18-05-2005, 17:24 Geschreven door Michel Lejeune
Reageren (0)

18-05-2005, 16:59 Geschreven door Michel Lejeune
Reageren (0)

18-05-2005, 15:29 Geschreven door Michel Lejeune
Reageren (0)

18-05-2005, 15:18 Geschreven door Michel Lejeune
Reageren (0)

Op 08 mei werden de feestelijkheden rond de inhuldeging van deze nieuwe beiaard op indrukwekkende wijze afgesloten. Het was de dag van Portugal dus enkel Portugeese beiaardiers zouden dit nieuwe bronzen hart laten klinken. 

Om 16 uur concerteerde de Portugeese beiaardier Abel Chaves. Spijtig was Francisco Gata niet komen opdagen en had zich zelfs niet laten verontschuldigen. Daarom werd besloten om het concert van 18 uur toch te kunnen laten plaatsvinden dat de zussen Ana en Sara Elias bijgestaan door Karel Keldermans, Timothy Hurd, Jeremy Chesman, Vegar Sandholt en Edy Marien elk om beurt een stuk zouden ten gehore brengen; dit tot groot genoeg van de weer talrijk opgekomen luisteraars.

Om 20u30 besloten Ana en sara Elias deze feestelijke week door samen te concerteren met de Harmonie van de Portugeese Luchtmacht. Op het ritme van de muziek werd vuurwerk afgestoken. Het was indrukwekkend......moge deze Eijsbouts beiaard vele jaren, wellicht nog vele eeuwen muziek over de daken van Alverca blijven strooien...We beleefden wondermooie dagen, hiervoor danken we de organisatoren en de stad en het gemeentebestuur van Vila Franca de Xira, waarvan Alverca een deelgemeente is....Ik raad de organisatoren van het Festival van Vlaanderen Mechelen samen met de schepen van cultuur van de Dijlestad aan, eens over de grenzen te gaan kijken wat daar met het medium beiaard gebeurd.....Zoiets, heb ik spijtig genoeg in onze stad die zich wil profileren (als het in het plaatjevan de politiekers past) als  wereldhoofdstad van de beiaard noch nooit gezien.

18-05-2005, 14:22 Geschreven door Michel Lejeune
Reageren (0)

11-05-2005, 22:03 Geschreven door Michel Lejeune
Reageren (0)

Door Michel Lejeune

Piet Peeters is de sympathieke aalmoezenier van de Begijnhofkerk te Diest; hij werd in 1938 te Hoboken geboren uit ouders afkomstig van de Limburgse Maaskant. Op 20 mei 1971 werd Peeters te Etterbeek door Kardinaal Leo Jozef Suenens tot priester gewijd. Bij deze plechtigheid bespeelde mijn goede vriend beiaardier Joseph Lerinckx pr. het orgel.

Begin 1984 werd Piet Peeters aangesteld als legeraalmoezenier in het Westfaalse stadje Brakel in de nabijheid van Paderborn. Van 1966 tot 1995 was de stad Brakel garnizoenstad van het Belgische 43^ste artilleriebataljon HAWK. Dit was het verst gelegen garnizoen van de Belgen in Duitsland.

Aalmoezenier Piet had er een kapel en een klokkentoren, deze bestond uit twee metalen palen waartussen de klok hing. Om deze te kunnen luiden moest de Padre zich behelpen met een lange stok met aan het uiteinde een varkenskrul.

In het donker de klok luiden was een hele klus met behulp van een zaklamp moest de aalmoezenier dan maar gaan vissen naar de haak van de klepel. In de winter kon het daar zo vreselijk koud zijn dat hij het luiden wel wat inkortte.

Wanner de kazerne in 96 haar deuren sloot werd de klok aan de legeraalmoezenier geschonken. De klok werd in een houten stel gehangen en ze verhuisde met de fiere eigenaar mee naar België. Eerst belandde de klok en Piet Peeters op 4 Km van zeen te Wulpen. Daar werd hij dorpspastoor en tevens ook legeraalmoezenier van Lombardzijde en Koksijde. Volgens pastoor Piet hebben zijn misdienaars daar duchtig op zijn klok geklopt om hun jeugdige frustraties te kunnen afreageren.

