... en de nodige uitstralingen naar linkerbeen en lies ben ik zo goed als pijnvrij.
Een epidurale infiltratie heeft het probleem met de geknelde zenuw opgelost en een facetinfiltratie zorgde ervoor dat ook de rest van de pijn is verdwenen.
Gedaan met Mobic, Biofenac, Valltran, Dafalgan Codeïne...
Waaruit nog maar eens blijkt dat gezondheid onze grootste schat is.

En... juist op tijd want morgen vertrekt de bende van Oscar voor een weekje feedervissen naar de Grote Vliet (Wervershoof - Friesland). Het zal vooral de methodfeeder zijn die aan de tand gevoeld wordt en het vissen met pellets.
Als ik ter plaatse internet heb, dan laat ik wel een berichtje.

Bloktechnisch hoop ik in oktober weer van de partij te zijn, want er is op wedstrijdgebied nog wel wat interessants te melden.

Sorry aan al diegenen die regelmatig mijn blog bezoeken.
Ik heb een geknelde zenuw in de rug... CT-scan, echo, emg... de definitieve diagnose moet nog gesteld worden... hopelijk heb ik morgen uitsluitsel.

Ondertussen slik ik Mobic en Valtran om he geheel een beetje draaglijk te maken.
Het leven gaat verder en gezien ik op mijn 64ste nog altijd een bezige bij ben, zijn de periodes dat de pijn wat minder is nodig om mijn dagelijks werk te doen.

Ik hoop van na mijn verlof in september terug tijd te hebben om te bloggen. Ook iedereen die me een e-mail heeft gestuurd krijgt antwoord.

De maïs die meestal aan de waterkant wordt gebruikt, komt rechtstreeks uit het blik. Men spreekt over maïs uit de supermarkt als zijnde knapperig (crispy) en dat wil zeggen dat hij voor ons mensen op die manier het lekkerst is. Naar mijn gevoel echter iets te hard om voor de vis als aas perfect te zijn. Invriezen is de boodschap.
Uit economische overwegingen koop ik meestal een groot blik maïs. De maïs wordt in een vergiet gegoten en met koud water afgespoeld. Ik ben geen voorstander van de zoete vloeistof die samen met de maïs (sweetcorn) in het blik zit. Het kleeft aan je handen, het kleeft aan je hengel… Na spoelen laten we het gele lekkers goed uitlekken. Persoonlijk neem ik altijd de moeite om het geheel te sorteren op grote en kleine korrels, al is dat niet strikt noodzakelijk. Vervolgens wordt de maïs in wedstrijdklare porties in diepvrieszakjes verpakt. De lucht uit het zakje drukken, goed afsluiten, de datum op het zakje schrijven en ze verdwijnen in de diepvriezer.
De avond voor de wedstrijd laten we de maïs in het zakje ontdooien en je zal zien dat de buitenkant van  de korrels zachter is geworden. Vis je met maïs, gebruik dan een voldoende grote haak met een ronde bocht (bv. Mustad Long Point Wide Gape Superpower nr.14) vissen en de punt van de haak moet altijd uit de maïs steken.

Maïs die je invriest, is heel makkelijk te flavouren. Voor je het diepvrieszakje sluit, druppel je een beetje van je favoriete geur- smaakstof over de maïs, lucht in het zakje blazen, goed schudden, lucht er uit drukken, afsluiten en invriezen.
Mijn favorieten: mapple dream of bergamot.

Maïs die langzaam zakt, bezit heel dikwijls een stuk meer aantrekkingskracht, zeker wanneer we ondiep vissen. Zet de maïs op de haak en druk het harde middengedeelte er uit. Het vel dat overblijft geeft een traag zinkend aas dat op een heel speciale manier naar beneden dwarrelt en zeker door de vis zal opgemerkt worden.

