Ik ben Trees, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Puckey.
Ik ben een vrouw en woon in Almere () en mijn beroep is heel veel.
Ik ben geboren op 31/12/1961 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: heel veel.
Ik ben een man en dat is een geluk Ik doe niet hysterisch al heb ik het druk Ik verspil niet mijn leven met 'wat moet ik aan' Kan zonder depressie van de weegschaal afgaan Ik gooi dingen weg, heb geen spullen teveel En als iets kapot is dan maak ik het heel Parkeren is easy; gewoon in een keer En we doen wel hetzelfde, maar ik verdien meer! Ik ben een man en ik denk logisch na Ik leef niet op light-drank en drie blaadjes sla Als ik ergens heen loop, weet ik de weg terug Ik maak van een olifant in no time een mug En al deel ik met duizenden vrouwen het bed Ben ik juist de man, in plaats van een slet Als ik zeg dat ik klaar ben, dan kunnen we gaan! En tijdens het plassen kan ik blijven staan! Ik ben een man ja, dat doet me plezier Ik word niet dronken van twee glazen bier Ik weet wat 'buitenspel' is, daarom geef ik een brul want voetbal is passie en de scheids is een lul Publiekelijk huilen dat doe ik dus nooit He, ik kan het vangen als iemand iets gooit En ik hoef niet te baren, dus geen centje pijn Is het niet geweldig om een man te zijn?
DE VROUW
Het antwoord op het gedicht over de man = Ik ben een vrouw, en da's heus geen pech, Heb geen last van agressie als ik rijd op de weg Ik laat tenminste geen lampen aan voor nop, en ruim al mijn rotzooi achter me op!!!! Als ik iets zoek, vind ik het in 1 keer! Kan tegelijkertijd bellen, koken en nog veel meer! Van een griepje is bij mij niet veel te merken Ik neem een aspirine en ga gewoon werken Ik hou me bezig met echt belangrijke vragen In plaats van te jammeren om de voetbaluitslagen! Al is vrouw zijn dan een enorme zegen, Helaas houdt 'De Man' onze ontwikkeling tegen! Hem aan zijn lot overlaten is misschien een makkie Maar wie strijkt dan zijn overhemden en kookt zijn prakkie? Dat is niet het ergste in dit geval. wat echt irritant is bij mannen: hun gebral Ze denken zelf de beste te zijn . Vooral spotten met vrouwen vinden ze fijn ! Uiteraard laten we ze in de waan , want de waarheid kunnen ze psychisch niet aan Mannen zijn eigenlijk nog net een kind , die spelen met auto's het einde vindt ! Die een potje gaat vechten als hun club verliest, computerspelletjes speelt en maar aan knoeit als ie piest. Nee, mannen willen de waarheid niet horen: Zonder een vrouw zijn ze verloren!
Toch is de moraal van de man en de vrouw, ze willen elkaar niet missen, want anders valt er niets meer te klagen en te zuchten. Gewoon samen door het leven gaan is toch ook fijn.....en verschil moet er nu eenmaal zijn !
Vier kaarsen branden in een woonkamer, het is er zo stil dat als je goed luistert je de vier kaarsen hoort praten
De eerste kaars zegt: 'ik ben vrede echter niemand kan mij verder laten branden, ik geloof dat ik zal doven' Het vlammetje wordt kleiner en gaat uiteindelijk uit.
De tweede zegt: 'ik ben geloof! Meest van al ben ik niet langer onmisbaar, dus het heeft geen zin meer dat ik blijf branden.' terwijl hij aan het praten is, dooft een zacht briesje het vlammetje.
De derde kaars spreekt op haar beurt: 'Ik ben liefde! Ik heb de kracht niet meer om te blijven branden. Mensen zetten me aan de kant en verstaan de belangrijkheid niet van mij. Ze vergeten zelfs om van de mensen rondom hen te houden! Niet langer wachtend gaat deze vlam uit.
Plots..... komt er een kind de woonkamer binnen en ziet de drie kaarsen die niet branden. 'Waarom branden jullie niet? Jullie moeten toch branden tot het einde!' Het kind begint zachtjes te huilen
De vierde kaars ziet dit gebeuren en zegt: 'wees niet bang, terwijl ik nog steeds brand kunnen we de andere kaarsen opnieuw aansteken, want ik ben hoop!' Kunnen we ???
