. . . . . . Elke dag brengt een verrassing met zich mee ! . . . . . .
29-04-2018
Koeterwaals
KOETERWAALS
VRIJDAG 29 > ZONDAG 29 APRIL 2018
DE BEWONDERENSWAARDIGE VIROINVALLEI
altijd kleurig dal
eender welk seizoen
daar in de viroinval
is het hem om doen
HET NUTTIGE EN HET AANGENAME
Een bevriend Vlaams muzikantenkoppel dat 18 jaar woonde tussen Samber en Maas vroeg ons of we ‘hun laatste loodjes’ met onze aanhangwagen konden helpen verhuizen van het Waalse Oignies-en-Thièrache naar het Vlaamse Tielt. Geen probleem voor mij als we maar het nuttige aan het aangename konden koppelen. We hadden een ‘meublé de vacances’ gehuurd in Nismes, op twintig minuten rijden van Oignies waar ons bevriend koppel hun laatste dagen verbleven. Op naar een ‘housecooling’.
EEN ALTERNATIEVE ROUTE
Om de ring van Brussel en de werken aan de kleine ring in Charleroi te vermijden had ik een alternatieve route uitgestippeld van De Haan aan Zee (waar mijn aanhangwagen stond) richting Kortrijk, over Doornik, richting Maubeuge, Chimay, Beaumont en Couvin naar Nismes in het Waalse Henegouwen. 210 kilometer duidde mijn iPhone kaart aan, de laatste 100 km een uur en drie kwart, langs binnenwegen dus. Lange ‘roetsjbanen’ met zicht op het glooiende landschap, lintbebouwing, winkelcentra, leien daken en kastelen in de verte gleden onze blik voorbij. Kleine file in het gezellige centrum van Beaumont waar de door zon overgoten caféterrasjes dicht bevolkt waren en de Chimay-Trappist rijkelijk was uitgeschonken.
DE BESTEMMING, ALTIJD SPANNEND
De googlecamerawagen was nog niet op onze bestemming geweest wat het spannend maakte om ons verblijf voor twee nachten te ontdekken. Nismes bleek één bouwwerf te zijn met opengebroken straten en omleidingsplakkaten, niet evident om mét de aanhangwagen onze verblijfplaats te vinden. Nismes ligt zo’n 110 km ten zuiden van Brussel en het dorp wordt doorkruist door het riviertje l ‘eau noire. Bij onze aankomst stond een vriendelijke man ons in het frans te woord en konden we ons installeren op het tweede verdiep van een huis met klasse via een mooi krakende eiken trap met wiebelende smeedijzeren leuning. Onze golden retreiver hond Madou was mee en is trappen gewend. Haar staart kwispelde van nieuwsgierigheid en haar teennagels tikten omhoog de gebeitste trap op.
COULEURS LOCALES
Nadat we een beetje geïnstalleerd waren in het knusse appartement toch besloten om de aanhangwagen bij onze vrienden te gaan afzetten daar we er niet echt een plaats voor vonden in het kleine rivierdorp. Dorstig van de reis en in de streek van Chimay zijnde zochten we, na een hartelijk terugzien bezegeld met de klassieke Waalse zoenen, een plaatselijk café op voor een drankje en een hapje. Café l’église aan de kerk van Oignies leek ons logisch. De barvrouw des huizes was druk in de weer om een Hollandse familie van eten te voorzien, de helper des huizes vertrok mee met een eerlijk Hollands koppel en zoon om de weg te tonen naar een bancontact enkele kilometer verder in het Franse Fumay voor contant geld daar die dachten hun rekening te kunnen betalen met een bankkaart. De televisie stond luid en overstemde een lokale jongere die het gitaartje dat naast de kachel stond trachtte te bespelen. De twee puppy’s van de pas bevallen zwart - witte schaapsherderhond liepen het café door en door en ééntje had zelfs iets achtergelaten naast de zetel waar wij ons een ‘Chimay blanc’ van ’t vat zouden laten smaken.