Als brasem niet echt op dreef is, hebben we de gewoonte over te schakelen op kleiner en minder aas. Met maïs is dat naar mijn gevoel juist het omgekeerde. Zet bijvoorbeeld eens vier korrels op de haak, dat wil zeggen twee op de haak een op de steel en een op de punt en twee maïskorrels die boven de haak op de lijn werden geschoven.

Maïs is een perfect combinatieaas en in combinatie met een mestpiertje een absolute winnaar. Wij hebben ook uitstekende resultaten behaald met een rode imitatiemade op de punt van de haak.

Let op wanneer je maïs bijvoert. Maïs verzadigt de vis, dus je voert best weinig maar dikwijls. Vier tot vijf korrels per keer is de maximum. Best nog afgewisseld met ofwel maden of casters in een verhouding van een keer maïs en twee keer maden.

Eindelijk de tijd om even te bloggen... zo vlak voor de verkiezingen...
Ik ben zeker niet iemand die elke dag de tijd heeft om nieuwe berichten op zijn blog te zetten. Als je van zeven tot zeven met je werk bezig bent... en het grootste deel van die uren voor het scherm van een Mac of Pc zit, dan heb je het het wel gehad.
En... in het weekeinde moet er gevist worden of krijgt de familie mijn volle aandacht.
Ondertussen zijn er al een aantal wedstrijden de revue gepasseerd en qua resultaten mogen we zeker niet klagen.
Een ding wil ik hier toch even onder de aandacht brengen...
Mijn vriend Jo met wie ik al jaren koppel vis, is een fervente aanhanger van de panieklijn (vissen met zwaar lood) en ik ben van huize uit een adept van een klassieke visserij, met "peuteren" (niet in mijn neus) als mijn ultieme uitdaging.
Kunnen beide technieken tijdens een koppelwedstrijd naast mekaar gebruikt worden:
het antwoord is ja als er "veel" vis op de stek zit (dat wil zeggen op een koppelwedstrijd van 3 x 2 uur moet er minstens 80 tot 100 kg vis gevangen kunnen worden). Is dat niet zo, dan moet er gekozen worden voor de meest productieve techniek en in veel gevallen is dat de panieklijn. Tot spijt van deze jongen die zijn perfect afgestelde lijn moet inruilen voor een lijn met een schuiflood van 10 gram.

We kunnen gelijk welke lokaassamenstelling een extra “boost” geven die voor een extra portie onmiddellijke aantrekkingskracht zal zorgen. Hier komt de truc met het suikerklontje om het hoekje kijken. Stel we hebben tien voerballen, wel dan zullen we er vijf en dat zijn de vijf voerballen die we als laatste inwerpen voorzien van een suikerklontje met de nodige extra’s.

Hoe gaan we te werk?

We nemen een voerbal en breken die in de helft. In een van die helften drukken we een suikerklontje en met een spraybusje besproeien we het suikerklontje met een flavour naar keuze. Hier blijf ik een voorkeur hebben voor Scopex of Maple. De twee helften weer in mekaar kneden en klaar is Kees. Moeilijker dan dat is het in feite niet.

Wat reglementen betreft (hoe absurd ze soms ook mogen zijn) is het zo dat op de meeste Belgische brasemvijvers de hoeveelheid lokaas beperkt is (bijvoorbeeld 1 kg droog of 1,750 kg nat) en al dit lokaas moet bij het startsignaal ingesmeten worden. Dit vraagt om een lokaas dat specifieke eigenschappen heeft.

Naar mijn gevoel en ervaring zijn deze eigenschappen samen te vatten in de volgende drie punten.

1. Onmiddellijke aantrekkingskracht.
Het lokaas moet voor een onmiddellijke aantrekkingskracht zorgen. De vis krijgt een duidelijk signaal dat er op onze stek voedsel aanwezig is. In feite zou je dit een beetje kunnen vergelijken met het "frituur"-fenomeen. Je hebt totaal geen honger, je komt voorbij een frituur, je snuift de geuren op en je krijgt het water in de mond. We mogen hierbij niet vergeten dat reuk- en smaakzin bij vissen sterk ontwikkeld is… ook bij vriend brasem. In principe moeten we dit eerste punt invullen via het “lekkers” dat we in het lokaas verwerken (bv. de geëxpandeerde pellets met aangepaste geur- en smaakstoffen).

