|
Nadat de hemel ietwat was opgeklaard na het winnen van mijn proces, waardoor het zwaard van Damocles meer dan 5 lange, bange jaren boven mijn hoofd had gehangen, kon ik weer een normaal leven gaan leiden. Maar ja, wat is normaal en was ik nog normaal? Komt iemand ongeschonden uit te veel onrechtvaardigheden en te diep verdriet? Een mens doet ijverig zijn best de draad van het normale leven weer op te pikken, maar constateert dat er een ander ik geboren is, minder naïef en kinderlijk. Sommige mensen worden zo geboren en staan daardoor sterker in het leven. Of ze er gelukkiger mee zijn is een andere kwestie.....
Met verwondering bekeek ik mijn eigen ik; een ik dat voor zijn eigen mening durfde uit te komen, weliswaar soms heel onhandig, en niet altijd, maar het lukte af en toe.
Het leven als een halve zigeunerin in de mobilehome had zijn sporen achtergelaten. Ik had van een zekere vrijheid geproefd. Het was zalig om op de kade van Antwerpen geparkeerd te staan en de zon in de golven van de Schelde te zien verdwijnen onder een gordijn van schitterende kleuren. Het was zalig om wakker te worden door het getjilp van de vogels in het groen van een bos en met het zicht op een vijver vol bloeiende witte/lila waterlelies. Het was zalig om ´s avonds tussen gelijkgestemde zielen te zitten en van gedachten te wisselen over de politiek, de kunst, het nieuws van de dag en te smullen van een geïmproviseerde barbecue. Het was zalig om door de buurlanden te reizen. Om in een Zwitsers blauw meer te zwemmen. Om met die grote Moby door kleine, pittoreske Italiaanse stadjes te manoeuvreren en af en toe met de Mobyneus voor een te nauwe doorgang te staan in de Franse, middeleeuwse dorpjes.
Minder zalig waren de momenten als de arm der wet zich liet zien. Op de kaden in Antwerpen kreeg ik de ene boete na de ander. Ik heb ze gelukkig niet moeten betalen, want ze weten, geloof ik, zelf niet wat daar wel en wat daar niet mag parkeren. Enfin, destijds, misschien zijn er nu betere aanwijzingen.
Zoals U weet wandel ik veel met mijn hond. Ook langs de Schelde en tot mijn verbazing zie ik regelmatig een overtreder in de vorm van een mobilhome aan de Scheldeboord staan. Ook hierin moet je weer een beetje geluk hebben. Maar kom. Hier werden we weggejaagd, daar werden we vermaand om verder te rijden. En soms bleef het gewoon stil en werden we gerust gelaten.
Nu ja, de Moby is wel erg lang, meer dan 11 meter en dan hing er soms nog een kleine caravan achter. In de haarspeldbochten stond doorgaans het hele verkeer stil totdat wij onze draai genomen hadden. Hier en daar bleef er ook wel eens een stuk van de Moby achter, aan de reling van een brug, aan de gevel van een hoekhuis of door een grote hobbel in een landweg waar we eigenlijk niet hadden moeten zijn.
We ontmoetten aardige mensen en we ontmoetten onaardige mensen. Het is overal hetzelfde.
In het begin treurde ik om het verlies van mijn huis, mijn meubelen, mijn vleugelpiano, mijn rozen in de tuin en mijn gerieflijke slaapkamer. Maar door de nieuwe ervaringen, werd dit verdriet grotendeels goedgemaakt. Ook ontdekte ik dat ik meer tijd had voor mezelf, om te lezen en te wandelen. Het grote huis had ook veel onderhoud nodig gehad. En om de tuin netjes te houden, ja, daar stak ook veel tijd in. Ik zei troostend tegen mezelf dat nu de hele wereld mijn tuin was en genoot inderdaad van elke bloeiende boom en bloem die we voorbijreden.
Toch kreeg het verlangen naar een normaal bestaan de overhand en ik besloot een klein appartementje in het hart van Antwerpen te huren. Ik woon daar nu nog en ik vind het best gezellig. De Moby werd eigenlijk een te luxueuze investering en op een dag bood zich een koper aan. Wat de man bezield heeft om mijn Moby over te kopen, weet ik tot op vandaag niet, maar ik merkte al vlug dat hij de financiële afspraak niet nakwam. U weet, ik, naïef nog altijd een beetje en te goed van vertrouwen werd voor de zoveelste keer belogen en bedrogen. De Moby die ik met lede ogen had zien vertrekken, was na enige tijd verdwenen met de Noorderzon en naar mijn Euro´s kon ik fluiten. De telefoon van de Mobyman was buiten gebruik en het adres werd niet meer door hem bewoond.
Ik verwerkte de zoveelste opdoffer en probeerde te vergeten dat Moby waarschijnlijk in het Zuiden van Frankrijk of Spanje stond met een zeer tevreden man erin die mij er zo lekker had ingeluisd!
Laat het nu gebeuren dat mijn oudste zoon toevallig langs een garage rijdt in een deel van België waar hij nou niet zo dikwijls rondrijdt. En wat ziet hij? Juist. De Moby. In een andere kleur geverfd, in een afschuwelijk geel en zwart stond hij eenzaam te zijn op de werf van een garagist. Achtergelaten met een grote onbetaalde rekening en voor een groot deel leeggeroofd van zijn technische attributen. Om kort te gaan. Moby is naar hier gesleept, naar de camping en wacht nu geduldig op de lente. Dan gaan we hem opknappen en hopelijk kan ik er dan nog jaren van genieten.
Wie weet ga ik mijn appartementje verlaten en mij weer in de Moby nestelen. Eens de vrijheid geproefd is het moeilijk weer normaal te leven. We zullen wel zien. Ik ben al zo dikwijls verhuisd, al meer dan 25 maal! Ik zal wel ondervinden wat de kosmos voor mij nog in petto heeft. Er gebeuren momenteel rare dingen. Maar dat had ik al gezien in mijn horoscoop. De planeet Uranus pendelt heen en weer over mijn MC, het tiende huis, de plaats in de maatschappij.
Ik houd U op de hoogte.
|
Ik ben Cauwe Marijcke
