afl. 079/121 ~ De blijde boodschap

De laatste bladzijden uit dit boekje, dat Gerda, om welke reden ook zorgvuldig had bijgehouden, waren de belangrijkste:

20 mei- Dag van de Heilige Bernardinus van Siënna, Belijder.

God, minnaar en bewaarder van vrede en liefde, geef aan mijn vijanden deze vrede en liefde.
Schenk ook aan hen vergiffenis voor al hun zonden en ontruk mij door Uw macht aan al hun hinderlagen!
Dit gebed en nog vele andere zeg ik thans elke morgen en avond ter verdrijving van slechte gedachten.
Ze zijn er wel niet meer zoals vroeger, maar voorkomen is altijd beter dan genezen.
Door Serge heb ik mijn evenwicht terug. De demonen vanbinnen zijn verjaagd.

Ik zei tegen Serge dat ik mijn boetekleed had afgelegd, dat mijn straf nu wel voorbij was.
Maar hij zag het anders: iedere medicijn geeft vlug de indruk dat de kwaal genezen is,
doch volledige genezing komt er pas wanneer de medicamenten helemaal het lichaam hebben doordrongen.
Zo had ik er nog niet over gedacht. Daarom spoorde Serge me aan het reinigingsritueel nog een tijdje voort te zetten.
Ik ging akkoord. Hij gebruikte mij altijd langs achteren. Het duurde nooit lang.
Ik had zefs geen pijn meer oen ik zijn verlosser ontving. 
Serge bracht altijd zijn gewijde olie mee. Eergisteren was hij dat vergeten
en toen heeft hij vaseline rond zijn verlosser gedaan. Dat ging ook. 

Zo een weldaad voor mijn lichaam en geest kan geen onkuisheid zijn.
Daarbij Serge zie me nooit van voren. Hij voerde zijn opdracht uit.
Als hij begon te hijgen en riep ‘Ja! Ja! Ja! Daar zie!’ dan was het gedaan.
Ik vond dat wel spijtig. Hij stond dan direct weer recht
en ik bleef nog een tijdje op mijn knieën zitten, al biddend. 

Na de vroegmis vanmorgen vroeg Serge mij om hem even te willen helpen in de sacristie.
Gewoonlijk is dat het werk van Adrienne, doch door haar verstuikte pols
zullen Justine, Florence en ik een tijdje haar taak overnemen.
Serge sloot de twee deuren van binnen af.
Hij nam mijn beide handen en sprak heel zachtjes:

‘De tijd is rijp, Gerda, voor iets uitzonderlijks.
Voor een praktijk die reeds in de Middeleeuwen door geestelijken werd toegepast,
doch alleen met uitzonderlijke boetelingen. Ik geloof, Gerda, dat jij zo iemand bent.
Jij hebt de innerlijke kracht om die taak te volbrengen. Jij en ik, wij gaan samen offers brengen
om de zonden van uw kwelgeesten te milderen in de ogen van God.’

Ik was hier echt niet goed van. Ik boete doen voor Max en zijn Trien? Hier in de kerk nog wel?
Serge schudde het hoofd afkeurend en sprak me stil doch vermanend toe: 

‘Gerda toch, die vrouw ontving bij het Heilig Doopsel een naam.
Die naam is niet Trien. Als je haar voornaam over de lippen krijgt, ben je al halverwege.
En ja, we gaan het hier en nu doen. Deze plaats is bedoeld voor niet openbare kerkelijke aangelegenheden.
Wij beminnen onze evennaaste toch? Dus gaan wij Max en Marianne helpen.
We moeten hen reinigen. Hun lichamen gaan overvloeien in de onze.
Wegebben op de golven van hun driften zullen we.
Verzuipen in de draaikolken van hun passie. Hun meest ultieme, intieme genot ervaren, Gerda.
Hun geest is reeds lang bij ons. Nu nog hun lichaam. Ontkleed je! Volledig!’

Ik gehoorzaamde zwijgend, Serge ontkleedde zich ook.
Ik stond met mijn rug naar hem toe. Hij zou me zeker toch niet verplichten hem aan te kijken!
De laatste naakte man, die ik gezien heb, was in feite mijn zoontje.
Hij was rap een grote jongen geworden en op z’n twaalfde mocht ik hem niet langer wassen.

