaartoe. Ons moeder doet niet open... Dus de sleutels gebruikt om bij haar binnen te komen. En wat blijkt ? Ze is niet thuis. Daardoor ben 'k al wat geruster en bel weer naar m'n zussen. Wachten, wachten,... en opeens hoor ik haar de voordeur open doen.
Waar was ze geweest al die tijd ? In de kerk voor de H. Mis (morgen O.L. Vrouw Hemelvaart) én na die Mis bleef ze nog lang napraten met vriendinnen en kennissen.
Wat was 'k blij om haar te zien ! Zo ongerust geweest én bang..
Donderdag komt haar dokter en daar wil ik graag bij zijn; zullen we dan eindelijk écht weten wat ze écht mankeert ?
Hoop doet leven is een oud gezegde en ik hoop dat er oplossingen zijn voor haar gezondheidstoestand. Karen en Wout hebben haar een mooie kaart gestuurd en iedereen (kinderen,kleinkinderen, familie, vriendinnen en kennissen) proberen haar nu zoveel mogelijk te helpen.
HOOP op goed nieuws nu donderdag...
Wat hebben we gisteren een mooie dag beleefd met het verjaardagsfeestje van onze 'stoere' Mathijs.
Hij vroeg als geschenk o.a. een 'Walkie-talkie' (typisch voor hem!) maar z'n meter of peter hadden dat al voor hem gekocht. Dus nog maar es goed zoeken naar een mooi boek (daar is ie altijd blij mee) plus geld in een omslag gegeven. Het mooiste daarvan vond hij de vele 'centen' voor z'n spaarpot. Ons Hannah is al wat 'groter' en zei in m'n oor: 'Oma, dat zijn wel veel centen maar toch niet zoveel Euro'. Die pientere meid en ik hadden wéér eens een plezierig geheimpje. En onze Mathijs floreerde met zoveel geld...
De tweeling probeerde o.a. met z'n beiden touwtje te springen en dat liep helemaal fout maar dat deerde hen niet. Zo'n vier zalige onschuldige kinderen met allerlei simpele speeltjes die uren doorgaan... dat doet zo warm aan mijn hart. Lezen en voorlezen, tekenen en kleuren, dansen en zingen... en nog zoveel andere fijne spelletjes. Waar vooral Hannah en Mathijs niet genoeg van kregen was de 'taalles'. Onze Lukas en ons Noor hadden zoveel dingen te ontdekken terwijl de twee oudsten en ik ons bezig hielden met taal: Nederlands, Frans, Engels, Duits, vooral Italiaans... dat vonden ze té gek. Ik ken maar één Italiaans zinnetje maar dat kreeg van hen de hoofdprijs ==>> 'Me fa male la testa' oftewel 'ik heb hoofdpijn'. Hannah wilde dat écht kennen maar onze Mathijs sloeg er met z'n pet naar (groot gelijk jongen, je moet later nog zoveel leren). Altijd, altijd is er veel lol te beleven. En wat ze (nog zo jong) soms zeggen of vragen... zo'n fijne, warme en pientere kleine mensjes...
Na veel dikke knuffels nog eens een dikke zoen op m'n mond; het steeds weerkerend gevoelig afscheid.
Moeder mogen zijn is fantastisch en oma mogen zijn is een heel groot geschenk !
Geweldig ! Fantastisch ! Prachtig om te kunnen zien... Onze Vlaamse vrouwen doen het geweldig op de Europese Kampioenschappen Atletiek !!!
Geweldig nerveus... maar toch blijven kijken naar Sporza én mogen zien hoe eerst Tia Hellebaut de gouden medaille behaalt door over de 2,03 m te springen én +/- 5 min later Kim Gevaert eveneens goud behaalt op de 200m.
En deze 'spurtkoningin' had ons al een gouden plak gegeven op de 100m.
Ondanks alle dopingperikelen in de voorbije weken blijft sport héél boeiend en geeft het ons, passieve sportfanaten, véél uren plezier...
Het is nu een doodgewone woensdagnamiddag. Geen zon vandaag, 't is zelfs wat frisjes én het regent bovendien. Ben er blij om, die afwisseling van hittegolven en malse regen doet zo'n deugd.
