. . . . . . Elke dag brengt een verrassing met zich mee ! . . . . . .
24-05-2018
Incunabel
INCUNABEL
24 mei 2018 – Colard Mansion
WIE SCHRIJFT DIE BLIJFT
ontelbare letters gedrukt geschreven
ambachtelijk kunstig geduldig
boeken van binnen beleven
mooi verlucht en waardig
AAN DE WIEG VAN DE DRUKKUNST
Wanneer we het over boekdrukkunst hebben denken we meestal aan Plantijn die zich in 1549 in Antwerpen vestigde en op zijn hoogtepunt 22 drukpersen had met 80 werknemers. Het was echter Gutenberg in Duitsland, Straatsburg en Mainz, die in 1455 het reeds bestaande blokdrukken veranderde in het drukken met aparte letters die ‘ingezet’ konden worden. Gutenberg was van opleiding edelsmid en bekent om het vervaardigen van stempels. Met veel ambachtelijke kracht en geduld gedrukte boeken voor 1501 worden incunabelen genoemd, aan de wieg van de boekdrukkunst.
PRIMUM OPUS IMPRESSUM
Colard Mansion wordt een eerste keer vermeld in een Brugs document van 1457. Het is niet bekend waar hij vandaan kwam maar hij liet zich gelden als een van de meest prominente boekenondernemers. Mansion stond midden in deze wereld als kopiist, vertaler, bewerker van teksten en librariër en zocht dé handelsmetropool van Noordwest-Europa, Brugge op, toen de bevoorrechte residentieplaats van de hertogen van Bourgondië. Het was de Engelsman William Caxton die tijdens zijn ballingschap naar Keulen de uitvinding van Gutenberg naar Vlaanderen bracht. Hij zette twee boekdrukateliers op, een in Gent met librariër David Aubert en een in Brugge met librariër Colard Mansion.
VERLUCHTEN VAN DE TEKST
Prenten en tekeningen waren een kunstvorm op zich en het zijn de kanttekeningen van Brugse ambachtslieden die, achteraf gezien, toch het fijnst zijn en meest opvallen. In bepaalde uitgaves voor de beter begoede kopers zijn zelfs beginletters van een hoofdstuk met bladgoud versiert. De gegraveerde ingekleurde prenten zijn niet altijd onschuldig en vertellen bij nader toezien wel vrede verhalen, mythisch, bijbels. Ook van de kaften werd werk gemaakt, bepaalde zelfs met sloten die je in een bibliotheek kunt vergrendelen om diefstal te voorkomen. Onwaarschijnlijk hoe kwalitatief deze bijna 500-jarige kleurige kunstwerkjes bewaard zijn gebleven.
EEN ENIGE TENTOONSTELLING
Als lid van de ‘gidsenkring Brugge’ hadden we het voorrecht om met een groepje van 7 personen, ‘de lucky seven’, met een gids deze prachtige tentoonstelling te bezoeken in het Groeningemuseum te Brugge. Onze gids was zeer gedreven en tilde ons allen op een hoger niveau waardoor de boekenworm in ons nog meer voedsel kreeg. De tentoonstelling waar een wereldse verzameling incunabelen op een prachtige manier gepresenteerd worden loopt echter tot 3 juni 2018. Boeken tentoongesteld uit openbare bibliotheek Brugge, Hildesheim Dombibliothek, Alnwick Castle, Koninklijke Bibliotheek Brussel, New York: PThe Morgan Library & Museum, Privébezit Zwitserland, Bibliothèque Nationale de France, Besançon: Bibliothèque Municipale, etc …
Deze tentoonstelling kwam tot stand met steun van BnF, Bibliothèque nationale de France, Vlaanderen verbeelding werkt, krant De Standaard, Klara radio en Knack.
PASSIONEEL
'Wanneer een vrouw wil dat haar echtgenoot of minnaar haar passioneel bemint, moet ze een blad van een walnootboom, geplukt net voor het ochtendgloren van de midzomernacht, in zijn linkerschoen steken, en voorwaar, hij zal haar wonderbaarlijk beminnen.'
(Anoniem' Evangiles des quenouilles gedrukt door Colard Mansion in Brugge tussen 1479 en 1482)
WEETJES
In sommige boeken zijn aantekeningen gemaakt, tekst bijgeschreven, tekst doorstreept wegens niet akkoord en figuren zelfs nagetekend; prachtige details …
Als kind heb ik in Bassevelde nog een drukker aan het werk gezien met het inleggen van de letters … alles in spiegelbeeld, stel je voor!
Het Astridpark in Brugge, de dagelijkse wandelplek met onze hond, trekt blijkbaar veel vogels aan. Naast de vaste bewoners als lijsters, merels, vinken en meesjes landde er begin deze lente een grote bonte specht die bovenaan de immens hoge bomen hakketakt op alle momenten van de dag om insecten te verschalken. Vanaf begin mei, ’s nachts een uil, misschien wel een kerkuil met de Magdalenakerk in de buurt, die zeer doordringend maar geruststellend af en toe roept. Van de zatlap die midden in de nacht in het park ‘dommen uil’ riep zal die uil wel zijn eigen idee hebben gehad. Ook de man die regelmatig een lijntje uitwerpt in steeds dezelfde boom met een werphengel vind ik een rare vogel. Hem eens vragen waar daar de bedoeling van is.
DAG VAN DE OPVOEDING
Uitgerekend de dag waarop het vrij druk was in het park door een evenement met verschillende standen rond de opvoeding van het kind en we met de hond een stapje maakten zagen we op het hoofd van het standbeeld ‘man met zeeschelp’ een volwassen reiger zitten. Dit moest een stadsvogel zijn die drukte gewend was. De vaste bewoners van de vijver, enkele eendenkoppels, waren al uitgeweken naar het droge, terwijl het prachtbeest zijn omgeving met valkenoog verkende. In de vijver met grote sproeiende fontein zitten namelijk grote goudvissen en enkele zware karpers. Niemand van de aanwezigen in het park had het dier reeds opgemerkt behalve één mama die er vlug een foto van trachtte te nemen.