Met schitterende ogen, neemt het kind de kaars van de hoop en steekt de andere kaarsen opnieuw aan. Het licht van de hoop zou je nooit uit je leven mogen verwijnen... en dat ieder van ons hoop, geloof, vrede en liefde mag koesteren De bron: geef de hoop door!!!
Toen de eerste rimpels kwamen was ik in paniek, ik liet mijn face toen liften in een prijzige kliniek. Nou, mijn man vond het fantastisch, mijn gezicht was weer elastisch. Niks geen rimpels, niks geen vouwen, net zo glad als bij ons trouwen. Tot mijn man zei "het is misschien gek... maar jouw kop past niet meer bij je nek. Ach, een kleine ingreep, ze trekken dit dus strak, en geven hier een sneetje, anders krijg je daar een zak. Nou mijn man was heel tevreden, over wat ze met me deden. De chirurg zat met mijn borsten in z'n maag, want nu zaten die volgens hem veel te laag. Toen ze waren opgehesen, leken ze een beetje klein, maar met siliconenvulling mochten ze er best weer zijn. Nou ik zag mijn man ontvlammen want ik had dus zulke prammen. Toen op een avond na het vrijen keek hij peinzend naar mijn dijen. En al had ie geen duidelijke kritiek ik ging toch weer terug naar de kliniek. Ik had trouwens ook een buikje, dus na enig overleg, liet ik dat meteen ontvetten, ze zuigen dat in no-time weg. Om tegelijkertijd mijn billen, minstens zo'n stuk op te tillen. Ik was op ieder feestje weer in tel maar zat wel heel strak in mijn vel. Mijn man was niet meer zo op zijn gemak, want op straat riepen jongens "ga je lekker,.... ouwe zak". Nou toen kocht ie een toupetje en een veel te strak korsetje. Hij ging wandelen en trimmen en in het fitnesscentrum gymmen. En maandenlang volgde hij een rigoureus dieet, tot hij zonder reden in de sauna overleed! Daar stond ik op het kerkhof mooi te wezen aan het graf, maar nu hij erin lag was de aardigheid eraf. Nu laat ik de kwabben zwellen en ik zal u wat vertellen... Dames, laat je niet verlakken, laat de boel toch rustig zakken Met glad gestreken nekken valt het leven niet te rekken! Koester buik en onderkinnen, echte schoonheid zit van binnen!
Een zware hemel met wolken vol witte vlokken In de verte een fijne nevel die tot de horizon reikt. Het ruikt fris en het is zeer stil. De koude kruipt als een schim over het landschap. Bomen en struiken wachten vol spanning op wat komen gaat. Hier en daar loopt een diertje schichtig naar zijn hol, waar het zich veilig en geborgen voelt. De wolken kunnen zich niet meer bedwingen en zoals een barenswee ontsluiten ze zich in volle hevigheid. Eerst kleine, maar dan grote vlokken dwarrelen naar beneden in grote getale, eindelijk verlost uit de hemelschoot. Wit, wit, sneeuwwit heten ze. Zij nemen bezit van het landschap, dat nu een heel ander uitzicht krijgt. Bomen, planten, struiken, straten en pleinen glinsteren als diamanten zo helder. Alles wordt bedekt met de mooiste vacht die de natuur te bieden heeft. Sneeuw, sneeuw, je bent ontzettend mooi. Heel vroeg in de ochtend, lig jij daar te pronken, blij omdat je weet dat je de mooiste en het witste natuurverschijnsel bent...Jouw naam is... SNEEUW."
Helpdesk: Goede morgen mevrouw, waarmee kan ik u van dienst zijn?
Klant: Ik heb er lang over nagedacht, maar ik wil nu LIEFDE gaan installeren. Kunt u me daar stap voor stap bij helpen?
Helpdesk: Ja zeker kan ik dat. Bent u er klaar voor?
Klant: Tja, ik ben niet zo technisch, maar ik denk dat ik er wel klaar voor ben. Wat moet ik eerst doen?
