De Joppe is in vier maanden tijd al op vijf verschillende plaatsen weggestuurd na de proefperiode. Op deze job, de zesde, werd hij dinsdag aan het werk gezet in het magazijn. Vorige vrijdag verloor hij de controle over de vorklift en ze donderde de laadkade af.
De baas werd erbij gehaald en hij bekeek de schade. Hij schudde het hoofd en zei dat de reparaties op kosten van Joppe zullen gebeuren, elke maand zal er meer dan 10% van zijn loon ingehouden worden.
"Hoeveel zal dat kosten" vroeg Joppe voorzichtig. "Meer dan 5000€" zuchtte de baas. Stilletjes zei Joppe, met ronde ogen van ongeloof: "Dan … dan heb ik vast werk … ?"
-.- HiH-07/2015 // 2018, misschien moet ik nog eens naar Joppe bellen om te vragen hoe het nu met hem gaat
Bij mijn huis stonden nog verschillende auto's, ook de lichte vrachtwagen van de labodiensten. Zou het moordwapen al gevonden zijn? Waren er sporen, belangrijke sporen? Bij elke inbraak vindt men toch iets tastbaars? Voor mijn part mochten ze gerust de hele nacht doorwerken. Ik mocht niet binnen, maar wou ook niet binnen.
In de laan stond de Honda van Pat. Ik zag haar bij Francis in de wagen. Het raampje open. Lichtje binnenin brandde. Er werd, zo te zien en te horen, nogal gediscussieerd. Ze bemerkten mij niet. Maar ik hoorde haar stem schetteren:
'Je bent niet goed wijs zeker. Als ik neen zeg, is het neen en daarmee amen en uit. Je ma draait zich om in haar … zak. Een soort zak, ja, Adrienne heeft haar zien buitendragen. Eerst vermoord en dan uit je eigen huis gedragen worden in een zak! Adrienne zal het niet verder vertellen. Maar stel, dat iemand die ons kent, dat gezien heeft al is het donker. Reeds drie uur zit ik bij de buren op jou te wachten. Plezant is anders. Al mijn afspraken, ook voor volgende week, alles afgezegd. Heb je er al aan gedacht wat je gaat vertellen op kantoor en aan je zakenrelaties? Wanneer kunnen we die begrafenis arrangeren? Ook dat valt op mijn nek.'
'… als Gerda’s stoffelijke resten worden vrijgegeven. Niet eerder. Gaat het, jongen?'
Ik negeerde mijn schoondochter. Francis kwam uit de auto. Hij zag er beroerd uit. Leek op enkele uren tijd tien jaar ouder. Hij legde de armen op het dak van de wagen. Huilde en kreunde. Voorzichtig nam ik zijn bril weg, droogde zijn gezicht met mijn zakdoek en veegde zijn neus schoon.
Mijn zoon leed en ik met hem, door hem. Het deed me goed thans voor hem te kunnen zorgen. Gerda, de politie, iedereen zelfs Marianne, alles moest wijken. Mijn jongen had mij nodig.
Hij draaide zich om en liet zijn groot lichaam onbewust langs het koetswerk glijden. Ging op de kiezelstenen zitten. Ik nam plaats naast hem. Zijn handen waren ijskoud. Ik wreef ze warm. Bracht zijn bloedcirculatie op gang. Hij liet begaan. Net zoals vijfendertig jaar geleden. In de tuin van dit huis. Zijn handjes verkleumd door de sneeuw. Hij snikte gesmoord:
'Pa, ik zie ma overal en altijd liggen. Ik kan haar beeld niet verdringen, pa. Daar onderaan de trap. Ik kon haar niet helpen. Ik kon niet bewegen, pa. Ik heb niets kunnen doen. Ik stond daar maar. De politie, die man, die wou alles weten. Maar ik wist niks, pa. Niets meer.'
'Rustig, jongen, rustig. Pa is bij jou, rustig'.
'Het schijnt dat ik de dokter heb gebeld. Ook dat weet ik niet meer. Plots waren die agenten er. Dat kan ik mij herinneren. En koffie in de keuken. Daarna heb ik ma niet meer gezien. Ze namen me mee … En jij, pa, heb jij haar nog gezien?'
Zijn stem klonk zo wanhopig.
'Nee, jongen, ik ook niet, je pa ook niet', fluisterde ik.
