Er blijven in geloven

In je schooltijd raakte je wel aan een liefje

via de zus van een vriend of met een briefje.

Hé, hallo … ik vraag ’het’ aan …

Ja, zo werd dat doen gedaan!

Later ging je af en toe wel ‘s op café

en nam je daar al eens een meisje mee.

Na een poosje vond je dan ‘de jouwe’

en dacht je enkel nog aan trouwen.

Na een dikke twintig jaar sta je plots terug ‘op nul’

en geef je niet meer om die ‘flauwekul’.

Je wil gewoon weer terug ‘gelukkig’ zijn

maar het ‘zoeken’ loopt niet als een trein.

’t Is niet vanzelf gegaan

’t was met vallen en opstaan.

Je denkt: er is als vrijgezel wel keus

maar de deur valt vaak tegen je neus.

Nu dacht ik: dolle pret !

ik zet me op het internet!

’t Was heus geen stormloop d’ eerste weken

’t belang van foto’s was al snel gebleken.

De eerste die mijn foto’s kon bekijken

liet wel ‘iets’ van aandacht blijken.

Het duurde nog wel enkele weken

voor ze moeite deed om af te spreken.

Die eerste date dat was al tof:

gaan wandelen in een mooie hof!

We konden het niet laten,

het  was uren, uren, praten…

Wat een hemelse ervaring:

’t werd een ware openbaring!

Het deed me deugd, het deed me goed,

‘k had nooit eerder zo iemand ontmoet.

Gelukkig bleef ‘k er altijd in geloven

‘k liet m’n vlammetje nooit doven,

want toen ontmoette ik ‘die lieve zachte’

‘t leek alsof ze me verwachtte.

Ze is zo warm, ze zit nog steeds vol vuur

ik moet nog gaan geloven op den duur:

wat eens iemand tegen me zei:  vroeg of laat …

vind jij nog wel eens iemand ‘op jouw maat’!

En ja, ’t is waarlijk zo gebleken

‘k geraak op haar nooit uitgekeken.

Kijk, het wordt me wéér te machtig:

ze is zó mooi - ze is… zó prachtig

Ludo, 27 juni 2008