Wat is vrouwenbesnijdenis?

Genitale verminking bij de vrouw is de aanduiding voor alle ingrepen waarbij de vrouwelijke geslachtsorganen geheel worden verwijderd of worden beschadigd, vanwege culturele redenen of vanwege andere, niet-medische redenen. De Engelse aanduiding female genital mutilation (FGM) werd ingevoerd omdat veel slachtoffers ‘vrouwenbesnijdenis' te bagatelliserend vonden klinken. Men heeft het ook wel over female genital cutting of, vooral in Frankrijk, over vrouwelijke seksuele verminking, omdat niet alleen de geslachtsdelen maar ook het seksuele gevoel van de vrouw wordt verstoord.

FGM kan op vier verschillende manieren worden uitgevoerd:

# Verwijdering van de voorhuid van de clitoris en de clitoris zelf, of delen ervan.

# Verwijdering van de voorhuid van de clitoris, de clitoris en de kleine schaamlippen, of delen ervan. Tachtig procent van alle besneden vrouwen heeft dit of eerder genoemde vorm ondergaan.

# Verwijdering van delen of van alle uitwendige geslachtsdelen met vervolgens dichtnaaien van de wond op een klein gaatje na (infibulatie).

# Het inprikken, doorsteken, insnijden, uitrekken van de clitoris of de schaamlippen, het littekens maken op de vagina of de schaamlippen door brandwonden te veroorzaken, het wegschrapen van de vaginale opening, het inbrengen van etsende substanties of kruiden om de vagina te verkleinen, en elke andere procedure waarbij de vrouwelijke geslachtsorganen worden verwond of besneden.

FGM heeft voor de slachtoffers ernstige psychische en fysieke gevolgen. Tijdens en na de besnijdenis kampen de slachtoffers met trauma's, depressies, ernstige bloedingen, koorts, bloedvergiftiging, infecties, en sommige overlijden zelfs aan de gevolgen van besnijdenis. Andere meisjes hebben voor de rest van hun leven pijn tijdens de menstruatie of tijdens het plassen.

FGM is in de praktiserende gemeenschappen een diepge-wortelde traditie. Oorspronkelijk was het een overgangsritueel dat de volwassenheid inluidde en dat feestelijk werd gevierd. De gedachte erachter is in veel gebieden verloren gegaan, maar de ingreep zelf wordt nog steeds uitgevoerd. Als redenen noemt men: de kuisheid van de vrouw, de zekerheid dat ze maagd blijft tot aan het huwelijk, hygiëne, esthetiek, gezondheid. Traditioneel wordt hiervoor de midgaan (de vrouw die de besnijdenis uitvoert) ingeschakeld. Zij neemt een belangrijke sociale positie in, heeft in de meeste gevallen echter geen medische opleiding genoten en werkt met ongeschikte instrumenten als scheermessen en scherven. In de buurt van de Afrikaanse steden is echter een trend richting medicalisering te zien: FGM wordt steeds vaker in ziekenhuizen uitgevoerd. In Europa wordt FGM of door midgaans of door artsen – meestal uit de herkomstlanden van de slachtoffers – uitgevoerd. Ook wenden steeds meer vrouwen zich tot schoonheidsklinieken.

Voor meer informatie kunt u zich onder andere wenden tot de volgende organisaties:

* www.waris-dirie-foundation.com

* Advies- en Meldpunt Kindermishandeling

* African Sky

* Defence for Children International Nederland

* Pharos

* Stichting Tegen Meisjesbesnijdenis (020 6846895)

* Vluchtelingen Organisatie Nederland

top

Waris Dirie Foundation

In 2002 stichtte Waris Dirie de Waris Dirie Foundation, een organisatie die wereldwijd campagne voert tegen female genital mutilation. De organisatie is gevestigd in Wenen. Door een donatie te geven steunt u de Waris Dirie Foundation in de strijd tegen deze gruwelijke traditie.

