De laatste keer schreef ik in mijn mijmeringen dat er weer zo veel gebeurd was. Eén van die gebeurtenissen is dat ik de lugubere parking heb verlaten. Vraag me niet waarom. De reden kan ik U niet vertellen, maar soms is de werkelijkheid nog èchter dan in de grootste fantasie.

Holderdebolder gingen we op pad om een nieuwe stek te zoeken.

Voorlopig staat de Moby voor 2 maanden op de linkeroever in Antwerpen. Het is gelukkig prachtig weer. De zon schijnt vrolijk over het Scheldewater waarin Chiara zwemt als ware ze een vis. Ze wordt maar niet moe om de stokken die ik in het water gooi, driftig achterna te zwemmen en weer voor mijn voeten te leggen. Aan haar smekende ogen die om nog, nog, bedelen, kan ik niet weerstaan. Zo houdt ze me wel een tijdje bezig.

Ik luier, geniet van de zon en de aanstormende zomer, die veel te vroeg ons land binnenvalt.

Het groen in de bomen zie je groeien terwijl je ernaar kijkt en de kaarsjes in de kastanjebomen geuren, geuren….. Een mens wordt er dronken van!

Het is hier heel rustig. Af en toe stoomt een boot met veel lawaai voorbij en staat er iemand op de kaaien aan de overkant op een trom te roffelen. Verkeer is hier maar weinig.

Merels, kraaien en eksters komen de broodkruimels voor mijn Mobydeur oppikken, soms voor de neus van een paar brutale eenden die zich aan land wagen. De beestenbende maakt dan ook lawaai, maar dat klinkt me als muziek in de oren!

Ik ben al een paar keer naar het centrum van Antwerpen gewandeld. Ik doe er juist drie kwartier over. De kathedraal begeleidt mijn stappen met ieder kwartier van zich te laten horen. Het is goed om zo langs de Scheldeboord te kuieren in de vroege ochtend. Aan de overkant ligt Antwerpen nog in ochtendnevels te sluimeren, denk ik, totdat ik uit de voetgangerstunnel stap en zie dat er wel degelijk al leven in de brouwerij is.

Chiara trippelt mee en trekt me als eerste de lift van de St.Annatunnel in. Tot ongenoegen soms van de fietsers die ze brutaal voorsteekt. De hond vindt het blijkbaar prachtig om door de tunnel te lopen. Ze heeft wel de vervelende gewoonte om regelmatig in de tunnel haar grote boodschap te doen. Dan moet ik in de weer met wc-papier en plastiek zakjes. Ik stel me dan zo voor dat ergens, in het bureau met de camerabewaking van de tunnel,  mensen zitten te ginnegappen om mijn onhandig gestuntel.

In Antwerpen aangekomen, op de Vaartplaats, trekt Chiara  me ook weer als eerste buiten, maar voor de rest loopt ze heel netjes naast me en is zeer gehoorzaam.

Ik vind het een aangename verandering en ik ben nieuwsgierig waar ik straks terechtkom met mijn Moby, want dit liedje is te mooi om waar te zijn. Totale vrijheid, de Schelde in al zijn pracht, het silhouet van Antwerpen, de kathedraal met zijn uurwerk van goudschittering en zijn beierende klanken die samen met het golvende water naar me toe deinen, de kastanjebomen in volle bloei, merels en eenden voor mijn deur, Chiara´s snuit terwijl ze zwemt, met natte snorharen waardoor ze op een otter lijkt, zon, veel zon en stilte, veel stilte. Kan een mens nog meer verlangen?