Nadat de hemel ietwat was opgeklaard na het winnen van mijn proces, waardoor het zwaard van Damocles meer dan 5 lange, bange jaren boven mijn hoofd had gehangen, kon ik weer een normaal leven gaan leiden. Maar ja, wat is normaal en was ik nog normaal? Komt iemand ongeschonden uit te veel onrechtvaardigheden en te diep verdriet? Een mens doet ijverig zijn best de draad van het normale leven weer op te pikken, maar constateert dat er een ander ik geboren is, minder naïef en kinderlijk. Sommige mensen worden zo geboren en staan daardoor sterker in het leven. Of ze er gelukkiger mee zijn is een andere kwestie.....
Met verwondering bekeek ik mijn eigen ik; een ik dat voor zijn eigen mening durfde uit te komen, weliswaar soms heel onhandig, en niet altijd, maar het lukte af en toe.
Het leven als een halve zigeunerin in de mobilehome had zijn sporen achtergelaten. Ik had van een zekere vrijheid geproefd. Het was zalig om op de kade van Antwerpen geparkeerd te staan en de zon in de golven van de Schelde te zien verdwijnen onder een gordijn van schitterende kleuren. Het was zalig om wakker te worden door het getjilp van de vogels in het groen van een bos en met het zicht op een vijver vol bloeiende witte/lila waterlelies. Het was zalig om ´s avonds tussen gelijkgestemde zielen te zitten en van gedachten te wisselen over de politiek, de kunst, het nieuws van de dag en te smullen van een geïmproviseerde barbecue. Het was zalig om door de buurlanden te reizen. Om in een Zwitsers blauw meer te zwemmen. Om met die grote Moby door kleine, pittoreske Italiaanse stadjes te manoeuvreren en af en toe met de Mobyneus voor een te nauwe doorgang te staan in de Franse, middeleeuwse dorpjes.
Minder zalig waren de momenten als de arm der wet zich liet zien. Op de kaden in Antwerpen kreeg ik de ene boete na de ander. Ik heb ze gelukkig niet moeten betalen, want ze weten, geloof ik, zelf niet wat daar wel en wat daar niet mag parkeren. Enfin, destijds, misschien zijn er nu betere aanwijzingen.
Zoals U weet wandel ik veel met mijn hond. Ook langs de Schelde en tot mijn verbazing zie ik regelmatig een overtreder in de vorm van een mobilhome aan de Scheldeboord staan. Ook hierin moet je weer een beetje geluk hebben. Maar kom. Hier werden we weggejaagd, daar werden we vermaand om verder te rijden. En soms bleef het gewoon stil en werden we gerust gelaten.
Nu ja, de Moby is wel erg lang, meer dan 11 meter en dan hing er soms nog een kleine caravan achter. In de haarspeldbochten stond doorgaans het hele verkeer stil totdat wij onze draai genomen hadden. Hier en daar bleef er ook wel eens een stuk van de Moby achter, aan de reling van een brug, aan de gevel van een hoekhuis of door een grote hobbel in een landweg waar we eigenlijk niet hadden moeten zijn. We ontmoetten aardige mensen en we ontmoetten onaardige mensen. Het is overal hetzelfde.
In het begin treurde ik om het verlies van mijn huis, mijn meubelen, mijn vleugelpiano, mijn rozen in de tuin en mijn gerieflijke slaapkamer. Maar door de nieuwe ervaringen, werd dit verdriet grotendeels goedgemaakt. Ook ontdekte ik dat ik meer tijd had voor mezelf, om te lezen en te wandelen. Het grote huis had ook veel onderhoud nodig gehad. En om de tuin netjes te houden, ja, daar stak ook veel tijd in. Ik zei troostend tegen mezelf dat nu de hele wereld mijn tuin was en genoot inderdaad van elke bloeiende boom en bloem die we voorbijreden.
Toch kreeg het verlangen naar een normaal bestaan de overhand en ik besloot een klein appartementje in het hart van Antwerpen te huren. Ik woon daar nu nog en ik vind het best gezellig. De Moby werd eigenlijk een te luxueuze investering en op een dag bood zich een koper aan. Wat de man bezield heeft om mijn Moby over te kopen, weet ik tot op vandaag niet, maar ik merkte al vlug dat hij de financiële afspraak niet nakwam. U weet, ik, naïef nog altijd een beetje en te goed van vertrouwen werd voor de zoveelste keer belogen en bedrogen. De Moby die ik met lede ogen had zien vertrekken, was na enige tijd verdwenen met de Noorderzon en naar mijn Euro´s kon ik fluiten. De telefoon van de Mobyman was buiten gebruik en het adres werd niet meer door hem bewoond.
Ik verwerkte de zoveelste opdoffer en probeerde te vergeten dat Moby waarschijnlijk in het Zuiden van Frankrijk of Spanje stond met een zeer tevreden man erin die mij er zo lekker had ingeluisd!
Laat het nu gebeuren dat mijn oudste zoon toevallig langs een garage rijdt in een deel van België waar hij nou niet zo dikwijls rondrijdt. En wat ziet hij? Juist. De Moby. In een andere kleur geverfd, in een afschuwelijk geel en zwart stond hij eenzaam te zijn op de werf van een garagist. Achtergelaten met een grote onbetaalde rekening en voor een groot deel leeggeroofd van zijn technische attributen. Om kort te gaan. Moby is naar hier gesleept, naar de camping en wacht nu geduldig op de lente. Dan gaan we hem opknappen en hopelijk kan ik er dan nog jaren van genieten.
Wie weet ga ik mijn appartementje verlaten en mij weer in de Moby nestelen. Eens de vrijheid geproefd is het moeilijk weer normaal te leven. We zullen wel zien. Ik ben al zo dikwijls verhuisd, al meer dan 25 maal! Ik zal wel ondervinden wat de kosmos voor mij nog in petto heeft. Er gebeuren momenteel rare dingen. Maar dat had ik al gezien in mijn horoscoop. De planeet Uranus pendelt heen en weer over mijn MC, het tiende huis, de plaats in de maatschappij.
Het was een allereigenaardigste witte Kerst en ik kan het weten, want alle dagen ploeterde ik, of beter gezegd schuifelde ik voorzichtig over de bevroren sneeuw van camping Vogelzang in Antwerpen.
Trouwe lezers van dit blog zullen zich herinneren hoe ik schreef over mijn eenzame nachten op de lugubere parking in Sint Niklaas. Daar waarden ´s nachts spoken rond en scharrelden er ratten in de vuilniscontainer ..dit alles beschenen door af en toe een grote, volle maan en door het schamele licht dat uit de vensters viel van een dichtbijstaande fabriek met nachtarbeiders die sloofden om hun huis te kunnen afbetalen, hun autootje te kunnen laten rondrijden en hun gezin te onderhouden. Een hele klus als je beseft dat meer dan 50% van hun loon wordt afgehouden aan belastingen en andere sociale voorzieningen die onder andere hoge hotelrekeningen voor asielzoekers inhouden ..
In die tijden bleef ik discreet in mijn ontboezemingen, maar er is weer één en ander in mijn ziel veranderd en ik heb besloten om mijn computerpen scherper te maken. Zoals een bekende Vlaamse zanger ooit zong: Laat de deurwaarders maar komen, alles is al afgenomen, zo zal ik nu ook mijn computerliedje zingen, want bij mij is ook alles afgenomen ..alles, behalve mijn kinderen ..
Jaren geleden ging mijn poetsvrouw met mijn echtgenoot aan de haal; zonder een franc bleef ik achter met de zorg en aandacht voor 4 kinderen, waarvan er nog 2 onder mijn hoede. Ik overleefde. Vraag niet hoe! Ik vond een nieuwe liefde, maar de dood rukte hem weg. Ik erfde, maar moest daarvan 80% aan de fiscus afstaan, alhoewel zij niet jarenlang dag en nacht aan zijn ziekbed gekluisterd waren geweest, en hij niet in hun armen was gestorven.
Enkele tijd later werd ik beschuldigd van fraude en gingen de advocaten met de overgebleven 20% aan de haal. Ik werd onschuldig bevonden, maar ik had ondertussen wel mijn huis moeten verkopen om de facturen van de rechtszaak te vereffenen. De Belgische staat liet mij achter als een geplukte kip. Nog niet eens een verontschuldiging .Ik overleefde. Vraag niet hoe!
Eén ding had ik echter mogen behouden. Dat was mijn mobilehome Moby Dick. Met mijn oudste zoon heb ik daar heel mooie reizen mee gemaakt en ik heb er enkele jaren in gewoond. De laatste 3 jaar op die lugubere parking in Sint Niklaas.
Mijn zoon had daar een skatepark/inlinepark uitgebouwd. Het werd een groot succes en enkele maanden mochten we ons gelukkig prijzen. Een lief vrouwtje kwam in zijn leven en alles leek perfect. Tja, en toen sloeg het noodlot voor de zoveelste keer ongenadig toe. Tijdens laswerken brak er brand uit. Ik wil U de akelige details onthouden, maar weet wel dat toen ik het bericht van de brand hoorde op de radio en de zwarte rookpluim zag die boven Sint Niklaas hing, ik duizend doodsangsten heb uitgestaan omtrent het lot van mijn zoon. Ik kreeg hem maar niet aan de telefoon en dat was natuurlijk normaal, want ook die was in de vlammen opgegaan. Gelukkig was hij ongedeerd en het moment dat ik hem zwartberoet en met betraande ogen ongedeerd bij een buurman vond, zal ik nooit vergeten.
Alsof de misère nog niet groot genoeg was, werd mijn zoon van brandstichting beschuldigd en werd hij zelfs in de boeien gestoken en heeft hij enkele uren in de cel gezeten. ´s Avonds op de televisie werd gezegd dat hij was vrijgelaten wegens gebrek aan bewijs! Ja, dat breekt een carrière wel, hè?! Geen kat die nog in hem geloofde en de financiële afdeling sloot de rangen .. Dit drama speelde zich af in februari van 2009. We overleefden, maar vraag niet hoe! De geschiedenis is nog niet ten einde; eind januari van dit jaar moet mijn zoon aan de leugendetector .Zou de branddeskundige die moedwillige brandstichting in de schoenen van mijn zoon schuift ook aan de leugendetector gelegd kunnen worden?
Ondertussen overleven we dus op de camping Vogelzang. Hier is niets lugubers te bespeuren. Integendeel, bontgevederde eksters en glanzendzwarte kraaien scharrelen levendig tussen de sneeuw in de hoop iets eetsbaars te vinden. Ik strooi het oud brood en de kaaskorstjes, waar ze heftige duels voor leveren. En ja, in het dierenrijk zijn ook de brutaalsten weg met de grootste brokken, juist zoals in het mensdom. De vogels houden mij een spiegel voor.
Als vrijwilligers houden we de camping open en eerlijk gezegd: het is er goed. De mensen die op de camping komen, zijn doorgaans in vakantiestemming en vooral in de afgelopen warme zomermaanden, heerste er een opgewekte stemming.
Maar, en nu komt het: mijn zoon is geboren onder het teken van de moedige, onverschrokken en avontuurlijke RAM; hij is al weer bezig een nieuw skatepark uit de grond te stampen. Zonder één eurocent, want we zitten aan de grond. Een geplukte kip en een gebraden haantje, maar wel met een groot optimisme, een gedurfd plan, een niet klein te krijgen werklust en met de wetenschap: dit moet lukken!!! Mijn zoon gelooft rotsvast in zijn horoscoop die vanaf nu prachtige zaken voorspelt. En ja, iedereen werkt mee. De nieuwe huisbaas, de sponsors, de jongeren die hun afgebrand skatepark weer uit de as zien herrijzen, de burgervader van de gemeente. Allemaal geloven ze in de man die mijn zoon is. Juist zoals Obama, de moedige, gekleurde president van de Verenigde Staten zegt hij: Yes, we can!
Obama heeft het voor elkaar gekregen dat in zijn land, de rijken iets van hun bezit gaan afstaan aan de minder bedeelden: er komt een beter gezondheidssysteem, waardoor er miljoenen mensen een beter leven zullen kunnen leiden Na veel tegenkanting heeft hij toch zijn zin kunnen doordrijven. Het begin van een betere wereld? Laten we het hopen!
