Indien ik alle loodzettingen die her en der te vinden zijn, zou verzamelen, dan kan er alleen al over dit onderwerp een boek worden geschreven. En iedere kampioen, groot of klein heeft er een eigen mening over. Ook hier is het dus kwestie van keuzes maken. We kiezen voor een loodzetting die aanleunt bij de gekozen visserij (in dit geval een vijvervisserij op brasem & karper) die bovendien de nodige variaties toelaat zodat we het aas kunnen aanbieden zoals de vis het op dat moment dicteert. Want in heel dit gebeuren mogen we het volgende nooit vergeten: ”het is en blijft de vis die de touwtjes in handen heeft en baas over de situatie is”. Hagellood of Styls op de lijn zetten tot de pen perfect is uitgelood is absoluut noodzakelijk. Een welbepaalde gedachtegang in de loodzetting verwerken zodat men aan de waterkant het gedrag van de lijn, zijnde in eerste instantie de aasaanbieding, in gelijk welke situatie aan het aasgedrag van de vis kan aanpassen… is eveneens een noodzaak.
Hoe natuurlijker die aasaanbieding hoe beter, dat is een regel die we steeds en altijd voor ogen moeten houden en die niemand zal betwisten. Bovendien moeten we rekening houden met de snelheid waarmee we het aas naar de azende vis willen brengen. Als de vis strak tegen de bodem aast, dan heeft het bijvoorbeeld geen zin dat het aas traag naar beneden dwarrelt. Voor mij zijn de voornaamste loodjes in gelijk welke manier van uitloden de valloodjes en het verklikloodje. Onze Engelse vrienden noemen het “dropper-shots” en “tell-tale shot”.
Laat het ons in eerste instantie over deze loodjes hebben.
“Dropper-shots” en “tell-tale shot”…
Om te beginnen, verwacht van mij in dit verband geen revolutionaire zaken of uitzonderlijke nieuwigheden, nee, gewoon de naakte feiten want er is naar mijn weten ook niet meer dan dat. De valloodjes op de lijn, zullen voor honderd procent bepalen hoe die lijn uiteindelijk vist. Het verklikloodje is en blijft het eerste contact met de vis. Zijn de dropper-shots te zwaar, dan hebben ze een negatieve invloed op de natuurlijke aanbieding van gelijk welk aas en op de gedragingen van de lijn. Is het verklikloodje bijvoorbeeld te licht, dan worden voorzichtige aanbeten niet positief doorgeseind. Wanneer we over het gewicht van zowel de valloodjes als het verklikloodje praten, dan hebben we het over hagellood in de nummers 8 (0,06 gram), 9 (0,05 gram) en 10 (0,04 gram). Waarbij mijn persoonlijke voorkeur voor de brasemvisserij op vijvers uitgaat naar hagellood nummer 9. Voor de liefhebbers van Stylood komt dat overeen met een Styl nr.12, een Styl nr.11 en een Styl nr.10. Styllood gebruik ik enkel en alleen voor mijn peuterlijnen.
Het is zo dat in de praktijk het gewicht en de plaatsing van deze loodjes de snelheid en de boog zullen bepalen waarmee het aas uiteindelijk door het water valt en bij de azende vis belandt. Tijdens het vissen zal het verklikloodje steeds het eerste loodje zijn dat verschoven wordt. In feite kunnen we de plaats van het verklikloodje samenvatten als volgt: zien we aan het aas dat we een beet hebben gehad en dat onze pen niets heeft laten zien of we vangen vis die het aas diep heeft geslikt, dan schuiven we het verklikloodje dichter bij de haak. Bijt de vis voorzichtig en slaan we regelmatig mis, dan plaatsen we het verklikloodje verder van de haak. Het is een beetje het zoeken naar en het vinden van de gulden middenweg die op dat moment de vangsten bepaalt. Bij een peuterlijn kan het goed zijn dat ik tijdens het vissen een extra loodhagel nummer 10 op de onderlijn zet en dit op een afstand van 5 cm van de haak om een minuscule aanbeet toch in vis om te zetten.
Ik wil dit bericht eindigen met de volgende gevleugelde uitspraak: “Echte kampioenen geloven nooit in mirakels.”
