Ik ben nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam prulllemieke.
Ik ben een vrouw en woon in bij leuven (belgie) en mijn beroep is mensen blij maken.
Ik ben geboren op 17/02/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lachen, kinderen,kleinkinderen,dieren,lezen,tekenen.
in 1996 maakte ik een salto fatale waarbij ik mijn rug brak dank zij de steun van mijn vriend,kinderen, ouderskon ik weer rechtstaan en een paar pasjes zetten met looprek 9 maanden daarna overleed m'n vriend
Ik ging vandaag bij eens lezen en zijn verhaal bracht mij op het idee om mijn ongeval in 1996 te vertellen. Hoe het gebeurde heb ik hier nog nooit verteld. Mijn (overleden) vriend die ik leerde kennen in 1989 was een zelfstandige, hij maakte zeilen(op maat) voor aanhangwagens, vrachtwagens, spandoeken,feesttenten, voortenten voor caravans,kortom alles wat met zeilen te maken had. Tijdens de zomer plaatste hij vooral zonwering, zonnetenten, verandascreens, terrasoverkappingen enz. Ik had datzelfde jaar mijn ontslag gekregen wegens reorganisatie zo noemen ze dat als ze geen echte reden vinden, ik vond het eigenlijk niet erg want het saaie kantoorwerk deed ik toch niet graag. Eigenlijk kwam dit nu allemaal goed uit zo kon ik samenwerken met B en nog meer werk verzetten. De zeilen maken was meer winterwerk, B leerde me hoe je zeilen PVC moest lassen, stikken met zware machine met 2 naalden, oogringen inkloppen, enz. Na een tijdje had ik het allemaal onder de knie, B sneed de zeilen op maat en ik werkte ze verder af, spandoeken maakte ik helemaal alleen dat was gemakkelijk. Het was voor B een hele ontlasting, zo kon hij gaan verkopen en hier en daar reparaties gaan doen. Tijdens de zomer was het dan vooral zonnetenten plaatsen, er waren er met een volledige kast rond en elektrische motor( de zware) en dan de lichtere zonder kast , manueel bediend met een stang. Zon tenten moesten soms hoog geplaatst worden om genoeg val (schuin) te hebben, daar kwamen dan de ladders aan te pas. We werkten regelmatig ter hoogte van de eerste verdieping. B boorde de steunen in de muur waar de tent daarna werd ingeschoven en vastgezet. Ik had al goed geoefend om de ladder op te gaan met een arm vrij want daar moest de tent op rusten, je mocht niet te ver naar achter leunen of je ladder kwam van de muur en zo zou je met ladder en al achterover vallen. Dus langs iedere kant stond een ladder, we namen de tent elk langs een kant en kropen zo naar boven, B had voor mij een haak gemaakt die ik op de ladder kon plaatsen om zo de tent even te laten rusten als het te zwaar werd. Ik overdrijf niet als ik zeg dat (de zware) tenten bij de 100 kg wogen. Als we eindelijk boven waren moesten we nog het geluk hebben een rechte muur te hebben anders was het echt sukkelen om die draagbuis(die natuurlijk niet plooide) in de steunen te krijgen het was soms van op de ladder soms een geduw en gesukkel , bijna acrobatentoeren om die tent om zijn plaats te krijgen. Voor de verandazonwering moesten we op planken lopen, niet mistrappen op het glas of de profielen of je lag naar beneden, op schuine glazen daken was het echt hangen en je overal goed vasthouden of je schoof ook naar beneden en dat allemaal meestal in de volle zon bij 30 graden. Na een tijd was ik het allemaal gewoon , had soms wel last gehad van hoogtevrees, bv als ik niet meer van het dak durfde om mij om te draaien en mijn voet op de tweede of derde trede van de ladder te zetten, je moet je verstand op nul zetten anders blijf je daar staan , haha! Zo hebben we negen jaar gewerkt, soms zon- en feestdag inbegrepen wanneer er iets dringends moest geleverd worden( een feesttent of zo). Midden september was ons seizoen gedaan en vertrokken we altijd naar Frankrijk tot einde maand. Het was 30 september 1996 juist terug van onze vakantie maar toch nog een snipperdagje genomen om op 1 oktober er weer in te vliegen. s Avonds kwamen we thuis rond 21 uur, het was een echt rotweer, wind, regen; op ons antwoordapparaat stond een dringende boodschap van een klant wiens zonnetent door de stormwind langs een kant uit de muur gekomen was. Dit moest onmiddellijk opgelost worden want anders werd de schade alsmaar erger. We reden naar die klant , zette de ladders en zouden de tent voorlopig vastmaken met een touw tot s anderdaags. Boven die tent was een platformpje , daar moest ik opstaan om mee die tent vast te maken. Het was een zinken dak , het was spekglad door de regen . Ik moest voorover leunen om het touw aan te nemen en gleed uit, viel naar beneden, met mijn rug op de betonnen vloer, door die slag brak ik mijn rug (wist ik toen nog niet). Ik was nog even bij bewustzijn en had een raar gevoel: mijn benen lagen precies verder weg van mij en behoorden niet meer bij mijn lichaam, het was net of ik geen benen meer had . Mijn salto maakte een einde aan mijn motorische en sensoriele functies, ik was tot aan mijn middel verlamd
(wordt vervolgd)
Reacties op bericht (11)
25-09-2007
Keep the good spirit up
Hey Nicole,
ik word er stil van
zo zie je maar ...zelfs al doe je iets al jaren, een ongeluk is vlug gebeurd. De gevolgen, echter, zijn voor de rest van je leven...