Waris Dirie Foundation

Millenium Tower 24th Floor

Handelskai 94-96

1200 Wenen

OOSTENRIJK

13-04-2007, 12:36 geschreven door Milly-Antoinet

WOMAN HERO:

WARIS DIRIE

by Jackie from Sydney

Born into a nomadic Somali family, 39-year-old supermodel Waris Dirie survived the traditional form of female genital mutilation that kills hundreds of women in Africa every year - including her own younger sister and two cousins. Now, as the UN’s newly appointed Special Ambassador for the Elimination of Female Genital Mutilation, she has decided to break her years and years of silence to speak out to help save the lives of millions of women, young and old, across Africa and many other far eastern countries.

Dirie remembers the mutilation only as 'that horror.' As a little girl, she was blindfolded and held down by her mother, with only a cloth to bite on to relieve her pain, while her clitoris was cut out with a dirty razor. The same procedure, Dirie says, killed her sister - along with many other girls in Somalia who were cut in the wrong vein and bled to death or died of an infection. But Waris, who survived this tragic procedure, shows a strength, not only of the physical sort, but also a strength of mind, body and soul. Dirie underwent this crime...survived...and she is living AND campaigning to tell about it.

Waris Dirie is a hero to me for many reasons, one being her courage. To share with the world what she has endured and how she feels demonstrates a lot of courage. Dirie is fighting for what is right, to put an end to genital mutilation. When you are famous and in the public eye like Waris Dirie, you have to watch your actions and also what you say. So, to take a stand against all the countries which promote gential mutilation shows how deeply she wants her opinion heard.

Between 100 million and 140 million women have undergone genital mutilation worldwide, and 2 million girls are at risk each year. According to the World Health Organization, the practice can lead to infection, the spread of AIDS and crippling physical, psychological and sexual problems. Waris Dirie has put her career on the line, for every last female child undergoing genital mutilation. She is strong-willed, extremely courageous and well-known around the world for her charitable work and eagerness to carry on.

Waris Dirie is a role model for all women. She is standing up for women's rights and letting the world know about this horror that many innocent children go through each year. She is very independent to go out on her own and try to finally put an end to this abomination. Waris is determined, through campaigns and charities, to make her voice heard to help try and save these children. Regardless of what people think, Dirie is standing up for women in the countries of Djibouti, Sudan and Somalia, and her work is reported on in Egypt, Eritrea, Ethiopia, Kenya, Mali and Nigeria. Dirie is an independent soul striving for equal rights in this world. Standing up for all she believes in, on her own, she wants to make the world better for future generations of African communities that practice this ritual.

To live through such a terrible horror, you must be strong. But to lay your career on the line for thousands and thousands of children that you don't even know, children you've never see before, shows deep compassion for others. Waris Dirie knows the agony and the suffering of genital mutilation and she does not want anyone in the world to go through what she had to endure. Waris cares enough to struggle until she knows children can sleep at night, not dreading this awful ritual.

Waris survived the horrific pain and trauma of genital mutilation, but finally cracked and left home and her family, at the age of 13, when she found out she was to have an arranged marriage to a 60-year-old man in exchange for five camels. She lived with an uncle in Addis Ababa who took her with him when he was appointed ambassador to London. There, Waris’ career as an international fashion model began. Waris decided to accept the United Nations Population Fund’s invitation to become Special Ambassador for the Elimination of Female Genital Mutilation in 1997. Waris is doing her part to break the wall of silence that has surrounded this practice for so long. In a new short TVE/UNFPA film, Waris relates her own story, and gives her views on how to stop FGM (female genital mutilation). "It’s got to be kept in the newspapers, it’s got to be talked about - and that’s the way people can help and to know what’s going on. Because mostly they don’t know what’s going on. Most of the world doesn’t know it’s going on, and it happens."

13-04-2007, 12:20 geschreven door Milly-Antoinet

Inhoud

Waris Dirie werd op 5-jarige leeftijd in Somalië besneden. Met een kapot scheermesje en zonder verdoving werd haar clitoris weggesneden. Waris verloor het bewustzijn. Toen ze bijkwam, leed ze ondraaglijke pijn en kort daarop kreeg ze een zware infectie en had dagenlang hoge koorts.

