En een kwartiertje verder, ik loop nog te mijmeren over alles wat father Augustin me vertelde, zitten " 2 fietsers te picknicken.
Even later steken ze ons voorbij. Het gaat niet zo snel, want de weg loopt licht bergop.
Als gevolg van mijn vele fietsvakanties in het verleden met mijn beste copain Marc De Witte, bekijk ik steeds de fietszakken en ook de manier waarop alles op de fiets is bevestigd. Kwestie van de beginners van de echte professionals te onderscheiden.
"2 echte bruingebrande dames met een afgetrainde body, en met een goeie Duitse fietszak van het merk Ortlieb" is mijn eerste snelle analyse.
Als ze zo'n 10m voor mij uitrijden is er iets in mij dat me plots "België" doet roepen.
"België" roepen ze terug.
"Vanuit Antwerpen te voet" is mijn antwoord.
"Kalmthout" roepen ze nu terug.
Ik vraag ze om alsnog even te stoppen: "Ik heb heel mijn jeugd in Kalmthout gewoond"
Wat een ontmoeting zo'n 2400 km van huis!
Het blijkt een dame te zijn met wiens broer Jan ik nog in de klas heb gezeten tot en met het 4e studiejaar: Rita van Alphen die toen van voor in de Kijkuitstraat woonde.
Ze is met haar vriendin Anita Stevens per fiets onderweg. De broer van Anita, Guy, heeft nog een poosje op de bureau van mijn vader zaliger gewerkt als bouwkundig tekenaar. Ze zien er beiden stralend uit en na een veel te korte leuke babbel rijden ze weer verder. Nog 2 dagjes voor hen, voor mij nog heel wat meer: dit is het verschil tussen snelle fietsers (80-100km/dag) en gewoon trage pelgrimstappers (25-30km/dag).
Ik ben er een hele poos ondersteboven van. Hoe komt het dat ik juist nu "België" roep?
Ik heb al zoveel fietsers zien passeren en dan zeg ik gewoon " Buen Camino".
Ja, ik denk er het mijne van, dit is geen toeval maar een cadeautje van St. Jacobus: Dank U St.Jacques, dank U nogmaals!!!"

Pelgrimsgroeten
Mark