Nog wat verder vertellen over de zesling. Ze groeiden snel op na 1 week was de mand te klein en moest er een grotere slaapplaats gevonden worden : in de living werd de tafel zo ver mogelijk opgeschoven en Michel plaatste er een afsluitng in houtwerk , die kon samenplooien , ze hadden zo direkt 5 op 2 meters ruimte. De slaapdons werd in het hoekje gelegd, en iedere dag 2 maal ververst.Gauw gingen ze hun plasje doen in het speciaal aangepaste kattebakje voor hen. Het waren schattige blolletjes die rondliepen. Er stond ook nog een kattepaal , zodat moeder Warte naar buiten kon zien. Als de kleintjes sliepen , waagde ze zich vlug eens buiten in de tuin , maar ze kwam altijd vlug terug. Na een goeie 14 dagen begonnen zij al kleine royal-canin korreltjes te eten, en speelden ze met het speelgoed :balletjes , ook met pluimpjes eraan . Het was een plezier voor hen te zien. Hun namen zijn:Goldlock, Mickey- mousse , rispy , minoe en mientje en filou. De mensen bleven staan om ze in aktie te zien, want er hangen geen gordijnen om mijn planten voldoende licht te geven, die hebben we ook mogen op een veilige plaats zetten . Na vier weken klom goldlock als eerst op de livingtafel, de anderen volgden en zo palmden ze na 6 weken de ganse living in:2 kattebakkken eten drinken speeltjes op de zetels in de bloempotten voor het raam, een echte speeltuin! nadat ze hun eerste vaccinaties gekregen hadden mochten ze voor het eerst in de tuin onder alziend oog van moeder Wartje, Michel en mezelf. Ze luisterden goed en ze kregen soms was rundsvlees. Als ik dan miam, miam miam riep dan vlogen ze naar binnen. Maar ze vonden het heel leuk buiten . Na vier maanden moesten we een ander verblijfplaats zoeken: ze verhuisden in de garre: een overdekte ruimte met kattedeur erin dat 'savonds afgesloten werd als ze allemaal binnen waren: het was soms een heksentoer . Ze hadden een fantastische goede moeder:wartje zorgt nu nog voor hen en nu nog! zo vogende keer vertel ik verder.nu nog een verhaaltje van vroeger : Mickey- -Mousse naar het plechtige Kommuniefeest: Ja , joepie we mochten mee maar het feest van Monique, kennis van ons ouders. Het feestje was s'avonds in zaal "de zwaan" te ruddervoorde . Mijn broer was 3 en ik was 5jaar. We smulden van al dat lekkers(vroeger waren we daar nog heel blij mee) en dan de dansavond met spelletjes voor de grote mensen: Mijn vader won en moest dus met een "jong jufrouwtje rond de zaal en ereronde maken en ik was zo fier als een pauw. Daar hij er ook niet over kon zwijgen vertelde ik de maandagmorgen fier aan het nonneke zuster Damiana heette ze) het hele verhaal , wel 10 keer die voormiddags "zuster, mijn papa heeft gedanst met een juffouwtje op zijn rug...totdat de zuster zei: zwijg nu toch , mag je niet meer horen! ik weet het al.....Vandaag zijn we ook terug naar een plechtige kommunie mogen gaan vandaar mijn verhaaltje......
Nog even voortvertellen over de poezen.Een tijdje bleven er enkele katjes komen eten .Het waren ook twee zwartjes . We denken dat het de broer en zus van Wartje nr1 waren. Na enkele tijd kwam er 1 van de twee tot op onze koer , eerst liep ze weg als ze me zag, met veel geduld en alle dagen nog wat extra vleesjes,heb ik op een morgen het zwarte katjeWARTJE nr.2 voor het eerst kunnnen strelen , ze is blijven komen en sliep 's nachts op een oude strijkplank bij ons binnen in huis. Petite en Warte2 waren eerst geen goede vrienden . Met veel geblaas en soms een vechtpartijtje, tolereerden ze elkaar omdat het moest. Warte was nog niet steriel gemaakt en zo wierp ze op 4 april 2005 6 jongskes, Ze lagen in de living in een grote wasmand. Toen Michel thuiskwam vroeg hij wat gaan we doen? IK zei:als het mag alle zes houden: ik kan van geen enkele afscheid nemen en naar de veearts gaan ermee. Zo brak er weer een periode van veel werk aan, een poezenbabykamer. Mijn vriendin bracht uit een tweede -handszaak kleine donsjes lakenstjes grote badhanddoeken mee, want ik had elke dag veel was. plus nog een kattebak voor mama wartje erbij. Voorlopig werd er geen schutting geplaatst omdat ze de eerste week nog niet rondliepen. zo volgende keer vertel ik verder. Aan alle bloggers een goed weekend, fijne vrijdagavond ,nog eventjes wat zonnestraaltjes meepikken!Ziehier een foto van mijn poezenzesling
Vooreerst wil ik even denken aan de familie van het vermoorde meisje Annick. Een blijk van medeleven in deze moeilijke tijd. Waarom? Welke ontwrichtte perverse ziel doet zoiets? het is hartverscheurend hoe het gebeurd ,iedere dag over de ganse wereld worden mensen er slachtoffer van.
