Zoeken in blog

Inhoud blog
  • 782. 't blog wordt log
  • 781. Jean Brusselmans
  • 780. de reiskoffer
  • 779. 1946 - 1966
  • 778. kat & viool
  • 777. alarmen
  • 776. De Grote Gulpini
  • 775. over ganzen
  • 774. creatief mt ellende
  • 773. overal afblijven
  • 772. herfst à la Maju
  • 771. graffiti oorlog
  • 770. klein & mooi
  • 769. Banksy - docu
  • 767. Mitty & Mitty
  • 768. privacy
  • 766. wanneer & indien
  • 765. multitasken
  • 764. 1966 aardgas
  • 763. 1970 , Congo
  • 762. overdenksel
  • 761. Truus ~ 11/11
  • 760. schrijven met licht
  • 759. Truus ~ 10/11
  • 758. giftig geval
  • 757. Truus ~ 09/11
  • 756. twee broers
  • 755. Truus ~ 08/11
  • 754. spinnekoppin
  • 753. Truus ~ 07/11
  • 752. een spinisauriër
  • 751. Truus ~ 06/11
  • 750. mensenwensen
  • 749. Truus ~ 05/11
  • 748. trukje met truck
  • 747. Truus ~ 04/11
  • 746. voedselfotografie
  • 745. Truus ~ 03/11
  • 744. maybe, Maebe
  • 743. Truus ~ 02/11
  • 742. silos in kleur
  • 741. Truus ~ 01/11
  • ------ Truus ~ 00/11
  • 740. de Gaawe Lieuw
  • 739. vechten? lachen?
  • 738. beetje luguber
  • 737. op élk ogenblik
  • 736. chef Buytaert
  • 735. mijn deugnieterij
  • 734. Yoga = Zen ?
  • 733. veranderingen
  • 732. met de moto
  • 731. deze BBQ-tafel
  • 730. een klarinet & zo
  • 729. man op bankje
  • 728. gelatenheid
  • 727. weer naar school
  • 726. de laatste dag
  • 725. daglicht in huis
  • 724. blikvernauwing
  • 723. basketbal
  • ------ schooltaak
  • 722. personentransfer
  • EINDE NOVELLE
  • 721. --- afl. 121/121
  • ------ tante-zijn
  • 720. zoo-broeken
  • 719. --- afl. 120/121
  • ------ gesprek
  • 718. de dodendraad
  • 717. --- afl. 119/121
  • ------ ze hadden dorst
  • 716. look? erbarmen!
  • 715. --- afl. 118/121
  • ------ voorzichtig
  • 714. look, zei u ...
  • 713. --- afl. 117/121
  • ------ iets v Kees Stip
  • 712. look, zei u ?
  • 711. --- afl. 116/121
  • ------ onze merel
  • 710. sterren ontmoeten
  • 709. --- afl. 115/121
  • ------ onze cavalerie
  • 708. chaos à la Steen
  • 707. --- afl. 114/121
  • ------ wat nu?
  • 706. biechten
  • 705. --- afl. 113/121
  • ------ rijpe peren
  • 704. de Slimste Thuis
  • 703. --- afl. 112/121
  • ------ ik wil later
  • 702. diefstal in 1911
  • 701. --- afl. 111/121
  • ------ bijna klaar
  • 700. Saludos Amigos!
  • 699. --- afl. 110/121
  • ------ filo-wijzerplaat
  • 698. hoogteverschil
  • 697. --- afl. 109/121
  • ------ wijndelijk!
  • 696. kant & poëzie
  • 695. --- afl. 108/121
  • ------ waarom hij danst
  • 694. brood & fruitsap
  • 693. --- afl. 107/121
  • ------ aan de kassa
  • 692. de lach
  • 691. --- afl. 106/121
  • ------ moederdag
  • 690. binair schrift
  • 689. --- afl. 105/121
  • ----- om in te bijten
  • 688. Hal Lasko
  • 687. --- afl. 104/121
  • ------ Ferdy & Leemans
  • 686. doop Seluj
  • 685 .--- afl. 103/121
  • ------ schooltaak
  • 684. telefoneren
  • 683. --- afl. 102/121
  • ------ zoet-zuur
  • 682 strooien hoed
  • 681. --- afl. 101/121
  • ------ graad is alles
  • 680. geld ~ écht geld
  • 679. --- afl. 100/121
  • ------ uit de losse pols
  • 678. bomen verhuizen
  • 677. --- afl. 099/121
  • ------ charmante man
  • 676. spijt
  • 675. --- afl. 098/121
  • ------ een autokoe
  • 674. wat een dokter!
  • 673. --- afl. 097/121
  • ------ Brits fatsoen
  • 672. 't remt niet
  • 671. --- afl. 096/121
  • ------ verstrooid
  • 670. mijn hok
  • 669. --- afl. 094-095
  • ------ oma dalton
  • 668. de vissoep
  • 667. --- afl. 093/121
  • ------ intens manneke
  • 666. pillen pakken
  • 665. --- afl. 092/121
  • ------ begoochelen
  • 664. kippevel
  • 663. --- afl. 091/121
  • ------ strand & zand
  • 662. YSL & Majorelle
  • 661. --- afl. 090/121
  • ------ tijd is relatief
  • 660. de Kreta - krok
  • 659. --- afl. 089/121
  • ------ ze rukken op !
  • 658. meloenen
  • 657. --- afl. 087+088
  • ------ kleine & kat
  • 656. de andere Russen
  • 655. --- afl. 085+086
  • ------ lookalike + nep
  • 654. geheim
  • 653. --- afl. 083+084
  • ------ virtuoze dames
  • 652. het is Tetris !
  • 651. --- afl. 081+082
  • ------ speel dan toch
  • 650. het paradijs
  • 649. --- afl. 079+080
  • ------ de kleine coach
  • 648. een Smutske
  • 647. --- afl. 077+078
  • ------ mistake waltz
  • 646. connecties
  • 645. --- afl. 075+076
  • ------ allen te paard !
  • 644. een schreeuwertje
  • 643. --- afl. 073+074
  • ------ hulde aan Greeley
  • 642. kritiek
  • 641. --- afl. 072a+b
  • ------ contrast
  • 640. ontbijt ~ oelala
  • 639. --- afl. 071/121
  • ------ 'n boom schieten
  • 638. les gens du nord
  • 637. --- afl. 070/121
  • ------ de selfie
  • 636. kast & kast
  • 635. --- afl. 069/121
  • ------ de locatie
  • 634. wraak
  • 633. --- afl. 068/121
  • ------ treitergedrag
  • 632. in werking!
    'een gans jaar maart?'
    schrijfvloer 01 ~ afgerond, klaar
    22-02-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.342. chopsticks II/II

    In Mokpo moesten we eerst vijf dagen op hotel,
    omdat de accommodatie van het schip nog niet klaar was.
    En zo’n kasteel inrichten duurt efkes langer dan the 60minutes makeover van Vitaya.