KOETERWAALS
Ondanks het feit dat we goed frans verstaan en ons kunnen verstaanbaar maken in die taal was het gesprek van lokale tooghangers, luid genoeg, niet te verstaan. Eén van de tooghangers dronk Leffe uit ’t flesje en had daar de bijnaam Asterix. Met zuiders temperament en grote handgebaren hadden ze het waarschijnlijk over het feit of het morgen al dan niet zou regenen en of dat de kettingzaag moest geslepen worden. Om onze avond te besluiten zakten we af naar een ander lokaal café aan een camping die aan de rand van de welriekende sparrenbossen gelegen was. Daar werden we elk door een rokende dame in het deurgat ontvangen met drie fransklinkende zoenen waardoor ze zichzelf onmiddellijk de naam ‘Madame Bisou’ gaf. Binnen stond ons ‘de zatte Zwitser’, nog een lokale tooghanger, te woord in het koeterwaals en probeerde ietwat lallend een discussie uit te lokken over ledzeppelin en het al of niet Vlaams spreken als Vlaming in Wallonië.
HET GELUID VAN DIAMANT SLIJPEN EN STOOMFLUIT
De volgende dag besloten we, vooraleer het stoofpotje dat door de man des huizes zou worden bereid te verorberen, eerst een stapje te gaan zetten in volle natuur. We kozen voor een prachtig natuurgebied in de omgeving van Nismes, Le Fondry des Chiens. Een met 20 meter diepe ravijnen doorkliefd kalkgrasland dat zijn naam zou te danken hebben aan de Muzelmannen die er ijzererts ontgonnen en smolten (Fondry = ijzersmelterij). In de ogen van de Muzelmannen waren de autochtone christenen heidense ‘honden’. (des Chiens). Ook talrijke andere legenden over deze speciale plek doen hier de ronde. Een wandeling in die omgeving prikkelt alleszins de fantasie. In de bossen erom heen groeien onder andere prachtige wilde orchideeën, bosviooltjes, wolfskers, sleutelbloem en hondsdraf, waarschijnlijk door de kalkrijke grond. Tijdens een wandeling door de welriekende sparrenbossen die daar nog volop ontgonnen worden hoorden we regelmatig het stoomfluitje van het open dieseltreintje getrokken door een tractor die vooral oudere bezoekers aan de streek vanaf het centrum van het dorpje Nismes naar de geheimzinnige plek brengt om een blik te werpen in de kleine indrukwekkende ravijnen. De weg die van het dorp Nismes naar de Fondry des Chiens gaat is redelijk stijl en bezaaid met kleine steentjes. Eén daarvan had de weg gevonden in mijn open schrijfrem rechtsvoor met een schrijnend piepend lawaai als gevolg voor de volgende kilometers met de wagen. Blijkbaar is men daar zulke geluiden gewend daar niemand opkeek toen we een bancontact opzochten in het stadje Couvin. Zelf wonen we in de diamantslijpersstraat in Brugge en deden we onze woonstraat daar ter plaatse eer aan.
AFSCHEID MET VLEERMUIS EN VALLENDE STER
Na het eten van een lekker stoofpotje gekookt door onze huiskok ter plaatse nog even genoten van de knalblauwe lucht boven de reeds donkere bossen waardoor enkele sterren kwamen priemen in de vooravond. Een vleermuis toerde rond het stoere winterharde huis aan de rand van een immens bos toen ook een ellenlange flitsstreep zichtbaar was van een vallende ster. Hopelijk kwam mijn wens in vervulling dat de verhuisrit met de aanhangwagen naar Tielt vlot, regenvrij en zonder accidenten zou mogen verlopen. Enkel het dekzeil kwam los op de autostrade vooraleer we het met striemende regen gedoopte West-Vlaanderen binnenreden …
WEETJES
In de kleine Henegouwse dorpen tussen de bossen ruikt het nog sfeervol naar houtkachels en open haarden. Er wordt dan ook intens aan bosbouw gedaan. Bij velen ligt een ganse stock stookhout om de winters door te brengen bij de warmte van een gezellig vuur.
In het wilde hoogland van Scourmont staat de abdij waar de lekkere Chimay trappist wordt gebrouwen. Ook hun kazen en het samenspel met hun trappist zijn vermaard. Chimay presenteert in 2018 terug een editie van de ‘Grande Réserve’: drievoudig gegiste trappist dat wordt gefermenteerd op gebruikte whiskyvaten. Chimay draagt ethiek hoog in het vaandel. De inkomsten uit de verkoop worden grotendeels besteed aan onderlinge sociale hulpverlening. Er wordt bijzondere aandacht besteed aan de verantwoorde consumptie van de producten. Respect en waardering voor de mensen die meewerken. Fabricage op basis van 100% natuurlijke en beschermde producten.