Had ik Gerda maar gevonden! Mijn namiddag met Marianne, mijn wild gestoei moest mijn zoon duur betalen. Zijn moeder dood aantreffen is verschrikkelijk. Zijn moeder vermoord, met bloedende schedel, da's een trauma voor heel het leven. Nooit meer goed te maken en zeker niet door mij.
Het portier van de wagen werd geopend. Haastige stappen op krassend kiezel.
'Zeg, duurt het hier nog lang? Ik wil naar huis. 't Is koud. Ik moet dringend naar toilet en mag niet binnen. Heb je dat al ooit geweten, ons huis en ik kan daar niet naar de wc! Francis, wat zijn dat voor toeren? Sta op, zeg ik! Op die vuile stenen met je nieuwste Boss-kostuum. Weeral droogkuis! Wat ik met die familie beleef, het heeft geen naam!'
Ik hielp mijn zoon overeind. Wreef in het donker over zijn rug en zitvlak. Kermit was in alle staten en mijn zoon een wrak. Dat die sukkel opgescheept zat met zo’n rotwijf!
'Pa, blijf bij ons logeren, vannacht toch. Morgen zien we wel verder. En jij, Pat, als je moet plassen vooraleer we doorgaan, in de tuin. En bespaar ons verder je commentaar. Begrepen!'
Dat is gesproken! Hij komt er door, je zoon, maar nog altijd veel te braaf. Benieuwd hoe het spook van de opera hierop zal reageren, lispelde denkduiveltje.
Pat sprong tussen ons beiden. Haar handen tegen de buik van Francis.
'Ah, neen. Ik onder één dak met die … met die daar! Geen sprake van! Wil jij bij hem blijven, doe wat je niet laten kan, maar niet in mijn huis. Niet in mijn kamers en niet aan mijn tafel! Nu niet, nooit niet. Begrepen! Dat hij gaat waar hij zijn geld deponeert. Ons geld. Dat zij hem binnenpakt. Ik ben weg, ik blijf hier geen minuut langer. Wat is het? Mee met mij of met hem?'
Mijn handen jeukten om Pat een pandoering van jewelste te geven. Francis hoefde niet te beslissen. Ik hakte de knoop door:
'Ga naar huis, jongen. Maak je geen zorgen om mij. Ik zie je morgenvroeg wel.'
Hij aarzelde.
'Zeg, is ’t nog voor vandaag of wat?'
De snauwende stem van Pat bracht mijn zoon in een ongekende staat van vertwijfeling en verlegenheid. Besefte dat kreng wel hoe haar man, hoe mijn zoon, eraan toe was?
'Ga door, baas, maak het niet erger. Ik red me wel. Rij voorzichtig! Beloofd?'
Ik huiverde bij de gedachte dat hij juist deze nacht met zo'n serpent moest doorbrengen. Nog jaren met haar moest verder leven. Wat een calvarieberg!
Zevenendertig jaar had mijn miserabel huwelijksleven geduurd en het eindigde nu op een wijze, die elke verbeelding tart. Mensonterend. Gruwelijk. Weerzinwekkend! De schoften! Zelfs Gerda verdiende dat niet. Niemand trouwens. En weten dat mijn zoon dit beeld voor altijd meedraagt, wellicht nooit zal vergeten! En ik evenmin: de hartverscheurende, klagende pijn in zijn ogen, daareven bij de wagen.
Ik speelde met de gedachte hem over een kwartiertje toch nog eens te bellen, zijn fysieke ontreddering, gekoppeld aan het gemekker van dat oliedom, arrogant en irritant wijf, verontrustte mij. Jawel, vriend, hij is in hetzelfde bedje ziek als jij, toen. Op een andere manier, maar 't komt op 't zelfde neer, liet denkduiveltje opmerken. Heeft hij geen ballen, we zullen er hem een paar aannaaien! Mijn specialiteit. Remember? Wat Francis nodig heeft, is een tweede Marianne en die ligt niet voor het rapen, nietwaar?
Volgens mij is het veiliger voor de buren, en voor de passanten in onze straat, en bij uitbreiding voor elke medemens op de openbare weg, dus voor alle Belgen op heel ons Belgisch wegennet, is het beter en veiliger dat ik niet met de fiets rij.
Ik wacht wel tot ik een seniorenscooter kan gebruiken.