 2. Blijvende aantrekkingskracht.

Via die geëxpandeerde pellets komen de aanwezige geur- smaakstoffen slechts met mondjesmaat vrij zodat er op de stek een constante aantrekkingskracht van de flavour aanwezig is. Nadat het instinct van de vis, die in de omgeving van de stek rondzwemt, door de onmiddellijke aantrekkingskracht op scherp werd gezet (het is een utopie te denken dat wij de vis van de andere kant van de vijver naar onze stek zullen trekken) zal de blijvende aantrekkingskracht er voor zorgen dat de vis daadwerkelijk op de stek komt azen en naar het aangeboden aas zoekt.

3. De beetfactor

Als er stevig wat vis op de stek zit, dan is 1 kg lokaas geen lang leven beschoren, dus moeten we er voor zorgen dat er op de stek constant voldoende ander lekkers voorhanden is (maden, casters, maïs, pellets...). Deze moeten de vis op de stek te houden. De vis moet constant naar voedsel blijven zoeken. Ze azen op de stek en worden niet verzadigd. Wij moeten er op toezien dat het aas op de haak het meest aantrekkelijke stukje lekkers is dat op de stek te vinden is en dat het wordt aangeboden op de manier dat de vis het verkiest. Het is met andere woorden ook nodig dat we de vis op de stek bezig houden.

84,900 kilo brasem gevangen... (66 stuks) goed voor een zesde plaats in de sector en een twaalfde plaats op de einduitslag (24 koppels).
Onze sector werd gewonnen met 109,050 kg en de tweede sector met 122,540 kg (3 x 2 uur vissen). In totaal waren en 6 gewichten boven de 100 kg.
In het totaal werd er 1.740,720 kg brasem gevangen.
Cijfers die in ieder geval tot de verbeelding spreken...

Een zwarte dag... mijn lieve schoonmoeder wordt vandaag begraven en dat heeft de voorbije weken veel van mijn tijd opgeslorpt. Ze zou in mei 90 jaar zijn geworden, maar een zwaar herseninfact heeft er anders over beslist. Na drie weken vechten, heeft zij de strijd opgegeven.

Zaterdag ga ik terug vissen... een koppelwedstrijd op de Aalscholver en bij leven en welzijn kiezen we als techniek voor de "panieklijn"... op hoog van zegen.

Over balans…

Het ultieme doel van gelijk welke lijn is dat elke aanbeet in vis wordt omgezet. Extreem zouden we het zo kunnen stellen: we weten allemaal dat een dunnere onderlijn meer aanbeten oplevert, maar als er niet met een aangepaste elastiek mag gevist worden, dan wordt men onherroepelijk geconfronteerd met lijnbreuk. Mag men wel met elastiek vissen, dan moet de diameter van de elastiek(en bijhorende rekfactor) in balans liggen met de trekkracht van de onderlijn. Een elastiek nummer 16 in combinatie met 12 honderdste onderlijn, is om problemen vragen. Een nummer 8 is er wel een geschikte partner voor. Het is kwestie dat  er een honderd procent balans is tussen al de onderdelen die we gebruiken om een mijn samen te stellen. Aan de waterkant moeten we keuzes maken die gedicteerd worden door: weersomstandigheden, toestand van het viswater, visplaats, waar moet de vis gevangen worden, hoe moet de vis gevangen worden, welke vissoort primeert, wat is het favoriete aas… hoe koppelen aan dat alles nu een perfecte lijn?

