Voor onze info's en foto's op Netpiraat over/uit het Nederlandse Nieuws en de showbizz doen wij hoofdzakelijk beroep op "ZijOnline" en "Het Laatste Nieuws". Klik op onderstaand logo's. Voor diverse info's zoeken we eveneens de nodige info op binnen- en buitenlandse sites.
Ik wou dat ik een traan was.
Geboren worden in je ogen.
Leven op je wangen.
Sterven op je lippen.
BLOGJE HIER BLOGJE DAAR KLIK OP FOTO
DIER BARE VRIENDEN
NETPIRAAT
RAAR MAAR WAAR... Niet alledaags. Of toch?
23-07-2005
Nederlandse zanger Willem DUYN overlijdt plots op 67-jarige leeftijd
Willem Duyn werd geboren op 17 maart 1937. De Haarlemmer kreeg zijn grootste bekendheid als de 'Big Mouth' van het duo Mouth & MacNeal, dat bij het Eurovisie Songfestival van 1974 in Brighton de derde plaats behaalde met 'Ik zie een ster'. In Nederland stond het nummer veertien weken in de hitparade. Willem Duyn begon in 1960 als drummer bij het Holland Kwartet, trad in de jaren zestig op met allerlei groepen, ondermeer bij de Jayjays waar hij in de voetsporen trad van Johnny Lion. In 1971, Duyn is dan dj en lid van een band in een nachtclub, brengt componist en producer Hans van Hemert hem in contact met Maggie MacNeal (Sjoukje Smit - Van 't Spijker). De eerste single van het duo Mouth & MacNeal ('Hey you love') is gelijk een succes. Na het songfestivalsucces breekt Willem Duyn met Maggie MacNeal. Hij trouwt met Ingrid Kup, beter bekend als Little Eve. Onder de naam Big Mouth & Little Eve brengen ze 'Uncle' uit. De eerste en laatste hit van het duo. Vanaf 1978 werpt Willem Duyn zich op de carnavalsmuziek. Aanvankelijk komen zijn liedjes zelden verder dan de tipparade, maar in 1979 is het raak. Met de sterk autobiografische meezinger 'Willem (wat heb je grote handen)' scoort hij een enorme hit. Het zal hem daarna nooit meer lukken om het succes van 'Willem' te evenaren. In de jaren tachtig brengt hij nog een aantal platen uit, maar verder dan een plaatsje in de tipparade komen ze niet. In 1992 valt Duyn tijdelijk in als zanger van de Achterhoekse rockband Normaal. Hij vervangt Bennie Jolink, die door een verkeersongeluk een half jaar niet kan optreden. De samenwerking levert hem weer een hitje op: de single 'Woenderbaar'. Maar wederom lukt het niet op de hernieuwde interesse voort te bouwen. Het blijft ook in de jaren negentig bij optredens op braderieën en in kroegen. Duyn zei zelf er niet erg mee te zitten dat hij zich niet aan de top wist te handhaven. "Ik ben langzaam opgekomen", zei hij in een interview. "Laat me nou ook maar langzaam wegzakken." Hij overleed op 67 jarige leeftijd, op vrijdagnacht 3 december 2004, op weg naar het ziekenhuis, aan een hartstilstand.
Het is al een hele tijd geleden dat ik dit neerschreef. (Die tijd gaat ook heel snel, geloof me) Net gisteren, eind september 2004. Eerst wilde ik het eigenlijk niet publiceren, omdat ik het nogal vrij subjectief en persoonlijk vind. Maar uiteindelijk heb ik toch mijn copie en past gebruikt en de tekst integraal overgenomen van een nachtelijk momentopname hoe ik mij toen voelde.
H6, de artiest die rookte als een open haard, (ver)dronk als geen enkel, alle vrouwen liefhad en enkelen wat langer zijn gezelschap gunden, twee gekende kinderen uit zijn hoed wist te toveren en 25 uur op 24 leefde in hoogste versnelling, werd amper 53 om via de Arena in de wolken van "Hemel en Hel' te verdwijnen om nu pas in de Lage Landen tot leven te komen... Ineens werden zijn stem en teksten opgetild tot topniveau's en ging heel Nederland plat voor deze volkse jongen die met zijn afschermende humor voordurend wegzonk in oeverloze sentimentele en onzekere gevoelens van angst en twijfels vol "Bloed, zweet en tranen". Recht uit z'n autobiografisch leven opgevist en in alle drukke "Eenzaamheid" uitgespreid vanaf de vele podia. Ineens kende ook heel Vlaanderen dit Jordaans kleine zwaargewicht en keek verwonderd naar het emotionele Nederlandse TV-kunnen om TRO(t)S op te zijn. Niet eens onderbroken door reklamespots. De jongste dagen wordt wellicht wat veel nuttigs, maar meestal nutteloos, over hem verteld. Maar net niet tot vervelenstoe als een "te"veel. Als radiopiraat zocht ik op die bewuste dins-dag-avond van zijn overlijden naar enkele nummers van hem en moest, tot mijn allergrootste ontgoocheling vaststellen dat ik met twee nummertjes geen herinneringsprogramma van een uur kon samenstellen. Ook de cassette met een interview dat ik zo'n 15 jaar geleden met hem had, na een optreden in de Grenslandhallen in het Belgisch-Limburgse Hasselt, bleek plots meegereisd in de wolken met zijn "Laatste trein" naar zijn echte vrienden die hem voorreisden. Een muziekverleden dat ik me nog als gisteren voor de ogen heb. De schaars aanwezige pers was er eerder om uit te persen. Met mijn piratengevoelens voor het Nederlandstalige lied ging het interview door in de lift, de kleedkamer van z'n gestresseerd jachtig leven, waarin André, enkel in zijn slipje gekleed, mij te woord stond, brachten mij vooral in een sfeer van medelijden met iemand die totaal geleefd werd. Dit medelijden werd meermaals versterkt toen hij, na de liftgang omhelsd werd door zo'n 30-tal uitgelaten feestgangers en andere parasieten die zijn kleed-zaal reeds goed bevuild en bevierd hadden met champagne en ander nat, losgeslagen kledingstukken en verwilderde toestanden. Zijn rechterhand, tot vandaag dacht ik dat het zijn broer was, beschermde hem in de mate van het onmogelijke... Maar André zonk weg onder het gekus, omhelzingen, ledematen van alle soort en dierlijk uitgelaten toestanden... Hij verdween in die kleine massa. Ik in de lift terug naar beneden. Toen al met de gedachten dat zo'n leven slechts van korte duur kan zijn en het echte geluk voor anderen is weggelegd. Waar was toch die cassette verdorie? Mijn énige toevlucht was de illegale Kazaa-site om toch maar wat H6666 bij mekaar te krijgen. Ondertussen zocht ik via Google naar diverse biografieën om het beoogde programma te kunnen spekken met een uitgebreide beluisterbare biografie. Maar hoe openhartig hij zelf zijn leven in honderden teksten bezongen had, hoe beperkt ik voortdurend op gelijkaardige korte teksten uitkwam. Wegens een gebrek aan opvolging, een plagiaat van jewelste. Hij was ook nog zo jong en niet iedereen springt van hoteldaken de eeuwige toekomst tegemoet. Het RTL-nieuws en het NL-1-journaal konden mij niet meer boeien, omdat ik nog de handen vrij had. Evenmin de gelegenheidsgesprekken met collega's en kennissen uit Amsterdamse kroegen en Rotterdamse sporters bezorgden me koude rillingen van misbruik. Zo rond 22 uur, op dinsdag 21 september 2004, plukte ik 234 illegale Kazaa-vruchten uit de muziekwereld weg om in mijn Winamp music-player te plaatsen en de ganse nacht zijn nummers de wereld rond te streamen. In zijn condoleance-register, waarin me reeds 100.000 waren voorgegaan, heb ik niets geschreven. Dat hou ik voor "ons". Zelf beleefde ik die nacht, half-slapend, half-wakker, dagdromend met elk nummer dat via de muziekteksten me een strikt persoonlijke bio van H6 bezorgde... Van het voorziene programma-uurtje is niets meer in huis gekomen. Zoals voor hem, was tijd het minste van "onze" zorgen geworden en de nacht ons beleven. En God, och God hoe veel ik ook van hem hou. Ik vind het verschrikkelijk erg om te moeten sterven om bij hem te kunnen komen. Maar André maakte daar geen punt van... en Herman Brood was de eerste die hem de hand drukte en zijn BVO'tje aanbood. Je weet wel: dat Biertje Voor Onderweg.