Nu staat dit in het Duitse Saarbürg bij Trier door de firma Mabilon en C° gegoten bronzen juweeltje in haar klokkenstoel op het koor van het begijnhofkerk van Diest. Het spreekt van zelf dat de bezoekers heel wat vragen hebben bij deze mooie raadselachtige “legerklok”. Ze draagt de vermeldingen, N°5474 Camp Colonel Hautem 1953, 23 september 1953, MABILON en C°, SANTA MARIA PRO NOBIS; heeft een doormeter van 43cm en hoogte van 33cm.

De studenten van de Mechelse beiaardschool  wensen Padre Piet en zijn klok nog vele schone jaren in het wondermooie Diestse begijnhof toe.

Foto : Toni Meert

12-04-2005, 16:50 Geschreven door Michel Lejeune
Reageren (0)

De Engelse schrijfster en vertaalster Dorothy Leigh Sayers werd in juni 1893 geboren in Oxford, en opgevoed door een Franse gouvernante. Zij was het enige kind van de Anglicaanse geestelijke en hoofdmeester van een christelijke school Henry Sayers. In 1915 promoveerde Dorothy in de middeleeuwse letterkunde aan het Sommerville College in Oxford. In 1926 trouwde ze met Arthur Fleming; het paar woonde in Witham, Essex. Dorothy Sayers liet bij haar dood, in 1957, slechts een handjevol detectiveromans en verhalen na. Thans kunnen die ook stuk voor stuk gerekend worden tot de klassieken van het genre.

Dorothy’s liefdeleven was een grote chaos. Ze kreeg een onwettige zoon die door haar latere echtgenoot erkend werd, maar deze laatste kon het succes van zijn vrouw moeilijk verkroppen. Gezien haar slechte relatie met mannen is het karakter van haar hoofdfiguur verklaarbaar. Haar hoofdfiguur de zowel elegante als intelligente Lord Peter Wimsey, de in haar ogen ideale man, maakte in 1923 zijn entree in de wereld van de misdaad in “Whose Body”. Zijn vrouw, Harriet Vale is een goedkope kopie van de schrijfster zelf. Samen met zijn vriend, inspecteur Parker van Scotland Yard lost Peter Wimsey meestal misdaden gepleegd in hogere kringen op.

Sayers was een krachtige, intelligente en erudiete persoonlijkheid, die de ene na de andere publicatie uit haar pen deed vloeien.. Ze vertaalde Tristan van Thomas en het Roelantslied (Chanson de Roland) uit het oud-Frans, wat ze zichzelf had aangeleerd, evenals middeleeuws Italiaans. Als spreekster was ze veelgevraagd

In The Nine Taylors (De negen slagen) wordt het mysterie van de klokken van Finchurd en van het verminkt lijk in het open graf uiteengerafeld. Het luiden van de karakteristieke Engelse negenslag gaf ooit Dorothy Sayers stof voor dit detectiveverhaal uit 1934.

Niet alleen de liefhebber van ouderwets spannende detectiveromans gaat in dit boek zijn gading vinden doch ook eenieder die met klokken begaan is. Op de home pages van de “The Dorothy L Sayers Society” las ik het volgende……..

• The Nine Tailors 70th anniversary year 2004 has ended in triumph. After peals rung in celebration throughout the year in many churches in UK, Australia and the USA, the climax has been the successful completion of the appeals for the Troyte Ringing Centre at Huntsham, Devon and for the bells of St Mary's, Bluntisham, the church where Dorothy Sayers' father was Rector from 1897 to 1917. The St Mary's celebration took place on 5th December, when the bells were dedicated by Bishop John Taylor, followed by a performance of Excited about the Bells, and the first peal was rung on New Year's Eve. The dedication at All Saints, Huntsham took place on 10th January.