Ik ben geen moedige man; ik ben een seniorendame die door het lot en het leven bijna klein gekregen is maar ik heb een nieuwjaarswens geschreven in de vorm van een simpel gedichtje. Op mijn manier zeg ik: yes, we can!
Kerstekind
Ik wilde zo graag het kerstekind vinden in de kerststal naast de kathedraal.
Ik zou het in de hoogte steken
zodat iedereen het goed kon zien .
Zie hoe zijn schoon oogskens blinken,
zie hoe het met zijn voetekens trapt
En zo guitig naar ons lacht.
Het kind zou ons gelukkig maken.
Helaas, ik kon het kerstekind niet vinden
in de kerststal naast de kathedraal.
Ik kan niets in de hoogte steken,
ik kan helemaal niets laten zien.
Toch gaan wij een glaasje drinken,
want ik heb het eindelijk gesnapt:
in het jaar dat op ons wacht
gaan wij elkaar gelukkig maken!
Marijcke Cauwe 21 december 2009 op de camping Vogelzang in de Moby.
Voor de ingewijden onder ons: we hebben de Moby teruggevonden. Is dat geen mooi eindejaarsgeschenk? In mijn volgende mijmering zal ik beschrijven hoe dit gebeurde.
Hoe klein onze wereld geworden is, kun je lezen in dit blogberichtje. In een vorig artikel vertelde ik U over mijn kortstondige loopbaan als mode-schrijfster. Laat nu die bewuste mijnheer, de opdrachtgever, toevallig op dit blogje terecht komen! Ik moet zeggen: deze man heeft mij weer hoop gegeven in de goedheid van de "homo sapiens", oftewel "de mens". We zijn niet met ons allen een hopeloos geval. Want soms denk ik dat wel eens. Mensen doen elkaar dingen aan die heel erg kunnen zijn. En als ik eerlijk ben met mezelf moet ik bekennen dat ook ik af en toe de bal goed mis sla. Doorgaans gebeurt het onbewust; soms bewust. Dan is het duiveltje in mij de baas en voer ik uit wat dit heerschap in mijn oren blaast. Toen ik een groot aantal jaren geleden tot het besef kwam dat ik een lid van de grote mensen-familie was en bovendien behept was met alle gebreken vandien, schaamde ik mij diep om tot die familie te behoren. Ik wilde er zelfs geen deel meer van uitmaken. Maar ja, hoe kom je van die bol af? Je kunt er niet van af springen! Toen ik jong was en mensen mij diep gekwetst hadden, had ik wel eens het verlangen om het leven de rug toe te keren. Gelukkig was het instinct tot overleven groter en ploeterde ik maar door. En juist zoals bij iedereen leerde het leven mij dat hoogtepunten en dieptepunten elkaar afwisselen. En dat het leven grotendeels beleefd wordt tussen die twee punten in. Ook leerde ik me erbij neer te leggen dat ik inderdaad een doorsnee mens ben met een aantal goede en een aantal minder goede eigenschappen. Het is op een gegeven moment tot mij doorgedrongen dat ik de kunst moest beoefenen om de goede eigenschappen aan te scherpen en de minder goede karaktertrekken geen kans meer te geven....Ach ja, en op de ene dag lukt het al wat beter dan op de andere. Soms denk ik wel dat ik maar de enige mens op aarde ben die zijn best doet; mijn gemaakte fouten beken en probeert goed te maken wat verprutst werd.... Mensen maken fouten, dat is menselijk, maar wanneer er op gewezen wordt, worden ze doorgaans furieus en wentelen hun fouten af op de anderen en zo loopt de hele boel in het honderd. Een klein voorval kan dan uitgroeien tot een catastrofe. Konden we dit met z´n allen maar eens inzien. De wereld zou er veel beter uitzien. Vandaag heb ik dan een man ontmoet per mail die zijn fout kan erkennen en openlijk zijn excuses aanbiedt! Heerlijk toch! Mijn dag kan niet meer stuk.Er is nog een klein wondertje aan verbonden, maar dat houden we tussen ons....deze mijnheer en ik, mijn gewezen opdrachtgever. Een tweede mode-artikeltje wil ik U niet onthouden. Als het ergens een kleine glimlach oplevert, zal ik zo tevreden zijn.....U moet er wel aan denken dat dit artikeltje geschreven werd toen het volop zomer was.
De vrouw en de mode.
Een jonge vrouw wordt wel eens vergeleken met een bloem in de knop, een roos in de knop. Beeldschoon, vol geheimen en vol beloften. Nog wat stijfjes en onhandig koestert zij zich in de eerste zonnestralen van de mannelijke belangstelling. Vol verwondering heeft ze meegemaakt hoe haar kinderlijfje veranderde. De aankoop van haar eerste bh met bijpassend slipje is waarschijnlijk het eerste modeattribuut dat ze zich zal aanschaffen. Onzeker en ietwat schuw treedt zij de wereld van de volwassenen binnen en daarmee ook de wereld van de mode. Soms luistert ze nog naar haar moeder, maar meestal zet ze zelf de eerste wankele schreden op het modepad. Alleen, of samen met een troep giechelende vriendinnen .
Het modepad is zoals een pad door de bergen en dalen, het kronkelt langs lage velden of door hoge bossen. De weg is lang, er komt geen eind aan .Het is bezaaid met valkuilen, greppels en struikgewas. Met af en toe een vredig plekje om uit te rusten. Soms lijkt de einder in zicht te komen, maar iedere keer verschijnt er weer een nieuw vergezicht. Moeizaam zoekt het jonge meisje zich een weg naar de volwassenheid en ja hoor, zo rond haar 30e levensjaar heeft de bloemknop zich tot een mooie, geurende roos ontwikkeld die trots haar kelkblaadjes ontvouwt en haar omgeving betovert door haar schoonheid. En zij doet wat de natuur haar gebiedt, zij verleidt. Zij geniet van haar vrouwelijkheid. De mode die aan haar zijde huppelt is haar partner in de verleidingsdans.
Met alle mogelijke middelen probeert zij de mannelijke belangstelling te trekken. Bewust of onbewust, iedere vrouw in de bloei van haar leven, zal haar vrouwelijkheid onderstrepen. Het instinct tot vrucht dragen, drijft haar voort. En de man .ach ja, die is altijd op jacht naar veroveringen. Zijn instinct drijft hem naar de vrouw. Hij wil zaaien; hij wil planten. Hij is eeuwig en altijd op zoek naar de meest begeerlijke vrouw, naar de ideale vrouw, naar de mooiste vrouw. Het is zijn taak om de bloemen te bevruchten.
Het schijnt te zijn dat vrouwen met brede heupen en volle borsten het meest vruchtbaar zijn. Het mannelijk oog valt dus het meeste op dat type vrouw.
Wat is het dus heerlijk om nu in deze tijd vrouw te zijn, want het is in de mode om de meest vrouwelijke rondingen te tonen. De warme zomerdagen vragen om diep uitgesneden decolletés. De lingeriemode is nog nooit zo luxueus en verfijnd geweest. Er wordt gegoocheld met de cupmaten! Heeft een vrouw een iets te zware boezem. Er zijn bh´s te koop die de borsten een maatje kleiner maken en de push-ups toveren bij de minderbedeelden een weelderig boezem te voorschijn.
De mode is deze zomer hypervrouwelijk. Het straatbeeld is gevuld met elegante geklede vrouwen. Meer en meer verschijnen er vrouwen in een lang, modieus kleed, in felle kleuren. Hun ruisende rokken laten geen man onberoerd ..
De meer sportief aangelegde vrouw heeft het broekpak min of meer vaarwel gezegd. Zij paradeert in een kort rokje of shirt en toont haar lange, gebruinde benen en ook daarheen richt zich met welbehagen het mannelijk oog .
De taille die in vroeger jaren hardvochtig door korsetten werd ingesnoerd tot de zogenaamde wespentaille, mag vrij onbelemmerd het dag licht zien. Een piercing in de navel, is de kers op de taart ..
De modeattributen maken de vrouw mooi, zo mooi. Denk maar eens aan de modieuze zonnebrillen, de hooggehakte schoentjes, de extravagante sieraden, de ragfijne pantys, de chique handtasjes, de geraffineerde make-upartikelen en zeker mogen de kap-en schoonheidssalons niet vergeten worden waar de eerste grijze haartjes en de eerste fijne rimpeltjes gecamoufleerd worden, waardoor de vrouw zich nog heel lang, heel jong kan voelen.
Inderdaad, schoonheid en jeugd zijn in de mode. Het wordt soms wel eens een beetje te veel overroepen .
Ware schoonheid zit van binnen. Dat is waar, maar het is zomer!!!
Over enkele weken blaast de herfstwind weer over al die modieuze hoofden. De dagen worden korter, de lange, donkere avonden brengen melancholie en dwingen tot introspectie. Weemoed hangt in de lucht.
Misschien brengt de wintermode een vleugje vreugde teweeg?
Ter gelegenheid van Allerzielen maakte ik een gedicht. De Gazet van Antwerpen kondigde aan dat men een speciale bijlage ging maken om op het eerste Novemberweekend waarin de meeste Belgen hun overledenen gedenken, te publiceren. Ik stuurde het gedicht in en jawel, het werd gepubliceerd. Na een heel leven vergeefs geprobeerd te hebben om als schrijfster door het leven te gaan, lukt het me vreemd genoeg wel met het dichten. Dichteres worden, die ambitie had ik niet. Maar het is wel leuk. Ik zeg er geen "neen" tegen... Vroeger maakte ik ook gedichten, maar ik liet ze altijd in de prullenmand verdwijnen. Ik schaamde mij erover. Ik wilde niet in mijn kaarten laten kijken - lees in mijn ziel kijken - die gevoelige kant hield ik angstvallig verborgen. Marijcke was de flinke vrouw die een moeilijk huwelijk tot een goed einde trachtte te brengen; die haar 4 kinderen zo goed en zo kwaad mogelijk opvoedde; die nooit moe mocht zijn, niet ziek, niet zwak, niet verlangend naar de schoonheid van het leven. Zij moest voetbal gaan waarderen en de Tour de France volgen en het Philomonisch Orkest waarvan zij de muziek, de dirigent en muzikanten zo bewonderde, werd genadeloos in de vergeetput van haar ziel geworpen. Op het dieptepunt van haar leven stond zij tot in haar enkels in de hondenstrond-en pies in een dierenasiel waar zij de koten schuurde, gaf ze de honden meer eten dan veroorloofd was en probeerde ze zoveel mogelijk het dierenleed te verzachten wanneer zij met de dierenarts moest beslissen welke hond een spuitje kreeg en welke gespaard kon worden. Na 4 uur hard werken ging ze met een paar schamele centen naar huis. Maar, ze kon onderweg aardappelen, vlees en groenten kopen voor haar gezin. Gelukkig werd zij goede maatjes met de beheerder van het asiel en mocht ze na enige tijd het bureauwerk gaan doen en hondjes en katjes verkopen aan de bezoekers...Het zware werk ging over in andere handen. Toen was er ´s avonds geen tijd om over het leven te mijmeren. Na de dagtaak had ze maar één verlangen: gaan slapen en hopen op een beter leven. Het beter leven kwam. In mijn roman "De oude man", kun je dit lezen. Hier ga ik er liever verder niet op in.. Maar het leven bleef meppen en dreunen uitdelen. Meermalen lag ik uitgeteld op de vloer, maar een innerlijke kracht duwde mij weer overeind. En zo strompelde ik verder. Maar zie, nu heb ik tijd om te lezen, te schrijven, te mijmeren en te dichten. Ik heb een mooie oude dag. Gek genoeg voel ik me alle dagen jonger worden. Zelfs mijn zicht is verbeterd. De oogarts stond versteld. Mijn geheim? Dat vertel ik misschien nog wel eens. Nu volgt hier het gedicht
ALLERZIELEN
Ik weet het, mijn lief, je bentdaarniet, tussen het gras van de weide. Toch sta ik hier met een pot chrysanten omdat ik je even groeten wou.
