Verleden tijd

Van tijd tot tijd kijk ik even

naar wat eerder gebeurde in mijn leven.

’t Was niet altijd even goed,

soms kookte al eens m’n bloed.

Voelde ik me gebeten

dan mocht eenieder dat ook weten.

Dat was niet zo erg gezond

zo nimmer een blad voor mijn mond.

Voelde ik me belogen of bedrogen

heb ik zelden mijn woorden gewogen.

Nu, een beetje wijzer en heel wat ouder

kijk ik wat vaker over mijn schouder.

Deed ik zelf misschien verkeerd?

heb ik uit m’n verleden lessen geleerd?

Daarstraks ging ‘k er weer tegenaan,

‘k voelde me ‘enorm’ tekort gedaan.

Mijn allerliefste vrouwtje keek beduusd,

maar kreeg me niet meteen gesust.

Was het dat echt allemaal wel waard?

Na een uurtje was ik toch bedaard…

Vroeger duurde zoiets soms twee dagen

en liep ik zelfs daarnà nog te zagen.

Neen, dat doe ‘k nu echt niet meer,

daarmee doe je ’n ander toch maar zeer.

Met spijt kun je immers écht niets kopen

ook al is dat dan ‘spijt met hopen’.

‘k Zocht geen soelaas in de nacht,

‘k heb heus niet tot morgenvroeg gewacht.

Het raken van mijn gevoelige snaartjes

veegde ik weg met een kusje op haar haartjes.

Ik dacht: zij kan er toch niets aan doen

en ik gaf haar nóg een lieve zoen.

Ik stelde bij mijzelve vast:

die ouwe Ludo, die zit in de kast!

Maar ‘iets’ stout in mij zegt dan toch nog ‘even snel’:

allemaal goed en wel

maar ooit nog in dit leven

wil ik die stomme ‘ex’ van haar ‘vergeven’….

Luke with the Green Smile