In 2009 kreeg ik in een kliniek ademhalingsoefeningen van een kinesiste,
een jonge mevrouw die duidelijk wist waarover ze het had.
Ze was tamelijk kordaat en stevig in haar aanpak en ik voelde direct het nut van die oefeningen.
‘k Dierf niet anders, ze was zo’n klein en kwiek medammeke met slimme oogjes.

De week daarop kwam een middelbare man de kamer in sleffen.
Ook een kinesist. Die deed de oefeningen zo voorzichtig en zo zacht
dat het slap en flauw leek. Ik voelde nergens druk.
‘k Werd er ambetant van, van dat wee gedoe. Precies of er kroop een slang over mijn huid.
Na twee sessies zorgde ik dat ik ’s morgens de kamer uit was en dat hij me niet vond.

Tot zover mijn ervaring met massage.

Als ik nu wellness-reclames zie denk ik : zetten die masseuses wel genoeg druk?
Dat het te voelen is tot ín de spieren?
Want als het is om de huid een beetje te kriebelen geef ik er niet graag goed geld aan uit.

Vroeger had ik sterke vingers (door de job) en dan kon ik
LM zijn schouders en rug en kuiten loswerken zonder moeite.
Maar wat ik nooit gedurfd heb is masseren na een kwetsuur of bij mankementen.
Dat is werk voor kinesisten, die mensen zijn beroeps en weten hoe het dan moet.
‘k Heb een ingebakken schrik dat ik de zaak zou verergeren door gebrek aan kennis.
Mijn zus Tina masseerde de rug van mijn Ma. Dat heb ik nooit gedurfd.
Ze nam zware pijnstillers, daardoor voelde ze niet of men haar pijn deed.
Door de hoge leeftijd was ze zeer broos én er waren serieuze mankementen aan haar rug.
Alles in mij zei : laat dat over aan de kinesist, afblijven van die rug.
Maar Tina zit dus anders ineen.

m - EZW-02/2014, herwerkt