Maar ik vind jou een ongelooflijk moedige madam, maar dat heb ik je al verteld geloof ik
liefs,
25-09-2007 om 15:56
geschreven door REBEL
23-09-2007
..
Laat eens wat van je horen, zolang afwezig zijn we van jou niet gewoon. Toch niets ernstigs aan de hand?? Eén klein regeltje is al genoeg. Knuffel.
23-09-2007 om 15:24
geschreven door Ludovikus
22-09-2007
Hallo Nicole
Wij vinden het heel moedig van je om je verhaal hier neer te schrijven en hopen dat je je positieve ingesteldheid steeds mag bewaren.
Wij sturen jullie een glimlach en wensen jullie een bijzonder prettig weekend. Veel liefs van Freddy en Patty en een stevige knuffel van onze twee rakkertjes.
22-09-2007 om 13:00
geschreven door Freddy en Patty
21-09-2007
*
Ik heb jou van in het begin dat ik je hier leerde kennen, een uiterst moedige vrouw gevonden. Nu ik je verhaal lees van hoe je in een rolstoel bent beland, vind ik je nog veel moediger. Zieke mensen hebben tijd om zich aan te passen aan de situatie, en dat is al niet makkelijk. Ik kan mij dan ook inbeelden hoe je je met voelen als je van het ene moment op het andere beseft dat je niet meer kan lopen. En net als bojako, zou ik niet weten hoe ik daar mee zou omgaan. Ik vrees dat ik ietwat verbitterd zou zijn, of worden. Maar jij bent zo optimistisch, jij vecht terug, je hebt nog een troostend woord voor anderen over. Nicole, ik vind je super en ik bewonder je!
21-09-2007 om 15:18
geschreven door huismusje/troubadoerke
Lieve Nicole
Ik heb je verhaal gelezen en heb nu nog meer bewondering voor je dat je hebt blijven vechten en nog steeds doet. Ondertussen is het weeral vrijdag en wij komen je een fijn, zonnig weekend toewensen. Lieve groetjes en knuf van Beejee.
21-09-2007 om 12:49
geschreven door Beejee & Leona
20-09-2007
..
'k heb even snel tijd genomen om tussen de zieke kleinkindjes in te komen bijlezen. 't is toch ongelooflijk hoe snel een mensenleven van het ene ogenblik op het andere kan veranderen. Eén kleine misstap is maar nodig. Ik word hoe langer hoe meer fatalistisch. Wat boven ons hoofd hangt komt toch omlaag denk ik en we kunnen niets doen om dat lot te veranderen. Ik vind het verbazend moedig van u en ook van Ludovicus dat jullie zo'n vechters zijn die het niet opgeven. Ik betwijfel of ik zo moedig zou kunnen zijn. Heel dikke knuffel,
20-09-2007 om 11:43
geschreven door bojako
19-09-2007
tja
Heb juist je verhaal gelezen... ik kan alleen maar zeggen dat het vreselijk moet zijn van de ene op de andere dag verlamd te zijn... heb indertijd de lijdensweg van m'n lievelingskozijn meegemaakt... die was pas in het leger als 19-jarige en is op een nacht gaan slaapwandelen en door het venster op de derde verdieping gevallan... rug gebroken... jààààren in het militaire hospitaal gelegen met ontelbare operaties... voor de familie en vrienden bleef hij steeds de optimist maar 's nachts huilde hij zich in slaap... ik begrijp dus best hoe je je gevoeld moet hebben en nog voelt... kus van Myette
19-09-2007 om 21:12
geschreven door Myette
..
K'weet niet goed wat schrijven, k'vind het erg, alsof ik het zelf voel. Ik weet zelf een beetje wat het is en heb het te dikwijls gezien tijdens mijn jaren op revalidatie. Schatje toch.. en soms ben ik dan nog zo ruw tegen je...maar altijd goed bedoeld. Ik neem je even in mijn armen en geef je een dikke knuffel.
19-09-2007 om 16:53
geschreven door Ludovikus
Goede morgend Nida
Heb met belangstelling je drama gelezen! Ik had mij altijd al afgevraagt, wat je "salto" dat je in begin schreef betekende!Neen dit had ik nu niet in je gezien dat je zo een toch gevaarlijk mannenwerk deed, Het is dan ook heel spijtig dat dit ongeluk heeft moeten gebeuren hé
Lieve Nida,het gaat je goed sjoeke xx
19-09-2007 om 08:30
geschreven door Madammeke
18-09-2007
veel moed!
Lieve nicole ik vind dat je veel moed hebt om dat nare verhaal te vertellen,misschien maar goed dat je het eens van je af kan schrijven,veel sterkte,knuff noyo
18-09-2007 om 15:47
geschreven door noyo
17-09-2007
nicole
..........en dan kwam een echte lijdensweg voor je , waar je met veel wilskracht uit gekomen bent .....dat mag ook wel eens gezegd worden
Ik ben nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam prulllemieke.
Lieve Nida,het gaat je goed sjoeke xx