Helpdesk: De eerste stap is het openen van uw HART. Weet u waar HART zit, mevrouw?
Klant: Ja, dat weet ik, maar er worden nu verschillende andere programma's uitgevoerd. Kunnen die tijdens het installeren blijven draaien?
Helpdesk: Welke programma's zijn dat, mevrouw?
Klant: Laat me eens kijken, op het ogenblik worden OUD-ZEER.EXE, LAGE-ZELFWAARDERING.EXE, WROK.EXE en WREVEL.COM uitgevoerd.
Helpdesk: Geen probleem. OUD-ZEER.EXE wordt geleidelijk wel door LIEFDE gewist uit uw huidige besturingssysteem. Het kan zijn dat het in het geheugen aanwezig blijft, maar dan laat het andere programma's ongemoeid. LAGE-ZELFWAARDERING.EXE wordt op den duur wel door een module van LIEFDE overschreven die HOGE-ZELFWAARDERING.EXE heet. Maar WROK.EXE en WREVEL.COM moet u wel helemaal afsluiten. Door deze programma's kan LIEFDE niet goed worden geïnstalleerd. Kunt u deze afsluiten, mevrouw?
Klant: Ik weet niet hoe dat moet. Kunt u me daarbij helpen?
Helpdesk: Met genoegen. Ga naar uw startmenu en klik op VERGEVING.EXE. Doe dat net zolang tot WROK.EXE en WREVEL.COM helemaal zijn gewist.
Klant: O.K., dat is gebeurd. Nu is LIEFDE vanzelf gestart. Is dat normaal?
Helpdesk: Ja hoor. U moet nu een melding krijgen dat het opnieuw wordt geïnstalleerd voor de levensduur van uw HART. Krijgt u die melding?
Klant: Ja, die zie ik. Is LIEFDE nu helemaal geïnstalleerd?
Helpdesk: Ja, maar denk eraan dat u nu alleen nog maar de basisprogramma's heeft. U moet de andere HARTEN aansluiten voor de programma-uitbreidingen.
Klant: Oei. Ik krijg al een foutmelding. Wat moet ik nu doen?
Helpdesk: Welke foutmelding?
Klant: Er staat "FOUT 412 - PROGRAMMA WORDT NIET UITGEVOERD OP INTERNE COMPONENTEN. " Wat wil dat zeggen?
Helpdesk: Geen zorgen, mevrouw. Dat is een probleem dat wel vaker voorkomt. Het wil zeggen dat LIEFDE is ingesteld, om op externe HARTEN te worden uitgevoerd, maar dat het nog niet op uw eigen HART draait. Het ligt nogal ingewikkeld, maar in lekentermen wil het zeggen dat u pas aan "LIEFDE" voor anderen toekomt als u eerst "LIEFDE" voor uw eigen computer draait.
Klant: Wat moet ik dan doen?
Helpdesk: Kunt u de directory "ZELF-AANVAARDING" openen?
Klant: Ja, die heb ik.
Helpdesk: Mooi zo. U wordt er echt goed in.
Klant: Dank u.
Helpdesk: Graag gedaan. Klik op de volgende bestanden en kopieer die naar de directory "MIJN-HART": VERGEEF-JE-ZELF.DOC,
KEN-JE-WAARDE.TXT en ERKEN-JE-BEPERKINGEN.DOC. De computer zal alle bestanden overschrijven die problemen geven en programma's met fouten verbeteren. U moet ook OVERDREVEN-ZELFKRITIEK.EXE uit alle directory's wissen en dan de prullenbak leegmaken zodat u zeker weet dat het programma voorgoed verdwenen is en nooit meer terug kan komen.
Klant: Zo, da's gebeurd. Hela! Mijn HART loopt vol met nieuwe bestanden. GLIMLACH.MPG draait nu op mijn beeldscherm en geeft aan dat VREDE.COM en TEVREDENHEID.COM in mijn HART worden overschreven. Is dat normaal?
Helpdesk: Dat gebeurt wel eens, ja. Voor sommigen duurt het een tijdje, maar op den duur worden alle programma's geladen. Maar, alles op zijn tijd. Dus LIEFDE is nu geïnstalleerd en wordt uitgevoerd. Vanaf nu moet u het allemaal zelf aankunnen. Ik heb nog één ding voordat ik ophang.