Mijn echtgenote met altstem had al enkele avonden gerepeteerd met het Brugse koor Cantores om de vespers en het requiem van Mozart muzikaal met de stem onder de knie te krijgen. Ik had een vriendin overtuigd om samen met mij een beetje sponsorend naar het concert te gaan luisteren, mede omdat het laatste kerstconcert in de Sint – Jozefskerk te Brugge mij ook muzikaal heel erg had aangesproken. De akoestiek in die parochiekerk vond ik zeer goed en moet een uitdaging zijn voor een koor om daar hun geproduceerde keelgeluiden samen te laten klinken.De werken zouden worden uitgevoerd door het Cantores koor Avvio samen met het orkest ‘La Capelle Sauvage’ en de zangsolisten Hilde Coppé, Annelies Dille, Laurens-Alexander Wyns en Charles Dekeyser onder leiding van koorleider Reinhard Andries.
EERST ZOMERS TERRASJE AAN DE POTTERIEREI
Na een hapje op ons zonnig terras samen met eega en vriendin reden we naar de parochiekerk van Sint – Jozef om de vrouw daaraf te zetten voor het inzingen met het koor.Daardoor hadden mijn vriendin en ik nog wat de tijd om een terrasje op te zoeken ergens aan de Dampoort van Brugge.Het was een heel warme lentedag met zomerse temperaturen en het volk liep er ontspannen en glimlachend bij. Na wat parkeerperikelen - de tijd vloog - toch een vrij tafeltje gevonden aan café ’t Molenhuis aan de Potterierei. Nog tijd voor een drankje, even naar ’t toilet en op naar het optreden.Aan de kerk was nog parkeerplaats, doch ik vond het nogal verdacht dat de wagens waar ik wilde parkeren zo dicht bij de huizen stonden.Ik vroeg aan twee kletsende buurvrouwen die het toekomend publiek stonden gade te slaan in de zomerzon of ik voor hun deur mocht parkeren.Jawel, maar met uw wielen in de greppel, niet op de pad! Dank u wèl!
DE RUIMTE LATEN KLINKEN
Nadat het koor zich had opgesteld kreeg het plaatsnemend orkest én de solisten reeds applaus nog voor ze één geluid hadden voortgebracht.Het publiek testte de akoestiek reeds op voorhand. Toen de adrenalinegevoelige stilte was ingetreden gaf de trefzekere dirigent aan wat hij en het publiek wilde horen. Hemels en bombastisch, etherisch en duivels, waren de klanken die zich rond galmend mengden in de kerkruimte. Toch vrij overweldigend, die muziek die Mozart schreef.Bij één van de ‘Vesperea solennes de confessore (KV339), de Laudate Dominum, kreeg ik echt wel kippenvel in de niet zo koude kerk. Wàt een solistenstem van sopraan Hilde Coppé. Mooi! Nadat de avond was ingezet en het ijs was gebroken volgde het Requiem (KV626). Dit was een ervaring om met je ogen en oren open naar het plafond te stijgen en zachtjes terug met de voeten op de grond te komen en terug te zitten op de vrij harde kerkbanken.Op die manier werd je toch met wat stijve achterkantse bovenbillen op de realiteit van het leven gewezen.
STEMMEN UIT DE HEMEL
Een hoogtepunt was de samenklank van de vier solisten nadat zij elk hun stukje reeds hadden mogen zingen.Een vierstemmig koor van vier leden die evengoed de kerkruimte konden vullen als gans het koor Avvio samen.Adembenemend. Geen gemakkelijk werk om te zingen, ook niet om te beluisteren.Elke ‘stem’ van het koor klonk op zich héél goed samen, doch de balans van de vier ‘stemmen’ samen kon beter, maar misschien kwam dit zo over omdat we vrij dichtbij zaten op de zesde rij én het koor zich onder de koepel van het voor die avond verwijderde altaar bevond.De vioolpartijen in dit stuk zijn van een virtuoos gehalte en worden ondersteund door harmonieus blaasensemble, hobo’s, klarinetten en paukenslagen.Dit werk vraagt van het orkest een enorme concentratie en speeltechniek en werd professioneel mooi samenklinkend tot een gracieus klinkend eindakkoord gebracht.