Ter nagedachtenis van André Hazes die ooit in duet zong met Danny de Munck, Carry Tefsen, Herman Brood, Marco Borsato, Paul de Leeuw, Piet Römer, Simone Kleinsma... en vele vele anderen. (24 september 2004)
Na een jarenlang teruggetrokken leven, sinds zijn pensioen in 1979, vernamen we onverwacht het overlijden, op zondag-maandagnacht, 25 april, van een muziekmonument uit Vlaanderen dat wereldgeschiedenis maakte in de beginperiode van de opbloei van de muziek, radio, TV en Big-Bands. De André Rieu van de jaren 50-60.
Zondagnacht van 24 op 25 april 2005 overleed Francis Bayetz, beter gekend als Francis Bay. Geboren uit een klein middenstandersgezin te Rijkevorsel in 1914. De muziekmicrobe had hem vlug te pakken, want op 7-jarige leeftijd stond hij reeds als clarinettist op het podium met talrijke orkesten uit de streek. Op zijn veertiende schreef hij zijn eerste composities en gaf gedreven zijn muziekcarrière de goeie plooi met een voorkeur voor het toen zeer populaire Jazz. Later ook wel aangevuld met de populaire dansmuziek. Na de verhuis van zijn ouders naar Mechelen volgde hij er muziekopleiding in het muziekconservatorium, waar hij de eerste prijs behaalde voor clarinet. Later aangevuld met trombone, gitaar en saxofoon. Zijn verdere muziekstudies in Amsterdam zorgde ervoor dat hij in Nederland verbleef om te gaan spelen bij het orkest van Paul Godwin, waar hij zijn eerste grote optredens en ervaring opdeed. Ook maakte hij er nog even deel uit van de toen overbekende "Ramblers". Hij speelde ondermeer ook in de swingbands van Boyd Bachmann en Dick Willebrands en bleef tijdens WO II muzikaal actief bij Belgische en Nederlandse bands en was na de oorlog een van de grondleggers van "The Skymasters". Europese bekendheid verwierf hij met composities voor Nederlandse en Duitse speelfilms. In 1948 startte hij met een eigen orkest om in 1954 de leiding te nemen van het Nationale Radio- en Televisieorkest van de NIR, later BRT. Hiervoor maakte hij producties en composities voor ontelbare programma's.
Voor velen blijft Francis Bay de gekende begeleider van Jo Leemans en haar "Que sera sera" en ook de succesrijke muzikale optedens van Toni Corsari(1955-1964). Vanaf 1954 tot 1964 waren Bay en Leemans bijna dagelijkse gasten op radio en TV, tot Jo in 1964 besloot om uitsluitend voor het scherm te kiezen en zo gingen hun wegen voor altijd uit mekaar. In 1958 won Francis en zijn orkest de "Gouden Gondel" in Venetië. Een wedstrijd voor bigbands. Verder dirigeerde Francis Bay meer dan 10 maal onze eerste generaties Eurovisiesongvertegenwoordigers: Bob Benny (3x), Louis Neefs (2x), Ann Christie, Jacques Raymond (2x), Lily Castel, Nicole en Hugo en tenslotte in 1979 Micha Marah... Canzonissima, de eurovisie-preselecties en De Gouden Zeezwaluw kregen zijn voorkeur. In Amerika, na ontdekking op de wereldtentoonstelling van Brussel in 1958, werd hij in zijn beginperiode omschreven als de "Leader of some of the wildest big band-ensembles of the space age pop era". En dat wil wat zeggen als de Amerikaanse cowboys hem naast een Benny Goodman onder het kleine Jazz-platenlabel "Omega" onderbrachten. Zijn eigentijdse immitaties van hits van Count Basie, Glenn Miller, Tommy Dorsey en vele anderen waren daar niet vreemd aan en zorgden ervoor dat hij op Europees niveau een titelgevecht aanging met Perez Prado als beste bigband.
Oud-muzikant Frans van Dijk omschrijft Francis Bay als "een afstandelijk persoon, zonder vriendschap met zijn muzikanten, een zeer goede en strenge chef en prima muzikant. Na het opdoeken van de BRT-orkesten na Francis Bay was het vlug gedaan met eigen orkesten bij de Nationale Omroep. De radio is niet meer hetzelfde. Een radio zonder bigband is als een voetbalveld zonder gras. Bij de viering van 50 jaar televisie hebben ze een massa oud materiaal afgestoft. Maar iets van Francis Bay heb ik niet gezien. In mijn muziekcarrière hou ik de beste herinneringen aan Francis Bay en heb al de grote artiesten van dichtbij gesproken en gezien. Alle vlaamse artiesten van Jo Leemans, Louis Neefs, Bob Benny en Will Tura tot wereldsterren als Asnavour, Sacha Distel of Becaud uit Franrijk of een onvergetelijke Catarina Valente die mij openlijk, vanaf het podium, de blijde boodschap bracht dat mijn énige dochter geboren was. Want in die tijd was het muziekberoep dag- en nachtwerk en het thuis afwachten een onmogelijkheid. Ook waren wij erbij op het huwelijksfeest van Koning Boudewijn en Koningin Fabiola. Mooi verdeeld over twee zalen. De BRT met Francis Bay en de RTBF met Henri Seegers, waarmee ik toen speelde."
De platenproducties van Francis Bay zijn ontelbaar en op de talrijke nationale en tussen 1959 en 1979 internationale tournees maakten de bigband kennis met de top van de wereldartiesten. Zowel voor zang als instrumentaal werden de bandleden verwend met contacten op wereldniveau. In 1979 ging - moest - Francis Bay op pensioen, wat hij de BRT nooit vergeven heeft en verdween helemaal uit de belangstelling en sloot zich totaal af van zijn vorige bazen en de media, maar kon nu rustig genieten van een overvloed van mooie herinneringen uit een muziekverleden dat voor weinigen is weggelegd, maar voor Vlaanderen een onvergetelijk en onuitwisbaar geschiedenishoofdstuk nalaat. Francis Bay verscheen uitzonderlijk, sinds 1979, nog eens in 2003 op het televisiescherm in het Eén-programma "De rode loper". Martine Preenen bezocht hem voor zijn verjaardag, maar Francis Bay wenste er niet bij te zijn op "50 jaar tv". Van zijn platenproducties herinneren we ons wellicht nog wel: Marianne, Day-O, Tequila, Patricia, Eso es el amor, Tea for two, De hoelahoep song, Vivere, Amapola en duizenden anderen. Zijn Latijnsgetinte LPs zijn gegeerde verzamelitems en prijzen van 100 en meer euro per stuk zijn geen uitzondering.