Klant: Ja?
Helpdesk: LIEFDE is een gratis programma. Zorg ervoor dat u het programma en de modules ervan geeft aan iedereen die u maar tegenkomt. Die geven het dan weer aan anderen en van hen krijgt u dan weer soortgelijke andere mooie modules.
Vriendschap is zonder woorden, verlegen als een kind het is vragen zonder antwoorden vanzelfsprekend als de wind.
Vrienden zijn heel normaal, maar zonder kan er geen, nodig hebben we het allemaal, alleen is maar alleen.
Praten over vriendschap is tegenwoordig taboe, emotie en gevoelens vinden we allemaal gedoe.
Maar toch is het fijn te horen, dat er iemand voor je is, dat er iemand naar je luistert, als je even iemand mist.
Het is fijn om te horen, het voelt goed als je weet, dat je echt niet alleen bent, als je dat even vergeet.
Dat zeggen is soms heel erg zwaar, maar het niet zeggen is een gemis, soms heb je geen mooie woorden klaar, maar de waarheid is het enige wat echt belangrijk is
Ik weet nog dat we een paar dagen voor kerst een echte boom kochten. Die boom rook heerlijk. Voorzichtig met de kerst spullen want het was toen nog erg breekbaar. Toen ik nog klein was moest mijn vader de lampjes voor in de boom verzorgen, maar al gauw mocht ik dat doen. ik was namelijk heel goed in knopen uit halen en ik had er het geduld voor. mijn vader niet zo, hij deed liever andere dingen die nodiger waren. Kadootjes onder de kerst boom hebben we in het begin nooit gehad want wij vierde sinterklaas. maar toen we ouder werden vroeg mijn jongste broer Gerard om wel kerst te vieren, en zo werden de kadootjes met sint verplaatst naar de kerst, in het begin was dit wel erg raar, ik misste de gedichtjes er bij. Ma kookte lekkere dingen, de tafel werd mooi gedekt en er werden kaarsjes gebrand, en dat vond ik het leukste, dat doe ik nog steeds heel graag. Wat ik wel altijd raar vond is het liedje van o dennen boom o dennenboom, want het is geen dennenboom maar een spar, maar ja o sparreboom o sparreboom klinkt niet zo goed he. dus vooruit maar weer, maar voor een kind is dit toch heel verwarrend. Maar owee als die boom ging uit vallen, dan kon mijn moeder zo lekker mopperen op dat ding. en eigenlijk had ze nog gelijk ook, want de sparre naalden lagen er tot wel in de zomer toe, ondanks haal dagelijkse poets beurt. De boom bleef staan tot 3 koningen dan kwamen er jongens langs om de boom op te halen en in brand te steken, dit vond ik altijd heel erg. Toen dacht ik al als ik later groot ben en op me zelf woon neem ik een boom met kluid en zet deze buiten in de tuin neer, er bestonden toen geen kunstbomen voor ons . zo gezecht zo gedaan. Binnen staat er een kunst boom en buiten in het bos de echte bomen, want mijn tuin is te klein voor een kerst boom, de kerstbomen lucht komt uit een geur schaaltje. Lampjes overal en leuke dingen, kleedjes en natuurlijk kaarsen. Zo was de kerst heel lang voor me totdat me moeder ziek werd, ze kreeg eerst griep en dat ging over in een longontsteking, en op 1e kerst dag is zij heen gegaan(2003), de kerst is nu niet meer de kerst van vroeger, hij is veranderd. hier moet ik ook maar mee leren leven, Ik mis haar nog elke dag en op deze dagen iets meer. maar ja op een gegeven moment wen je er wel aan hoop ik. De kerst word nu anders ingevuld, en elke X anders.
