Ik ben mark dejongh
Ik ben een man en woon in Sint Gillis-Waas (Belgie) en mijn beroep is ziekenhuisapotheker.
Ik ben geboren op 23/08/1953 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: joggen, tafeltennis, fietsen.
ik heb ook een mooie verzameling van meer dan 64.000 kroonkurken uit 200 verschillende landen.
Maar veel belangrijker, al meer dan 35jr. gehuwd met Irma en vader van vele lieve kinderen : Christophe, Thomas, Tine, Katrijn, Frederik, en Roeland.
opa gaat op stap
Relaas van de wandeltocht van St. Gillis-Waas naar Santiago de Compostela 112 dagen op pelgrimstocht : ontdekken, ontmoeten, onthaasten.
17-06-2012
spreuk 15
BERGEN VERZET JE DOOR ELKE DAG
KLEINE KEIEN TE VERPLAATSEN
17/06/2012
Nu zit ik al een hele poos te tokkelen. Tijd om er mee op te houden, want ik heb hier ook nog een sociaal leven... De rest van het caminonieuws is voor later.
Sinds we in Spanje zijn is het, behalve op de eerste dag, bij de oversteek van de Pyreneeën, redelijk droog gebleven. Maar op zaterdag 16 juni was ons geluk met het weer allemaal opgebruikt. Regen al van bij het vertrek in de vroege morgen. We stijgen een paar honderd meter tot in O' Cebreiro op 1300m en komen daar al helemaal doorweekt toe. Wat spijtig want we hebben zeker geweldige landschappen "gemist door de mist". Ook het Sancta Maria a Real (oudste kerkje van de Camino uit de 9e eeuw) gaat letterlijk de mist in. O'Cebreiro, een van de mooiste dorpjes op de Camino Frances, lopen we als verzopen waterkiekens door, nadat we kort het kerkje hebben bezocht en daarna even een koffie hebben gedronken. Een vergeefse poging was dat om ons wat op te warmen. In het overvolle café van het hotel zaten naast mij een paar Hollanders op leeftijd die met de bus een stukje van de Camino doen. Ik had niet echt veel zin om als verkleumde natte puit wat te vertellen in mijn moedertaal aan die mensen die juist uit hun warme airco-autobus komen gestapt. Kunt ge U dat voorstellen? Maar dan trekken we snel verder en komen aan op de Col de Poio, die ook gelegen is op 1300m hoogte. Er waait een koude wind en het is nog steeds mistig. Daar vinden we een restaurantje met kachel én centrale verwarming die brandt (niet evident in Spanje in juni). Dus we houden daar halt voor de "menu peregrino"van 9€, koffie inclusief, naast een groep wielertoeristen. Wat een welgekomen meevaller. Allen gezellig dicht opeen, wat opwarmen en onze natte spullen zo dicht mogelijk bij de kachel installeren. Na het eten zijn onze kleren wat droger geworden, onze schoenen daarentegen nog niet. Maar het regent niet meer en we stappen vol nieuwe moed bergaf verder richting Triacastela (nog 12 km). Daar komen we pas rond de vijven aan. Eerst passeren we nog wat piepkleine gehuchtjes. We zijn in Castilië aangekomen, de armste provincie van de hele camino en ook van heel Spanje. Ineens, op de smalle holle zandweg ontmoeten we een boer met zijn 20 koeien. We zetten ons voorzichtig, maar heel snel aan de kant, want die beesten stormen vooruit zonder opzij te kijken. En de oude man, met een stokje in de hand, mept er duchtig op los: van de ene koe op de andere, zonder dat dat ook maar enig effect heeft op dat koebeest. Die loopt gewoon verder, op nog geen halve meter van ons. En af en toe valt er een plavei op de grond, natuurlijk ook op het moment dat ze ons passeert. Dit is Spanje, en de Camino Frances op zijn best. Het doet me terugdenken aan dezelfde taferelen in mijn prille jeugd, meer dan 50 jaar geleden, toen ik een jaar of 3-4 was. Ik liep als klein drolleke naast mijn grootvader op de boerderij tussen die voor mij "enorme" koebeesten. Mooie jeugdherinneringen van Nieuwmoer-Kalmthout, die weer opborrelen in de Camino ! Dank U St. Jacques...