    De mannen trokken elke dag naar de werf en ik moest tot ’s avonds
    mijn tijd zinnig zien door te brengen.
    Tot mijn takenpakket hoorde boodschappen doen en ook lekkere eethuisjes vinden,
    want het Westers eten -of wat er in het hotel moest voor doorgaan- was niet te doen.
    Dat hadden we de eerste avond al mogen vaststellen.
    En van het Koreaans menu snapten we geen knijt.
    Daarom moest ik op zoek naar eethuisjes waar grote foto’s van de gerechten hingen,
    zodat we maar hadden aan te wijzen wat we wilden eten.
    Via de foto’s konden we dan de gefrituurde schotels vermijden.

    Zo’n Oosterse fastfoodkeet is lekker. Streetfood bijna, snel en wel.
    Die eethuisjes hadden we in Singapore leren waarderen.
    En gezond. Lekker en gezond. Of toch niet ongezond.

    Ik had het geluk zo’n eerste eethuisje te vinden op de hoek rechtover het hotel.
    De vrouw die het uitbaatte was zeer vriendelijk en later begreep ik waarom.
    Ze had me uit het hotel zien komen.
    Waarschijnlijk deed het haar plezier dat een gast van het hotel
    haar keuken verkoos boven die van het hotel, ook al waren haar tafels in formica.

    Wat ik besteld heb weet ik niet meer. Iets met zeevruchten, denk ik.
    Toen mijn kom eten op tafel stond rook het zeer lekker
    en mijn wereld verkleinde tot wat er voor mijn neus stond te dampen.
    De Koreaanse keuken is royaal met look.

    Korean-Chopsticks  foto van 't Net

    Ik nam een set stokjes uit de houder en zag dat ze niet van hout waren maar van metaal.
    Oja, natuurlijk, dacht ik, veel beter voor het milieu dan die miljoenen houten wegwerpsticks per dag.

    Toen ik ze in mijn hand hield voelde het onwennig aan … Die sticks waren afgeplat! Allemaal. Afgeplat en in glad metaal,
    dat werkt gans anders dan de houten stokjes waarmee ik leren eten had.
    In vergelijking met dit hier waren de houten sticks robuust!
    Ik zat te klungelen tot en met, ik hield in volle lunchtijd in mijn eentje een tafeltje van vier bezet
    en dan nog veel langer dan nodig of normaal.
    Aan dat tafeltje hadden al tweemaal vier andere klanten moeten zitten.
    Ik was dus een serieuze verliespost voor die mevrouw.
    Toen ik dat besefte werd ik daar zenuwachtig van
    -waarschijnlijk werd ik nog rood ook- en ik begon te zweten. 
    Dat alles verbeterde mijn vingervaardigheid niet natuurlijk.

    Toen het middagcliënteel weer naar het werk was,
    zat ik daar nog. Gelijk een kind dat gestraft was.
    En toen, toen bracht de mevrouw me een lepel.
    Ze legde hem neer en gaf me een bemoedigend kneepje in de schouder.
    Zo geen kuipjeslepel, een echte lepel, ook van metaal.

    Het eerste wat in me op kwam was : 'waarom?'
    Waarom had ze die lepel niet eerder gebracht? Waarom had ze gewacht tot iedereen weg was? 
    En terwijl ik mijn kom leeg lepelde viel mijn cent: gezichtsverlies!
    Ze wou me behoeden voor gezichtsverlies. 
    En dát mensen-lief, dat greep me naar de keel.
    dat was puur Confucianisme in de kleine praktijk van elke dag :
    wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
    Dit was meer dan hoffelijkheid, dit was ziele-adel.

    Ze had acht lunches meer kunnen verkopen maar
    ze wou me het affront niet aandoen me een lepel te brengen waar volk bij was. 
    Achteraf bekeken lijkt mijn uitleg nogal sentimenteel.
    Maar op het moment zelf had ik daar geen last van,
    ik was danig onder de indruk. En dat was emotioneel.

    Dat ik als botte westerling me van geen affront of gezichtsverlies zou bewust zijn,
    dat ik als barbaar misschien blíj zou geweest zijn met een lepel, ook al zat er volk bij,
    was een gedachte die geen deel uitmaakte van haar leefwereld.
    Men affronteert een medemens niet, dat was haar redenering.
    Dus kwam de lepel pas toen alle anderen weg waren.
    Plus een bemoedigend kneepje in mijn schouder.

      fo
    to van ’t Net

    Later heb ik lepels gekocht in de supermarkt bij het plein achter het hotel.
    Als souvenir. Ze worden verkocht per vijf of zeven.
    Een paar getal aan tafel zou ongeluk brengen. Waarom dat is, weet ik niet.

    Kimchi  foto van ‘t Net

    “Korea : Koreaanse eetstokjes zijn dun en zwaar.
    Het kan voor een beginner (buitenlander) zeer moeilijk zijn om ermee te eten.
    Maar wanneer u vaardig kan omgaan met de Koreaanse eetstokjes,
    dan zijn Chinese en Japanse eetstokjes waarschijnlijk geen probleem meer voor u.”
    http://blog.kholic.com/4419/chopsticks-in-korea-china-and-japan-why-koreans-use-metal-chopsticks/

    Bij die mevrouw ben ik nog elke dag gaan lunchen, maar dan na de middagspits.
    En ik kreeg telkens een brede glimlach. En ik kreeg telkens een lepel.

    m - EZW- 03/2014 – HiH-02/2015

    22-02-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.341. Petra De Sutter

    te gast bij Wim Helsen, Petra De Sutter
    met een fragment van Primo Levi uit Is Dit een mens

    Iedereen ontdekt vroeg of minder vroeg in zijn leven dat het volmaakte geluk onbereikbaar is,
    maar weinigen staan stil bij de tegenovergestelde gedachte
    dat hetzelfde geldt voor het volmaakte ongeluk.
    De krachten die zich tegen de verwezenlijking van die beide uitersten verzetten zijn van dezelfde aard :
    ze komen voort uit onze menselijke staat, die niets dat oneindig is verdraagt.
    Onze altijd onvoldoende kennis van de toekomst verzet zich ertegen, die we
    in het ene geval hoop noemen en
    in het andere ongewisheid over de dag van morgen;
    onze onzekerheid van de dood, die aan elke vreugde, maar ook aan elk lijden een grens stelt;
    onze onvermijdelijke materiële zorgen, die een duurzaam geluk in de weg staan,
    maar ook aanhoudend onze aandacht afleiden van het ongeluk dat op ons drukt
    en ons besef daarvan fragmentarisch en daarmee draaglijk maken.

