Van morgen vroeg ben ik met mijn hond Gilby naar de lindendijk gegaan, een grasweg met bommen verscholen tussen boomgaarden en velden. Het was er redelijk fris en geen kat te zien, of toch ..... van ver zag ik een jogger hijgend en kreunent voorbij stomen. Het rook er ook niet bepaald aangenaam zoals je zou kunnen verwachten van een frisse buitenlucht maar de boeren zijn weer langs gekomen om bomen en akkers te bespuiten.
Het boek dat ik gisteren gekocht heb is op tafel blijven liggen, dat zal voor straks zijn als de ronde van Italië weer langs komt op TV. Er zal weer stevig gefietst worden en ik zal mij in mijn boek verdiepen, zo heeft iedereen zijn bezigheid.
Veel heb ik helaas niet gevonden op de rommelmarkt, een boek "Had ik dat maar gezegd" van Inez Van Eijk. Ik voelde onmiddellijk aan dat dit boek een goed boek moest zijn want hoe dikwijls gebeurd het niet dat we achteraf denken : had ik dat nu maar gezegd, geschreven of gedaan. Dus weet ik wel wat te doen vanavond. Het is buiten fris geworden, de zon is ondergedoken maar de wolken zijn weggebleven. En nu maar lezen .....
Vandaag hadden ze nochtans regen voorspeld en de zon schijnt vollop, wie zou daarvoor gezorgd hebben. ? Er wordt om meer blauw op de straat gevraagd en de blauwe bloemetjes staan weer zo mooi langs de kant van de weg. Straks ga ik even neuzen op de rommelmarkt hier vlakbij, misschien vind ik wat rommel om bij mijn rommel te zetten, wie weet. Dat vertel ik dan morgen, daaaaaaaaaaaaaaaaag
Van morgen ben ik weer gaan wandelen .... Ik heb niemand op dit vroege uur gezien behalve een donker bruine slak zonder huisje, die moeizaam over de keien kroop, helpen of niet helpen met het oversteken, niets doen dan. Honderden madeliefjes staan in bloei en de "boter"bloemen steken ook hun kop uit. Meer en meer kleuren doen de natuur weer herleven. Leven en vooral blijven leven dat moet een nieuwe slagzin zijn nu mensen vanwege hun kleur zomaar afgeschoten worden. Wat bezielt de mensen (zeer jonge mensen) om zo geweldadig op te treden. Heeft het leven dan geen zin meer voor hen ? Over de ouders wordt niets gezegd, alleen ellende en verdriet. We zien wel wat de dag van morgen brengt, nog een fijne avond dan.
Van morgen 9 mei ben ik 17 slakken tegengekomen. Lichte bruine, donker bruine en hele zwarten, allen zonder huisje. Van zodra het 's nachts geregend heeft komen ze 's morgens piepen en dan maar kijken waar ik mijn voeten neerzet. Gisteren heb ik op de autostrade een (domme) moeder eend de baan zien oversteken met haar jongen. Gelukkig heb ik kunnen uitwijken en de auto die me volgde eveneens. Ze zijn dus veilig aan de overkant geraakt, en mijn dag was weer goed. Wij zien wel wat de dag van vandaag brengt, dus ik zou zeggen tot morgen.
Mensen kunnen vreemd reageren op teksten van mensen die ze niet kennen. Je hebt er die heel positief reageren en hun mening geven, je hebt er die reageren gewoon om gelezen te worden.
Vrijheid van mening en je mag alles schrijven vooral onder een pseudoniem. Wie maakt daar gebruik van ? Tot hoever gaat die vrijheid, zijn er grenzen en wie bepaald die ?
Vroeger, vele jaren geleden, was het meneer pastoor die alles wist en als hij geen antwoord vond dan ging het zeker en vast om een mysterie dat niet te verklaren was. Je had ook de leraar, de burgemeester en laten we vooral onze wijkagent niet vergeten.
Nu zijn er geen slimme of domme mensen meer want internet is er voor iedereen. Afwachten dus wat de volgende generatie ons brengt. Nog een fijne dag.
Vandaag hebben wij weer mooi weer gehad maar in de polders stonk het verschrikkelijk. Er wordt weer gespoten, de grond moet verrijkt worden want er moet binnenkort gezaaid en geplant worden. De mest wordt uitgestrooid en wij moeten er mee leven, ons wordt niets gevraagd. Grote bomen worden gekapt maar jonge sprieten geklemd tussen twee houten stokken zien het licht en moeten binnen een tiental jaren al deze grote mooie bomen vervangen. Binnenkort staat alles weer in bloei en kunnen we weer genieten van onze wandelingen. De ellende is zo snel vergeten. Dus nog even geduld want de tijd staat niet stil en ze neemt haar tijd. Morgen is er weer een dag als wij het deze nacht halen.