OORVERDOVENDE HANDEN
Na het majeure slotakkoord had het publiek nu wel de discipline om te wachten met applaudisseren tot de dirigent zelf bekomen was. Dit was niet het geval na het eerste deel, de vespers. Wat volgde was een langdurig warmhartig en hard applaus waarvan ik de duur niet heb gekronometreerd maar het leek mij een ‘Klara – applaus’ te zijn, zo één dat men op de radio na enkele minuten moet wegfaden.
PERFECTIE IS NIET VAN DEZE AARDE
Na het concert werden we als gulle sponsors samen met de muzikanten en koorleden verwacht in de parochiezaal ‘De Korf’, waar ons een drankje zou worden aangeboden.In de met ongezellig met Tl-lampen verlichte zaal dienden we ons vooraf opgenomen drankje zelf maar te zoeken, want aan de bar was ons toegangskaart geen bonnetje waard.Na dorstig hier en daar wat na te vragen vonden we ons té lang op voorhand uitgeschonken witte wijntjes, wachtend op Michèle, juist voorzien van vier bonnetjes waarvan reeds drie kwijt aan een rood wijntje, om te klinken op de boeiende muzikale momenten die we beleefd hadden.
WEETJES
Wolfgang Amadeus Mozart schreef koortsachtig dit Requiem op zijn sterfbed in opdracht van een onbekende opdrachtgever. Het stuk werd verder afgewerkt door Franz Xaver Süssmayr, een leerling van hem, aangezien Mozarts vrouw Constanze dringend geld nodig had.
De beroemdste Requiems werden geschreven door componisten die het katholieke geloof hadden afgezworen. Mozart zocht zijn heil bij de door Rome verketterde vrijmetselaars, Verdi was atheïst en Fauré vond ‘echte gelovigen’ op zijn best naïef en op zijn ergst idioten.
Samen met mijn oudste broer en onze twee eega’s, samen gezellige kliek en grote levensgenieters, zochten we na een museumbezoek in Brugge het cafétaria op van het sportcomplex ‘Daverlo’ in Assebroek op.Daarvan wist ik dat ze veel soorten Trappist in huis hadden. Op de kaart stonden àlle maar dan ook àlle Trappisten met van elk merk àlle soorten. De gemiddelde leeftijd van de cafétariabezoekers op vrijdagmiddag was er rond de 60 jaar -:) denk ik. De zaak zat bijna vol en wij konden zitten in de gemakkelijke zetels middenin.
RESPECT VOOR TRAPPIST
Ik kende reeds de Westmalle dubbel (lekker voor het bereiden van stoverij, maar om te drinken iets té hard van smaak vind ik), de Westmalle tripel (heerlijk verfrissend maar vrij alcoholisch); Orval (lekker kruidig en niet zwaar, ‘lovers en haters’, ik ben een lover), de Chimay bleu (zwaar, donker en calorierijk), Rochefort 10° (heerlijk romig maar zwaar) en de overheerlijke onvolprezen West-Vleteren Abt waar in de handel en horeca, àls je hem kunt kopen, spijtig genoeg woekerprijzen voor gevraagd worden.
VERRASSENDE SMAKEN
Het moment dus om mijn kennis te vergroten met een Amerikaanse Trappist, de Spencer; een frisse fruitige Tripel en daarna een overheerlijke smaakvolle Zundert. Deze laatste vraagt er om nog eens gedronken te worden want wat je proeft is vrij complex maar echt lekker. Deze dacht ik, man zijnde, zal ook bij vrouwen zeer goed in de smaak te vallen, wat bleek als ik deze door hen liet proeven. Om niet àl te beneveld te worden liet ik hen nog wat proeven en aten we hierbij een stuk belegen Chimay kaas. De abdijen die trappist brouwen hebben dikwijls ook hun eigen kaas die ze binnen de muren van de abdij maken en dus ook het logo van Trappist dragen.
VERRASSING VAN DE DAG!
