|
Roots
Ze kijkt naar jou minzaam via het scherm,
jouw achtergebleven mama,
ginds in je verre vaderland
Zo fier toon je haar jouw kind
in dit gelukkige moment
Toch knaagt het heimwee
dat de vreugde der dagen verteert,
en jou laat dromen
van een terugkeer
naar je roots
Je reist bijwijlen naar je thuisland,
zoent lachend je mama, oh feest !
Het afscheid met een traan
die traag vloeit over je wang.
Koester stil je heerlijke herinneringen,
geworteld en open gebloeid in jouw land
Wil je een blije toekomst zien
waarin een liefdevol leven
je heimwee overwint ?
Elisa
24/04/2014
het land van belofte >< het land van herkomst
Het licht, de geuren, de kleuren, de klanken, de smaken,
alles was anders, alles was ongekend vreemd in het land van belofte.
Andere kledij, gebruiken, gewoonten, omgangsvormen.
Andere problemen met gans eigen oplossingen.
Andere stiltes.
Veel lawaai maar weinig geluid dat men kent.
Er zijn dingen die wennen. Andere niet, nooit.
Hoe voelde een kind zich dat blij naar het internaat vertrok, of
hoe voelde een natuurmens zich die misschien opgelucht aan een paar dagen ziekenhuis begint.
Hoe voelde een jongeman zich als hij van land verhuist, op weg naar de gouden toekomst.
Hoe voelde een jonge vrouw zich die ooit de liefde gevolgd is naar een land van melk en honing.
Hoopvol? Gedreven? Vol goede moed?
Ontheemd. Na verloop van tijd, na de zoveelste situatie waarbij men weer geen aansluiting voelt
is er plots die verlatenheid. Een gevoel van totale allenigheid. Het faliekant besef van leegte.
De werkelijkheid heeft de euforie ingehaald.
Het internaat is niet vrolijk, het ziekenhuis geneest niet, de toekomst is knokken, melk en honing hebben een prijs.
De roes is over en het wakker worden is grauw want allenigheid is een handicap.
Ontheemd. Definitief en onomkeerbaar weg van de herkomst.
En dan kruipt de hunkering binnen, een hunkering die iemand uiteindelijk kan verteren.
Schrijnend wordt het wanneer er kinderen komen, nu kán ze niet meer terug,
al had ze er voor zichzelf wel aan gedacht, het voor zichzelf ook wel gewild.
Maar ze is niet meer enkel zichzelf, er loopt nu een stuk van haar op eigen beentjes.
Ze moet nu geloven in een toekomst die zijzelf zó niet meer ziet.
De verantwoordelijkheid voor dat onafhankelijk eigen stuk veegt haar eigen verlangen brutaal opzij.
De dromen van vroeger zijn een juk geworden.
De hunkering, die blijft.
illustratie Young Astronomer van Brian Kershisnik - gedicht geplaatst met toestemming van Elisa, de auteur
m- 02/2018, blog
|