Aan alle bloggers een goeie woensdagavond van Mickey-Mousse! En nu vlug wat verder vertellen over de poezen. Toen Clochard wat ingeburgerd was in de familie, kwam hij zelf nog in huis langs het hondeluikje. Momenteel is dit nu afgesloten zodat er geen vreemde katten meer in huis kunnen.We waren er ons niet van bewust maar er kwamen 's nachts wel vreemde katten petite haar korrels opeten. Toen het jaar nadien belde er een meneer aan de deur:10mei rond 12h30 ,want we zaten aan tafel te eten: het was mijn dochter haar verjaardag. IK ging de deur open doen en er stond een man met een kattejongske in zijn handen ongeveer 2 weken oud,met de vraag of het van ons was: hij kwam aangereden en de moederkat stak juist de straat over,dus die moederkat was verdwenen in onze tuin. We hebben het katje dus uit zijn handen overgenomen. Michel protesteerde heftig tegen mij en zei: nee ,geen kat meer bij: zet het in de tuin , die kattin zal het wel komen ophalen als ze hoort miaawen. En zo is het zwarte bolleding in een doos in den hof beland . De moeder heeft het Niet meer opgehaald en we hebben het terug mee in huis genomen.Zo begon er voor mij een tijd van echte zorg. Vlug naar de veearts om voeding:neutriwelp. In het begin was het zoeken om de juiste hoeveelheid , er moest op zijn buikje gewreven worden als het gegeten had,zodat de darmwerking in gang schoot: het was immers een overschakeling van voeding. het katje werd Wartje genoemd. Alles draaide hier om wardje die in de living een afgesloten plaatsje had. Het zag ons graag, maar elke 2 uur moest het de fles krijgen .Uren werk maar ook genegenheid en plezier heeft ze ons gegeven. Toen het alleen kon eten gingen we er soms mee in de tuin Wardje moet al een rugletsel gehad hebben voor we haar bij ons hadden . Soms huilde ze van de pijn . De veearts heeft er veel voor gedaan om de pijn te verminderen . Moest het een volwassen kat geweest zijn zou ze kunnnen geopereerd worden aan de rugwervels maar helaas het katje groeide nog en men kon, die werveltjes niet vastzetten. Zo hebben we nog voor Wardje gezorgd tot 15 september. We zagen er allemaal zo van af. die bewuste 15 september hebben we 'savonds Wardje laten inslapen, het beestje had al veel cortisone gekregen, waardoor het altijd schijnbaar 2 dagen beter was.Thuis gekomen heeft Michel een klein kistje gemaakt, we hebben wardje in een handdoek gedraaid samen met mijn sjaaltje waarop ze altijd sliep en haar knuffel. Ze ligt in onze tuin naast de plantenvijver en ieder keer dat ik er voorbij kom zeg ik "dag wardje. Geef hier dat blaadje papier!Toen ik in de m iddelbare school zat, moest ik van thuis in de studie blijven tot 7uur. De nonnekes hadden dat aangeraden aan mijn ma zodus dat ik iedere dag zodoende tot vervelends toe laat thuis was. Zo schreef ik soms een zottigheidtje op een papiertje en dat zwierde toen de grote studiezaal door, van de een naar de ander..ik had eens een liedje geschreven over de studiejuffrouw de reus was haar bijnaam: op het refreintje van te lourdes op de bergen te lourdes op de bergen verscheen in een grot, de reus in haar hemde met een pispot op h aar kop, avé, avé , pak ze vaste en doe ze mee.. Zo ging het al een half uurtje totdat ze het papiertje zag vliegen met als resultaat: GEEF HIER DAT BLAADJE PAPIER! het meisje dat het blaadje aan het lezen was gaf het dwee af. Gedaan met lachen.Het bleef op haar lessenaar liggen, de ganse studietijd. Ik had het willen nemen en opeten.'Sanderedaags werd ik bij zuster drectrice geroepen: ze las het liedje voor en dat vergeet ik nooit:ARM,ARM, DOM, DOM SCHAAP DAT JE BENT! zo kwam ik er vanaf: met -5 punten aan wellevendheid wat zeer erg was en ook het feit dat ik dit nooit meer vergeet.IK was anders wel braaf op school. Als je nog niet eens plezier mag hebben hé? Zo nu groetjes van mickey-mousse en voor alle bloggers bedankt voor jullie mooie blogs! dit verdient een pluimpje jullie geschonken door Ellis de kleindochter van ons. ."ziehier een foto van Wardje
Op deze vroege éénmeimorgen wil ik jullie allemaal even goeiedag zeggen. Deze meiklokjes schenk jullie : kleine freele bloemetjes omhuld met een jasje van groene blaadjes. Wat een heerlijke geur! Bloemen zijn fantasties mooi! blij om er te kunnen van genieten!