Heb m'n zomerplunje vervangen door wat warmere kleding en niets anders gedaan dan klassieke muziek beluisterd. Als 'kers op de taart' nog eens (voor de zoveelste keer) de videocassette beluisterd-en bekeken van mijn lievelingspianist, Severin von Eckardstein. Op 1 augustus 1978 geboren in Düsseldorf en als 24-jarige was hij de laatste deelnemer om te spelen in de finale van de internationale Koningin Elisebethwedstrijd op 8 juni 2003. Had ook de andere finalisten zien spelen maar gelukkig nam 'k deze laatste uitvoering op video op. En daarmee heb ik deze jonge pianist met de 'mooiste pianohanden' en zijn prachtige ogen zien-en horen spelen... én ik wist bijna met zekerheid: 'hij krijgt de eerste prijs van de jury'.
Severin vertolkte met brio, passie én klasse: 1) Van Ludwig von Beethoven: de SONATE nr. 27 in e, opus 90 (onweerstaanbaar mooi !!!); 2) van Ian Munro: het in 2002 gecomponeerde werk 'DREAMS' (héél speciaal) ; 3) Van Sergej Prokofjev: het PIANOCONCERT nr.2 in g, opus 16 (prachtig !!!; doet je naar adem happen !!!).
En hij won ook deze overbekende internationale wedstrijd ! Geen patati noch patata, geen enkele zweem van wereldvreemdheid... een geweldige jonge pianist waarvan elke muziekliefhebber nog véél moois kan verwachten...
Mooi, ontroerend, prachtig, ... er zijn bijna geen woorden voor. Dankzij die video-opname heb ik al menige keer naar al dat hemelse kunnen luisteren -en kijken. Muziek kan onweerstaanbaar mooi zijn; wat /wie zouden we zijn zonder muziek ?
De huisarts van ons mema heeft haar en ons, de kinderen, een beetje gerustgesteld i.v.m. haar gezondheid. MAAR, hij heeft haar heel duidelijk gemaakt dat ze hulp van een verpleger/ster nodig heeft. Ze sputterde weer 's tegen maar aan zijn goede raad viel niet te tornen... Ons mema moet nu wel alle hulp aanvaarden van ons, een verpleger/ster ('s morgens en 's avonds) en de dokter. Bovendien mag ze niet meer alleen in het bad gaan; ze moet zich laten wassen. Dat vindt ze allerminst een goede oplossing; toch zal ze er aan moeten wennen...
Luc heeft ook medicatie voorgeschreven voor haar longen en lever; ik ga morgen alleen naar hem om te vragen wat er nu écht scheelt en ik laat me niet afschrikken door zijn dokterslatijn, wil klaar en duidelijk weten wat er fout gaat met ons mema. We zijn wel blij al het één en ander te weten. Als mijn moeder koppig blijft, vragen we om raad en hulp bij Luc (hij volgt haar als patiënt al jaren en heeft het beste met haar voor).
! Oef ! Voel me nu al beter en heb minder stress en dat doet deugd...
Hoera !!! Karen, Wout en hun vier kinderen zijn sinds vanmorgen terug thuis; ben blij dat ze 'gezond en wel' weer op Vlaamse bodem staan. En ik die dacht dat ze nog een weekje in de Dordogne zouden blijven. Kreeg net een lange telefoon van Karen: het was een prachtige gezinsvakantie; niemand werd ziek (alleen jammer genoeg ons Hannah wel; ze wordt altijd wagenziek); de vier pagadders zaten meer in het zwembad dan in hun huurhuis én bovendien kan ons Hannah nu écht zwemmen ==>> goed zo m'n prinsesje ! Nu kan ze in september haar eerste zwembrevet behalen.
En onze dappere Mathijs wordt 5 jaar op 10/08/06; het verjaardagsfeestje houden we dan op zondag 13 aug. Mathijs heeft een verjaardaglijstje gemaakt; nu weet 'k wat ik voor hem kan kopen.
Ben blij dat ze alle zes behouden weer thuis zijn en dat 'k zondag naar z'n feestje mag...