Het Change Ringing (‘wisselluiden’) wordt in Engeland op grote schaal beoefend door zo’n 50.000 luiders, in 5500 torens met 5 of meer klokken. Het Verenigd Koninkrijk is geen historisch beiaardland. Tot aan de renaissance werden klokken uitsluitend gebruikt voor het aangeven van de tijd of het doorgeven van boodschappen. Daarna wordt het klokkenspel ook op een meer speelse manier gebruikt als beiaard.Toch werd Engeland reeds in de 18^de eeuw the Ringing Isle genoemd. Die naam heeft het land te danken aan de populaire traditie van het change-ringing of wisselluiden, dat ontstaan is in de 16^de eeuw.  Er ontstaat een ritmisch klankspel dat eindeloos gevarieerd kan worden. Om een peal te kunnen luiden –een reeks van 5040 variaties- is een grote concentratie nodig want het klankspel duurt ongeveer drie uur. Bij het Change Ringing moet elke luider op het juiste moment zijn klok een zwaai van 360° laten maken, zodat de klok één maal aangeslagen wordt en gelijktijdig daarmee in startpositie voor de volgende aanslag is gebracht.  Dit vereist een grondige technische beheersing want de klok staat volledig uitgebalanceerd op z’n kop alvorens weer van start te gaan door een armbeweging van de luider. De klokken zijn aan touwen bevestigd. De wisselluiders staan in een kring en trekken om beurten aan hun touw, waardoor hun klok éénmaal gaat luiden. De volgorde van luiden verandert voortdurend aan de hand van een wiskundig schema. Met acht luiders zijn er 40.320 variaties mogelijk. Het change-ringing bestaat uit snel op elkaar volgende toonreeksen. Per reeks wordt elke klok eenmaal gebruikt. In de eerste en laatste reeks worden de klokken in volgorde geluid, te beginnen bij de hoogste en te eindigen bij de laatste. Hiertussen worden minutenlang (en soms urenlang) allerlei variaties ten gehore gebracht volgens vastliggende patronen, die kleurrijke namen dragen als Cambridge Surprise Maximus of Double Norwich Court Bob Major. Het strakke, en toch speelse karakter van het change-ringing geeft de zondagmiddag in Engelse steden en dorpen een bijzonder feestelijke sfeer. De leider van het wisselluiden, de conductor, kondigt met een call het moment van een wisseloperatie aan.

Dat de Doroythe Sayers als dochter van een Anglicaanse geestelijke reeds van kindsbeen af niet anders dan getroffen kan zijn geweest door de klokkenklanken staat zeker buiten kijf. Dat is wellicht de reden dat ze ook hierover iets kwijt moest in een van haar romans. De Negen Slagen worden geluid bij het overlijden van een man, lagen er aan de basis van. Woorden als peal (klokkengelui), treble (hoogste klok), tenor (zwaarste klok) en luidmethodes zoals “Kent Trebbe Bob”, lopen als een leiddraad door dit boeiend verhaal. Elke klokkenliefhebber gaat aan dit boek veel leesplezier beleven. En neem André Lehr’s boek “Campanologie” er ook even bij van blz 323 tot 339 introduceert deze eminente campanoloog de lezer in de fascinerende wereld van het wisselluiden.

11-04-2005, 21:20 Geschreven door Michel Lejeune
Reageren (0)

Door Michel Lejeune

Foto: Zandpoort

Door de eeuwen heen en tot de dag van vandaag, heeft in onze gewesten het geluid der klokken in nauw verband gestaan met de voornaamste ogenblikken en markantste periodes van ons bestaan. In de Middeleeuwen schreef men aan de klokken een zekere persoonlijkheid toe ze werden vereerd als de kerkelijke wachters over de gemeenten. In onze oude steden klepte de “werkklok” als signum voor het begin en het einde van de dagtaak. Als het begon te donkeren klepte de “nachtklok” en bij dreigend onheil luidde de “stormklok”. Wanneer echter de oerkrachten uit de natuur die van de mens ver te boven gingen, dan leek de kracht van het geluid dikwijls het enig zinvolle antwoord. Klokken, bellen en trommels speelden en spelen daarbij nog altijd in sommige streken een grote rol. Daarom ook is in het volksgeloof, volkswetenschap, volkstaal en volkskunst de klok uitgegroeid tot een folkloristisch symbool.

Het is wel vermeldenswaardig dat ook vandaag nog in ons land geluid wordt om het slechte weer te verdrijven. In Dorne een deelgemeente van Maaseik wordt sinds 2001 terug na een stilte van dertig jaar door klokkenluider Gerda Baeten de “onweersklok” van de plaatselijke Sint-Donatuskapel geluid.  

