In zijn veranda heeft Ludo Bisschops (60) een kaart van Europa hangen. Talrijke speldenkoppen geven aan waar hij al is geweest, per fiets of met de camper. Nog maar 4 landen in West-Europa hebben nog geen speld, maar dat zal vlug veranderen. Ludo laat me met gemengde gevoelens zijn fiets met elektrische ondersteuning zien.
Vanaf zijn 14de zat hij op de racefiets. Trainen kon hij ondermeer op de wielerbaan in het Antwerpse Sportpaleis. Omdat hij uit een groot gezin kwam, mocht hij als dienstplichtig militair in België blijven. De korpscommandant in Gent had zelf een zoon die koerste. Daarom was Ludo hem blijkbaar sympathiek; hij kon op de Gentse wielerbaan ’t Kuipke gaan rijden. Later, in Leopoldsburg, deed hij nachtdiensten als ambulancechauffeur om overdag vrij te hebben voor zijn grote hobby.
Ludo is een ondernemend mens. Dat blijkt uit zijn wonderlijke professionele carrière. Hij was achtereenvolgens elektricien, operator bij BASF, metselaar, hovenier en kraanmachinist bij de Stad Antwerpen en gevelreiniger. Trots vertelt hij dat hij de graffiti van het Rubensbeeld op de Groenplaats van Antwerpen heeft verwijderd.
Toen hij z’n zelf gerenoveerde huisje in Ekeren verkocht, kwam hij in aanraking met de makelaardij en in Sint Job en Brasschaat vestigde hij uiteindelijk binnen 3 jaar zijn eigen makelaarskantoren. Op z’n 55 liet hij z’n zaak over en ging voor zijn overnemer werken. Omwille van zijn ziekte heeft hij nu recht op een uitkering die hij nooit had gekregen, indien hij als zelfstandige was blijven werken.
Die ziekte sloeg toe in maart 2014. Ludo voelde zich al een tijdje moe, maar maakte zich daar aanvankelijk niet erg druk om. Tenslotte had hij het voorbije jaar diverse grote fietstochten gemaakt. Onder andere Passau - Boedapest en terug, Zuid-Wales en Noorwegen. Hij ging daar overal naartoe met een karretje achter zijn fiets. In 2013 reed hij nog zowat 16.000 km! “Als je zo tegen de zestig loopt, moet je het echt wat rustiger aan doen”, zei Ludo tegen zichzelf toen hij steeds meer pijn voelde en bloedingen kreeg uit de neus en bij het tandenpoetsen.
Zijn huisarts vond aanvankelijk niets bijzonders maar de pijnen werden steeds heviger. Omdat men dacht aan Polymyalgia Rheumatica (spierreuma), werd Ludo naar een reumatoloog verwezen. Die ontdekte dat bepaalde bloedwaarden extreem hoog waren en er werd een biopt genomen bij de slapen. Dat gaf geen uitsluitsel.
Toen Ludo in maart 2014 een bloedstaal binnenbracht werd hij ’s anderendaags met hoogdringendheid opgebeld door de reumatoloog die hem vertelde dat hij kans liep op een hersentrombose omwille van de hoge viscositeit van z’n bloed. Hij moest met spoed naar de kliniek in Malle omdat daar op de dialyseafdeling een plasmapheresis (bloedreinigingstoestel) aanwezig was. Toen pas hoorde Ludo over de Ziekte van Waldenström. ’s Nachts zocht Ludo op internet en ontdekte dat de arts hem exact dezelfde informatie had gegeven als die hij op internet had gevonden. Later ontdekte Ludo zo ook Hematon, waarvan hij ook lid werd.
Een beenmergpunctie bevestigde de diagnose. Een “poortje” werd geplaatst en de chemo kon worden toegediend; acht keer met tussenpozen van 3 weken. De chemo deed z’n werk en Ludo voelde snel beterschap.
De arts had gezegd dat Waldenströmpatiënten gemiddeld nog 7 á 8 overlevingsjaren hadden en dat één mogelijke genezing een allogene stamceltransplantatie zou kunnen zijn. Ludo heeft één zus die een perfecte match zou kunnen vormen. De professor zal die beslissing mogelijk nemen bij eventueel herval. Ludo’s motto is duidelijk: Carpe diem! Meteen na de diagnose heeft hij een camper gekocht en een hondje, dat hij heel toepasselijk Waldo heeft gedoopt.
Na afloop van zijn eerste chemosessies vertrok Ludo meteen met de camper voor een tocht van zowat 5.000 km doorheen Spanje. Zijn oncoloog verklaarde hem voor gek. Toen gebeurde waar z’n arts bang voor was: de ziekte keerde terug! Hij had zijn medisch dossier weliswaar in het Engels bij zich, maar in het ziekenhuis in Cordoba konden ze daar toch niet wijs uit worden.
Eens weer thuis werd een nieuwe chemosessie gepland, deze keer telkens slechts 2 baxters maar wel zeer effectief. De laatste werd gegeven in april 2015.
Ludo vertelt dat hij wel heeft ingeleverd. Het is hem niet meteen aan te zien, maar hij heeft moeite met trappen lopen en is vaak moe. Toch verhindert dat hem niet om veel te ondernemen. Het organiseren zit hem in het bloed. Hij was niet alleen zelf fanatiek wielersporter, maar wilde ook anderen graag de kans geven om van het fietsen te genieten. Hij richtte een wielertoeristenclub op en was jarenlang ondervoorzitter van de Vlaamse Wielrijdersbond.
Ook nu organiseert Ludo nog veel. Enkele jaren geleden kreeg hij belangstelling voor het letsen (ruilen van diensten en spullen) en sinds vorig jaar heeft hij die belangstelling omgezet in daden. Hij is nu zonepeter (zoiets als regioteamcoördinator) van het letsen in de regio rond Brecht.
Tijdens zijn ziekte heeft hij gedichten geschreven en een blog bijgehouden waarmee hij blijkbaar anderen ook plezier deed. Daarom heeft hij ook een Facebookpagina geopend voor lotgenoten. Hij is blij dat er zo dicht bij huis, in hetzelfde taalgebied, een vereniging als Hematon bestaat waar hij voor ondersteuning terecht kan.
Al die zakjes gingen er vlotjes in ! Drie uurtjes en 't was voorbij. Nauwelijks hinder gehad. De naweeën zullen wel volgen vermoed ik. Maar nu voel ik mij, voorlopig, prima. Ook in 't kopje! 'k Had dus weer tijd voor een gedichtje. Effe tijd ?
Soms kijk ik even vlug op m'n leventje weer terug. Bij die of gene kans, naar waar ging toen de balans ? 'k Deed vaak verkeerde stappen en incasseerde zware klappen. Die had ik dan wellicht verdiend, 'k heb het later nooit écht uitgekiend. Dat hoeft ook niet, da's tijd verloren, ik keek altijd weer gauw naar voren. Gepoetste schoenen, proper hemd, altijd hoopvol, blij gestemd. Goede humor, brede lach, open hemel, mooie dag. Nu zeg ik monter en voluit: "ik kijk alleen nog maar vooruit !"
Voor het gemak van mijn 'doktoortje' plaatst men maandag zo een 'poortje'. Wees gerust: 't hoeft niet 'getorst', 't is maar een kleintje op mijn borst. Aan zo'n pruts hangt ook een slang dat blijft dan zitten, levenslang... Voor de hemel is die poort te klein en voor de hel is ze te 'fijn'. Tja, dan denk ik op den duur: "het zal er eentje zijn voor 't vagevuur"...