Dit ging Serge me toch niet aandoen? Ik raakte danig over mijn toeren,
kreeg hartkloppingen en transpireerde hevig. Ik voelde mijn haar kletsnat worden.
Het zweet liep in straaltjes van mijn rug. 
'Wat krijgijg je nu, Gerda?’ vroeg hij.

“Vapeurs, Serge. Die komen ineens op. Vooral als ik me over iets opwind.
Dat zijn de jaren! Er bestaan daar pillen en inplantingen met hormonen voor.
Maar dat is tegen de schepping van de Heer.’ 

'Mooi, mooi, Marianne raakt ook opgewonden als Max naakt tegen haar ligt.
Je transpiratie ruikt lekker, Marianne. Weet je dat?’
Ik dacht dat Serge volledig een slag van de molen had. Hij verwisselde mijn naam ook al!
Ik dacht eraan me terug aan te kleden en weg te gaan. Doch ik stond als aan de grond genageld.
Ik kon echt niet bewegen en daarom zei ik hem dat het van die zwarte Spaanse zeep was. 
ht dat ik hem hoorde vloeken, zo tussen de tanden. Maar het zal wel mijn gedacht geweest zijn.

Priesters vloeken niet, zeker Serge niet. Hebt Gij hem al horen vloeken, Heer? Nee toch!

‘Wat is mijn naam, Marianne, spreek op. Hoe heet ik?’ 

Zijn stem klonk vreemd, nijdig. Zijn ademhaling werd kort. De warme adem raakte mijn oor. 

‘Serge, vaneigest’, zei ik. 

Plots zag ik zijn grote zware handen in mijn borsten knijpen. Door mijn vapeurs plakte hij tegen mij aan.
Ik dacht als ik nog meer zweet, geraken we niet meer van mekaar.
Hij liet een borst los en wreef met zijn hand rond mijn nagelbuik.
Toen begon hij in mijn schouder te bijten en mijn oor te likken.
Zijn hand ging verder naar beneden.

‘Ik ben Max, Marianne, je minnaar! Roep op mij, nu! Nu! Nu!’

Ik zei hem dat hij me veel mocht vragen, maar dat toch niet. En omdat hij me pijn deed aan mijn linkerborst,
heb ik dan rap twee keer op Max geroepen en Serge was content. Zijn hand was nu volledig aan mijn vrouwelijkheid
en hij graaide met zijn vingers in mijn haarstreek aldaar, alhoewel daar niet zoveel meer te graaien viel. 

Ik vroeg Serge wat dat heet geklop tegen mijn onderrug was.
Naar ’t schijnt was dat zijn liefdesnaald die naar mij, Marianne, verlangde en dra zou ontploffen.
Heer, Serge gebruikte daar ook andere, geleerde woorden voor.
Maar door de alteratie ken ik die niet meer. In het Latijn heeft hij ook een en ander gezegd.
Maar dat zullen de gebeden tot U, de Almachtige, geweest zijn. 

Ik moest met mijn achterste tegen zijn buik aanleunen. Maar ik kon mij niet bewegen omdat hij me zo vast omknelde.
Zo een kollossale grote man en ik weeg ocharme 64 kilo. En weet Gij wat, Heer? Mijn benen begonnen te beven.
Serge tilde mij bijna op. Met zijn vingers nog steeds aan mijn vrouwelijkheid wrijvend.

‘Marianne, we gaan het ons gemakkelijk maken’, beval hij. 
Hij trok de zware armstoel vlakbij, ging zitten en nam mij op zijn schoot.
Met mijn achterste op zijn zware buik. Ik moest mijn benen spreiden.
Ik hield mij goed vast aan de armleuningen. Ik kreeg pijn.
Mijn dikke teen stond zeker een centimeter van de andere af. Ik kreunde.

‘Wat is ’t nu weer?’ blafte Serge. Zijn manier van spreken stond mij bijlange niet aan.Een kramp! Gaat niet over!’