Zelf hebben LM en ik geen kleinkinderen (geen kinderen ookni) en misschien daardoor heb ik een mateloze bewondering voor wat oma's en opa's allemaal moeten kunnen.
Zou het kloppen dat kleinkinderen het herexamen zijn voor wat men met de eigen lading kinderen verprutst heeft ? Goed, begin dan maar al te studeren voor dat herexamen.
'k Heb gisteren iets geoefend en op ruitjespapier gaat het makkelijker. Ruitjespapier biedt door de horizontale en de verticale lijntjes iet of wat houvast voor de verhoudingen tussen de verschillende delen van de kattepoes.
hoe tekent men een kat zo tekent men een kat
Bij mij stond het mondje er eerder, vanaf fase 5 al, nog voor ze een lijfje had. Ik liet het wat meer naar boven krullen ook, dan lacht de kattepoes een beetje. Van zodra ze een mondje heeft kan de kat praten, zolang men aan het tekenen is. Toen de tekening klaar was, was ook de kattepraat-inspiratie op.
Achteraf kreeg ze een tekstballonnetje en zei ze wat er die dag gezegd werd of moest worden, bvb : 'tomaten zijn soms wel lekker hoor' En in een tweede ballonnetje zei de kat wat de oudste daarvan dacht : 'maar soms ook niet'. In een derde ballonnetje stond wat de mama zei : 'van tomaten wordt ge sterk'. Gelukkig was mijn blad groot genoeg om alle tekstballonnetjes er op te krijgen, want de twee kleinen bleven enthousiast tekstjes produceren.
De kat kleuren deed de jongste zelf. Dat deed ze met meer ijver dan ik. Mijn ijver was opgebruikt bij de staart.
De staart tekenen was voor mij het moeilijkste. Gom of geen gom, er zaten twee kinderen op te kijken en de staart was nooit goed. Daarom : eerst een dag op voorhand oefenen. Wanneer het klein comité er dan is, schudt men de kat zó uit het potlood. Met staart en al.
Voor volgende keer willen ze een giraffe en een koerscoureur want zondag gaan ze ergens naar renners kijken. Nu ga ik oefenen. Vooral de giraffe.
Ik stond tegenover de inspecteur van de recherche. Hij stelde zich voor als Vloesberghe. Een gezapige vijftiger; klassieke outfit, fijn metalen brilletje en eerder aangename stem. 'Zo, meneer Cijnens, gaat u zitten. Zal ik koffie laten brengen?' 'Neen. Wat wil u precies weten?' vroeg ik, me kil voelend als een zombie. 'U weet dat uw echtgenote overleden is in verdachte omstandigheden. Ik heb hier …'
Hij bladerde door wat papieren, vervolgde zonder op te kijken: 'Vermoedelijk overleden tussen zeven en elf uur vanmorgen. Het onderzoek is nog volop bezig. De eerste gegevens wijzen in de richting van een zware schedelfractuur door een slag met een zwaar, stomp voorwerp'.
Ik onderdrukte een huivering. Vloesberghe merkte het. Fronste lichtjes de wenkbrauwen en vroeg losjes: 'U was vannacht niet thuis, meneer?'
Ik beet terug, stom-hulpeloos als was daar opeens de ijskoude adem van een levenslange veroordeling. Belachelijk. Maar toch een bange vorm van verdediging:
'Ik heb Gerda niet omgebracht. Ik ben geen moordenaar. Gisteren werd het te laat en ik was te moe. In zo'n geval verblijf ik soms in het hotel tegenover de redactie.'
'Naam van het hotel, meneer Cijnens?'
'De Queen Anne. Ik heb me laten inchecken omstreeks middernacht. Vakbondsvergadering en nadien met de mannen nog wat nagepraat en enkele biertjes gedronken in de pizzeria, enfin dat café op de hoek.' 'En uw wagen?'
'Mijn wagen? Op de parking achter het hotel. De krant huurt daar parkeerruimte. Mijn wagen staat er altijd. U kunt dat natrekken, hoor!'
'Vanochtend bent u meteen naar kantoor gegaan?'
