|
Die eerste avond thuis, waar alle kinderen en kleinkinderen me een warm onthaal gaven, was echt weer helemaal aanpassen. Zo blij om weer bij mijn dierbaren te zijn, die me zo erg gemist hebben. De kleinkinderen pakken me eens goed vast en begrijpen het maar half : "den opa was zo lang weg en nu is hij ineens weer terug. Waar zat hij toch zo lang ?"
Weer slapen in mijn eigen comfortabel bed na meer dan 100 andere verschillende
bedjes !! 
De volgende dag is het wel moeilijk om weer onder de mensen te komen.
Ik ben nog heel moe na die veel te lange busreis en voel me een zombie. Telkens
ik even alleen ben dwalen mijn gedachten af naar de tocht, naar de vrienden
die ik achterliet, en die nu zowat hetzelfde zullen meemaken als ik.
"Hoe is het geweest?" "Amai, ge zijt precies "een beetje" vermagerd,
ge ziet er goed uit" zeggen ze, maar zeggen ze wat ze denken ?! Mijn baard
geeft me een heel andere look.
Het is zo moeilijk om aan iemand in enkele zinnen weer te geven wat er die
laatste 16 weken allemaal over mij is gekomen.
In de namiddag wil ik toch al eens heel even mijn hoofd binnensteken op
het werk, dus we rijden naar de apotheek van AZ Nikolaas in St. Niklaas. Eerst voorzichtig de apotheek binnengestapt. Wat een emotioneel weerzien met enkele van de collega's, zo onverwacht weer oog in oog met elkaar. Er vloeit zelfs een traantje bij mij...
Dan zoek ik mijn collega-apothekers op want ze zitten op het werkoverleg.
Ik klop en steek mijn hoofd voorzichtig binnen. De eerste reactie van mijn "baas" : "Oei die meneer is verkeerd, en heeft zich vergist van vergaderzaaltje". Maar Manuela herkent me direct en springt recht om me een dikke knuffel te geven. Het is een heel intens weerzien na zo een lange tijd. De wekelijkse telefoontjes op vrijdagmiddag tussen 4 en 5 hebben ervoor gezorgd dat ik niet vergeten ben. Gelukkig maar. Maar weer is het zo moeilijk voor mij om te vertellen hoe voldaan ik me voel na mijn lange afwezigheid!
De volgende dag naar de buren en vrienden. En op zaterdagmorgen gaat Irma zogezegd naar de markt om boodschappen te doen.
Ze laat me thuis wat met de PC prutsen en mijn foto's bekijken. Ze
gaat met een kartonnen doosje vol trappistglazen buiten en ik vraag wat er gaande is: "ik ga naar het containerpark" is haar antwoord. Ik begrijp er niks van maar durf niet repliceren dat die glazen nog van pas kunnen komen!
Een uurke later staat Eddy, mijn jogging-vriend daar ineens met zijn vrouw Anni. Ik moet meekomen en mijne PC meebrengen want iemand van zijn werk wil mijn foto's wel eens zien. Ik voel dat er iets niet klopt in zijn verhaal maar stel verder geen vragen. Zo word ik "ontvoerd" naar een zaaltje op het "Veer" waar er een hele hoop vrienden en alle kinderen en kleinkinderen weer present zijn. Wat een SUPER verrassing. Ik ben overdonderd en nog niet in staat om veel te vertellen over mijn pelgrimstocht.
Mijn hoofd is nog één totale chaos, maar de honderden foto's die er worden geprojecteerd geven toch al een mooi sfeerbeeld. De omhelzingen en knuffels brengen me weer stilaan terug naar de realiteit: "Je bent weer thuis man!
Het tweede deel van je leven, het leven NA de camino, is zojuist begonnen!!!"
Mark
17-10-2012 om 00:00
geschreven door opie
|
Ik ben mark dejongh
