Hulpdiensten mobiliseren. (1) xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Het lag in de lijn der verwachtingen dat ik zou opteren voor werkzaamheden bij de Academie WerkBedrijf. Na drie jaar nauw samen te hebben gewerkt met deze afdeling die de interne medewerker bediend, vertrok ik naar Utrecht. Van Roosendaal naar Utrecht. Een korte overstap tijdens mijn 6de reorganisatie voor het bedrijf waar ik optimistisch startte in 1993. Maar zo "kort" is die overstap niet. Zo reisde ik in twee uren van deur tot deur naar m'n werkplek. Vaak in de Internationale trein naar Brussel. In deze stinktrein (geloof mij de wc's ruik je al op 't moment dat de trein Delft gepasseerd is en Rotterdam komt binnenschuiven) zat ik mijn tijd uit in de eerste klasse. De mannelijke medereizigers (ja meer mannen dan vrouwen in deze trein van 7.55uur) die wsl. op het laatste moment uit hun bed vliegen, geen tijd hebben om te ontbijten nog minder om hun darmen te legen. Ze ploffen met veel omhaal en arrogantie op de zittingen neer, om met de krant in de ene en koffie in de andere hand, te startten aan het ontluchten. Slechts twee of drie ontluchters hoeven hun dagelijkse portie lucht de vrije ruimte in te sturen en je kunt je voorstellen hoe weinig zuurstof er voor ons overblijft. Ik ben ervan overtuigd dat flatulentie tot hevige buikpijnen kan leiden echter een half uurtje eerder uit bed en aandacht voor de darmen, maakt een treinreis stukken prettiger en comfortabeler.
De jaren treinreizen van en naar Roosendaal werden regelmatig beïnvloed door te laat komende - en vertrekkende treinen, kapotte wissels, langzaamrijdende goederentreinen en stoptreinen, schietende jongeren, drugsrokende medereizigers uit het buitenland die in Roosendaal (grensstad) goedkoop hun handeltje komen inslaan en nog veel meer.
Bij het binnenschuiven wordt de trein gastvrij onthaald met de bittere geur van de suiker(bieten)fabriek. Mijn maag kan niets meer binnenhouden.
En na een flinke ochtendwandeling van ongeveer 12-15 minuten en lopend mediterend op mijn favoriete Disney tune "It's a small world after all" trotseer ik weer en wind om mijn baas te behagen.
Het kantoorgebouw binnen sjokkend word ik ontvangen door een beroepsbitch die praat alsof ze spijkers spuugt.
|