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    De Sutter in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a61/ 
    11min



    Over Petra De Sutter : https://nl.wikipedia.org/wiki/Petra_De_Sutter 
    Over Primo Levi : https://nl.wikipedia.org/wiki/Primo_Levi
    Over Se questo è un uomo - Is dit een mens 

    Het verhaal begint met aanhouding van de dan vierentwintigjarige Primo Levi in december 1943.
    Samen met zeshonderdvijftig andere Italianen wordt hij op transport gesteld naar Polen.
    Tijdens de vier dagen durende reis in de goederentrein gaan de deuren niet open.
    Telkens wanneer de trein stilstaat roepen de uitgeputte reizigers om water, “al was het maar een hand sneeuw” maar ze krijgen maar zelden wat.
    Aangekomen in Polen worden de arbeidsgeschikten en arbeidsongeschikten van elkaar gescheiden:
    zesennegentig mannen en negenentwintig vrouwen werden arbeidsgeschikt bevonden.
    Zij werden in de kampen van Buna-Monowitz en Birkenau tewerkgesteld.
    De anderen leefden twee dagen later niet meer.
    “Zo verdwenen, in één verraderlijk ogenblik, onze vrouwen, onze ouders, onze kinderen.”
    In de volgende hoofdstukken beschrijft Primo Levi het leven in het kamp.
    De afnemende levenswil, het systematische kapot maken van de menswaardigheid en
    de in het wrede overlevingskamp afstervende solidariteit onder elkaar nemen iedere hoop weg.
    Levi laat zien hoe mensen onder zulke extreme omstandigheden teruggaan tot de essentie van overleven.
    Op een gegeven moment wordt Levi ingezet als chemielaborant in Kommando 98 (het Chemisch Kommando).
    De betere arbeidsomstandigheden en een behulpzame landgenoot beschermen hem voor de directe ondergang.
    In de nacht van 17 op 18 januari wordt het kamp voor de steeds dichterbij komende Russen geëvacueerd.
    De zieken, waaronder Primo Levi, blijven achter.
    Tijdens de evacuatiemars bezwijken bijna alle gevangenen. Van de ongeveer 600 Italiaanse joden,
    die een jaar daarvoor gedeporteerd werden, is Levi één van de weinige overlevenden. 

    https://www.scholieren.com/boekverslag/58186 - zie ook tekst 267, Lieve Blancquaert

    22-02-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    21-02-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.340. chopsticks I/II

    met stokjes leren eten

    Het is een paar jaren geleden dat ik het nog gedaan heb,
    maar met stokjes eten lukte ooit tamelijk. En na verloop van tijd ging het zelfs vlot.

    ‘k Heb het moéten leren. In sommige uithoeken van de Oosterse wereld
    is gewoon geen Westers bestek beschikbaar.
    Kantines van werven, eethuisjes in havengebied,
    eterijen in woonwijken waar geen toeristen komen … dat soort locaties.
    Daar zijn enkel stokjes als eetgerei. En zo’n diepe lepel.

    De eerste keer zat ik tamelijk te sukkelen en ik vroeg me af
    hoe ik zo dom had kunnen zijn om geen eigen bestek op zak te hebben.

    Toen dacht ik : flut, als de kinderen hier het kunnen, moet ik dat ook kunnen.
    Eten met stokjes kan toch niet moeilijker zijn dan piano spelen.
    Ik kan geen piano spelen, maar die kinderen waarschijnlijk ook niet.
    Zodus : oefenen. Met stokjes.

    ‘k Nam zo’n setje wegwerpstokjes mee naar boord en in de cabine oefende ik
    met kleine stukken oppikken : een potloodslijper, een doosje nietjes, gommen.
    Met de potloodgom gaat het vlotter dan met de inktgom. Onthou dat, voor ’t geval ge ook wilt oefenen. 
    Toen ik zoiets kleins als een pindanootje kon nemen met stokjes
    had ik dat van blijdschap onmiddellijk willen laten weten aan iedereen aan boord.
    Desnoods via de intercom, de algemene omroep. Gelukkig kon dat niet.

    Het enige waar ik in het Oosten nog danig last van had
    was het geslurp en het gesmos met de pastaslierten in de soep.
    Dan nam ik de lepel erbij.
    De plaatselijke bevolking zo niet, die slurpte kordaat de slierten naar binnen,
    maar voor mezelf wou ik een lepel. Zo’n diep kuipje op een steel,
    zo’n lepel waar men met de bovenlip induikt en die dan brandt aan de hete bouillon.
    Ooit (in de 70s?) waren die lepels hier in de mode, porselein met rijstkorrels in verwerkt.
    Baardige jongens met snorren waren er zo geen fan van.
    Chinese Porcelain Rice Grain Pattern Soup Spoon - ca 1890's
    In de kleine eethuisjes alginder zijn die diepe lepels niet in porselein maar in hard plastic. 
    '
    k Vond dus van mezelf dat ik met stokjes kon eten. Tot in 2005.

    LM werd opgeroepen door de rederij om mee een schip van de werf te halen,
    deze keer in Mokpo, Korea. En ik mocht mee. 
    Deze keer moest ik niet overkomen na de eerste lading,
    ik mocht mee van in het begin, voor de oplevering en de maidentrip.
    Eigenlijk was het geen oplevering, wel de overname van een gloednieuwe tanker van een failliete boel.

    Dat is ook een verhaal apart.
    Chrysanthemum heette het schip en de reder kon het niet betalen.
    Dat ze onder Bahama-vlag (Nassau) wilden varen zegt al veel over het soort rederij. 
    Dus onze rederij kocht het schip over en zo belandden LM en ik
    -plus later nog veel andere mensen- op een scheepswerf in Korea.
    ’t Is iets anders dan aanmonsteren in een haven, een to-táál andere sfeer.

    En die Koreaanse stokjes, wel daar was iets mee. 
    Met dat schip ook, maar ‘k had het over de stokjes. Daarover morgen meer.

    m - EZW-03/2014 , HiH-02/2015, bijgewerkt

    21-02-2018 om 03:05 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.339. P. Adriaenssens

    te gast bij Wim Helsen, Peter Adriaenssens
    met een fragment uit Bod Pa, van Anton Quintana

    ‘Ben jij nooit bang?’
    ‘De laatste jaren niet meer waar zou ik bang voor zijn?’
    ‘De dood.’
    ‘De Dood.’ Bod Pa zweeg even en in de stilte leek hij twee keer zo breed geworden.
    Hij zat daar roerloos achter de rook als een massief rotsblok.
    Toen hij weer begon te spreken had hij een andere stem.
    Hij klonk heel ernstig, maar ook luchthartiger dan ooit.
    ‘Misschien is het tijd, pelgrim, om het eens over de dood te hebben.
    Jij bent er veel mee bezig. Jou wacht nog een teleurstelling als het eenmaal zover is.
    Zie je, de dood is een uitgedoofde kaars, meer niet.
    Het licht is een wonder, maar het uitdoven is niets.
    Sterven is alleen afschrikwekkend voor wie niet echt geleefd heeft.
    Wie ongebruikt sterft, kan er vrede mee hebben,
    ook al omdat we toch maar aftakelen en seniel worden.
    Ik vreesde de dood minder dan de ouderdom, en kijk eens aan, ik ben toch oud geworden.
    En de dood is iets nieuws, hé?
    Doodgaan heb ik nog nooit meegemaakt.’

    uit Het boek van Bod Pa, 1995, van Anton Quintana

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Adriaenssens in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a60/ 
    12min



    Over Peter Adriaenssens : https://nl.wikipedia.org/wiki/Peter_Adriaenssens 
    Over Anton Quintana : https://nl.wikipedia.org/wiki/Anton_Quintana
    Over Het boek van Bod Pa : https://www.pluizer.be/kinderboeken-jeugdboeken/het-boek-van-bod-pa , door Lieve Raymaekers

    21-02-2018 om 03:04 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    20-02-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.---- concentratie ----

    Emma, hardloopster

    Alle kleinkinderen zijn biezonder maar sommigen hebben

    een hobby die meer in het oog springt dan andere.
    Omdat er volk staat op te kijken, of omdat er publiek in de zaal zit.
    Of omdat de pers al eens langskomt …

    Hobbies van lange adem.
    Het (klein)kind moet niet alleen de fysieke geschiktheid en het talent hebben voor viool of atletiek, of/of/of,
    er moet ook de taakgerichtheid en de volharding zijn. Karaktervastheid, werd dat vroeger genoemd.
    Want trainen en oefenen en repeteren geven niet elke keer evenveel voldoening.
    Er zijn momenten en periodes van frustratie ook. En dan vliegen die bladmuziek of die loopschoenen daar …
    Niet elk kind heeft al jong de notie van uitgestelde voldoening.
    Het moet op weg naar die voldoening een beetje aangenaam leven blijven ook.