Nu een poezenverhaaltje :Petietje groeide vlug op. Toen ze 6 maand oud was werd ze steriel gemaakt. Toen kwam Clochard in ons leven: de lopers van de nacht van Vlaanderen gingen voorbijkomen en raad eens?Wie zat er daar midden op de straat? Zich uitrekkend en rollebollend de straat: een ros poesje ongeveer even oud als onze petite, maar zo mager als was .Hij zakte bijna door zijn pootjes. Michel nam hem op, riep me en zei: geef dat katje eens wat eten 'tis precies uitgehongerd. IK vlug wat vlees gegeven, korrels en melk .Hij at het allemaal op. Ik heb hem in huis gehouden tot de loopkoers voorbij was. Ja, wiens poes was het? waarschijnlijk een straatkatje. We hebben hem terug aan de overkant van de straat gezet, maar 'anderendaags was hij terug en wel aan de achterzijde van ons huis. Zo is Clochard bij ons gebleven, hij had veel verzorging nodig ,zijn ogen traanden en hij moest veel antibiotica slikken: siroop: hij was dat gewoon 'smorgens en 's avonds en bleef gedwee wachten tot ik hem het lepeltje voorhield. Hij likte het gewoon op. Clochard kan ik strelen , hij heeft zijn plaatsje in de keuken om te eten, maar na het eten gaat hij altijd de deur uit , niemand weet waar maar hij heeft zijn klokvaste uren : in de week zit hij er om 5 uur al klaar en 'savonds rond zessen. zo, zijn troetelnaampje is Saartje
Het poezenverhaaltje en het coureurtje van Poperinge
Eerst een poezenverhaaltje uit 1999.Ja we waren dierenvrij, geen hondje meer: Picolo onze Yorkshire terrier was gestorven op 4 oktober 1998. Het huis leek wel een dodenkamer, geen geblaf meer of teken van leven. Op 26 augustus gingen wij naar het verjaardagsfeestje van ons achterneefje en raad eens : de poes had er 1 poesje bij. O, mag ik het hebben vroeg ik aan Michel toe, a.u.b redt dan toch het leven van dat poesje! t'was oké maar..hij bleef er zeker niet voor thuis als het verlof was en we naar Schotland gingen! je moet het dan maar zelf oplossen. Geen probleem ,zei ik. En zo kwam het eerst katje ,ze had al een naam gekregen door de achterneefjes en nichtje: PETITE is de naam, een lieve schat, onze oogappel en hartedief. Ze kwam bij ons wonen op 11 november 1999 en het was met traantjes en verdriet dat Agnes onze nicht het kleine petitje aan ons meegaf. Natuurlijk kon ze haar nog zien , ze moesten maar afkomen. Even vond ik het erg om petitje haar moeder grijsje alleen achter te laten. Onze tietie, zo is haar troetelnaam was het al geleerd om propertjes haar kattebakje te gebruiken. De avond dat we thuis waren heeft ze de ganse tijd bij mij in de zetel gezeten. Het was zo bang. De volgende dag heb ik dan een gareeltje gemaakt om rond haar buikje en nek te doen:zo kon ze met me mee de tuin in om er geleidelijk aan alles te verkennen , iedere dag wat verder de tuin in ,zo dat ze na een week haar eerste verkenningsstapjes kon zetten:fier dat ze was : ik zei toen altijd: petite je bent mijn tuinprincesje! De volgende keer vertel ik wat verder.
Nu nog een verhaaltje (echt gebeurd) titel : het velocoureurtje uit poperinge.eunai,
Op een mooie zomerdag stond ik buiten de auto te wassen . Er hield er een ventje op een koerfiets halt: of ik een bepaald persoon wist wonen in de steenstraat. De naam was mij niet bekend omdat ik hier niet veel mensen ken. " ik wil wel even voor je kijken, meneer ", zei ik. Ik sloeg het adressenboek van Torhout open, maar geen persoon met die naam vindbaar.. Ik zit namelijk in de problemen.,zei hij. 't Is dat hij me zou kunnen helpen, verdorie, zei hij nogmaals, spijtig. IK kreeg al medelijden en zei:meneer, kan ik u soms helpen'?"o, ja" zei hij. IK heb namelijk een nieuwe koersbroek aan die nog niet gewassen is en mijn billen en liesplooien liggen open. Moest je wat talk hebben en een ver uitgesneden onderbroekje ? ik zal het dan aandoen onder die koersbroek, waar is de boeie hier? t'zal zo niet meer wrijven, want ik moet nog naar poperinge. IK heb hem in de badkamer binnengelaten en hij heeft zich in orde kunnen maken voor zijn helse tocht naar huis, ik gierde van het lachen, ik stond buiten , 'tventje was binnen mijn onderbroek aan het aandoen. Toen bedankte hij mij ,sprong terug op zijn fiets en weg...coureurke.Mickey-Mousse bleef achter met de bedenking: ziet dat dat ventje hier vanavond terug staat met mijn onderbroekje, 'k zal het maar alvast vertellen als Michel thuiskomt...Het ventje heb ik nooit meer gezien en onderbroekje ook niet: gelukkig maar!
veel zonnige maandaggroetjes aan alle bloggers van Mickey- Mousse.
