Zoeken in blog

Inhoud blog
  • 782. 't blog wordt log
  • 781. Jean Brusselmans
  • 780. de reiskoffer
  • 779. 1946 - 1966
  • 778. kat & viool
  • 777. alarmen
  • 776. De Grote Gulpini
  • 775. over ganzen
  • 774. creatief mt ellende
  • 773. overal afblijven
  • 772. herfst à la Maju
  • 771. graffiti oorlog
  • 770. klein & mooi
  • 769. Banksy - docu
  • 767. Mitty & Mitty
  • 768. privacy
  • 766. wanneer & indien
  • 765. multitasken
  • 764. 1966 aardgas
  • 763. 1970 , Congo
  • 762. overdenksel
  • 761. Truus ~ 11/11
  • 760. schrijven met licht
  • 759. Truus ~ 10/11
  • 758. giftig geval
  • 757. Truus ~ 09/11
  • 756. twee broers
  • 755. Truus ~ 08/11
  • 754. spinnekoppin
  • 753. Truus ~ 07/11
  • 752. een spinisauriër
  • 751. Truus ~ 06/11
  • 750. mensenwensen
  • 749. Truus ~ 05/11
  • 748. trukje met truck
  • 747. Truus ~ 04/11
  • 746. voedselfotografie
  • 745. Truus ~ 03/11
  • 744. maybe, Maebe
  • 743. Truus ~ 02/11
  • 742. silos in kleur
  • 741. Truus ~ 01/11
  • ------ Truus ~ 00/11
  • 740. de Gaawe Lieuw
  • 739. vechten? lachen?
  • 738. beetje luguber
  • 737. op élk ogenblik
  • 736. chef Buytaert
  • 735. mijn deugnieterij
  • 734. Yoga = Zen ?
  • 733. veranderingen
  • 732. met de moto
  • 731. deze BBQ-tafel
  • 730. een klarinet & zo
  • 729. man op bankje
  • 728. gelatenheid
  • 727. weer naar school
  • 726. de laatste dag
  • 725. daglicht in huis
  • 724. blikvernauwing
  • 723. basketbal
  • ------ schooltaak
  • 722. personentransfer
  • EINDE NOVELLE
  • 721. --- afl. 121/121
  • ------ tante-zijn
  • 720. zoo-broeken
  • 719. --- afl. 120/121
  • ------ gesprek
  • 718. de dodendraad
  • 717. --- afl. 119/121
  • ------ ze hadden dorst
  • 716. look? erbarmen!
  • 715. --- afl. 118/121
  • ------ voorzichtig
  • 714. look, zei u ...
  • 713. --- afl. 117/121
  • ------ iets v Kees Stip
  • 712. look, zei u ?
  • 711. --- afl. 116/121
  • ------ onze merel
  • 710. sterren ontmoeten
  • 709. --- afl. 115/121
  • ------ onze cavalerie
  • 708. chaos à la Steen
  • 707. --- afl. 114/121
  • ------ wat nu?
  • 706. biechten
  • 705. --- afl. 113/121
  • ------ rijpe peren
  • 704. de Slimste Thuis
  • 703. --- afl. 112/121
  • ------ ik wil later
  • 702. diefstal in 1911
  • 701. --- afl. 111/121
  • ------ bijna klaar
  • 700. Saludos Amigos!
  • 699. --- afl. 110/121
  • ------ filo-wijzerplaat
  • 698. hoogteverschil
  • 697. --- afl. 109/121
  • ------ wijndelijk!
  • 696. kant & poëzie
  • 695. --- afl. 108/121
  • ------ waarom hij danst
  • 694. brood & fruitsap
  • 693. --- afl. 107/121
  • ------ aan de kassa
  • 692. de lach
  • 691. --- afl. 106/121
  • ------ moederdag
  • 690. binair schrift
  • 689. --- afl. 105/121
  • ----- om in te bijten
  • 688. Hal Lasko
  • 687. --- afl. 104/121
  • ------ Ferdy & Leemans
  • 686. doop Seluj
  • 685 .--- afl. 103/121
  • ------ schooltaak
  • 684. telefoneren
  • 683. --- afl. 102/121
  • ------ zoet-zuur
  • 682 strooien hoed
  • 681. --- afl. 101/121
  • ------ graad is alles
  • 680. geld ~ écht geld
  • 679. --- afl. 100/121
  • ------ uit de losse pols
  • 678. bomen verhuizen
  • 677. --- afl. 099/121
  • ------ charmante man
  • 676. spijt
  • 675. --- afl. 098/121
  • ------ een autokoe
  • 674. wat een dokter!
  • 673. --- afl. 097/121
  • ------ Brits fatsoen
  • 672. 't remt niet
  • 671. --- afl. 096/121
  • ------ verstrooid
  • 670. mijn hok
  • 669. --- afl. 094-095
  • ------ oma dalton
  • 668. de vissoep
  • 667. --- afl. 093/121
  • ------ intens manneke
  • 666. pillen pakken
  • 665. --- afl. 092/121
  • ------ begoochelen
  • 664. kippevel
  • 663. --- afl. 091/121
  • ------ strand & zand
  • 662. YSL & Majorelle
  • 661. --- afl. 090/121
  • ------ tijd is relatief
  • 660. de Kreta - krok
  • 659. --- afl. 089/121
  • ------ ze rukken op !
  • 658. meloenen
  • 657. --- afl. 087+088
  • ------ kleine & kat
  • 656. de andere Russen
  • 655. --- afl. 085+086
  • ------ lookalike + nep
  • 654. geheim
  • 653. --- afl. 083+084
  • ------ virtuoze dames
  • 652. het is Tetris !
  • 651. --- afl. 081+082
  • ------ speel dan toch
  • 650. het paradijs
  • 649. --- afl. 079+080
  • ------ de kleine coach
  • 648. een Smutske
  • 647. --- afl. 077+078
  • ------ mistake waltz
  • 646. connecties
  • 645. --- afl. 075+076
  • ------ allen te paard !
  • 644. een schreeuwertje
  • 643. --- afl. 073+074
  • ------ hulde aan Greeley
  • 642. kritiek
  • 641. --- afl. 072a+b
  • ------ contrast
  • 640. ontbijt ~ oelala
  • 639. --- afl. 071/121
  • ------ 'n boom schieten
  • 638. les gens du nord
  • 637. --- afl. 070/121
  • ------ de selfie
  • 636. kast & kast
  • 635. --- afl. 069/121
  • ------ de locatie
  • 634. wraak
  • 633. --- afl. 068/121
  • ------ treitergedrag
  • 632. in werking!
    'een gans jaar maart?'
    schrijfvloer 01 ~ afgerond, klaar
    26-02-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.349. massage

    In 2009 kreeg ik in een kliniek ademhalingsoefeningen van een kinesiste,
    een jonge mevrouw die duidelijk wist waarover ze het had.
    Ze was tamelijk kordaat en stevig in haar aanpak en ik voelde direct het nut van die oefeningen.
    ‘k Dierf niet anders, ze was zo’n klein en kwiek medammeke met slimme oogjes.