Uitloden… mijn drie basispatronen…

De tekening geeft een duidelijk beeld van mijn drie manieren van uitloden (die gekoppeld zijn aan mijn pennenselectie. Geen ingewikkeld gedoe, maar ik weet wel het hoe, wat en waarom van het eerste tot het laatste loodje en wat er aan de aasaanbieding verandert als ik tijdens het vissen deze loodzetting verander. Het uitgangspunt van deze 3 basispatronen is dat ik aan de waterkant bijvoorbeeld an patroon-1, probleemloos patroon-2 maak en omgekeerd. Het idee verscholen achter deze drie basispatronen is “een soepele, zo natuurlijk mogelijke aasaanbieding”.

Voor pennen tot 0,5 gram gebruik ik Styllood en voor pennen van 0,5 gram tot 1 gram verkies ik hagellood. Vanaf plus 1 gram zal ik een druppelloodje in de loodzetting verweren. Druppellood dat maximaal 1/3 van het totale loodgewicht uitmaakt (pen van 1,5 gram = druppellood van 0,5 gram).

Ik gebruik graag kleine maten lood, met als nadeel dat ik wel vrij veel loodjes op de lijn moet zetten. Dat beduidt extra werk. Nog belangrijker is de kwaliteit van de lood. De kwaliteit van het originele Styllood is een gekende parameter. Wat hagellood betreft, is het aanbod enorm groot, maar spijtig genoeg is de kwaliteit soms ver te zoeken. Vermits tijdens het vissen het aanpassen van de loodzetting mede de kern van de zaak uitmaakt, moet het lood makkelijk verschuifbaar zijn zonder de lijn te beschadigen en zonder dat het van de lijn springt.

Patroon-1

Hier spreken we van een evenredig gespreide loodzetting. Het benodigde lood wordt op de lijn gezet met telkens 1,5 cm afstand tussen elke loodje. Het eerste loodje (of laatste loodje… ’t is maar hoe je het bekijkt) zit op een afstand van 44 cm van de haak. De regel die ik hiervoor hanteer, is vrij eenvoudig. Ik vis met onderlijnen van 22 cm dus het eerste loodje wordt op een afstand van tweemaal de lengte van de onderlijn op de lijn geknepen. Deze loodzetting wordt gebruikt voor een kantvisserij gericht op karper en is geschikt voor pennen van 0,3 tot 0,8 gram. Wordt best gevist met de haak staand op de bodem of tegen de kant van een glooiing (talud). Dit is trouwens mijn favoriet startpatroon voor een moeilijke visserij.

Patroon-2

Dit is opgebouwd uit tweemaal een bulklood. Geschikt voor elke visserij waarbij de vis op de voerplek steek en positief aast. Perfect voor een klassieke brasemvisserij. Het bovenste bulklood komt op 50 cm van de haak en tussen de loodjes die dit bovenste bulklood vormen zit een halve centimeter ruimte. Het onderste bulklood staat op 22 cm van de haak, zijnde de lengte van de onderlijn. Het onderste bulklood moet voldoende gewicht in de schaal werpen om gelijk welke aanbeet positief door te seinen. Meestal is 3 x loodhagel nr. 8 een goede keuze voor dit onderste bulklood. We peilen de lijn zo uit dat het onderste bulklood juist de bodem niet raakt. Dit bulklood mag maximaal 5 cm van de bodem hangen. De onderlijn rust in volle lengte op de bodem. Het is de bedoeling het aas vrij snel bij de vis te krijgen en positieve aanbeten te noteren. Geschikt voor pennen van 0,5 tot 1,5 gram.