FOTOTOESTEL NIET MEE
Spijtig genoeg had ik mijn fototoestel met telelens niet mee maar voor onverwachte momenten heb ik wel mijn iPhone in mijn hemdzakje. Voorzichtig heb ik de vijver benaderd en de foto’s genomen. De reiger zakte ondertussen een verdieping af, van de kop van het standbeeld naar de zeeschelp. Ik plaatste de foto’s op facebook in de groep ‘Je bent van Brugge als …’ en kreeg binnen de 24 uur bijna 100 likes …
WEETJES
Bijzondere en ongewone waarnemingen kan je ingeven in een databank waarnemingen Be, zowel van dieren, insecten, paddenstoelen, planten, enz. … ‘Natuurpunt’ is u daar heel dankbaar voor.
Een reiger legt elke dag een ‘vaste’ route af. Je kunt uw klok erop gelijkzetten.
DOORVERWIJZINGEN
Bijzondere waarnemingen van dieren, planten, insecten, …
Elke 8evan de maand kun je als lid van de gidsenkring Brugge samen met je partner een ‘ommetje’ maken in de stad onder begeleiding van een Brugse stadsgids die zich voorbereidde op het thema van die dag. Met de heilige bloedprocessie in zicht op donderdag 10 mei 2018 was er dan ook heel veel belangstelling voor ‘dat heilig bloed’ met 160 deelnemers verdeeld in groepen over een tiental gidsen.
RELIKWIE MAAKTE OOK OMMETJES
Het was mij hier en daar reeds opgevallen, de ingemetselde gedenkstenen in Brugse panden die in oud Vlaams gebeiteld over het heilig bloed iets trachtten te vertellen. Het thema van deze tocht was de weg die de relikwie, een kleine afgesloten huls met een doekje erin waarop gestold bloed te zien is, door de eeuwen heen heeft afgelegd.Het is tenslotte een katholieke relikwie van de eerste orde en werd niet altijd door andere religies en oorlogsmakers gerespecteerd.
Op 8 mei 1916, dag van de Heilig Bloedprocessie in Brugge, werden 3 mannen terechtgesteld: de gepensioneerde wachtmeester Jules Delaplace uit Sint-Kruis, spoorwegarbeider Charles Titeca uit Sint-Michiels en arbeider Jules Desloovere uit Brugge
Een veel terugkomend symbool is de pelikaan die zichzelf tot bloedens toe pikt om zijn jongen te voeden, maar wat blijkt: bepaalde pelikanen hebben in de broedtijd een rode vlek op de krop en keelzak die op een bloedende wonde lijkt. Deze waarnemingen hebben tot het volksgeloof geleid dat de pelikaan zijn borst openpikt om met zijn eigen bloed de jongen te voeden.In de straten waardoor de processie zich dit jaar zal begeven hangen sinds dit jaar nieuwe vlaggen met taferelen over het lijden van Jezus, maar telkens met een, soms wel ver gezochte, link naar Brugge, gemaakt door een Brugse kunstenaar. De ondertiteling van de nieuwe vlaggen is in vijf verschillende talen aangezien de heilige bloedprocessie door de UNESCO is erkend als werelderfgoed.
BRUGGE VIERT FEEST
Voor de Bruggelingen is dit een echte feestdag waar asperges, lekkere kaasschotels en aardbeien worden bereid om na de processie met lekker bier of parelende wijn te verorberen onder het luiden van de triomfklokken. De hoge katholieke hiërarchie nodigt die dag dan ook bekende buitenlandse genodigden uit om na de dienst in de Sint Salvator kathedraal, naar waar de relikwie, onder politiebegeleiding, vanuit de heilige bloedkabel wordt getransfereerd, zich te bedienen van een rijkelijke maaltijd gedurende de processie door de stad. Er waren tijden dat de processie zelfs langs de buitenring van Brugge zich verplaatste, waardoor men meer tijd had voor het eten van de meerdere gangen. Een bekende genodigde in 1973 was kardianaal Wojtyla, ooit aartsbisschop van Krakau, de latere paus Johannes Paulus II.
VERRASSENDE LOCATIE BEZOCHT
Als verrassing van de gegidste tocht door Brugge mochten we de hallen bezoeken waar de klederen en de attributen klaar worden gemaakt voor de processie.Moet een immense organisatie zijn om van de dieren die zullen meelopen nog te zwijgen.Mijn Eega vond er het kleed terug dat ze twintig jaar geleden aan had in de groep ‘Jezus zegent de kinderen’.
WEETJES
Relikwieën van eerste orde hebben te maken met Jezus zelf, tweede orde wat hij ooit aanraakte en derde orde wat ooit aanraakte wat hij aanraakte.
Maria Van Bourgondië stapte tweemaal blootsvoets mee
In elke vlag op de weg die de processie volgt zit een link met Brugge
Verandering van route door afbreken beurshallen
Het schrijn werd ooit naar Nederland gestuurd om het te beschermen en kwam terug zonder edelstenen
De twee wapenschilden op de heilige bloedkapel verwijzen naar twee pausen die aflaat verleenden aan degenen die de kapel bezoeken
Deelnemers doen mee op vrijwillige basis. (1700 in 2018)
Volgend jaar in 2019 gaat de bloedprocessie (bij droog weerd) door op donderdag 30 mei in Brugge
Voor mijn eega haar Moederdag, die godsdienstles geeft in het Brugse, een toch wel actueel vak daar, trakteerde ik op een toegangskaart voor de voorstelling van Shen Yun in het concertgebouw van Brugge. De prijs voor een ticket liet grote kwaliteit vermoeden. Het zou dan ook een spektakel worden van een symfonisch orkest met uitmuntende muzikanten en choreografie door geoefende dansers en danseressen in een pas nieuw gepatenteerd decor met digitaal scherm. Het thema was ‘de schoonheid van goddelijke wezens die dansen in de hemel’ wat verscholen zou zitten in de naam Shen Yun. Voor de voorstelling begon werd duidelijk gemaakt dat er geen foto’s mochten worden genomen waarvan ik dan toch maar een foto heb genomen.