Ik weet nog, mijn lief, hoe het was, de wind speelde met je as en voerde je tot hoog in de bomen. Ik keek je na, mijn ogen droog, mijn hart gebed in tranen. In mij zoveel verdriet omdat we moesten scheiden.
Soms denk ik, in een stil moment, dat ik je voel dat je dicht bij me bent, soms kom je in mijn dromen.
Weet jij het nu, mijn lief, is er een leven na dit leven? Is er een hemel? Is er een God? Wat is het doel? Wat is het lot? Gaanwij elkaar weer tegenkomen? Kun je mijantwoord geven? Ik zit zo vol met vragen ..
Ach, mijn lief, we zijn niet meer alleen, er zijn mensen om ons heen. Kijk hoe ze met gevoel hun vele bloemen dragen.
De weide wordteen bloemtapijt.
Ik kijk toe , mijn ogen droog, Mijn hart gebed in tranen. Straks, thuis,zal ik deemoedig knielen instille, stille eenzaamheid voor jou en alle zielen.
Enige tijd geleden was ik weer eens het slachtoffer van mijn naïeviteit. Eerst was ik een beetje boos en ontgoocheld, maar nu achteraf kan ik er toch wel om lachen! Tussen mijn berichtjes was een mail van de Koopjeskrant. Ik opende dit en zag op een gegeven ogenblik een leuke advertentie voor een bijverdienste. Aangezien mijn pensioentje maar heel bescheiden is en ik af en toe graag mijn kinderen, mijn kleinkinderen en mezelf op iets extra´s wil trakteren, dacht ik er goed aan te doen eens te solliciteren, want het was op mijn terrein, nl. kleine stukjes proza schrijven. Ik moest beginnen met een origineel stukje over mode te schrijven. Nu ben ik niet zo modebewust, maar ik dacht dat dat me wel zou lukken. En ja, ik kreeg de job. Ik zou 10 Euro per artikel verdienen en er werd gevraagd om zo´n 2 à 3 stukjes per week te schrijven. Ik wreef mijn handen over elkaar. Dit ging leuk en spannend worden. Ik vond het een uitdaging en het zakcentje zou goed van pas komen. Dus ik aan het werk. Ik kreeg verschillende opdrachten en schreef met veel ijver en plezier mijn artikeltjes. Wel, ik kreeg veel complimentjes van mijn opdrachtgever; hij was tevreden en ik mocht mijn gegevens, zoals naam, adres en bankrekening opgeven. Het e-mailadres waar ik de proza naar toe moest sturen, zag er betrouwbaar uit. Tot nu toe heb ik natuurlijk nog geen Euro gezien en na een vijftal opdrachten viel de correspondentie stil! Ik ben ergens ook een geweldige keikop; ik heb nooit een mailtje gestuurd met de vraag waarom die persoon mij zo voor de gek heeft gehouden! Ik vermoed dat het een student mode is geweest, die voor zijn eind-examen zat en op die manier een goede beurt heeft gemaakt, want het zijn ècht mooie en waardevolle artikeltjes. Ik ga ze hier op mijn blog Mijmeringen zetten. Geen mijmeringen dus over mijn wandelingen door Antwerpen, maar wandelingen door modeland. Wie weet heeft er nu toch iemand plezier in!
De eerste en meest belangrijke mode-ontwerpster in de geschiedenis van de mensheid is ongetwijfeld Eva. In een ver, ver verleden wandelde zij vredig met haar partnerin het wonderschone Paradijs.Eva en Adam waren naakt, maar het deerde hen niet. Ze waren onschuldig en volmaakt gelukkig totdat Eva in de door de slang aangeboden zure appel beet en erger, ook Adam verleidde tot een beet in die verboden vrucht.
Plotseling besefte Eva dat zij iets om het lijf moest hebben! Of zou hetAdam zijn geweest die hun beider naaktheid wilde bedekken?Dit raadsel zalongetwijfeld nooit opgelost worden. Feit is dat de modehaar intrede deed.
Hun oog viel op de bladeren van een vijgenboom en hup, het eerste kledingstuk sierde het menselijk lichaam.
Ondanks dit gebaar, werd het ongehoorzame paar onverbiddelijk uit het Paradijs verjaagd. Weg was de onschuld; verdwenenhet geluksgevoel ..
Sindsdien jagen hun nakomelingen tevergeefs het geluk na. Tot op de dag van vandaag zijn zijonophoudelijk op zoek naar de paradijselijke toestand van onschuld, vrede, schoonheid en harmonie. In alle mogelijke vormen probeert de mensDe Hof van Eden naar zich toe te halen.
In zijn kleding, in zijn kapsel,in zijn bezittingen, in zijn leef, denk- en geloofswereld.
Iedere cultuur heeft/had zo zijn mode-ontwerpers/ontwerpsters.
Elke samenlevingbrengt nog steeds, de eigen creatieve persoonlijkheden voort.Mannen en vrouwendie diep van binnen naar de teloorgegane schoonheid en harmoniezoeken en net dat tikkeltje extrascheppingsdrang bezitten ommet die kunstzinnige kracht aan het werk te gaan.
Over hetwel een wee van Eva en Adam na hun verjaging uit het Paradijs wordt in het Bijbelboek Genesisnietsmeer vermeld.Waarschijnlijk is,dat het vijgenblad verdorde en op de lange duur niet meer de nodige bescherming tegen de hitte van de zonnestralen bood of tegen de koude van de noordenwind.
Met het vernuft, eigen aan de mens, werd de kledij aangepast aan de behoeften en aan het klimaat.
De creatieve mens ontwierp kledingstukken, hoeden, schoenen, sieraden, gebruiksvoorwerpen, maar ook gebouwen om in te schuilen wanneer het donker werd en een veilige beschutting tegen de steeds wisselende weersomstandigheden.
De kudde, de grote kudde, keek toe, zag dat het goed was en maakte gretig gebruik van de artikelen die hen een tijdelijk geluksgevoel gaven.Schafte één van hen zich eenhoed van stro aan om zich tegen de zonnestralen te beschermen, dan volgde al vlug de rest. Het gevoel van comfort gaf een klein geluksgevoel.
Het verschijnselmode , ooit door Eva geschapen, of door Adam?beheerst de gehele wereld. De wereldeconomie dankt grotendeels zijn bestaan aan het vijgenblad! Van vijgenblad tot jeans. Van strohoed tot een hoed van Coco Chanel. Van sandalen gemaakt uit lapjes leer tot Nike´s. Van stukjes beril tot een bril van Armani! En ga zo maar door ..
Ode aan de mode!Dank zij haar ervaart de mens een kort en vluchtig geluksgevoel.
Natuurlijk schuilt achter de mode-facade een harde zakenwereld. Maar zo zit de wereld nu eenmaal in elkaar. Ying en Yang. Goed en slecht. Zoet en bitter!
Aan ons, de kudde, is de keuze in hoeverre wij ons in de mode willen verliezen.
Het is koud en nat buiten, maar niet gelukkig niet te koud. Je kunt wel aan alles merken dat de herfst weer in het land is. In het stadspark vallen de kastanjes voor je voeten neer en ijverige tuinmannen proberen de toevloed van herfstbladeren op te ruimen. Wat een geduld dat die mannen hebben.... Ik doe mijn wandeling rond de vijver en samen met mijn labrador Chiara geniet ik van het milde weer; van de kruidige geur die onder de bomen hangt en van een dun herstzonnetje dat de herfstkleuren in het water doet weerspiegelen. Het is stil in het park. De vogels kwetteren niet meer zo uitbundig als in de lente en de zomer en de kinderen zijn terug naar school of naar de onthaalmoeders. Een eenzame, oudere man zit op een bankje en leest de krant. Een enkele jonge moeder haast zich door het park. Ze duwt driftig de kinderwagen over de beslijkte wandelpaden. Ze heeft kennelijk haast. Dat doet mij aan vroeger denken. Ik had ook altijd haast.... Nu, als seniorendame, kan ik op mijn dooie gemakje door het park wandelen. Mijn kinderen hebben hun eigen leven en ik sta aan de kant en kijk toe. Zo veel mogelijk zwijgend, al is dat af en toe moeilijk. Ik zie hoe ze worstelen met dezelfde problemen die ik had toen ik jonger was en ik zou niet graag in hun schoenen willen staan,want de problemen zijn er niet gemakkelijker op geworden... Het lijkt me dat het leven vroeger toch iets rustiger was. Zonder al die moderne communicatiemiddelen. Dat wil niet zeggen dat ik er niet van geniet. Televisie kijken doe ik graag. Af en toe een mooie film meepikken of een interessant programma. De GSM, tja, het heeft zo zijn voordelen, hè? En ook zijn nadelen. Het is zoals met alles en iedereen: aan alles en iedereen zijn twee kanten. Zo ook met het ouder worden. Het is natuurlijk niet leuk om stilaan te merken dat het lichaam verandert, dat de huid verandert, dat de jaren sporen achterlaten. Dat die prachtige machine, die toch ons lichaam is, hier en daar mankementen begint te vertonen en dat het ´s morgens uit bed komen, met steeds meer gesteun en gekreun begeleidt wordt. Als ik mezelf ´s morgens bezig hoor, moet ik wel eens lachen. Gelukkig leef ik alleen en kan ik me dus heerlijk uitleven. Dat is dan weer één van de voordelen van het alleen-zijn. Gelukkig is na een minuut of tien en na een kopje thee, dit gejammer over en wanneer ik zoals vanmorgen door het park kuier, marcheert alles weer prima. Ok, de uiterlijke zintuigen zijn ook wat minder van kwaliteit geworden, maar de innerlijke zintuigen werken op volle toeren. Geuren en kleuren worden mooier en mooier met de jaren. En het mijmeren....menslief, wat een uren om te mogen mijmeren. Gewoon over het hek leunen en naar de in de vijver spetterende eenden kijken. Naar het gehuppel van de tamme konijntjes die het stadpark (over)bevolken! Naar die ene dikke gans die over het natte gras waggelt. Naar een groep van haar soortgenoten die in V-vorm luidgakkend naar warmere landen trekken en naar een eerste spin die haar glanzend web in de zon hangt te drogen. Ik heb daar ooit eens een gedicht over gemaakt, over die spin en haar web. Ik laat het hier volgen: Herfst Wees stil, mijn haastig hart, want de herfst is gekomen. Zijn vaardige vingers verven de blaren der bomen tot opvlammend goud, geel en diepdonkerrood. Nog even blijven ze leven. Dan vallen ze neer. Ze zijn dood. Wees stil, mijn haastig hart want de herfst en zijn makkers de wind en de regen, razen over weiden akkers. Zij kneuzen de bloem die de zomer ons bood. Nog even blijven ze leven. Dan bloeien ze uit. Ze zijn dood. Wees stil, mijn haastig hart want de herfst en zijn knechten zijn tussen de struiken hun wreedglanzend web aan het vlechten dat insecten stiekem tot uitrusten noodt. Nog even blijven ze leven. Dan hangen ze stil. Ze zijn dood. Wees stil, mijn haastig hart want de herfst van je leven is gekomen.... verstoren zijn makkers en knechten je mooie dromen, vermalen zijn al je illusies tot scherven en schroot. Nog even blijven ze leven. Dan sterven ze zacht. Ze zijn dood. Maar, luister, mijn haastig hart, als die herfst is gekomen verven zijn vaardige vingers je diepste dromen opnieuw van groen tot goudgeel en diepdonkerrood. Eeuwig zullen dromen leven, eeuwig zal de stormwind razen, zal de schoonheid van een bloem de mens verbazen. Een nieuw en glanzend web wordt weer geweven.... Kom tot rust, mijn haastig hart leg terzij je angst en smart. Er is geen dood. Er is de kringloop van het leven.