Wat een wonder, als men aan  de klok haar het vermogen toeschrijft menselijke taal te spreken. Het is nog een groter wonder wanneer daarna het geluid der klokken vertaald wordt met menselijke woorden. Dit gebeurde dikwijls, in alle landen zodat de voorbeelden voor het grijpen liggen. Te Mechelen weet toch iedereen dat de doodsklok waarschuwt :

                                                 Heden ik / morgen gij!

of nog:

                                            Heden rood / morgen dood.

De volksraadsels laten op hun beurt de klok niet met rust zoals in:

                                        Wie spreekt er zonder tong

                                      en schreeuwt er zonder long?  

Ons algemeen Nederlands gebruikt een boel uitdrukkingen waarin de klok van pas komt, onze dialecten blijven in dit opzicht niet ten achter.

De meest gebruikte zijn :

1.Iets aan de klok hangen. of  Iets aan het klokzeel hangen.

Voor iets alom bekend, ruchtbaar maken; aan elk en ieder overluid vertellen.Soms zelfs veranderd in: Iets aan de grote klok hangen. Hierbij hoeft men te bedenken, dat meestal twee klokken in de toren hingen: een zware en een lichte.

2.Hij heeft de klok horen luiden, maar weet niet waar de klepel hangt.

Zegt men van iemand die van een zaak wel iets vernomen heeft, doch het fijne niet weet.

3.Dat gaat er in als klokspijs.

Dat gaat er zo gemakkelijk in als het metaal waarvan de klokken worden gegoten in de vorm. Deze betekenis van klokspijs ontwikkelde zich in de 18^de eeuw in die van iets lekkers, iets dat men gaarne eet.

4.Waar een klok is, is er een klepel.

Waar het ene is, bevindt zich het ander dat er mede samenhangt.

Waar rook is, is vuur.

5.Die maar één klok hoort, hoort maar éénen klank of toon.

Om goed te kunnen oordelen moet men beide partijen horen spreken.

6.Al wat de klok slaat.

Voor al wat men ziet of hoort.

7.Als ’t gebeurt zullen alle klokken te gelijk luiden.

Heeft betrekking op iets buitengewoons.

8.Zij/Hij heeft een goede klepel.

Zij/Hij heeft een radde tong.

9.Zij/Hij heeft een stem als een klok.

Zij/Hij heeft een zware, heldere stem

10.Een vent van klokspijs.

Een gezonde, sterke man.

11.Ge kunt niet luiden en in de processie gaan.

Het is onmogelijk twee dingen te gelijk goed te doen.

   Foto links: O.-L.-Vrouw van de Scheve Lee   

In Mechelen, de wereldhoofdstad der klokkenkunst, is er als bijdrage tot de schat der klokkensagen echter bitter weinig te vinden. Meestal gaan die sagen en vertellingen over verzonken en verzwonden klokken. Dit staat in schrille tegenstelling tot steden of kleine landelijke gemeenten waar men vaak poëtisch schoon klinkende sagen met een dikwijls merkwaardige diepe inhouden kan terugvinden. Hoe bloeiend te Mechelen van de 14^de tot de 18^de eeuw het klokkengietersambacht mag zijn geweest, hoe bedrijvig mannen gelijk Steylaert, de Waghevens, de Vandengheyns jaar op jaar, eeuwen lang in de Dijlestad hun kunstvol ambacht hebben uitgeoefend: aanleiding tot het ontstaan van meerdere klokkensagen blijken ze niet te hebben gegeven.

Wel is er het volgende verhaal van 6 augustus 1546 bekend dat  Remmerus Valerius (Remigius Wouters) [1] in zijn “Chronycke van Mechelen” op bladzijde 176 stelt.

“Stont daer ontrent Mechelen op, een schromelyck Omweder soo dat ider Coster liep naer de Kerck om te luyden onder andere den Coster van Put willende in de Kercke gaen om de Clocke te trecken en coste niet: want hy wiert tegen gehouden tot twee keeren toe, doen zeyde hy daer moet meer als eenen mede spelen.  Den Duyvel, zoo men gelooft, zat op eenen Boom en antwoorde ick ben alleen en dander zyn naer Mechelen, gelyck het gebleken is door het springen van de Sant-Poorte[2] ende allen die ongelucken die daar geschiet zyn.”

Dit fabeltje van de koster die in de gemeente Putte bij Mechelen naar de kerk liep om de klok ter bescherming tegen onweer te luiden, herinnert aan het gebruik de klokken tegen bliksem en donder en hagelbuien te luiden, tot bestrijding van Lucifers woede.

