|
De dirigent
Zwierig schrijft
zijn dirigeerstokje
vreemde tekens
in de lucht
Beweeglijk dansend
knikkend heen en weer
bespeelt en stuurt hij
zijn muzikanten
Een leven lang
Tot zonder respijt
zachte tonen
dromend weemoed
mijmeren
en hij zich statig
om zal keren
moe, tevreden,
plechtig buigen
Jubelend applaus
sluit zacht de deuren
na het allerlaatste
afscheid
Elisa
08/05/2010
1957
- Alle muzikanten gaan naar de hemel want de Grote Dirigent neemt elke noot aan als gebed.
- Ook valse noten? Van de oefeningen?
- Vooral die, zuchtte mijn grootvader Pit, die een geduldig en zachtaardig mens was.
'k Heb hem gekend tot mijn zes jaar. Hij was orkestmeester en stond in voor
het studeren van de stukken zodat wanneer de repetities begonnen,
de dirigent zich kon bezig houden met dirigeren.
Zo heeft Pit heel wat valse noten gehoord in zijn leven.
Mopjes en anekdotes die met muziek te maken hadden
werden nog lang na zijn overlijden herhaald.
Soms nu weer, voor zijn achterkleinkinderen en hun kroost zijn die mopjes gloednieuw en recent ook
want na een generatie niks wordt er weer zelf muziek gemaakt door zijn nakomelingen.
Dat vind ik mooi, dat iemand verder leeft in mopjes.
Het maakt deel uit van de Kleine Geschiedenis van de Gewone Mens.
Door Pit krijgen straatmuzikanten en musicerende bedelaars van mij een bijdrage.
Al ben ik daar de laatste jaren veel selectiever in geworden.
Na al die muntstukken hebben ze mij ondertussen al wel een plaatsje de hemel in gefiedeld.
“vreemde tekens in de lucht”
Dat dacht ik ook, dat Pit de muziek in de lucht schreef en
de muzikanten konden dan lezen wat ze moesten spelen.
In de lucht schrijven was gewoon iets van de grote mensen. Meer niet.
m
HiH-12/2015 - gedicht geplaatst met toestemming van Greta Aerts, de auteur
|
