Het poezenverhaaltje en het coureurtje van Poperinge
Eerst een poezenverhaaltje uit 1999.Ja we waren dierenvrij, geen hondje meer: Picolo onze Yorkshire terrier was gestorven op 4 oktober 1998. Het huis leek wel een dodenkamer, geen geblaf meer of teken van leven. Op 26 augustus gingen wij naar het verjaardagsfeestje van ons achterneefje en raad eens : de poes had er 1 poesje bij. O, mag ik het hebben vroeg ik aan Michel toe, a.u.b redt dan toch het leven van dat poesje! t'was oké maar..hij bleef er zeker niet voor thuis als het verlof was en we naar Schotland gingen! je moet het dan maar zelf oplossen. Geen probleem ,zei ik. En zo kwam het eerst katje ,ze had al een naam gekregen door de achterneefjes en nichtje: PETITE is de naam, een lieve schat, onze oogappel en hartedief. Ze kwam bij ons wonen op 11 november 1999 en het was met traantjes en verdriet dat Agnes onze nicht het kleine petitje aan ons meegaf. Natuurlijk kon ze haar nog zien , ze moesten maar afkomen. Even vond ik het erg om petitje haar moeder grijsje alleen achter te laten. Onze tietie, zo is haar troetelnaam was het al geleerd om propertjes haar kattebakje te gebruiken. De avond dat we thuis waren heeft ze de ganse tijd bij mij in de zetel gezeten. Het was zo bang. De volgende dag heb ik dan een gareeltje gemaakt om rond haar buikje en nek te doen:zo kon ze met me mee de tuin in om er geleidelijk aan alles te verkennen , iedere dag wat verder de tuin in ,zo dat ze na een week haar eerste verkenningsstapjes kon zetten:fier dat ze was : ik zei toen altijd: petite je bent mijn tuinprincesje! De volgende keer vertel ik wat verder.
Nu nog een verhaaltje (echt gebeurd) titel : het velocoureurtje uit poperinge.eunai,
Op een mooie zomerdag stond ik buiten de auto te wassen . Er hield er een ventje op een koerfiets halt: of ik een bepaald persoon wist wonen in de steenstraat. De naam was mij niet bekend omdat ik hier niet veel mensen ken. " ik wil wel even voor je kijken, meneer ", zei ik. Ik sloeg het adressenboek van Torhout open, maar geen persoon met die naam vindbaar.. Ik zit namelijk in de problemen.,zei hij. 't Is dat hij me zou kunnen helpen, verdorie, zei hij nogmaals, spijtig. IK kreeg al medelijden en zei:meneer, kan ik u soms helpen'?"o, ja" zei hij. IK heb namelijk een nieuwe koersbroek aan die nog niet gewassen is en mijn billen en liesplooien liggen open. Moest je wat talk hebben en een ver uitgesneden onderbroekje ? ik zal het dan aandoen onder die koersbroek, waar is de boeie hier? t'zal zo niet meer wrijven, want ik moet nog naar poperinge. IK heb hem in de badkamer binnengelaten en hij heeft zich in orde kunnen maken voor zijn helse tocht naar huis, ik gierde van het lachen, ik stond buiten , 'tventje was binnen mijn onderbroek aan het aandoen. Toen bedankte hij mij ,sprong terug op zijn fiets en weg...coureurke.Mickey-Mousse bleef achter met de bedenking: ziet dat dat ventje hier vanavond terug staat met mijn onderbroekje, 'k zal het maar alvast vertellen als Michel thuiskomt...Het ventje heb ik nooit meer gezien en onderbroekje ook niet: gelukkig maar!
veel zonnige maandaggroetjes aan alle bloggers van Mickey- Mousse.