Het is een eeuwigheid geleden dat ik nog aan mijn "Mijmeringen" gewerkt heb. Dit heeft verschillende redenen. Ten eerste is het zo dat commentaar op hetgeen je schrijft en doet niet achterwege blijft. Ik heb het er als persoon nogal moeilijk mee om te ervaren dat sommige mensen alles, maar dan ook alles wat je doet afkeuren. Eén van mijn diepste ontgoochelingen op dit gebied dateert uit mijn jeugd tijdens het eerste of tweede leerjaar. Ik hield enorm veel van het vak tekenen en kon goed overweg met mijn potlood en kleurstiften. Ik was een doodnormale leerlinge. Ik kon goed leren maar was wat speels en mijn concentratievermogen was licht afgeleid. Ik kon heerlijk wegdromen.....Maar in de tekenles was ik er goed bij en ik kreeg dan ook goede punten. Ik was apentrots op mijn tekeningen. Op een dag kwam een klasgenootje mijn schoolbank voorbij. Het was een jongen. Zijn naam ben ik vergeten. Ik ging naar het gemengd onderwijs, een gemeenteschool in Schiedam. Dit stadje ligt vlak naast Rotterdam, waar ik geboren ben. Door het bombardement van Mei 1940 was mijn ouderlijk huis van de kaart geveegd en verbleef ik in het weeshuis van Schiedam. Aan mijn verblijf in dit tehuis, zijn alleen maar goede herinneringen verbonden. Ik was te jong om de situatie te begrijpen en iets in mijn karakter zorgt ervoor dat ik me in iedere situatie aanpas en er het beste van maak. De directeur van het weeshuis had een zoontje van mijn leeftijd die de bijnaam "Muis" had en Muis was mijn beste speelkameraadje. We hebben samen uren doorgebracht op de knieën van zijn vader die ons voorlas uit prachtige boeken waar een speciale geur uit opsteeg. Een geur die ik af en toe nog wel eens opsnuif en die mij dan direct naar mijn kinderjaren terugvoert. De boeken waren kleurig geïllustreerd en tijdens de tekenles op school probeerde ik iets van die mooie prenten in mijn tekeningen te leggen. De jongen die mijn lessenaar voorbijliep, kraste ineens onverwachts met zijn potlood over mijn werkstuk. Zo driftig dat het papier scheurde en de tekening verknoeid was. Verbaasd en ontzet staarde ik naar mijn beschadigd tekenblad. Ik begreep er niets van! Waarom deed die jongen dat? Ik deed dat toch niet bij hem? Ik had hem toch niets misdaan? Natuurlijk, er waren al meer onaangename zaken in mijn leventje gebeurd, maar niets heeft mij zo geraakt als dit voorval. Waarschijnlijk was de jongen jaloers geweest en had hij er op die manier voor gezorgd dat zijn tekening betere punten zou krijgen. Ik maakte op een harde manier kennis met het begrip jaloezie. Gelukkig heb ik er zelf weinig last van. Het moet heel erg zijn wanneer je met deze karaktereigenschap moet leven. Het vergalt je levenskwaliteit, maar wat erger is, je vergalt er ook het leven van je medemens mee. Ik ben nu op een leeftijd gekomen dat die jaloezie mij geen al te diepe wonden meer kan toebrengen. Het fenomeens blijft me echter verwonden en verwonderen. Ik heb ook geleerd dat niet iedere mens met fantasie en creativiteit gezegend is. Integendeel, dat er personen zijn die zeer stevig met de beide voeten op de grond staan. Persoonlijk vind ik het prachtig dat er allerlei typen van mensen zijn. Hierdoor wordt het bestaan van ieder van ons kleurrijk en afwaisselend. Samen vormen we een bont en levendig tapijt. Jaloezie en negatieve kritiek verlammen mij nog altijd enigszins. Mijn creativiteit rond het mijmeren op mijn blog en andere activiteiten valt stil. De tijd heelt alle wonden, zegt men. Ik ben van mening dat deze uitspraak niet helemaal waar is. Dit gezegde is vast uitgevonden door iemand met de pootjes stevig op de grond, want bij gevoelige mensen blijven de littekens trekken. De laatste tijd bekruipt me het gevoel verder te gaan met mijn blog, ondanks kritiek en negatieve opmerkingen. Er is zo veel te vertellen. Er is weer zo veel gebeurd.... En de reacties van de mensen die met plezier mijn Mijmeringen lazen, komen misschien terug. Eigenlijk moeten wij ons verbinden met personen die positiviteit en warmte uitstralen en de rest aan onze laars lappen... Maar ik kan nu begrijpen waarom sommige "bloggers" het opgeven! Op de foto boven aan deze "Mijmering" staat een schilderij van mij afgebeeld. Gelukkig heeft niemand hier een kras over kunnen geven..... Ik heb dit schilderij gebruikt voor de omslag van mijn eerste roman. Tot slot een klein gedichtje dat ik onlangs maakte:
Ik ben als het ranke riet, ik beef bij iedere tegenwind maar breken doe ik niet! Het duurt alleen een tijdje voor ik mijn evenwicht weer vind! Nog een mooie maand oktober toegewenst!
Hèhe, de feestdagen zijn achter de rug. Met veel plezier heb ik begin December de kerstversiering aangebracht en vandaag heb ik weer met veel plezier alles terug opgeborgen; tot volgend jaar. We hebben alle lekkere eetmalen achter de rug. Heel veel kussen uitgedeeld en ontvangen met natuurlijk hier en daar een cadeautje. De kleinzoon, heeft zijn Nieuwjaarsbrief mooi voorgelezen en als alles uitkomt wat daarin staat geschreven, dan ga ik een heel goed 2009 tegemoet. De jaarlijkse verkoudheid is ook weer overwonnen en dank zij een heerlijke hoestdrank is de hoest verdwenen. Maar heb ik veel geslapen door één of ander slaapverwekkend ingrediënt in die hoestsiroop. Wel, het was buiten bitter koud, dus dat kwam goed uit. De wandelingen met de hond werden wat ingekort. Ziek of niet ziek, ik moest ermee de vrieskou in. Toch waren er ook enkele fijne wandelingen door het besneeuwde stadspark. Met een zakje brood en graan hielp ik de konijntjes, de eenden en de ene gans en de ene kip met maar anderhalve poot door de kou heen. Gelukkig heb ik gezien dat er veel eten werd gestrooid...ik was niet de enige die ongehoorzaam was, want het mag eigenlijk niet.... Ik ben blij dat er nog rebellen zijn in de wereld! Toen er op het ijs van de stadsvijver ijspret mocht worden beleefd kwam natuurlijk de kleinzoon met slee en die heeft zich geweldig goed geamuseerd, terwijl ik aan de kant stond te bibberen en min of meer in een ijspilaar veranderde. Gelukkig scheen de zon, maar toen die begon te verdwijnen, en mijn neus er bijna afvroor, trokken we huiswaarts, zeer tegen de zin van mijn twee kornuiten. Chiara, mijn labrador had eerst een paar minuten als een gek aan de rand van de ijsvloer staan blaffen. Ze durfde geen poot op het ijs te zetten, maar even later trok ze fier de slee en genoot ze net zo hard als de kleinzoon. Vandaag hebben de hond en ik een eerste grote wandeling gemaakt, na de periode van de feestelijkheden, na de bittere kou, na de griep. Met de tram waren we binnen het kwartier een heel eind buiten Antwerpen. Het nieuwe park op de Linkeroever lag er mooi, winters en verlaten bij. Aan de oevers van de vijvers en de waterlopen lagen nog grote stukken ijs. Chiara gleed regelmatig uit en belandde dan met een plons in het water, waardoor ik iedere keer moest lachen. Ze vond het heerlijk. Op een gegeven moment kwam ze met een grote tak aandraven. Haar geliefkoosd spelletje is om die tak te gaan halen en ik probeer die dan zo ver mogelijk weg te gooien. Een tiental minuten is die tak het belangrijkste voorwerp op aarde. Ik gooi uit allemacht en zij rent door en over alles om haar buit terug te vinden. Plotseling laat ze de tak liggen en komt met een ander exemplaar naar me toe. Dan begint het spelletje opnieuw. Tot ze op een gegeven moment alle interesse voor de tak verliest en driftig in het zand begint te graven of uitgebreid aan een of ander bosje gras begint te snuffelen. Ik vergeleek onwillekeurig het hondengedrag met het gedrag van een man met de vrouw. De man doet ook alle moeite van de wereld om de uitverkoren vrouw te behagen, achter na te rennen,haar te koesteren en snel terug te halen wanneer ze eens een stapje in de wereld probeert te zetten.Tot er een nieuw exemplaar opduikt en zijn hormonen hem dwingen achter die andere, verleidelijke buit aan te rennen.Tot dan ook weer zijn interesse verflauwt en hij plotseling zijn vrienden en hobbies veel interessanter vindt! Achteloos wordt de tak achtergelaten; achteloos wordt de vrouw aan de kant gezet.... Moest er een man zijn die dit blogje leest: dit slaat natuurlijk niet op U; U bent natuurlijk de uitzondering die de regel bevestigd!
Opnieuw staan we voor een nieuw jaar! Zijn er werkelijk 12 maanden vergleden? 52 weken, 366 dagen? Hoeveel uren zijn dat wel? Is het nodig dat ik al die uren tel? Misschien alleen de uren die ik als een kostbaar pand bewaar, diep in mijn hart gedragen.... uren van geluk en vrede die er waren, zomaar, zonder reden! Of de uren die ik deelde met een ander mens soms in liefde, soms in vriendschap, met een handdruk, soms een zoen. In ons ogen lag dan vaak de wens tot wat meer geluk en beterschap!
Die uren zou ik nog eens willen overdoen!
Of tellen ook de uren waarin ik de duivels heb bestreden die niet van mijn zijde weken? De uren van het zuchten en het klagen, van het aandacht vragen, het verdoezelen van gebreken, het ontbreken van de rede.....
Is het werkelijk al een jaar geleden dat ik alles beter wilde doen?
Kom, ik geef mezelf en U een zoen en beloof zoals verleden jaar alle dagen toch mijn best te doen!