Mijn twee zussen en ik bellen mekaar voortdurend om een oplossing te vinden voor ons mema. Op mijn broer en jongste zus moeten we daarvoor niet rekenen
(ik vraag me af of zij geen schuldgevoelens hebben; blijkbaar niet... ze laten niets van zich horen en een bezoekje aan ons mema is ook teveel gevraagd).
Daarom o.a. was 'k zo blij met het telefoontje én de uitnodiging van mijn lieve Engelse vriend D.M., een échte gentleman van 76j, om rond 13 uur hier te vertrekken naar een voor mij nog onbekende bestemming. Voor enkele uren eens al m'n sores en zorgen vergeten met een verrassingstripje. En dat was het ook; hij weet heel goed waarmee hij me een plezier kan doen. En bovendien leren we mekaar nog steeds wederzijds Engels en Nederlands; er bestaat geen betere manier om Engels te leren én de taal écht te kennen dan een lange tijd in Groot-Brittannië te verblijven of regelmatig op stap te gaan met D.M.; hij verbetert altijd m'n fouten maar dat gebeurt steeds op een 'aangename én droog-Engelse manier'. En ik verbeter zijn Nederlands, wat ook écht nodig is. Waar reed hij naartoe ? Naar Antwerpen; daar hebben we wat rond gekeken in de zoo maar er vooral mijn geliefde pinguïns geobserveerd (altijd bijzonder en heel aangenaam); een lekker ijsje gesmuld en vooral rondgeslenterd aan het water. Nog eens lekker gaan eten en weer terug naar huis. Voor D. maar zeker en vast ook voor mij een héél geslaagde en ontspannen uitstap ! Het is altijd prettig in zijn gezelschap én ik leer ervan. Kan nu o.a. door zijn lessen (?) naar m'n drie Engelse ladies schrijven zonder woordenboek en zijn Nederlands wordt er stilaan ook beter van.
Ben eens benieuwd wat hij de volgende keer op 't programma heeft staan...
Heb vandaag totaal geen zin om iets te typen terwijl 'k sinds gisteravond al (veel) meer weet van de gezondheidstoestand van mijn moeder. Luc had nog steeds niet alle resultaten van de voorbije onderzoeken gekregen, vanavond hem nog eens bellen ! Plus, ons mema moet nog onder de scanner...
Wat Luc wél duidelijk maakte ging over haar lever; er zijn stippen gezien maar dat komt wel meer voor (volgens Luc). Wat dit eigenlijk betekent weet 'k nog niet; zal straks vragen om klaar én duidelijk te zeggen wat-en hoe.
Voor de rest: ben gisteravond lang bij ons mema gebleven (heb haar ook duidelijk geleerd hoe haar nieuwe videorecorder werkt, al kan ze dat nu al vergeten zijn); ze zag er ietsje beter uit maar toch niet 'normaal'.
We wachten... op... ?
We zijn gisteravond (de vier zussen en ook m'n broer (hoe is het mogelijk !)) bij m'n oudste zus samengekomen om te bespreken (in samenspraak met de huisarts) wat en hoe er iets (maar wat ?) kan gedaan worden om ons mema te helpen in deze trieste periode van haar leven.
Heb direkt aan de vier anderen gezegd wat ons mema me vertelde: 1) GEEN verpleger/ster die haar 's morgens en 's avonds komt wassen en verzorgen; dit wil ze in geen geval laten gebeuren... en 2) ABSOLUUT NIET naar een bejaardentehuis; dat accepteert ze helemaal niet !!!
Maar wat nu ? Van de huisarts weten we alleen dat ze een infectie heeft aan haar longen (dat doet me terugdenken aan de maanden begin 1987 toen ons pepa ook een infectie aan zijn longen had, maar... er was véél meer; hij had ook een ongeneeslijke hersentumor en bij m'n liefste vadertje was er totaal geen genezing mogelijk; hij viel ook altijd tot hij dag en nacht in bed bleef; na veel pijn overleed hij op 31 juli '87). Ons mema valt ook regelmatig, dus wat haar dokter nu al weet klinkt echt niet positief... Plus: er zijn ook problemen met ons mema's lever; wat precies wist Luc nog niet ==>> hem rond 20 uur opbellen en vragen of hij al meer weet...
