Wie vooruit wil kijken naar zijn nageslacht, moet ook achteruitkijken naar zijn voorgeslacht.
Edmund Burke
Over mijzelf
Ik ben Ida
Ik ben een vrouw en woon in Beringen. Mijn geboorte-dorp is Lummen (België) en mijn beroep is Gepensioneerd.
Ik ben geboren op 28/01/1943 en ben nu dus 81 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Stamboom maken van de familie, bidprentjes verzamelen en reizen..
Ik ben gehuwd met André in 1965. Samen hebben we 2 lieve dochters en schoonzonen en 5 schatten van kleinkinderen. (2 meisjes Lieze en Marie en 3 jongens Jannes, Jesse en Nico) Ik hou van gezellig samenzijn met familie en vrienden.
De klok tikt oneindig verder, seconden, minuten, uren, dagen, jaren. Eer je het beseft zijn je kinderen volwassen, ontdek je hier en daar de eerste grijze haren en rimpels en sta je er wel eens vaker bij stil dat de tijd als zandkorrels door je vingers glijd !!!
Negeer nooit personen die om je geven of waarvan je weet dat ze echt van je houden, want op een dag zul je je realiseren dat je een diamant verloren hebt terwijl je te druk bezig was met stenen te verzamelen !
Dit is mijn dagelijks pensioen En wat kan men daar mee doen ? Je koopt wat brood en wat beleg, Een deel van je pensioen is dan al weg.
Sigaretten kosten dagelijks een euro of vijf, Tabak roken is slecht voor je lijf. Je spendeerde al een euro of elf, Nog vierentwintig euro voor jezelf.
Energie kost tien euro per dag Nog veertien euro die je uitgeven mag. s Middags eten kost heel veel geld Na de maaltijd heb je nog vier euro, welgeteld.
Met vier euro moet je het nog rooien Met die centen kan je echt niet gooien Je kleren zijn al twintig jaar oud Dus best dat je die vier euro behoudt !
Je kan die vier euro dan sparen En zo een beetje rente vergaren Die rente kan je dan gaan halen Maar eerst moet je daarop taks betalen.
Om naar de bank te gaan, neem je de bus En daarvoor zal je binnenkort betalen dus. Als je te voet gaat, verslijten je schoenen, En die kan men niet kopen met die lage pensioenen.
Politiekers en bankiers leven op grote voet En die zeggen wat niet kan en wat moet. Van het roken wordt men ziek, dat is waar Maar ja, met dat pensioen zijn wij toch de sigaar.
Gans het leven goed gewerkt en opgelet Braaf geweest binnen de lijntjes van de wet. Nu is het wel genoeg geweest, ik laat mijn leven niet verder meer vergallen. De druk word steeds erger, binnenkort moet ik zeker tien banken gaan overvallen !
Een zwakke hand, een laatste blik geen woord, 'n verdoken traan en na je heengaan, ongrijpbaar stil...
Schoonbroer Victor echtgenoot van onze oudste zus Rosa
Landbouwer
Hij werd geboren te Linkhout op 30 november 1932 en is onverwacht overleden in het A.Z. te Diest op 03 juli 2012.
Zondag was zo'n fijne dag. Kermis bij ma en pa. Onze pa had zoals altijd weer zelf een mooie grote gateau en hele lekkere taarten gebakken. Hij genoot er echt van zijn klein mannen te zien smullen. Maar enkele uren later werd alles anders. We werden opgeschrikt door een telefoontje van ons ma. Daarna werd het stil. Alleen z'n ogen zochten rond bij het herkennen van een stem. Maar toch ging het licht langzaam uit. We zullen je missen pa, als bompa, als luisterend oor, als raadgever. Je was er altijd voor ons. We zijn heel dankbaar voor onze lieve pa. Zoveel mooie herinneringen, maar nu zoveel pijn. We zullen goed voor ons ma zorgen. Pa, we hopen dat het je goed gaat op deze onbekende reis.
Ma, de kinderen, kleinkinderen en Liam
(Tekst bidprentje)
Wij hebben afscheid genomen van onze schoonbroer Victor op 7 juli 2012 te Linkhout-Lummen
Het liefhebben van een kind is als een spiraal : hoe meer je geeft, des te meer krijg je ervoor terug ; en hoe meer je krijgt, des te meer je weer geeft !
Toen de eerste rimpels kwamen, was ik nogal in paniek. Ik heb toen mijn face laten liften in een prijzige kliniek. Nou, mijn man vond het fantastisch, mijn gezicht was weer elastisch. Niks geen rimpel, niks geen vouwen! Net zo glad als bij ons trouwen. Tot mijn vriendin zei: "het is gek.... maar jouw kop past niet meer bij jouw nek". Ach, het was een kleine ingreep, want ze trekken dit dus strak en ze geven hier een sneetje, anders krijg je een zak. Nou, mijn man was heel tevreden over wat ze met me deden. Maar de plastische chirurg zat nog met mijn borsten in z'n maag, want die zaten volgens hem veel te laag. Toen ze waren opgehesen, leken ze een beetje klein, maar met siliconenvulling mochten ze er best weer zijn. Nou, ik zag mijn man ontvlammen, want ik had dus zulke brammen. Toen op een avond na het vrijen, keek hij peinzend naar mijn dijen en al had hij geen duidelijke kritiek, ik ging toch weer terug naar de kliniek. Ik had trouwens ook een buikje, dus na enig overlegliet ik dat meteen ontvetten, ze zuigen dat in no-time weg, om tergelijkertijd mijn billen minstens zoooo'n stuk op te tillen. Ik was op ieder feestje weer in tel, maar zat onderhand wel heel strak in mijn vel. Mijn man voelde zich naast mij niet meer op zijn gemak, want op straten riepen jongens: "ga je lekker ouwe zak". Nou toen kocht ie een toupetje en een veel te strak korsetje. Hij ging wandelen en trimmen en in een fitnesscentrum gymmen. En maandenlang deed hij een rigoureus dieet, tot hij zomaar in de sauna overleed. Nou, daar stond ik op het kerkhof mooi te wezen aan het graf.
Ik laat nu de kwabben zwellen en ik zal u wat vertellen.... Dames, laat je niet verlakken, laat de boel toch rustig zakken. Want met gladgestreken nekken, valt het leven niet te rekken! Koester buik en onderkin, want uw schoonheid zit binnenin!
Vertel dat maar aan uw man, anders komen er maar ongelukken van.
Het geheugen werkt vaak fotografisch Een beeld van vroeger is er plots weer. Niets beweegt erin, alsof de tijd besliste om even een korte rustpauze te houden. Moeder zit nog steeds op dezelfde stoel.
Haar gezicht kun je dichterbij halen. Dan zie je hoe over haar ogen een dun laagje vocht ligt en trilt, geen echte tranen, maar toch, iets als een pril begin van verdriet.
Haar handen liggen in haar schoot, lichtbruin, als gevallen bladeren, wegzakkend in een wolk van weemoed. En ik, nog een kind, leg het hoofd met de rode schram over de wang op de harde rondingen van haar knieën. Jaren later laat zij mij los en leer ik de eenzaamheid van de volwassenen.