Zoals we reeds schreven gingen we na de 4 A-artiesten zoeken in de B-reeks. Hier mochten we zeker de onlangs 80-jarige Bobbejaan Schoepen niet vergeten en hebben vandaag van hem ruim 200 bekende en minderbekende nummers toegevoegd aan de reeds te beluisteren artiesten. Nummers die we zo goed als allemaal kunnen meezingen. Vooral zijn humoristische countrynummers uit de jaren 50 zijn ons het beste bijgebleven. Iemand die 25 gouden- en platinaplaten heeft binnengehaald mogen we toch als een gewaardeerd artiest beklemtonen en hem in de eregalerij plaatsen als grondlegger van onze Vlaamse amuzementsmuziek. Jullie krijgen elke woensdag de gelegenheid om te luisteren naar de reeds geplaatste nummers en natuurlijk de nieuwe toevoegingen. In de rechtercol. vind je hierover de nodige uitleg. Tenminste als je het gratische programma Winamp hebt geïnstalleerd. De link hiernaar vind je ook onder de link naar onze stream. We beperken ons zo goed als kan uiterlijk tot 1960. Wel begrijpelijk dat de kwaliteit niet altijd super is als je beseft dat we de meeste nummers van de originele 78-toerenplaten afhaalden en hier digitaal omgezet gebruiken. Hopelijk geeft dat zelfs een wat nostalgisch gevoel naar de herinneringen van toen. Op het ogenblik passeren reeds zo'n 340 nummers. Veel luisterplezier.
Modest Schoepen werd geboren in Boom op 16 mei 1925. Hij veranderde, bij de start van zijn muziekcarrière zijn voornaam vlug in Bobbejaan. Omdat hij als jonge gast niets liever deed dan zingen en jodelen en moppen tappen, mocht Bobbejaan van zijn vader naar de muziekschool. Nadat hij in het begin van zijn loopbaan een duo vormde met Kees Brug, dat andere talent uit Boom, trok hij in de oorlogsjaren naar Duitsland om er voor de Belgische arbeiders op te treden. Na de oorlog werd hij hiervoor 3 maanden opgesloten in de Mechelse Dossinkazerne. Tijdens de shows voor de Amerikaanse troepen in Duitsland leerde hij de country & westernmuziek kennen en de "zingende cowboy" Roy Rodgers werd al vlug zijn grote voorbeeld. Nadat hij begin jaren '50 de podia van alle Vlaamse cinemazalen betrad, deed hij halverwege de jaren 50 nog eens alles over met een eigen circus. Om hiervoor reclame te maken reed hij te paard door de straten van het dorp, waar zijn circustent opgesteld stond. Ik herinner me nog de tijd, dat hij optrad in de Kuurnse cinema O'Connor en dat later zijn circustent aan de oude tramstatie stond, waar ik toen woonde! Hij werd beroemd in Nederland, vooral omdat hij in hun toenmalige kolonie Indonesië optrad voor de Nederlandse troepen en ook in Duitsland brak hij door met o.m. de Duitse versie van zijn grote hit uit '59 "Café zonder bier", dat "Ich steh' an der Bar und habe kein Geld" werd. Aan dit nummer werd in '62 de Vlaamse film "De Ordonnans" opgehangen met o.m. Denise De Weerdt, Yvonne Lex, Charles Janssens en Nand Buyl in de hoofdrollen. "Café zonder bier" is de Nederlandse vertaling van "Pub without beer" van de Australische countryzanger Slim Dusty. In diezelfde film treedt ook de Belgische groep "The Cousins" op, ons allen overbekend van het nummer "Kili watch". Met de Duitse versie van dit nummer scoorde Bobbejaan in de Duitse hitparade. Bobbejaan had er trouwens een handje van weg om Vlaamse nummers in het Duits te vertalen. Naast zijn eigen nummers zong hij bij vb. In het Duits "Marina" van Rocco Granata en "Viel bittere Tränen" van Enny Denita. De Belgische popgroep "Dead Man Ray" trok op toernee met "De Ordonnans" en bracht de film opnieuw in de belangstelling. De film werd bij die gelegenheid ook op video uitgebracht. In 1957 vertegenwoordigde Bobbejaan België op het Eurovisie Songfestival met "Straatdeuntje". Het was het jaar, dat Corry Brokken met "Net als toen" won. De bekendste nummers van Bobbejaan, die ik bezit zijn op een 8-tal 78-toerenplaten: "Laat maar gaan" en op een tiental 33 toeren: "Koetje boe" (1949), "'k Zie zo geire mijn duivekot" (1950), "De paardemolen", "De lichtjes van de Schelde", "De lachende Vagebond" (1958), (ook bekend in de Duitse versie van Fred Bertelmann), "De jodelende fluiter" (1949), "Ik sta op wacht" (1957,origineel van Joop De Kneght), "Ik heb eerbied voor jouw grijze haren" (ook bekend in de versie van Gert Timmerman (1963) en in de Duitse vertaling van Camillo Felgen), "Ik heb me dikwijls afgevraagd" (in het Frans "Je me suis souvent demandé" van Richard Anthony), "In de schaduw van de mijn", "Een hutje op de heide", "La Novia" (1961, een vertaling uit het Italiaans, oorspronkelijk van Tony Dallara, waarvan Sacha Distel de Franse versie zong en Julie Rogers in 1964 de Engelse: "The wedding")), "Violetta" (gebaseerd op een thema van Verdi), "Ik geloof" (bekend in de versie van Jimmy Frey, waarmee hij aan Canzonissima deelnam), enz ... De "zingende cowboy" bouwde in de zestiger jaren in Kasterlee het pretpark "Bobbejaanland" uit, waarbij Rudi Carell, tijdelijk zijn buurman werd. Hij vond het niet te min om samen met zijn vrouw Josée, een operazangeres van opleiding en schoonzus van de overleden quizmaster Jan Theys, aan de tapkast te staan en hij trakteerde er tot voor kort de bezoekers op 5 optredens per dag, tot hij in 1999 van de dokter te horen kreeg, dat hij darmkanker had. Bobbejaan, vrouw Josée en haar zus maakten van het pretpark een der grootste van Europa. Vanaf 1990 begonnen de kinderen een rol te spelen in de uitbating van het pretpark, met Jacky als diegene die het meest in de publieke belangstelling stond. In mei 2004 werd het pretpark overgelaten aan een Spaanse groep. In febr. 2001 zagen we Bobbejaan nog op de VRT in "Man bijt hond" en hij zag er echt goed uit! In februari 2005 stond Bobbejaan, n.a.v. Saint Amour, het literaire festival nog 4 maal op het podium, waarbij hij het hoger genoemde "Je me suis souvent demandé" en "Lichtjes van de Schelde" zong. Onlangs werd nog zijn 80ste verjaardag gevierd. In zijn rijkgevulde muziekcarrière heeft hij 25 gouden en platina-platen veroverd. Ik herinner mij hem ook nog, rond de jaren 1965, toen hij samen met zijn vrouw Josée, optrad in het "Witte Paard" te Oostende. Meer dan 200 nummers hebben we van Bobbejaan toegevoegd aan onze internetradio die je vandaag weer een ganse dag kunt beluisteren.