    De week daarop kwam een middelbare man de kamer in sleffen.
    Ook een kinesist. Die deed de oefeningen zo voorzichtig en zo zacht
    dat het slap en flauw leek. Ik voelde nergens druk.
    ‘k Werd er ambetant van, van dat wee gedoe. Precies of er kroop een slang over mijn huid.
    Na twee sessies zorgde ik dat ik ’s morgens de kamer uit was en dat hij me niet vond.

    Tot zover mijn ervaring met massage.

    Als ik nu wellness-reclames zie denk ik : zetten die masseuses wel genoeg druk?
    Dat het te voelen is tot ín de spieren?
    Want als het is om de huid een beetje te kriebelen geef ik er niet graag goed geld aan uit.

    Vroeger had ik sterke vingers (door de job) en dan kon ik
    LM zijn schouders en rug en kuiten loswerken zonder moeite.
    Maar wat ik nooit gedurfd heb is masseren na een kwetsuur of bij mankementen.
    Dat is werk voor kinesisten, die mensen zijn beroeps en weten hoe het dan moet.
    ‘k Heb een ingebakken schrik dat ik de zaak zou verergeren door gebrek aan kennis.
    Mijn zus Tina masseerde de rug van mijn Ma. Dat heb ik nooit gedurfd.
    Ze nam zware pijnstillers, daardoor voelde ze niet of men haar pijn deed.
    Door de hoge leeftijd was ze zeer broos én er waren serieuze mankementen aan haar rug.
    Alles in mij zei : laat dat over aan de kinesist, afblijven van die rug.
    Maar Tina zit dus anders ineen.

    m - EZW-02/2014, herwerkt

    26-02-2018 om 05:07 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    25-02-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.348. en nóg gepiep

    ‘k Weet niet hoe het komt maar sinds
    de tjiep-tjiep-tjiep-tjiep van Drs P (tekst 306) en
    het kuikentje van Edwin Gebruers (tekst 343) lijkt het
    of de piep-dingen hier vanzelf tevoorschijn springen.
    Hier is er weer eentje, een filmpje deze keer. Vintage natuurlijk, andere willewe-ni.

    Pluto’s Fledgling, 1948 - klank efkes zachtjes zetten, dat is zo gepiept :
    https://www.youtube.com/watch?v=Gz_GBpARfjs 
    06min48 

    :o) - EZW-02/2013, bijgewerkt

    25-02-2018 om 03:50 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.347. flitsen

    een blitse flits

     Een aantal jaren geleden las ik ergens een flitsend verhaal.
    Het werd verteld door de dochter. En het ging ongeveer zo : 

    1994 of 1995

    Mijn ouders zijn bedaarde mensen en zullen zich zeker niet te buiten gaan
    aan overdreven snelheid of aan andere vormen van hooliganisme.
    Ze kwamen terug van een dag winterwandelen met de Natuurclub en
    ze hadden onderweg ergens halt gehouden om iets te eten.
    Het was later geworden dan verwacht en het was al donker.

    Tijdens het rijden merkte Vader opeens een lichtflits achter zich.
    Was dit nu het beruchte flitsen waarover men het had?
    Hij reed toch niet te snel? Voor alle zekerheid loste hij het gaspedaal.
    Moeder werd zenuwachtig bij de gedachte aan het bedrag van de boete.
    "Daar gaat ons volgend etentje", dacht ze.
    Er gebeurde verder niks, er kwam geen politie met zwaailichten
    en Pa gaf een beetje gas. Een beetje maar.
    Enkele minuten later zagen ze opnieuw een flits achter zich.
    "Roger, vertraag dan toch!" zei Ma, want twee snelheidsboetes zouden een dure grap kunnen worden.
    "Ik rij 50 Meiske, sebiet krijg ik een boete omdat ik hier te tráág rij!"

    Ze besloten de autostrade te verlaten: "Dan rijden we langs de oude baan naar huis.
    Dat duurt wat langer, maar daar hebt ge dat modern gedoe niet", besloot Pa.
    Op de afrit van de autostrade : opnieuw een flits.
    Drié boetes, dacht Ma, en ze voelde dat ze bleek werd.
    "Dit kan toch niet meer", vloekte Pa.

    Op de steenweg gekomen : wéér een flits. De vierde.
    Pa parkeerde de wagen en stapte uit om te kijken waar die flitsers wel konden staan.
    Er viel niks te bespeuren.
    Terwijl hij naast de wagen stond : weer een flits
    En die kwam van de achterbank.

    Wat was er gebeurd: Pa had die dag voor de eerste keer zijn nieuw fototoestel gebruikt,
    zo’n groot zwart ding met een kanon van een zoom vooraan en
    een bakbeest van een flitslamp bovenaan.
    Om een of andere reden was de batterij van de lamp blijven aanstaan
    en om de zoveel minuten ging de flits af.
    Pa heeft de batterij kunnen afzetten en
    ze reden 10 km trager dan de toegestane snelheid naar huis.
    Want een mens weet nooit.

    Thuis vond Ma dat ze een borrel verdiend had om te bekomen van de emoties. 
    En ‘s anderendaags heeft Pa de gebruiksaanwijzing van zijn blitse flitslamp
    eens grondig doorgenomen.

    Waarschijnlijk circuleert dit verhaal nu nóg op hun familiebijeenkomsten. :o)
    EZW-02/2014, bijgewerkt

    25-02-2018 om 03:46 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    24-02-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.---- Emma van Laer ----

    Deze foto lijkt me zo écht,
    niet een documentatie voor een sportverslagje ergens
    wel een glimp van wat vooraf gaat aan de medaille en de bloemen.
    Een foto die toont dat die er niet vanzelf komen.
    Eerst moet er gewerkt worden. Eerst komt de concentratie.
    Eerst ademhalen.

       Emma van Laer
    Nu ge hier toch zijt, https://www.kapellen.be/stem-voor-kapels-sportfiguur-van-het-jaar , gewoon aanklikken, stemmen kan tot di-27/02, wo-28/02

    24-02-2018 om 04:20 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.346. weersvoorspelling

    mijn ingebouwd systeem ?

