afl. 071/121 ~ Levenslange onderwerping

Ik had haar doen verlangen naar een geestelijk, innig en blijvend samengaan.
Ze had zich als jong meisje een bruid van God gewaand en wou dezelfde bruid zijn voor mij.
Maar die vleselijke gemeenschap was er te veel aan.
Ze hield van haar man, schreef ze, maar niet van dat vies ding tussen zijn benen.
Ze had geen keuze. Dat ding moest, want ze wou moeder worden.
De enige reden waarom zij niet was toegetreden tot een kloosterorde.

In feite hadden haar ouders haar hoofd gek gemaakt over dat moederschap.
Kwestie van de eigendommen van de familie te kunnen doorgeven.
Ze konden die toch niet aan de Staat nalaten? En Gerda was altijd een gehoorzaam kind geweest.
Haar kinderwens was dus gehoorzaamheid aan het ouderlijk gezag.

Ja, ze had mij uitgekozen omdat ik haar beviel. Ze vond mij een schone man.
Ik was verzorgd, proper gekleed en kon het vooral mooi uitleggen.
Bovendien zou vader Vanbesien zorgen voor een andere, beter betaalde job voor mij en Gerda kreeg so wie so later de winkel.
Eerst moest er een kind komen. Ten hoogste twee. Maar niet meer!
Kroostrijke gezinnen dat was voor de sukkelaars. Die hadden toch niets te verdelen.
In sommige gevallen moest een mens de woorden vanop de kansel niet al te nauw nemen. Zeker niet als er te erven viel.

Daarom was een beginnend journalist meer dan welkom. Die waren toch altijd de baan op.
De speleman zou daar niet dikwijls op het dak zitten. Haar moeke had haar dit op het hart gedrukt.
Gerda gehoorzaamde. Altijd. Ook aan mij, haar man. Eerst een keer per maand.
Na de geboorte van Francis alleen op hoog- en feestdagen!

Inderdaad eens Francis er was, veranderde het spel van de hormonen Gerda in één grote kuisheidsgordel.
Zij had schrik dat de coïtus haar melkstuwing zou hinderen. Ze speende hem daarom met plezier zeven maanden lang.

Tiens, Adrienne kwam ook ter sprake. Uitgebreid! Een vriendelijke, hulpvaardige en devote buurvrouw.
Steeds bereid om Gerda bij te staan. Vooral wanneer zij vroeger ’s avonds alleen was met haar zoontje.
Adrienne wist alles over kindjes en kindjes krijgen. Kinderloze vrouwen zijn vaak experten op dit gebied.
Bovendien was Adrienne ongehuwd, maar ze kende het echtelijk leven van A tot Z, door haar parochiale werken!

Uit 'ervaring' wist Adrienne dat een vrouw na een zwaar kraambed, (Francis woog 5 kg bij de geboorte),
zeker nog twee jaar nodig had om haar lichaam in orde te krijgen en vooral haar … binnenwerk!
Gerda gehoorzaamde opnieuw. En met geestdrift. Afzonderlijke slaapkamers werden definitief een feit. 

Waarom, Heer, ben ik dan zo van streek en belust op haat? Gerda stelde dergelijke vragen aan haar God,
kreeg blijkbaar geen afdoende antwoorden en formuleerde ze dan maar zelf:
Is het omdat hij zich afgeeft met een del? Een vrouw die ongemanierde dingen met om het even welke man doet?
Omdat zij zich dik laat betalen en er niet op let of zijn onderlijf al dan niet gewassen is?

Haar Heer zweeg echter in alle talen.
Daardoor kreeg Gerda de indruk, dat de hele omgeving haar uitlachte en met de vinger wees.
Alleen haar vriendinnen toonden medeleven en Gerda klampte zich aan hen vast.
Ook aan de sterkte van het gebed en de zo dankbare steun van pastoor Serge.
De priester, die niet alleen als afgezant van haar Heer maar vooral als mens zoveel voor haar betekende.

O wee, als ik dan terugkeerde van mijn eerloze duivelin,
haar misselijk parfum meebracht en Gerda mijn glazige ogen zag.
In die ogenblikken had zij huilend van schaamte in de grond willen zinken.
Alles in Gerda brandde op van pijn. Van woede, ontzetting en onmacht.
Ze riep samen met haar vriendinnen alle kwalen uit over haar twee kwelgeesten.
Gevierendeeld moesten wij. Niet tot as veroordeeld in de hel.
Wel daar voor eeuwig en altijd branden: ik aan de ene kant en Marianne aan de andere kant.

Zo gingen die dagboeken door.

wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=80