Het zal natuurlijk allerminst verbazen dat het luiden tegen onweer en andere boze zaken ook in de klokopschriften zijn weerslag vond. “Vivos voco, mortuos plango, fulgara frango”  (De levenden roep ik, de doden beween ik, de bliksem breek ik) was een alom verbreid opschrift waarvan de wortels tot het einde van de 13^de eeuw teruggaan.[3]

Nog rondom een klok gaat de legende van O.-L.-Vrouw van Scheve Lee. Tegen de tweede zuil, zuidkant van de prachtige Onze-Lieve-Vrouw-over-de-Dijle-kerk  staat het oudste beeld uit deze Mechelse dekenale kerk, het is gekend onder de naam van O.-L.-Vrouw van Scheve Lee. Dit kunstwerk dateert waarschijnlijk uit de 14^e eeuw, waarin toen die heupstand veel voorkwam in de beeldende kunst. Het werd einde jaren 60- begin jaren zeventig door de heer J. Crag, conservator van het Stedelijk Museum te Leuven in zijn oude polychromie hersteld.[4] De Mechelaars hebben dit beeld met deze drastische naam gedoopt uit oorzaak van haar sterke naar rechts hellende houding en de overdreven plooi boven de lenden. Verder heeft men zijn ongebreidelde verbeelding laten spelen en werd er verteld dat :

De koster van de kerk zich had overslapen en niet tijdig het Angelus kwam kleppen. Daarop heeft het beeld, dat eertijds bij de ingang onder de toren zijn plaats had, zelf het zeel getrokken en………is het in die houding blijven staan.

Eerlijk toegegeven wat op Mechelse bodem kan worden samengebracht als bijdrage tot de schat van klokkensagen die elders een diepere zin inhouden is bitter weinig.

[1] Remmerus Valerius (Remigius Wouters) Geboren te Berghem bij Oss, land van 's Hertogenbosch ca 1607 . Hij werd op 25 juni 1636 als pastoor van de Sint-Lambertus-kerk Muizen aangesteld waar hij 51 jaar lang dorpsherder was op 22 september 1685 deed hij afstand van pastoraat in Muizen Valerius overleed er op 30 augustus 1687 . Hij beschreef een aantal merkwaardige gebeurtenissen in zijn “Chronycke van Mechelen” een kroniek die loopt van 355 tot einde 1680. Tevens schreef hij  den “Eeuwigen Almanach tot vermaeck ende gerief van den curieusen Leser”.

[2]Met haar vier zijtorentjes prijkte de Zandpoort als een juweeltje vlak voor het Berthoudersplein en de stadsgracht kronkelde rond haar omheiningmuren. Ze werd in de 13^de eeuw gebouwd en gaf uit op het Zand. Ze stond ongeveer op het einde van de huidige Bleekstraat. Een barst in het gebouw was de oorzaak van een verschrikkelijke ramp. Op 7 augustus 1547 zou rond elf uur ’s nachts een blikseminslag langs de gescheurde voorgevel 200 vaten buskruit doen ontploffen. Het buskruit was daar op bevel van Keizer Karel, die een uitzonderlijk vertrouwen in de Mechelaars had daar opgeslagen.Niet alleen het hele gebouw doch de halve stad vloog in de lucht er zouden niet minder dan 150 doden en evenveel gekwetsten  vallen en meer dan 800 huizen werden vernield of beschadigd. Deze ramp was de aanleiding dat het bestuur der Zuidelijke Nederlanden verhuisde naar Brussel. Het betekende ook het einde als “Hofstad” voor Mechelen.

Bibliografie : Historische en anekdotische toer rond de Mechelse vesten door Pol van der Poel blz94.

[3]Fulgara Frango een middeleeuws klokkenopschrift.(blz29)

Door André Lehr  ano 1983 Nationaal Neiaardmuseum Asten(NL)

[4] Dekenale kerk Onze-Lieve-Vrouw-over-de-Dijle Mechelen.(blz53)

Deel: Rondleiding in de kerk door Lic. A. Jans.

Bibliografie : Spreekbeurt “De klok in de folklore” in 1923 te Mechelen gehouden door professor-emeritus Dr. Robert Foncke*.