    Mijn gewrichten vertellen me niks ivm het weer.
    Ze vertellen me enkel dat ik sinds 2012 de 60 voorbij ben.
    Vier jaar geleden kon ik nog door de knieën, zoals dat in alle rug-artikelen wordt aangeraden,
    om zonder de rug te belasten uit de onderste keukenkasten vlot te nemen wat ik daar nodig had.
    Sinds dan zijn de onderste keukenkasten de grot van Ali Baba.
    Er zitten enorme schatten in, maar hoe krijg ik ze er uit …
    Op mijn buik gaan liggen en daarna overeind zien te geraken? Nee dank u.

    Weersvoorspellingen moet ik er ook niet van verwachten.
    Mijn stramme gewrichten dienen zelfs daar niet meer voor.

    ‘k Heb wel een detector nu, sinds 2009 duidelijk -eigenlijk al sinds 1955-
    voor de vochtigheidsgraad in de lucht en voor de graad van fijn stof.
    Niet tot op de komma natuurlijk, maar nog voor ik ga kijken bij ‘Luchtkwaliteit' 
    op SenNet weet ik eigenlijk al dat er limieten overschreden zijn.
    En de 'laaghangende bewolking' merk ik zelfs
    wanneer het buiten nog donker is, ook wanneer de ramen dicht zijn.

    Handig is het wel, leutig is het niet.
    m- EZW-02/2014, bijgewerkt

    24-02-2018 om 04:18 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.345. over de veranda

    Karin is de zus van Peter.Zij woont in dezelfde straat. Haar zoontje heet Darren en was toen 5j+.
    Darren is elke dag na school enkele uren bij Peter & Diane.
    Zij hebben twee dochters. Darren is de jongste van de drie.
    Peter vertelt :

    Ik heb zondag de veranda opnieuw geschilderd, Diane had de kleur gekozen
    en zij & de meisjes zouden voor de verdere inrichting zorgen.
    Die egale kale muren inspireren hen, zeggen ze.
    Zij zien hoe de veranda moet worden. Denkelijk iets Mexicaans. 
    Ik zie niks, ik ben al blij dat het schilderwerk achter de rug is. 
    Wie ook geïnspireerd werd, was Darren.  
    Maandag na school heeft hij in een onbewaakt moment zijn bijdrage geleverd :

    foto van ’t Net

    Toen Karin na het werk haar nakomeling kwam halen, kreeg ze bijna een hartstilstand.
    Ze wist onmiddellijk dat de krabbels op de achtergevel van de hand van Darren waren.
    Zijn nichtjes zouden zoiets niet meer doen, zij zijn al tot de jaren van verstand.
    Diane en ik waren in de keuken,
    Karin kwam binnen en zei zwakjes : "Kom eens kijken naar de veranda …"
    Toen ik de kribbels zag hapte ik naar adem en wist ik niet meer wat zeggen.
    Blauwe stift op een ondergrond in oker, daar wist ik niet direct raad mee.
    Overschilderen? Alles herbeginnen? Zou een primer dat blauw kunnen dekken?
    Want zoveel ken ik er nu ook niet van hé. 

    Karin zei kleintjes : ik zal de verf dan wel betalen.
    De meisjes stonden in ongeloof te staren naar deze heiligschennis. 
    Diane zei dat er nergens haast bij was, dat ze eerst wou nadenken.
    Darren leek iet of wat onwennig dat hij zoveel ongenoegen veroorzaakt had.
    's Anderendaags had Diane de oplossing en ze maakte de meisjes enthousiast voor
    een Mediterrane aanpak ipv de Mexicaanse kleurtjes.
    Het zou een veranda worden met veel okers en tinten van azuur.
    En dat we er allemaal eens moesten over nadenken, maar dat we het zeker mooi zouden vinden.

    Dinsdagavond zagen we wat ze bedoelde met oker en azuur,
    de kribbels van Darren waren weggewerkt, en wel zo :

     foto van ’t Net

    Het dessin heeft ze overgenomen van een keukenschortje dat we ooit in de Provence gekocht hebben.
    De meisjes waren opgetogen over het Provençaals idee en over de tekening.
    Karin was van een zorg bevrijd nu de kost van de verf wegviel.  
    Ik was opgelucht dat er niet moest overschilderd worden.  
    Bij zoveel opgewekt gekwetter en blije gezichten stelde Darren glunderend voor
    dat hij de rest van de muur ook wel kon doen. 
    Nu dat weer … 
    Ipv naschoolse opvang wordt het voor Darren fulltime bewaking. Eventueel met handboeikes.

    Tot zover Peter. En dat hij zijn Diane een diplomatiek genie vindt.
    m - EZW-02/2014,bijgewerkt

    24-02-2018 om 04:07 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    23-02-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.344. colchicine

    krokus >< herfsttijloos & colchicine


    Al vind ik botanische prenten fascinerend, plantkundig ben ik een dummy, altijd geweest.
    Bij heideroosje denk ik aan gejodel, of moet dat alpenroosje zijn?

    Het is februari. De dagen zijn nu merkbaar langer. De krokussen komen uit.
    De échte krokussen, die mét blaadjes, op de afbeelding links.

    File:Gc26 crocus vernus und flavus.jpg File:Gc23 colchicum autumnale.jpg 

    Want er zijn ook krokussen zonder blaadjes. Die bloeien in de herfst.
    Ze heten herfsttijloos. Veel mensen weten dat. Of iedereen weet dat. Ik weet dat nog maar pas. 
    Die krokus-zonder-blaadjes, staat bij herfsttij in de voortuinen hier beneden. In de herfst dus.

    Tot vorige herfst wist ik niet dat het een totaal andere soort bloem was
    en ik had een beetje medelijden met die kale puntige krokussen.
    Zo van : ocharme, ze hebben zich van jaargetijde vergist. De seizoenen liggen overhoop en
    die arme knollebollekes weten niet meer wanneer ze moeten uitkomen.
    En nu hebben ze niet genoeg energie over om hun blaadjes groen te houden.
    Nu zijn het kale bloempjes. Zie ze daar nu staan in de kou, de arme, dappere sukkeltjes.
    En ik verzon zielige verhaaltjes die geen kind ooit mocht lezen omdat ze te droevig waren. 
    ‘k Ken niks van planten en bloemen, maar dat belet me niet om er op los te fantaseren hé.
    Dank zij de benaming die ik toevallig te pakken kreeg kon ik beginnen opzoeken
    over die eigenaardige herfstbezoekers in de voortuinen hier beneden.
    'k Heb ondertussen van alles gevonden over de bloem in kwestie.
    Wat een giftig plantje is die herfsttijloos zeg! Ik voel niks van medelijden nog.
    Gewoon ALLES is giftig aan dat schepsel! Knol, bloemen, zaden … 

    herfsttijloos   File:Colchicum autumnale — Flora Batava — Volume v10.jpg
     

    “De herfsttijloos bevat op basis van drooggewicht
    zowel in de knol als in de bloemen en zaden 0,3-1,2 % colchicine, een sterk vergif.
    De dodelijke dosis wordt geschat op circa 20mg.Eén zaad bevat ongeveer 4 mg colchicine. 