Tijdens een wedstrijd voeren we regelmatig bij met losse maden en/of casters. Op die manier proberen we de vis op de stek te houden en actief te laten azen. Ik kan me levendig voorstellen dat er voor de azende vis verschil bestaat tussen het los ingeworpen aas en het aas dat via een haak met de lijn verbonden is. Het is met andere woorden een absolute noodzaak dat we de gedragingen van het aas waarmee we vis willen vangen zoveel mogelijk laten gelijken op het aas dat we bijvoeren. Iedereen kent de situatie waar we de vis enkel en alleen kunnen vangen met één enkele verpopte made op de haak en waar we met twee of meer casters gewoon geen aanbeet kunnen forceren. Want, het is niet omdat men op de stek naast u op een bepaalde manier goed vis vangt, dat men op de eigen visplaats met diezelfde methode ook goed vis kan vangen. Dan komt het er heel dikwijls op aan de lijn exact af te stellen zodat men het aas aanbiedt zoals de azende vis dat op dat moment wil hebben. Niet altijd even makkelijk!
Mijn vismaten noemen me schertsend “de pennendokter” omdat ik niet kan nalaten om pennen aan te passen en te veranderen. Dat heeft alles te maken met het feit dat ik exact wil weten wat er met mijn aas gebeurt vanaf het moment dat ik de lijn heb ingeworpen.
Vandaar het gebruik van de antenneloodjes. De pen die voor deze techniek zowat de perfecte beetverklikker is, zie je op de foto (carbon bovenantenne 10 cm, carbon onderantenne 15 cm, drijflichaam in balsa - deze pennen gebruik ik ook voor mijn sleeptechniek). Samen met de bijpassende loodzetting zal deze techniek zondermeer de nodige brasems in het net loodsen... zeker als het moeilijk gaat!
We nemen bijvoorbeeld een pen die 0,50 gram lood draagt (ik heb ze in mijn collectie ook in 0,8 en 1 gram). We monteren een verklikloodje en drie antenneloodjes in de maat nr. 10 op de lijn en dat is dan goed voor 4 x 0,04 gram = 0,16 gram. Van de 0,50 gram blijft er dus nog 0,34 gram over en dat is het bulklood. Hiervoor gebruik ik een Fox Olivette van 0,3 gram dat met twee rubbertjes op de lijn wordt gezet. In feite bouwen we de deze loodzetting van onder naar boven op, startend met het verklikloodje.
Tussen het bulklood en het eerste antenneloodje zit een afstand van 15 cm. De drie antenneloodjes en het verklikloodje staan 2 cm uit mekaar. Deze loodzetting werkt als volgt: nadat ge de lijn in rechte lijn hebt ingeworpen, trekt ge de slag strak op de pen zodat de pen op de plaats ligt waar ge de vis wilt vangen. Eerst komt het bulklood recht onder de pen te hangen en het drijflichaam verdwijnt onder water. Dan volgt het eerste antenneloodje, dan het tweede en dan het derde waarbij de antenne telkens voor een deel onder water zakt. Dan komt het verklikloodje in actie die de antenne zet zoals het op dat moment noodzakelijk is... bijvoorbeeld gelijk met het water of een halve centimeter boven water. Persoonlijk lood ik dergelijke pennen af zodanig dat de antenne zo goed als gelijk staat met het water. Als de antenne dan een klein beetje meer boven water uitsteekt, dan weet ik dat op dat moment het verklikloodje op de bodem ligt. Het is ook belangrijk dat we de gedragingen van de antenne tijdens het zakken goed in de gaten houden, want het kan natuurlijk zijn dat de vis het aas al tijdens het zakken pakt.
Wat ik met deze lijnopzet ook altijd doe, is het verklikloodje 4 centimeter boven de lus in de hoofdlijn zetten. Ik pijl de stek af met een knijppeillood. Het peillood wordt op het verklikloodje geknepen. Als tijdens het peilen de antenne gelijk staat met het wateroppervlak, dan weet ik dat het verklikloodje tegen de bodem ligt. Dit geeft 4 centimeter extra speling om de lijnopzet perfect af te stellen. Bovendien zullen de heersende omstandigheden bepalen hoe we aan de waterkant de loodzetting moeten afstellen. Bij dit afstellen zullen we in eerste instantie met het bulklood gaan schuiven (dichter of verder van het eerste antenneloodje). In tekst lijkt allemaal ingewikkelder dan het is en wie eenmaal vertrouwd is met deze techniek, zal het slepen zeker naar waarde weten te schatten...
Geloof ons... het geheel werkt uitstekend en een perfecte aasaanbieding is echt nodig om het vangen van vis in positieve zin te forceren… zeker naar het einde van een wedstrijd toe en ook tijdens niet-wedstrijd-dagen! Maar... over het uitloden van pennen zijn we zeker nog niet uitgepraat...