                            Die Explosion des Mechlner  Sandtores door De Robert Foncke “De Sikkel” Antwerpen 1932 blz 16-17.

                               *Dr. Robert Foncke                     

Doctor in de Wijsbegeerte en Letteren.

Hoogleraar aan de rijksuniversiteit te Gent (1922-1959)

Ere-voorzitter van de koninklijke Belgische kommissie voor Volkskunde.

11-04-2005, 00:00 Geschreven door Michel Lejeune
Reageren (1)

Vlak naast de Mechelse beiaardschool gevestigd in het huis “Het Schipke” bevind zich de tuin van het Hof van Busleyden, en een torentje, dat al dat moois bewaakt.. Het renaissancetorentje is bekroond met een balustrade en een torenhelm en herbergt in zijn bovenste geleding een beiaard van 49 klokken. Alle leraars, studenten en oud studenten kennen dit 2541Kg wegende instrument, dat vooral als oefenbeiaard wordt gebruikt door de “Koninklijke beiaardschool Jef Denyn”.

Wijlen Gaston van den Bergh, de vroegere stadsbeiaardier van Lier en Halle heeft ooit eens in een voordracht van 27.06.83 tot de leden van het Comité van Toren en beiaard v.z.w. van Mechelen verteld dat men met de oprichting van de Busleydenbeiaard, de Monumentencommissie even voor schut had gezet. Aan het geklasseerd torentje mocht geen steen gewijzigd worden, dat was wel een probleem om de zwaarste klok een bes van 420kg binnen te krijgen. Deze klok werd ook op het klavier aangesloten als bes, zodat het instrument in tegenstelling tot de meeste andere beiaarden niet getransponeerd diende te worden. Toch moest er een gat naast een raam gekapt worden. Dit moest daarna terug dichtgemetseld en onzichtbaar hersteld worden. Wijselijk en dit om op geen NJET te stuiten heeft men nadat de klok was geplaatst  de Monumentencommissie om toelating gevraagd. Ze waren daar blijkbaar goed op de hoogte want hun antwoord was “De beiaard IS er al. Ge hebt ons voor een voldongen feit gezet”. Wel moest men in het begin op Busleyden zonder verlichting spelen. Er mocht géén elektriciteit in het torentje wegens brandgevaar voor het museum, men was niet verzekerd enz……….. Men ging dan maar naar boven met een zaklamp of een brandende kaars, dat was minder “gevaarlijk,” gelukkig is die tijd voorbij.

Het is  wel de moeite even bij dit instrument blijven stil te staan. In 1953 werd deze beiaard door het Mechelse stadsbestuur aan de beiaardschool geschonken. De firma M. Michiels Jr. uit Doornik (van Mechelse origine) werd met het gieten en de plaatsing belast. Tevens en dit moet toch ook wel even worden onderlijnd, is de stemmige binnentuin een ideale luisterplaats.

Ik herinner me nog alsof het gisteren was hoe Jef Rottiers (1904-1985), na een les piano me vanuit het tussenkamertje in de Van Hoeystraat waar de buffetpiano stond me, naar het koertje achteraan loodste om naar de beiaard van Busleyden te gaan luisteren. Eest moesten we nog langs het reuze grote schilderij van “De Toren Van Babel “  waar de meester aan het werken was. Jef schilderde niet naar het origineel maar naar kleurenreproducties en detailfoto’s telkens met toevoeging van kleine symbolische elementen die niet op het originele werk voorkwamen. Luister, zei hij me dit is iets van mij dat ze spelen “Sprookje”. Rottiers was een all-round kunstenaar, hij was niet alleen schilder doch ook beiaardier en vooral een groot toondichter van beiaardmuziek. Hij genoot van de beiaardklanken uit het torentje van Busleyden. Terwijl hij binnensmonds mee neuriede hing zijn zelfgerolde sigaret in een van zijn mondhoeken  klaar om zo omlaag te vallen. Dit alles is meer dan vijftig jaar geleden ik was toen twaalf, dit vergeet ik nooit. Toen alles stil werd draaide hij zich om en zie me, “ge moet ook leren beiaardspelen jongen”. Helaas ben ik daar veel te laat aan begonnen, wat niet wegneemt dat het een mooie hobby is.