Patroon-3

Is de combinatie van een bulklood en drie valloodjes (droppers). Het is de all-rounder van de drie. Het onderste valloodjes staat op 22 cm, zijnde de lengte van de onderlijn, van de haak. Op 6 cm boven het eerste valloodje komt het tweede, het tweede zit op 6 cm van het eerste en het derde op 6 cm van het tweede. Met het bulklood wordt gestart op een afstand van 15 cm van het derde valloodje. De loodjes die het bulklood uitmaken, staan op een afstand van 0,5 cm van mekaar. Dit patroon is dank zij de drie valloodjes een vrij positieve loodverdeling en ideaal voor het vissen met maden en/of casters. Staat er wind en moeten we het aas zo stil mogelijk aanbieden, dan kunnen we tot de drie droppers op de bodem leggen om het aas af te remmen.

Jarenlang waren ik en mijn Arca Unlimited Gold onafscheidelijk. Ik was er mee vergroeid en we waren zo goed als onafscheidelijk. Enkele maanden geleden heb ik via het internet nog een spiksplinternieuw exemplaar gekocht.
Er zijn geen onderdelen meer verkrijgbaar en in de verste verte kon ik nog geen afscheid nemen van deze trouwe metgezel.
Na een geviste wedstrijd in maart laatstleden zagen mijn handen zo zwart als roet en ik besloot van mijn hart een steen te maken en de Unlimited werd uit het foedraal gehaald en opgeborgen.

Mijn keuze is gevallen op een Arca Match 7010. Deze oversteekhengel wordt verkocht als een pack met een extra topset, een power topset, een cupping kit en een mini verlengdeel. Alles mooi verpakt in een foedraal. Aangevuld met wat extra topsets (voor het ombouwen met elastiek) en power topsets (voor een visserij met 14 honderdste) heb ik terug een vaste hengel bij de hand die me na enkele testvissingen mijn Unlimited heeft doen vergeten. Voor mij een ideale brasemhengel voor de klassieke vijvervisserij.

Bijlagen:
match7010.jpg (26.7 KB)   

Indien ik alle loodzettingen die her en der te vinden zijn, zou verzamelen, dan kan er alleen al over dit onderwerp een boek worden geschreven. En iedere kampioen, groot of klein heeft er een eigen mening over. Ook hier is het dus kwestie van keuzes maken. We kiezen voor een loodzetting die aanleunt bij de gekozen visserij (in dit geval een vijvervisserij op brasem & karper) die bovendien de nodige variaties toelaat zodat we het aas kunnen aanbieden zoals de vis het op dat moment dicteert. Want in heel dit gebeuren mogen we het volgende nooit vergeten: ”het is en blijft de vis die de touwtjes in handen heeft en baas over de situatie is”. Hagellood of Styls op de lijn zetten tot de pen perfect is uitgelood is absoluut noodzakelijk. Een welbepaalde gedachtegang in de loodzetting verwerken zodat men aan de waterkant het gedrag van de lijn, zijnde in eerste instantie de aasaanbieding, in gelijk welke situatie aan het aasgedrag van de vis kan aanpassen… is eveneens een noodzaak.

Hoe natuurlijker die aasaanbieding hoe beter, dat is een regel die we steeds en altijd voor ogen moeten houden en die niemand zal betwisten. Bovendien moeten we rekening houden met de snelheid waarmee we het aas naar de azende vis willen brengen. Als de vis strak tegen de bodem aast, dan heeft het bijvoorbeeld geen zin dat het aas traag naar beneden dwarrelt. Voor mij zijn de voornaamste loodjes in gelijk welke manier van uitloden de valloodjes en het verklikloodje. Onze Engelse vrienden noemen het “dropper-shots” en “tell-tale shot”.

Laat het ons in eerste instantie over deze loodjes hebben.