    Colchicine, een alkaloïde, is een heel oud ontstekingsremmend middel
    dat goed tegen jicht werkt.De therapeutische breedte hiervan is echter gering.
    Er is dus maar een klein verschil tussen een werkzame en een giftige dosering.
    Ook werd de stof vroeger bij de behandeling van kanker gebruikt.
    Nu wordt alleen nog sporadisch de afgeleide stof demecolcine hiervoor gebruikt.

    Er was een tijd dat kinderspeelgoed vooral door de natuur werd aangereikt.
    In de zaaddozen van de herfsttijloos rammelen de zaden.
    Kinderen plukten deze zaaddozen. n°9 op bovenstaande prent
    Het werd dan een levensgevaarlijk rammelaartje.
    Soms aten kinderen de zaden en overschreden de dodelijke dosis colchicine.” 

    Wel …
    droevige verhalen over de herfsttijloos moet ik niet meer schrijven,
    die zijn al geschreven, door de colchicine.

    m - EZW-11/2014, HiH-02/2015 - alle prenten van Wikimedia - voor de volledige uitleg : http://nl.wikipedia.org/wiki/Herfsttijloos

    23-02-2018 om 06:54 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.343. E. Gebreurs

    Het ingekort verhaal van Pinokkio : https://www.beleven.org/verhaal/pinokkio
    Het volledig verhaal uit 1883, een boek met oude illustraties :
    http://ia802706.us.archive.org/9/items/PinocchioHetVerhaalVanEenPop_969/Pinocchio.pdf


    tekenaar Edwin Gebruers - http://www.wommelgem.be/gebruers%20edwin/default.aspx 
    Over de auteur Carlo Collodi : https://nl.wikipedia.org/wiki/Carlo_Collodi 

    Hoe het komt weet ik niet, maar ze laten zich hier niet plakken.
    deze twee tekeningen van Edwin Gebruers :

    Het Leed van Pinokkio ~ de demonen van een marionet
    Visioen ~ het kuiken en de waan

    Vandaag via een omwegje dan maar, de twee tekstjes staan als bijlagen,
    gewoon de bijlagen aanklikken :

    Bijlagen:
    kuiken.jpg (105.1 KB)   
    pinokkio.jpg (116.6 KB)   

    23-02-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    22-02-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.342. chopsticks II/II

    In Mokpo moesten we eerst vijf dagen op hotel,
    omdat de accommodatie van het schip nog niet klaar was.
    En zo’n kasteel inrichten duurt efkes langer dan the 60minutes makeover van Vitaya.

    De mannen trokken elke dag naar de werf en ik moest tot ’s avonds
    mijn tijd zinnig zien door te brengen.
    Tot mijn takenpakket hoorde boodschappen doen en ook lekkere eethuisjes vinden,
    want het Westers eten -of wat er in het hotel moest voor doorgaan- was niet te doen.
    Dat hadden we de eerste avond al mogen vaststellen.
    En van het Koreaans menu snapten we geen knijt.
    Daarom moest ik op zoek naar eethuisjes waar grote foto’s van de gerechten hingen,
    zodat we maar hadden aan te wijzen wat we wilden eten.
    Via de foto’s konden we dan de gefrituurde schotels vermijden.

    Zo’n Oosterse fastfoodkeet is lekker. Streetfood bijna, snel en wel.
    Die eethuisjes hadden we in Singapore leren waarderen.
    En gezond. Lekker en gezond. Of toch niet ongezond.

    Ik had het geluk zo’n eerste eethuisje te vinden op de hoek rechtover het hotel.
    De vrouw die het uitbaatte was zeer vriendelijk en later begreep ik waarom.
    Ze had me uit het hotel zien komen.
    Waarschijnlijk deed het haar plezier dat een gast van het hotel
    haar keuken verkoos boven die van het hotel, ook al waren haar tafels in formica.

    Wat ik besteld heb weet ik niet meer. Iets met zeevruchten, denk ik.
    Toen mijn kom eten op tafel stond rook het zeer lekker
    en mijn wereld verkleinde tot wat er voor mijn neus stond te dampen.
    De Koreaanse keuken is royaal met look.

    Korean-Chopsticks  foto van 't Net

    Ik nam een set stokjes uit de houder en zag dat ze niet van hout waren maar van metaal.
    Oja, natuurlijk, dacht ik, veel beter voor het milieu dan die miljoenen houten wegwerpsticks per dag.

    Toen ik ze in mijn hand hield voelde het onwennig aan … Die sticks waren afgeplat! Allemaal. Afgeplat en in glad metaal,
    dat werkt gans anders dan de houten stokjes waarmee ik leren eten had.
    In vergelijking met dit hier waren de houten sticks robuust!
    Ik zat te klungelen tot en met, ik hield in volle lunchtijd in mijn eentje een tafeltje van vier bezet
    en dan nog veel langer dan nodig of normaal.
    Aan dat tafeltje hadden al tweemaal vier andere klanten moeten zitten.
    Ik was dus een serieuze verliespost voor die mevrouw.
    Toen ik dat besefte werd ik daar zenuwachtig van
    -waarschijnlijk werd ik nog rood ook- en ik begon te zweten. 
    Dat alles verbeterde mijn vingervaardigheid niet natuurlijk.

    Toen het middagcliënteel weer naar het werk was,
    zat ik daar nog. Gelijk een kind dat gestraft was.
    En toen, toen bracht de mevrouw me een lepel.
    Ze legde hem neer en gaf me een bemoedigend kneepje in de schouder.
    Zo geen kuipjeslepel, een echte lepel, ook van metaal.

    Het eerste wat in me op kwam was : 'waarom?'
    Waarom had ze die lepel niet eerder gebracht? Waarom had ze gewacht tot iedereen weg was? 
    En terwijl ik mijn kom leeg lepelde viel mijn cent: gezichtsverlies!
    Ze wou me behoeden voor gezichtsverlies. 
    En dát mensen-lief, dat greep me naar de keel.
    dat was puur Confucianisme in de kleine praktijk van elke dag :
    wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
    Dit was meer dan hoffelijkheid, dit was ziele-adel.

    Ze had acht lunches meer kunnen verkopen maar
    ze wou me het affront niet aandoen me een lepel te brengen waar volk bij was. 
    Achteraf bekeken lijkt mijn uitleg nogal sentimenteel.
    Maar op het moment zelf had ik daar geen last van,
    ik was danig onder de indruk. En dat was emotioneel.