'Ik denk omstreeks halfnegen. Misschien negen uur. Ik ben vrij laat ontwaakt. De wekelijkse redactievergadering begint om tien uur stipt. Ik heb geen ontbijt genomen in het hotel. Doe ik nooit. Iedereen in het hotel kan dit bevestigen. Vraag het aan Renzo en het kamermeisje, een kleine mollige halfbloed. Renzo is de portier. Renzo kan u precies vertellen hoe laat het was. Zoiets noteren ze toch? Ik onderteken alleen een formulier en ze sturen de rekeningen door naar de krant, einde maand.'
'Goed, meneer Cijnens, goed. Dat gebeurt. U bent dinsdagmorgen alleen naar uw kantoor gereden?'
'Ik rijd 's morgens altijd alleen van huis weg! Ik zou niet weten wie ik …'
Bon, open en bloot nu. Ik haalde diep adem. Kreeg mijn jagende zenuwen ietwat onder controle en voegde er zo beheerst mogelijk aan toe:
'Meneer Vloesberghe, ik heb met deze hele afschuwelijk zaak niets te maken. U moet uw job doen, weet ik. U moet dus mijn levenswijze, tijdsgebruik en weet ik veel nagaan. Laat me daarom meteen zeggen wat ik te zeggen heb … U komt het vandaag of morgen toch te weten …'
Vloesberghe bleef me bedaard, bijna goedmoedig-vaderlijk aankijken:
'Mijn huwelijk is … was allesbehalve schitterend. Mijn relatie met Gerda kan moeilijk normaal genoemd worden. Ik ben atheïst, zij is … was religieus geobsedeerd. Sinds vier jaar heb ik een vaste vriendin. Hier is haar adreskaartje. Ik wou scheiden, Gerda niet. Ruzies waren in ons huis schering en inslag. Al jaren. Lang voor ik Marianne ontmoette. Iedereen weet het, mijn zoon, zijn vrouw, Serge Dafflon, haar pastoor en huisvriend. Van Gerda bedoel ik. Zeker niet van mij. Beslist ook enkele van haar kerkvriendinnen zijn op de hoogte. Wat wilt u nog meer weten? Financiële problemen zijn er niet. Ik stort elke maand zestienhonderd euro op Gerda’s rekening. De algemene vaste kosten, verwarming, verzekeringen, allemaal te mijnen laste. Ze mocht voor mijn part het huis met alles erop en eraan behouden. Ik was zelfs bereid een afstandsverklaring af te leggen, een en ander te regelen bij de notaris. Wat wenst u nog? Namen van collega’s, van die vakbondsverantwoordelijken misschien? U vraagt die aan de personeelsdienst, ik ken die heren niet zo goed. Kom, vraag maar!'
'Er is volstrekt geen reden om u op te winden, meneer Cijnens.'
'Dit wil ik eerst en vooral nog kwijt: de voorbije maanden zijn er in onze buurt enkele inbraken geweest. Vermoedelijk een bende. U hebt daar toch weet van, hoop ik? Stel dat die terug zijn? En Gerda heeft hen op heterdaad betrapt? Is er veel gestolen in mijn huis? Zijn er sporen van inbraak?'
'Dat moeten we allemaal uitmaken. Wees gerust, we houden u op de hoogte. In de loop van morgenvoormiddag ontvang ik alle uitgebreide verslagen en nemen wij contact met de onderzoeksrechter. We zien dan wel. Ik verwacht u morgenvoormiddag hier terug, halftwaalf. Een agent brengt u thans weg. U weet dat u de woning niet mag betreden. Hoogstwaarschijnlijk kunnen wij morgen hiervoor fiat geven. Tot dan, meneer Cijnens.'
Vloesberghe stond op. De zakelijk, maar innemende voorkomendheid van een heer van stand. Zijn handdruk voelde echt troostend aan of stelde ik me dat voor? wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=100
Parijzenaars en caféterrassen : ze hebben geen tuin, daarom zijn ze te vinden op de terrasjes want daar kunnen ze in de zon zitten. Ook al is het er duurder dan binnen ! MPC
"Het is onbegonnen werk om de Parijse café’s los te denken van de Parijse cultuur. Café de Flore op boulevard Saint Germain is een instituut. Geopend in 1870 en sindsdien een tweede thuis voor schrijvers, artiesten en intellectuelen zoals Apollinaire, Camus, Sartre en Simone de Beauvoir, Hemingway en zelfs Truman Capote. In de jaren 1920 en ’30 was de Flore was de ontmoetingsplaats voor Rechts, na WO II voor Links. Een punt in de driehoek met het beroemd maar toeristisch Deux Magots (vandaag taboe voor de Parijs intelligentia) en de Brasserie Lipp aan de overkant, is de geschiedenis van de Flore vergroeid met Parijs, cultuur en politieke ideeën."