Jef Rottiers’s leerling mijn goede vriend Joseph Lerinckx pr.(1920-2000)  heeft het torentje tot twee maal toe bezongen. Eerst in zijn Busleyden-menuet uit december 1971 en een tweede maal in zijn Busleyden-memory van februari 2002 opgedragen aan Marcel Kocken voor diens 65^ste verjaardag. Lerinckx had zoals ook ik van echtgenote en dochter Kocken een brief ontvangen  om mede te werken aan het “liber amicorum” van Marcel. Lerinckx had een enorme bewondering voor de licenciaat geschiedenis en toenmalige leider en bezieler van het Festival van Vlaanderen afdeling Mechelen. Een maand later was Joseph’s compositie reeds klaar en bewerkte hij dit nog tot “Fox-Trott voor ’n jarige Marcel” voor koperensemble en beiaard.

De klokken van de Busleydenbeiaard  hebben een korte uitklinktijd, wat het instrument een tokkelkarakter geeft. Doch daarom is het ook bij uitstek geschikt voor de uitvoering van muziek uit de baroktijd en de klassieke periode.  Ook in samenspel met andere instrumenten komt deze beiaard uitstekend tot zijn recht. Daarom werd hij ook gebruikt in een CD uit 1991, in een opname samen met gitaar. Ik denk hier aan de prachtige CD “Carillon and Guitar”, van  mijn beiaardleraar Eddy Marien en guitarist Wim Brioen Vroeger werd dit bronzen hart zelfs opgenomen in de programma’s van het Festival van Vlaanderen afdeling Mechelen, vandaag de dag valt deze eer ook de jongste beiaard (1981) van de Sint. Romboutstoren niet meer te beurt. De Mechelse reus is door de “wijzen” van het Festival van Vlaanderen vanaf nu het zwijgen opgelegd. Vond het onstaan van het Festival van Vlaanderen afdeling Mechelen soms niet zijn oorsprong in de orgel-recitals van Flor Peeters en de beiaardconcerten van Staf Nees?  Het kan verkeren zei Bredero…………het enige origineel historisch  instrument uit de lage landen dat de beiaard wel is, mag zijn bronzen stem in het Mechelse “Vlaamse Festival” niet meer laten klinken. Arm Vlaanderen…………………………spijtig.

Tot slot toch nog dit, het Hof van Busleyden werd tussen 1503 en 1505 in opdracht van humanist H. van Busleyden gebouwd. Naar alle waarschijnlijkheid waren Antoon I en Rombout Keldermans de bouwmeesters van dit prachtige renaissancecomplex. Beiden behoorden zonder enige twijfel de voorouders van de naar Amerika uitgeweken organist-beiaardier  Mechelaar Raymond Keldermans wiens zoon Karel de traditie in de USA verder zet.….Daarmede is de cirkel van de klokkenmond helemaal rond.

Michel Lejeune

09-04-2005, 17:05 Geschreven door Michel Lejeune
Reageren (0)

Naar aanleiding van de 75^ste verjaardag van concertpianist Philibert Mees (geboren  te Mechelen op 13 mei 1929) richtte zijn geboortestad op 13 februari 2005 een huldeconcert in. Philibert Mees studeerde klavier bij Lode Rosquin aan het muziekconservatorium te Mechelen. Hij zette zijn muzikale studies verder aan het Kon. Vlaaams Muziekconservatorium te Antwerpen, in de klas van Eugeen Traey, waar hij in 1949 een eerste prijs met onderscheiding en in 1952 het hoger diploma behaalde. Daarna studeerde hij als privaatleerling, onder de leiding van de bekende Weense pianist Stevan Bergman (Nederland), en in 1955 werkte hij verder onder de leiding van Geza Abda (klavier) en Igor Markewitsj (orkestdirectie) aan het Mozarteum te Salzburg. Aldaar viel hem de eer te beurt als solist te kunnen optreden tijdens het eerste Schluskonzert van de Sommerakademie.

Sinds 1953 trad hij geregeld op als solist bij publieke concerten alsook voor de radio in binnen en buitenland. Hij concerteerde onder de leiding van dirigenten als Franz André, René Defossez, Heinz Zilcher, Oivin Fleldstadt, Daniël Sternefeld, Jozef Verelst, Fernad Terby, Roelof krol, Henk Spruyt, Urs Voegli en Walter Crabbeels. Na meer dan 800 concerten in binnen- en buitenland kan men Philibert Mees terecht de ambassadeur van de Vlaamse  muziek noemen: in Santiago de Chile vertolkte hij Lodewijk Mortelmans en in Sint-Petersburg speelde hij pianowerk van Gilson.  