Averbode is gekend omwille van zijn abdij, zijn uitgeverij van de zo gekende "Vlaamse filmpkes" en natuurlijk van zijn crème-dreef, waar heel veel mensen van heinde en verre naar afzakken om er een gekend crèmeke te gaan likken. Zeker bij dit warme weer en die hoge temperaturen was het er aanschuiven aan een van de vele kraampjes die daar naast de abdij in de dreef op een rij zijn opgesteld. Bovendien heeft men er het heerlijke uitzicht, de koelte van de bebossing en de talrijke banken. Nog even vertellen dat "De Witte" en zijn vader Ernest Claes in de buurt - Zichem - de ouderlijke woning en het museum hebben. En de Demer ligt er nog altijd. Wel iets minder proper dan tijdens de periode van "De Witte".
Daar de temperaturen dit jaar al voor de derde keer boven hun normale peil uitstijgen zit onze inspiratie ook op een heel laag pitje en bieden we je graag een verfrissende foto aan. We hadden vandaag graag even teruggeblikt op de belangrijkste Limburgse nieuwsfeiten van de afgelopen week, maar buiten veel papier en vingerwijzingen krijgen we weinig informatie over de honderden dieren die tussen Kuringen en Schiphol om het leven kwamen. De vage verwijzing naar Schiphol is al even vaag als de toeristische pesterijen op Zaventem ten gevolge van het ontslaan van één vakbondsafgevaardigde. Reden? Met cijfers wordt ons wel duidelijk gemaakt hoe veilig wij ons dit jaar voelen en hoeveel duizende marathonlopers Hasselt doorkruisten en hoeveel leerlingen slaagden bij hun examen. De rechtzetting volgt half augustus, want vergeten is menselijk.
Het is zover. Vandaag voor de eerste keer vier artiesten van de beginjaren van de vorige eeuw (1900-1960) op een rij met zo'n 132 nummers. Je kunt ze onderaan volgen in de lopende band van je Winamp als je het programma verkleind (het minnetje bovenaan) of in het venster als het programma helemaal openstaat. Met naam, titel en het jaartal erbij. We kozen 4 artiesten die beginnen met een A. Twee dames en twee heren. Twee Nederlandstaligen en twee buitenlandse... Allé we hebben getracht van wat evenwicht te zoeken. Annie de Reuver en August de Laat kennen we nog van over de grens. Als Vlaamse artiesten die beginnen met een A heb ik niet dadelijk iemand belangrijk kunnen vinden. En uit het buitenland hadden we keuze genoeg. Al Martino (Hear my heart), Al Jolson (The old piano roll blues), Albert Bol (Oh die vrouwen), Albert de Booy (Korenbloemenblauw), Alfred Hause (Hör mein Lied Violetta), Andrews Sisters (Dawn in the valley), André Claveau (Domino), Andy Williams (Hawaiian wedding song), Annie Palmen (Speel nog eenmaal voor mij Habanero) of Anton Karas (The thirth men)... Het was even moeilijk om zoeken. Hopelijk als we even het alfabeth rond zijn dat we uitvoeriger op deze artiesten kunnen ingaan. In elk geval krijg je nu al verrassend deze 10 successen tussendoor. In elk geval zoek ik nu verder 4 B-artiesten voor de komende weken en onze Bobbejaan Schoepen heeft heel wat vrolijke nummers uit die tijd nagelaten. Alvast heel wat luisterplezier.
André Bourvil (1917-1970) - chansonier en filmacteur.
André Raimbourg (later Bourvil, na verschillende namen, gekozen naar zijn geboortestreek) werd geboren op vrijdag 27 juli 1917 te Prétot-Vicquemare en overleed te Parijs op woensdag 23 september 1970. André heeft nooit zijn vader gekend die nooit terugkeerde van het oorlogsgebeuren tijdens WOI. Moeder keerde wel terug naar het geboortedorp, waar ze, een tijdje later, hertrouwde. Na zijn eerste onderwijsjaren begon André op 15-jarige leeftijd met het aanleren van het vak van bakker, maar hield zich, buiten de schooluren, liever bezig als hulpje in de bouw. Tijdens zijn legerdienst werd zijn zangtalent ontdekt en trad hij in 1937 voor de eerste maal op als entertainer-zanger met gecoverde nummers van zijn favoriet: Fernandel. Naast zijn muzikaal optreden zette hij in 1941 ook zijn eerste stappen in de Franse comische filmwereld. Maar toch, in de jaren 50 stond hij meer op het theaterpodium dan voor de camera. In de film speelde hij samen met oa Jean Gabin, Michèle Morgan en Louis de Funès. Wie herinnert zich Bourvil niet, gekleed als dorpsagent? Op 53-jarige leeftijd overleed Bourvil in 1970 tengevolge van het Kahler-Syndroom.
Breng eens een zonnetje (Succesnummer: August de Laat)
Het leven dat is geen pretje Ik weet er alles van Ben je bedrukt, verzet je Maak er van wat je kan Als je het geluk wilt zoeken Hangt aan een zijde draad En je succes wilt boeken Luister dan naar mijn raad
refr.:
Breng eens een zonnetje Onder de mensen Een blij gezicht te zien Doet je toch goed Vervul zo nu en dan Hun liefste wensen Een beetje levensvreugd Schenkt nieuwe moed Breng eens een zonnetje Onder de mensen Een blij gezicht te zien Doet je toch goed Vervul zo nu en dan De liefste wensen Het spreekwoord zegt Wie goed doet goed ontmoet
Kun je wat over sparen Gaat het je zakelijk goed Blijf dan niet aan het vergaren Maar geef wat uit, dat moet Leven en laten leven Daar komt het hier op aan Kun je aan anderen geven Het duet gewent spontaan
refr.
Breng eens een zonnetje Onder de mensen Een blij gezicht te zien Doet je toch goed Vervul zo nu en dan Hun liefste wensen Het spreekwoord zegt Wie goed doet goed ontmoet
August de Laat, afkomstig van Tilburg, was tussen 1910 en 1950 een bekende zanger-humorist in Nederland. Hij zette tussen 1911 en 1941 honderden liedjes op plaat en trad overal op. In de beginperiode woonde hij zelfs enige tijd in Rotterdam. Van 1920 tot ongeveer 1936 trad August samen op met zijn broer Ko de Laat (1895-1937) als humoristenduo. Hij zong vaak reeds bestaande nummers, die met groot succes gezongen werden door de toenmalige succesartiesten als Lou Bandy, Willy Derby, Kees Pruis, Bob Scholte enz. Maar schreef ondermeer zelf sketches als Hannes. Een typetje dat tussen 1912 en 1920 door Albert Bol op plaat werd gezet en achteraf door August van 1922 tot 1924 verdergezet. In de jaren 30 werd hij begeleid door talrijke orkesten waaronder Max Tak, Joop de Leur en The Ramblers. Hij had zelf een winkeltje in muziek- en feestartikelen in Tilburg, waarin hij dus ook zijn eigen platen verkocht. Zijn succesrijkste nummer was: Breng eens een zonnetje onder de mensen. Dit wordt wel eens verward met de klassieker van Lou Bandy "Zoek de zon op". Op 26 september 1936 zette hij het toen actuele nummer "Juliana is de bruid" op de Decca-plaat. Maar Bob Scholte was hem 4 dagen vroeger geweest en ook het Lindstrom-label bracht dit nummer in omloop. De tekst was van de toen populaire Ferry van Delden. In 1936 werd het 25-jarig artiestenjubileum van August de Laat gevierd in de schouwburg van Tilburg. Tot 1941 heeft hij nog enkele nummers op plaat gezet maar vertoonde zijn muzikaal talent nog enkel op de diverse podia.