Vanuit Villafranca del Bierzo vertrekken we de volgende morgen om 8u richting Las Herrerias. In de eerste km vind ik met mijn speurdersogen een leeg pakje sigaretten op straat. Niks bijzonders natuurlijk, maar daarnaast ook nog 2 briefjes: eentje van 5€ en eentje van 10€. Ik deel mijn vreugde met mijn 3 vrienden en beloof hen er iets samen mee te doen. Wat later zie ik een Japanse, of Koreaanse, of Chinese juffrouw met "mijn" zwart klakske lopen. "Is it yours?" "Yes" Ik leg haar uit dat ik het gisteren in de wijngaarden vond. Op zijn oosters volgt direct een welgemeend dankuwel. Mijn dag kan nu al niet meer stuk en hij is nog maar net begonnen. Emmanuel en ik willen weer een variante van de Camino nemen,de "camino duro" die over de heuvelkammen loopt en 2 km langer is. We beseffen echter dat we verkeerd zitten en dat we de afslag naar omhoog gemist hebben bij het vertrek in Villafranca ergens. Maar met een gedetailleerde landkaart gaan we in Pereje, het volgende gehucht op zoek naar de juiste weg boven op de heuvelkam. Het is een paar 100m steil klimmen, maar dat zijn we al gewoon, en Emmanuel denkt niet te veel aan zijn zere been op dit ogenblik. Na enkele momenten van twijfel en een heel eind wandelen over de steile weg omhoog, komen we toch op de zogenaamde "Camino Duro" (moet ik dit vertalen?!) terecht. Hij leidt ons over de bergkam verder naar een plantage vol heel oude kastanjebomen. Het uitzicht op de vallei is heel mooi, de extra klim zeker waard. We nemen daar de tijd om ons laatste beetje brood ( zonder zout) en een beetje water te verbruiken ( de toespijs zit in de rugzak van de dames beneden). Na een lange afaling houden we halt in een café om een chocolade te drinken (echte gesmolten chocolade in een grote tas) : (te) zware kost ... We komen een uur of 2 na Mimi en Patou aan in Las Herrerias.
Ze hebben al een plaatske voor ons gereserveerd in een klein gezellig huisje. Omdat geen van hen beiden Engels spreekt hebben ze voor mij onder Erica, een meisje uit California, een bed gekozen. Er ligt een briefje op: " Pour Mark d'Anvers"... Naast mij slapen Michelle en Loradana (Lorry for the friends) uit Canada. Een eindje verder in het enige restaurantje van het gehucht, gaan we nog vlug, als "laat middagmaal", 4 gegrilde heel kleine forellekes eten, een kleine aanvulling op die hete chocolade. Mimi vergeet er in het restaurant een plastic zak met "afval voor de vuilbak". Na enkele honderden meters haalt de waardin ons terug in om het kleinood aan de rechtmatige eigenaar terug te bezorgen : het leven zoals het is op de Camino Frances. We hebben maar wijselijk gezwegen tegen die lieve waardin over de inhoud van het zakje. 's Avonds maak ik wat beter kennis met Erica. Ik ben ze al wel een paar keer "tegengekomen" zoals dat op de Camino gaat. Maar als ik haar wat vertel over mijn tocht tot nu toe en hoe dat allemaal begonnenwas thuis, heel lang geleden krijgt ze de tranen in haar ogen. Als ik stop zegt ze: "thanks for make me crying" Wat je toch allemaal kan tegenkomen hé op de camino? Wat later wil ze nog met mij op de foto. Ik voel me al bijna een rariteit. Maar ja, zoveel pelgrims kom je inderdaad niet tegen die al 2500 km gestapt hebben op weg naar Santiago de Compostela. Misschien is er toch echt wel iets mis met mij? Nee hoor, ik voel me gewoon gelukkig, dag na dag op die Camino. want : "Ik ben geworden wie ik ben!"