    Dat ik als botte westerling me van geen affront of gezichtsverlies zou bewust zijn,
    dat ik als barbaar misschien blíj zou geweest zijn met een lepel, ook al zat er volk bij,
    was een gedachte die geen deel uitmaakte van haar leefwereld.
    Men affronteert een medemens niet, dat was haar redenering.
    Dus kwam de lepel pas toen alle anderen weg waren.
    Plus een bemoedigend kneepje in mijn schouder.

      fo
    to van ’t Net

    Later heb ik lepels gekocht in de supermarkt bij het plein achter het hotel.
    Als souvenir. Ze worden verkocht per vijf of zeven.
    Een paar getal aan tafel zou ongeluk brengen. Waarom dat is, weet ik niet.

    Kimchi  foto van ‘t Net

    “Korea : Koreaanse eetstokjes zijn dun en zwaar.
    Het kan voor een beginner (buitenlander) zeer moeilijk zijn om ermee te eten.
    Maar wanneer u vaardig kan omgaan met de Koreaanse eetstokjes,
    dan zijn Chinese en Japanse eetstokjes waarschijnlijk geen probleem meer voor u.”
    http://blog.kholic.com/4419/chopsticks-in-korea-china-and-japan-why-koreans-use-metal-chopsticks/

    Bij die mevrouw ben ik nog elke dag gaan lunchen, maar dan na de middagspits.
    En ik kreeg telkens een brede glimlach. En ik kreeg telkens een lepel.

    m - EZW- 03/2014 – HiH-02/2015

    22-02-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.341. Petra De Sutter

    te gast bij Wim Helsen, Petra De Sutter
    met een fragment van Primo Levi uit Is Dit een mens

    Iedereen ontdekt vroeg of minder vroeg in zijn leven dat het volmaakte geluk onbereikbaar is,
    maar weinigen staan stil bij de tegenovergestelde gedachte
    dat hetzelfde geldt voor het volmaakte ongeluk.
    De krachten die zich tegen de verwezenlijking van die beide uitersten verzetten zijn van dezelfde aard :
    ze komen voort uit onze menselijke staat, die niets dat oneindig is verdraagt.
    Onze altijd onvoldoende kennis van de toekomst verzet zich ertegen, die we
    in het ene geval hoop noemen en
    in het andere ongewisheid over de dag van morgen;
    onze onzekerheid van de dood, die aan elke vreugde, maar ook aan elk lijden een grens stelt;
    onze onvermijdelijke materiële zorgen, die een duurzaam geluk in de weg staan,
    maar ook aanhoudend onze aandacht afleiden van het ongeluk dat op ons drukt
    en ons besef daarvan fragmentarisch en daarmee draaglijk maken.

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    De Sutter in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a61/ 
    11min



    Over Petra De Sutter : https://nl.wikipedia.org/wiki/Petra_De_Sutter 
    Over Primo Levi : https://nl.wikipedia.org/wiki/Primo_Levi
    Over Se questo è un uomo - Is dit een mens 

    Het verhaal begint met aanhouding van de dan vierentwintigjarige Primo Levi in december 1943.
    Samen met zeshonderdvijftig andere Italianen wordt hij op transport gesteld naar Polen.
    Tijdens de vier dagen durende reis in de goederentrein gaan de deuren niet open.
    Telkens wanneer de trein stilstaat roepen de uitgeputte reizigers om water, “al was het maar een hand sneeuw” maar ze krijgen maar zelden wat.
    Aangekomen in Polen worden de arbeidsgeschikten en arbeidsongeschikten van elkaar gescheiden:
    zesennegentig mannen en negenentwintig vrouwen werden arbeidsgeschikt bevonden.
    Zij werden in de kampen van Buna-Monowitz en Birkenau tewerkgesteld.
    De anderen leefden twee dagen later niet meer.
    “Zo verdwenen, in één verraderlijk ogenblik, onze vrouwen, onze ouders, onze kinderen.”
    In de volgende hoofdstukken beschrijft Primo Levi het leven in het kamp.
    De afnemende levenswil, het systematische kapot maken van de menswaardigheid en
    de in het wrede overlevingskamp afstervende solidariteit onder elkaar nemen iedere hoop weg.
    Levi laat zien hoe mensen onder zulke extreme omstandigheden teruggaan tot de essentie van overleven.
    Op een gegeven moment wordt Levi ingezet als chemielaborant in Kommando 98 (het Chemisch Kommando).
    De betere arbeidsomstandigheden en een behulpzame landgenoot beschermen hem voor de directe ondergang.
    In de nacht van 17 op 18 januari wordt het kamp voor de steeds dichterbij komende Russen geëvacueerd.
    De zieken, waaronder Primo Levi, blijven achter.
    Tijdens de evacuatiemars bezwijken bijna alle gevangenen. Van de ongeveer 600 Italiaanse joden,
    die een jaar daarvoor gedeporteerd werden, is Levi één van de weinige overlevenden. 

    https://www.scholieren.com/boekverslag/58186 - zie ook tekst 267, Lieve Blancquaert

    22-02-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    21-02-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.340. chopsticks I/II

    met stokjes leren eten

    Het is een paar jaren geleden dat ik het nog gedaan heb,
    maar met stokjes eten lukte ooit tamelijk. En na verloop van tijd ging het zelfs vlot.

    ‘k Heb het moéten leren. In sommige uithoeken van de Oosterse wereld
    is gewoon geen Westers bestek beschikbaar.
    Kantines van werven, eethuisjes in havengebied,
    eterijen in woonwijken waar geen toeristen komen … dat soort locaties.
    Daar zijn enkel stokjes als eetgerei. En zo’n diepe lepel.

    De eerste keer zat ik tamelijk te sukkelen en ik vroeg me af
    hoe ik zo dom had kunnen zijn om geen eigen bestek op zak te hebben.

    Toen dacht ik : flut, als de kinderen hier het kunnen, moet ik dat ook kunnen.
    Eten met stokjes kan toch niet moeilijker zijn dan piano spelen.
    Ik kan geen piano spelen, maar die kinderen waarschijnlijk ook niet.
    Zodus : oefenen. Met stokjes.

    ‘k Nam zo’n setje wegwerpstokjes mee naar boord en in de cabine oefende ik
    met kleine stukken oppikken : een potloodslijper, een doosje nietjes, gommen.
    Met de potloodgom gaat het vlotter dan met de inktgom. Onthou dat, voor ’t geval ge ook wilt oefenen. 
    Toen ik zoiets kleins als een pindanootje kon nemen met stokjes
    had ik dat van blijdschap onmiddellijk willen laten weten aan iedereen aan boord.
    Desnoods via de intercom, de algemene omroep. Gelukkig kon dat niet.