Alma Angela Cohen werd geboren op 19 mei 1932 in St. John's Wood (Stepney, London) en was een van de meest succesvolle, maar ook tragische figuren uit de Engelse popmuziek van de jaren 1950, begin 1960. Haar moeder was de stuwende kracht achter haar zangcarrière, terwijl haar vader een winkeltje runde. Zo stond Alma Cogan reeds vanaf 9 jaar op een eerste 78-toerenplaat, maar vanaf haar 16de, in 1948, wijdgekend op de Britse podia. Naast het coveren van Amerikaanse succesnummers kende ze in 1955 met "Dreamboat" haar grootste doorbraak. Naast humor was haar luxueuze kleerkast, met naar het schijnt meer dan 250 verschillende klederdrachten, haar opvallendste handelsmerk. Men beweert zelfs dan ze zich ooit tweemaal met dezelfde outfit heeft vertoond. Ze was ook in de beginjaren 1960 de ster van haar eigen TV-programma. Met haar cover van de "Tennessee Waltz" wist ze Japan, Europa en de wereld te veroveren. Aan haar succes kwam geen einde tot men in 1966 bij haar terminale kanker vaststelde en Alma Cogan op amper 34-jarige leeftijd overleed in een hospitaal te Londen op 26 oktober 1966. Alma Cogan werkte in die laatste maanden verder en maakte nog een tournee door Zweden en bracht nog heel wat country-songs op de markt onder de naam van Al-Western.
De Rotterdamse zangeres Annie de Reuver, begon haar carrière voor de oorlog bij het orkest "The Ramblers". Na de bevrijding werd o.l.v. Pi Scheffer "The Skymasters" opgericht, waarmee zij driemaal per week live voor de radio optrad. Haar grootste hits maakte zij met Tom Erich, zoals: "Veel bittere tranen", "Harmonica Jim", "Ogen van moeder", en haar lievelingsnummer, "Wenen". In de jaren daarna produceerde zij platen, ontdekte artiesten en trad ze op voor bejaarden met het programma "Toppers van Toen". In 1994 kreeg zij ter ere van haar zestigjarige jubileum twee onderscheidingen: de eremedaille verbonden aan de Orde van Oranje Nassau, en de zilveren Erasmusspeld.
Elke woensdag INTERNETRADIO voor de oldie-bloggers.
Eindelijk is het zover. We zijn al enkele nachten lang aan het zoeken geweest en eindelijk is het gelukt om een internetradio te koppelen aan mijn blogje. Nu begrijp je wellicht wat beter de naamkeuze van mijn blogje Netpiraat. Alhoewel, de tijd van "piraatzijn" al lang achter de rug ligt, blijft het nog steeds aantrekkelijk om je anker eens uit te werpen tijdens dromerige muzikale cyberavonturen. Ik kan het gewoon niet laten.
Allé, onze eerste geluiden krijgen we al van bij de buren tot aan de andere kant van de wereld. Nu nog een zaak van de kwaliteitsafstelling en vooral de goeie muziekkeuze. Voor de kwaliteit willen we niet te zwaar gaan, zodat elke luisteraar nog rustig aan het werk internet-actief kan blijven tijdens het luisteren.
Het is al heel lang de bedoeling geweest om mijn collektie 78-toerenplaten ooit digitaal om te zetten, ook al woon ik bijna 7 dagen op 7 tussen de duizenden 78-, 45-, 33-toeren-platen en meer dan 3000 CD's en moet ik mij regelmatig op de toppen van de tenen tussen al deze toestanden begeven. Heel wat jaren geleden kon er nog een pc'tje tussen. Het heeft wel enkele jaren oefenen gekost, maar toch, we kunnen vandaag zeggen dat de vroege ochtend van 9 juli 2005 de allereerste geluiden vertrokken op de internetradio "NETPIRAAT" bij Seniorennet.
De muziekkeuze? De bedoeling is van minstens maandelijks de nummers van zo'n 2-tal nieuwe oldtimers van de amuzementsmuziek aan het bestand toe te voegen en op termijn een volwaardige oldieradio naar buiten te brengen. Eerst dacht ik er alleen maar aan om nederlandstalige muziek te draaien, maar uit ons mooie verleden weten we wat een mooie nummers vanuit het anderstalige en instrumentale van de wereld ooit op ons af kwam, zodat we op dat vlak geen grenzen trekken. Klassiek zie ik niet dadelijk zitten. Ik bedoel dan het echt klassieke, want van Willy Alberti tot Peter Alexander kregen onze amuzementsartiesten de muziek met een operettelepeltje binnengeschept. Om te starten was het ook wat sober om met één artiest te starten. Daarom beginnen we, heel toevallig gekozen, met de volgende vier. Annie de Reuver (Nl) August de Laat (Nl) André Bourvil (Fr) Alma Cogan (GB) Op dit ogenblik, is mijn gebruikt platenbestand, goed voor zo'n 132 nummers tussen 1906 en 1960. Eigenlijk vroeger, want in 1956 was het gedaan met de grote breekbare 78-toerenplaten en kwam de 45-toerensingle in de plaats. Maar ok. 1960 nemen we als limiet. Je moet met alle begrip aannemen dat we geen recente artiesten aan het woord kunnen laten. Hoe graag we ze ook horen. Daarvoor heb je wel je andere radiostations en eventueel lokale radio's in de buurt. Ook om de kosten die met internetradio verbonden zijn gaan we ons voorlopig enkel beperken tot internetradio op de woensdag. Vanaf je wakker wordt tot je slapen gaat. Alhoewel... Het is nooit slechts eens op een andere dag even aan te klikken. In het weekend hoor je onze Limburgse lokale radio "Lorali". Intussen publiceren we hier alle info, biografieën en nieuwsjes van deze artiesten van toen. Tijdens je surftochten op seniorennet en andere sites kun je steeds blijven verderluisteren naar de hopelijk voor de toekomst jouw favoriete internetradio "NETPIRAAT". Je zet het blogje maar bij je favorieten. Ik wens je alvast heel veel luisterplezier... En ik kan je verzekeren dat de herinneringen regelmatig komen boven drijven en je de ogen even sluit om ze nog eens te kunnen terugzien op tonen van weleer. Heel veeeeeeeel luistergenot en jullie reacties en medewerking is altijd welkom.
