Ik ben nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam prulllemieke.
Ik ben een vrouw en woon in bij leuven (belgie) en mijn beroep is mensen blij maken.
Ik ben geboren op 17/02/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lachen, kinderen,kleinkinderen,dieren,lezen,tekenen.
in 1996 maakte ik een salto fatale waarbij ik mijn rug brak dank zij de steun van mijn vriend,kinderen, ouderskon ik weer rechtstaan en een paar pasjes zetten met looprek 9 maanden daarna overleed m'n vriend
Na 15 dagen begint een nieuw avontuur ; doelstelling : heroveren van mn dragend onderstel, bekken, heupen, benen, voeten (opstaan en grond onder je voeten voelen.)Ik werd van het bed op een rijdende brancard gelegd, spullen in mn sporttas, deken om me te bedekken en op weg door een gangendoolhof. Ik groette en bedankte de bekende gezichten. Ze wensten me allemaal veel succes. In Pellenberg werd ik naar een kamer gebracht, de omgeving was mooi, ik zat midden in een nieuwe wereld waarin ik mn plaats moest innemen. Mijn revalidatie was begonnen. Ik lag in een kamer met twee bedden, één was nog niet bezet, de kamer was kaal en zo kil, was het hier dat ik minstens één jaar moest blijven, ik begon te huilen zonder ophouden en was op dat moment ontroostbaar. Ik wilde een sigaretje roken en werd met bed en alle accessoires naar de gang gebracht naar de héle grote asbak waar iedereen samen kwam , rokers en nier rokers om te keuvelen. Ik bekeek mn nieuwe vrienden, het waren er allemaal verschillenden, stilzwijgende, opstandige, strijdlustige er waren er met zelfmoordneigingen, we hadden allemaal hetzelfde doel ; beter worden. De eerste nacht deed ik geen oog dicht, om de vier uur kwamen ze me draaien om geen doorligwonden te krijgen. Om zes uur waren de verpleegsters al op ronde met hun thermometers. Om zeven uur werden we gewassen en aangekleed. De eerste morgen stonden de dokters aan mijn bed om mij nog eens te onderzoeken, zij kenden het geheim van alle zenuwvertakkingen, en-banen. Door een bepaalde spier of zenuw te betasten wisten ze hoe, waar en waarom de bron was stilgevallen. Eén vraag lag op mn lippen bestaat er een kans dat ik weer kan lopen dokter? Een vraag die hun dagelijks werd gesteld. Maar nu weet ik dat dokters hun patienten en vragen in drie categorien onderverdeelden, degenen die de waarheid over hun toestand willen weten, degenen die niets willen weten en degenen die zich in hun eentje behelpen. De meeste dokters daar geven van meet af aan geen hoop meer, ze zijn soms radicaal en het werkt als een koude douche. Maar zonder een korte rouwperiode om het verlies van je lichaamsfuncties komt niemand tot de wil weer deel uit te maken van een sociaal en affectief leven. Ik vroeg dus niets, we zien wel dacht ik. Morgen mag u in een rolstoel zitten eindelijk dacht ik, ik droeg nog steeds dat duivelse korset en die belachelijke lange witte kousen. Ze namen me onder mn oksels en mn benen zo werd ik in de rolstoel gezet. Een zwarte waas trok voor mn ogen en ik werd enorm misselijkdas normaal, uw lichaam moet wennen aan de zittende houding. Ik voelde me iets beter en werd naar de zaal gebracht. Lege rolstoelen stonden te wachten op hun eigenaars die op tafels lagen, grote blauwe van twee op twee meter waar hun ledematen gedurende vijfenveertig minuten werden bewogen, anderen stonden rechtop hun lichaam gevangen tussen de metalen grepen van een strekapparaat, een paar bofkonten trapten op hometrainers of bewogen zich rustig achter een looprek. Weer werd ik bij de oksels en de benen gepakt en mijn lichaam zo week en zo slap als een inktvis werd op de rug gelegd. We leggen u nu op uw buik en dan probeert u zich om te draaien. Ik werd omgekeerd, ik beet in de plastic ondergrond en kwijlde als een baby. Mijn hoofd zo zwaar als een kanonbal drukte op mijn kin en neus. Ik probeerde mn schouders te bewegen, mn gezicht op te richten, het bevel kwam niet over. Ik was gewoon een blok die al 15 dagen niet meer bewogen had. Nooit van mijn leven had ik kunnen denken dat ik zo slap en kapot zou kunnen zijn. Ik verdrong mijn tranen met mn gezicht op de grond. De seconden kropen voorbij, eindelijk werd ik omgedraaid. Ik was op zoek naar iets wat me kon afleiden van mijn verdriet, waarvan ik niet wilde dat iemand het zag. Dit was mijn eerste oefening
(wordt vervolgd)
Reacties op bericht (10)
11-10-2007
Goedemiddag!