Wanneer ik de deur van mijn klein en warm appartementje achter mij dicht doe, begint het juist te hagelen. Ik heb veel zin om terug naar binnen te gaan en mij weer achter de laptop te nestelen. Chiara, mijn labrador, moet echter nodig haar blaas en andere organen ledigen, zodat ik er dan maar in spring. De hond hapt blij en speels naar de koude winterbolletjes. Haar speelsheid en jeugdigheid sporen mij aan om het stadpark in te duiken. De herfst, die mooie herfst, is al weer verleden tijd. Het park ligt er nat en troosteloos bij. Verleden week was het nog een schilderij. Ik verwonderde mij erover dat ik de enige bezoekster was van dit openluchtmuseum. Hier zouden drummen mensen moeten staan om met open mond van verbazing naar het kleurenpalet te kijken dat gratis werd aangeboden. Maar nee, hoor. De mensen hebben het veel te druk met andere dingen om tijd te maken dit natuurschoon te bewonderen! Spijtig voor hen, want wat missen ze veel! In de vijver paradeert een eenzame zwaan. Die is sinds kort daar aangeland. Ik ben benieuwd of er kameraden bij komen. Een paar weken geleden heeft de Joodse gemeenschap vissen in de vijver laten plaatsen. Zij stonden toen in groepjes aan de waterkant te buigen en te knikken, al biddend aan hun God of het water hun zonden mocht meenemen. Ik begrijp niets van dit ritueel, ik weet er ook niet veel van, maar ik vind het toch een veel mooier ritueel dan het biechtgebeuren. Om in een donker, slecht verlucht, klein houten hokje in één of andere kerk, je zondigheid aan een priester te vertellen, lijkt me toch minder zuiverend dan die zonden door het rimpelende vijverwater te laten meevoeren..... Ooit woonde ik hier in Antwerpen in een buurt waar veel Joden wonen en ik keek mijn ogen uit op hun wonderlijke wereld. Een buurvrouwtje kreeg nog al vlug een aantal kindertjes en soms hielp ik haar met de kinderwagen van haar klein bordesje te dragen. Ze had een horrelvoet en was lichtelijk gehandicapt. Ze bedankte me dan altijd vriendelijk. Op een dag was haar zoontje van kleutertje tot jongetje gebombardeerd. Zijn hoofdje was kaalgeschoren, er zat een klein kappeltje op en langs zijn oortjes bengelden twee lange, donkere pijpenkrullen. Het was schattig om te zien, maar mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Ik vroeg aan de moeder waarom haar zoontje zo was uitgedost. Ze keek me verbaasd aan en antwoordde: "als God zegt dat dit zo hoort te geschieden, is het niet aan de mens om daar vragen over te stellen!" Ik stond perplex. Ik ben namelijk een wandelend vraagteken en wil juist graag het naadje van de kous weten. Op een dag was het moedertje haar huissleutel vergeten en omdat haar Godsdienst haar verbied om op feestdagen electrisch getinte voorwerpen aan te raken, vroeg ze mij of ik even wilde aanbellen.... De vraag: "waarom mag U op deze dag niet op de belknop drukken?", brandde natuurlijk op mijn lippen. Maar ja, de kans was groot dat ik hetzelfde antwoord zou krijgen, dus zweeg ik maar en belde voor haar aan. Vanmorgen liep ik dus in het park en ik hoorde het vertrouwde geroep van weleer. Iemand van de Joodse gemeenschap had zijn sleutel vergeten en dan maar roepen naar de familieleden in de hoop dat de deur van binnenuit wordt geopend. Ik kén dat geroep maar al te goed! Op zon-en feestdagen is het een plezier naar hen te kijken. Ze kleden zich altijd heel mooi; een beetje ouderwets, maar het heeft wel iets. In grote getale trekken ze dan naar het stadspark en keuvelen met elkaar. De echtelieden hebben veel kinderen, want ieder gezin hoopt dat "de Messias" in hun gezin geboren zal worden....Tja, hoop doet leven, nietwaar? In de dagen van het laatste warme herfstzonnetje, kwamen ook hun "oudjes" buiten. Op het grasplein, dichtbij de zandbak waarin de jeugd ravotte, een heleboel blinkende rolstoelen. Netjes op een rij. Tot op de laatste dag worden hun ouderen netjes aangekleed. Prachtig gepoetste schoenen op de treeplankjes die onder lekkere, warme plaids uitpiepen. Daarboven knikkebollende hoofden; de mannen getooid met baarden en hoeden; de vrouwen geschminkt en nog altijd met pruik. In de tijd dat ik tussen hen leefde en naar de kapper ging, zag ik dikwijls tot mijn afgrijzen, dat de dames kaal werden geschoren en dan met pruik op de kapperszaak verlieten. Ook voor dat geloof, en ja, U begrijpt het al, bij mij weer die vraag van: "waarom?" Ik wandelde de rolstoelen voorbij. Blij dat ik fit ben en nog kan genieten van de herfstgeuren-en kleuren. Blij dat mijn hoofd nooit werd kaalgeschoren en blij dat ik voorbehoedsmiddelen heb kunnen gebruiken. In ons gezin is de Messias uiteraard ook niet geboren. Maar binnenkort is het December en dan komen er toch enkele belangrijke feestdagen. Sinterklaas laat ik dit jaar voorbijgaan. Mijn koopkracht is fel verminderd en mijn kleinkinderen hebben hun geloof aan die eerbiedwaardige persoon verloren. Op 21 december zal ik heel blij zijn. Dan is het korten van de dagen afgelopen en zal het licht iedere dag een beetje meer weerkeren. Dat is Kerstmis: het vieren van het Licht dat weer terugkomt. De zon die alle dagen weer aan kracht zal toenemen. In de Christelijke leer heeft men daar de geboorte van het kindeke Jezus aan toegevoegd. Dan viert men Kerstmis met alle toeters en bellen die de mens maar kan bedenken. Met gebraden kalkoenen, (de arme beesten!), met champagne en een groots vuurwerk aan de Schelde. Wellicht vraagt er dan ergens een klein Joods meisje: "Moeder, waarom vieren zij feest en wij niet?"
De sporthal kwam mij voor als een geweldig grote mierenhoop die morgenochtend voor het krieken van de dag zijn werkmieren eruit zou werpen en door het berglandschap laat krioelen tot de volgende mierenhoop ergens in dit verdomd uitgestrekte land waar overdag de zon je huid verbrandt en ´s nachts je tenen, vingers en neus bevriezen.
Waar in plaats van gezellige tavernes en café´s, eenzame fonteinen als vijfsterrenhotels worden begroet en omarmd en waar enkele perziken als avondmaal worden verorberd als ware het gebraden duifjes en malse kippenbouten recht van het spit.
De sporthal bevond zich in een buitenwijk van Arzua, een kleine stad gelegen tussen Saria en Santiago de Compostella. Zo´n 60 kilometer van ons einddoel verwijderd. We waren naar de sporthal gestuurd door de beheerders van de refugio (gratis herberg voor pelgrims), die in het centrum van de stad gevestigd was, maar helaas totaal volzet.
Na een voettocht van plus/minus 8 uur door de brandende hitte en met benen zo zwaar als lood, waren we de koele ruimte van een refugio binnengestrompeld. Een matras was alles wat we nodig hadden. De matras hoefde niet op een bed te liggen. Op de grond was prima. Lakens hoefde niet meer en wanneer de douches geen warm water meer konden produceren, was dat ook al lang geen probleem meer.
Het sanitair mocht buiten zijn, het wc-papier op en het mechanisme om water door te spoelen hoefde niet meer te werken! Een gewone, harde, kale, liefst een niet al te vuile matras betekende voor ons nu de zevende hemel.
Maar juist zoals er een dikke 2000 jaar geleden in Betlehem geen plaats meer in de herberg was, werden we onverbiddellijk de deur gewezen. Terug de blakerende zon in. De zevende hemel zou de harde vloer van de sporthal worden die op enkele kilometers afstand gelegen was.
Kreunend legden we die laatste ellenlange kilometers af om een uur later tussen de vele honderden uitgeputte pelgrims te tuimelen. Boven ons hoofd wiegden de trapezes en de turnringen lichtjes heen en weer door het tumult onder hen. In de doelen die her en derwaarts opgesteld stonden, lagen mensen genoeglijk met hun vermoeid lijf tegen de doelpalen gevleid. Zo hadden ze nog een steuntje in de rug. In de doelnetten hing een bontgekleurde en interessante was. Damesslipjes en bustehouders hadden zich verbroederd met lange, warme mannen-onderbroeken en kletsnatte sokken. De typische geur van slechtgedroogd wasgoed hing rond de goals die op betere dagen omwolkt worden door sukses en handgeklap. Zelfs het a-hoe-geroep van een gemiste doelschop zou er beter bij passen. Maar enfin, met natte sokken loopt niemand graag. De eigenaars van de sokken keken triomphantelijk naar het neerdruppelend nat en verheugden zich op de volgende dag wanneer ze zich op droge, propere kousenvoeten over de Spaanse wegen mochten bewegen. Alles is tenslotte relatief. Hoe properder de kousen, des te minder blaren.
Een doorsnee rugzak weegt ongeveer tussen de 10 en 12 kilo. In dit martelwerktuig dat onophoudelijk zijn aanwezigheid nadrukkelijk laat voelen, steekt een heel arsenaal, zoals een zakmes, een compas, een zaklamp (plus reservebatterijen), een vork en een lepel, toiletgerief, een rol toiletpapier, wegenkaarten, regenkledij, een extra paar laarzen, een dikke trui, een (liefst volle) drinkbus, en nog zoveel andere nuttige attributen, waardoor er nog maar weinig plaats over is om genoeg sokken mee te sleuren. Gelukkig had ik me die luxe wèl gepermitteerd. Frieda en ik hebben allebei het geluk gekend om zonder één enkele blaar onze tocht te volbrengen. Behalve onze rug en schouders die murm waren van onze rugzak, hadden we een prima conditie. We hebben heel veel pelgrims zien hinken, strompelen en inéénstuiken om uiteindelijk op te geven.
In hun jeugdig enthousiasme stouwden sommige jonge pelgrims te veel kilometers per dag in hun kuiten. Met het gevolg dat ze op een gegeven moment "met de pootjes" opmhoog lagen. Wij, "oudjes", deden het wat rustiger aan, zo´n 8 à 10 kilometer per dag.
Maar deze nacht was ik aan het eindpunt van mijn latijn gekomen. Er kon geen kilometer meer bij.
Bij het eerste ochtendgloren begon het gefriemel en geritsel aan de rug-en slaapzakken. De mierenhoop kwam tot leven. Rond half vijf vertrokken de eerste pelgrims. De deuren van de sporthal gingen wijd open en het pelgrimspad lag weer te wenken. In het Spaanse landschap is men gewend aan deze ondoorbroken stroom van voortsjokkende mensen van allerlei pluimage. Uit alle hoeken van de wereld komen de pelgrims aangewaaid om in de barokke kathedraal van Santiago de Heilige Jacobus te begroeten. In de kathedraal zouden zijn laatste resten bewaard zijn. Priesters houden trouw de wacht bij deze kostbare botjes en nemen de biecht af van de boetvaardige pelgrim. Ik heb ondervonden dat deze biechtvaders in het tijdperk van voor de val van de toren van Babel zijn bleven steken. Alleen Spaanssprekende zondaars werden in de biechtstoelen toegelaten.
Vandaag dacht ik aan mijn avontuur van enkele jaren geleden, nl. mijn voettocht naar Santiago De Compostella. Omdat er dezer dagen weinig inspiratie is, leek het mij een leuk idée om onderstaand fragment op mijn blogje te plaatsen. Ik hoop dat ik U enkele minuten leesgenot kan schenken. Want daar gaat het toch om, hè?
"Fragmenten uit een pelgrimstocht"
Wat bezielt een 65-jarige vrouw om samen met een vriendin een deel van een pelgrimstocht te gaan lopen? Dat vroeg ik me af toen ik op een koude nacht op een nog koudere vloer van een enorme sporthal mezelf moeizaam vanmijn linkerzijde op mijn rechterzijde draaide. Eigenlijk had het totaal geen nut. Beide zijden waren even pijnlijk. Het liggen op de rug was geen haar beter. Om nog maar te zwijgen van "het op de buik" liggen". Ik was geradbraakt. Desporthal die als overnachtingsoord voor de toevloed van pelgrims diende, was bomvol. Van alle kanten kwam een luidgesnurk naar me toe. Hier en daar werd er gefluisterd, gehoest en met plastieken zakken geritseld. De deuren naar de wc´skletterden onophoudelijk open en dicht. Het geruis van de toiletten deed me denken aan de waterval van Coo. Een groepje mensen had de hele avond en een stuk van de nacht naar een draagbaar televisie-toestel gekeken. Eindelijk verstomde het lawaai, maar plotseling kwam de groep op het lumineuze idée om op min of meer gedempte toon een paar top-hits ten gehore te brengen. Een langdurig en irriterend gesis vanuit een tiental slaapzakken maakte gelukkig een eind aan het song-festival. Het gesjor aan de ritssluitingen van tassen en rugzakken werd met de minuut minder waardoor hetgesmak van verliefde paartjes beter hoorbaar werd.
Ik klopte voorzichtig mijn hoofdkussen, bestaande uit een buideltasje, een brillenkoker en een fototoestel, op, en ik dachtmet heimwee aan mijn heerlijk zachte bed in Antwerpen dat leeg en doelloos op me stond te wachten. Voor ik in slaap viel, jawel, ik viel in slaap, nam ik het koene besluit om de volgende ochtend voor het laatst mijn tedunne slaapzak op te rollen en mijn te zware rugzak op mijn vermoeide en pijnlijke schouders te hijsen. Ik had ergenoeg van!