Ja het is alweer Sinterklaas. Vroeger hadden we grote sint feesten, met de gehele familie. dan zaten we wel met zn 10 om de tafel. en ma had een grote doos naast haar staan en een was mand met de pakjes. Buiten de geijkte pepernoten speculaas borstplaat marsenpein, en chocoletters. kregen we allerlei soorten kadootjes, het meeste natuurlijk dingen die je toch nodig had. maar het was leuk ingepak, en er zat bij elk pakje een gedichtje, mijn moeder kon heel goed rijmen. Tevens kwam er een grote kan warme chocolademelk op tafel. en ze maakte vaak met mijn middelste broer Pieter een sinterklaas portret op het bakblik van de oven, dit werd bekleed met eetbaar papier, en van allerlei snoepjes werd er dus een sint gemaakt. jammer dat daar nooit een foto van gemaakt is. En iedereen kreeg natuurlijk een stuk van sinterklaas.en lekker dat hij was Later toen we groot waren geworden en niet meer in sint geloofde moesten we het zelf doen. We gingen lootjes trekken en voor een afgesproken bedrag voor die genen leuke dingen kopen van het verlanglijstje,verplicht waren we om er een leuke surprise van te maken en een gedicht.In die tijd bestond er geen boekjes met vaste teksten die je zo kon over nemen, en laat staan internet. Alles moesten we zelf doen. Maanden waren we er eigenlijk al mee bezig. De allerlaatste sintfeest waarbij me vader was(ik was 13 jaar), was erg leuk. Die gingen we vieren bij me zusen en haar fam, dus elke X als ik haar zag dan had ik iets bijme en dat moest ze dan bewaren. toen we naar haar toegingen had iedereen maar een klein tasje bijzich. Dus elk van ons had dit bedacht, en elk van ons dacht ha ha mijn kadootjes zijn er al. Corrie had deze zo goed verstop dat je ze niet zag. De kamer was leeg, de tafel was leeg, er stond geen grote doos of wasmand. iedereen legde zijn en haar kadootje in het midden van de huiskamer op de grond. de aantal kadootjes verzoop er in, ik raakte lichtelijk in paniek want waar waren me andere kadootjes, was zij die misschien vergeten. later hoorde ik dat de ander dit ook dachten. maar me zus had de grootste lol, haar sint feest was eigenlijk al geslaagd, toen ze onze gezichten zagen, eerst van teleurstelling en paniek en toen van grootte blijdschap, want.... ze had de kadootjes overal verstopt, onder de bank kwam er een lading van daan, uit verschillende kasten. en dat was nog niet alles, want verschillende kadootjes had ze verder in het huis verstopt en die moesten we, en niemand uitgezonderd, op een soort speurtocht zoeken en vinden. Die sintfeest duurde de gehele dag. en we genoten allemaal heel erg hiervan. Natuurlijk ontbrak hier niet de geijkte koek snoep en chokolademelk. Dit Feest vergeet ik nooit meer. Later in de zomer kwam me zus met nog een pakje voor me, oorbelletjes die zij vroeger nog gedragen had. Die was ze vergeten om een rijmpje bij tedoen zo dat ik die ook kon op zoeken. Later toen mijn vader was overleden hebben we nog wel eens sint gevierd, maar dat was anders. We hebben nog wel eens pakjes bij de kerstboom gedaan, maar dat was het niet, er ontbrak iets. En toen niets meer. Een beetje heimwee er naar, ja dat wel, niet voor de heb, maar voor de sfeer die het met zich mee bracht. Dit blijft een dierbare herrinering.
Toen ik voor het eerst op een grote meisjes fiets mocht fietsen. Leerde ik dat van mijn vader. Hij had mij natuurlijk (bijna) alles verteld wat ik wel en niet moest doen, maar.... ik had weer eens iets niet begrepen of mijn vader had het gewoon niet verteld. Dat eene kleine dingetje was namelijk de rem, ik had een terug trap rem, maar die dorst ik niet te gebruiken want ik dacht door een of andere oorzaak of rede dat ik dan de fiets kapot maakte, dus als ik moest stoppen reed ik gewoon de heg in wel zo makkelijk. ik moest wel stoppen anders lag ik in de sloot. Nou de heg ging stuk en op die plaats dood. en dat vonden mijn ouders heel raar, ze begrepen er geen snars van wat er aan de hand was. Onder tussen maakte ik mij zorgen hoe ik thuis moest stoppen dus in de stad, want daar zijn geen heggen waar ik in kon rijden. Tot op een gegeven moment mijn moeder mij zag aan komen fietsen en voor al stoppen. Ze keek me aan als of ze water zag branden. ik kreeg de wind van voren. of ik gek was of zo iets ,om in die heg te rijden, en dat ik gewoon moest remmen. nou dat gewoon remmen kon ik dus niet. met een klein stemmetje vroeg ik waar de rem zat. ze keek me weer aan nu met grote ogen van ongeloof. ze riep mijn vader erbij, ze vertelde het in het kort. pa trok zijn schouders op en liet mij de rem zien. Ik moest een paar keer heen en weer fietsen en de rem demostreren. pa en ma hebben natuurlijk er om gelachen. ik toen niet, nu wel. Als ik dit wel eens vertel aan iemand dan moet ik er nu ook om lachen.