Hier in Vlaanderen loopt het alweer erg uit de hand en ben ik, met mijn VTM-IQ, nog steeds op zoek naar het juiste achter het juiste verhaal. De rechter(s) zoeken wellicht ook mee, maar hebben ondertussen een "persstop" afgekondigd. Dat hadden ze vroeger moeten doen, dan was "de baby op het verkeerde pad" wellicht nooit geboren. Pers-stop! En waar blijft de geen-iko-loog die niets anders moet vertellen dan de waarheid, niets dan de waarheid zo helpen hem zijn verpleegsters. Later kan de baby nog een proces inspannen tegen de draagmoeder wegens het nemen van onverantwoordde en onvoldoende maatregelen tijdens haar bevalling. In dit verhaal hebben we zo'n achttal partijen: 1. Een draagmoeder uit Oudenaarde (dus eigenlijk de echte moeder) 2. Een wenskoppel uit Herk-de-Stad (dat wil maar niet kan en er alles voor over heeft) 3. Een homokoppel uit Hasselt (dat anders wil doen dan anderen) 4. Het e-bay(by)koppel uit Utrecht (de hoogste bieder wint) 5. Rechter uit Oudenaarde (die besliste dat de baby terug naar België moet) 6. Rechter uit Nederland (die deze week een uitzonderlijke beslissing moet nemen) 7. Een trosje advocaten uit Vlaanderen en Nederland die aan iets bezig zijn dat nog nooit is voorgevallen. 8. Ah ja. De baby zelf zouden we nog vergeten: Donna, baby van het vrouwelijk geslacht! Met of zonder muziek. BTW zal wellicht niet bijgeteld en doorgestort zijn. Het is weer een hele tijd geleden dat ik nog een blik in Blik heb geworpen, anders had ik het uitvoeriger in mijn kronkels opgeslagen. Maar vandaag liggen die compleet in een afwachtende vakantie-juli-knoop. Hoe begon het verhaal? Het lek ontstond te Herk-de-Stad, toen het wenskoppel, na lang wachten, ineens geen Oudenaardse baby meer zag verschijnen en het bij rechter en pers bekend maakte en plots een vermeende internationale handel in ongeboren baby's in de media verscheen. De eerste originele ingrediënten van de baby waren blijkbaar afkomstig van het wenskoppel uit Herk-de-Stad. Dus eicel en sperma. Een DNA'tje binnen enkele maanden en we worden weer wat slimmer of niet als de bemiddelaars gesjoemeld hebben met het speircelma. Meer moet je tegenwoordig niet meer hebben om baby's op te voeden. Toch wel. Als je zelf geen dracht kunt of mag doen, zoek je een vervangster: draagmoeder genoemd. Nu rijst me de vraag: Herk-de-Stad en Oudenaarde zijn nu eenmaal geen buurgemeenten en een baby knutsel je ook zomaar niet op de keukentafel in mekaar. Alhoewel, volgens de jongste steekproeven is het bed niet meer wat het geweest was...? Dus de tussenpersonen moeten zakelijke en toch ook geneeskundigen onder hun troepen hebben. Of is het uitsluitend een vondst van de draagmoeder die iets wilde bijverdienen? OK, de draagmoeder begint te dragen. Het kost euro's aan de wensouders die wachten op hun beloofde toegezegde jonge spruit. Maar natuurlijk voor illegale dingen staat helemaal niets op papier, is geld naamloos en geldt woord tegen woord. Vertrouwen noemt men dat in "dat" wereldje. En meer lekken zullen er zeker niet uitkomen, omdat uiteindelijk iedereen in deze situatie zich buiten het wettelijke begeeft en zodoende ook iedereen strafbaar is. Ook diegenen die zich onrecht aangedaan voelen en het ter verdediging in de vrije meningsuiting hebben gestort. De draagmoeder komt tot de onopvallende vaststelling dat met "gewoon dragen" men geen dierbare ezel moet zijn om te weten dat daar geld mee te verdienen valt. Dus terwijl ze draagt, een tour de franks (d'euro's) maken en zo komt deze draagmoeder terecht bij een homokoppel in Hasselt dat geld wilde neertellen (blijkbaar 10.000 euro) voor een adoptie. Hasselt ligt slechts op 12 km van Herk-de-Stad. De draagmoeder neemt de trein terug naar Oudenaarde, met een ommetje via het Utrechtse Leusden, en wist haar groeiende spruit voor zo'n 15.000 euro's aan een Nederlands echtpaar te verkopen. De Europese eenheidsmunt, zonder gulden middenweg, kan toch voor iets goed zijn. Ook al wordt beweerd dat het hier enkel om onkostenvergoedingske gaat. Allemaal goed en wel, maar de Vlaamse baby wordt geboren en dan de grens over naar Utrecht (is de baby nu, volgens welke burgerlijke stand, een Hollander of niet?), is het meisje nu al vier maanden oud en nog niet als vermist opgegeven in Oudenaarde, begint haar huidige ouders te kennen en al stilaan tandjes te krijgen. De Belgische rechter spreekt uit dat het kind terug naar België moet. In Nederland is men van oordeel dat dit onmogelijk kan en enkel de uitspraak van een Nederlandse rechtbank geldt en stappen nu de Hollandse pleeg-ouders naar hun rechter. De tafeltennisclub van grenzeloze advocaten "dokteren" deze bevalling tot op de laatste eicel uit om "recht" te laten geschieden. Maar nog altijd is er nergens sprake van schuld en onschuld van wie of waar dan ook. De snelheid van onze Belgische wetgeving kennende zal ons "Donna" haar eerste communie mogen doen op de dag van de definitieve uitspraak in 2012. Tenminste als die Hollanders katholiek zijn, want daar wonen ook heel wat pro-testanten. Je kunt maar ergens voor zijn hé. Maar niemand geeft er blijk van dat vooral Donna uiteindelijk het kind van de rekening is. Een duur grapje. Op alle vlakken. Zonder énig pluspunt in het vooruitzicht. Elke oplossing die uit de bus komt is voor wie dan ook negatief.