‘Waar?’

Ik tilde mijn voet op en Serge zag mijn stijve teen.
Ik moest van hem mijn tenen naar omhoogtrekken en ja de kramp ging eruit.
Maar mijn kuit deed nog vreselijk pijn. Serge had daar ook een goeie remedie tegen, beweerde hij.
Hij begon feller te wrijven. Ik kon niet geloven dat mijn kuit zou beteren langs mijn vrouwelijkheid.
Serge zei dat het allemaal met elkaar in verbinding stond. Hij had opnieuw gelijk.
Mijn hart bonsde tegen 200 per uur. Het was precies of er een elektrisch apparaat
binnenin aan het masseren was. Het voelde goed aan in mijn kuiten.
Feitelijk voelde het meer dan goed. Het was heerlijk. Overal. 

Je hebt een priester nodig om die goddelijke zaligheid eruit te halen.
Een gewone man vindt dat niet. Ik keek. Bukte mijn hoofd wat lager en zag de dikke rode kop van zijn naald
maar ik zag tevens dat de lederen zitting van de stoel donkerder kleurde. Ik dacht dat ik aan het plassen was.

Maar Serge vertelde dat juist die sappen alle verlossing brachten.
Hij stamelde iets over nu of nooit. Serge tilde me omhoog, draaide me om en wou
dat ik mijn benen tussen de armleuningen stak. Dat duurde wat lang en hij werd precies boos.

Toen ben ik of in slaap of flauw gevallen.
Rond halftien heeft Serge me met de wagen naar huis gebracht. Flanellen benen had ik.
Ik heb zijn raad opgevolgd en heb tot laat in de namiddag geslapen.
Voor het eerst in jaren en zonder slaappil.
Ik zou nu de hele avond nog kunnen voortschrijven, Heer, zo goed voel ik mij.

Een uur geleden kwam Max thuis en ik was aan het zingen in de eetkamer.
Hij scheen meer dan verbaasd, slenterde hoofdschuddend naar boven en ik ging door met zingen,
de liederen van de Blijde Boodschap.

Heb dank, O, Heer, duizendvoudig dank

afl. 080/121 ~ Koken kost geld

25 Mei – dag van de Heilige Gregorius VII, Paus en Belijder.

Het is vandaag een bijzonder heugelijk dag, Heer, voor de ganse parochie maar vooral voor U.
De plannen voor de vernieuwing van de parochiezaal zijn eindelijk na twee jaar af.
Serge gaat ze in de loop van deze week halen bij de aannemer.
Aan de gevel hebben wij alleen de ramen laten vervangen. 

Serge vindt dat we niet moeten beginnen met te breken, want
dan hebben wij een plan van de architect nodig en een vergunning van de gemeente.
Gij weet ook, Heer, als men op de gemeente moet wachten,
is onze zaal binnen vier jaar nog niet gereed. Komt daarbij, dat de burgemeester een liberaal is.
Serge vreest dat de blauwen zoiets zullen rekken tot in het oneindige. 

Maar de zaal zal mooi worden binnenin. Wij gaan daar veel kunnen organiseren
en wij willen tevens een bureel inrichten voor parochiaal dienstbetoon.
Serge heeft prachtige ideeën. Maar koken kost geld, dus is alle hulp welkom.
Vorige week heb ik een deel van het voorschot van de aannemer helpen mee betalen.
Ik had nog een kleine 3000 euro op mijn rekening staan en
de dertigste van elke maand krijg ik mijn leefgeld van Max. Daarvan kan ik ook nog 800 euro bijleggen. 
Ik heb niet zoveel nodig om te leven. Max blijft de poetsvrouw en de algemene kosten toch betalen.
Ik ben erg fier en voldaan, Heer, dat ik hieraan mag meewerken.

Heb dank, O, Heer. 

30 mei – Dag van de Heilige Felix I, Paus en Martelaar. 

Heden ten dage zijn de mensen toch dikke zelfzuchtigen nietwaar, Heer?
Serge is er het hart van in. Adrienne, Justine en ik ook.
De collecte op de gemeente om de kapotte glazen in de grote ramen te vervangen heeft bijna niks opgebracht.
De gemeente wil maar voor 1500 euro tussenbeide komen in onze parochiezaal.
Serge, de sukkelaar, wou de plannen opgeven. Maar wij hebben ons verzet. Wij gaan ermee door! 