ACROBATISCH SPEKTAKEL
Vanop het eerste balkon hadden we een goed overzicht en voelde het soms alsof je in het decor zelf aanwezig was. De presentatie tussen alle onderdelen werd gebracht in het Amerikaans (New Yorks) door een gladde kerel in stadskledij én in het Chinees door een kleine lieftallige Chinese vrouw in mooi strak pakje. De gedigitaliseerde achtergrondbeelden waren iets té veel van het goede en lijken mij in het beginstadium te staan wat mogelijkheden betreft. Door achteraan op en af een trede te springen verdwenen de levende figuren zogezegd in de gedigitaliseerde bewegende beelden en dansten zij inderdaad verder in de hemel. De danstechnieken waren echt virtuoos en soms acrobatisch, perfect gesynchroniseerd met de life gespeelde muziek en de geluidseffecten die vanuit de achtergrond leken te komen. Wat een discipline moet dit vragen van de uitvoerders! De perfectie werd zodanig benaderd dat het niet natuurlijk meer leek te zijn.
DE ERHU, EEN INSTRUMENT MET STEM
We kregen ook een soliste te horen die virtuoos ‘de erhu’ bespeelde. Een tweesnarig instrument met klankbord van pythonvel dat op de schoot met een strijkstok wordt beroerd en op die manier typische Chinese klanken voortbrengt. Er wordt gezegd dat men met dit instrument het dichtst de menselijke stem kan nabootsen. De muziek, speciaal voor dit stuk geschreven is soms moeilijk ‘te begrijpen’ door ritmewendingen en klankkleuren die we niet echt kennen en gewend zijn te horen van een symfonisch orkest. Bij het eerste nummer van elk deel, toen de doeken opengingen, moet het voor de muzikanten niet gemakkelijk geweest zijn om hun partituur te lezen daar de orkestbak volliep met plakkerige witte rokerige mist die het allemaal wat mysterieuzer diende te maken.
STRENGE COMMERCIËLE INDOCTRINATIE?
Bij deze perfectie, ‘die niet van deze aarde’ was had ik toch een wat wrang gevoel. Ik stelde me in de plaats van die dansers en danseressen die tot het uiterste gingen. Wat een levensdiscipline moet dit niet vragen van deze zeer jonge mensen? De ‘groep’ bestaat eigenlijk uit drie groepen die simultaan in verschillende wereldsteden optreden. In hun reclame zeggen ze dat alle zalen afgeladen vol zitten, wat alleszins niet het geval was in Brugge, waarschijnlijk door hun te hoge prijszetting voor de tickets. De laatste twee stukken van het tweede deel voelde ik mij ook niet op mijn gemak door de soprane die met haar luide, niet altijd toonvaste, doordringende stem gans het concertgebouw vulde met haar geloofsovertuiging, die ook in grote letters op het scherm werd geprojecteerd, en de tsunami die werd geënsceneerd wat overging in hemels gouden draaiende cirkels waarbij alle dansers op knieën zich met de handen samen richtten naar een verblindend witte verschijning met de hand op het hart en een verdachte armstand.
VERBODEN IN CHINA
De leden van Shen Yun zijn alle aanhangers van de in 1992 gestichte ‘Falun Gong’, een spirituele zelfdiscipline, en werd in 1999 in China verboden. Geen enkele van de leden woont dan ook nog in China waar hun opvoeringen niet geduld worden. In het logo van ‘Falun Gong’ zit ook het swastikasymbool, een zéér oud symbool dat ook door de Duitsers werd gebruikt in de jaren voor en tijdens de tweede wereldoorlog: het hakenkruis.
WEETJES
‘Shen’ is een algemene term voor een goddelijk wezen en heeft betrekking op de veelheid van godheden, Boeddha’s en Daoïstische onsterfelijkheden die de Chinese spirituele traditie rijk is.
‘Yun’ betekent ritme en geeft iemands hele houding weer.
Meerdere keren, toen ik mijn oplaadkabeltje voor mijn iPhone of MacBook uit mijn laptoptas nam, voelde ik dat de kabeltjes hier en daar niet glad meer waren. Was het omdat de kabeltjes tussen de rits van mijn tas hadden gezeten, of ergens tussen de deur? Bepaald moment brandde het ledje van mijn oplaadkabel voor mijn MacBook niet meer. Toen ik aan de transformator schudde pinkte het ledje groen en oranje en weer uit. Ik kontroleerde de kabel en inderdaad, daar zat een kink, en nog een, en nog een ... bijna niet zichtbaar.
BETRAPT
Enkele dagen later kwam ik de kamer binnen en zag ik onze poes - Aagje noemt ze - onschuldig 'spelen' met de aangesloten oplaadkabel. Zat ze er niet in te bijten ook !? Ik zei, maar alléz poes, wat doe je nu? In electriciteitskabels bijten? Ze zoefde weg door de deur naar één van haar schuilplaatsen in het bureau van de binnenpoesliefhebster in huis, mijn echtgenote, en installeerde haar op de nieuwe bureaustoel die ik voor haar nieuwjaar had aangeschaft. Op aanraden van mijn schoonmoeder hebben we dan zo een stukje kabel gegeven aan Aagje 'om mee te spelen' ...
ONSCHULDIG AAGJE
Tijdens het avondeten plots een KNAL, een stinkend electrisch rookwolkje, radio en electriciteit uit en een poes die afdroop uit de kamer. Onschuldig Aagje had nu toch wel in de kabel langs de 220V! kant gebeten zeker, dat was meteen duidelijk. Het duurde enige tijd tot we onze poes in een klein schuilhoekje terugvonden. Alles bleek blijkbaar in orde ... ze had nog haar oogjes en tandjes en zwart zag ze van nature al. Na de defekte kabel uitgetrokken te hebben en de zekering terug ingelegd, de poes nog eens gekontroleerd. Miauwen heeft ze sindsdien nog niet gedaan, en ik weet nog niet of ze nog hoort maar mijn kabeltje heb ik ondertussen zelf kunnen herstellen.