    Afbeeldingsresultaat voor http://www.ackape.be/belgisch-kampioenschap-juniors-en-beloften-indoor-27-02-2016-gent/emma-van-laer-zilver-400-m-27-02-2016/   Emma van Laer
    https://www.kapellen.be/stem-voor-kapels-sportfiguur-van-het-jaar , gewoon aanklikken, stemmen kan tot di-27/02, wo-28/02

    Het is een geruststelling natuurlijk, als ze de loopschoenen of de bladmuziek zelf oprapen.
    Als Oma is men met die kleine dingen ook al blij, ’t is misschien al een blijk van karaktervastheid.

    En dan is het moment daar dat het er op aan komt.
    Het moment vlak voor het optreden / de wedstrijd.
    Focus en concentratie.
    Zijn er innerlijke rituelen ? Prevelen ze een mantra ?
    Raken ze in een cocon van stilte door de opwarming ?

    Het is intens om mee te leven, dat moment vóór het gebeuren.
    Ze met rust laten en meeleven, wat kan men meer doen.
    Op het juiste moment afdrukken, vastleggen,
    dat één stil moment van focus en concentratie vastleggen.

    m – HiH-05/2016 – naar een gegeven van IFP
     

    20-02-2018 om 04:39 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.338. een week later

    een rustige ochtend, een week na Valentijn 2012

    ‘k Had oorknoppen gekregen,ontworpen door ene Stephanie Simek
    en gemaakt van kristalsuiker. Zoeter kan het niet.
    De romantische zot, dat hij aan zo’n gadgets geld geeft …
    Of zou het de insuline zijn die gekozen heeft?

    Afbeeldingsresultaat voor stephanie simek sugar studs

    foto van ’t Net, http://www.eminor.com/2012/01/26/sugar-gems-by-stephanie-simek/

     Een week later : 07h50-paniek (mét gil)! 'k Had gedoucht met de oorknoppen nog aan!

    - Ze hebben het warm water overleefd, zei ik, slapjes van opluchting.
    - Ze zijn geplastificeerd, suste LM.

    Dat zegt hij nu pas, de zot!
    Hij weet toch hoe slecht dat is voor de bloeddruk, zo schrikken!
    Opeens was het ontnuchterend duidelijk : hij suiker, ik bloeddruk ... we zijn geen 20 meer.

    m - EZW-02/2012, HiH-02/2015, bijgewerkt

    20-02-2018 om 04:38 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.337. Jan Peumans

    te gast bij Wim Helsen, Jan Peumans
    met een tekst van de Dalai Lama

    Liefde en mededogen 

    Mededogen en liefde vormen het fundament van alle spirituele wegen.

    Daarom is de beoefening van verdraagzaamheid of geduld zo belangrijk,
    omdat we alleen door ons geduld te oefenen de belemmeringen kunnen overwinnen
    die mededogen in de weg staan.

    Mededogen kan ruwweg worden gedefinieerd als
    een bewustzijnstoestand die geweldloos is,
    niet schadend en vrij van agressie.

    Nu is het soort mededogen dat je voelt voor je vrienden,
    je vrouw en je kinderen, in wezen geen echte mildheid.
    Het is gehechtheid. Zo’n vorm van liefde kan niet oneindig zijn.

    Als je liefde en mededogen voelt voor alle bewuste wezens,
    vooral voor je vijand, is dat werkelijke liefde en mededogen.

    Liefde, mededogen en verdraagzaamheid zijn geen luxeartikelen, maar eerste levensbehoeften.

    Liefde en mededogen – De kracht van het mededogen – Open je hart – Dalai Lama

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Peumans in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a59/ 
    09min00



    Over Jan Peumans : https://nl.wikipedia.org/wiki/Jan_Peumans 
    Over Dalai Lama : https://nl.wikipedia.org/wiki/Tenzin_Gyatso_(dalai_lama) 
    mededogen >< medelijden

    20-02-2018 om 03:54 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    19-02-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.336. darmflora

    “Professor Jeroen Raes van de V.U.B. en groepsleider bij het Vlaams instituut voor Biotechnologie
    ontdekte dat er slechts drie soorten darmflora bestaan voor de hele wereldbevolking.
    Het tijdsschrift Nature noemde het een van de 10 belangrijkste ontdekkingen van 2011.”

    slechts drie soorten darmflora

    Slechts 3. Dat verklaart waarschijnlijk de geduchte turista.
    Of het duidt een oorzaak aan waarom de westerling er zo vatbaar voor is:
    wij hebben niet de juiste darmflora voor avontuurlijk voedsel.
    Heelder filmploegen kunnen daar van meespreken.
    Documentaires brengen niet álle grandeur van de natuur in beeld.

    Zodus, wanneer een reportagemaker/ster het nog eens zweverig of diep-menselijk (kan ook, diep-menselijk)
    heeft over een confronterende ontmoeting met zichzelf
    in de savanne, de jungle, de brousse, de steppe, de prairie, de poesta …
    wil dat gewoon zeggen : ze hadden dagen lang met de hele ploeg turista.

    m - EZW-02/2013 - http://www.ingelicht.be/reizigersdiarree-of-turista - Jeroen Raes : http://www.vib.be/nl/mens-en-gezondheid/darmflora-project/Pages/Project-info.aspx

    19-02-2018 om 04:23 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.335. de zorgverlener

    dat heb ik me ook al afgevraagd,
    wie zorgt voor de zorgverlener

    Alle bekommernis en belangstelling gaat naar de zorgbehoevende,
    waar blijft de steun voor de zorgverlener.
    De vermoeienis is er continu, de oververmoeidheid sluipt binnen.
    En dan wordt het gevaarlijk, het volgende stadium is uitputting.
    De zorgbehoevende krijgt gewoonlijk de steun die nodig is,
    maar of de zorgverlener intíjds ondersteuning krijgt, dat is niet altijd even duidelijk.
    Ondersteuning met praktische zaken, bedoel ik.

    Er is het verhaal over VL, het betrof geen jarenlange zorg.
    Wel een paar maanden. En op het einde werd het zwaar.
    Een van de keren dat LM en ik luide woorden hadden ging het daarover,
    over ondersteuning van de zorgverlener.
    Ik wou absoluut bij VL zijn, om te zien of ze wel genoeg at, hoe het met haar ging.
    Haar tante was stervende. Thuis. VL en haar tante verschilden maar 15 jaar.
    De tante had zelf geen kinderen en was de jongste zus van de moeder van VL.
    De tante was ook de meter van VL. Zij hadden een tamelijk hechte band.