De toehoorders in de Mechelse stadsschouwburg genoten van de verpletterende en verblindende individualiteit van de uitvoerder. Ieder muziekliefhebber was onder de indruk van de emotionele macht en het krachtige temperament van de concertant.

Het kon haast ook niet anders dan dat Philibert Mees een vurige verdediger van Vlaamse componisten in “zijn Dijlestad” zeker de muziek van de groten der “Mechelse school”, een diamant met vele facetten, ten gehore zou brengen.

Werken van August De Boeck, Flor Peeters, Gaston Feremans, Godfried Devreese, Frederic Devreese en Peter Cabus stonden dan ook op het programma. Allemaal composities van toondichters die ofwel Mechelaar van geboorte ofwel vele jaren van hun leven in de Dijlestad hadden gewoond en gewerkt. Van het einde der negentiende- tot ver in de tweede helft der twintigste eeuw drukten al deze “Mechelse” toonkunstenaars hun stempel op het Belgische klassieke muziekleven. Vele anderen zoals Edgar Tinel, Mgr. Van Nuffel, Marinus de Jongh, Jef Denyn, Staf Nees , Jef Rottiers, Staf Nees, droegen, meer dan hun steentje bij tot uitstraling, niet alleen in ons land doch ook ver daarbuiten,.van deze Mechelse muziekstroming.

Op een grauwe herfstdag van 2004 belde Philibert Mees bij me aan met vraag of ik soms geen pianowerk van Joseph Lerinckx pr. in mijn bezit had. Hij wou graag op zijn huldeconcert ook een compositie brengen van deze priester-toondichter. Ik voelde me vereerd in mijn oude vriend zijn plaats doch ik wist zeer goed dat Joseph Lerinckx bitter weinig voor piano had geschreven. In zijn legaat vond ik “Cantilene”. Het is een bewerking voor piano van de Aria uit de Jubileum-Suite door Lerinckx getoonzet in 1981 als huldecompositie en opgedragen aan Meester-Beiaardier Piet Van den Broeck. Het is op mijn aandringen dat Lerinckx op het einde van zijn leven deze originele beiaardmuziek heeft bewerkt voor piano, orgel en trompet, orgel en zang, orgel en viool. Het sprak Philibert Mees onmiddellijk aan en hij heeft dit werk op zijn eigen schitterende manier dan ook gebracht op zijn huldeconcert.

Als musicus en Mechelaar kon Philibert Mees niet anders dan getroffen zijn geweest door de

klokkenklanken van de Sint-Romboutstoren. Hij houdt van beiaard en was ook zeer verwonderd toen ik hem vertelde dat het festival van Vlaanderen-Mechelen het zelfs niet meer nodig vond nog verder beiaardconcerten te programmeren. Alhoewel de roots van het Festival Van Vlaanderen Mechelen juist haar oorsprong vinden bij de orgelconcerten van Flor Peeters en de beiaardconcerten van Staf Nees. Vlaanderen vergeet graag het instrument met een bronzen hart, Vlaanderen vergeet graag zijn grote toondichters. Hoe dikwijls hoort men op Klara Van Hoof, De Boeck, Meulemans, Cabus, Mortelmans, Tinel enz…….En hoe dikwijls hoort men op Klara Philibert Mees? Op 3 december l.l. om 22 uur heb ik in de uitzending Musiciens Belges op RTBF(musique 3) men sprak er over “un garnd pianiste du Nord du payes, dans l’automne de sa vie” Phiplibert Mees een hartverwarmende Mortelmans en een grootse Cabus horen vertolken. Ik was diep ontroerd bij het aanhoren van al die mooie Vlaamse klanken. Hoe kan ik anders besluiten dan met………een nederig doch dankbaar merci Madame Anne Quievreux, U vergeet geen grote Vlaams talenten, U programmeert ze.

Foto: Philibert Mees

Michel Lejeune

09-04-2005, 16:59 Geschreven door Michel Lejeune
Reageren (1)

30-11--0001, 00:00 Geschreven door Michel Lejeune
Reageren (0)