VISOLIE
Het bleek niet de rubber of talkpoeder te zijn die de poes nieuwsgierig maakte naar mijn 'Apple - kabels'. Ik had al gehoord dat steenmarters verzot zijn op bougiekabels en die durven aan te vreten. Bij nader toezien (dank zij google) zit daar blijkbaar visolie in om ze soepel te houden. Dit zou dus de uitleg én de reden kunnen zijn waarom ze de andere kabels in huis ongemoeid laat. Dus, moraal van het verhaal, steeds de Apple - kabels uit de buurt van de poes houden, niet voor de poes die kabeltjes.
Een bevriend Vlaams muzikantenkoppel dat 18 jaar woonde tussen Samber en Maas vroeg ons of we ‘hun laatste loodjes’ met onze aanhangwagen konden helpen verhuizen van het Waalse Oignies-en-Thièrache naar het Vlaamse Tielt. Geen probleem voor mij als we maar het nuttige aan het aangename konden koppelen. We hadden een ‘meublé de vacances’ gehuurd in Nismes, op twintig minuten rijden van Oignies waar ons bevriend koppel hun laatste dagen verbleven. Op naar een ‘housecooling’.
EEN ALTERNATIEVE ROUTE
Om de ring van Brussel en de werken aan de kleine ring in Charleroi te vermijden had ik een alternatieve route uitgestippeld van De Haan aan Zee (waar mijn aanhangwagen stond) richting Kortrijk, over Doornik, richting Maubeuge, Chimay, Beaumont en Couvin naar Nismes in het Waalse Henegouwen. 210 kilometer duidde mijn iPhone kaart aan, de laatste 100 km een uur en drie kwart, langs binnenwegen dus. Lange ‘roetsjbanen’ met zicht op het glooiende landschap, lintbebouwing, winkelcentra, leien daken en kastelen in de verte gleden onze blik voorbij. Kleine file in het gezellige centrum van Beaumont waar de door zon overgoten caféterrasjes dicht bevolkt waren en de Chimay-Trappist rijkelijk was uitgeschonken.
DE BESTEMMING, ALTIJD SPANNEND
De googlecamerawagen was nog niet op onze bestemming geweest wat het spannend maakte om ons verblijf voor twee nachten te ontdekken. Nismes bleek één bouwwerf te zijn met opengebroken straten en omleidingsplakkaten, niet evident om mét de aanhangwagen onze verblijfplaats te vinden. Nismes ligt zo’n 110 km ten zuiden van Brussel en het dorp wordt doorkruist door het riviertje l ‘eau noire. Bij onze aankomst stond een vriendelijke man ons in het frans te woord en konden we ons installeren op het tweede verdiep van een huis met klasse via een mooi krakende eiken trap met wiebelende smeedijzeren leuning. Onze golden retreiver hond Madou was mee en is trappen gewend. Haar staart kwispelde van nieuwsgierigheid en haar teennagels tikten omhoog de gebeitste trap op.
COULEURS LOCALES
Nadat we een beetje geïnstalleerd waren in het knusse appartement toch besloten om de aanhangwagen bij onze vrienden te gaan afzetten daar we er niet echt een plaats voor vonden in het kleine rivierdorp. Dorstig van de reis en in de streek van Chimay zijnde zochten we, na een hartelijk terugzien bezegeld met de klassieke Waalse zoenen, een plaatselijk café op voor een drankje en een hapje. Café l’église aan de kerk van Oignies leek ons logisch. De barvrouw des huizes was druk in de weer om een Hollandse familie van eten te voorzien, de helper des huizes vertrok mee met een eerlijk Hollands koppel en zoon om de weg te tonen naar een bancontact enkele kilometer verder in het Franse Fumay voor contant geld daar die dachten hun rekening te kunnen betalen met een bankkaart. De televisie stond luid en overstemde een lokale jongere die het gitaartje dat naast de kachel stond trachtte te bespelen. De twee puppy’s van de pas bevallen zwart - witte schaapsherderhond liepen het café door en door en ééntje had zelfs iets achtergelaten naast de zetel waar wij ons een ‘Chimay blanc’ van ’t vat zouden laten smaken.
KOETERWAALS
Ondanks het feit dat we goed frans verstaan en ons kunnen verstaanbaar maken in die taal was het gesprek van lokale tooghangers, luid genoeg, niet te verstaan. Eén van de tooghangers dronk Leffe uit ’t flesje en had daar de bijnaam Asterix. Met zuiders temperament en grote handgebaren hadden ze het waarschijnlijk over het feit of het morgen al dan niet zou regenen en of dat de kettingzaag moest geslepen worden. Om onze avond te besluiten zakten we af naar een ander lokaal café aan een camping die aan de rand van de welriekende sparrenbossen gelegen was. Daar werden we elk door een rokende dame in het deurgat ontvangen met drie fransklinkende zoenen waardoor ze zichzelf onmiddellijk de naam ‘Madame Bisou’ gaf. Binnen stond ons ‘de zatte Zwitser’, nog een lokale tooghanger, te woord in het koeterwaals en probeerde ietwat lallend een discussie uit te lokken over ledzeppelin en het al of niet Vlaams spreken als Vlaming in Wallonië.