    - Wat kunnen wij daar gaan doen, vroeg LM. Daar is toch volk genoeg.
    Hij bedoelde de verpleegkundige en de verzorgster en de huisarts.
    Maar dat was het nu juist! Er was begeleiding voor de tante!
    Voor de tante werd gezorgd! Door een ganse ploeg!

    Wat ik wou weten en met eigen ogen wou zien was wat ik kon doen voor VL.
    Wie zorgt voor VL?
    - Wat gaat ge doen? Haar boterhammen smeren?
    - Ja begot! Ja verdomme! Ik ga haar boterhammen smeren, anders eet ze misschien niet!
      Is dat zo moeilijk om te snappen!
    (dit is de beschaafde en ingekorte versie van wat ik toen allemaal geantwoord heb)
    LM bond in en we reden naar het huis van de tante.
    Daar hebben we ons zachtjes ingevoegd in de gang van zaken.

    Het begon met thee maken, want VL drinkt geen koffie.
    Voor de mensen die over de vloer kwamen stond wel koffie klaar in de keuken,
    maar waar was haar thee?
    Na twee uren zag ik en wist ik dat ik een paar dagen zou blijven.
    Voor VL was dat allemaal goed, logistiek was op dat ogenblik de minste van haar bekommernissen.
    ‘k Heb LM om boodschappen gestuurd.
    ‘k Heb bouillon gemaakt en ik heb VL een taske doen drinken.
    Ze verdween weer naar de kamer. ’t Is te zeggen, naar het bureau.
    In het bureau stond het ziekenhuisbed met de tante.
    Af en toe stopte ik VL een taske bouillon in de hand en een boterham in hapklare partjes gesneden
    wanneer ze uit de kamer van tante kwam. Wanneer de verpleegster er was.

    VL nam het waken heel serieus. Bijna letterlijk.
    We hebben de tweede matras van de logeerkamer naar beneden gehaald
    en bovenop de eerste gelegd. Zo lag VL hoger. Dat vond ze belangrijk.
    Dan kon ze tante beter zien.
    Ik logeerde in de woonkamer op de sofa.
    LM was thuis wat kledij & spul voor mij gaan halen en daarna heb ik hem terug naar huis gestuurd.
    Negen dagen later is tante gestopt met leven.
    Het was alsof VL wakker werd.
    Ze deed wat moest gedaan worden, rationeel en georganiseerd.
    Ze had het allemaal zelf weer in handen.
    Zo zag ik dat ik naar huis kon.

    Al bij al ben ik maar twee keer in de kamer van de tante geweest.
    Een keer met de matras en later een keer om
    de mensen van de ondernemer binnen te laten omdat VL toen efkes boven was.
    Dit was in ’99.

    Wanneer ik er aan terug denk, vind ik nog altijd dat ik er moest zijn voor VL.
    De was doen, zorgen dat ze af en toe een douchke nam.
    En maken dat er op tafel kleine maaltijden hapklaar gereed stonden
    telkens de verpleging in de kamer aan het werk was.
    Dat was het ongeveer, zorgen voor lichte maaltijden en voor gewassen kledij.
    En VL in het oog houden, of ze iets nodig had.

    m - HiH-02/2015, met dank aan JLD

    19-02-2018 om 04:23 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    18-02-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.334. chlamydia

    als ge ’t kind maar een naam geeft

    Een jonge vrouw was bevallen van een dochter
    en hield moe-en-gelukzalig dat wondertje in haar armen.

    - Hoe gaat ze heten? vroeg de vroedvrouw.
    - Chlamydia, antwoordde de kersverse moeder ingetogen.

    De vroedvrouw en de verpleegster keken mekaar aan.

    - Hoe komt ge bij die naam? vroeg de verpleegster voorzichtig.
    - Gewoon, glimlachte ze sereen, gelezen op een van die posters die bij de gyneco hangen.

    Er werd weer een blik gewisseld tussen de dames.

    - Dat is wel de naam van een SOA hoor Meiske, deed de vroedvrouw vriendelijk.
    - Van een wat?
    - Van een seksueel overdraagbare aandoening, verduidelijkte de verpleegster
    - Ach, wuifde de jongedame dromerig glimlachend, wie weet dat soort dingen …

    * - EZW-02/2013, bijgewerkt

    18-02-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (2)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.333. vrieskaas ?

    een vriesverhaal, dat jaar vroor het in februari

    Zaterdagmorgen stond Opa Jos in alle vroegte gelaarsd en gespoord gereed
    om door de sneeuw naar de krantenwinkel te gaan,
    want er was een DVD van Gaston & Leo bij de krant en
    voor twee euro en wat centen kan men die niet laten liggen.

    Oma Brigitte vroeg hem ook wat charcuterie
    voor het ontbijt mee te brengen en een potje plattekaas voor De Kleine.

    Jos begon aan zijn sneeuwexpeditie en kwam terug met de krant, de DVD,
    charcuterie voor drie dagen en potten plattekaas voor een week
    voor het geval ze op 2 hoog zouden ingesneeuwd geraken.
    Men is een goede opa of men is het niet. 

    De Kleine zat al in zijn stoel, Brigitte ging douchen en Jos
    bereidde met slabbetje en keukenhanddoek het terrein om de Kleine
    een boterham met plattekaas te laten eten.

    Liefst had hij ook de meubelen afgedekt, kwestie van de ravage te beperken,
    maar dat deed hij wijselijk niet omdat Brigitte dat overdreven vond.
    Omwille van de kleinzoon was ze dan in haar eer gekrenkt, wat Jos dan weer overdreven vond.

    Toen Brigitte uit de badkamer kwam zag ze dat Jos de Kleine een boterham met confituur liet verhakkelen.
    - Hoe? Ge had toch plattekaas bij?
    - Ja, zei hij en hij keek tamelijk ongelukkig. Maar die is in 't naar huis komen verdekke bevroren.
    - Bevroren? In dat eindje? Dat roert ge toch efkes glad, deed Brigitte.
    - Dat lukt niet, zei Jos, de bollekes willen niet weg.
    - Bollekes? Kaas bevriest niet in bollekes.

    Ze ging naar de keuken, kijken naar de 'bollekes'.
    Jos bleef aan tafel om de kleine enthousiasteling in het oog te houden.

    Hij hoorde haar lachen:
    - Jos?
    - Ja, ...
    - Die bollekes ...
    - Ja?
    - Ge hebt ricotta meegebracht!

    De kleine van toen heeft ondertussen zijn communie gedaan
    en de vrieskaas heet nu gewoon ricotta.

    m - EZW-02/2012 , Afbeeldingen van ricotta , https://nl.wikipedia.org/wiki/Ricotta

    18-02-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    17-02-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.332. SMS & mail

    mooie uitvindingen

    “Ik vind de gsm een van de beste uitvindingen.
    Men kan er alles aan kwijt zonder opdringerig te zijn zoals met de vaste telefoon.
    Een smsje kan geruisloos binnenkomen, men leest het wanneer men wil of er tijd ervoor heeft.
    Vele malen  per dag /week ontvang ik smsjes  en worden zo
    nieuwsjes, vragen, antwoorden gegeven, afspraken gemaakt of geannuleerd.
    Zit men ergens in panne : sms naar betrokken hulpverleners, garages , thuiswacht enz.
    Ik zou hem niet meer willen missen.” MvS.