Limburg hèt ne nieve gouverneur. En wà vur iene. Vroeger had men nog de politieke beleefdheid om "voor bewezen diensten" deze functie toe te kennen. Maar vandaag, zonder compleksen of schuldgevoelens direkt van partijvoorzitter naar de "neutrale" Gouwzetel en dan nog als slagroomtoetje, volgens geruchten uit de niet gecontroleerde wandelgangen van de geheimzinnige media, een zuiver politiek joppeke van naar het schijnt een miljoen belgische frankskes per maand, bovenop. Echt iets voor lekkerbekken. Maar iedereen ging, zonder één uitzondering, zweeg en was tevreden. Al de opposanten, achter de rug schaterlachend handenschuddend en enorm gelukkig dat deze al tanende stemmenraper uit de concurrentie verdween, de eigen partijgenoten, omdat een onbeholpen simpeldoende fietsrijdende groenpikkende tiran via een zijspoor weggepromoveerd werd en in Limburg een eigen politieke leegte achterlaat en gans Vlaanderen overgelukkig omdat deze ballonnetjesoplater zijn beloften niet meer moet inwilligen. Het land staat er al slecht genoeg voor, terwijl de liberale groentjes voortdurend onderlinge blauwtjes oplopen en de Limburgse Leo Milieubox-toerist, net of er niets geweest is, de kop weer stoer opsteekt omdat hij onschuldig gewaand vrijgesproken werd door "verjaring" van het beruchte tomatenplantjes-dossier. VTM-intelectuelen verenigt u. Een witte mars hebben we al gehad. En wijsmaken kunnen ze ons vandaag. Zelfs alles. Denken hoeft niet meer. We moeten alleen nog maar te slikken en te knikken. En toch, niemand durft het woord schande over de gekloven lippen laten rollen. Het lijkt wel of iedereen stront aan de knikker heeft en met hete pootjes rondloopt. Zit de schrik er dan zo diep in. Het sprookje van het dekseltje, het potje en de zwijgplicht? Zelfs ne Piet Huyzentruut heeft via het scherm op zijn Limburgse trottinette aangetoond hoe men de nieuwe gouvernementele wandelgangen van de volwassen gouwheer in de toekomst gastronomisch moet bewandelen zonder flitspalen. Belachelijker kon bijna niet. Even eigen stoom aflaten in deze web-log, maar toch voor liefhebbers van wat geestrijke voeding nog even wat Limburgse geschiedenis digitaal vastleggen met cut en past. Dus Stevy Wonder, ook wel Stunt genoemd, is vanaf klokslag nu de 15de gouverneur van Limburg. (Hierdoor is het Hasseltse burgemeesterschap en de toekomst van Willy's-dochter beklonken en opgelost). Limburgse voorgangers waren: 1995 2005 Hilde Houben-Bertrand 1978 1995 Harry Vandemeulen 1950 1978 Louis Roppe 1928 1940 Hubert Verwilghen 1919 1927 Theodore de Renesse 1894 1914 Henri de Pitteurs-Hiégaerts 1879 1894 Adolphe Goupy de Beauvolers 1872 1879 Joseph Bovy 1871 1871 Pierre de Decker 1857 1871 Theodoor de T'Serclaes de Wommersom 1843 1857 Pierre de Schiervel 1834 1843 Werner de Lamberts 1831 1834 Jean-François Hennequin 1830 1831 Frans de Loë Imstenraedt de Mheer
Pré 1980-ers: DOORLEZEN 1970-ers: LEESTWIJFELS TOEGESTAAN Na 1980-ers: VERDWIJN
Hoe is het in godsnaam mogelijk dat wij als geborenen in de 40-er/50-er/60-er jaren, nog leven? Volgens de theorieën anno 2005 zouden we toch al lang mors, mors-dood moeten zijn? Wij zaten in auto's zonder veiligheidsstoeltjes, gordel of airbag. Onze bedden en speelgoed waren geschilderd met verf vol lood en cadmium. Bovenaan de trap was geen hekje; wie te ver ging donderde naar beneden. Als je wakker werd in bed hoorde niemand dat. En als er echt iets was moest je hard schreeuwen voordat je ouders het merkten. Flessen met gevaarlijke stoffen en alle apotheekflessen konden we gewoon met onze handjes en beperkte motoriek openen. Poorten en deuren gingen gewoon dicht en als je met je vingers er tussen zat waren ze weg. Op z'n best: kloppend cameleon-blauw. Op de fiets zat je achterop met je gat op de wiebelende bagagedrager en je probeerde je vast te houden aan de schroefveren van het zadel voor je, met loshangende pootjes die af en toe wel eens tussen de spaken kwamen. Een helm kenden ze niet eens op een bromfiets, laat staan op een fiets. Water dronken we van de kraan of pomp, niet uit een bronvermeldende fles. Brood stond stijf van conserveringsmiddelen. Na twee weken was het nog net zo vers als toen we het kochten. Kleur en smaakstoffen moeten ook toen al bestaan hebben, want zo rood, groen of geel als die limonade toen was, zie ik ze nu echt niet meer. Een kauwgom legde je 's avonds op het nachtkastje en stak je 's morgens weer in je mond of plakte je een nachtje onder de keukentafel. Op school hadden ze maar één maat bank en met zo'n heerlijk gevaarlijke klep eraan. Schoenen waren meestal al ingedragen door broer, zus, neef of zo, en ook je fiets was of te groot of te klein en bestond meestal uit twee of meerdere fietsen. Een fiets had geen versnellingen en als een band kapot was leerde je vader je zo snel mogelijk om hem zelf te plakken. We gingen 's morgens weg van huis en we kwamen terug als de straatverlichting aan ging. Niemand wist in die tussentijd waar we waren en telefoneren behoorde tot een noodzakelijke uitzondering! Het weinige zakgeld dat je verbruikte kreeg je wanneer je het nodig had. Schoolreis en kermis waren de grootste slokkoppen. Het bos of een park was een plek om te spelen en geen vieze-mannetjes-verzamelplek. Als we naar een vriendje gingen, liep je er gewoon naar toe, je hoefde niet aan te bellen en ook geen afspraak te maken. Er ging ook geen volwassene met je mee. Wij aten ook al koekjes en kregen brood met veel boter en confituur en werden toch niet dik. We dronken uit dezelfde fles en beten in dezelfde appel als onze vrienden en niemand werd er ziek van. Wij hadden geen Playstation, Nintendo, X-box, 64 televisiezenders, videofilms, dvd, surround sound, eigen televisie's, computer, Ipods of internet. Wij hadden vrienden! De televisiezender begon pas om 18.00 uur. Dan kwam een uurtje wat leuks voor kinderen, en oh wee als je daarna durfde op te staan om op een knopje van een andere zender te duwen (die zaten toen nog alleen aan het toestel vast). Pa bepaalde wat en hoe lang je daarna nog keek. We hebben ons gesneden, botten gebroken, tanden uitgevallen en hiervoor werd niemand naar de rechter gesleept. Dat waren gewone 'ongelukjes' en soms kreeg je er ook nog zelf een extra pak slaag bovenop. Wij vochten en sloegen elkaar soms groen en blauw. Er was geen volwassene die zich er druk over maakte. Laat staan een lieveheersbeestje op je jas knoopte. Pedagogisch verantwoord speelgoed maakten we zelf; met stokken sloegen we naar ballen, we bouwden zeepkisten en merkten onder aan de berg dat we de rem vergeten waren. We lagen 's zomers dagelijks met tientallen in de beken te ploeteren en te spelen en misten geen kinderopvang of speelterrein. We voetbalden op straat, en alleen wie goed was mocht mee doen; wie niet goed genoeg was moest maar blijven kijken en leren omgaan met teleurstellingen. Op school zaten ook domme kinderen. Zij gingen en kwamen op dezelfde tijd als wij en kregen dezelfde lessen. Zij deden daar soms nog een jaartje over zonder discussies of ouderavonden. Onze ouders wisten meestal niet eens in welke klas we zaten. De meester had altijd gelijk. We smeerden onze boterhammen zelf, met een grote-mensen-mes, en als je ze vergeten was kon je op school niets kopen! Als je de korst niet at had je de rest van de dag een beetje meer honger. Wij gingen met de fiets naar school, helemaal zelf, ook in de winter! Als je moeder aan de huisdeur naar je zwaaide was je een watje! Als je problemen veroorzaakt had waren je ouders het eens met de politie. Ze kwamen wel om je te halen, maar niet om je er uit te lullen. Onze daden hadden consequenties. Dat was duidelijk en je kon je niet verstoppen. Vakanties waren 's morgens vroeg weg en net voor de donker thuis. Wij hadden vrijheid, mislukkingen, succes en verantwoordelijkheid en moesten zelden of nooit beroep doen op pa of ma. Wij losten onze problemen zelf op. We hebben moeten leren er mee om te gaan. Onze generatie heeft veel mensen voortgebracht die problemen kunnen oplossen, innovatief bezig zijn en daarbij risico durven nemen en instaan voor de gevolgen.