Wat later maak ik weer een ommetje van 2 km met mijn copain Emmanuel door de wijngaarden. Patou is moe en heeft last van haar pijnlijke voeten en Mimi blijft bij haar boezemvriendin waar ze in Le Puy mee gestart is. We eten een lekkere picknick op een stemmig terras voor ons alleen. We gaan wat verder een hele zak wilde kersen plukken, om dan rustig verder te wandelen tussen de wijngaarden richting Villafranca del Bierzo door een prachtige natuur. Plots zie ik een petje op de zandweg liggen, een heel proper zwart exemplaar, dat echt niet van een lokale landbouwer afkomstig kan zijn. Ik raap het op en hang het ergens aan mijn Drappy. In de gite hang ik het petje in de inkomhall aan de trapleuning. Onze albergue ligt vlak bij de Iglesia de Santiago (12-13e eeuw) met de Puerta del Perdon. De zieke en verzwakte pelgrims (enkel zij!) kregen in de Middeleeuwen aan deze deur dezelfde volledige aflaat als de gezonde pelgrims aan het graf van de apostel Jacobus in Santiago (180 km verder). Hallucinant, niet ?
Mijn blein ziet er vanavond niet zo goed uit, een rood kleurtje. Ik leen wat ontsmettende spray van Mimi en laat dat een nachtje inwerken vooraleer ik er een nieuw lapje Compeed op kleef. 's Avonds gaan we in het centrum met zijn vieren + Charlotte en Henk lekker eten buiten op een gezellig terras. In de receptie van onze albergue zitten er een paar naar de voetbalmatch Spanje-Ierland te kijken. Die competitie laat me helemaal koud, nu de Belgskes er weeral eens niet bij zijn. Op tijd in ons bed. Er komt even later een Spaans koppel op de slaapzaal die denken dat ze in hun living zitten. "SSSSSSSST" sis ik van onder "mijn lakens" na eerst even figuurlijk de kat uit de boom te hebben gekeken. Ja het helpt en we hebben een verkwikkende nachtrust!
En een kwartiertje verder, ik loop nog te mijmeren over alles wat father Augustin me vertelde, zitten " 2 fietsers te picknicken. Even later steken ze ons voorbij. Het gaat niet zo snel, want de weg loopt licht bergop. Als gevolg van mijn vele fietsvakanties in het verleden met mijn beste copain Marc De Witte, bekijk ik steeds de fietszakken en ook de manier waarop alles op de fiets is bevestigd. Kwestie van de beginners van de echte professionals te onderscheiden. "2 echte bruingebrande dames met een afgetrainde body, en met een goeie Duitse fietszak van het merk Ortlieb" is mijn eerste snelle analyse. Als ze zo'n 10m voor mij uitrijden is er iets in mij dat me plots "België" doet roepen. "België" roepen ze terug. "Vanuit Antwerpen te voet" is mijn antwoord. "Kalmthout" roepen ze nu terug. Ik vraag ze om alsnog even te stoppen: "Ik heb heel mijn jeugd in Kalmthout gewoond" Wat een ontmoeting zo'n 2400 km van huis! Het blijkt een dame te zijn met wiens broer Jan ik nog in de klas heb gezeten tot en met het 4e studiejaar: Rita van Alphen die toen van voor in de Kijkuitstraat woonde. Ze is met haar vriendin Anita Stevens per fiets onderweg. De broer van Anita, Guy, heeft nog een poosje op de bureau van mijn vader zaliger gewerkt als bouwkundig tekenaar. Ze zien er beiden stralend uit en na een veel te korte leuke babbel rijden ze weer verder. Nog 2 dagjes voor hen, voor mij nog heel wat meer: dit is het verschil tussen snelle fietsers (80-100km/dag) en gewoon trage pelgrimstappers (25-30km/dag). Ik ben er een hele poos ondersteboven van. Hoe komt het dat ik juist nu "België" roep? Ik heb al zoveel fietsers zien passeren en dan zeg ik gewoon " Buen Camino". Ja, ik denk er het mijne van, dit is geen toeval maar een cadeautje van St. Jacobus: Dank U St.Jacques, dank U nogmaals!!!"