Morgen neem ik een taxi naar het dichtstbijzijnde station en met mijn Visakaart in de hand zouden alle deuren voor me opengaan. De brede deuren van hotels met warm water en zalige badkuipen en de smalle deuren van de treincoupé´s. Ook die van de TGV (HTS) met zijn restauratiewagon en ondrinkbare koffie waar ik liters van naar binnen zou slurpen. Zelfs de morsige deur van het toilet op de trein dat toch af en toe een propere wc-bril lmaat zien en waar een heus kraantje is met min of meer helder water om mijn handen te wassen. Dat ik met mijn voet het mechanisme van dit fonkelende waterding in gang zou moeten trappen, leek me een zaligheid evenals het zicht op de rails die als bliksemschichten onder wc-pot zouden wegflitsen en waar alle ongerechtigheden tussen het bloeiende onkruid zouden worden geslingerd.
Tijdens de afgelopen dagen en nachten waren de sanitaire voorzieningen dusdanig geweest dat het bezoek aan het toilet op de trein een ware weldaad zou worden voor mijn lichaam en mijn geest. Om jezelf terug te vinden in het holst van de nacht tussen vochtige netels en het griezelig oehoe-geroep van een op-jacht-zijnde uil is één van de vele verrassingen die je te wachten staan in het pelgrimsgebeuren. Je leert ermee leven, maar leuk is anders!
Het voedsel dat je tot je neemt zorgt voor een bijkomende verrassing. Je spijsvertering is willoos overgeleverd aan het temperament van de Spaanse voedselindustrie.
Wanneer ik morgen zou vertrekken, letterlijk en figuurlijk met de noorderzon, zou dat natuurlijk wel jammer zijn voor mijn vriendin. Frieda zou haar wandelmaatje moeten missen. Maar ja, Frieda is een pak jonger dan ik en......ze bezit een hoofdkussen van normale proporties. Ook beschikt ze over een steviger slaapzak. Haar licht gesnurk maakt me een beetje kwaad.
Voordat we aan ons pelgrimsavontuur begonnen, hadden "routinées" ons verteld dat je op een zekere dag "één" wordt met je rugzak. Of die rugzak nu 10, 12 of 15 kilo weegt. Slimme Frieda had deze informatie goed in haar oren geknoopt. Ze stapte in Antwerpen op de trein die ons via Brussel naar Bordeaux zou brengen, met een kanjer van ruim 14 kilo. Ik had deze onzin, eigenwijs als ik ben, niet als een waarheid onderkend. Mijn rugzak was een pak lichter uitgevallen. Frieda kon nu van de warmte en zachtheid van haarslaapzak en hoofdkussen genieten, terwijl ik lag te kreunen van de ellende. Het "één-worden" met de rugzak was ons nog niet overkomen, maar het "één-worden" met een fototoestel als hoofdkussen zat er volgens mij helemaal niet in. Ik zou natuurlijk kwaad op mezelf moeten zijn, maar ja, ik ben ook maar een mens, dus richtte mijn kwaadheid zich naar mijn vriendin. Bovendien, Frieda maakte veel vlugger en beter kontakt met medepelgrims. In een mengelmoes van Vlaams, Frans en Engels, doorspekt met 2 woorden Spaans, sprak ze iedereen aan. En ze kreeg nog antwoord ook!
Ik vond de specimen die aan deze waanzinnige pelgrimage deelnamen, doorgaans nogal vreemde vogels. Mij leken ze goed gek of goed high. De pelgrimgangers waren dat geen van beide, maar ze waren wel aangestoken door het pelgrimvirus. Een virus dat tot nu toe vrolijk en wel aan mij voorbijging en zich uiteindelijk aan mij openbaarde als een soort heimwee naar Santiago de Compostella toen ik weer veilig en wel in mijn oude, vertrouwde, rustige leventje in
Dag Bloggers, Vandaag is het zondag, dus gaan we even een marktje doen hier om de hoek. Het is geen koud weer, maar een lichte mist hangt over de marktkramen. En een felle wind die af en toe eens zijn koude adem laat voelen doet de tentzeilen klapperen. Het is ongewoon druk. Ik vermoed dat alle mensen hetzelfde denken: "Nu het weer nog niet te koud en te nat is, gaan we gezellig een marktje doen!" Chiara, mijn labradorteefje, dat anders de volgzaamheid zelve is, is vandaag uit haar humeur. Ze is erg eigenzinnig en wil aandacht van iedere voorbijganger. Ik word haar getrek beu en breng haar naar huis. Aan een mevrouw waar ik bijna elke week groenten en fruit koop, doe ik mijn beklag. "Gaat ze misschien haar regels krijgen?", is haar intelligente vraag en ja, ze heeft misschien gelijk. Chiara is een èchte vrouw, voor en tijdens haar menstruatie, is ze inderdaad altijd erg lastig..... Waarom heeft de natuur dat zo ingebouwd bij de vrouwelijke schepsels? Is dat nou nodig? Ik ben gelukkig die afschuwelijke en onvoorspelbare "rotbuien" voorbij en ook de menopauze is "afgewerkt". Ouder worden is inderdaad niet leuk. Maar dit is toch één van de fijne kantjes: dat die hormoonhuishouding zo goed als op nonactief staat. Een vrouw moet wel door dit alles heenspartelen en ja, omdat ze doorgaans niet alleen leeft, wordt één en ander wel op de omgeving uitgewerkt. Ik denk dat die natuuruitbarstingen voor veel echtscheidingen zorgen! Volgens heel wijze mensen heeft alles wat in ons leven gebeurt, een zin en een doel. Tja, daar moet een mens zich dan maar bij neerleggen. Met Chiara is het gemakkelijk, ik geef haar het dagelijkse potje vlees met rijst en stuur haar naar haar nest. Verongelukt staart afwisselend over de rand van het nest naar mij en naar buiten. Ik trek me er niets van aan en ga terug naar de markt en met een mooie bloeiende flamingoplant in een glanzende, kopen pot kom ik weer thuis. De kopen pot kocht ik goedkoop op de sjacherbeurs hier ook aan het Theaterplein. Het was er warm en erg druk. Zou de crisis daar voor tussen zitten? Iedereen begint meer en meer op de Eurootjes te letten, behalve het stadsbestuur, want die gaan maar door met hun vernieuwingen. Persoonlijk vind ik het Theaterplein er niet op vooruitgegaan. De doorzichtige luifel (hoezo doorzichtig, ik zie alleen maar ijzerwerk), kan ik geen sukses vinden en de enorm lelijke trappen die bij een brand of andere ramp het publiek veilig naar beneden en naar buiten moeten loodsen, zijn monsters. En volgens mij helemaal niet veilig. Met deuren die stevig op slot zitten. Zou in een panieksitauatie er iemand aan denken om de hekken te openen en hoeveel tijd steekt daarin? Hoe lang gaat dat duren? Ondertussen vallen de mensen al als vliegen over de te lage ballustrades... Maar ja, ik ben geen expert van een peperduur architectenbureau uit Italië! Ik mag me eigenlijk geen bedenkingen maken! Ik vraag me trouwens af waarom er geen beroep gedaan is op een belgisch architectenbureau. Hier bij ons zijn er toch zeker ook knappe koppen tussen het jonge, aanstormende leger van de nieuwe architectengeneratie! Ik denk dat die belgische jongeren meer voeling hebben met wat bij ons in België functioneel is. Op de begane grond zijn er verder behoorlijk hoge traptreden, en alles in lelijk grijs/grauw beton (in de gazet lees ik "zwart beton"; nou ja, ik ben zeker een beetje kleurenblind. Alle weken tuimelen er mensen af. Vrouwen en mannen gaan de naar de markt om naar de uitgestalde koopwaren te kijken en niet om op te passen voor onverwachte hoogteverschillen. Als armtierige oplossing staan er nu hier en daar, bij de gevaarlijkste traptreden, lelijke bakken met wat armtierig groen erin. Het plein zelf is zo duur, dat er waarschijnlijk niets meer van het budget overblijft om iets originelers aan te bieden! In de gazet verscheen onlangs een artikel waarin er op onze domheid werd gewezen. De hoge traptreden zijn bedoeld om op te zitten, niet om er af te tuimelen. Fijn aanbod van het stadsbestuur. Koude, lelijke, betonnen traptreden waardoor de blaasonstekingen en reuma-aanvallen hoogtij kunnen vieren. Temeer daar de hoekige randen van ijzer zijn. Nou ja, ik vraag het je! Zitten ze ook op dit soort zetels in de vergaderzaal op "het schoon verdiep"? Nogal wiedes dat daar dan af en toe geklungeld wordt. Ik durf niet te schrijven "altijd", dat zou te scherp zijn. Enfin, voorlopig zitten ze daar "op fluweel" tot de volgende verkiezingen. Ik heb nog een laatste hoop in verband met het Theaterplein. Hopenlijk komen er houten bankjes op zonnige plekjes (houden jullie je daar aub eens mee bezig, hè?! Hoeveel bankjes verkeerd staan, daar heb je geen idée van! Op tochtige plaatsen, in de schaduw of met de zonzijde in de rug!), en......als kers op de taart, waar blijven de vuilbakken? Er is op heel dat Theaterplein geen enkele vuilbak te bespeuren en ik kan het weten want met "het kakje in het zakje", moet ik verdomd ver gaan voor ik me ervan kan verlossen.
Hongerige martktbezoekers smullen van hotdogs, frieten, en stukjes gebakken vis en hup al die vettige verpakkingen vliegen tegen de grond! Hoe krijgen ze in Antwerpen in hemelsnaam "het vuil van de straat" als ze te lamlendig zijn om overvloedig voor vuilbakken te zorgen? Desnoods voorlopig, want ik begrijp best dat het Theaterplein nog niet AF is en dat die vuilbakken er op het LAATST wel zullen komen! Maar ja, dat peperdure project, hè?! Zouden ze dan toch op de Eurootjes beginnen te passen? Het zijn tenslotte onze belasting-eurootjes, nietwaar. Vergeten jullie dat daar niet op het stadhuis? De volgende verkiezingen komen eraan, hoor! Denk aan het fluwelen zitje. Goh, wat ben ik scherp vandaag. Toch last van mijn hormonen? Mmmm, het zal de wind zijn, die maakt dier (en mens) onrustig.
Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier heb zitten "mijmeren". Niet dat ik ondertussen heb stilgezeten met mijn mijmeringen, maar ik kreeg ze niet op papier, in dit geval, niet op het scherm. Er was veel te mijmeren. Ik denk dat ik redelijk "open" ben in mijn gemijmer, maar bij sommige zaken heb ik het gevoel dat er niet over gepraat mag worden. Sommige zaken liggen te gevoelig.... Wel wil ik kwijt dat het leven in de Moby verleden tijd is. Iemand anders rijdt er nu met mijn "schat". Ik wil hierover ook niet te veel details loslaten, maar pijn doet het wel, hoor! In heel Vlaanderen geen mens (lees man!) te vinden die met mij in het avontuur wilde trekken en aangezien mijn zoon Frank, die mijn chauffeur en technieker was, het nu te druk heeft om nog met zijn oude moeder op te trekken, zit ik weer braafjes op een appartementje, als een vogeltje in een kooi. Maar ik klaag niet, ik woon er graag, maak urenlange wandelingen met mijn hond Chiara en probeer mij weer op het schrijven en dichten toe te leggen. Maar het was precies of ik "droog" stond. Er kwam geen letter op het scherm. Wellicht was ik voor de zoveelste keer teleurgesteld in de mensen en moest ik dit even verwerken. Geen enkel verwijt naar mijn zoon toe, hoor! Het is prachtig geweest en ik ben hem zeer dankbaar voor die drie aangename en avontuurlijke jaren. Er zijn mensen die het met minder aandacht en liefde moeten stellen...ik hoor en zie ze genoeg tijdens mijn consulten door de jaren heen. Sommige mensen, vooral veel vrouwen, krijgen niets van het leven. Geen man, geen kinderen, geen avontuur....Ik heb veel gekregen, veel liefde, veel aandacht, veel verrassingen, zowel mooie als moeilijke... Veel seniorenmannen willen maar enkele dingen heb ik ondervonden: dat is praten over seks en het proberen te doen; (ze zijn gek op de Viagrapil en ik gruw daarvan!); ze houden van veel eten en kweken zodoende dikke, onsmakelijke buikjes en een veel te hoog cholesterolgehalte. Verder zitten de heren op leeftijd liefst voor de televisie! Ze friemelen graag onhandig aan je lijf in plaats van aan de knopjes in de mobilhome. Tja, dan heb ik wel andere verlangens.... De leuke mannen die wel graag avonturieren zijn blijkbaar allemaal bezet en ik heb ondervonden dat wanneer de vrouw met het getal zeventig te maken krijgt, zij precies een besmettelijke ziekte heeft opgelopen. Alsof er geen frisse, aantrekkelijke Oma´s zijn!