Koppelvissen... dat is euforie voor twee en miserie gedeeld door twee. Als je mekaar honderd procent verstaat en met een duidelijk systeem vist, dan is koppelvissen een uitstekende leerschool. Jo en ik, wij maken in het begin van het jaar een kalender op met de wedstrijden die we graag zouden willen vissen.
Wedstrijdvissers hebben altijd mooie praatjes klaar. Of we nu goed, minder goed of slecht gevist hebben, we schudden met groot gemak een of andere uitleg uit onze mouw om een uitstekende prestatie extra in de verf te zetten of om een minder goede prestatie zodanig te omschrijven dat we persoonlijk aan dit falen in feite weinig of niets konden verhelpen. Na het startsignaal van een wedstrijd is er in wezen maar één ding dat telt: beet krijgen. Soms zou ik (wie trouwens niet) willen dat ik door de simpele druk op een knop een vissituatie van “slecht” in “goed” zou kunnen veranderen.
Ik kan me niet van de indruk ontdoen, dat heel veel hengelaars de basisregels van het wedstrijdvissen niet meer kennen, laat staan toepassen. Marcel Van Den Eynde vertrouwde me ooit toe, 60% van de wedstrijden, die worden thuis gewonnen. Er wordt… en ik heb dit reeds heel dikwijls aangehaald en onderstreept… heel veel aan de waterkant “gezeten” in plaats van “gevist”. Nadenken over hetgeen men doet, zou moeten doen of zou moeten laten, is een solide basis om goed te starten en aan de waterkant heeft men daar echt geen tijd voor.
Mijn vismaat en ik stellen in februari onze jaarkalender samen. Het is een mengeling van koppelwedstrijden, trio’s, solo’s en dit zowel met de vaste hengel als met de feeder. Ieder seizoen proberen we ons geluk op verschillende viswaters (meestal vijvers) in onze regio en daarbuiten. Het zijn in eerste instantie waters die ons liggen en aanleunen bij de vistechnieken waar we goed in zijn en waar we een redelijke kans hebben om een goed resultaat neer te zetten. Het is natuurlijk makkelijk (tevens een bewuste keuze) indien men lid is van een club. Probleem is dat wanneer je in het weekeinde de auto start, deze negen kansen van de tien naar het clubwater rijdt. Iedere visvijver kent een aantal thuiscracks, vissers die het water als hun broekzak kennen en in veel gevallen, als ze het “plaatsje” mee hebben, moeilijk te kloppen zijn. Maar, voor mijn vismaten en mezelf is dit een veel te beperkt strijdtoneel.
De door ons geselecteerde wedstrijden krijgen op voorhand een bepaalde bestemming mee: wedstrijden die we graag zouden willen winnen, wedstrijden waar we een en ander willen uitproberen, wedstrijden waar we tussen de eerste en vijfde plaats op de uitslag willen staan en wedstrijden waar we voor een plaats in de top tien opteren.
Ik ben verleden jaar begonnen met een site op www.oscarvn.com. Na mei 2009 heb ik echter geen tijd meer gehad om deze site up to date te houden. Ik vond dat in functie van de regelmatige bezoekers van mijn site geen goede zaak. Voor mezelf was het "wreed ambetant" omdat ik wanneer ik met "iets" van start ga, ik dit ook graag tot een goed einde breng. Met mijn 64 jaar heb ik nog een bijzonder aktief beroepsleven met tal van verantwoordelijkheden... ik heb iedere maand mijn rubriek in het hengelsportmagazine "Beet" en bovendien wil deze jongen samen met zijn vismaten regelmatig een wedstrijdje vissen. Omdat ik zo krap in mijn tijd zit, is koppelvissen een uitstekend alternatief. Jo, mijn vaste koppelmaat, kent mijn probleem, dus wij verdelen gewoon de taken. Zonder hem zou het voor mij op dit moment een stuk moeilijker zijn om regelmatig te gaan vissen. Maar, zoals Jo het zelf zegt... daar zijn vrienden voor. Ik zet met andere woorden een link op mijn site die naar mijn blog op het seniorennet verwijst en deze blog zal mijn toekomstige informatiebron worden. Gedaan met het zelf knutselen aan web-pagina's (al doe ik dat graag want ik raak hier mijn grafisch ei nooit op dezelfde manier kwijt)... gezien mijn leeftijd heb ik gekozen voor www.seniorennet.be omdat ik volgend jaar 65 wordt en mijn pensioen is aangevraagd... bij leven en welzijn blijf ik werken, maar dan op een heel andere basis en tempo als nu.