Hoor jij ook daar bij? GEFELICITEERD! WIJ WAREN HELDEN! Geboren na 1980? NU WEET JIJ, ZACHTEWATTENKIND, OOK WEER EENS WAT! En ben je een 70-er? KIES JE PRE of NATAAL?
Bij het eerste krieken van het zomerzonnetje haalt mijn vrouw elk jaar de zomerhemdjes uit hun winterslaap. Zoöok dit jaar lagen ze netjes in de kast, naast de boordjes voor bijzondere dagen. Meestal ben ik zo verwend dat mijn kleren netjes op de kapstok de nieuwe week inzetten. Maar indien niet, neem ik het bovenste hemdje van de hoop en zoek er een bijpassende broek bij. Uit de vijf waaruit ik kan kiezen. Dus rap gebeurd. Niet dat ik naar de juiste combinatie zoek. Nee! Zo kleerkieskleurig ben ik nu ook weer niet. Het gebeurt al eens dat ik op gele sokken, een bruin kostuum, een blauw hemd en een groene das contrastrijk het huis uitga. Met schoenen heb ik nooit een probleem. Die zijn altijd zwart. En de keuze beperkt. Om de drie à vier jaren koop ik in de solden drie of vier paar van dezelfde soort. Liefst zonder veters. Met dien verstande natuurlijk: vier linkse en vier rechtse. En heb vooral een hekel aan inlopen en knellen. Dat werkt vreselijk op mijn systeem. Verleden week moest ikzelf inzetten met het zoeken in de beperkte kleerkastruimte die voor mij besteed is. Ik trok het bovenste hemdje aan. Een lichte broek... Allé, aangepast aan het komende warme weer. En iedereen weet hoe de zon die week om ons heen bruinde. 's Middags ontdekte ik dat ik ouder geworden ben. Dat ik behoorde tot een soort van vorige generatie, toen mijn vrouw speels opmerkte dat ik een hemd van de oudste zoon aanhad. Je staat bij zoiets nooit stil. Je woont allemaal samen en de dagelijkse probleempjes en veranderingen in onze familiegeschiedenis merk je niet op en groeien ongemerkt gewoon mee. Zeker niet als je zelden of nooit aan "toen" denkt. Het gebeurt wel eens, als ik mijn foto-albums inkijk of mijn mappen negatieven naga, dat ik even denk van: a ja, toen! Maar met die boeken gaan ook meestal de herinneringen weer dicht. Maar nu! Dat hemdje! Hoe kort ook. Dat bleef hangen. Onder het eten keek ik mijn zoon terloops aan. 14 jaar! Bijna! 10 centimeter groter dan ik. Al dons op zijn wangen en af en toe reeds een volwassen kwinkslag in de ogen. Ook zijn schoenen hebben de mijnen in maten achter zich gelaten en zijn broek heeft pijpen zonder einde. Zijn stem is al enkele jaren geleden van de toonladder gevallen. Ik keek even stiekem rond de tafel. Ook de andere twee leken me vandaag stukken ouder. Mijn vrouw? Nooit anders gekend, dacht ik. Hoe was ze vroeger? Weet ik niet. Ja, op foto's! Natuurlijk zie je dan een verschil. Maar nu! Nee! Je wordt samen oud en ziet het niet. Je kinderen blijven kinderen. Al groeien ze boven je uit. Los laten moet je ze niet meer. Ze zijn dat al jaren voor dat je zelf nog maar de indruk krijgt. Bij een verjaardag blijf ik, buiten de taart en de kadootjes, nooit lang stilstaan. Het is zoiets dat elk jaar terugkomt. Een traditie. Zonder er verder over na te denken. Ook al schuif je dichter naar de geboortedatums van de meeste overlijdensberichten in de krant blijven de bijhorige foto's altijd jong te blijven. Een jaar heeft vier seizoenen. En die volgen mekaar mooi in dezelfde volgorde op. Je zou het niet anders verwachten en weten. Zo was dat vroeger en zo zal het blijven. Daar denk je ook niet over na. Juist lijk de tijd die met de seconde je leven wegtikt. Waar naartoe? Dat vraag je je gewoon niet af. Weg. Gewoon weg. Ik stak een sigaret op en zette me in de zetel. - Veertig jaar, dacht ik. En dat hemdje? Was dat nu omdat het in de verkeerde kast lag? Of moest de vrouw eens naar de oogarts? Mijn vrouw zag dat er iets scheelde en vroeg naar mijn gepieker. - Ik denk nog aan dat hemdje, lachte ik de ernst weg. Van krisis gesproken. Vroeger droegen de kinderen de afgedragen kleren van hun broers, zussen, ouders... Maar nu! Draag ik gewoon een hemdje van de zoon. Ik geloof echt dat de tijden veranderen en wij veel te vlug ouder worden. Tot 20 willen we ouder zijn en vanaf dan heel wat jonger lijken.
KLIK HIER OP JE RADIO & MUZIEKPLAYER NEDERLANDSTALIGE MUZIEK UIT DE TIJD VAN DE 78-TOEREN
Zorg eerst dat je muziek via de net-radio hebt via een van hogergeplaatste players Klik op bovenstaande OUDE PIC-UP en je kunt zelf je lievelingsnummer(s) kiezen uit ruim 4500 oeroude nummertjes uit de jaren 1950-1960 tot 3 nummers per pc.
13-12-2006 Robert LONG (63 jaar) 08-01-2006 Stafke FABRI (71 jaar) 25-04-2005 Francis BAY (90 jaar) 03-12-2004 Willem DUYN (67 jaar) 23-09-2004 André HAZES (53 jaar)
PRIVAAT
Pessimist
Hij zit soms te dromen dat er regen zou komen als de zon hem verwent en zijn toonladder ontstemt
Rondvraag / Poll
Beluister je muziek? Welk genre het liefste?
Gevangen
Voor het slapen gaan kijkt de man in de spiegel naar zijn pyama met strepen
Het nummer ontbreekt er nog aan
Zoeken met Google
Ambitie
In de knop van een bloem zit de vrucht van het leven het zaad van de roem de drang naar het streven vol barsten
een vat kontrasten
VLAAMSE ARTIESTEN ZANG & CABARET DIE IN 1950 en LATER nog OPTRADEN of nog OPTREDEN
FRANS LAMOEN LOUIS BARET TONY BELL BOB BENNY GASTON BERGHMANS KEES BRUG JEF BURM JEF CASSIERS COIS CASSIERS TONY CORSARI BOB DAVIDSE HENK DE BRUIN ROMAIN DECONINCK LA ESTERELLA WILL FERDY CO FLOWER RAY FRANKY JETTY GITARI CHAREL JANSSENS GUST LANSIERS JO LEEMANS JOHN LUNDSTRÖM WILLY LUSTENHOUWER SUZY MARLEEN LEO MARTIN ANTON PETERS BOBBEJAAN SCHOEPEN THEO VAN DEN BOSCH KOR VAN DER GOTEN YVONNE VERBEECK JAN VERBRAEKEN JEAN WALTER
en voor die ik vergeten ben vraag ik jullie hulp. Dank je.