Waris Dirie overleefde het en vluchtte naar Europa. Maar velen van de 6000 meisjes die dagelijks slachtoffer zijn van besnijdenis, sterven. Andere meisjes hebben voor de rest van hun leven pijn tijdens de menstruatie of tijdens het plassen. Ondanks deze gruwelijke gevolgen wordt dit ritueel van besnijdenis nog steeds wereldwijd uitgeoefend uit naam van religie of traditie.

Waris Dirie was geschokt toen ze ontdekte dat in Europa al meer dan een half miljoen meisjes afschuwelijk werden verminkt en dat jaarlijks duizenden meisjes het risico lopen te worden besneden. Niet ver weg in Afrika, maar hier in de westerse wereld!

In Onze verborgen tranen vertelt Waris Dirie over haar leven vanaf de dag dat zij haar zwijgen verbrak. Op persoonlijke, dramatische en gevoelige wijze schrijft ze over female genital mutilation in Europa: over haar ontmoetingen met slachtoffers en daders; over welke religieuze en culturele beweegredenen ten grondslag liggen aan deze verminking. Wie zijn de slachtoffers, wie zijn de daders; hoe is de wetgeving, en wat kunnen we ertegen doen?

In Onze verborgen tranen is een speciaal voor voor de Nederlandse editie geschreven hoofdstuk over de Nederlandse en Vlaamse situatie opgenomen. Waris Dirie heeft Nederland meerdere malen bezocht en heeft onder andere uitgebreid gesproken met Ayaan Hirsi Ali over vrouwenbesnijdenis in Nederland.

Onze verborgen tranen is in vele opzichten een schokkend boek, maar het is ook een boek vol kracht en hoop voor miljoenen vrouwen over de hele wereld.

Lees meer op www.warisdirie.nl. Wil je in contact komen met Waris Dirie, dan kun je haar bereiken via haar officiële website: www.waris-dirie-foundation.com of een Engelstalige e-mail sturen aan waris@utanet.at.

13-04-2007, 11:10 geschreven door Milly-Antoinet

12-04-2007, 22:21 geschreven door Milly-Antoinet

12-04-2007, 22:14 geschreven door Milly-Antoinet

12-04-2007, 22:12 geschreven door Milly-Antoinet

12-04-2007, 21:15 geschreven door Milly-Antoinet

12-04-2007, 21:06 geschreven door Milly-Antoinet

09-04-2007, 23:12 geschreven door Milly-Antoinet

09-04-2007, 23:09 geschreven door Milly-Antoinet

            Liefde.


Ik heb een awarra gekocht,


kreeg markoesa ten geschenke.

Ik geniet van de zon 
het duurt maar even,

Ik schrijf naar een mens
die altijd een ander verwent,

neem dit aan een Fajalobie,

met een lach zonder traan.

een mens.

Dit gedicht is geschreven door 
een bijzondere Rotterdamse vrouw, 
Loes Dulder,
en aan mij gezonden op
 Paaszondag 8 april 2007 

Heel hartelijk dank, Loes! 



					
				

09-04-2007, 10:12 geschreven door Milly-Antoinet

08-04-2007, 21:46 geschreven door Milly-Antoinet

08-04-2007, 19:54 geschreven door Milly-Antoinet

07-04-2007, 13:54 geschreven door Milly-Antoinet

Genieten van het heerlijke weer is er voor velen niet bij! Binnen zitten op kantoor met automatische rolluiken die dicht gaan bij iedere lieve straal van de zon! Ikke niet. Ik heb enorm veel geluk dat de zon aan de andere kant van het gebouw schijnt waardoor de luiken niet door hebben dat ze dicht moeten. Ik kan dus optimaal genieten van de zon. En ik weet dat er mensen zijn die zullen denken "aha haar werkgever heeft haar bij een raam geplaatst!. Waar hebben wij dat weer gehoord?" Oja
bij de Japanners! Die zetten oude werknemers waar ze geen raad mee weten gewoon bij het raam. Die mogen staren naar buiten tot ze aan de 'gekkegeraniumziekte'  beginnen te lijden. Ikke dus niet...............werk zat. Ik heb enorm veel geluk dat ik op deze wijze alsnog van mijn laatste jaartjes (wat zeg ik) maanden mag genieten!