Als we weer eens aan het stappen zijn komt de Franciscaan met zijn lange rok en de koord errond in onze buurt. Hij heet father Augustin en woonde tot nu toe in Redford of Bradford of zoiets in England. Maar na zijn camino zal hij gaan werken naar Guatemala. Het is een jonge vitale kerel, maar ook bij hem gaat het zoals bij vele anderen: als je wat te veel vraagt van je lichaam begint dat te protesteren. Gisteren liep hij ons als een raket voorbij, vandaag heeft hij een off-day zegt ie. Ik leg hem uit dat je niet alleen naar God maar ook wel een beetje naar je lichaam moet luisteren. En hij erkent dat ik gelijk heb: "We leven veel te veel alleen met ons hoofd" vertelt hij er nog bij. Ik wist al een hele poos dat het een mix moet zijn van die 2, op de Camino: je hoofd en je lijf. In Cacabelos besluit hij om al te stoppen, vandaag luistert hij naar zijn lichaam . Wij trekken nog wat verder tot Villafranca del Bierzo. "God bless you, Mark" . Met die deugddoende woorden neemt hij afscheid. Hij maakte veel indruk op mij.
Ik weet niet goed hoe ik dit moet schrijven. Al vanaf mijn vertrek op 3 maart schrijf ik regelmatig mijn verhalen neer op deze blog voor jullie. Ik vind het heel fijn om jullie mee te laten genieten van wat een pelgrimstocht naar Santiago de Compostella allemaal inhoudt. Eigenlijk heb ik nooit getwijfeld aan mezelf, maar ik besef wel dat ik zeer bevoorrecht ben: Ik kan 4 maanden alles achterlaten, en mijn lichaam heeft dank zij St. Jacobus goed stand gehouden tot op heden. Op het goede moment vond ik iemand om mijn blaar te verzorgen, vond ik de juiste vrienden om niet te verdwalen, vond ik steun overal waar ik kwam, vond ik nieuwe schoenen, kreeg ik aanmoedigingen van thuis het uitgebreide thuisfront etc. etc.
Nu durf ik jullie om een gunst vragen, vrijblijvend : Als je me wil aanmoedigen voor het laatste stukje van 200 km kan je een gift overmaken aan "Het Veer". Dit is een Therapeutisch Kinderdagverblijf in St. Niklaas, waar gehandicapte kinderen dagelijks worden opgevangen en verzorgd en wel gekend in de regio van St.Niklaas. Je kan er meer over lezen op: www.hetveer.be.
Ze zoeken ondermeer sponsoring voor enkele kleine projecten in de nabije toekomst:
- Aankoop van een I-pad om te gebruiken bij logopedie en ergotherapie
- Aankoop van een buggy waarin 6 kinderen tegelijk kunnen zitten
- Aankoop van electrische tandenborstels voor elk patiëntje en uitwerken van een project mondhygiëne hiermee.
- ...
Als je een gift wil overmaken kan dat op Het Veer vzw BE 27 7376 2042 4773 BIC KREDBEBB met vermelding : " Pelgrimstocht Santiago"
Giften van 40€ en meer komen in aanmerking voor aftrek bij de belastingaangifte.
Ik ben nu in Ponferrada aangeland op 203 km van het einddoel. En ik lees in de commentaren op mijn blog :"ik heb wel even getwijfeld aan de haalbaarheid van je tocht". Dit wordt pas nu neergeschreven en die mening moet nu dringend herzien worden. Nog vele anderen hebben het waarschijnlijk gedacht en nooit hardop gezegd of geschreven?
Maar nu komt het einde wel degelijk in zicht. Terwijl Henk vandaag heel veel pijn had bij het stappen, was het voor mij een mooie dag. Een geweldige omgeving, de bergen van Leon, met de Cruz de Ferro als opwarmer. Daar leg ik, met tranen in de ogen de kleine steen neer die ik van thuis heb meegenomen. Die steen symboliseert alles wat ik wil achterlaten uit het verleden. Het is erg koud, slechts een graad of 2, en in de schaduw zijn er overal nog rijmplekken om alles nog wat mooier te maken. Ik voel me opgelucht als ik verder ga. 2400 km heb ik dat keitje met me meegedragen, en ik herinner me nog dat ie eenmaal probeerde weg te glippen uit mijn rugzak, als ik mijn regenkledij aantrok lang geleden ergens aan een bosrand in de Morvanstreek in Frankrijk, juist na Vézelay. Gelukkig zag ik die kleine kei toen wegrollen. Ik herinner me ook nog dat al mijn kinderen er hun naam op schreven met potlood. En nu ligt hij daar, bij al die andere keien. Een hele berg van allemaal stenen met elk hun eigen verhaal, allemaal achtergelaten door mensen op pelgrimstocht naar Santiago, mensen onderweg, met ieder zijn eigen motivatie.