Ik wou gewoon nog even vermelden dat je een toffe en moedige dame bent. Groetjes,Joël
11-10-2007 om 13:05
geschreven door Joël
10-10-2007
Hallo Nicole
wij blijven je verhaal opvolgen, heel moedig van je en vlot geschreven. Dikke kussen van ons allemaal
10-10-2007 om 20:49
geschreven door Freddy en Patty
08-10-2007
hoe langer ik lees
hoe meer ik de neiging krijg een traan weg te pinken, en toch ... da thelpt niemand, waarmee ik niet gezegd wil hebben wat jij hebt doorstaan. Heb ik miisschien in mijn carrière te veel mensen gezien zoals jij ze beschrijft die bezig waren met allerhanden vorman van kiné, ik weet het niet ook al heeft niet één van hen me koud gelaten. Ik had meer willen investeren in die mensen, maar de plicht riep me telkens weer. Toch ben ik blij da tik tussen deze revaliderende manden hebben mogen lopen, een knipoogje schenken, even de hand drukken, de post brengen ... Ja, Nicole, ik zag veel mensen maar iedereen kent zijn eigen zeer, ook al is het slechts tandpijn. Maar ik heb ook mensen gezien die jaren lang, dag in dag uit via een ambulancedienst het ziekenhuis werden binnengereden, en dan was er soms alleen maar een stille goei dag, hoe goed die ook is bedoeld was. Wanneer je dan die persoon niet meer ziet, dan rijzen er grote vragen ... Maar jij hebt een wereld geopend voor jezelf en zoveel anderen! Dank daarvoor! Maarten
Ik voel me verplicht onze vriendschap te delen met die andere persoon, zie maar ...
08-10-2007 om 00:27
geschreven door maarten
06-10-2007
Lieve Nicole
Velen die zo maar klagen voor een niets zouden beter zwijgen . Je bent zo dapper en moedig, dat anderen daar eens een voorbeeld aan nemen. Groetjes, Merel (begrijphetnietje)
06-10-2007 om 23:52
geschreven door merel
goedeavond
amai ik al klagen als ik buikpijn! heb het allemaal gelezen! amai hou de moed erin! Je bent heel moedig
06-10-2007 om 23:12
geschreven door belinda
05-10-2007
Lieve Nicole...fijn weekend.
Wat heb je allemaal moeten doorstaan...en de moed niet laten zakken..dat kent ons prullemieke niet....en wij voor het minste maar klagen. Veel liefs.
05-10-2007 om 22:14
geschreven door Viviane
g avond nicole
en dat er dan sommige mensen zijn die bij het minste de moed verliezen ..... ze zeggen soms " ze gaat door een hel " maar jij kan vertellen "uk ben door een hel gegaan en er van terug gekomen " dank zij je koppige wilskracht & moed lieve groetjes en een
05-10-2007 om 21:33
geschreven door steffie
****
dag lieve nicole,weer een stukje van je droevig verhaal gelezen en ik maar klagen over mijn hernia als ik dat van u lees ben ik een bofkont,dikke zoen noyo
center>
05-10-2007 om 18:16
geschreven door noyo
Lief Nicoleke
Wij zijn op deze mooie vrijdagmorgen nog wat komen bijlezen op je blogje. Wat ben jij toch een moedige vrouw. Wij wensen je een fijn en zonnig weekend. Lieve groetjes en knuf van Beejee.
05-10-2007 om 11:29
geschreven door Beejee & Leona
..
Het is alsof ik mijn eigen verhaal lees meisje. Eerste drie maanden in het gasthuis. Eerste jaar 5 dagen naar de revalidatie van 1 tot 3 uur. Tweede en derde jaar drie dagen in de week zelfde. Vierde jaar nog twee dagen van't zelfde. Nu nog een half jaar volgehouden. Beter worden kan niet meer. Het gaat van jaar tot jaar iets minder toch blijf ik thuis elk overhande dag flink oefenen om het atroferen zo veel mogelijk af te remmen. Ik begrijp welke lijdensweg je al hebt afgelegd. En zo doen we samen verder, jij en ik. Hou de moed er in. Een dikke zoen van