Nu, onze uitermate vriendelijke barman Manuel, die gul kennis deelde over Trappist, en zijn partner Liesbeth, die eerst een spervuur van trappistvragen wist te beantwoorden -:) liet ons weten dat er ‘een nieuwe Italiaanse Trappist’ benoemd is, namelijk de ‘Tre Fontana’ (heeft de naam Trappist gekregen in mei 2015) én dat hij die ‘in huis’ had wat niet vanzelfsprekend blijkt! De naam en authentiek logo ‘Trappist’ krijgt men wanneer het bier tussen de muren van de abdij is gebrouwen én het bier ook door die abdij wordt gecommercialiseerd. Hij verwittigde voor een zéér aparte smaak.
MONNIKEN EN DUIVELS
De Tre Fontana smaakt uitgesproken duivels kruidig en fris op de tong.Blijkbaar wordt er eucaliptus kruid verwerkt in het brouwsel.Mijn broer die wat problemen heeft met de luchtwegen haalde opgelucht adem, want eucaliptus is gekend voor zijn heilzame werking wat de longfuncties betreft.
TRAPPIST EN KAAS: EEN MOOI HUWELIJK
Aangezien de chauffeur, ik dus, nog naar huis moest rijden, wat toch verondersteld wordt van een chauffeur, en het politiekantoor om de hoek van het cafétaria was , kocht broer nog één fles van alle 7 de soorten La Trappe waaruit we samen genietend een bloemlezing proefden na ze even koel te zetten; veilig ’s avonds thuis, samen met een keuze unieke lekkere kazen uit het Kaashuys in de Jozef Suvéestraat te Brugge.
WEETJES
In totaal zijn er nu elf officiële trappistenbieren:
- Zes Belgische (Achel, Chimay, Orval, Rochefort, Westmalle en West Vleteren)
- Twee Nederlandse (La Trappe en Zundert)
- Het Oostenrijkse Engelszell
- Spencer uit de Verenigde Staten
- Het nieuwe Italiaanse Tre Fontane
Het bottelen van Trappist hoeft niet in de abdij zelf te gebeuren.Zo ontdekte ik tijdens een bezoek aan de brouwerij Augustijn te Ertvelde enkele jaren geleden een ganse hal vol bakken Achel Trappist die daar waren gebotteld.
DOORVERWIJZINGEN
Sport-, eet- en leescafé ‘Daverlo’ – met als uitbaters Manuel en Liesbeth - met zicht in de sporthal, een terras en leuke speeltuin voor de kinderen; alle dagen open:
‘Mont des Cats’ is een Frans bier van hoge gisting dat wordt gebrouwen in Chimay voor de abdij Katsberg te Godewaarsvelde doch mag het logo ‘Authentic Trappist Product’ niet dragen daar het niet binnen de eigen kloostermuren wordt gebrouwen.
Om ‘er eens uit te zijn’ tijdens de paasvakantie (ik ben op brugpensioen en mijn echtgenote staat in het onderwijs) had ik het idee om de Waalse stad Luik aan de Maas eens te verkennen.Aangezien we ons vakantiehuisje aan de kust zelf verhuren via Airbnb vond ik het logisch dat we ook via deze organisatie daar een verblijf zochten voor enkele overnachtingen. Airbnb komt meestal niet goed in het nieuws doch over de mogelijkheden, ook in eigen land, geen woord.Daar ik de laatste tijd het diesel – autorijden zeer beperk, ondanks dat ik zeer graag nog eens ‘diesel’ met mijn oude volvo, kozen we voor de trein.Via internet een heen- en terug ticket geboekt dat tegenwoordig op het paspoort wordt geplaatst, en daar ik levenslang korting heb voor de NMBS via de bond van grote en jonge gezinnen (vanaf drie kinderen, 4 dus) kon dit een ontspannen, twee uur durend, eerste klas reisje worden van Brugge naar Luik met een trein zonder overstappen. Eerlijk gezegd was ik ook benieuwd om het nieuwe treinstation ‘Guillemins’ te zien.