“Dropper-shots” en “tell-tale shot”…

Om te beginnen, verwacht van mij in dit verband geen revolutionaire zaken of uitzonderlijke nieuwigheden, nee, gewoon de naakte feiten want er is naar mijn weten ook niet meer dan dat. De valloodjes op de lijn, zullen voor honderd procent bepalen hoe die lijn uiteindelijk vist. Het verklikloodje is en blijft het eerste contact met de vis. Zijn de dropper-shots te zwaar, dan hebben ze een negatieve invloed op de natuurlijke aanbieding van gelijk welk aas en op de gedragingen van de lijn. Is het verklikloodje bijvoorbeeld te licht, dan worden voorzichtige aanbeten niet positief doorgeseind. Wanneer we over het gewicht van zowel de valloodjes als het verklikloodje praten, dan hebben we het over hagellood in de nummers 8 (0,06 gram), 9 (0,05 gram) en 10 (0,04 gram).
Waarbij mijn persoonlijke voorkeur voor de brasemvisserij op vijvers uitgaat naar hagellood nummer 9. Voor de liefhebbers van Stylood komt dat overeen met een
Styl nr.12, een Styl nr.11 en een Styl nr.10. Styllood gebruik ik enkel en alleen voor mijn peuterlijnen.

Het is zo dat in de praktijk het gewicht en de plaatsing van deze loodjes de snelheid en de boog zullen bepalen waarmee het aas uiteindelijk door het water valt en bij de azende vis belandt. Tijdens het vissen zal het verklikloodje steeds het eerste loodje zijn dat verschoven wordt. In feite kunnen we de plaats van het verklikloodje samenvatten als volgt: zien we aan het aas dat we een beet hebben gehad en dat onze pen niets heeft laten zien of we vangen vis die het aas diep heeft geslikt, dan schuiven we het verklikloodje dichter bij de haak. Bijt de vis voorzichtig en slaan we regelmatig mis, dan plaatsen we het verklikloodje verder van de haak. Het is een beetje het zoeken naar en het vinden van de gulden middenweg die op dat moment de vangsten bepaalt. Bij een peuterlijn kan het goed zijn dat ik tijdens het vissen een extra loodhagel nummer 10 op de onderlijn zet en dit op een afstand van 5 cm van de haak om een minuscule aanbeet toch in vis om te zetten.

Ik wil dit bericht eindigen met de volgende gevleugelde uitspraak:
“Echte kampioenen geloven nooit in mirakels.”

Jo en Oscar in volle actie tijdens een koppelwedstrijd op "Ons Genoegen"


 

Mijn visvrienden...
ik zou ze voor geen geld van de wereld willen missen, Peter, Toine, Geert, Jo, Acke...

Tijdens een wedstrijd voeren we regelmatig bij met losse maden en/of casters. Op die manier proberen we de vis op de stek te houden en actief te laten azen. Ik kan me levendig voorstellen dat er voor de azende vis verschil bestaat tussen het los ingeworpen aas en het aas dat via een haak met de lijn verbonden is. Het is met andere woorden een absolute noodzaak dat we de gedragingen van het aas waarmee we vis willen vangen zoveel mogelijk laten gelijken op het aas dat we bijvoeren. Iedereen kent de situatie waar we de vis enkel en alleen kunnen vangen met één enkele verpopte made op de haak en waar we met twee of meer casters gewoon geen aanbeet kunnen forceren. Want, het is niet omdat men op de stek naast u op een bepaalde manier goed vis vangt, dat men op de eigen visplaats met diezelfde methode ook goed vis kan vangen. Dan komt het er heel dikwijls op aan de lijn exact af te stellen zodat men het aas aanbiedt zoals de azende vis dat op dat moment wil hebben. Niet altijd even makkelijk!

Mijn vismaten noemen me schertsend “de pennendokter” omdat ik niet kan nalaten om pennen aan te passen en te veranderen. Dat heeft alles te maken met het feit dat ik exact wil weten wat er met mijn aas gebeurt vanaf het moment dat ik de lijn heb ingeworpen.

Vandaar het gebruik van de antenneloodjes. De pen die voor deze techniek zowat de perfecte beetverklikker is, zie je op de foto (carbon bovenantenne 10 cm, carbon onderantenne 15 cm, drijflichaam in balsa - deze pennen gebruik ik ook voor mijn sleeptechniek). Samen met de bijpassende loodzetting zal deze techniek zondermeer de nodige brasems in het net loodsen... zeker als het moeilijk gaat!