Ik heb eergisteren woorden gehad met mijn zoon omdat ik
een deel van mijn geld terug wil en dat zou willen gebruiken, Heer.
Hij wou weten waarom ik dat nodig had. Ik heb hem gezegd dat het zijn zaken niet zijn.
Vijfduizend euro maar en dan nog voor goede werken. Precies of ik hem daarmee het vel afstroop!
Een uur geleden had ik zijn madam aan de telefoon. Die begon ook te razen.
Maar ik laat me niet meer doen en zeker niet door haar. Dat is verleden tijd. 

Weet Ge wat die snotneus mij voor de voeten wierp, Heer? Of ik er ook ene moest onderhouden zoals Max!
Ze vindt het schandalig dat wij zogezegd met hun vermogen willen gaan lopen.
Het geld van mijn ouders, van onze winkel waarin ik jarenlang heb moeten werken, haar vermogen?
Het spreekwoord zegt: kleine kinderen kleine kruisen, grote kinderen, grote!
Het spreekwoord zegt wel niets over schoondochters, maar die van mij, wel, dat is begot een hakenkruis.

God, Gij, die elke mens verlicht, wilt Gij het hart van die twee in Keerbergen dubbel verlichten?

Heb dank, O, Heer.

2 juni - Dag van de Heiligen Marcellinus, Petrus en Erasmus, Martelaren.

Heer, ik heb deze nacht Uw Engelen en Aartsengelen aangeroepen en hun gevraagd
om samen met mij en met de hemelse legerscharen het loflied van Uw heerlijkheid te zingen
zodat Gij ons kunt helpen. Want zelfs in mijn gebeden vind ik geen vertroosting meer.

 Mijn zoon wil de vijfduizend euro in schijven uitbetalen.
Elke maand duizend euro, zegt hij, en zijn plaaster wil mijn intresten laten kapitaliseren.
Serge rukte zich gisteren bijna de haren uit het hoofd. Ik begreep hem heel goed.
Ik had hem dat geld beloofd. Hij had het nodig als voorschot op de nieuwe toiletten en lavabo’s
en een stuk voor de nieuwe vloeren en faiencetegels.
Die commerçanten zijn echte profiteurs, hoor! Ze weten dat de kerk het moeilijk heeft.
Denkt Gij dat ze compassie hebben met Uw Huis?
Ze hebben Serge zelfs al wandelen gestuurd, wel beleefd maar toch.
Met kerkfabrieken moeten ze veel te lang op hun geld wachten zeggen ze.
Maar de kerkfabriek heeft niets te maken met onze zaal. In feite is dat privé. 

Ik heb, in afwachting van de stortingen door mijn zoon en mijn huishoudgeld,
de kleinste zilveren monstrans en een gebedenboek uit de 17^de eeuw aan Serge gegeven.
Hij kent op de Zavel mensen die onder antiek doen. Doch hij weet niet of het voldoende zal opbrengen.
Hemelse Geesten, verenig U met mij in gebed om de God van alle Barmhartigheid te vereren,
opdat hij de mensen op de Zavel goed laat doen, zodat Serge zijn voorschotten kan betalen. 

Vooraleer ik het vergeet, Serge heeft mij verteld over de goddelijke ingeving,
die hij heeft ontvangen tijdens zijn brevieren.
Hoe kan ik U danken, O mijn Heer, voor deze grote eer door Uw weldaad.
Ik heb Serge beloofd dat ik een heel bijzondere koperen plaat zal laten maken.
Maar Serge heeft dit geweigerd. Hij wil daar zelf voor zorgen bij een Antwerpse graveur, die hij goed kent.
Het zal een grote plaat worden, heeft hij gezegd: Feestzaal Gerda Vanbesien, weldoenster van parochiale werken.

Heb dank, O, Heer om mij aldus te vereeuwigen voor mijn bescheiden bijdrage.


wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=80