EEN GROENE OASE IN HET HART VAN DE STAD
Via Airbnb had ik in samenspraak met de echtgenote een huisje geboekt in een ‘Impasse’: een doodlopende straat midden in het hart van de oude stad Luik. Aangekomen in het overweldigend station van Luik – Guillemins hebben we, na een koffie ‘couleurs locale’ op een terras rechtover, een taxi genomen om ons naar onze bestemming te laten voeren. De taxi in Luik is niet erg duur – er bestaat nog geen ‘Uber’. Ik vroeg in het ‘frans met haar op’ naar de ‘Rue Sans Chateau 39’ (Sans = zonder), maar dat bleek de ‘Rue Hors Chateau’ (Hors = buiten, juist naast) te moeten zijn. De taxichauffeur bleek daar ‘in de coté’ te wonen, vertelde hij in het frans-waals, na enkele minuten, toen ‘het ijs gebroken was’ met de ‘Sans Chateau’ – hilarisch. Het straatje – de ‘Impasse’ – waar we ons verblijf zouden hebben was ‘ l ‘impasse de la Couronne ’. Ik vroeg of ik een foto mocht nemen met mijn iPhone van het telefoonnummer van het taxibedrijf op zijn wagen om op maandag terug te keren. Doe maar zei hij, … en vraag naar mijn nummer 258 op de wagen, dan kom ik jullie terug oppikken … (?) We rolden ons valiezen een honderdtal meter over ietwat hobbelige kasseien in de ‘ Impasse ’ – een doodlopend zijstraatje van de toch drukke hoofdstraat, de ‘Rue Hors Château’ - en gingen ‘het groen’ en ‘de rust’ tegemoet. De sleutel van ons verblijf dienden we af te halen bij de eigenares rechtover ons verblijf waar een magnolia pràchtig in bloei stond op het groene binnenpleintje. Het was er muisstil – geen wonder – want de éne poes na de andere kwam ons tegemoet; ook geen mussen te bespeuren. De eigenares bezorgde ons de sleutel en toonde ons huisje vanbinnen. Ooit een souvenirwinkeltje geweest, met een krakende eiken trap vol barsten, en alles aanwezig wat je in zo’n huisje verwacht. Dat was iets voor ons …!
VAN BOULETTEN EN WAFELS SAPERLIPOPETTE
Onze eerste zorg – want het was geen hotel met ontbijt en restaurant – was een winkel zoeken om wat eetvoorraad op te slaan.Een grote straat verder waren alle soorten winkels en winkeltjes aanwezig en open - we waren er gerust - dus eerst een Duvel aperitief om te bekomen van de minireis in een klein café ‘Sarajevo’ – waar een zeer mooie op hout geschilderde stad in oude glorie Sarajevo was aangebracht. De vrouw die ons bestelde begon onmiddellijk een gesprek ‘in alle talen’ en ‘met handen en voeten’, over Sarajevo … boeiend. En … wat raad je … wie stapte in de straat voorbij, met klak op en boodschappentas aan de hand, … jawel, onze taxichauffeur! Ik had een artikel uit de krant ‘De Standaard’ uitgeprint over ‘wàt te beleven in Luik’.De Luikse bouletten spraken me aan doch de beide adressen op kleine stapafstand vermeld in het artikel: gesloten. Dan maar zélf inkopen gedaan en geïmproviseerd in ons keukentje met zélfgemaakte ‘Luikse’ bouletten … tenslotte waren die dan toch in Luik gemaakt?! Ook een speciaalzaak voor gebak en Luikse wafels opgezocht: Saperlipopette … beroemd geworden door publicatie in ‘Vlaanderen Vakantieland’ blijkbaar. Op een stralend zonnige zaterdagmorgen hebben we ook genoten van ‘La Batte’, een markt van 4 rijen, 4 kilometer lang alstublieft, langs de Maas. Daarvan hebben we tweemaal tweehonderdmeter belopen, en jawel een paar pantoefels gekocht bij een marktkramer uit Maastricht, niet ver uit de buurt en mét de boot vanuit Luik bereikbaar.