    Het enige waar ik in het Oosten nog danig last van had
    was het geslurp en het gesmos met de pastaslierten in de soep.
    Dan nam ik de lepel erbij.
    De plaatselijke bevolking zo niet, die slurpte kordaat de slierten naar binnen,
    maar voor mezelf wou ik een lepel. Zo’n diep kuipje op een steel,
    zo’n lepel waar men met de bovenlip induikt en die dan brandt aan de hete bouillon.
    Ooit (in de 70s?) waren die lepels hier in de mode, porselein met rijstkorrels in verwerkt.
    Baardige jongens met snorren waren er zo geen fan van.
    Chinese Porcelain Rice Grain Pattern Soup Spoon - ca 1890's
    In de kleine eethuisjes alginder zijn die diepe lepels niet in porselein maar in hard plastic. 
    '
    k Vond dus van mezelf dat ik met stokjes kon eten. Tot in 2005.

    LM werd opgeroepen door de rederij om mee een schip van de werf te halen,
    deze keer in Mokpo, Korea. En ik mocht mee. 
    Deze keer moest ik niet overkomen na de eerste lading,
    ik mocht mee van in het begin, voor de oplevering en de maidentrip.
    Eigenlijk was het geen oplevering, wel de overname van een gloednieuwe tanker van een failliete boel.

    Dat is ook een verhaal apart.
    Chrysanthemum heette het schip en de reder kon het niet betalen.
    Dat ze onder Bahama-vlag (Nassau) wilden varen zegt al veel over het soort rederij. 
    Dus onze rederij kocht het schip over en zo belandden LM en ik
    -plus later nog veel andere mensen- op een scheepswerf in Korea.
    ’t Is iets anders dan aanmonsteren in een haven, een to-táál andere sfeer.

    En die Koreaanse stokjes, wel daar was iets mee. 
    Met dat schip ook, maar ‘k had het over de stokjes. Daarover morgen meer.

    m - EZW-03/2014 , HiH-02/2015, bijgewerkt

    21-02-2018 om 03:05 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.339. P. Adriaenssens

    te gast bij Wim Helsen, Peter Adriaenssens
    met een fragment uit Bod Pa, van Anton Quintana

    ‘Ben jij nooit bang?’
    ‘De laatste jaren niet meer waar zou ik bang voor zijn?’
    ‘De dood.’
    ‘De Dood.’ Bod Pa zweeg even en in de stilte leek hij twee keer zo breed geworden.
    Hij zat daar roerloos achter de rook als een massief rotsblok.
    Toen hij weer begon te spreken had hij een andere stem.
    Hij klonk heel ernstig, maar ook luchthartiger dan ooit.
    ‘Misschien is het tijd, pelgrim, om het eens over de dood te hebben.
    Jij bent er veel mee bezig. Jou wacht nog een teleurstelling als het eenmaal zover is.
    Zie je, de dood is een uitgedoofde kaars, meer niet.
    Het licht is een wonder, maar het uitdoven is niets.
    Sterven is alleen afschrikwekkend voor wie niet echt geleefd heeft.
    Wie ongebruikt sterft, kan er vrede mee hebben,
    ook al omdat we toch maar aftakelen en seniel worden.
    Ik vreesde de dood minder dan de ouderdom, en kijk eens aan, ik ben toch oud geworden.
    En de dood is iets nieuws, hé?
    Doodgaan heb ik nog nooit meegemaakt.’

    uit Het boek van Bod Pa, 1995, van Anton Quintana

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Adriaenssens in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a60/ 
    12min



    Over Peter Adriaenssens : https://nl.wikipedia.org/wiki/Peter_Adriaenssens 
    Over Anton Quintana : https://nl.wikipedia.org/wiki/Anton_Quintana
    Over Het boek van Bod Pa : https://www.pluizer.be/kinderboeken-jeugdboeken/het-boek-van-bod-pa , door Lieve Raymaekers

    21-02-2018 om 03:04 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    20-02-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.---- concentratie ----

    Emma, hardloopster

    Alle kleinkinderen zijn biezonder maar sommigen hebben

    een hobby die meer in het oog springt dan andere.
    Omdat er volk staat op te kijken, of omdat er publiek in de zaal zit.
    Of omdat de pers al eens langskomt …

    Hobbies van lange adem.
    Het (klein)kind moet niet alleen de fysieke geschiktheid en het talent hebben voor viool of atletiek, of/of/of,
    er moet ook de taakgerichtheid en de volharding zijn. Karaktervastheid, werd dat vroeger genoemd.
    Want trainen en oefenen en repeteren geven niet elke keer evenveel voldoening.
    Er zijn momenten en periodes van frustratie ook. En dan vliegen die bladmuziek of die loopschoenen daar …
    Niet elk kind heeft al jong de notie van uitgestelde voldoening.
    Het moet op weg naar die voldoening een beetje aangenaam leven blijven ook.


    Afbeeldingsresultaat voor http://www.ackape.be/belgisch-kampioenschap-juniors-en-beloften-indoor-27-02-2016-gent/emma-van-laer-zilver-400-m-27-02-2016/   Emma van Laer
    https://www.kapellen.be/stem-voor-kapels-sportfiguur-van-het-jaar , gewoon aanklikken, stemmen kan tot di-27/02, wo-28/02

    Het is een geruststelling natuurlijk, als ze de loopschoenen of de bladmuziek zelf oprapen.
    Als Oma is men met die kleine dingen ook al blij, ’t is misschien al een blijk van karaktervastheid.

    En dan is het moment daar dat het er op aan komt.
    Het moment vlak voor het optreden / de wedstrijd.
    Focus en concentratie.
    Zijn er innerlijke rituelen ? Prevelen ze een mantra ?
    Raken ze in een cocon van stilte door de opwarming ?

    Het is intens om mee te leven, dat moment vóór het gebeuren.
    Ze met rust laten en meeleven, wat kan men meer doen.
    Op het juiste moment afdrukken, vastleggen,
    dat één stil moment van focus en concentratie vastleggen.

    m – HiH-05/2016 – naar een gegeven van IFP
     

    20-02-2018 om 04:39 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.338. een week later

    een rustige ochtend, een week na Valentijn 2012

    ‘k Had oorknoppen gekregen,ontworpen door ene Stephanie Simek
    en gemaakt van kristalsuiker. Zoeter kan het niet.
    De romantische zot, dat hij aan zo’n gadgets geld geeft …
    Of zou het de insuline zijn die gekozen heeft?

    Afbeeldingsresultaat voor stephanie simek sugar studs

    foto van ’t Net, http://www.eminor.com/2012/01/26/sugar-gems-by-stephanie-simek/

     Een week later : 07h50-paniek (mét gil)! 'k Had gedoucht met de oorknoppen nog aan!

    - Ze hebben het warm water overleefd, zei ik, slapjes van opluchting.
    - Ze zijn geplastificeerd, suste LM.