    SMS is veel minder opdringerig dan telefoon, dat vind ik ook. 
    Of een telefoongesprek nu via een mobiele foon gaat of via een vast toestel,
    bij telefoneren veronderstelt en verwacht men, eist men bijna van de aangeroepene dat die
    tijd heeft of onmiddellijk tijd zal maken om dat gesprek te voeren, hoe kort ook, en gelijk waarmee zij of hij bezig is.

    Telefoneren houdt in dat men van de andere verwacht dat die laat vallen wat valt
    en onmiddellijk aandacht besteedt aan de oproeper, zoals een jong kind aandacht mag eisen.
    Alleen, we zijn geen kind. Wij kunnen wachten ter gelegener tijd.

    Sinds de alternatieven bestaan (SMS en mail) vind ik telefoneren tamelijk intrusief geworden.
    Het is helemaal niet meer nodig om binnen te dringen in het dagelijkse tijdsbestedingen van iemand.
    Als ik wil bellen zend ik liefst eerst een mailtje of een SMS : oké als ik vanavond bel? 21h?

    Dit geldt enkel binnen de privésfeer natuurlijk.
    Dat het er voor zakelijke gesprekken anders aan toe gaat, spreekt vanzelf. 

    m - EZW-02/2014, bijgewerkt

    17-02-2018 om 02:40 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.331. café Florentina

    Tina Sue
    Nanjing, China – ten Noord-Westen van Shanghai

    De tekst bij het filmpje :

    “De Belgische biercultuur staat misschien ver van de traditionele Chinese cultuur.
    Maar toch heb ik dit kleine biercafé geopend, om mijn passie voor Belgisch bier te delen met mijn vrienden.
    Ik proefde voor het eerst Belgisch bier in Shanghai, samen met vrienden.
    Toen ik het bier proefde vond ik het erg bijzonder en complex van smaak.
    Dat is zoals met parfum, er is een lage noot, een middelnoot en een hoge noot.
    Ik vond het uitzonderlijk en het verraste me.
    Nanjing is een stad waar traditie en vooruitgang samenkomen.
    Belgisch bier en de Chinese theecultuur hebben veel gelijkenissen.
    Er zijn ook verschillende theepotten en theesets in de Chinese theecultuur.
    Zo hoort ook elk bier in een eigen glas.

    Ik respecteer de Belgische biercultuur. Deze traditie geef ik door aan mijn klanten.
    In de ogen van mijn vrienden ben ik anders dan de anderen.
    Ik ben nogal ondernemingsgezind, ik doe de dingen zoals ik het wil.
    Ik leg vaak aan mijn vrienden uit hoe je Belgisch bier moet drinken.”

    “Belgisch bier is lekker en ik bedank Florentina om het naar China te brengen.”

    “Het belangrijkste wanneer je Belgisch bier drinkt, is een goed humeur.
    Of je het nu alleen drinkt of met vrienden op een picknick.”

    Afbeeldingsresultaat voor http://www.youtube.com/watch?v=2vcTA2KEvks
       picknick in het park

    “Er zijn 1,3 miljard Chinezen, maar ik kan voor elk van hen een goed bier vinden.
    Er zijn zoveel Chinezen die van Belgisch bier houden, daar mogen jullie gerust fier op zijn.”

       Florentina / Tina Sue, Nanjing

    Het filmpje is wel ondertiteld, maar ‘t is toch heel plezant
    om onze Belgische bieren te horen bejubelen in ’t Chinees
    daarom, klank aanzetten,
    http://www.youtube.com/watch?v=2vcTA2KEvks 
    02min14 

    Zelf hebben ze ginder een heel lekkere pils :
    Tsingtao, ook in België verkrijgbaar, zowel in blik als in flesje.
    Afbeeldingsresultaat voor Tsingtao

    Wie pils lust kan misschien eens eentje proberen.
    Tsingtao lijkt op wat op Tuborg of Carlsberg, de edelpilsen die trendy waren in de jaren 70 en later.

    m - EZW-02/2014, herwerkt  - http://nl.wikipedia.org/wiki/Tsingtao

    17-02-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    16-02-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.330. krokusvakantie

    klein grut bezighouden

    De krokusvakantie is bijna gedaan.
    Zelf zijn LM en ik daar niet meer bij betrokken, want het klein grut is op. 
    En we hebben hier nog een halve kast met klein speelgoed. 
    Die had ik eigenlijk al eens mogen leegruimen, alle kinderen in de familie
    hebben ondertussen hun rijbewijs, dus ander speelgoed. 
    Hun wereld is verruimd. Ze doen nu stages in gebieden waarvoor ik
    Google Earth nodig heb om ze te vinden.

                 

    http://ekeren.skynetblogs.be/archives/tag/hagelkruispark/index-1.html 

    Het speeltuintje in het Hagelkruispark raakte in verval en is nu weggeruimd,
    de kalfjes in de wei ernaast zijn al jaren weg en
    in de Stad zomaar wat gaan tramrijden doen LM & ik ook niet meer.
    We missen de onbevangen commentaren en de kinderkijk op wat er tijdens de rit te zien is.

    In onze buurt is niet veel om logeetjes bezig te houden.
    Voor het havengebied waren ze toen nog wat jong, dus moesten we andere buitenbezigheden vinden.
    Zo werd het boodschappen doen opgesplitst, we deden één boodschap per keer.

    Naar de bakker gaan : allebei mee om te helpen dragen.
    Op voorhand werd overlegd welke koek men zou kiezen:
    met rozijnen of met chocolade. Of nog een andere?
    Het werd telkens één van elk natuurlijk en de helften werden geruild,
    maar daarover moest wel elke keer eerst uitgebreid gepalaverd & onderhandeld worden
    met hoge kinderstemmetjes.

    De meisjes wonen in een zeer landelijk gebied en kennen van elk huis binnen hun blikveld alle bewoners bij naam.
    Wij wonen in de verstedelijkte rand en zij dachten toen dat wij ook van elk huis alle bewoners kenden.
    En hier staan de huizen zij aan zij! In hun ogen scoorden LM en ik zeer hoog qua burenkennis.

    Onderweg naar de bakker werd bij een willekeurig  voortuintje op hun vraag
    - En wie woont híér?
    een verhaal gestart. Over een verloren katje dat gered werd door een man met dikke bottinnen.

    Met een beetje geluk konden de avonturen van het katje duren tot bij de bakker.
    Daar stond die keer een klant-dokwerker aan te schuiven met werkschoenen aan!
    Dikke bottinnen! Dus mijn verhaal was wáár!
    Aan de open mondjes zag ik dat ik gestegen was in hun achting.
    De held in kwestie dierven ze gelukkig niet aanspreken over het verhaal.

    Na het ontbijt naar de krantenwinkel : wie gaat mee de kranten halen?
    Direct twee vrijwilligsters, die elk één krant zouden dragen.
    In een andere straat, bij een andere voortuin werd dan verteld over een kip
    die zelf haar ei naar de keuken bracht. (© Daan Zonderland)

    Die kip wilden ze zien : aanbellen!
    - Maar Meisjes, die mensen kennen ons niet, wij zijn te vaak op zee …
    - Hoe weet gij dan van hun kip?
    - Omdatteuh … omdat het in de Gazet van Antwerpen staat.