Voor het ogenblik heeft hij het voor oudere vrouwen. Dat praat makkelijker en dat zijn tenminste geen meisjes, want :
- Het is moeilijk hoor, om met meisjes te praten, zei hij met moedeloze schouders.
Hij hield een stilte en dus ik ook, want dit was een moment van oprechtheid.
- Ik bekijk ze als gewone mensen, ging hij verder.
Met gewone mensen bedoelt hij waarschijnlijk jongens van dertien. Ik zweeg want dit was een zeer broos moment. Niks zeggen, dacht ik bij mezelf. En ik dacht ook : Vriend, dertienjarigen zijn geen gewone mensen. De meisjes niet en de jongens niet.
- Ik bekijk ze als gewone mensen, maar … zuchtte hij.
- Maar ?
- Maar ze lijken nog altijd op méisjes ! klonk het wanhopig.
Ja. Het wordt een lange zomer. Gelukkig duurt puberen maar zes jaar.
m – HiH-07/2015, herzien - en hij heeft nog wat gepuber te gaan
Beste lezer, begrijp dan ook mijn verslagenheid, geloof me, zelfs mijn ongeveinsde ontzetting toen ik, uitgerekend op de eerste verjaardag van Walters overlijden, door de politie werd gebeld en wat later vernam dat Gerda thuis was vermoord. Ik was er kapot van. Over moorden lees je in de krant, op tv vallen de lijken haast iedere avond bij bosjes. Maar als je er persoonlijk wordt mee geconfronteerd, word je meer dan behoorlijk dooreengeschud.
De aanblik van dat politiegedoe bij mijn huis. Al die zwijgende drukte van naarstige mensen in uniform of in burger. De witte labowerkers, de zachte nerveuze gesprekken, mijn ogen, die hulpeloos Francis zochten -niet wetend dat de lokale politie hem reeds voor ondervraging naar het commissariaat had afgevoerd-, mijn opvang door die sociale assistent. Zijn voorzichtige en toch keiharde mededeling over Gerda …
Weet u hoe dat aanvoelt? Als een figurant in een crimi. Alles om me heen was fictie. Onwezenlijk. Wel feilloos geënsceneerd. Maar niettemin goedkope fake tot en met.
Je vergist je, vriend, grimde denkduiveltje boosaardig. Het is allemaal cool-realisme en jij bent het centrale punt. Het gaat écht om jou. Om Gerda’s dood. Ze willen nu van jou horen wat jij ermee te maken hebt. O, o stil, je hebt er natuurlijk niks mee te zien. Maar ik denk dat ze jou verdachte nummer één vinden. Je weet toch dat 85 percent van de moorden gebeuren door familie of vrienden of door daders, die rechtstreeks contact hebben met de omgeving van het slachtoffer! Je zoon zit in hetzelfde schuitje, vergeet het niet. Hij heeft haar ontdekt!
Ik kreeg het heel benauwd. Keek zoekend rond. De slachtofferhulpman, die moet ik hebben. Waar hangt die uit ? Ik heb hem nodig. Al die vraagtekens. Een agent kwam naar mij toe: ‘Meneer Cijnens, wil me alstubieft volgen? Een inspecteur van de federale recherche zal u in onze burelen ondervragen. Dat is de normale procedure, hoor. Ik breng u wel terug.’
Ik volgde hem. Voelde me nog steeds in bevreemdende trance. Trachtte me kloek, zelfs een beetje hautain-onverschillig te houden. Het lukte niet. We reden weg. Een paar villa’s verder merkte ik Adrienne op. Gerda’s clubgenote, vriendin en notoire kletskous, omringd, in haar verwilderde tuin, door een handvol vrouwen. Stil, nieuwsgierig. Hand voor de mond.
Verdomme, Gerda vermoord! Ik kon me er niets bij voorstellen. Dit was te absurd. Neergestoken? Gewurgd? Vergiftigd. Toch niet neergeschoten?