HET GELUID VAN DIAMANT SLIJPEN EN STOOMFLUIT
De volgende dag besloten we, vooraleer het stoofpotje dat door de man des huizes zou worden bereid te verorberen, eerst een stapje te gaan zetten in volle natuur. We kozen voor een prachtig natuurgebied in de omgeving van Nismes, Le Fondry des Chiens. Een met 20 meter diepe ravijnen doorkliefd kalkgrasland dat zijn naam zou te danken hebben aan de Muzelmannen die er ijzererts ontgonnen en smolten (Fondry = ijzersmelterij). In de ogen van de Muzelmannen waren de autochtone christenen heidense ‘honden’. (des Chiens). Ook talrijke andere legenden over deze speciale plek doen hier de ronde. Een wandeling in die omgeving prikkelt alleszins de fantasie. In de bossen erom heen groeien onder andere prachtige wilde orchideeën, bosviooltjes, wolfskers, sleutelbloem en hondsdraf, waarschijnlijk door de kalkrijke grond. Tijdens een wandeling door de welriekende sparrenbossen die daar nog volop ontgonnen worden hoorden we regelmatig het stoomfluitje van het open dieseltreintje getrokken door een tractor die vooral oudere bezoekers aan de streek vanaf het centrum van het dorpje Nismes naar de geheimzinnige plek brengt om een blik te werpen in de kleine indrukwekkende ravijnen. De weg die van het dorp Nismes naar de Fondry des Chiens gaat is redelijk stijl en bezaaid met kleine steentjes. Eén daarvan had de weg gevonden in mijn open schrijfrem rechtsvoor met een schrijnend piepend lawaai als gevolg voor de volgende kilometers met de wagen. Blijkbaar is men daar zulke geluiden gewend daar niemand opkeek toen we een bancontact opzochten in het stadje Couvin. Zelf wonen we in de diamantslijpersstraat in Brugge en deden we onze woonstraat daar ter plaatse eer aan.
AFSCHEID MET VLEERMUIS EN VALLENDE STER
Na het eten van een lekker stoofpotje gekookt door onze huiskok ter plaatse nog even genoten van de knalblauwe lucht boven de reeds donkere bossen waardoor enkele sterren kwamen priemen in de vooravond. Een vleermuis toerde rond het stoere winterharde huis aan de rand van een immens bos toen ook een ellenlange flitsstreep zichtbaar was van een vallende ster. Hopelijk kwam mijn wens in vervulling dat de verhuisrit met de aanhangwagen naar Tielt vlot, regenvrij en zonder accidenten zou mogen verlopen. Enkel het dekzeil kwam los op de autostrade vooraleer we het met striemende regen gedoopte West-Vlaanderen binnenreden …
WEETJES
In de kleine Henegouwse dorpen tussen de bossen ruikt het nog sfeervol naar houtkachels en open haarden. Er wordt dan ook intens aan bosbouw gedaan. Bij velen ligt een ganse stock stookhout om de winters door te brengen bij de warmte van een gezellig vuur.
In het wilde hoogland van Scourmont staat de abdij waar de lekkere Chimay trappist wordt gebrouwen. Ook hun kazen en het samenspel met hun trappist zijn vermaard. Chimay presenteert in 2018 terug een editie van de ‘Grande Réserve’: drievoudig gegiste trappist dat wordt gefermenteerd op gebruikte whiskyvaten. Chimay draagt ethiek hoog in het vaandel. De inkomsten uit de verkoop worden grotendeels besteed aan onderlinge sociale hulpverlening. Er wordt bijzondere aandacht besteed aan de verantwoorde consumptie van de producten. Respect en waardering voor de mensen die meewerken. Fabricage op basis van 100% natuurlijke en beschermde producten.
Mijn echtgenote met altstem had al enkele avonden gerepeteerd met het Brugse koor Cantores om de vespers en het requiem van Mozart muzikaal met de stem onder de knie te krijgen. Ik had een vriendin overtuigd om samen met mij een beetje sponsorend naar het concert te gaan luisteren, mede omdat het laatste kerstconcert in de Sint – Jozefskerk te Brugge mij ook muzikaal heel erg had aangesproken. De akoestiek in die parochiekerk vond ik zeer goed en moet een uitdaging zijn voor een koor om daar hun geproduceerde keelgeluiden samen te laten klinken.De werken zouden worden uitgevoerd door het Cantores koor Avvio samen met het orkest ‘La Capelle Sauvage’ en de zangsolisten Hilde Coppé, Annelies Dille, Laurens-Alexander Wyns en Charles Dekeyser onder leiding van koorleider Reinhard Andries.
EERST ZOMERS TERRASJE AAN DE POTTERIEREI
Na een hapje op ons zonnig terras samen met eega en vriendin reden we naar de parochiekerk van Sint – Jozef om de vrouw daaraf te zetten voor het inzingen met het koor.Daardoor hadden mijn vriendin en ik nog wat de tijd om een terrasje op te zoeken ergens aan de Dampoort van Brugge.Het was een heel warme lentedag met zomerse temperaturen en het volk liep er ontspannen en glimlachend bij. Na wat parkeerperikelen - de tijd vloog - toch een vrij tafeltje gevonden aan café ’t Molenhuis aan de Potterierei. Nog tijd voor een drankje, even naar ’t toilet en op naar het optreden.Aan de kerk was nog parkeerplaats, doch ik vond het nogal verdacht dat de wagens waar ik wilde parkeren zo dicht bij de huizen stonden.Ik vroeg aan twee kletsende buurvrouwen die het toekomend publiek stonden gade te slaan in de zomerzon of ik voor hun deur mocht parkeren.Jawel, maar met uw wielen in de greppel, niet op de pad! Dank u wèl!
DE RUIMTE LATEN KLINKEN
Nadat het koor zich had opgesteld kreeg het plaatsnemend orkest én de solisten reeds applaus nog voor ze één geluid hadden voortgebracht.Het publiek testte de akoestiek reeds op voorhand. Toen de adrenalinegevoelige stilte was ingetreden gaf de trefzekere dirigent aan wat hij en het publiek wilde horen. Hemels en bombastisch, etherisch en duivels, waren de klanken die zich rond galmend mengden in de kerkruimte. Toch vrij overweldigend, die muziek die Mozart schreef.Bij één van de ‘Vesperea solennes de confessore (KV339), de Laudate Dominum, kreeg ik echt wel kippenvel in de niet zo koude kerk. Wàt een solistenstem van sopraan Hilde Coppé. Mooi! Nadat de avond was ingezet en het ijs was gebroken volgde het Requiem (KV626). Dit was een ervaring om met je ogen en oren open naar het plafond te stijgen en zachtjes terug met de voeten op de grond te komen en terug te zitten op de vrij harde kerkbanken.Op die manier werd je toch met wat stijve achterkantse bovenbillen op de realiteit van het leven gewezen.