Dan volgt de lange afdaling naar Ponferrada in de mooie natuur langs een hobbelige zandweg die de maacadam volgt, onder een stralende zon die me al vlug weer wat opwarmt. De Engelse Franciscaan, father Augustin, steekt ons met rasse schreden voorbij.
In de gite hier vindt ik Mario, de Canadees terug, die ons aan de voet van de Pyreneeën verliet in Orisson enkele weken terug. Ja , we hadden al heel wat bij te praten. Ook zie ik Michelle weer en haar onafscheidelijke vriendin Loradana, voor de zoveelste keer. Ze is een andere Canadese van Vancouver, en Lorry van Montreal denk ik, en ze is nu naar de kliniek, om haar arm te laten controleren die al een hele poos in een stevig steunverband zit, na een stomme valpartij...
Als we ons laatste stukje tocht van 6km aanvatten tot Foncebadon begint het te motregenen.We klimmen tot 1440m hoogte , dus het is ook niet echt warm! Foncebadon was tot 30 jaar geleden op 1 inwoner na uitgestorven en volledig verlaten. Er zaten ook lange tijd wilde honden... Nu staat het vol met vervallen ruïnes en enkele "huizen". We (eigenlijk ik) kiezen voor een gite "paroissial Domus Dei" met donativo (je mag betalen wat je wil). De anderen wilden liever een iets minder primitieve slaapplaats. "Voor mij geen probleem maar ik slaap in de "Domus Dei"" zeg ik hen. Maar mijn vrienden blijven bij mij en volgen mijn voorkeur. Er wacht ons een warm onthaal door de Franse hospitalero in een klein gerestaureerd kapelletje. Er zijn nog juist 4 bedden vrij. De laatkomers na ons slapen op een matras op de grond in een ander zaaltje. Als we uitgepakt zijn en we een douche hebben genomen stellen we vast dat er geen (centrale of enig andere) verwarming is. Op 1500m in de mist en de wolken is dat niet zo fijn. Ik doe mijn pyamavest (met lange mouwen) aan en daarover mijn 2 T-shirts die ik nog heb. Normaal was ik die altijd uit, maar gelet op de omstandigheden wordt de handwas uitgesteld naar een latere datum!!! Daarover mijn warme jas en op mijn hoofd mijn warm potske dat ik al sinds de Pyreneeën niet meer gedragen heb. Zo zitten we allen in de keuken/refter en mag ik helpen rode en groene pepers kuisen en fijn snijden voor het avondmaal. Gelukkig geen camera's in de buurt, want dit is niet mijn sterkste kant.
Maar het is er ook warm in die gite paroissial: Er is namelijk een Engelse Franciscaan met een lang paterskleed. In die gerestaureerde kapel is er een kleine gebedsruimte overgebleven naast de slaapzaal. En daar is er om 19u een Mis in het Engels voor 15 man, gevolgd door het avondmaal in de koude refter. Ik maak kennis met Judith, een jonge Duitse arts die zich gaat specialiseren in psychosomatische ziekten, een specialisatie die we in België (nog) niet kennen. Zouden er bij ons zo geen ziekten zijn ? En naast me zit ook een Engelsman, een verstokte roker. Ik heb mijn twijfels of hij Santiago al stappend zal kunnen halen, want als hij hoest klinkt dat echt niet zo "fris"... Geen wijn deze keer bij het eten, enkel water. Ja soms is het wel heel sober op de camino!!
Na het versnijden van de groenten ga ik nog een wandelingske maken buiten en ik loop een beetje verder even langs in de andere refugio, waar er ook een café aan verbonden is. Daar kom ik natuurlijk weer wat bekenden, Henk en Charlotte, Michelle en Lorry, tegen en ik drink er iets om op te warmen. Ineens is het 19u, en ik besef dat ik dringend moet terugkeren naar Domus Dei. Heel stillekes sloot ik aan achteraan in het kapelletje, maar mijn 3 companen hebben dat natuurlijk gezien en roepen me na de H.Mis op het appel: Je laat ons hier achter in de kou en trekt er alleen op uit om wat op te warmen. Deze story zal me nog lang blijven achtervolgen !!!