Een man die ervaren was in meditatie werd eens gevraagd, hoe hij´ondanks zijn vele bezigheden zo ingekeerd, zo rustig kon zijn. Hij antwoordt Àls ik sta, dan sta ik; Als ik ga, dan ga ik; Als ik zit, dan zit ik; Als ik eet, dan eet ik; Als ik spreek, dan spreek ik.....
De mensen die de vraag stelden zeiden: ´Maar dat doen wij toch ook! Maar wat doet u nog meer? Hij antwoordde wederom: Àls ik sta, dan sta ik; Als ik ga, dan ga ik; Als ik zit, dan zit ik; Als ik eet, dan eet ik; Als ik spreek, dan spreek ik.....
´Weer zeiden de mensen: `Dat doen wij toch ook? Maar hij zei tot hen: `Nee, als jij zit, dan sta je al; Als jij staat, dan loop je al; Als jij loopt, dan ben je er al; En als je eet, ben je al klaar
`......En op nieuw krijste de papagaai; ´Hier en Nu´.......
Toen ik voor het eerst m´n moeder mocht helpen ik was een jaar of 4 denk ik, met een appel taart te bakken voor de verjaardag van mijn vader. Was ik door het dolle heen. Want ik wist nog dat het deeg hier van heel erg lekker was. De appels schilde me moeder zelf. Maar wat was het deeg in het begin vies klef en plakkerig. de boter en ei glibberde door me vingers heen . Ik moest heel hard knijpen in het beginnende deeg. elke keer een beetje meel en suiker erbij pakken zodat alles op was en er een mooie deeg bal was gemaakt, die dus ook nog lekker zou smaken. Toen met een lik boter de vorm in vetten. m´n moeder bekleede de vorm deed de appels erin en ik mocht slangetjes maken voor er boven op. wouw wat was ik toen trots. Het voelde aan alsof ik het helemaal zelf had gemaakt. en pa die smulde natuurlijk want het was extra lekker gemaakt. Het appeltaart maken kan ik nu erg goed, beter dan koken. en dat geglibber tussen me vingers vind ik niet meer vies. bij me broer gerard kom ik er niet in als ik geen appeltaart mee breng, dus die les heeft heel goed geholpen.