STEMMEN UIT DE HEMEL
Een hoogtepunt was de samenklank van de vier solisten nadat zij elk hun stukje reeds hadden mogen zingen.Een vierstemmig koor van vier leden die evengoed de kerkruimte konden vullen als gans het koor Avvio samen.Adembenemend. Geen gemakkelijk werk om te zingen, ook niet om te beluisteren.Elke ‘stem’ van het koor klonk op zich héél goed samen, doch de balans van de vier ‘stemmen’ samen kon beter, maar misschien kwam dit zo over omdat we vrij dichtbij zaten op de zesde rij én het koor zich onder de koepel van het voor die avond verwijderde altaar bevond.De vioolpartijen in dit stuk zijn van een virtuoos gehalte en worden ondersteund door harmonieus blaasensemble, hobo’s, klarinetten en paukenslagen.Dit werk vraagt van het orkest een enorme concentratie en speeltechniek en werd professioneel mooi samenklinkend tot een gracieus klinkend eindakkoord gebracht.
OORVERDOVENDE HANDEN
Na het majeure slotakkoord had het publiek nu wel de discipline om te wachten met applaudisseren tot de dirigent zelf bekomen was. Dit was niet het geval na het eerste deel, de vespers. Wat volgde was een langdurig warmhartig en hard applaus waarvan ik de duur niet heb gekronometreerd maar het leek mij een ‘Klara – applaus’ te zijn, zo één dat men op de radio na enkele minuten moet wegfaden.
PERFECTIE IS NIET VAN DEZE AARDE
Na het concert werden we als gulle sponsors samen met de muzikanten en koorleden verwacht in de parochiezaal ‘De Korf’, waar ons een drankje zou worden aangeboden.In de met ongezellig met Tl-lampen verlichte zaal dienden we ons vooraf opgenomen drankje zelf maar te zoeken, want aan de bar was ons toegangskaart geen bonnetje waard.Na dorstig hier en daar wat na te vragen vonden we ons té lang op voorhand uitgeschonken witte wijntjes, wachtend op Michèle, juist voorzien van vier bonnetjes waarvan reeds drie kwijt aan een rood wijntje, om te klinken op de boeiende muzikale momenten die we beleefd hadden.
WEETJES
Wolfgang Amadeus Mozart schreef koortsachtig dit Requiem op zijn sterfbed in opdracht van een onbekende opdrachtgever. Het stuk werd verder afgewerkt door Franz Xaver Süssmayr, een leerling van hem, aangezien Mozarts vrouw Constanze dringend geld nodig had.
De beroemdste Requiems werden geschreven door componisten die het katholieke geloof hadden afgezworen. Mozart zocht zijn heil bij de door Rome verketterde vrijmetselaars, Verdi was atheïst en Fauré vond ‘echte gelovigen’ op zijn best naïef en op zijn ergst idioten.
Samen met mijn oudste broer en onze twee eega’s, samen gezellige kliek en grote levensgenieters, zochten we na een museumbezoek in Brugge het cafétaria op van het sportcomplex ‘Daverlo’ in Assebroek op.Daarvan wist ik dat ze veel soorten Trappist in huis hadden. Op de kaart stonden àlle maar dan ook àlle Trappisten met van elk merk àlle soorten. De gemiddelde leeftijd van de cafétariabezoekers op vrijdagmiddag was er rond de 60 jaar -:) denk ik. De zaak zat bijna vol en wij konden zitten in de gemakkelijke zetels middenin.
RESPECT VOOR TRAPPIST
Ik kende reeds de Westmalle dubbel (lekker voor het bereiden van stoverij, maar om te drinken iets té hard van smaak vind ik), de Westmalle tripel (heerlijk verfrissend maar vrij alcoholisch); Orval (lekker kruidig en niet zwaar, ‘lovers en haters’, ik ben een lover), de Chimay bleu (zwaar, donker en calorierijk), Rochefort 10° (heerlijk romig maar zwaar) en de overheerlijke onvolprezen West-Vleteren Abt waar in de handel en horeca, àls je hem kunt kopen, spijtig genoeg woekerprijzen voor gevraagd worden.
VERRASSENDE SMAKEN
Het moment dus om mijn kennis te vergroten met een Amerikaanse Trappist, de Spencer; een frisse fruitige Tripel en daarna een overheerlijke smaakvolle Zundert. Deze laatste vraagt er om nog eens gedronken te worden want wat je proeft is vrij complex maar echt lekker. Deze dacht ik, man zijnde, zal ook bij vrouwen zeer goed in de smaak te vallen, wat bleek als ik deze door hen liet proeven. Om niet àl te beneveld te worden liet ik hen nog wat proeven en aten we hierbij een stuk belegen Chimay kaas. De abdijen die trappist brouwen hebben dikwijls ook hun eigen kaas die ze binnen de muren van de abdij maken en dus ook het logo van Trappist dragen.
VERRASSING VAN DE DAG!
Nu, onze uitermate vriendelijke barman Manuel, die gul kennis deelde over Trappist, en zijn partner Liesbeth, die eerst een spervuur van trappistvragen wist te beantwoorden -:) liet ons weten dat er ‘een nieuwe Italiaanse Trappist’ benoemd is, namelijk de ‘Tre Fontana’ (heeft de naam Trappist gekregen in mei 2015) én dat hij die ‘in huis’ had wat niet vanzelfsprekend blijkt! De naam en authentiek logo ‘Trappist’ krijgt men wanneer het bier tussen de muren van de abdij is gebrouwen én het bier ook door die abdij wordt gecommercialiseerd. Hij verwittigde voor een zéér aparte smaak.