Maar geen gezeur; het was een mooie tijd, de mobilhome-tijd en aan alle mooie liedjes komt nu eenmaal een einde. Ik ben in de herfst van mijn leven en daarom volgend gedicht:
HERFST
Wees stil, mijn haastig hart, want de herfst is gekomen. Zijn vaardige vingers verven de blaren der bomen tot opvlammend goud, geel en diep donkerrood. Nog even blijven ze leven. Dan vallen ze neer. Ze zijn dood.
Wees stil, mijn haastig hart, want de herfst en zijn makkers, de wind en de regen, razen over weiden en akkers. Zij kneuzen de bloemen die de zomer bood. Nog even blijven ze leven. Dan bloeien ze uit. Ze zijn dood.
Wees stil, mijn haastig hart, want de herfst en zijn knechten zijn tussen de struiken hun wreedglanzend web aan het vlechten dat insecten stiekem tot uitrusten noodt. Nog even blijven ze leven. Dan sterven ze stil. Ze zijn dood.
Maar: Luister, mijn haastig hart, wanneer jouw herfst is gekomen verven zijn vaardige vingers de diepste dromen opnieuw van groen tot goudgeel en diepdonkerrood. Eeuwig zullen dromen leven, eeuwig zal de stormwind razen eeuwig zal de schoonheid van bloem en blad de mens verbazen. Wordt weer een nieuw en glanzend web geweven...
Kom tot rust, mijn haastig hart, leg terzij je angst en smart. Er is geen dood. Het is de kringloop van het leven.
Ooit heeft men tegen mij eens gezegd dat de Kalmthoutse Heide op zijn mooist is op 15 Augustus. Tja, op die dag word ik gevierd voor Moederkensdag en dat laat ik mij voor niets ontnemen. Maar in mijn achterhoofd zat wel het plan om zo vlug mogelijk een keer naar die heerlijke, paarsgevlamde vlakte te gaan. Verleden week ben ik dus inderdaad per trein naar Kalmthout gespoord, samen met labrador Chiara. Als seniorendame mag ik voor 4 Euro mee en voor de hond moest ik 3,80 Euro betalen. Mijn kleinzoon, die een paar dagen later de treintickets vond, merkte terecht op, dat kinderen onder de 12 jaar gratis meemogen en waarom er voor Chiara betaald moest worden, want ze is toch nog maar 3 jaar oud! Een vraag die ik eens zal voorleggen aan de bestuurders van de NMBS. Het werd een prachtige dag. De heide bloeide volop; het paarse geweld was overweldigend aanwezig. Er waren niet veel wandelaars. Tja, het was dan ook een gewone werkdag.... Enkele oudere koppels genoten van de stralende nazomerse dag, een mijnheer sjokte langzaam voort met allerlei fotografisch apparatuur en ja, enkele personen waren ook hun hond aan het uitlaten. Chiara had het geweldig naar haar zin. Dit was nog eens wat anders dan vasthangen aan de leiband in het Stadspark! Ik had een gazet en een boek meegenomen en af en toe zette ik mij op een zacht zandheuveltje of bankje, maar lezen deed ik niet veel. De natuur was te mooi. Het eerste ven dat ik tegenkwam stond droog. Gek, hier hadden mijn kinderen en ik nog op geschaatst. Ik weet nog goed hoe ik aan de kinderen wilde laten zien hoe goed ik kon schaatsen, maar ik viel direct plat op mijn buik. Het deed geweldig veel pijn en sindsdien heb ik me niet meer aan het schaatsen gewaagd. En nogmaals, hoe gek, in de winters van mijn schooljaren schaatste ik naar school. Maar ja, dat is al een hele tijd geleden, in Schiedam, een klein stadje vlak naast Rotterdam. Ik kon de hele weg naar school via bevroren grachten en sloten afleggen. Ook zijn de winters niet meer zo koud, denk ik. We kregen wel eens ijs-vrij. Dan was het te koud in het klaslokaal. Tja, en dan maar genieten van de ijspret, hè! En ´s avonds afzien van de pijnlijke wintervingers-en tenen. Maar onze wangen gloeiden en onze ogen schitterden. Het tweede ven lag te eveneens te schitteren, in de zon. De kleur was mooi donkergroen/blauw en het duurde niet lang of Chiara verstoorde de rust door haar geplons in het koele water. Een voorbijwandelende mijnheer vertelde mij dat daar 80,-- Euro boete op stond. Dus haastte ik mij om de kletsnatte hond af te leiden door zijn balletje terug over de heide te gooien. Ze keek nog eens om naar het verfrissende bad, met een diep verlangen in haar ogen, maar toch rende ze even later uitgelaten achter haar balletje aan. Er mag eigenlijk niet veel meer, hè? Zowel voor hond als voor mens zijn er te veel reglementen en beperkingen. Ik weet het, wetten en reglementen houden de structuur van een samenleving bijeen. Maar in een samenleving waar iedere dag 7 mensen zelfmoord plegen, lijkt er mijns inziens toch het één en ander fout te lopen.... En in die' zogenaamde perfecte samenleving wordt er gevochten om een bagatel, wordt er gemoord om een MP3-speler, worden er iedere dag mensen en kinderen gedood en verminkt door het moordend verkeer en zijn de gevangenissen tot de nok gevuld. In die zogenaamde perfecte samenleving zijn de ziekenhuizen tot op het laatste bed bezet en de psychiatrische instellingen zijn overbevolkt. Tja.... Ik durf niet meer buiten zonder mijn hond nadat ik verschillende malen overvallen ben geweest. Oudere, alleenstaande dames zijn een heerlijk object om aan te vallen en te beroven. Die zogenaamde straatcriminaliteit valt wel mee? Ja, voor jonge mensen en en mannen in de bloei van hun leven. Die personen durven de straatbendes niet aan te vallen. Ik moet op mijn tanden bijten wanneer er een ijverige, jonge agent mij vriendelijk vraagt of ik plastiek zakjes bij me heb voor de kakjes. Ik denk dan: man, daar een paar meters verderop, wordt er gemoord, gedealed, verkracht en gestolen dat het een lieve lust is, en jij wordt opgeleid tot parkwachter/opzichter om hondendrollen te bekeuren. Ik vermoed dat die jonge man ook wel andere dromen had toen hij zich liet inschrijven om politie-agent te worden. Hij kan er ook niets aan doen dat dit zijn job geworden is! Enfin, na urenlang op de heide te hebben rondgedwaald liep ik terug naar het stationneke van Kalmthout. Tevreden, moe en zondoorstoven. Vlak bij het station bevindt zich het Arboretum met een zeer gezellig terrasje. De rozen rondom geurden en de kleine pizza die ik bestelde smaakte lekker. Chiara kreeg een kom fris water en wonder oh wonder, de hond mocht mee wandelen in het arboretum. Met de belofte haar kort aan de lijn te houden. Dat was niet moeilijk, want ze was net zo moe als ik. Loom slenterden we door de uitgestrekte, mooi aangelegde siertuin. Er stonden veel grote potten gevuld met rode en oranje gekleurde Oost-Indische kers. Met heel veel interessante weetjes zowel op culinair gebied als op het vlak van de geneeskunde zijn dit heel nuttige bloemen/blaren en zaden. Ik ben blij te weten dat ik er met de hond mag wandelen, want er zijn dikwijls speciale wandelingen te doen, zoals bijv. de toverhazelaars die in de winter bloeien en die ik prachtig vind. En zo moedig om in de barre koude winterdagen tot bloei te komen.... Natuurlijk vertrok ik naar huis met een plant in mijn armen. Ze staat nu in mijn living te pronken. Een herinnering aan een mooie dag op de heide. Wij leerden vroeger op school een liedje zingen: Op de grote, stille heide, dwaalt de herder eenzaam rond, wijl de witgewolde kudde trouw bewaakt wordt door de hond, en al dwalend ginds en her, denkt de herder: ach, hoe ver, hoe ver is mijn heide, mijn hei-ei-de. Pure romantiek. Ik heb er nog altijd "last" van. Mijn kleindochter is fan van "Tokio Hotel", dat is andere kost, hoor! Niks romantisch aan! Van een verlegen, blond kind veranderde zij eensklaps in een puber met zwartgeverfd haar, met haarstukjes er boven op en een gifgroen lint ergens tussen al dat haar gefriemeld. Zwartomrande oogleden in een bleek snoetje en alhoewel ze op loopafstand van de heide woont, zet ze daar geen zwartgeschoeid voetje..... Tja, het is een andere tijd.
Zondag 15 juni 2008 tot en met woensdag 15 oktober 2008
Tijd:
Dagelijks van 10 tot 17 uur.
Plaats:
Arboretum Kalmthout, Kalmthout
Prijs:
Inbegrepen in het toegangskaartje tot de arboretumtuin.
In de zomermaanden toont Arboretum Kalmthout de ongekende variatie aan Oostindische kers in één van haar plantentheaters: de wereld van Capucine.
Voor sommigen is het een te gewoon plantje, maar vergis je niet. De laatste jaren kende een rijke oogst aan nieuwe vormen met bijzondere bloemen, compacte groeiwijze en eigenzinnige bladeren. Deze zonnekloppers uit Zuid-Amerika laten je verbazen, er is niets te min aan deze veelzijdige bloem. Alle delen van de plant zijn eetbaar en menig zomerslaatje wordt gekleurd met de prachtige warm gekleurde bloempjes van de Oostindische kers.
De Capucine is voor menig tuinliefhebber niet echt 'hot', maar met dit levend overzicht willen we het tegendeel bewijzen.
Tijdens één van deze laatste zomerdagen ben ik eens met de tram naar Mortsel gereden en zijn de hond en ik in Fort IV aan de wandel geweest. Het was prachtig weer. Het zonnetje scheen lekker en het was er adembenemend mooi. Zo weer iets heel anders dan het afgeborstelde stadspark, wat zeker zijn charmes heeft, maar in het Fort is de min of meer ongebreidelde natuur nog aanwezig. Er moeten daar vroeger korenvelden geweest zijn, want er was een schat aan veldbloemen, zoals witte margrieten, rode klaprozen en blauwe korenbloemen. Het bestaat dus nog, ongerepte natuur. Op een kwartiertje rijden met de tram vanuit het centrum van Antwerpen.
Er waren maar weinig wandelaars. Een enkele hondenliefhebber die er ook met zijn beestje genoot. Er was een jonge man die stokken voor zijn hond in het water smeet en op mijn verzoek mocht Chiara mee zwemmen. Ik waagde mij niet aan de rand van het water, want de helling naar beneden was diep, steil en glibberig. Het werd een plezierig kwartiertje; moe maar tevreden liep er een kletsnatte Chiara naast me. Dat was nog eens wat anders dan haar voorzichtig pootjebaden in de fontein op de Lange Wapper.
Het fort lag er maar verlaten bij. Overblijfsel van de oorlog. Ik heb onlangs vernomen dat mijn grootvader daar nog gelegerd zou zijn geweest en sindsdien ben ik geïnteresseerd in de geschiedenis van dit Fort. En al speurende naar die geschiedenis, word ik ondertussen ook een stukje wijzer over de geschiedenis van Antwerpen.
De bijnaam van de inwoners van Antwerpen kent iedereen: de Sinjorenstad staat bekend om zijn Sinjoren.
Sinjoren komt eigenlijk van het Spaanse woord señor, want Antwerpen was vroeger één van de meest Spaans aandoende steden. Het was de schrijver Brederode die de inwoners van Antwerpen spottend "señoren" noemde, omdat ze zich zo kleurrijk in de Spaanse stijl kleedden en zich net zo arrogant gedroegen als de Spanjaarden die ooit onze Lage Landen bezetten. Antwerpen werd door de Spanjaarden gezien als een ketterbolwerk. Er leefden lutheranen, wederdopers en calvinisten. Regelmatig werden er ketters verbrand.