Toen was de laatste dag van mijn vakantie aan gebroken. Heel vroeg op staan, voor mijn geen probleem,de restanten inpakken, arie knuffellen en de kat die er weer was. Een raar gevoel hoor. graag naar huis en de poesenkinderen willen zien, en toch ook niet weg willen gaan. de omgeving is erg mooi en rustig, ja ondanks de regen Een goede vriend van arie ging me weg brengen naar de trein in Oban. Jammer genoeg kon ik niet zo goed met die man praten, want hij had een erg dialect. De rit was snel voorbij. hij heeft me geholpen met het inladen van me koffers en tassen. ik dacht dat ik met minder thuis zou komen maar dat is dus niet zo. In de trein kon ik wel naar buiten kijken maar zag niks, want het was nog donker. wat wil je het was al half september geworden. dus vroeg donker en laat licht. Langzaam maar zeker werd het dus licht, en genoot ik van mij trein reis. Die zelfde mevrouw met het thee wagentje kwam langs en ik kocht het een en ander van haar. want ik zat toch wel een tijdje in die trein naar Glascow toe. Op het perron aan gekomen werd ik geholpen om naar de taxi te komen, die er nu wel stonden, dus ook nog voor de 1e X in een echte engelse taxi gezeten. wel erg ruim. arie had al verteld dat het een vast tarief was en dat ik met gepast geld moest betalen en dat ze geen fooi mochten aan nemen. Ik geloof dat het 10 pond was toen. Die meneer vertelde honderd uit over Glascow maar ik begreep er de helft maar van, misschien zelfs nog minder. maar ik kreeg er geen letter tussen. Op het vliegveld aan gekomen werd ik geholpen door die taxi chaffeur met mijn koffers en tassen om die op een al gereed staande karretje te zetten en hij bracht me helemaal bij de insjek balie. nou zo een servies heb ik nog nooit van gehoord laat staan meegemaakt. Met handen en voeten werk kreeg ik een mooi plaatsje bij het raam en op de vleugel, kon jammer genoeg nu niet naar beneden kijken.had graag die kleine bootjes geteld. De vlucht ging heel snel, het ging ook veel sneller want al die oponthoud van toen was er nu niet. Voor dat ik het wist stond ik op schiphol bij de lopende band mij koffers op een karretje te laden. Ik liep naar de uitgang en ineens zag ik mijn zus en schoonzus, ik huilde tranen met tuiten, al liet ik het ze niet zien of merken. stom he. Heerlijk geknuffeld en eindelijk in de auto naar huis. naar mijn poesenkinderen!!!!!. eindelijk thuis gekomen, was daar ook mijn moeder. deze ook geknuffeld. Heleboel verteld. de poesenkinderen waren wel blij om me te zien, maar ook waren ze boos op me, omdat ik zo lang weg was geweest dat vonden ze helemaal niet leuk, ik eigenlijk ook niet.en toch ook weer wel. Moe maar heel blij. wanneer ik weer ga, ja dat is iets, dat weet ik niet. deze reis heb ik in 1986 gemaakt en ben er nog steeds niet meer geweest. ik ben niet zo reislustig. maar misschien ooit.!!!????
Het is vandaag dierendag:D Voor mij een belangrijke dag. Want ik heb 2 poesenkinderen zo als ik ze altijd noem. broer en zus van 18,6 jaar Pollewop en Kruimeltje. Van ochtend maakte ze me vroeg wakker. 6 uur iets te vroeg voor mij, dus ik stuurde ze weg, maar ze konde toch niet wachten want een half uurtje later waren ze weer bij me, nou ja ze waren niet weg geweest want ze slapen bij me. Heerlijk hoor die katte kruikjes. De beessies hadden namelijk al gezien dat ik gisteren een andere zak knabbels voor ze had meegenomen, en die knabbels wouwen ze natuurlijk nu hebben, als of ze het weten he. Nou om 7 uur ben ik maar over stag gegaan en heb de knabbels eerst laten zien. ze werden helemaal opgewonden ervan, toen laten ruiken, nou dat was helemaal wat, en tot slot natuurlijk in hun bakje gedaan, het kon niet snel genoeg erin gedaan worden. Ze smikkelde en smulde als of hun leven er van af hing. wat is dat toch een fijn gevoel als je zo iets simpels kan doen. De kattebak verschoont, dat doe ik elke dag want ze gaan op kranten, die zijn toch gratis. toen ik terug kwam. Lagen er twee dik te vreden katten op me bed zich zelf en elkaar te wassen. Ik vroeg of het lekker gesmaakt had, de poesenkinderen keken me aan en knip oogde naar me om te zeggen dat het heerlijk was, ik durf eigenlijk wel te zeggen dat ze tegen me aan het lachen waren, en heel heel erg blij en tevreden waren. Toch heb ik ook eventjes stil gestaan bij de bijlmer ramp. met dat vliegtuig, dat was op dieren dag. ik was net van tevoren verhuisd anders had ik op de 1e rij gezeten want ik woonde toen aan de overkant op kleiburg. Ik heb wel verschillende dierbare vrienden met hun gezin inclusief dieren verloren. Zoiets ergs vergeet je nooit.
Ik ben Trees, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Puckey.