MONNIKEN EN DUIVELS
De Tre Fontana smaakt uitgesproken duivels kruidig en fris op de tong.Blijkbaar wordt er eucaliptus kruid verwerkt in het brouwsel.Mijn broer die wat problemen heeft met de luchtwegen haalde opgelucht adem, want eucaliptus is gekend voor zijn heilzame werking wat de longfuncties betreft.
TRAPPIST EN KAAS: EEN MOOI HUWELIJK
Aangezien de chauffeur, ik dus, nog naar huis moest rijden, wat toch verondersteld wordt van een chauffeur, en het politiekantoor om de hoek van het cafétaria was , kocht broer nog één fles van alle 7 de soorten La Trappe waaruit we samen genietend een bloemlezing proefden na ze even koel te zetten; veilig ’s avonds thuis, samen met een keuze unieke lekkere kazen uit het Kaashuys in de Jozef Suvéestraat te Brugge.
WEETJES
In totaal zijn er nu elf officiële trappistenbieren:
- Zes Belgische (Achel, Chimay, Orval, Rochefort, Westmalle en West Vleteren)
- Twee Nederlandse (La Trappe en Zundert)
- Het Oostenrijkse Engelszell
- Spencer uit de Verenigde Staten
- Het nieuwe Italiaanse Tre Fontane
Het bottelen van Trappist hoeft niet in de abdij zelf te gebeuren.Zo ontdekte ik tijdens een bezoek aan de brouwerij Augustijn te Ertvelde enkele jaren geleden een ganse hal vol bakken Achel Trappist die daar waren gebotteld.
DOORVERWIJZINGEN
Sport-, eet- en leescafé ‘Daverlo’ – met als uitbaters Manuel en Liesbeth - met zicht in de sporthal, een terras en leuke speeltuin voor de kinderen; alle dagen open:
‘Mont des Cats’ is een Frans bier van hoge gisting dat wordt gebrouwen in Chimay voor de abdij Katsberg te Godewaarsvelde doch mag het logo ‘Authentic Trappist Product’ niet dragen daar het niet binnen de eigen kloostermuren wordt gebrouwen.
Om ‘er eens uit te zijn’ tijdens de paasvakantie (ik ben op brugpensioen en mijn echtgenote staat in het onderwijs) had ik het idee om de Waalse stad Luik aan de Maas eens te verkennen.Aangezien we ons vakantiehuisje aan de kust zelf verhuren via Airbnb vond ik het logisch dat we ook via deze organisatie daar een verblijf zochten voor enkele overnachtingen. Airbnb komt meestal niet goed in het nieuws doch over de mogelijkheden, ook in eigen land, geen woord.Daar ik de laatste tijd het diesel – autorijden zeer beperk, ondanks dat ik zeer graag nog eens ‘diesel’ met mijn oude volvo, kozen we voor de trein.Via internet een heen- en terug ticket geboekt dat tegenwoordig op het paspoort wordt geplaatst, en daar ik levenslang korting heb voor de NMBS via de bond van grote en jonge gezinnen (vanaf drie kinderen, 4 dus) kon dit een ontspannen, twee uur durend, eerste klas reisje worden van Brugge naar Luik met een trein zonder overstappen. Eerlijk gezegd was ik ook benieuwd om het nieuwe treinstation ‘Guillemins’ te zien.
EEN GROENE OASE IN HET HART VAN DE STAD
Via Airbnb had ik in samenspraak met de echtgenote een huisje geboekt in een ‘Impasse’: een doodlopende straat midden in het hart van de oude stad Luik. Aangekomen in het overweldigend station van Luik – Guillemins hebben we, na een koffie ‘couleurs locale’ op een terras rechtover, een taxi genomen om ons naar onze bestemming te laten voeren. De taxi in Luik is niet erg duur – er bestaat nog geen ‘Uber’. Ik vroeg in het ‘frans met haar op’ naar de ‘Rue Sans Chateau 39’ (Sans = zonder), maar dat bleek de ‘Rue Hors Chateau’ (Hors = buiten, juist naast) te moeten zijn. De taxichauffeur bleek daar ‘in de coté’ te wonen, vertelde hij in het frans-waals, na enkele minuten, toen ‘het ijs gebroken was’ met de ‘Sans Chateau’ – hilarisch. Het straatje – de ‘Impasse’ – waar we ons verblijf zouden hebben was ‘ l ‘impasse de la Couronne ’. Ik vroeg of ik een foto mocht nemen met mijn iPhone van het telefoonnummer van het taxibedrijf op zijn wagen om op maandag terug te keren. Doe maar zei hij, … en vraag naar mijn nummer 258 op de wagen, dan kom ik jullie terug oppikken … (?) We rolden ons valiezen een honderdtal meter over ietwat hobbelige kasseien in de ‘ Impasse ’ – een doodlopend zijstraatje van de toch drukke hoofdstraat, de ‘Rue Hors Château’ - en gingen ‘het groen’ en ‘de rust’ tegemoet. De sleutel van ons verblijf dienden we af te halen bij de eigenares rechtover ons verblijf waar een magnolia pràchtig in bloei stond op het groene binnenpleintje. Het was er muisstil – geen wonder – want de éne poes na de andere kwam ons tegemoet; ook geen mussen te bespeuren. De eigenares bezorgde ons de sleutel en toonde ons huisje vanbinnen. Ooit een souvenirwinkeltje geweest, met een krakende eiken trap vol barsten, en alles aanwezig wat je in zo’n huisje verwacht. Dat was iets voor ons …!