    Dat zegt hij nu pas, de zot!
    Hij weet toch hoe slecht dat is voor de bloeddruk, zo schrikken!
    Opeens was het ontnuchterend duidelijk : hij suiker, ik bloeddruk ... we zijn geen 20 meer.

    m - EZW-02/2012, HiH-02/2015, bijgewerkt

    20-02-2018 om 04:38 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.337. Jan Peumans

    te gast bij Wim Helsen, Jan Peumans
    met een tekst van de Dalai Lama

    Liefde en mededogen 

    Mededogen en liefde vormen het fundament van alle spirituele wegen.

    Daarom is de beoefening van verdraagzaamheid of geduld zo belangrijk,
    omdat we alleen door ons geduld te oefenen de belemmeringen kunnen overwinnen
    die mededogen in de weg staan.

    Mededogen kan ruwweg worden gedefinieerd als
    een bewustzijnstoestand die geweldloos is,
    niet schadend en vrij van agressie.

    Nu is het soort mededogen dat je voelt voor je vrienden,
    je vrouw en je kinderen, in wezen geen echte mildheid.
    Het is gehechtheid. Zo’n vorm van liefde kan niet oneindig zijn.

    Als je liefde en mededogen voelt voor alle bewuste wezens,
    vooral voor je vijand, is dat werkelijke liefde en mededogen.

    Liefde, mededogen en verdraagzaamheid zijn geen luxeartikelen, maar eerste levensbehoeften.

    Liefde en mededogen – De kracht van het mededogen – Open je hart – Dalai Lama

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Peumans in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a59/ 
    09min00



    Over Jan Peumans : https://nl.wikipedia.org/wiki/Jan_Peumans 
    Over Dalai Lama : https://nl.wikipedia.org/wiki/Tenzin_Gyatso_(dalai_lama) 
    mededogen >< medelijden

    20-02-2018 om 03:54 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    19-02-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.336. darmflora

    “Professor Jeroen Raes van de V.U.B. en groepsleider bij het Vlaams instituut voor Biotechnologie
    ontdekte dat er slechts drie soorten darmflora bestaan voor de hele wereldbevolking.
    Het tijdsschrift Nature noemde het een van de 10 belangrijkste ontdekkingen van 2011.”

    slechts drie soorten darmflora

    Slechts 3. Dat verklaart waarschijnlijk de geduchte turista.
    Of het duidt een oorzaak aan waarom de westerling er zo vatbaar voor is:
    wij hebben niet de juiste darmflora voor avontuurlijk voedsel.
    Heelder filmploegen kunnen daar van meespreken.
    Documentaires brengen niet álle grandeur van de natuur in beeld.

    Zodus, wanneer een reportagemaker/ster het nog eens zweverig of diep-menselijk (kan ook, diep-menselijk)
    heeft over een confronterende ontmoeting met zichzelf
    in de savanne, de jungle, de brousse, de steppe, de prairie, de poesta …
    wil dat gewoon zeggen : ze hadden dagen lang met de hele ploeg turista.

    m - EZW-02/2013 - http://www.ingelicht.be/reizigersdiarree-of-turista - Jeroen Raes : http://www.vib.be/nl/mens-en-gezondheid/darmflora-project/Pages/Project-info.aspx

    19-02-2018 om 04:23 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.335. de zorgverlener

    dat heb ik me ook al afgevraagd,
    wie zorgt voor de zorgverlener

    Alle bekommernis en belangstelling gaat naar de zorgbehoevende,
    waar blijft de steun voor de zorgverlener.
    De vermoeienis is er continu, de oververmoeidheid sluipt binnen.
    En dan wordt het gevaarlijk, het volgende stadium is uitputting.
    De zorgbehoevende krijgt gewoonlijk de steun die nodig is,
    maar of de zorgverlener intíjds ondersteuning krijgt, dat is niet altijd even duidelijk.
    Ondersteuning met praktische zaken, bedoel ik.

    Er is het verhaal over VL, het betrof geen jarenlange zorg.
    Wel een paar maanden. En op het einde werd het zwaar.
    Een van de keren dat LM en ik luide woorden hadden ging het daarover,
    over ondersteuning van de zorgverlener.
    Ik wou absoluut bij VL zijn, om te zien of ze wel genoeg at, hoe het met haar ging.
    Haar tante was stervende. Thuis. VL en haar tante verschilden maar 15 jaar.
    De tante had zelf geen kinderen en was de jongste zus van de moeder van VL.
    De tante was ook de meter van VL. Zij hadden een tamelijk hechte band.

    - Wat kunnen wij daar gaan doen, vroeg LM. Daar is toch volk genoeg.
    Hij bedoelde de verpleegkundige en de verzorgster en de huisarts.
    Maar dat was het nu juist! Er was begeleiding voor de tante!
    Voor de tante werd gezorgd! Door een ganse ploeg!

    Wat ik wou weten en met eigen ogen wou zien was wat ik kon doen voor VL.
    Wie zorgt voor VL?
    - Wat gaat ge doen? Haar boterhammen smeren?
    - Ja begot! Ja verdomme! Ik ga haar boterhammen smeren, anders eet ze misschien niet!
      Is dat zo moeilijk om te snappen!
    (dit is de beschaafde en ingekorte versie van wat ik toen allemaal geantwoord heb)
    LM bond in en we reden naar het huis van de tante.
    Daar hebben we ons zachtjes ingevoegd in de gang van zaken.

    Het begon met thee maken, want VL drinkt geen koffie.
    Voor de mensen die over de vloer kwamen stond wel koffie klaar in de keuken,
    maar waar was haar thee?
    Na twee uren zag ik en wist ik dat ik een paar dagen zou blijven.
    Voor VL was dat allemaal goed, logistiek was op dat ogenblik de minste van haar bekommernissen.
    ‘k Heb LM om boodschappen gestuurd.
    ‘k Heb bouillon gemaakt en ik heb VL een taske doen drinken.
    Ze verdween weer naar de kamer. ’t Is te zeggen, naar het bureau.
    In het bureau stond het ziekenhuisbed met de tante.
    Af en toe stopte ik VL een taske bouillon in de hand en een boterham in hapklare partjes gesneden
    wanneer ze uit de kamer van tante kwam. Wanneer de verpleegster er was.

    VL nam het waken heel serieus. Bijna letterlijk.
    We hebben de tweede matras van de logeerkamer naar beneden gehaald
    en bovenop de eerste gelegd. Zo lag VL hoger. Dat vond ze belangrijk.
    Dan kon ze tante beter zien.
    Ik logeerde in de woonkamer op de sofa.
    LM was thuis wat kledij & spul voor mij gaan halen en daarna heb ik hem terug naar huis gestuurd.
    Negen dagen later is tante gestopt met leven.
    Het was alsof VL wakker werd.
    Ze deed wat moest gedaan worden, rationeel en georganiseerd.
    Ze had het allemaal zelf weer in handen.
    Zo zag ik dat ik naar huis kon.

