Ben ik gestopt met (vijf jaar )drinken.Het was zeker niet gemakkelijk om dit hier te schrijven maar omdat dit eigelijk de rotste periode uit m'n leven was wilde ik dit hoofdstuk ook afsluiten door het hier van me af te schrijven. M’n drankverslaving is langzaam begonnen. Ik had wel de gewoonte iets te drinken als we weggingen , of ‘s avonds na het eten. Maar op den duur was ik niet meer tevreden met één glas ,later ook niet meer met twee. Je beseft op een moment wel dat je overdrijft, maar dan is het te laat !!!. Het begon in feite toen m’n huidige vriend blaaskanker kreeg en ik zo bang was ook hem te verliezen. Hij genas ging terug werken , ik moest de tijd zien door te komen , ik kon het niet aan en greep dus naar de fles! Zo heb ik vijf jaar geleefd tot ik niet meer leefde maar werd geleefd door m’n alcoholverslaving. Ik leed , ik zag af. Wanneer ik ‘s morgens opstond, beefde ik, voelde me ziek , had overal pijn. Dat duurde tot ik enkele glaasjes wijn had gedronken en dan pas kon ik functioneren . Ik zorgde voor een geheime voorraad maar moest eerst m’n fles zoeken want ik herinnerende mij niet meer waar ik de avond tervoren m’n fles had weggestoken! Het was gewoonlijk in de strijkmand, in de kleerkast tussen m’n kleren , onder zandzakken enz.Ik wilde vermijden dat mijn vriend, kinderen , ouders wisten dat ik dronk. Dat heimelijk leven , dat liegen en verbergen is naast de fysieke pijn nog een bijkomende druk. Na twee glazen werd ik agressief, tegelijk werd ik verteerd door schaamte en schuldgevoelens, maar dat duurde slechts de tijd van een fles. Mijn hele leven werd gedicteerd door de drank. Ik ging nergens meer naartoe als ik niets had gedronken en dacht dat niemand het zag. Ik probeerde talloze keren te stoppen, als ik ‘s morgens weer eens zo ziek als een hond wakker werd en dacht “Lieve Heer, help me toch”!. Maar je moet jezelf willen helpen. Ik reed zo met m’n rolstoel op straat om de honden uit te laten en viel constant uit m’n rolstoel terwijl iedereen het kon zien. Zo heb ik tientallen verhalen. Op een keer liep het allemaal uit de hand ,ik viel en moest opgenomen worden op spoed om een hoofdwonde te laten hechten. Ik belande zo op inwendige , na een aantal onderzoeken (waar ik niets meer van weet) constateerde ze dat m’n lever 17 cm was vergroot. Daar kreeg ik ook de harde waarheid te horen er werd me gezegd dat ik een verslaafde was , en dat zij niks konden doen , dat ik het zelf moest doen . Is het hulp van hierboven ik weet het niet .. ‘ s anderdaags mocht ik naar huis, liet de dokter komen en zegde dat ik onmiddellijk wilde stoppen met drinken maar niet opgenomen worden in een ontwenningskliniek , ik wilde het zelf doen… Ik kreeg Antabuse (voor geval van) en tranxène om het afkicken te vergemakkelijken. De eerste week was afzien , héél hard zelfs , de tweede week al minder en na één maand was ik volledig gestopt en had ook geen behoefte meer naar alcohol. Ik heb die antabuse nooit gebruikt en de tranxène afgebouwd. Vandaag zijn we dus drie jaar verder en ik begrijp nog altijd niet hoe het ooit zover is kunnen komen. Wat ik wel weet is dat ik van een “verzopen wrak “ veranderd ben ik een gelukkige vrouw die de waarden van eerlijkheid, nederigheid, respect, dankbaarheid, levensvreugde en verdriet terug toepas in m'n leven , zaken die ik niet meer kende,  tot grote vreugde van iedereen vooral m’n kinderen die al die tijd lijdzaam moesten toezien hoe hun mama zich in de vernieling  dronk. Ik heb ook geleerd “gecontroleerd” te drinken zoals ze dat noemen maar ben nooit meer dronken geweest . Ik heb het alleen gedaan, iets wat de dokter nog altijd ophaalt als ik hem zie en me nog altijd feliciteert.