We besloten om toch een verpleegster te vragen 's morgens; hoe zal ons mema hier op reageren ??? En als ze op zondag bij één van de vijf kinderen op bezoek gaat (dat gebeurt al jaren) geven we haar voor vijf keer een volledig en ingevroren middagmaal mee dat ze alleen moet opwarmen in de microgolf. We nemen haar wasgoed mee om thuis te wassen en te strijken en gaan die week elke dag bij haar langs om wat te praten, eventueel naar apotheek, bakker, GB gaan,... Ondanks dat is ze nog veel alleen maar om haar beurtelings één maand bij ons thuis te helpen en verzorgen... dat was wéér es een probleem voor mijn broer (altijd tegenwringen !) en m'n jongste zus die in 't onderwijs staat (dat is ook altijd haar excuus; ik heb ook 25 jaar les gegeven maar toen ons pepa ziek werd vroeg 'k een halve uurrooster aan en kreeg toestemming daarvoor; zo kon 'k zoveel mogelijk, ook 's nachts, bij hem zijn). Heb aan alle anderen gezegd dat ik best mijn deel wil doen op voorwaarde dat alle vijf de kinderen hetzelfde doen. Daarover was echter geen discussie mogelijk; drie dochters (van de vijf kinderen) moeten het doen (die twee zussen zijn altijd thuis behalve als ons Lief in Frankrijk zit, en ik ben ook altijd beschikbaar want gepensioneerd). Het zijn altijd dezelfde twee kinderen die problemen maken... dus zussen:'los het maar op onder jullie drie'.
Nu nog bang afwachten wat de huisdokter verneemt van al de andere onderzoeken. Heb er écht GEEN goed oog in... En... wat moet mijn moeder nu wel denken...
Helaas heb ik geen goed nieuws van m'n moeder, ons mema. Ik was al veel langer bezorgd om haar soms 'rare' dingen die ze deed/doet. Ze vertelde me gisteren aan de telefoon dat ze 's nachts erg zweette en zich onwel voelde. Daarom ging ze rond 2.30 uur in 't bad, maar ze viel en moest drie lange en bange uren echt 'worstelen' om uit het bad te geraken. Zoiets kan dus toch écht niet meer !!! Stel u voor dat ze 's nachts naar buiten wil/gaat... Er moet NU dringend een oplossing komen; ze is slechts een schaduw van zichzelf.
Ben vanmorgen met haar naar het Medisch Centrum geweest voor allerlei onderzoeken; ze laat dat allemaal maar over zich heen komen, het is een 'oud besje' geworden en ziet er niet uit... Kan bovendien bijna niet meer eten noch stappen en ziet er moe, heel fragiel en triestig uit. Straks weer naar de huisdokter voor de resultaten van haar bloed, röntgenopnamen, enz... Ik heb er echt 'géén goed oog' in.
Vanavond komen de vier zussen bij elkaar om te zoeken naar hulp en een
oplossing (als die er ook is); mijn broer is al 3 dagen onbereikbaar aan de telefoon, typisch !!! Ondanks de slechte toestand van ons mema wil ze absoluut geen verpleegster/verpleger die haar 's morgens en 's avonds zou bezoeken EN VOORAL: ze wil NOOIT OFTE NOOIT naar een bejaardenhuis. Dat heeft ze me gisteren nog eens GOED DUIDELIJK gemaakt. Maar wat kunnen wij, haar kinderen en de huisarts dan doen of laten doen om haar te helpen ???
Mijn moeder, ons mema, is 88 jaar en was enkele maanden geleden nog goed van 'lijf en leden' maar de grootste 'klap' kreeg ze bij de eerste hittegolf.
Afwachten maar wat we vanavond bespreken voor hulp...
Net het laatavondjournaal bekeken en wat blijkt nu ? De Amerikaanse co- wereldrecordhouder op de 100 m, Justin Gatlin, is ook betrapt op een veel te hoog 'testosterongehalte' (in april ll.) MAAR net als Landis valt ie kompleet uit de lucht én 'weet van niets, niemendal'.
