Familieleven

Nadat we jullie uit het zicht verloren waren, togen we met goede moed op weg.
In Zolder op de brug zagen we in de verte op de E314 een resem blauwe lichten flikkeren aan de kop van een lange file. Onze eerste omleiding was een feit. Toch bleek het rijden niet al te moeilijk en we vorderden goed. Na de wissel van chauffeur in Frankfurt nam de sneeuw op de weg steeds meer toe. We reden soms niet harder dan 50 km per uur. We bereikten Kaprun pas rond het middaguur in plaats van s morgens.

De dagindeling werd onmiddellijk aangepast: bagage uitladen, kamer op, valiezen uitladen, lekkere macaroni met hesp of met groenten als hartversterker, alle skikledij omgordt en op naar Brundle om de skischoenen aan te passen.
Dat was geen simpel dingetje: eerst voeten meten, dan één skischoen aanpassen, dan met die schoen om een tweede en naar een kleine werkbank om de bindingen van de skis op punt te zetten. De bijhorende sticks krijgen en daar een draaghulp van maken zodat we terug op weg kunnen naar de skipiste.
We zijn in Kaprun met redelijk wat sneeuw en er wacht de eerste grote uitdaging!

De eerste ski-les dringt zich op: het is nog op redelijk vlakke grond dat de beginselen
van het skiën worden doorgegeven.
Alle monitoren spreken van prima inzet, prima vorderingen en knappe prestaties, in die mate dat we al een zak vol kaarten voor de skilift hebben aangekocht.
De algemene opmerkingen bij onze skiërs gaan van Geweldig! over Dat doet pijn aan mijn schenen tot Ik geraak nie recht
Maar als rond 16.00 uur de piste sluit en de groepen afmarcheren, zie je vooral stralende gezichten: Dat hebben we goed gedaan vandaag! En ze verdienen inderdaad een pluim: de inzet was er, de wil om te leren, de goesting om zo snel mogelijk naar de lift toe te werken.

De groetjes werden ingeblikt en Rik (dikke pluim) zal nog veel tijd steken in het monteren. Zoals jullie uitkijken naar de groetjes, zo kijken wij uit naar de postbode !

http://www.sneeuwklassen-kaprun.be

Klik op bovenstaande link dan op filmpjes en je kan de groetjes horen van
Jesse en zijn vriendjes op kamer 104

We starten met een heerlijk ontbijt.
Als je de fotos bekijkt, zie je wat dat betekent !

Natuurlijk nadat het ontbijtbuffet was geplunderd, stapten 87 leerbeluste jongeren
naar de skipiste.
Stappen is wel wat euforisch uitgedrukt bij onze jongens en meisjes: er zijn de routiniers, die al vlot vooruitkomen; er zijn de doorbijters, die niet willen onderdoen en de pijn aan de schenen verbijten; er zijn de schreeuwers die heel Kaprun willen laten horen hoe slecht zon skischoenen wel stappen en hoeveel pijn dat doet (deze categorie wint het duidelijk van de anderen) en er zijn de stille lijdzame types, die reeds na 100 meter bij elke stap lijken te krimpen, wiens gezicht per seconde witter of grijzer wordt
Deze marteling duurt alles samen zeker 600 meter..!

De avondactiviteit: een sportieve strijd tussen de skigroepen!
In een heel gevarieerd aanbod van proeven (stickspringen, pompen, kikkerestafette, dierengeluiden nadoen,) wordt gezocht naar een winnende groep, al blijft de Olympische gedachte van het grootste belang.

Uiteindelijk werd groep1 tot winnaar uitgeroepen
en ontvingen ze op hun beurt een kleine beloning.

Foto's van de "Griezeltocht"

. Terug naar het belangrijkste van de dag: de slalom werd verder gelopen en tot slot van deze editie sneeuwklassen werden nog enkele afdalingen in moordtempo afgewerkt.
Het was veel te snel 15.15 uur: signaal om een laatste maal de pannenkoek onder het achterwerk te plaatsen om zo hogere regionen op te zoeken om de laatste afdaling 2010 te maken: 87 kundige ploegskiërs met monis en juffen vormen 1 lange slang!
Eenmaal onder werden de skis een laatste maal uitgedaan, werd er een mooi koor gevormd, kwamen alle Kapruners die iets met onze sneeuwklassen te maken hadden, een kijkje nemen, werd er uit volle borst het Kaprunerlied gezongen ter ere van de skipiste en ons verblijf hier

Iedere dappere ploegskiër werd beloond met een medaille.
De snelste drie van de slalom hielden er brons, zilver en goud aan over.
Er werd nog even dank u gezegd met een (heel) kleine attentie voor de juffen en meesters, voor Rudi, voor Betty en Jefke, voor de monitoren met een speciale vermelding voor Carla, de organisatrice van de avondanimaties. Veel te vroeg was het bedtijd! Toch houden we ons aan de afgesproken uren en onder de stille afscheidstonen van DJ Yves gaan we een laatste maal slapen onder de Kapruner Himmel!

Zoals na elke fuif (tot 22.00 uur) het geval is, gingen de oogleden de volgende
morgen iets minder vlot open. Tenminste bij de jongens; t schijnt dat de dames al enige tijd lagen te praten over hun al dan niet veroverde harten
En nogmaals, de wet op de privacy verbiedt ons elke vorm van commentaar !
(dus ook hiervan geen foto's)

Nog net op tijd komt een grote doos toe met al de brieven.
Dus voor we de bus opstapten werd nog eventjes de post uitgedeeld.

Samen met de grote meerderheid van de kinderen moet ik zeggen:
Waren we toch maar ingesneeuwd ! We willen nog niet naar huis !
Natuurlijk zal het morgen niet snel genoeg kunnen gaan,
maar de laatste avond was er niets van te merken.
Tot

(Teksten uit de verslagen voor het thuisfront)