VAN BOULETTEN EN WAFELS SAPERLIPOPETTE
Onze eerste zorg – want het was geen hotel met ontbijt en restaurant – was een winkel zoeken om wat eetvoorraad op te slaan.Een grote straat verder waren alle soorten winkels en winkeltjes aanwezig en open - we waren er gerust - dus eerst een Duvel aperitief om te bekomen van de minireis in een klein café ‘Sarajevo’ – waar een zeer mooie op hout geschilderde stad in oude glorie Sarajevo was aangebracht. De vrouw die ons bestelde begon onmiddellijk een gesprek ‘in alle talen’ en ‘met handen en voeten’, over Sarajevo … boeiend. En … wat raad je … wie stapte in de straat voorbij, met klak op en boodschappentas aan de hand, … jawel, onze taxichauffeur! Ik had een artikel uit de krant ‘De Standaard’ uitgeprint over ‘wàt te beleven in Luik’.De Luikse bouletten spraken me aan doch de beide adressen op kleine stapafstand vermeld in het artikel: gesloten. Dan maar zélf inkopen gedaan en geïmproviseerd in ons keukentje met zélfgemaakte ‘Luikse’ bouletten … tenslotte waren die dan toch in Luik gemaakt?! Ook een speciaalzaak voor gebak en Luikse wafels opgezocht: Saperlipopette … beroemd geworden door publicatie in ‘Vlaanderen Vakantieland’ blijkbaar. Op een stralend zonnige zaterdagmorgen hebben we ook genoten van ‘La Batte’, een markt van 4 rijen, 4 kilometer lang alstublieft, langs de Maas. Daarvan hebben we tweemaal tweehonderdmeter belopen, en jawel een paar pantoefels gekocht bij een marktkramer uit Maastricht, niet ver uit de buurt en mét de boot vanuit Luik bereikbaar.
STAD MET HISTORISCH HART
Musea om te bezoeken, amai, wàt een keuze, op een zakdoek groot in het historisch hart van de stad Luik.Toch was ik benieuwd om ‘Le cité mirroir’ te zien.Een zwembad uit ‘de belle époque’ periode die volledig is gestript en heropgebouwd met de nieuwste technieken, zonder de authentieke elementen te verwaarlozen. In het 50 meter zwembad, op drie verdiepingen hoog, is geen water meer, maar is men de laatste hand aan het leggen aan een zaal met een podium voor film, theater, enz … in het zwembad. We konden het gebouw bezoeken voor 1€ toegangsgeld, maar werden verwittigd om op te letten voor werkman gerief dat er nog kon liggen. Een zalige ervaring als hobby fotograaf. Op de Nederlandse Tripadvisor vermeldde men ook het Museum van het Waalse leven, een oud gerestaureerd klooster - waar je ook lekker en goedkoop kon eten in de kloostergangen of het restaurant. Normaal dien je te reserveren, doch … “ça va aller, pas de problème”. Voor een goede 40 Euro, voor beide: glas lekkere witte wijn, een fles spuitwater – het was warm in het zonnetje, een petit jambon op een zwart vierkant leibord (die ik niet op kreeg) met lekkere frietjes in een tipzakstandaard, 5 soorten groenten in een kommetje met smeuïg vinaigretje en een koffie. Lèkker, … ça a été, mijn gedacht! ’s Avonds afgezakt naar de boeiende terrasjes op de ‘Place Saint Lambert’ waar je allerlei mooi volk kunt gadeslaan én nog een drankje of een hapje kunt versieren … je waant je in Parijs …
TERUG NAAR AF
Tijd te kort om Luik grondiger te leren kennen: … een boottocht naar Maastricht, de ‘hop on, hop off boot’ – 1€ voor halte naar halte, 8€ voor een dag, de overkant over de bruggen, het volkse ‘Outremeuse’, de winkelstraten, al die boeiende musea …
De taxi gebeld, of het kon met chauffeur wagen 258 … ja hoor! Dezelfde taxichauffeur van het heengaan kwam ons ophalen en voor ongeveer 50 Eurocent meer stelde hij voor om door ‘hoog Luik’ ons nog het een en ander te laten zien en zo ‘te plongeren’ naar beneden, naar het station. Nog een lekkere en toch vrij goedkope maaltijd in het goed georganiseerde restaurant van het station van Guillemins verorbert en de rechtstreekse trein op naar Brugge, perfect getimed, op de minuut! Voor herhaling vatbaar!
WEETJES
Dat je treintickets van NMBS via internet kunt bestellen en op je paspoort kunt laten zetten? Geen printgedoe of wachtrij meer …
als de dagen korten te zien aan het mistige licht dat helderder is aan zee dan in het binnenland doch uitklaart wanneer zich sommige wolken vormen door de zon die ze bovenaan verwarmd komen toch enige grijsblauwe vlekken vrij in de lucht tenzij je ’s nachts kijkt en sterren kunt ontwaren misschien zelfs geen maan want het kan zijn dat die nieuw is en met andere woorden niet te zien is maar toch haar invloed op onze aardbol uitoefent om nog te zwijgen over kometen zoals halley die toen ze te zien was door weinigen is bekeken door gebrek aan tijd of interesse misschien spijtig want dit kun je maar één maal in je leven meemaken zoals daar ook is de zonsverduistering die je meermaals gedeeltelijk kunt ervaren maar volledig zal ook een uitzonderlijk feit in je leven zijn zoals andere feiten die zulke indruk maken dat ze ons doen beseffen hoe klein en nietig we zijn in de natuur rond ons die zich seizoensgebonden ontpopt tot sneeuwelijke koude of zwoele zomerzonse warmte rond ons wat menigeen deed besluiten deze terugkerende fenomen via gigantische brokstenen in speciale rijen geplaatst te proberen vatten
Ik ben Marc Van Achte
Ik ben een man en woon in Brugge (België) en mijn beroep is (was) Regeltechnieker ArcelorMittal Gent en nu op brugpensioen.
Ik ben geboren op 06/06/1957 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: optimisme,poëzie, gedichten, fotografie, musiceren, musette, jazz, boeken en sinds kort bloggen.
Gehuwd met Michèle Driesens. Ik ben vader van Karel, Leen, Tim en Lies en Michèle is moeder van Isabelle en Christophe. Een tweede relatie en samen 6 kinderen dus, om mijn stiefkleinkind Chloë en kleinkinderen Nikita en Saiba niet te vergeten !
Ik ben Marc Van Achte