Waar zijn we toch mee bezig in deze materiële Westerse maatschappij ? Het draait voor zoveel mensen nog alleen om te presteren, maar vooral om 'de beste te zijn'. Ik denk dat de opvoeding vanaf de prille jeugd ermee te maken heeft. Worden onze kleine mensjes nog wel opgevoed ? Leren ze als kind nog de échte waarden ? Doen de jonge ouders en ook de school nog aan echte opvoeding én leren ze hen het verschil tussen 'hebben' en 'zijn' ? Begin er sterk aan te twijfelen. Volgens mij bestaat de taak van ouders en andere opvoeders erin aan hun kinderen te leren wat LIEFDE is, HOUDEN VAN, niet alleen KRIJGEN maar ook GEVEN en MEEDELEN. Als een jong en nog onschuldig kind zich gewenst én geliefd voelt, is het veel beter bestand tegen tegenslag en soms NIET DE BESTE TE ZIJN... Want daar gaat het niet om; je goed voelen in je vel en je geliefd weten zijn de grootste waarborg om een goed en liefdevol mens te worden/zijn.
Voor de amateur-en topsporters wens ik alleen dit: geniet van je kunde en sport met volle overtuiging maar... a.u.b. voor uw eigen welzijn: blijf clean en hou u ver van om het even welke doping. Sport kan oh zo mooi zijn als...
Bijna al mijn Tour-genieten allemaal voor NIKS, NIEMENDAL... ! Nu is Landis toch weer betrokken bij een 'Testosteron'-schandaal zeker ???
Het is me daar een zootje én nog véél meer...
Laat de wielrenners die niet gebruiken met rust en laat ze koersen MAAR voor alle anderen: GEEN PARDON !!! ERUIT !!!
Als ook uit de tegenexpertise blijkt dat Landis gefraudeerd heeft, gaat de eindzege van deze Tour naar Pereiro. Daar ga 'k volledig mee akkoord.
Zoals altijd blijkt dat het 'kwaad' vroeg of laat wordt bestraft, en zo moet het ook !
Hoera !!! roept mijn zoon Lieven. En daar is een goede reden voor; hij vertrekt namelijk morgenavond met enkele vrienden op vakantie in Toscane. Ze zijn hier een hele tijd aan 't trainen geweest om daar in de bergen te kunnen fietsen. 't Gaat hen er niet om de rapste te zijn of om zoveel mogelijk kilometers te malen... Neen, ze wisselen het sportieve af met cultuur en gaan zeker het wondermooie Firenze en Siena bezoeken. Ik heb hen de raad gegeven zeker en vast ook de zoveel typische kleine dorpjes (zoals b.v. Sangnaro en ook Lucca) niet te vergeten; ze blijven daar lang genoeg om de ganse streek 'uit te kammen'.
Waar is de tijd gebleven dat 'k met mijn nog heel jonge dochter Karen Toscane bezocht en we alles, maar dan ook alles aandachtig bekeken en 'onderstebovenzette' ! Karen vond het allemaal even mooi, net als ik. Nu verblijft ons Karen met haar Wout en de vier 'pagadders' al twee weken in de Dordogne
en ze blijven er nog zeker een tiental dagen. Ben héél benieuwd wat ons Hannah en onze Mathijs daarover te vertellen hebben als ze weer terug zijn !
Dus mijn zoon: goede reis en aan iedereen: een veilige thuiskomst !
Gisteravond, toen de zon onderging, eindelijk wat frisse lucht op m'n terrasje. Met drank, pen en papier, rookgerief en lectuur me daar goed geïnstalleerd met de bedoeling er uren gezellig door te brengen. En dat gebeurde ook, maar niet zoals gepland. Veel buren hadden hetzelfde idee en waren ook buiten. Wat bleek ? In één van de buurhuizen zijn net nieuwe (jonge) mensen komen wonen , een echtpaar (zij een Vlaamse, hij een echte Griek) en hun dochtertje Sofia van 1,5 j.
Dat werd dus met ons allen een heel gezellige kennismaking die uuuuuren duurde, tot laat in de nacht. We 'kletsten' erop los, iedereen kwam met hapjes of drank (vooral wijn) op de proppen en ook allemaal ons verhaal vertellen én veel gemoedelijke heen en weer-praat. Dat was echt genieten. Zoals in zoveel buurten komen er op dagen (met hoge temperaruren overdag) veel mensen buiten laat op de avond; buren die je anders bijna nooit ziet...
