Had weer zo'n nacht van piekeren over van alles wat, dan komen er allerlei gedachten :
Zachtjes komen ze binnen, één voor één en op kousenvoetjes want ze willen me niet storen. Tussen mijn wimpers door zie ik hoe ze zich verzamelen in een hoekje van de kamer en rustig wacht ik af tot ze allemaal een plekje hebben.

Niet helemaal zeker van zichzelf kijken ze me aan, zien een beweging in mijn gezicht, interpreteren dit als een toestemming om dichterbij te komen en plaats te nemen op van mijn bed. Nog steeds een beetje bang, maar ze lijken overtuigd dat ik het niet zal merken. Stilaan verdwijnt alle schroom en ik voel hoe ze zich steeds dichter tegen me aan nestelen.

Een kleine zucht ontsnapt aan mijn lippen en alsof dit voor hen het teken van goedkeuring was waarop ze wachtten, beginnen ze te fluisteren. Eerst zachtjes en om de beurt, dan indringender en door elkaar. Hun gewicht drukt zwaarder op mijn lijf, hun vraag naar aandacht wordt veeleisender …

Ik open mijn ogen en kan hen nu niet meer negeren. Blij als kleine kinderen doen ze hun verhaal, vragen om antwoorden die ik niet kan geven, beloftes die ik niet kan waarmaken … het enige wat ik kan doen is luisteren … en meedenken.

... …

Stilaan gaat het nachtelijke zwart over in de schemering die de dag aankondigt en zachtjes schuif ik het dekbed naar beneden. Ik schud mijn hoofd en blaas even. Mijn bezoekers stuiven uit elkaar, worden weer losse gedachten die verdwijnen in het licht van de dag

Tijd om op te staan!