We nemen bijvoorbeeld een pen die 0,50 gram lood draagt (ik heb ze in mijn collectie ook in 0,8 en 1 gram). We monteren een verklikloodje en drie antenneloodjes in de maat nr. 10 op de lijn en dat is dan goed voor 4 x 0,04 gram = 0,16 gram. Van de 0,50 gram blijft er dus nog 0,34 gram over en dat is het bulklood. Hiervoor gebruik ik een Fox Olivette van 0,3 gram dat met twee rubbertjes op de lijn wordt gezet. In feite bouwen we de deze loodzetting van onder naar boven op, startend met het verklikloodje.

Tussen het bulklood en het eerste antenneloodje zit een afstand van 15 cm. De drie antenneloodjes en het verklikloodje staan 2 cm uit mekaar. Deze loodzetting werkt als volgt: nadat ge de lijn in rechte lijn hebt ingeworpen, trekt ge de slag strak op de pen zodat de pen op de plaats ligt waar ge de vis wilt vangen. Eerst komt het bulklood recht onder de pen te hangen en het drijflichaam verdwijnt onder water. Dan volgt het eerste antenneloodje, dan het tweede en dan het derde waarbij de antenne telkens voor een deel onder water zakt. Dan komt het verklikloodje in actie die de antenne zet zoals het op dat moment noodzakelijk is... bijvoorbeeld gelijk met het water of een halve centimeter boven water. Persoonlijk lood ik dergelijke pennen af zodanig dat de antenne zo goed als gelijk staat met het water. Als de antenne dan een klein beetje meer boven water uitsteekt, dan weet ik dat op dat moment het verklikloodje op de bodem ligt. Het is ook belangrijk dat we de gedragingen van de antenne tijdens het zakken goed in de gaten houden, want het kan natuurlijk zijn dat de vis het aas al tijdens het zakken pakt.

Wat ik met deze lijnopzet ook altijd doe, is het verklikloodje 4 centimeter boven de lus in de hoofdlijn zetten. Ik pijl de stek af met een knijppeillood. Het peillood wordt op het verklikloodje geknepen. Als tijdens het peilen de antenne gelijk staat met het wateroppervlak, dan weet ik dat het verklikloodje tegen de bodem ligt. Dit geeft 4 centimeter extra speling om de lijnopzet perfect af te stellen. Bovendien zullen de heersende omstandigheden bepalen hoe we aan de waterkant de loodzetting moeten afstellen. Bij dit afstellen zullen we in eerste instantie met het bulklood gaan schuiven (dichter of verder van het eerste antenneloodje). In tekst lijkt allemaal ingewikkelder dan het is en wie eenmaal vertrouwd is met deze techniek, zal het slepen zeker naar waarde weten te schatten...

Geloof ons... het geheel werkt uitstekend en een perfecte aasaanbieding is echt nodig om het vangen van vis in positieve zin te forceren… zeker naar het einde van een wedstrijd toe en ook tijdens niet-wedstrijd-dagen!
Maar... over het uitloden van pennen zijn we zeker nog niet uitgepraat...

Koppelvissen... dat is euforie voor twee en miserie gedeeld door twee. Als je mekaar honderd procent verstaat en met een duidelijk systeem vist, dan is koppelvissen een uitstekende leerschool. Jo en ik, wij maken in het begin van het jaar een kalender op met de wedstrijden die we graag zouden willen vissen.

Wedstrijdvissers hebben altijd mooie praatjes klaar. Of we nu goed, minder goed of slecht gevist hebben, we schudden met groot gemak een of andere uitleg uit onze mouw om een uitstekende prestatie extra in de verf te zetten of om een minder goede prestatie zodanig te omschrijven dat we persoonlijk aan dit falen in feite weinig of niets konden verhelpen. Na het startsignaal van een wedstrijd is er in wezen maar één ding dat telt: beet krijgen. Soms zou ik (wie trouwens niet) willen dat ik door de simpele druk op een knop een vissituatie van “slecht” in “goed” zou kunnen veranderen.