De paus zou een lange doodstrijd gestreden hebben, zo vernam ik toch vandaag tijdens het tv journaal. Een strijd tegen de dood dus .... of met de dood. Wilde hij niet gaan ? Moest hij dan strijden ? Oud, ziek en moe verstond je hem niet en spreken was een hel voor hem en zij die hem hoorden. Vechten tegen de dood en het leven vasthouden. Niet willen gaan, hier willen blijven, maar wat als de wil er is maar het lichaam niet meer volgen kan. Wat als de paus heilig verklaar wordt. Van gewone priester en anti communist tot paus. Klimt hij als heilige een trapje hoger hierboven of blijft hij gewoon maar dood ?
Vanmorgen heb ik een tweede cadaver gevonden, dat van een eend. Een paar dagen geleden was het een jong konijntje. Het lag "vredig" midden in een boomgaard. Een jong leven dus. Wat ik van morgen vreemd vond is dat naast het cadaver ook een gebroken lege ei schelp lag. Had ze dat ei met haar leven willen beschermen ..... Mensen doen dat zo zelden .... Het begin en het einde naast elkaar. Of is deze eend gewoon aangereden geweest, de auto's rijden hier zo snel, en de berm ingegooid ? Maar wat dan met dat lege ei schelp ? Wilde eenden zoeken niet bepaald een beschutte plaats om te broeden, zijn ze dan dom of weten ze niet beter .... vragen en nog eens vragen over die vredige natuur ...... Op een dag worden wij ook aan de kant gezet al dan niet op een vredige manier. Maar laat ons eerst van die mooie natuur genieten zolang dit nog mogelijk is.
Als het stil in ons wordt de woorden niet meer komen ik stil en moe naar je luister neem ik de muziek in me op dan voel ik diep in mij dat het leven verder gaat samen gebonden samen verder de straling van het licht de warmte van de zon het samen zijn stil en toch zo bruisend en de muziek die ons volgt
Vandaag moet het de dag van de eeuwige liefde worden. De liefde zo fragiel en zo broos, de liefde die zich verbergt, de liefde die machtig is, de liefde die vreugde en soms zoveel verdriet verwekt, de liefde die ons wenen doet, onze harten pijn doet, onze ogen doen tranen, ons naar de hemel dragen of in een afgrond storten, de liefde die blind is, de liefde die van ons kinderen maakt. Wat het vandaag wordt weet ik niet maar ik zal er even bij stilstaan. fidelio
Ik denk dat St maarten een eiland van extremen is. Prachtige villas en kleine huisjes gelegen langs de grote weg.Palmbomen en wrakken van autos die gesloopt worden. Honden die langzaam met open muil de straat overlopen en paarden die te mager zijn en toeristen in die grote hitte moeten vervoeren. Een prachtige baai, grote cruise schepen en lichte zeilboten en de toeristen die juwelen en elektronica taksvrij inkopen in de enige goed onderhouden winkelstraat. Het is er aangenaam om te slenteren, vers fruitsap te drinken of een ijsje te eten.
En dan heb je nog de markt met de bonte en kleurige kraampjes waar je voor een paar dollars zoveel kleine en onnodige spullen kan kopen.
Ook niet te vergeten zijn de geuren, van de frisse zeebries naar de warme zwoele wind wat verderop.Ik weet niet of de mensen er gelukkig zijn, ze zien er soms stralend uit en soms zo gesloten.
Mijn eerste indruk bij mijn aankomst was het gevoel niet in St Maarten te zijn maar wel in Los Angeles, de kleine gekleurde huisjes en de palmbomen.Veel bloemen heb ik niet gezien maar wel veel cactussen, verdroogd gras en geiten die overal om eten zoeken. In bijlage 2 fotos, één van de mooie boten en de andere van de geiten die op zoek zijn naar wat groen in de tuin van mijn dochter
Hendrik Conscience leerde zijn volk lezen .. Veel tijd hebben wij niet meer, wel om even te blijven stilstaan en een gezellig café op te zoeken. Kennen jullie het t Schrijverke ?Conscience staat wat verder op zijn sokkel en ik vrees dat het hem soms te druk wordt.
Het gedicht staat er afgedrukt ik een vlaams dat wij niet meer spreken maar dat zo poëtisch is.