    In de Gazet van Antwerpen stonden alle dingen over Antwerpen,
    over chocolade handjes en over katjes en kippen en botinnen ...
    De dingen die wij hen vertelden.
    Ooit hebben LM & ik heel die krant heruitgedacht.
    Nooit een cent voor gezien.

    m- EZW-02/2012 , HiH-02/2015, bijgewerkt

    16-02-2018 om 05:40 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.329. 'anders' kussen

    want die mist is definitief

    Vandaag heb ik opnieuw 'anders' gekust.
    Als jong kind was deed ik het ook zo, om het mezelf makkelijk te maken
    toen op die volwassen gezichten met oren als handvaten.

    Laat mij u deelgenoot maken van deze herwonnen vaardigheid:
    niét wisselen van wang naar wang.
    Nu doe ik het opnieuw zo omdat wisselen van wang naar wang
    te belastend voor de nekwervels van de persoon in kwestie.

    Vandaag kuste ik dezelfde wang
    zachtjes vier keer ipv drie en dan zei ik dat ik die vierde zoen
    tegoed hield als wisselgeld. Wat geen steek houdt.
    Ha. Wat vind ik mezelf grappig op zo'n moment.

    Ik smak de kus ook niet meer zomaar neer.
    Ik plaats nu iedere kus zachtjes op de juiste plek tussen kaak- & jukbeen.
    Zodat er duidelijk vier zachte zoenen geplant worden.

    En dan zeg ik rustig tegen het oor wie ik ben.
    Want de mist daarbinnen boven dat oor, die is definitief.

    Zelfportret              
    Utermohlen, UK

    m,
    blog-02/2018
    https://s3.amazonaws.com/files.technologyreview.com/p/pub/legacy/dimentia.slide.7.jpg

    16-02-2018 om 05:33 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    15-02-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.328. vasten >< diëten

    die twee hebben niks gemeen
    helemaal niks 

    DIËTEN, of van voedingsgewoonte (moeten) veranderen,
    is een gedragswijziging waarbij de betrokkene
    welwillend omgeven wordt met geschreven of gesproken raadgevingen,
    begeleid wordt door deskundigen -die zich daar al dan niet voor laten betalen-
    en wier voornaamste bekommernis het is de betrokkene te laten weten
    dat diëten geen pijn doet. Dat diëten geen vasten is.

    Er zijn immers drie hoofdmaaltijden en drie à vier tussenmaaltijden,
    die elk moeten dienen om het hongergevoel te vermijden 
    kwestie van te voorkomen
    dat men bij de volgende hoofdmaaltijd begint te bunkeren.
    Diëten is Anders Eten, zonder zich fysiek iets tekort te doen.

    Psychisch wordt men begeleid en
    na een struikeling wordt men opgetild en volgetoeterd met peppraat.
    Met wordt omringd met  goede raad in overdaad.

    Besluit: ook al lijkt een dieet een calvarie,
    1/ diëten = blijven eten
    2/ het mag géén pijn doen en
    3/ er is altijd steun of compensatie in het vooruitzicht.

    VASTEN is zichzelf bewust & gewild iets ontzeggen
    zonder dat  er iets tegenover staat.
    Dus
    niét uit spaarzaamheid omdat het crisis is of omdat  andere bestedingen knipogen,
    niét opdat men zou afslanken & wegslinken en zich beter in 't vel zou voelen,
    niét omdat moet van de huisarts ivm BMI, de cholesteroll of het suikergehalte.
    Dat telt niet als vasten.
    Wanneer er een compensatie in het vooruitzicht is, telt-het-niet.

    Gezond & sober eten is geen equivalent  van vasten.
    Gezond & sober eten is gewoon gezond & sober eten,
    met welgevoelen in het vooruitzicht.
    Diëten is niet meer dan dat.

    Vasten
    is zichzelf iets ontzeggen zonder compensatie enigerlei,
    rechtstreeks of onrechtstreeks, nullerlei.
    Vasten heeft iets spartaans.

    Voor godsdienstige en voor religieuze mensen heeft vasten zeer zeker nog andere dimensies
    maar persoonlijk hou ik het op een oefening in soberheid of een oefening in karaktersterkte.
    En natuurlijk evenzeer zónder dat daar een compensatie tegenover staat. 
    Tenzij, in mijn geval dan, een soortement voldoening. IJdelheid, ja 'kweetet …

    Zichzelf iets ontzeggen. Vrijwillig en bewust. En 't mag prikken. 
    Wat zou voor mij vasten zijn? Wat zou ik mezelf ontzeggen, wat  zou prikken in mijn comfort? 
    Oefening in karaktersterkte, - ikke - houduvast:

    Veertig dagen geen TV hebben aan staan.
    'k Kijk niet echt, maar ze moeten wel allebei aan want ik luister.
    De TV'tjes uitzetten? Veertig dagen?
    Geen nieuwsberichten, geen duidingsprogramma's.
    Zowel in de woonkamer als hier in het bureautje een muur van stilte.

    Lezen.
    Veertig dagen geen boek of tijdschrift lezen.
    Dán loop ik met mijn hoofd tegen de muur.

    Veertig dagen zonder blog. Juicht niet, dat gebeurt toch niet. 
    En veertig dagen zonder Internet? Dat gebeurt al helemaal niet.

    Alhoewel, geen TV, geen boeken of verplichte lectuur, geen Net …
    Die stilte, hoofd helemaal leeg. Een Zee van Stilte.
    't Klinkt  wel verleidelijk hé die rust, back to basics. 
    Neenee, niks van.
    Oefening in soberheid? 'k Zen nog niet voldoende.
    Niet voldoende om veertig dagen te overbruggen, bedoel ik.

    Chapeau voor mensen die willen vasten, want
    van vasten wordt men niet onmiddellijk of direct 'beter'. Misschien enkel ruimer. 
    Maar ik nog niet. 

    m – voor MVS, EZW-02/2012, HiH-02/2015, herzien

    15-02-2018 om 03:50 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.327. Jan Delvaux

    te gast bij Wim Helsen, Jan Delvaux
    met een tekst van Marcel Vanthilt

     Ik sta scherp
    Ik sta scherp

    Sirenes, sirenes, ik hoor ambulances
    De diplomatie, ze rijdt met zwaantjes
    Signalen, signalen ik moet ze halen
    Cassettes, cassettes – cassettes vol trompettes

     Ik sta scherp
    Ik sta scherp
    Ik sta scherp

    De middelmaat is stil
    En de ondergrond is kil
    De elite mist de spil
    Ik zal fluiten, naar hun koppen spuiten

    Ik sta scherp
    Ik sta scherp
    Ik sta scherp

     Marcel Vanthilt,
    1981 ?

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Delvaux in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a58/ 
    12min42



    Over Jan Delvaux : Volgens Bart Peeters weet hij meer over Belgische popmuziek dan Wikipedia.
    Jan Delvaux (1962) is op jonge leeftijd in een vat met BelPop-verhalen gevallen. Hij fabriceert er theater, radio, televisie en boeken mee.