STAD MET HISTORISCH HART
Musea om te bezoeken, amai, wàt een keuze, op een zakdoek groot in het historisch hart van de stad Luik.Toch was ik benieuwd om ‘Le cité mirroir’ te zien.Een zwembad uit ‘de belle époque’ periode die volledig is gestript en heropgebouwd met de nieuwste technieken, zonder de authentieke elementen te verwaarlozen. In het 50 meter zwembad, op drie verdiepingen hoog, is geen water meer, maar is men de laatste hand aan het leggen aan een zaal met een podium voor film, theater, enz … in het zwembad. We konden het gebouw bezoeken voor 1€ toegangsgeld, maar werden verwittigd om op te letten voor werkman gerief dat er nog kon liggen. Een zalige ervaring als hobby fotograaf. Op de Nederlandse Tripadvisor vermeldde men ook het Museum van het Waalse leven, een oud gerestaureerd klooster - waar je ook lekker en goedkoop kon eten in de kloostergangen of het restaurant. Normaal dien je te reserveren, doch … “ça va aller, pas de problème”. Voor een goede 40 Euro, voor beide: glas lekkere witte wijn, een fles spuitwater – het was warm in het zonnetje, een petit jambon op een zwart vierkant leibord (die ik niet op kreeg) met lekkere frietjes in een tipzakstandaard, 5 soorten groenten in een kommetje met smeuïg vinaigretje en een koffie. Lèkker, … ça a été, mijn gedacht! ’s Avonds afgezakt naar de boeiende terrasjes op de ‘Place Saint Lambert’ waar je allerlei mooi volk kunt gadeslaan én nog een drankje of een hapje kunt versieren … je waant je in Parijs …
TERUG NAAR AF
Tijd te kort om Luik grondiger te leren kennen: … een boottocht naar Maastricht, de ‘hop on, hop off boot’ – 1€ voor halte naar halte, 8€ voor een dag, de overkant over de bruggen, het volkse ‘Outremeuse’, de winkelstraten, al die boeiende musea …
De taxi gebeld, of het kon met chauffeur wagen 258 … ja hoor! Dezelfde taxichauffeur van het heengaan kwam ons ophalen en voor ongeveer 50 Eurocent meer stelde hij voor om door ‘hoog Luik’ ons nog het een en ander te laten zien en zo ‘te plongeren’ naar beneden, naar het station. Nog een lekkere en toch vrij goedkope maaltijd in het goed georganiseerde restaurant van het station van Guillemins verorbert en de rechtstreekse trein op naar Brugge, perfect getimed, op de minuut! Voor herhaling vatbaar!
WEETJES
Dat je treintickets van NMBS via internet kunt bestellen en op je paspoort kunt laten zetten? Geen printgedoe of wachtrij meer …
als de dagen korten te zien aan het mistige licht dat helderder is aan zee dan in het binnenland doch uitklaart wanneer zich sommige wolken vormen door de zon die ze bovenaan verwarmd komen toch enige grijsblauwe vlekken vrij in de lucht tenzij je ’s nachts kijkt en sterren kunt ontwaren misschien zelfs geen maan want het kan zijn dat die nieuw is en met andere woorden niet te zien is maar toch haar invloed op onze aardbol uitoefent om nog te zwijgen over kometen zoals halley die toen ze te zien was door weinigen is bekeken door gebrek aan tijd of interesse misschien spijtig want dit kun je maar één maal in je leven meemaken zoals daar ook is de zonsverduistering die je meermaals gedeeltelijk kunt ervaren maar volledig zal ook een uitzonderlijk feit in je leven zijn zoals andere feiten die zulke indruk maken dat ze ons doen beseffen hoe klein en nietig we zijn in de natuur rond ons die zich seizoensgebonden ontpopt tot sneeuwelijke koude of zwoele zomerzonse warmte rond ons wat menigeen deed besluiten deze terugkerende fenomen via gigantische brokstenen in speciale rijen geplaatst te proberen vatten
Ik ben Marc Van Achte
Ik ben een man en woon in Brugge (België) en mijn beroep is (was) Regeltechnieker ArcelorMittal Gent en nu op brugpensioen.
Ik ben geboren op 06/06/1957 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: optimisme,poëzie, gedichten, fotografie, musiceren, musette, jazz, boeken en sinds kort bloggen.
Gehuwd met Michèle Driesens. Ik ben vader van Karel, Leen, Tim en Lies en Michèle is moeder van Isabelle en Christophe. Een tweede relatie en samen 6 kinderen dus, om mijn stiefkleinkind Chloë en kleinkinderen Nikita en Saiba niet te vergeten !
Ik ben Marc Van Achte