27-03-2007, 14:05 geschreven door Milly-Antoinet

27-02-2007, 12:10 geschreven door Milly-Antoinet

04-02-2007, 19:29 geschreven door Milly-Antoinet

04-02-2007, 19:27 geschreven door Milly-Antoinet

04-02-2007, 19:25 geschreven door Milly-Antoinet

Korte Inhoud.

Constance Briscoe wordt geboren in Zuid-Londen in 1957 als dochter van George en Carmen Briscoe, een jong Jamaicaans stel dat naar Engeland kwam om het te maken. Constance wordt als enige van de zes kinderen jarenlang systematisch mishandeld, zowel lichamelijk als geestelijk, door haar eigen moeder en haar nieuwe vriend. Haar moeder haat haar, noemt haar te pas en te onpas lelijk, benadrukt hoe vreselijk ze het vind dat Constance geboren is en mishandelt haar elke avond voor het slapen gaan en elke ochtend nadat het bange meisje in haar bed heeft geplast. Ze wordt geslagen, geknepen, gekleineerd, uitgehongerd... en al die tijd koestert ze een droom, de droom om advocaat te worden. Ondanks alle tegenwerking weet ze de middelbare school te halen en een studiebeurs te verkrijgen... En uiteindelijk wordt ze de eerste zwarte rechter in Engeland.

In een zeer eigen beeldende stijl vertelt Constance over al die jaren dat ze leed onder de handen van haar moeder en over de grote, bijna bovenmenselijke kracht die ze wist op te brengen om door te gaan en haar droom te verwezenlijken.

Uittreksel

Blz. 65: Eastman wreef zich in de ogen. ‘Geef eens,’ zei hij, moeder de foto uit de handen grissend, en hield hem op een centimeter of tien van zijn ogen. ‘Ik kan je één ding zeggen, meid;: jij bent verdomme oer- en oerlelijk. Ben je dit echt?’ zei hij. ‘Carmen, heb jij ooit zo’n lelijk kind gezien? Tjongejonge!’ Hij haar mijn (klas)foto terug.

varken gegeven? Moet je die neus zien! Waar héb je die toch van? Niet van mij,’ zei ze, meteen haar eigen vraag beantwoordend. ‘Als ik zoiets had, liet ik meteen de helft ervan afsnijden.’

‘En vergeet die rubberen lippen niet, Carmen! Kijk eens naar die foto! Als ik zo’n mond had, zou ik niet eens op de foto willen – laat staan dat ik hem wilde kopen! En, Clare, hoe kom je toch aan al die pukkels? Dat is geen mensenhuid meer, dat is aardappelschil!’

‘Ach ja, Eastman, nu zie ik het ook: ze heeft niet alleen een te grote neus, maar ook een te grote mond! Hoe kom je toch aan die neus, Clare?’ En toen drukte ze met haar middelvinger zo hard op het puntje van mijn neus, dat ik geschrokken achteruit stommelde. ‘Hé hé, niet weglopen als ik tegen je praat; hier komen jij!’ Ze trok me aan mijn haar terug. ‘Maar jij wilt dus dat ik deze foto koop. Heb ik dat goed begrepen, Clare?’

‘U mag hem ook teruggeven, dan neem ik hem morgen weer mee naar school. U hóéft hem niet te kopen!’

‘O, Clare, wat ben je toch lelijk! Heb jij jezelf de laatste tijd nog wel een gezien? Kijk dan!’ Ze draaide de foto om en hield hem mij voor.

Ik keek ernaar en zag dat ik echt heel erg lelijk was: mijn hoofd was te groot, mijn lippen waren te dik, mijn neus te breed en ik was een en al pukkels. En ik glimlachte ook nog niet.

04-02-2007, 17:53 geschreven door Milly-Antoinet