    Over Marcel Vanthilt : https://nl.wikipedia.org/wiki/Marcel_Vanthilt ,
    Over Ik sta scherp : https://www.youtube.com/watch?v=EWu8DVeUIks , 03min30

    15-02-2018 om 03:50 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    14-02-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.326. 'la p'tite amie'

    nodig eens een eenzame uit
    ook op Valentijn

    Valentijnsdag is normaal een hoogdag voor de afzet bij chocolatiers, parfumeriezaken, intieme restaurants en bloemisten.
    Maar niet vandaag! Neen! Vandaag is het zaterdag en weekenddag dus huisgezinnetjesdag.
    Het weekend is immers voor de huwelijkspartner.

    De weekdagen, de werkdagen zijn voor la p'tite amie volgens de
    tijdelijk relationeel monogamen, zij die tussen twee weekends buiten de pot pissen.

    Wat dit te maken heeft met 'een eenzame uitnodigen'? Ik zal het jullie vertellen.
    Vanavond komt Mariette bij ons langs. Wij nodigen haar regelmatig uit, meestal in het weekend.
    Mariette is zo'n p'tite amie, nou ja eerder een vieille amie.
    In haar geval kan je moeilijk van maîtresse of minnares spreken, eerder van een steunzool.
    Altijd uitlaatklep, opvanghuis, hemdenstrijkster,
    hondenbewaakster tijdens de vakanties en city-trips,
    onbezoldigde oppas voor de kinderen van zijn kinderen.

    Inderdaad! Gans de familie heeft weet van het bestaan van Mariette. Het deert hen niet, niet meer.
    Vroeger was er ooit een ietsje heibel binnenskamers. Vroeger da's veertig jaar geleden.
    Vroeger da's de tijd toen Mariette nog dromen had, toen zijn woorden nog klonken als hemelse muziek.
    Jarenlang heeft de sukkel zich opgetrokken aan die twee woordjes van hem: GEDULD en OOIT

    Na vele jaren, nog meer grijze haren en liters tranen besefte ze dat OOIT eigenlijk NOOIT inhield.
    Of we dan al die tijd op haar niet hebben ingepraat? Haar geen spiegel hebben voorgehouden?
    Natuurlijk wel twintig jaar lang, ons suf gepraat. Geen avance.
    Onze messen sneden niet op iemand als Mariette.
    Vijftien was ze en hij was haar eerste grote liefde.
    Bakvissengedoe dat waanzinnige proporties aannam.

    Gerelateerde afbeelding


    Hij ging naar de unief en zij ging tikles nemen bij Meysmans.
    Hij koos voor een huwelijk met een welgevulde effectenportefeuille,
    zij werd typistje in zijn makelaarskantoor en bleef hem trouw want Mariette had geduld en ooit …

    Toen kwamen zijn vier kinderen
    en hun studies
    en hun verlovingen
    en hun huwelijken
    en nadien de kinderen van zijn kinderen, maar ooit, ooit …

    Daarom komt zij vanavond langs, voor haar heet dat eventjes 'ontsteken'.
    Wij zijn van de weinigen die haar levensgeheimen kennen en bovendien, Mariette praat zo graag.
    Niet zozeer over hem, alleen over die andere, die rond deze tijd vijfendertig had moeten zijn.

    Juist, had moeten zijn en zij, Mariette, heeft hem of haar die kans ontnomen.
    Overwegend uit liefde, die waanzinnige alles opofferende liefde van haar.
    Deels uit angst, de dwang was té groot.
    Het was hun eerste buitenlandse reis samen. Zwitserland!
    In dat steriele privékliniekje heeft ze de zin van haar leven achtergelaten.
    Daar gaan wij deze avond over praten, de zoveelste keer al …

    TP
    Valentijn 2009 - TiTiPoes - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur - de illustratie is van John Holcroft, UK

    14-02-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.325. Caroline Pauwels

    te gast bij Wim Helsen, Caroline Pauwels
    met een tekst van Sándor Márai

    'Ik zou graag willen weten' vervolgt hij zo zacht, alsof hij bang was dat
    iemand achter zijn rug stond en zijn woorden afluisterde,
    'wat jouw mening hierover is. Denk jij ook dat het leven geen andere zin heeft dan de passie,
    die op een dag ons hart, onze ziel en ons lichaam doordringt,
    en dan eeuwig blijft branden, tot de dood? Wat er intussen ook gebeurt?
    En dat we, als we dat hebben beleefd, we niet voor niets geleefd hebben?
    Is passie zo diep, zo wreed, zo groots, zo onmenselijk.
    En geldt zij misschien niet eens voor een persoon, maar voor het verlangen zelf?
    Dat is de vraag.'

    Gloed - 1942, Sándor Márai

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Pauwels in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a57/ 
    11min10



    Over Caroline Pauwels : https://nl.wikipedia.org/wiki/Caroline_Pauwels 
    Over Sándor Márai : https://nl.wikipedia.org/wiki/S%C3%A1ndor_M%C3%A1rai 
    Over Gloed, 1942 : http://www.leestafel.info/sandor-marai 

    14-02-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    13-02-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.324. beste god, -

    taak voor school : schrijf een brief aan god

    Morgen begint de vasten en mag er zoal eens iets besproken worden met god.
    Want sinds Kerstmis is er allerlei gebeurd waarvan hij op de hoogte gesteld moet worden.
    De feiten op tafel :

    Beste God,
    Dank u voor het klein broertje
    maar ik had gebeden voor een klein hondje.
    Joyce


    Dear God, © Stuart Hample, Eric Marshall

    Dit meisje denkt dat bidden een soort bestellen is, god is de opper-Amazon en
    de hemel ziet er uit als het magazijn van de kerstman, maar dan anders :

    Afbeeldingsresultaat voor how much you spent on amazon

    In die overvloed van aanbod kan al eens een vergissing gebeuren.

    En god kan niet overal tegelijk aan denken, mama kan dat ook niet zegt ze.
    Zo kwam er dat klein broertje ipv het klein hondje.
    Joyce is daarover niet boos op god hoor, maak ik op uit haar briefje.
    Ze bedankt hem zelfs beleefd voor het broertje.
    Dat pleit voor haar, zij is waarschijnlijk een verduldig meisje.
    Maar ze wou het god toch efkes laten weten dat er een vergissing gebeurd is.

    Joyce heeft zich intussen verzoend met de aanwezigheid van de nieuweling
    en wat het hondje betreft , wel … wat niet is kan komen hé.
    Daarom blijft ge best vriendjes met god, want men weet nooit.
    Dat is zeer schrander van Joyce, iets in die aard dacht Blaise Pascal ook al, in 1669.

    https://nl.wikipedia.org/wiki/Gok_van_Pascal 

    m - blog, 02/2018

    13-02-2018 om 06:57 geschreven door maart


    >> Reageer (0)



    Archief per maand
  • 03-2020
  • 09-2018
  • 08-2018
  • 07-2018
  • 06-2018
  • 05-2018
  • 04-2018
  • 03-2018
  • 02-2018
  • 01-2018
  • 12-2017
  • 11-2017
  • 10-2017
  • 09-2017


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!