Ik ben nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam prulllemieke.
Ik ben een vrouw en woon in bij leuven (belgie) en mijn beroep is mensen blij maken.
Ik ben geboren op 17/02/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lachen, kinderen,kleinkinderen,dieren,lezen,tekenen.
in 1996 maakte ik een salto fatale waarbij ik mijn rug brak dank zij de steun van mijn vriend,kinderen, ouderskon ik weer rechtstaan en een paar pasjes zetten met looprek 9 maanden daarna overleed m'n vriend
Als ge iets schrijft, moet ge het toch ook menen nietwaar! Ik schreef deze week dat ik veel nadacht over alles en nog wat, maar er was nog iets waarover ik het nog niet had. Na mijn revalidatie in Pellenberg kon ik met looprek terug een beetje stappen, 't was wel niet ver maar ik kon toch al is uit die rolstoel, als was het maar om zitvlak een beetje te laten bekomen van het vele uren"zitten" na het overlijden van mijn vriend had ik de moed opgegeven en wilde niet meer verder werken niettegenstaande dat de arts die mij opereerde mij 60% kans op genezing had gegeven wat toch niet weinig is. De kinesist kwam dagelijks maar na een jaar of drie was ik het zo beu dat ik de consultaties afbouwde tot 2x per week en tussenin belde ik nog regelmatig af met een gepast excuus. Resultaat: ingekorte spieren van het zitten, spierkracht en spiermassa behoorlijk verminderd en de pijn enorm toegenomen. Ik maakte mij de bedenking , dit is toch niet fair tgv die andere mensen die verlamd zijn die geen 60% maar misschien 0 of 20% kans hebben op recuperatie en die ik met eigen ogen heb zien werken, héél hard zonder opmerkelijk resultaat en toch bleven oefenen tot ze er bijna letterlijk bij vielen jaren aan een stuk,en ik, ik gooide mijn kansen zomaar weg.De kinesist zag en voelde ook dat mijn inzet op een laag pitje stond deed gewoon wat hij altijd deed dus "onderhouds" oefeningen maar niks méér en na een kwartiertje was hij al weer weg. Een maand of drie terug toen de kleintjes hier waren had ik het heel moeilijk met ze op te tillen, slapen te leggen, aankleden enz en ik was "stikkapot" toen ze weer naar hun mama gingen en voor het eerst sinds lang wilde ik terug kunnen wat ik vroeger kon, al wist ik goed dat ik bijna van nul moest herbeginnen en hard zou moeten werken. Ik zocht een nieuw kinesist via huisarts belde haar op en maakte meteen een afspraak voor dezelfde dag, in de namiddag belde ze aan en toen ik de deur opendeed stond er voor mij een grote sterke(lieve) vrouw , ik dacht bijmezelf "oei" die gaat er zeker met de "ruwe borstel" doorgaan(Leuvens) en het zal deze keer niet lukken om smoesjes uit te vinden om er vanaf te geraken hier zal het écht werken worden" Na een korte kennismaking begonnen we dadelijk met" werken" en ik kan u verzekeren het was werken een vol uur aan één stuk, "goed" zei ze," je hebt wel wat verloren maar er zit nog genoeg in om het terug aan den babbel te krijgen" , ik vroeg voorzichtig:"en Mevrouw aan hoeveel keer had je gedacht per week, 2 keer"? Neen, neen zei ze kordaat 5x per week één uur, ik slikte even en dacht zo iemand heb ik nu nodig se, iemand die me ne serieuse duw in mijn rug geeft want alleen bak ik er toch niks van. We zijn nu 3 maanden verder en mijn rug staat veel rechter, ik kan behoorlijk staan, en ik loop terug met mijn looprek af en toe, met de kleintjes geen probleem meer. Hoever ik nog zal geraken kan niemand voorspellen, maar al wat ik teruggewonnen heb blijf ik houden mits het nodige "onderhoud". Nu nog het roken afleren en ik word nog een goei???....
Reacties op bericht (9)
16-01-2007
Goedemiddag
Met aandacht heb ik je tekst gelezen, het is echt wel moeilijk om steeds te blijven vechten en hopen. Ik heb dit ook meegemaakt na een operatie aan de schouder (een vergissing) en ik zat met een verlamde linkerarm, en daar nog eens een sudeck bijgekregen ook. ik zag het soms ook niet meer zitten die dagelijkse oefeningen te gaan doen bij de kiné, maar hij heeft mij ook steeds opgemonderd, volhouden en nog eens volhouden. Nu twee jaar later is de pijn verdwenen maar mijn onderarm is en blijft gevoelloos. Ik wens je echt veel moed om vol te houden hoor, het komt stillaan wel weer goed. Groetjes en nog een fijne dag verder.
16-01-2007 om 14:54
geschreven door May
14-01-2007
Dus toch!
Ik durfde je het niet te vragen, of je recht kon staan en een beetje gaan ..
Ben dan ook blij voor jou dat je een jendarm getroffen hebt, en dat je moet leren werken aan je spieren ..Jaja Nicolleke zie het al voor mij dat je nog dikwijls gaat vloeken, maar bedenkt wel in het leven moet je vechten anders is het niet veel meer waard , echt niet zenne ...Dus maatje gaat er voor dikke kus Sjoeke
14-01-2007 om 06:03
geschreven door Madammeke
13-01-2007
Hallo Nicole
Wat ik hier lees vind ik echt fantastisch, ik hoop voor jou dat je nog een gans stuk kan doorzetten. Je bent een flinke meid. nen dikke (k) marsje
13-01-2007 om 00:09
geschreven door marsje
12-01-2007
Goed zo
Goed zeg , dat je jezelf die oppepper hebt gegeven om er alles uit tehalen wat er mogelijk is, daar heb ik bewondering voor, Ga zo door en je zult je ook tevredener voelen over jezelf. Petje af!! voor jou,.En dat kindje met de knipoog is ook een schatje Groetjes Annemiek
12-01-2007 om 12:21
geschreven door Annemiek
goed zeg !
hey prullemieke, goed zeg, dat je de moed gevonden hebt om er terug in te vliegen! VOLHOUDEN nu! Goed dat je dat op je blogje zet ; nu ben je wel verplicht vol te houden, hihi ; want wij blijven je op de voet volgen Nog heel veel moed en sterkte !!!
ps. ik heb je reaktie op m'n blog gezet
12-01-2007 om 09:33
geschreven door REBEL
je bent n K E I
Heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel veel liefs en sterkte ik mail je later!!!!Las zojuist jouw mail maar moet zo weg!!!!Antwoord zsm!!!Dikke knuffel!!!!!
en....geef nooit op~~~zeg nooit nooit!!!!!!!de wonderen zijn de wereld gelukkig nog niet uit!!!!!
12-01-2007 om 09:10
geschreven door elou
*
Moedige flinke meid. Dat verdiend een bloemetje.
12-01-2007 om 01:09
geschreven door huismusje/troubadoerke
..
Bravo Nicole, wat ben je toch een moedige dame. Ik zit hier al een hele dag te zeuren omdat mijn linkerpols nog zo'n pijn doet, maar als ik dan lees wat jij moet doormaken dan begin ik op slag te blozen.
Slaap lekker!
12-01-2007 om 00:39
geschreven door bojako
11-01-2007
Hoi Prullemieke.
Als de rook om jouw hoofd is verdwenen
dans je als een prima ballerina op de tenen.
Raspoetje.
Ik ben nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam prulllemieke.