Als je van uit Le Puy en Velay vertrekt naar Santiago, dan is het hoogste punt niet de oversteek van de Pyreneeën, maar wel de oversteek van de bergen na Leon. Om half 8 vertrekken we weer bij de laatsten uit Astorga voor de klim tot op 1500m hoogte. Maar eerste maken we nog een kleine omweg naar Castrillo de Polvazares of zoiets. Een autovrij klein gerestaureerd dorpje, waar de tijd heeft stilgestaan en waar er 3 ooievaars op de kerktoren wonen. In Santa Catalina del Camoza is het koffietijd en in Rabanal del Camino eten we onze picknick. Er is een Canadese eeneiige tweeling die ik al enkele malen sinds St.Jean-Pied-de-Port ben tegengekomen, Marc en Andre. Ik kan ze onmogelijk uit elkaar houden. Een van hen heeft maag-darmlast. Zijn broer wil hem chocomelk geven. We veranderen de therapie van chocomelk naar Coca Cola om hem meer overlevingskansen te geven. En ja hoor, daarstraks kwamen we ze weer tegen. Hij is er weer bovenop dank zij onze aanbevelingen.
Ook de Duitsers Jurgen en Anna en nog 2 anderen komen we weer tegen. Jurgen is een politie-inspecteur die telefoonnetwerk-criminelen opspoort via computerprogramma's. Ik bespaar jullie nu de boeiende details. De Canadese broers en de Duitsers blijven slapen in Rabanal.
Wij stappen nog verder tot in Foncebadon, een uitgestorven dorpje op 2 km van de Cruz de Ferro. En juist voor Rabanal, was ik nog getuige van een prachtig tafereel: 100m voor mij steekt een schaapherder met zijn heel grote kudde, en 3 honden de weg over. Het gaat enorm snel, en op minder dan 1 minuut is alles over, juist genoeg tijd om enkele "verre actiefoto's" te maken !
In Astorga is er wel wat misgelopen met onze planning. Eerst en vooral heb ik me in die grote slaapzaal even op mijn bed gelegd. Als ik wakker werd waren mijn buren in alle stilte verdwenen. Ze vonden het zo erg om me te wekken uit mijn iepe slaap toen ze vertrokken. "Geeft niet, ik vind ze direct terug in de kathedraal die ze nu aan het bezoeken zijn" is mijn eerste reactie. Ik spring recht en loop ze achterna. Kathedraal is potdicht... Geen erg, ik wandel verder naar het centrum... Henk roept me binnen in de bar van het hotel waar hij verblijft en samen met Charlotte drinken we gezellig een goeie pint terwijl we zorgvuldig het plein buiten controleren op de andere passanten. Op maandag is in Spanje dus ALLES gesloten. Bijgevolg is er dan ook niks te bezoeken en kan ik volop van mijn pintje genieten. Dan is het tijd om de foto te trekken die ge op mijn blog vindt: via een Ipad is ie verstuurd naar een dochter van Charlotte en Henk en daar op facebook geplaatst. Van daaruit naar mijn mail-adres gestuurd en dan door onze Roel op de blog gezet. In het echt zie ik er nog "scherper," uit als op die wazige foto. Na de vespers in het lokale klooster, zijn we in een heel chic restaurant een pelgrimsmenu van 12€ gaan eten. Zoiets kost bij ons minstens 30€ ! En of we genoten hebben! Naast ons zitten Anna en Jurgen en nog enkelen : " Wil je een eens foto trekken van ons ?" Ja , dat doen we met veel plezier ...
Foto uit Frankrijk na 1600 km getrokken door René Jaumouille : als laatste om te vertrekken ben ik nog even mijn dagboek aan het bijwerken op het terras in Condom
De avond voordien hebben we uitgebreid de Flock en de lokale wijn geproefd in het heel mooie en aangepaste kader van de gite. De overige pelgrims liggen al lang te slapen (als ze al konden, want waarschijnlijk waren we nogal rumoerig)!!