Twee maanden eerder waren er inbraken geweest in de omgeving. Bij de Dufours en mevrouw De Pril. Bejaarde mensen. Geen geweldpleging toen. Nu wel. Moord zelfs.
Waarom was Gerda zo stom geweest om naar beneden te gaan? Ze had telefoon in haar kapel. Eén toets indrukken en ze had Francis gealarmeerd. Maar ja, die zou haar misschien niet geloofd hebben. Hij zou haar gesust hebben. Francis, altijd rationeel nooit emotioneel. Ze kon toch … het alarm! Iemand moet toch het alarm gehoord hebben? Een mens betaalt zich blauw aan zo’n ding en dan! Neen, het alarm was niet ingesteld. Dat was mijn werk, elke avond. En ja, ook ik had het de laatste weken diverse keren vergeten. Gerda onthield trouwens geen codes. Zij had ze nochtans meteen bij de hand, op de bodem van het handschoenenvakje in de hal of op de onderzijde van de waterverwarmer, in onuitwisbare stift.
u ze zwaar mishandeld zijn? Verkracht en voor dood achtergelaten? Leegbloedend? Ik moet die man straks vertellen van de inbraken. Niet vergeten, Max, absoluut niet vergeten. Die bende was terug en natuurlijk had Gerda zich verzet. Gerda vreesde niets en niemand, behalve haar god. Propere god! Zie je nu, onnozel schaap, hoe goed hij je beschermd heeft. Je mag hem proficiat wensen! Je bent dood, vermoord!
De vragen werden in mijn hoofd afgevuurd aan een tempo dat niet bij te houden was De agent-chauffeur gaf steeds hetzelfde antwoord: ‘Het onderzoek is pas gestart, meneer. De wetsdokter en het laboteam zijn nog bezig.’
Waarom was ik ’s avonds niet direct naar huis gegaan, vroeg ik me verder af. Waarom blijven praten met de gasten van de vakbond? Om de gemoederen van die mannen te bedaren? Er gingen toch koppen vallen. In mijn huis hoefden verdomme geen koppen meer te vallen. Daar lag een lijk. Gerda!
Marianne, ik moet Marianne bellen! Mijn gsm, waar is mijn gsm? Vergeten in de kamer. Shit, shit. Moderato, vriend, moderato, kalmeerde denkduiveltje. Je mobieltje ligt veilig in je wagen. Je mag haar trouwens niet bellen. Procedure. Geen contacten. Wat zou je haar vertellen? Dat je in een auto zit en nog niks weet? Eerst horen wat die man van de recherche te vertellen en te vragen heeft. Als je straks thuis bent, kan je Marianne … Neen, dat gaat niet. Die flikken zitten beslist nog uren in je kot bezig. Die geven het huis niet meteen vrij. Naar Keerbergen? Bij Kermit de Kikker? Ze zal je met plezier zien komen! Denkduiveltje had opnieuw gelijk.
Straks bel ik Marianne. Ik heb haar nodig. Bij haar kan ik tot rust komen. Rust! Nooit vermoed dat dit woord voor mij zo belangrijk-kostbaar zou zijn. Rust! Zal ik je ondertussen wat bezighouden, vroeg denkduiveltje? Akkoord, het is een grote rotzooi en de volgende weken zal het voor jou niet van de poes zijn. Maar … je bent er vanaf! Ervan verlost! Oké, het is smerig van mij en het is niet bepaald passend het te zeggen. Maar weg is weg en opgeruimd staat netjes! De weg is vrij. Had je vorige week niet gedacht, hé, toen je haar naar de keel wou vliegen? Had ik of wie ook je toen verteld dat ze dood zou zijn, je had niet alleen jezelf op champagne getrakteerd, een tournée générale zat erin. Neen, je moet kalm blijven. Je zal al je verstand en energie nog bikkelhard nodig hebben. Maar aan één woord denken: VRIJ! Die mannen in ’t blauw lossen het allemaal op. Geloof me, die van de gerechtelijke zijn geen uilen. De onderzoekrechters van Brussel, die hebben al andere waters doorzwommen dan jouw vijvertje. Een paar weken geleden heb je er een artikel aan gewijd. Over die gangster, die bullebak, en zijn brigade vetbetaalde advocaten. Ze hebben meer dan bakzeil gehaald bij die doortastende onderzoeksrechter. Voilà, je bent er. wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=100
zo tekent men een kat 
