Ik ben nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam prulllemieke.
Ik ben een vrouw en woon in bij leuven (belgie) en mijn beroep is mensen blij maken.
Ik ben geboren op 17/02/1952 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lachen, kinderen,kleinkinderen,dieren,lezen,tekenen.
in 1996 maakte ik een salto fatale waarbij ik mijn rug brak dank zij de steun van mijn vriend,kinderen, ouderskon ik weer rechtstaan en een paar pasjes zetten met looprek 9 maanden daarna overleed m'n vriend
In 1996 toen ik in het revalidatiecentrum lag deelde ik mijn kamer met een oudere vrouw die zwaar verbrand was door een ontploffing. Ze had negen maanden in Nederoverheembeek gelegen en lag nu al maanden in revalidatiecentrum. Ik wilde graag met haar praten , maar Fanny(zo noemde ze) zegde géén woord, ze staarde gewoon heel de tijd naar het plafond en de tranen rolde stilletjes langs haar wangen dag en nacht en ze kwam nooit de kamer uit. Ik had zo met haar te doen dat ik veel bij haar bleef om wat te helpen met kleine dingetjes die ze moeilijk kon . Ik wist van de verpleging dat ze een deel van haar geheugen kwijt was doordat ze in kunstmatige coma was gehouden voor de pijn . We zegden niks maar ik wist dat ze heel veel verdriet had en voelde dat ze zeer aan me gehecht was. 's Avonds wanneer ze sliep ging ik met mijn rolstoel op de gang zitten daar stond een héle grote asbak op voet waar iedereen rond zat om tot soms diep in de nacht te praten, lachen en vooral roken , dat was onze enige vorm van ontspanning en vooral om te praten met lotgenoten. 's Morgens als we gewassen waren, oeps naar die grote asbak om iedereen terug te zien , 's middags na het eten, s'namiddags na de kiné, dus die asbak was "the place to be". Fanny had nog steeds geen woord tegen me gezegd en op een nacht, midden in de nacht stond ze naast mijn bed en vroeg"heb je mij geen sigaret" ik schrok me bijna een ongeluk...ze sprak...en dan nog die sigaret. Ik wist dat ze absoluut niet mocht roken omdat haar longen verbrand waren en nog veel zuurstof kreeg, daar stond ik , wat moest ik doen ; op de kamer roken was ten strengste verboden met al die zuurstof achteraan het bed ,één steekvlam was genoeg om heel de kliniek op te blazen...Ik gaf haar een sigaret en een leeg colablik dat moest dienen als asbak, zette de venster wijd open voor de reuk. Fanny zat op de rand van mijn bed met haar sigaret en colablikje en vertelde haar hele trieste verhaal ...ik heb die nacht geen oog meer dicht gedaan maar was toch héél blij dat ze eindelijk met mij gepraat had het zou nu een stuk makkelijker worden. De volgende morgen vroeg ze me "zet mijn pruik eens op "(die ik nog nooit gezien had) want ik ga mee met jou, ik kan wel niet goed stappen maar ik zal steunen op je rolstoel en je verder duwen. We reden de kamer uit en de verpleging en patienten wisten niet wat ze zagen we reden naar de grote asbak Fanny zette haar neer stak een sigaretje op en begon een praatje te maken . We aten in de eetzaal , we gingen samen naar de kiné, we kozen mooie kleren en gingen samen iets drinken in de cafetaria , we keken samen tv...Fanny werd met de dag beter en beter er was nooit sprake geweest van naar huis te gaan , ze werd zo goed dat ze eindelijk naar haar serviceflatje mocht na 2 jaar in het ziekenhuis te hebben gelegen. Op een dag werd ik bij de hoofdverpleger geroepen , ik dacht als dat maar goed afloopt? hij zegde me "Nicole het is spijtig van het roken maar Fanny is uit haar isolement gekomen en dat was heel belangrijk voor haar om te genezen want ze wilde echt niet mee, we hadden echt alles al geprobeerd en hadden het eigenlijk een beetje opgegeven" Een week daarna is Fanny vertrokken het afscheid deed pijn maar ik was heel blij voor haar... Dit is allemaal nu 10 jaar geleden en ik heb enkel maar willen aantonen dat door die stomme sigaretjes Fanny terug een houvast en moed had en tenslotte uit de kliniek geraakte.
Reacties op bericht (5)
10-10-2006
Ik heb het gevoel dat ieder hier ...
partner...doe dit maar eens als je niet rookt groetjes sjoeke niet wil lezen wat je schreef!! het gaat niet of je nu rookt of niet ! Je verhaal zegt ..dat roken mensen te samen brengt..samen aan die ene grote asbak , ieder met zijn verhaal , met een sigaretje als troost ! ..
Het is al langer bekent een roker is sociaal ..Als ik nu ergens ben waar ik niet roken mag, en ik ga buiten staan, in een wip heb ik een gesprek
10-10-2006 om 23:12
geschreven door madammeke
28-09-2006
mooi
Hallo Nida een heel mooi verhaal en enkel een sigaretje kan dus wonderen doen.ik wens je nog een fijne avond groetjes
28-09-2006 om 21:10
geschreven door ekenit
27-09-2006
Roken
Ik ben ook een rookster. We worden stilaan outlaws. Al zo vaak trachten te stoppen, maar steeds weer begonnen, hopeloos.
27-09-2006 om 23:40
geschreven door huismusje/troubadoerke
..
heb je ooit het stukje gelezen over mijn moeder in't ziekenhuis en roken, zo niet ga dan maar eens kijken op 29.3.2006 !
bedankt voor je lieve, troostende woorden Nicole,
27-09-2006 om 23:29
geschreven door BOJAKO
..
Met dat roken, dat moet ieder voor zichzelf uitmaken. Ik heb zelf tot 75 cigaretten per dag gerookt. Van 5 uur s'morgens tot23 uur s'avonds. Ben van de ene dag op de andere gestopt. Nu al 23 of 24 jaar geleden. Ondanks alle tegenslagen, nooit nog een cigaret aangeraakt. Maar zoals ik al zegde ieder doet wat hij wil zolang hij mij een ander niet stoort.
Ik ben nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam prulllemieke.
