Poesjes in de kliniek. Toen ik nog in de kliniek werkte, verbleef er daar een boerke van Ninove, Adriaan was zijn naam. Hij zei altijd Annieke tegen mij en als ik ook eens iets voor jou kan doen? welja , zei ik, we hebben bij mjjn ma thuis 4 kleine poesjes en als jij er eentje wil meenemen naar jouw boerderij zou je me heel blij maken.'tis goed zei boerke maar ik dacht aan het poesje dat er heel alleen zou zijn en ik kon het bekomen dat hij er nog eentje bij nam. E zo zaagde ik voort over de overige 2 met als resultaat dat ik de zaterdag dat Adriaan naar huis ging alle vier de poezen in de badkamer van de kliniek onderbracht. Ze zijn meegegaan en telkens hij terug op visite kwam bij de oogarts kwam hij me goeiedag zeggen met het relaas over die 4 snoezepoezen. Nu nog voor alle bloggers een bloemetje uit onze tuin ziehier een mooie witte clematis:
ik hou van bloggen bekijken : jullie toveren een glimlach op mijn gezicht .
Een gedichtje over een grote hond en een kleine kat
Een grote hond en een kleine kat, die zaten samen op de kamermat, de hond die zei'zeg scheel jou wat? scheer je weg! De kat die zei ' zeg, hou jij nu eens jouw brutale mond! Toen vlogen de boze hond en de razende kat de kamer uit , de keuken in Zeg! scheel jullie wat! riep de meid, scheer jullie weg! Toen beet de hond in het been en krabde de kat in het been van de meid die riep'auw auw ga je heen? auw auw , mijn been! Toen vlogen de hond en de kat terug de keuken uit, de kamer in En ze lachten en praten, oo wat beet ik in haar been , lachte de hond en beet ik in haar been, zei de kat En zo zaten de grote hond en de kleine kat weer vredig tesamen op de kamermat!
De naam van de dichter weet ik niet meer.
Van de katte gepakt worden.
Nog een verhaaltje van in mijn jonge jaren. Vroeger werkte ik te Brugge in de oogkliniek in de verzorging. S'middags fietste ik dan altijd over Steenbrugge naar huis. Er kwamen dan veel legervrachtwagens voorbij,met soldaten die hun oefeningen gedaan hadden op "de schijve" te Assebroek. Op een dag was het ook weer eens zo ver, gelijk ik op honderd meters vande brug was reden er enkele legerauto's vol soldaten voorbij en natuurlijk fluitend naar al wat bewoog. Ik werd zo kwaad en riep" Op maar op, dat jullie van de katte niet gepakt worden' Op dat moment draaide de brug en natuurlijk moest ik nogsmaals voorbijrijden nog meer gefluit en gelach. We woonden in de eerste straat voorbij de brug en zodra de brug open ging fietste ik als gek naar huis met het gedacht van: verdorie , die moeten mij nogmaals passeren als ik niet rap genoeg bij moeder binnen de poort ben. dus ik vlug van mijn fiets, de poort wilde ik openen maar die was dicht , ik belde en belde maar ongelukkelijk was miijn moeder de voordeur aan het wassen aan de binnenzijde!Zeg , zeg , brandt het ergens misschien, vroeg ma dan nog.' Laat me toch vlug binnen' riep ik en zo was ik toch nog in huis voordat die nog eens gingen fluiten op me!
Een fijn weekend en geniet er maar van.Mickey-mousse.
Nadat kater Flap er niet meer was, kreeg ik van de buren twee kleine poesjes.Lotte en Bingo. Het jaar daarop wierp lotte haar eerst nestje jongen.Vroeger werden de katinnen niet steriel gemaakt en je kunt je indenken :drie keer per jaar was het een grote pantemiene :de katjes moesten gedood worden.gehuil, smeken nee die moesten na de eerste levendag een tikje van grootvaders spade krijgen en dan de grond in.Mijn neef die altijd in de vakantie kwam logeren en mijn broer keken stiekem toe waar die begraven werden. 's anderendaags was er volop aktie: deze werden terug opgegraven , gestreeld en tenslotte en vodden gewikkeld en mijn broer was verkleed in priester en mijn neef was misdienaar en ik was de bedroefde moeder. zo namen we er dan afscheid van . We hadden zelfs H.hosties : muntsnoepjes van kent. soms wilden we ze nog eens zien en groeven wij die terug boven tot wij er vies van werden een vieze geur steeg op uit de doos
Begin de jaren vijftig, mijn herinneringen gaan terug naar de tijd dat ik nog een peuter was. Wij woonden langs het zuidervaartje en men hield dan een kat om de ratten te verjagen, ze hadden geen luxeleventje en met een stukje brood en wat melk s'morgens , wat aardappelen met saus en s'avonds de rest van de pap moesten ze het stellen . Ook de veearts voor kleine huisdieren bestond niet, zodat ze leefden en als ze niet onder een auto terecht kwamen stierven ze door ouderdom of ziekte. Al vlug kende ik dan ook het spreekwoord: spaar je het eten uit de mond: t'is voor de kat of de hond. Toen ik een jaar of vier was voegde ik de daad bij het woord en wierp ik stiekem wat vlees uit mijn bord naar de kat:Flap heette hij:een mooie zwarte kater. 's maandags aten wij altijd het soepvlees op met ajuinensaus, de zondag stond er beste soep op het menu , en omdat wij nog geen frigo hadden bewaarde men het vlees op tafel in de kelder . Ik weet nog dat ik er kleine stukjes van pulkte en stiekem er mee naar buiten ging : naar de flap, hij was echt mijn lievelingskat en op een keer wilde ik gaan wandelen in 'de lochting met flap: ik beelde mij in dat hij met me mee zou lopen als een hondje! hij was in paniek en ik wilde namelijk dat hij meeliep naast mijn trotinettje, want hij ging als een razende te keer en het touw spande meer en meer rond zijn nek, ik viel ,hij was niet meer te houden en vluchtte weg met touw en al. Ja hij moest soms wat ondergaan! Op een dag is ons Flapje niet meer thuisgekomen, uren heb ik gewacht, zeer ongerust met pijn in mijn kinderhartje. Toen vertelden ze mij tenslotte dat Flapje naar de 'kattenhemel was en er veel vlees en rijstpap mocht eten en van de buurvrouw Simonne kreeg ik in ruil een Pinguinpopje kado en ik zei: moet het niet hebben want 't is Flapje niet!! Het pinguintje heeft jaren in de kast gestaan want het was gemaakt van echte huid.Zo hopelijk heb ik niemand verveeld met mijn verhaaltje maar sommige dingen blijven je altijd bij...
Ziehier een zelfgemaakt bloempje voor alle bloggers uit dank van Mickey-Mousse.