Ik kan me niet van de indruk ontdoen, dat heel veel hengelaars de basisregels van het wedstrijdvissen niet meer kennen, laat staan toepassen. Marcel Van Den Eynde vertrouwde me ooit toe, 60% van de wedstrijden, die worden thuis gewonnen. Er wordt… en ik heb dit reeds heel dikwijls aangehaald en onderstreept… heel veel aan de waterkant “gezeten” in plaats van “gevist”. Nadenken over hetgeen men doet, zou moeten doen of zou moeten laten, is een solide basis om goed te starten en aan de waterkant heeft men daar echt geen tijd voor.

Mijn vismaat en ik stellen in februari onze jaarkalender samen. Het is een mengeling van koppelwedstrijden, trio’s, solo’s en dit zowel met de vaste hengel als met de feeder. Ieder seizoen proberen we ons geluk op verschillende viswaters (meestal vijvers) in onze regio en daarbuiten. Het zijn in eerste instantie waters die ons liggen en aanleunen bij de vistechnieken waar we goed in zijn en waar we een redelijke kans hebben om een goed resultaat neer te zetten. Het is natuurlijk makkelijk (tevens een bewuste keuze) indien men lid is van een club. Probleem is dat wanneer je in het weekeinde de auto start, deze negen kansen van de tien naar het clubwater rijdt. Iedere visvijver kent een aantal thuiscracks, vissers die het water als hun broekzak kennen en in veel gevallen, als ze het “plaatsje” mee hebben, moeilijk te kloppen zijn. Maar, voor mijn vismaten en mezelf is dit een veel te beperkt strijdtoneel.

De door ons geselecteerde wedstrijden krijgen op voorhand een bepaalde bestemming mee: wedstrijden die we graag zouden willen winnen, wedstrijden waar we een en ander willen uitproberen, wedstrijden waar we tussen de eerste en vijfde plaats op de uitslag willen staan en wedstrijden waar we voor een plaats in de top tien opteren.

Ik ben verleden jaar begonnen met een site op www.oscarvn.com. Na mei 2009 heb ik echter geen tijd meer gehad om deze site up to date te houden. Ik vond dat in functie van de regelmatige bezoekers van mijn site geen goede zaak. Voor mezelf was het "wreed ambetant" omdat ik wanneer ik met "iets" van start ga, ik dit ook graag tot een goed einde breng.
Met mijn 64 jaar heb ik nog een bijzonder aktief beroepsleven met tal van verantwoordelijkheden... ik heb iedere maand mijn rubriek in het hengelsportmagazine "Beet" en bovendien wil deze jongen samen met zijn vismaten regelmatig een wedstrijdje vissen. Omdat ik zo krap in mijn tijd zit, is koppelvissen een uitstekend alternatief.
Jo, mijn vaste koppelmaat, kent mijn probleem, dus wij verdelen gewoon de taken. Zonder hem zou het voor mij op dit moment een stuk moeilijker zijn om regelmatig te gaan vissen. Maar, zoals Jo het zelf zegt... daar zijn vrienden voor.
Ik zet met andere woorden een link op mijn site die naar mijn blog op het seniorennet verwijst en deze blog zal mijn toekomstige informatiebron worden. Gedaan met het zelf knutselen aan web-pagina's (al doe ik dat graag want ik raak hier mijn grafisch ei nooit op dezelfde manier kwijt)... gezien mijn leeftijd heb ik gekozen voor www.seniorennet.be omdat ik volgend jaar 65 wordt en mijn pensioen is aangevraagd... bij leven en welzijn blijf ik werken, maar dan op een heel andere basis en tempo als nu.