Nu zitten we in een gite in Astorga, naast de kathedraal. Onze slaapzaal staat vol stapelbedden (wel een 40-tal) op een houten krakende vloer. Naast mij slaapt de Duitse Anna uit Ingolstad. Ik heb mijn oordoppen al klaargelegd. Maar eerst nog de stad bezoeken en naar de vespers in het klooster om 19u. Het hoofd af en toe leegmaken en tot rust komen hoort nu eenmaal bij het "drukke" leven van een stappende pelgrim. Ik begin al een beetje af te tellen : nog 270km, al 2400km gestapt. Het einde komt nabij en ik begin nu echt wel te geloven dat er niet heel veel meer kan mislopen, ondanks de "grote blaar op de grote teen" van mijn rechtervoet
Om 6u30 gaat het licht weeral aan op onze supergrote oubollige dortoir! En op zondagmorgen, zo had men ons verteld, is er niet veel verkeer. Dat was heel belangrijk voor ons want we moesten een keuze maken: ofwel liepen we een 30-tal km langs de drukke N120 (een grote weg richting Santiago de Compostella) ofwel liepen we langs de variante, maar die was nog 7 km langer. De meerderheid ging voor de kortste variant. Op de koop toe begon het nog wat te regenen ook en de wind blies in de verkeerde richting. Maar je raadt het al: zelfs op zondagvoormiddag was er heel veel verkeer, alleen de camions reden dan niet Halverwege de etappe zagen we , vanop het terras van een klein café in Valverde de la Virgen, waar we een koffiepauze inlasten, weer wat pelgrims op het openbaar vervoer staan wachten. Sommige vlees is wat zwakker dan het onze ... We waren dus maar al te blij als we in de namiddag na 27km weer konden stoppen in San Martin Del Camino. Als compensatie voor de zware stapdag vinden we een superaardige gite: Charlotte en Henk, Mimi en Patou, de 2 vrouwen, kozen voor een kamer met 2, de 2 overige heren Emmanuel en ikzelf ( We hebben Gerard achtergelaten, maar Emmanuel, de Parijzenaar met de spierscheur, heeft ons weer ingehaald) gaan voor de "grote slaapzaal" ( +/-16 bedjes). En daar hebben we als aperitief een fles Cava gekraakt om mijn 100e stapdag te vieren. Op de koop toe kregen we na het eten nog een lekkere "versnapering" op basis van kruiden bij onze koffie. Het stapleed naast de drukke autoweg was hiermee snel vergeten.
Ik ben wel blij dat Emmanuel ons weer heeft vervoegd : omdat hij ons groepje zo miste (naar hij zelf zei) heeft hij, na zijn rustdag in Burgos wat langere etappes gelopen dan wij en de afstand Burgos – León die wij op 7dagen liepen, stapte hij op 6 dagen, ondanks zijn pijjnlijke kuit….Wat een kerel toch , die Emmanuel!
In de verbruikszaal van de gite stond een aftandse pc, die echt oneindig traag was en waar je niet voor moest betalen (uitzonderlijk in Spanje). Maar opstarten alleen nam al een kwartier in beslag. Ondertussen zaten er wel een paar anderen boven mijn hoofd naar een voetbalmatch op TV te kijken. Ik heb het dus maar opgegeven ...
Dit kan ik jullie ook niet onthouden: op een heel mooi binnenplein van een historisch gebouw waren er allemaal standjes opgesteld die uitgebaat werden door mentaal gehandicapten en hun begeleiders, allen uitgedost in prachtige middeleeuwse klederdracht. Er zat in de hoek ook "een houthakker": een manneke, met Downsyndroom, had aan zijn ene hand een stevige handschoen. In zijn andere hand had hij een heus kapmes. Ik dierf maar amper kijken, maar met een handigheid, die menigeen van ons jaloers zou maken, kapte hij houtblok na houtblok in kleine stukken om de open haard mee aan te maken. Af en toe stak hij zijn tong eens naar buiten in volle aktie, en ik liet hem mijn oprechte bewondering blijken door mijn rechterduim in de lucht te steken. Hij glunderde en deed weer naarstig verder.
Ik ben mark dejongh
Vanuit Villafranca del Bierzo vertrekken we de volgende morgen om 8u richting Las Herrerias.
Nu zitten we in een gite in Astorga, naast de kathedraal.
Halverwege de etappe zagen we , vanop het terras van een klein café in Valverde de la Virgen, waar we een koffiepauze inlasten, weer wat pelgrims op het openbaar vervoer staan wachten. Sommige vlees is wat zwakker dan het onze ...