De TV lieten we voor wat ie is maar we speelden wél beurtelings mooie achtergrondmuziek. Daardoor kom je ook nog eens te weten van welk soort muziek ze houden. En ik en de anderen vroegen ons af: 'Gebeurt dit overal in alle buurten of zijn we één van de weinigen ?'
Nu, het is +/- 23 uur op dinsdag, kom even terug naar binnen om dit vlug te typen, want buiten wordt er weer druk gepraat en wordt er ook veel gelachen. Heel prettig !!! Dus... zo snel mogelijk weer op m'n terrasje want we herhalen gezellig gisteravond.
Mijn buren en ik...allemaal zo verschillend en toch vormen we een goed clubje.
Lieven had vorige zaterdag helemaal alleen alles klaargemaakt voor een barbecue voor al zijn vrienden en vriendinnen én daarmee was hij uuuuuuuuren zoet geweest. Hij kan goed koken (én ook bakken) en had een grote hoeveelheid voedsel (van vlees, vis, allerlei soorten groenten, sausjes t.e.m. fruit ) gekocht en klaargemaakt. Het weer kon niet beter en zijn bbq was een groot succes. Helaas was het zo warm dat z'n maten weinig hongerig waren én het ergst van al... na korte tijd kwamen er veel vliegen en ander ongedierte op het voedsel af, zodat hij alles moest bedekken met folie.
Nadat de laatste vriend opstapte bleek het vele eten dat overbleef niet meer geschikt voor consumptie. Jammer ! Mijn zoon heeft dan maar alles in de vuilnisbak gekieperd maar hij was er niet blij om !
Toch hebben ze zich goed geamuseerd en dat is het belangrijkste.
Puf, puf, puf,... Het 'smeltpunt' van m'n lichaam is bijna bereikt. Rond 14 uur: de thermometer in de living geeft 34°C aan ! Ondanks alle hulpmiddelen om die hitte wat buiten te houden is het nu écht niet meer te doen ! Zoveel mogelijk afkoeling proberen te maken helpt nu evenmin: 's nachts alle ramen boven en onder open, alle screens naar beneden en de overgordijnen dicht, de ventilator op volle kracht, 5 a 6-maal douchen... Het helpt geen sikkepit...
We kunnen nu wel eerlijk zeggen: 'Nu is het zomer'. Kan nochthans goed tegen warm/heet weer, maar... wonen we nu in België of in Botswana ? Denk dat er niet zo'n groot verschil meer is.
Deze zomer doet me terug denken aan die van 1976, toen we allemaal de matrassen van ons bed haalden en gewoon op de (koele) vloer in de living legden om toch een beetje nachtrust te hebben. Toch niet blijven klagen, proberen te genieten van iedere zonnige dag.
Koude rillingen... ondanks de hittegolf, bij het herbekijken van 'Pelle de Veroveraar' op TV. Heel raar... heb de film jarenlang geleden gezien en verschillende scenes wist ik me zo te herinneren: vader en zoon, het water, de sneeuw, het ijs, de boten, de hereboer en zijn vrouw én wat er o.a. daar en daarmee gebeurde... Eigenlijk akelig dicht nabij. Dacht ook direct aan 'Die Blechtrommel'. Zouden er nu ook nog andere regisseurs bestaan die films maken die je 'door hart en ziel gaan '?
Ondanks het nabijkomende onweer (en wat een schrik heb ik van de bliksem !) toch blijven kijken met oordopjes in. Ik was wel heel bang maar wilde deze film kostte wat het kost helemaal uitzien. Op zo'n momenten wil een mens weleens iets zeggen maar als je alleen leeft kan dat moeilijk/niet.
Ga morgenvroeg mijn zoon Lieven bellen; bijna zeker dat hij ook heeft gekeken én dan kunnen we wat gedachten uitwisselen over Pelle (prachtig vertolkt door Pelle Hvenegaard) en zijn vader Lasse (een vertolking om U tegen te zeggen van Max Von Sydow). Ben blij dat 'k deze uitmuntende film nog eens terugzag.