    Al bij al ben ik maar twee keer in de kamer van de tante geweest.
    Een keer met de matras en later een keer om
    de mensen van de ondernemer binnen te laten omdat VL toen efkes boven was.
    Dit was in ’99.

    Wanneer ik er aan terug denk, vind ik nog altijd dat ik er moest zijn voor VL.
    De was doen, zorgen dat ze af en toe een douchke nam.
    En maken dat er op tafel kleine maaltijden hapklaar gereed stonden
    telkens de verpleging in de kamer aan het werk was.
    Dat was het ongeveer, zorgen voor lichte maaltijden en voor gewassen kledij.
    En VL in het oog houden, of ze iets nodig had.

    m - HiH-02/2015, met dank aan JLD

    19-02-2018 om 04:23 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    18-02-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.334. chlamydia

    als ge ’t kind maar een naam geeft

    Een jonge vrouw was bevallen van een dochter
    en hield moe-en-gelukzalig dat wondertje in haar armen.

    - Hoe gaat ze heten? vroeg de vroedvrouw.
    - Chlamydia, antwoordde de kersverse moeder ingetogen.

    De vroedvrouw en de verpleegster keken mekaar aan.

    - Hoe komt ge bij die naam? vroeg de verpleegster voorzichtig.
    - Gewoon, glimlachte ze sereen, gelezen op een van die posters die bij de gyneco hangen.

    Er werd weer een blik gewisseld tussen de dames.

    - Dat is wel de naam van een SOA hoor Meiske, deed de vroedvrouw vriendelijk.
    - Van een wat?
    - Van een seksueel overdraagbare aandoening, verduidelijkte de verpleegster
    - Ach, wuifde de jongedame dromerig glimlachend, wie weet dat soort dingen …

    * - EZW-02/2013, bijgewerkt

    18-02-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (2)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.333. vrieskaas ?

    een vriesverhaal, dat jaar vroor het in februari

    Zaterdagmorgen stond Opa Jos in alle vroegte gelaarsd en gespoord gereed
    om door de sneeuw naar de krantenwinkel te gaan,
    want er was een DVD van Gaston & Leo bij de krant en
    voor twee euro en wat centen kan men die niet laten liggen.

    Oma Brigitte vroeg hem ook wat charcuterie
    voor het ontbijt mee te brengen en een potje plattekaas voor De Kleine.

    Jos begon aan zijn sneeuwexpeditie en kwam terug met de krant, de DVD,
    charcuterie voor drie dagen en potten plattekaas voor een week
    voor het geval ze op 2 hoog zouden ingesneeuwd geraken.
    Men is een goede opa of men is het niet. 

    De Kleine zat al in zijn stoel, Brigitte ging douchen en Jos
    bereidde met slabbetje en keukenhanddoek het terrein om de Kleine
    een boterham met plattekaas te laten eten.

    Liefst had hij ook de meubelen afgedekt, kwestie van de ravage te beperken,
    maar dat deed hij wijselijk niet omdat Brigitte dat overdreven vond.
    Omwille van de kleinzoon was ze dan in haar eer gekrenkt, wat Jos dan weer overdreven vond.

    Toen Brigitte uit de badkamer kwam zag ze dat Jos de Kleine een boterham met confituur liet verhakkelen.
    - Hoe? Ge had toch plattekaas bij?
    - Ja, zei hij en hij keek tamelijk ongelukkig. Maar die is in 't naar huis komen verdekke bevroren.
    - Bevroren? In dat eindje? Dat roert ge toch efkes glad, deed Brigitte.
    - Dat lukt niet, zei Jos, de bollekes willen niet weg.
    - Bollekes? Kaas bevriest niet in bollekes.

    Ze ging naar de keuken, kijken naar de 'bollekes'.
    Jos bleef aan tafel om de kleine enthousiasteling in het oog te houden.

    Hij hoorde haar lachen:
    - Jos?
    - Ja, ...
    - Die bollekes ...
    - Ja?
    - Ge hebt ricotta meegebracht!

    De kleine van toen heeft ondertussen zijn communie gedaan
    en de vrieskaas heet nu gewoon ricotta.

    m - EZW-02/2012 , Afbeeldingen van ricotta , https://nl.wikipedia.org/wiki/Ricotta

    18-02-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    17-02-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.332. SMS & mail

    mooie uitvindingen

    “Ik vind de gsm een van de beste uitvindingen.
    Men kan er alles aan kwijt zonder opdringerig te zijn zoals met de vaste telefoon.
    Een smsje kan geruisloos binnenkomen, men leest het wanneer men wil of er tijd ervoor heeft.
    Vele malen  per dag /week ontvang ik smsjes  en worden zo
    nieuwsjes, vragen, antwoorden gegeven, afspraken gemaakt of geannuleerd.
    Zit men ergens in panne : sms naar betrokken hulpverleners, garages , thuiswacht enz.
    Ik zou hem niet meer willen missen.” MvS.

    SMS is veel minder opdringerig dan telefoon, dat vind ik ook. 
    Of een telefoongesprek nu via een mobiele foon gaat of via een vast toestel,
    bij telefoneren veronderstelt en verwacht men, eist men bijna van de aangeroepene dat die
    tijd heeft of onmiddellijk tijd zal maken om dat gesprek te voeren, hoe kort ook, en gelijk waarmee zij of hij bezig is.

    Telefoneren houdt in dat men van de andere verwacht dat die laat vallen wat valt
    en onmiddellijk aandacht besteedt aan de oproeper, zoals een jong kind aandacht mag eisen.
    Alleen, we zijn geen kind. Wij kunnen wachten ter gelegener tijd.

    Sinds de alternatieven bestaan (SMS en mail) vind ik telefoneren tamelijk intrusief geworden.
    Het is helemaal niet meer nodig om binnen te dringen in het dagelijkse tijdsbestedingen van iemand.
    Als ik wil bellen zend ik liefst eerst een mailtje of een SMS : oké als ik vanavond bel? 21h?

    Dit geldt enkel binnen de privésfeer natuurlijk.
    Dat het er voor zakelijke gesprekken anders aan toe gaat, spreekt vanzelf. 

    m - EZW-02/2014, bijgewerkt

    17-02-2018 om 02:40 geschreven door maart


    >> Reageer (0)



    Archief per maand
  • 03-2020
  • 09-2018
  • 08-2018
  • 07-2018
  • 06-2018
  • 05-2018
  • 04-2018
  • 03-2018
  • 02-2018
  • 01-2018
  • 12-2017
  • 11-2017
  • 10-2017
  • 09-2017


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!