Enkele belangrijke gebouwen zoals het stadhuis, de beurs, de kathedraal , de kerk Carolus Borromeus en het Rubenshuis zijn stille getuigen van deze Spaanse overheersing. De kathedraal, "De Vrouwe Cerck", is de grootste gotische kathedraal van De Nederlanden. Met de bouw werd begonnen in 1352 en pas na 170 jaar, in 1521 was het kunstwerk eindelijk afgewerkt. De Antwerpse beurs is waarschijnlijkste de oudste beurs van de wereld en het stadhuis is één van de mooiste gebouwen van de Lage Landen. De eerste steen van dit statige renaissancegebouw werd gelegd in 1561 en het was 4 jaar later al af.
De Lage Landen waren in die tijd een samenraapsel van zelfstandige gewesten die onder Karel de Vijfde een eenheid probeerde te worden. Natuurlijk moest dit gebied ook verdedigd kunnen worden tegen de altijd aanwezige vijandelijke troepen van de omringende landen. Daarom besloot men een vesting te bouwen: de zogenaamde Spaanse Omwalling.
Men begon er aan in 1542 en het waren vooral de vrouwen die het zware werk moesten doen. Zij kregen 2 stuivers per dag om de aarde aan te dragen. Ook toen al werden de vrouwen onderbetaald. De Spaanse omwalling lag waar nu "de Leien" zijn.
Enfin, ik sla nu een paar eeuwen over en ik beland in 1830. Belgie werd onafhankelijk en men besliste enkele jaren later dat er een nieuwe en betere verdedigingsgordel rond Antwerpen moest komen. De bouw van de Fortengordel begon. De afstand tussen de acht forten bedroeg ongeveer 2000 meter en zij lagen enkele kilometers verder van de Spaanse Omwalling. Tussen deze Fortengordel en de Grote Omwalling bevond zich het Verschanst Kamp waarin het Belgisch veldleger veilig kon bivakkeren. De forten moesten verhinderen dat Antwerpen onmogelijk gebombardeerd kon worden. In 1859 werd het plan goedgekeurd. Jaja, hadden die heren de vijand even onderschat!
Op 4 augustus 1914 vielen de Duitsers België binnen en bleken de Forten niet bestand tegen het brute oorlogsgeweld. Op 8 oktober werden de forten totaal vernietigd. Noch de betonconstructies, noch de pantserkoepels waren bestand tegen het zware artillerievuur waarover de Duitsers beschikten. Fort 4 kreeg een voltreffer en in paniek vluchtte het garnizoen naar veiliger oorden.
Aan zijn lot overgelaten moest Antwerpen op 10 oktober capituleren.
Ik zat op een bankje tegenover de poorten van het Fort, tussen de witte margrieten, de rode klaprozen en de blauwe margrieten. Te mijmeren. Mijn grootvader moet het overleefd hebben, anders had ik hier nu niet gezeten.
De dag na het onweerwas ik al weer aan de wandel met de hond. Tja, het leven gaat door en de hond en ik hadden een frisse neus nodig. Het regende zachtjes en het gezellig marktgedoe van het afgelopen weekend was precies een fata morgana geweest.
Antwerpen bood na het oorverdovende onweer een troosteloze, desolate aanblik.Verdwenen de marktdrukte, de overvolle terrasjes, de mensen die zich koesterden in het zonnetje en/of heerlijk genoten van een hapje en snapje.
Hetfelle onweerhadgisteren al de hele dag in de lucht gehangen terwijlik een lange wandeling op Linkeroever maakte, langs het Galgenweel. Er waren maar weinig wandelaars op de been. Op het water van het Galgenweel dobberde geen zeilboten en op enkele fanatieke zonnenkloppers na, waren de grasvelden zo goed als leeg. Men kon het naderend onheil als het ware op zachte voetjes voelenaansluipen. En ja, om plus/minus 23 uur brak de hel los. Het weerlicht was niet van de lucht; knetterende blikseminslagen rondom. Een trillende Chiara drukte zich tegen mijn toch ook lichtelijk trillende benen aan en zo zaten we samen op de rand van het bed. Onder het bed kruipen gaat niet, anders hadden we het zeker gedaan.
Omdat het straatbeeld zo´n troosteloze aanblik vertoonde, ging ik voor de ochtendwandeling met de hond het Stadspark in. Maar mensen toch, het park dat de laatste maanden zo mooi was geworden, zo goed onderhouden werd, leek niet meer op het park van gisteren. Prachtige, grote bomen lagen neergebliksemd en als luciferhoutjes tegen de grond geslingerd. Afgerukte takken alom. Wat een ravage. Ook de grote, wilde kastanjeboom voor het politiebureau aan de Van Eycklei was slachtoffer geworden van het tomeloze natuurgeweld dat vannacht over het park had geraasd.
Ik hoop dat de persoon van het schoon verdiep die deze blog leest, ook dit maal weer mijn mijmeringen zal lezen en er misschien voor kan zorgen dat daar een nieuwe, groene muur van bomen wordt geplant. Een mens zou in het park moeten kunnen vertoeven zonder eraan herinnerd te worden dat daar buiten het park, de boze wereld vlakbij op de loer ligt. Men zou alleen het groen van de struiken en bomen moeten kunnen zien, de blauwe lucht met witte wolken en de vijver met eenden en die ene gans;met tussen het struikgewas een eenzame kip die daar, Joost mag weten hoe,al enkele winters heeft overleefd en overal op de gazons ravottende konijntjes die, Joost mag weten, waar vandaan komen en kweken als de konijnen!
Op zaterdagavond 26/07/08 nam ik een besluit. Of het een goed of een slecht besluit was, laat ik in het midden. Een mens weet pas achteraf of zijn besluit het juiste is. Men merkt dat aan de gevolgen. Laten we zeggen dat ik een kloek besluit nam.
Morgenochtend, bij het krieken van de nieuwe dag, een zondag dus, zou ik de vensters van mijn woonkamer wijd open zetten. Niet om met volle teugen van het daglicht te drinken, maar om bepaalde zaken op straat te zwieren, zoals een televisietoestel, een dvd-speler, een videoapparaat, een play-station nummer 2, een laptop met muis, webcam en ubsstick en een stuk of zes afstandbedieningsapparaten, enkele modems en wie weet, in mijn overmoedige bui ook nog eens even een afgedankt gsm-toestel en een gsm-toestel in gebruik. Heel die moderne apparatuur staakt voor de zoveelste keer. Ik had er genoeg van!
Weg met al die ingewikkelde rommel. Ik heb boekenkasten vol met interessante romans die ik op mijn oude dag nog eens allemaal wilde herlezen; stapels boeken over astrologie, pendelen, kaartleggen en nog veel meer van die interessante, esoterische gerichte lectuur. Verder bezit ik prachtige boeken over schilderkunst, muziek, architectuur en niet te vergeten is er een schat aan informatie hoe mooi de wereld wel is! Enkele gedichtenbundels prijken zij aan zij met de 7 Harry Potterboeken. En de stadsbibliotheek van Antwerpen, om van te smullen, is niet ver af! Ik word weer een fervente lezer!
Omdat ik geleerd heb dat een mens beter eerst een nachtje gaat slapen alvorens het besluit definitief uit te voeren, ging ik naar bed alwaar ik een gevecht aanving tegen de opkomende tranen. Op mijn leeftijd moet je alle moeite van de wereld doen om die wereld een opgeruimd en zo een rimpelloos mogelijk gezicht te vertonen, een paar opgezwollen ogen kunnen daarin gemist worden; dus slikte ik mijn tranen in.
De zondag breekt aan. De modems flikkeren nog altijd naar hartelust van rood tot groen en omgekeerd.
Voor de rest blijft de hele mikmak zwijgen. Het scherm van de laptop blijft inktzwart; het scherm van de televisie flikkert sneeuw. Ik haal diep adem. Ik open de vensters. Ik haal nog eens diep adem.
Vanuit de Vogelenmarkt klinkt er geroezemoes. Vroege vogels lopen al met hun selder, wortelen en bloemen naar huis. Mijn maag knort en ik denk aan het heerlijk bruine broodje dat daar op één van de kleurrijke kramen op mij ligt te wachten. Toch maar eerst even een marktje doen?
Onder de nieuwe, immens grote luifel heerst een gezellige drukte. Verscheidene euro´s verhuizen van eigenaar een half uurtje later zit ik tevreden te smikkelen. Een grote bos heerlijk geurende rozen staat naast mijn bord. Het broodje smaakt me.
We zijn ondertussen een week later. Het heeft vannacht geweldig geonweerd.
De laptop is nog bij de Fnac. Het is wachten op goed of slecht nieuws. Harde schijf naar de vaantjes of niet?
kZal maar vast gaan sparen!
Verder ben ik inderdaad aan het lezen geslagen. Over Lucrezia Borgia en haar beruchte familie. In de 15e eeuw. Hoe ze toen leefden zonder al onze moderne spullen. Toen was het ook al één en ander, hoor! Familie, Thuis, The bold and the beautyful zijn er niks bij!
Lucrezia was de dochter van een eerzuchtige kardinaal die er van droomde ooit tot Paus gekozen te worden. Haar moeder was één van de vele minnaressen van deze kerkelijke hoogheid die het celibaat hoog in het vaandel droeg tijdens zijn openbaar leven, maar ditzelfde celibaat deftig aan zijn laars lapte wanneer hij zijn kardinaalhoed op het nachttafeltje zette. Jaja.
Dan heb ik ook nog een stukje gelezen in "Het Vonnis", een biografie over het leven van Hildegard Knef, ooit een beroemde, Duitse filmster, die zich duidelijk niet zo goed voelde in haar overigens mooi vel. Na het verslag van de zoveelste operatie, heb ik die kommer en kwel maar naar de Kringloopwinkel gebracht. Ik werd ziek van haar ziektes en ik besef dat mijn zorgen momenteel maar heel onbenullig zijn.
De play-station is naar mijn kleinzoon verhuisd (op zijn verzoek). Het televisietoestel heeft zijn moeder (mijn dochter), weer aan de praat gekregen. De andere apparaten volharden nog in den boze. Maar ja, het nieuws kan ik straks weer bekijken. Er zal wel het één en ander over het onweer te vertellen zijn.
Ik ben Cauwe Marijcke
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is dichteres, schrijfster, astrologe, medium.
Ik ben geboren op 10/06/1936 en ben nu dus 87 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: astrologie beoefenen, met de tarotkaarten bezig zijn, lezen en studeren vooral over de kunst en psychologie, wandelen met de hond, veel in de natuur zijn en natuurlijk....interesse hebben en tijd maken voor mijn 4 kinderen, 4 schoonkinderen en 4 kleinkind.
Ik zou het prettig vinden om met gelijkgestemde zielen in kontakt te komen via dit modern medium.
Verder schrijf ik graag, maak ik af en toe een gedichtje en zou dat graag met mijn toekomstige blogvriendinnen en blogvrienden delen.
Enige tijd geleden was ik weer eens het slachtoffer van mijn naïeviteit. Eerst was ik een beetje boos en ontgoocheld, maar nu achteraf kan ik er toch wel om lachen!
Het is een eeuwigheid geleden dat ik nog aan mijn "Mijmeringen" gewerkt heb. Dit heeft verschillende redenen. Ten eerste is het zo dat commentaar op hetgeen je schrijft en doet niet achterwege blijft. Ik heb het er als persoon nogal moeilijk mee om te ervaren dat sommige mensen alles, maar dan ook alles wat je doet afkeuren. 
Hèhe, de feestdagen zijn achter de rug. Met veel plezier heb ik begin December de kerstversiering aangebracht en vandaag heb ik weer met veel plezier alles terug opgeborgen; tot volgend jaar. 
Hallo beste bloglezers,
Dag Bloggers,
Beste bloggers,
Ik ben Cauwe Marijcke
